မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္ ၀ါဒ ေလ့လာႀကစို႕ (ဒုတိယပိုင္း)
မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္ ၀ါဒ ေလ့လာႀကစို႕ (ဒုတိယပိုင္း)
Chinese Path of Revolution
Immediately after the establishment of the Chinese Peoples’ Republic, Mao visited the USSR for two months, during which, after detailed discussions with Stalin, various treaties of historic significance were signed. It was also during this period that the communist movement recognised the significance of the Chinese path of revolution, for the colonies and semi-colonies. In the 27 January, 1950, editorial of For a Lasting Peace. For a People’s Democracy, the organ of the Cominform, it was stated, “The path taken by the Chinese people... is the path that should be taken by the people of many colonial and dependent countries in their struggle for national independence and people’s democracy.
တရုတ္ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္း
တရုတ္ျပည္သူ႕သမၼတႏိုင္ငံတည္ေထာင္ ၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း ေမာ္သည္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုသို႕ ၂ လၾကာသြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ထိုခရီးစဥ္အတြင္း စတာလင္ႏွင့္ အေသးစိတ္ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ သမိုင္း၀င္အေရးပါေသာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္မ်ားစြာကို ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ တရုတ္ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းသည္ အေရးပါေၾကာင္း ႏိုင္ငံတကာ ကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈက အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည္မွာလည္း ထိုကာလအတြင္းမွာပင္ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၇ ရက္ေန႕ထုတ္ " ေရရွည္တည္တ့ံေသာၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္၊ ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတခုအတြက္" ေခါင္းစဥ္ရွိေသာ သတင္းစာေခါင္းႀကီးတြင္ ကူမင္ေဖါင္က "တရုတ္ျပည္သူမ်ားေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ လမ္းေၾကာင္းသည္ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးႏွင့္ ျပည္သူဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲတြင္ ကိုလိုနီႏွင့္ မလြတ္လပ္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားစြာမွ ျပည္သူမ်ားကလည္း ေလွ်ာက္လွမ္းသင့္ေသာလမ္းျဖစ္သည္" ဟုေဖၚျပထားသည္။
“The experience of the victorious national-liberation struggle of the Chinese people teaches that the working class must unite with all classes, parties, groups and organisations willing to fight the imperialists and their hirelings and to form a broad, nation-wide united front, headed by the working class and its vanguard – the communist party,…. " အလုပ္သမား လူတန္းစားသည္ နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားႏွင့္ ၄င္းတို႕၏ေၾကးစားမ်ားကို တိုက္ခိုက္လိုေသာ အျခားေသာ လူတန္းစားမ်ား၊ ပါတီမ်ား၊ အုပ္စုမ်ား၊ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္
လည္း ညီညြတ္ရမည္၊ အလုပ္သမား လူတန္းစားႏွင့္ ၄င္းတို႕၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဦးေဆာင္သည့္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ ႏိုင္ငံအ၀န္း ညီညြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစုဖြဲ႕ရမည္ ဟု တရုတ္ျပည္သူမ်ား၏ေအာင္ျမင္ေသာ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲ အေတြ႕အႀကံဳကသင္ၾကားေပးသည္။"
“A decisive condition for the victorious outcome of the national liberation struggle is the formation, when the necessary internal conditions allow for it, of people’s liberation armies under the leadership of the communist party.”39
"အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲ၏ ေအာင္ျမင္ေသာရလဒ္အတြက္ အဆုံးအျဖတ္က်ေသာ အေျခအေနတခုမွာ လိုအပ္ေသာ ျပည္တြင္းအေျခအေနမ်ားက ခြင့္ျပဳလွ်င္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ျပည္သူ႕လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္မ်ားဖြဲ႕စည္းျခင္းျဖစ္သည္။" 39
Thus, the universal applicability of Marxist-Leninist theory developed by Mao – i.e. Maoism – was recognised, and began to become the guideline for genuine revolutionaries throughout the world, particularly in the colonies and semi-colonies. At the same time China started the historic task of putting a backward semi-feudal, semi-colonial society on the road to socialism. Under Mao’s guidance, the policy of ‘three years for preparation and ten years for planned economic construction’, was adopted and significant successes were achieved in the initial period.
ထိုေၾကာင့္ ေမာ္က ေဖၚထုတ္လိုက္သည့္ အၾကြင္းမဲ့ အသုံးျပဳႏိုင္ေသာ မာ့က္စ္ ၀ါဒ သေဘာတရား (ေမာ္၀ါဒ) ကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ကမာၻ တ၀န္း အထူးသျဖင့္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားမွစစ္မွန္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအတြက္ လမ္းညြန္သေဘာတရားစတင္ျဖစ္လာသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ တရုတ္ႏိုင္ငံသည္ ေခတ္ေနာက္က်ေသာ ဗေဒသရာဇ္ တပိုင္း၊ ကိုလိုနီတပိုင္း လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႕ပို႕ေဆာင္ေပးမည့္ သမိုင္း၀င္လုပ္ငန္းႀကီးကိုလည္းစတင္ခဲ့သည္။ ေမာ္၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်ိန္ ၃ ႏွစ္ႏွင့္ စီမံကိန္း စီးပြားေရး တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ ၁၀ ႏွစ္ ဟူေသာ မူ၀ါဒကို ခ်မွတ္ၿပီး ကနဦးကာလတြင္ ထူးျခားေသာေအာင္ျမင္မႈမ်ားရရွိခဲ့သည္။
Expansion of the World Economy
By the mid-1950s all the major imperialist powers overcame the problem of shortages and stabilised themselves with the help of the American imperialists. After reaching the pre-war levels by the mid1950s, their economies began to expand rapidly for the next decade and-a-half finally plunging into a prolonged world economic crisis from the early 1970s. The output of manufactures quadrupled between the early 1950s and the early 1970s and world trade in manufactures grew tenfold. The total energy consumption also shot up, where as in the case of the US it actually tripled between 1950 and 1973. Some major causes for this long post-war expansion were; the rebuilding of the war-ravaged economies of West Europe and Japan, major wars in Korea and Indo-China along with the emergence of peace-time permanent economies, new Third World markets, new industries, and major state intervention in the economy. The nature of the expansion however was such as to sharply increase the disparity between the rich and poor countries. The expansion however reached its saturation point by the early 1970s; the US economy in fact started going into recession from the late 60s itself with a sharp fall in the rate of profit; the gold-dollar based Bretton Woods international financial system collapsed in 1971, commodity prices boomed in 1972-73 and finally the oil prices we drastically raised in 1973 throwing the economy of world imperialism into severe crisis. The shock was so great that the so-called ‘developed market economies’ in just one year dropped 10% in industrial production and 13% in international trade. They were thrown into a lengthy spell of stagnation from which they have yet to show signs of recovering. The lengthy years of post war expansion were however more than matched in the earlier period by the socialist countries. In fact in the fifties the Soviet Union’s economy grew at a rate of 5.7% which was far higher than any Western country. Even the other socialist economy grew at a rapid pace. However
this rate started falling after the process of restoration of capitalism started. The USSR rate of growth then fell to 5.2% in the 1960s and 3.7% in the first half of the 1970s.
ကမာၻ႕စီးပြားေရးခ်ဲ႕ထြင္လာျခင္း
၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ား အလယ္သို႕ေရာက္လာေသာအခါ အဓိက နယ္ခ်ဲ႕အင္အားႀကီးႏိုင္ငံမ်ား အားလုံးသည္ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ မလုံေလာက္မႈ ျပႆနာမ်ားကို ေက်ာ္လႊားကာ ၄င္းတို႕ကို ၄င္းတို႕ တည္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားအလယ္တြင္ ဒုတိယကမာၻစစ္မတိုင္မီက အဆင့္သို႕ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၿပီးေနာက္ ၄င္းတို႕၏ စီးပြားေရးမ်ားသည္ ဆယ္စုႏွစ္တခုခြဲ ၾကာ အလွ်င္အျမန္ တိုးခ်ဲ႕လာခဲၿပီး ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ား အေစာပိုင္းတြင္ ကမာၻ ႕စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းအတြင္းက်ဆင္းခဲ့ျပန္သည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားအေစာပိုင္းႏွင့္၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားအေစာပိုင္းကာလအတြင္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ ၄ ဆတိုးၿပီး ထုတ္ကုန္မ်ား ကမာၻ ႕ကုန္သြယ္မႈ ဆယ္ဆ တိုးသည္။ စြမ္းအင္အသုံးျပဳမႈလည္းေထာင္တက္သြားခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ စြမ္းအင္ အသုံးျပဳမႈမွာ ၁၉၅၀ မွ ၁၉၇၃ အတြင္း ၃ ဆ အထိတိုးသြားသည္။ စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ ကာလရွည္ၾကားစြာ စီးပြားေရးတိုးခ်ဲ႕လာျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းရင္းအခ်ိဳ႕မွာ အေနာက္ဥေရာပႏွင့္ ဂ်ပန္တို႕တြင္ စစ္ေၾကာင့္ပ်က္စီးသြားေသာ စီးပြားေရးမ်ားျပန္လည္တည္ေဆာက္လာျခင္း၊ ကိုရီးယားႏွင့္ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားတြင္ အဓိကစစ္ပြဲမ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလ အၿမဲတမ္းစီးပြားေရးမ်ား၊ တတိယကမာၻ ေဈးကြက္သစ္မ်ား၊ စက္မႈလုပ္ငန္းသစ္မ်ားႏွင့္ စီးပြားေရးတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္က ၀င္ေရာက္ပတ္သက္ျခင္း ေပၚေပါက္လာျခင္းတို႕ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ထို စီးပြားေရး က်ယ္ျပန္႕လာျခင္း၏ သေဘာသဘာ၀မွာ ခ်မ္းသာေသာ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ဆင္းရဲေသာ ႏိုင္ငံမ်ားအၾကား ကြာဟမႈကို လြန္စြညပိုမို ျမင့္မားသြားေစခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ စီးပြားေရးခ်ဲ႕ထြင္ျခင္းသည္ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားသို႕ေရာက္ေသာအခါ ၄င္း၏ ျပည့္၀မွတ္ သို႕မဟုတ္ ဆုံးမွတ္သို႕ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ လက္ေတြ႕တြင္ အျမတ္ႏႈန္း အႀကီးအက်ယ္က်ဆင္းၿပီး အေမရိကန္ စီးပြားေရးသည္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္းကပင္ ဆုတ္ကပ္အတြင္းေရာက္ရွိေနသည္။ ေရႊႏွင့္ေဒၚလာ အေျချပဳ ဘရက္တန္၀ုဒ္ ဘာ႑ာေရးစနစ္သည္ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္တြင္ ၿပိဳကြဲသည္။ ၁၉၇၂-၇၃ တြင္ ကုန္စည္ေဈးႏႈန္းမ်ားတက္လာသည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ ေရနံေဈႏႈန္းမ်ား အႀကီးအက်ယ္တက္လာၿပီး ကမာၻ႕နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ စီးပြားေရးကို အက်ပ္အတည္း အတြင္းက်ေရာက္ေစခဲ့သည္။ ထိုစီးပြားေရးရိုက္ခတ္မႈသည္ ျပင္းထန္လွေသာေၾကာင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ေဈးကြက္ စီးပြားေရးမ်ားသည္ တႏွစ္အတြင္း စက္မႈထုတ္ကုန္ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းက်ဆင္းၿပီးႏိုင္ငံတကာ ကုန္သြယ္မႈ ၁၃ ရာခိုင္ႏႈန္းက်ဆင္းသည္။ ထိုမွစတင္ၿပီး ၄င္းတို႕သည္ ရွည္ၾကာလွေသာစီးပြားေရး တုံ႕ဆိုင္းမႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရၿပီး နာလန္မထူႏိုင္ခဲ့ေပ။ ထို စစ္ၿပီးေခတ္စီးပြားေရးတိုးခ်ဲ႕ျခင္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံမ်ား၏ အေစာပိုင္းကာလႏွင့္ ပိုမိုကိုက္ညီသည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ဆိုဗီယက္ယူနီယန္စီးပြားေရးသည္ ၅.၇ ရာခိုင္ႏႈန္းတိုးတက္ၿပီး ထို ႏႈန္းသည္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားထက္မ်ားစြာပိုမိုျမင့္မားသည္။ အျခားေသာ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးမ်ားလည္း အလွ်င္အျမန္ႀကီးထြားလာေနသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုႏႈန္းသည္ အရင္းရွင္ ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းေရးလုပ္ငန္းမ်ားစတင္ေသာအခါျပန္လည္က်ဆင္းလာသည္။ ဆိုဗီယက္ယူနီယမ္ ၏တိုးတက္မႈႏႈန္းသည္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ၅.၂ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႕က်ဆင္းၿပီး၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ား ၏ ပထမ ဆယ္စုႏွစ္၀က္တြင္ ၃.၇ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႕က်ဆင္းသည္။
Modern Revisionism and Collapse of the Socialist Camp
In 1953, after the death of Stalin, a revisionist clique led by Khrushchev performed a coup, and took over the controls of the CPSU, then the leading party of the international proletariat. They threw out or kill the revolutionaries in the party, started the process of restoration of capitalism in the first land of socialism and proceeded to develop ties with the imperialist camp, particularly U.S. imperialism. By 1956, after securing firm control over the CPSU, they, at the 20th Congress of the CPSU, started spreading their revisionist poison among other communist parties. They simultaneously attacked the so-called Stalin personality cult and introduced their revisionist theory of the three peacefuls – peaceful transition, peaceful coexistence and peaceful competition. The majority of the leaderships of the communist parties of the world backed the revisionist Khrushchevite line. Many prominent leaders and parties, had already started taking the revisionist line in their own countries. Browder in the USA had already put forward theories of the collaboration between socialism and capitalism and moved out of the international communist movement; Thorez, the former Third International leader from France, who became enamoured with the bourgeoisie following the period in the anti-fascist front, had in the post-war years taken national chauvinist positions towards the peoples of the French colonies and become a lackey of the French imperialist bourgeoisie; Togliatti of Italy, another major Third International leader, had wanted to ‘reform’ and ‘restructure’ capitalism into socialism through ‘structural reforms’ through the bourgeois parliament; the Communist Party of India leadership had already changed their tactical line to recognise the peaceful path. Thus these revisionist forces, who had not been sufficiently criticised and defeated in the earlier period, quite happily jumped on to the Khrushchevite bandwagon. Where however such parties tried in any serious manner to implement ‘peaceful transition’ through the electoral system and where such efforts sufficiently threatened the social order, they were eliminated through military coups and savage repression, as in Brazil (1964), Indonesia (1965); and Chile (1973). Among the newly formed People’s Democracies, the League of Communists of Yugoslavia, led by Tito, had already, from 1948, started on the revisionist road and broken off from the socialist camp. Most of the remaining leaderships aligned with Khrushchev. Within the socialist camp it was only the CPC and the Albanian Party of Labour who identified and recognised Khrushchevite revisionism and made a valiant and determined defence of Marxism- Leninism.
ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးဝါဒႏွင့္ ဆို႐ွယ္လစ္အုပ္စုၿပိဳကြဲျခင္း
စတာလင္ေသဆုံးၿပီးေနာက္ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ ခ႐ူး႐ွက္ေခါင္းေဆာင္ေသာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးဂို္ဏ္းက အာဏာသိမ္းၿပီး ထိုစဥ္က ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ ဦးေဆာင္ပါတီျဖစ္ေသာ ဆိုဗီယက္ကူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္သည္။ ၎တို႔သည္ ပါတီမွ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကို ျဖဳတ္ခ်သို႔မဟုတ္သတ္ျဖတ္ၿပီး ကမၻာ့ပထမဆုံးဆို႐ွယ္လစ္ႏိုင္ငံတြင္ အရင္း႐ွင္စနစ္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကို စတင္ၿပီး အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ နယ္ခ်ဲ႕အပါအဝင္ျဖစ္ေသာ နယ္ခ်ဲ႕အုပ္စုႏွင့္ဆက္ဆံေရးထူေထာင္ၾကသည္။ ဆိုဗီယက္ယူနီယံကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို အခိုင္အမာ ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီးေနာက္ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဆိုဗီယက္ ယူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ၂၀ ႀကိမ္ေျမာက္ ကြန္ဂရက္တြင္ ၎တုိ႔သည္ ၎တိို႔၏ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး အဆိပ္ကို အျခားကြန္ျမဴနစ္ပါတီမ်ားသို႔ စတင္ျဖန္႔ခ်ိသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ၎တို႔သည္ ၎တို႔ဘာသာ သတ္မွတ္ထားေသာ စတာလင္အေပၚ လူပုဂၢိဳလ္ကိုးကြယ္မႈကို တိုင္ခိုက္ၿပီး ၎တို႔၏ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးဝါဒျဖစ္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာယွဥ္ၿပိဳင္ေရးဟူသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ နည္း ၃ ခုကိုစတင္မိတ္ဆက္သည္။ ကမၻာ႕ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံမ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္မႈ အမ်ားစုသည္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး ခရူးရွက္လမ္းေၾကာင္းကို ေထာက္ခံခဲ့သည္။ ထင္ရွားေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ပါတီအမ်ားအျပားတို႕သည္ ၄င္းတို႕ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးလမ္းေၾကာင္းကို စတင္အေကာင္အထည္ေဖၚၾကသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွ ဘေရာက္ဒါသည္ အရင္းရွင္ စနစ္ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္အၾကားပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ သေဘာတရားမ်ားကို တင္ျပလာၿပီး ႏိုင္ငံတကာ ကြန္ျမဴနစ္ လႈပ္ရွားမႈမွ ထြက္ခြာသြားသည္။ ဖက္ဆစ္ဆန္႕က်င္ေရး တပ္ေပါင္းစုကာလ အၿပီး ဓနရွင္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္လာေသာ ျပင္သစ္မွ ယခင္ တတိယ အင္တာေနရွင္နယ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ေသာ္ရက္ဇ္သည္ စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ ျပင္သစ္ကိုလိုနီေဒသမ်ားမွ ျပည္သူမ်ားအေပၚ အမ်ိဳးသားေရးလူမ်ိဳးႀကီး၀ါဒသေဘာထားမ်ားက်င့္သုံးကာ ျပင္သစ္နယ္ခ်ဲ႕ဓနရွင္မ်ား၏ ေနာက္လိုက္ျဖစ္လာသည္။ အျခား တတိယအင္တာေနရွင္နယ္ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သူ အီတလီမွ တိုဂလီယာတီသည္ အေပၚယံစနစ္ေျပာင္းလဲမႈမွတဆင့္၊ ဓနရွင္ပါလီမန္မွတဆင့္ အရင္းရွင္စနစ္ကို ဆိုရွယ္လစ္စနစ္အတြင္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲတည္ေဆာက္ လိုခဲ့သည္။ အိႏိၵယကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္မႈပိုင္းသည္လည္း ၎တို႔၏ နည္းပိရိရာယ္ေခါင္းေဆာာင္မႈပိုင္းကိုေျပာင္းလဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ လမ္းေၾကာင္းကို အသိ အမွတ္ျပဳသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္းလုံေလာက္စြာေဝဖန္ခံရျခင္းမရဘဲ အေစာပိုင္းက ေျခမႈန္းခံခဲ့ရေသာ ထိုျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး အင္အားစုမ်ားသည္ ခ႐ူး႐ွက္လမ္းေၾကာင္းသို႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လိုက္ပါၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ပါတီမ်ားက ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္မွ အေကာင္အထည္ေဖၚရန္ႀကိဳးစားသည့္ေနရာမ်ားႏွင့္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အားထုတ္မႈမ်ားသည္ လူမႈစနစ္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ၎တို႔သည္ဘရာဇီးတြင္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ အင္ဒိုနီး႐ွားတြင္ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ႏွင့္ ခ်ီလီတြင္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ျဖစ္ပြားသည့္ အာဏာသိမ္းမႈႏွင့္ဖိႏွိပ္မႈမ်ားေၾကာင့္ အျမစ္ျဖတ္သုတ္သင္ခံၾကရသည္။ အသစ္ဖြဲ႕စည္းေသာျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီမ်ားတြင္ တီးတိုးဦးေဆာင္သည့္ ယူဂိုဆလားဗီးယားကြန္ျမဴနစ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္သည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွစတင္ၿပီး ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးလမ္းေၾကာင္းကို စတင္ၿပီး ဆို႐ွယ္လစ္အုပ္စုမွ ခြဲထြက္ခဲ့သည္။ က်န္ေခါင္းေဆာင္မႈအမ်ားစုသည္လည္း ခ႐ူး႐ွက္ႏွင့္ အယူအဆတူခဲ့သည္။ ဆို႐ွယ္လစ္အုပ္စုအတြင္းတြင္ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ခ႐ူးရွက္၏ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးဝါဒကို သိ႐ွိၿပီး မာ့က္စ္လီနင္ဝါဒကုိရဲရင့္ျပတ္သားစြာကာကြယ္ေသာ အယ္လ္ေဘးနီးယမ္း အလုပ္သမားပါတီတို႔သာ႐ွိေတာ့သည္။
The Great Debate
The CPC, under Mao’s guidance was in the vanguard of this struggle. Within two months of the 20th CPSU Congress the CPC published an article ‘On the Historical Experience of the Dictatorship of the Proletariat’, which upheld Stalin as an outstanding Marxist-Leninist. This was followed by another article in December 1956, More on the Historical Experience of the Dictatorship of the Proletariat, which insisted that the socialist camp should clearly demarcate who are its friends and enemies. This was combined with a seven year long attempt to struggle with and defeat the Khrushchevite revisionist line within party forums, particularly at the meetings of 60 fraternal parties in 1957 and of 81 fraternal parties in 1960, and at meetings with the CPSU leadership. This struggle, which came out in the open in 1963 and continued through 1964, came to be known as the Great Debate. It was not only a principled and comprehensive struggle against modern revisionism and the rallying point for all proletarian revolutionary forces throughout the world. It was also a scientific development of Marxism-Leninism, which gave the international communist movement its revolutionary general line for that period. It was through the Great Debate that Mao advanced the
science of Marxism-Leninism by providing the answers to the most significant questions before the international proletariat – the fundamental contradictions in the world, who are friends and enemies, the aims of the movement, and the path for achieving the victory of World Socialist Revolution. These formulations were mainly contained in the famous June 14th Letter of the CPC to the CPSU giving its proposal regarding a general line for the international communist movement. Subsequent to the letter of June 14th, 1963, the CPC brought out nine comments outlining and elaborating the revolutionary position on various issues – neo-colonialism, war and peace, peaceful existence, Yugoslavia, Khrushchev’s revisionism and the historical lessons to be drawn therefrom. It was through the Great Debate that Maoism gained further acceptance as the guiding ideology of the revolutionary sections of the international proletariat.
မဟာေဆြးေႏြးၿငင္းခုန္မႈႀကီး
ေမာ္၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွတရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ဤတိုက္ပြဲ၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ ဆိုဗီယက္ယူနီယမ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ၂၀ ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္ၿပီးေနာက္ ၂ လအတြင္း တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ "ပစၥည္းမဲ့အာဏာရွင္စနစ္၏ သမိုင္းအေတြ႕အႀကံဳစာတမ္းကို ထုတ္ေ၀ၿပီး ထိုစာတမ္းတြင္ စတာလင္ကို ထူးခၽြန္ေသာ မာ့က္စ္-လီနင္၀ါဒီအျဖစ္ ေဖၚျပခဲ့သည္။ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ဒီဇင္ဘာလတြင္ ပစၥည္းမဲ့အာဏာရွင္စနစ္၏ သမိုင္းအေတြ႕အႀကံဳေနာ္ဆက္တြဲ အမည္ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ စာတမ္းတေစာင္ ထပ္မံထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုအေနျဖင့္ မည္သူတို႕သည္ ၄င္းတို႕၏ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္ပၿပီး မည္သူတို႕သည္ ရန္သူမ်ားျဖစ္သည္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း စည္းျခားသတ္မွတ္ထားသင့္ေၾကာင္း ေဖၚျပခဲ့သည္။ ၄င္းကို ပါတီေဆြးေႏြးပြဲမ်ားအတြင္း အထူးသျဖင့္ ၁၉၅၇ တြင္က်င္းပ္ေသာ ညီအကိုပါတီ ၆၀ အစည္းအေ၀း၊ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္တြင္က်င္းပေသာ ညီအကိုပါတီ ၈၁ ပါတီ အစည္းအေ၀းႏွင့္ ဆိုဗီယက္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္မႈႏွင့္ က်င္းပေသာ အစည္းအေ၀းမ်ားတြင္ ၇ ႏွစ္ၾကာ ခရူရွက္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒ ဆန္႕က်င္ေရးအားထုတ္မႈႏွင့္ ေျခမႈန္းေရး ရုန္းကန္မႈမ်ားႏွင့္ေပါင္းစပ္ခဲ့သည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ အတိအလင္းျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ၁၉၆၄ ခုႏွစ္တေလွ်ာက္လုံးဆက္လက္ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ ထိုတိုက္ပြဲကုိ မဟာေဆြးေႏြးပြဲႀကီးအျဖစ္လူသိမ်ားလာသည္။ ၄င္းသည္ ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒကို ဆန္႕က်င္သည္ စည္းကမ္းတက်ႏွင့္က်ယ္ျပန္႕ေသာ တိုက္ပြဲအျဖစ္သာမက ကမၻာတ၀န္းလုံးရွိ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ား၏ ဆုံမွတ္လည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ၄င္းသည္ ထိုကာလက ႏိုင္ငံတကာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈ၏ ေယဘုယ်ေတာ္လွန္ေရး လမ္းေၾကာင္းကို ေပးေသာ မာ့က္စ္-လီနင္၀ါ၏ သိပၸံနည္းက် ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈတခုလည္းျဖစ္သည္။ အေရးအႀကီးဆုံးေမးခြန္းမ်ားျဖစ္သည့္ ကမၻာ့အေျခခံ ပဋိပကၡမ်ား၊ မည္သူသည္သူရန္သူျဖစ္ၿပီး မည္သူသည္မိတ္ေဆြျဖစ္သနည္း၊ လႈပ္ရွားမႈ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ကမၻာ႕ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ေရးလမ္းေၾကာင္း စသည္တို႕ကို ႏိုင္ငံတကာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ ေရွ႕တြင္ေျဖၾကားၿပီး မာ့က္စ္-လီနင္၀ါဒ သိပၸံပညာကို ေမာ္က တိုးတက္ေစခဲ့သည္မွာလည္း မဟာေဆြးေႏြးပြဲႀကီး အတြင္းတြင္ပင္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတကာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈ၏ ေယဘုံယ်လမ္းေၾကာင္းဆိုင္ရာ အဆိုျပဳခ်က္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဆိုဗီယက္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသို႕ေပးပို႕ေသာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၄ ရက္ေန႕စာတြင္ ထိုအေျဖမ်ား အဓိကပါ၀င္သည္။ ဇြန္လ ၁၄ ရက္ေန႕စာ၏ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္အျဖစ္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ေခတ္သစ္ကိုလိုနီစနစ္၊ စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရး၊ ယူဂိုဆလာဗီးယား၊ ခရူးရွက္၏ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒႏွင့္ ၄င္းတို႕မွ ထုတ္ယူေသာ သမိုင္းသင္ခန္းစာမ်ား စသည့္ ကိစၥအမ်ားအျပာအေပၚ ေတာ္လွန္ေသာ သေဘာထားကို ေကာက္ေၾကာင္းေဖၚရွင္းလင္းတင္ျပျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သုံးသပ္ခ်က္ ၉ ခုကို ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ ေတာ္လွန္ေသာ အုပ္စုမ်ားအတြက္ လမ္းညြဳန္အေတြးအေခၚအျဖစ္ ေမာ္၀ါဒကို ပိုမိုလက္ခံလာသည္မွာလည္း မဟာေဆြးေႏြးပြဲႀကီး အတြင္းတြင္ျဖစ္သည္။
Two-Line Struggle against Capitalist Roaders
During the period of the rise of modern revisionism in the CPSU, certain revisionist trends started gaining prominence even in the CPC, at the highest levels. This reached its peak at the Eighth Congress of the CPC iin September, 1956, where the revisionist understanding of the then General Secretary, Liu Shao-chi, dominated. Thus the Political Report presented by Liu Shao-chi, hailed the revisionist Twentieth Congress of the CPSU, as having “decided on many important policies and principles for further development of the cause of socialism and repudiated the cult of the individual which had had grave consequences inside the Party.” 40 Further, the resolution adopted on the Political Report asserted “that the contradiction between the proletariat and the bourgeoisie in our country has been basically resolved,” and that “the major contradiction in our country ... in essence, is between the advanced socialist system and the backward productive forces of society.”41
အရင္းရွင္လမ္းေဟာင္းသမားမ်ာကို နည္းလမ္းႏွစ္သြယ္ျဖင့္တိုက္ခိုက္ျခင္း
ဆိုဗီယက္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအတြင္ ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒ ေခါင္းေထာင္ထလာခ်ိန္အတြင္းတြင္ အျမင့္ဆုံးအဆင့္ျဖစ္ေသာ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ အတြင္းတြင္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးလမ္းေၾကာင္းမ်ား အေရးပါမႈ စတင္ရရွိလာသည္။ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္က်င္းပသည့္ ထိုစဥ္က အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး လူေလွ်ာက္ခ်ီ၏ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး အေတြးအေခၚ လႊမ္းမိုးသည့္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ ၈ ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္ ထိုအေျခအေနသည္ အထြဋ္အထိပ္ သို႕ေရာက္လာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လူေလွ်ာက္ခ်ီတင္သြင္းသည့္ ႏိုင္ငံေရး အစီရင္ခံစာသည္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒီ ဆိုဗီယက္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ၂၀ ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္ကိုခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳၿပီး "ဆိုရွယ္လစ္ေရး ထပ္မံတိုးတက္မႈအတြက္ အေရးပါေသာ မူ၀ါဒမ်ားႏွင့္ သေဘာတရားအမ်ားအျပားကို ဆုံျဖတ္ခဲ့ေသာ ကြန္ဂရက္အျဖစ္သတ္မွတ္ကာ ပါတီတြင္းေလးနက္ျပင္းထန္ေသာ အက်ိဳးဆက္မ်ားကို ျဖစ္ေစေသာ လူပုဂၢိဳလ္ကိုးကြယ္မႈကိုရႈတ္ခ်ခဲ့သည္။ ၄၀ ထို႕အျပင္ႏိုင္ငံေရးအစီရင္ခံစာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တြင္လည္း " မိမိတို႕ႏိုင္ငံရွိ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင့္ ဓနရွင္လူတန္းစားအၾကား ပဋိပကၡကို အေျခခံအားျဖင့္ ေျဖရွင္းၿပီးျဖစ္သည္" " အႏွစ္သာရအားျဖင့္ မိမိတို႕ႏိုင္ငံ၏ အဓိက ပဋိပကၡမွာ တိုးတက္ေသာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ႏွင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ ေခတ္ေနာက္က်ေသာ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုအၾကားတြင္တြင္ ျဖစ္သည္" ဟု ေဖၚျပခဲ့သည္။၄၁
This was the ‘theory of productive forces’ which held that during social transformation, class struggle goes into the background and rapid deelopment of productive forces through the state machinery becomes primary. Mao consistently opposed this line and clearly laid down that class struggle is the key link for the development of socialist society. Thus the struggle against the capitalist roaders inside the CPC and particularly the bourgeois headquarters led by Liu Shao-chi on the one hand, and the struggle against Khrushchev’s revisionism in the International Communist Movement on the other, proceeded simultaneously and formed part of an overall struggle against modern revisionism.
ထိုသို႕ျဖစ္ရျခင္းမွာ လူမႈအသြင္းကူးေျပာင္းခ်ိန္အတြင္း လူတန္းစားတိုက္ပြဲသည္ ေနာက္တန္းသို႕ေရာက္လာၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ ယႏၱရားမွတဆင့္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ား အလွ်င္အျမန္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးသည္ အေျခခံက်လာသည္ဟူေသာ အယူအဆကို ဆုပ္ကိုင္သည့္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစု သေဘာတရားေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုအယူအဆကို ေမာ္ က အၿမဲတန္းဆန္႕က်င္ခဲ့ၿပီး လူတန္းစားတိုက္ပြဲသည္ ဆိုရွယ္လစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္ေပၚတိုးတက္ေရးအတြက္ အဓိက အခ်ိတ္အဆက္ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီအတြင္းမွ အရင္းရွင္လမ္းေၾကာင္းကို ေသြဖည္သူမ်ားႏွင့္ အထူးသျဖင့္ လူေလွ်ာက္ခ်ီေခါင္းေဆာင္သည့္ ဓနရွင္ ဌာနခ်ဳပ္ကို ဆန္႕က်င္သည့္တိုက္ပြဲက တဖက္၊ ႏိုင္ငံတကာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈတြင္ ခရူးရွက္၏ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒကို ဆန္႕က်င္သည့္တိုက္ပြဲက တဖက္ တၿပိဳင္နက္တည္း ေရွ႕ဆက္ေနၿပီး ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒဆန္႕က်င္ေရးတိုက္ပြဲျဖစ္ေပၚလာသည္။
Following the domination of the revisionist line at the 8th Congress, Mao mobilised the masses against the rightists through a rectification and socialist, education campaign- the hundred flowers campaign. In his work, On the Correct Handling of Contradictions Among the People in 1957, he strongly stressed, “Class struggle is by no means over. The class struggle between the proletariat and the bourgeoisie, the class struggle between the various political forces, and the class struggle between the proletariat and the bourgeoisie in the ideological field will still be protracted and tortuous and at times very sharp. The proletariat seeks to transform the world according to its own world outlook, and so does the bourgeoisie. In this respect, the question of which will win out, socialism or capitalism, is not really settled yet.”42 In the above mentioned work, Mao also made a significant further development of Marxist theory with regards to the understanding of contradictions within society, the different types of contradictions and the different methods of handling these contradictions. In particular it was a major contribution to the Marxist understanding regarding socialist construction. It saw socialist construction not merely as a set of economic targets to be fulfilled, but as a dialectical process of development through the resolution of contradictions.
၈ ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္တြင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒ လႊမ္းမိုးခဲ့ၿပီးေနာက္ ေမာ္သည္ လက္ယာ၀ါဒီမ်ားကို ဆန္႕က်င္ရန္ ပန္းေပါင္းတရာလႈပ္ရွားမႈဟုေခၚသည့္ အမွားျပင္ဆင္ေရးႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ပညာေရး လႈပ္ရွားမႈမွ လူထုကို စည္းရုံးလႈပ္ရွားခဲ့သည္။ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ကထုတ္ေ၀သည့္ ျပည္သူမ်ားအၾကားပဋိပကၡကို မွန္ကန္စြာ ကိုင္တြယ္ျခင္းအမည္ရွိ သူ၏ စာတမ္းတြင္ "လူတန္းစားတိုက္ပြဲသည္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မၿပီးဆုံးႏိုင္။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင့္ ဓနရွင္မ်ားအၾကား လူတန္းစားတိုက္ပြဲ၊ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားအၾကားလူတန္းစားတိုက္ပြဲႏွင့္ သေဘာတရာေရး နယ္ပယ္မွ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင္ ဓနရွင္တို႕၏ လူတန္းစားတိုက္ပြဲသည္ ရွာၾကာ ပင္မမ္းမည္ျဖစ္ၿပီး မၾကာခဏဆိုသလို လြန္စြာျပင္းထန္းမည္ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္ ၄င္း၏ကိုယ္ပိုင္ ေလာကအျမင့္ျဖင့္ ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲရန္ႀကိဳးစားၿပီး ဓနရွင္တို႕သည္လည္း ထိုအတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေနရာတြင္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ႏွင့္ အရင္းရွင္စနစ္ မည္သူႏိုင္သည္ကို မေျဖရွင္းႏိုင္ေသးေပ " အခိုင္အမာေဖၚျပခဲ့သည္။၄၂ အထပ္ပါစာတမ္းတြင္ ေမာ္သည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္ ပဋိပကၡမ်ား၊ ပဋိပကၡ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ထို ပဋိပကၡ အမ်ိဳးအမ်ိဳးတို႕ကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းမည့္ နည္းလမ္းမ်ားအေပၚနားလည္မႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ သေဘာတရားကို အႀကီးအက်ယ္ ထပ္မံတိုးတက္ေစခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ၄င္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ နားလည္မႈကို အထူးသျဖင့္ အက်ိဳးျပဳသည္။ ၄င္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒကို ျဖည့္ဆည္းရမည့္ စီးပြားေရးရည္မွန္းခ်က္မ်ား အျဖစ္သာမက ပဋိပကၡမ်ားကို ေျဖရွင္းျခင္းျဖင့္ အႏုပဋိေလာမက်ေသာ တိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္အျဖစ္ပါ ရႈျမင္သည္။
Political Economy of Socialism
At this time Mao initiated a deep study of economic theory to find the answers to the questions of socialist economic construction. In a sense he was continuing the work left unfinished by Stalin. In the last years of his life, Stalin had initiated the writing of a text book of Political Economy, with the particular aim of explaining the character and functioning of the economic laws under socialism. He had given the broad theoretical framework for it in his important work, Economic Problems of Socialism in the USSR, and had targeted it to be completed in 1953. It had however remained unfinished and it was only after his death that the book was published, in the mid-fifties, during the Khrushchevite period. Since this book was of central importance to the understanding to the process of socialist construction then underway in China and also crucial to the fight against modern revisionism and the capitalist roaders, Mao recommended the study of Stalin’s work as well as the Soviet political economy textbook.
ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ
တခ်ိန္တည္းတြင္ ေမာ္သည္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးတည္ေဆာက္မႈျပႆနာမ်ားကို အေျဖရွာရန္ နက္ရိႈင္းေသာ စီးပြားေရးသေဘာတရားေလ့လာမႈ ျပဳလုပ္ေနခဲ့သည္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရပါက သူသည္ စတာလင္၏ မၿပီးဆုံးေသးေသာ လုပ္ငန္းကို ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ဘ၀ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မ်ားတြင္ စတာလင္သည္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ေအာက္တြင္ စီးပြားေရး သေဘာတရားမ်ား ၏ လုပ္ေဆာင္မႈ စရိုက္လကၡဏာမ်ားကို ရွင္းလင္းတင္ျပရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ စာအုပ္ကို စတင္ေရးသားေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ၄င္းအတြက္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ သေဘာတရားေရးရာမူေဘာင္ကို သူ၏ အေရးပါလွေသာ ဆိုဗီယက္ ယူနီယံဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ စိးပြားေရး ျပႆနာမ်ား က်မ္းတြင္ တင္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ကာ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ အၿပီးသတ္ေရးသားရန္ ရည္မွန္းခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုက်မ္းမွာ ၿပီးဆုံးျခင္းမရွိဘဲ သူကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားအလယ္ ခရူရွက္ေခတ္ေရာက္မွသာ ထိုက်မ္းကို ထုတ္ေ၀ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုက်မ္းသည္ ထိုစဥ္က တရုတ္ႏိုင္ငံ၏ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ကို နားလည္ေရးႏွင့္ ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒႏွင့္ အရင္းရွင္လမ္းလိုက္သူမ်ားကို တိုက္ခိုက္ရာတြင္ လြန္စြာအေရးပါသျဖင့္ ေမာ္သည္ စတာလင္၏က်မ္းမ်ားကိုေလ့လာရန္ႏွင့္ ဆိုဗီယက္ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ က်မ္းမ်ားကို ေလ့လာရန္ အားေပးခဲ့သည္။
This major process of study and debate and Mao’s intense personal involvement in it led to a further-development in the understanding regarding the political economy of socialism. This was centralised in Mao’s writings linking the experience of Soviet and Chinese socialist construction and the concepts in the Soviet books. They were later brought but as a book, Critique of Soviet Economics. This book bridged the major gap in Marxist theory with regards to the understanding of the objective laws of socialism. It corrected some of the erroneous conceptions of Stalin regarding the role of the superstructure, of politics; of the masses, of his mistrust of the peasantry, and concerning the need to find a way to make the transition from collective to public ownership. It presented the whole development of socialism as a dialectical process, as a process of development of contradictions, as a process of classes and class struggle. This conceptual leap in the understanding of socialist construction had a tremendous impact on the formulation and implementation of socialist plans and policies in China. It also, during the Cultural Revolution, led to the formulation of a textbook on the Political Economy of Socialism, which in a systematic manner, formulated and incorporated the developments of Mao in the science of Marxist political economy.
ထိုအဓိကက်ေသာ ေလ့လာေဆြးေႏြးၿငင္းခုန္မႈႏွင္ ထိုလႈပ္ရွားမႈတြင္ ေမာ္ကိုယ္တိုင္ အျပင္းအထန္ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ နားလည္မႈတြင္ ထပ္မံတိုးတက္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ၄င္းကို ဆိုဗီယက္ႏွင့္ တရုတ္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ခ််ိတ္ဆက္ေပးသည့္ ေမာ္၏ ေရးသားခ်က္မ်ားႏွင့္ ဆိုဗီယက္က်မ္းမ်ားမွ အယူအဆမ်ားတြင္ ဗဟိုျပဳထားသည္။ ၄င္းတို႕ကိုေနာင္တြင္ "ဆိုဗီယက္စီးပြားေရးကို ေ၀ဖန္ျခင္း" အျဖစ္စာအုပ္တအုပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ထိုစာအုပ္သည္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ၏ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ ဥပေဒသမ်ားကို နားလည္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ၏ အဓိက လစ္ဟာေနေသာ ေနရာကို ေပါင္းကူးေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုစာအုပ္သည္ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူထု၊ စတာလင္၏ လယ္သမားမ်ားကို အယုံအၾကည္ကင္းမဲ့မႈ၊ စုေပါင္းပိုင္ဆိုင္မႈမွ ျပည္သူပိုင္ဆိုင္မႈသို႕ကူးေျပာင္းရန္ နည္းလမ္းရွာေရးလိုအပ္ခ်က္ စသည့္ စတာလင္၏ အမွားမ်ားကို လည္းျပင္ဆင္ေပးခဲ့သည္။ ၄င္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈကို အႏုပဋိေလာမ ျဖစ္စဥ္၊ ပဋိပကၡမ်ား၏ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္၊ လူတန္းစားမ်ားႏွင့္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ၏ ျဖစ္စဥ္ အျဖစ္ေဖၚျပသည္။ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးကို နားလည္ရာတြင္ အယူအဆအရ ထိုသို႕ ခုန္ပ်ံတိုးတက္လာျခင္းသည္ တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ ဆိုရွယ္လစ္ စီမံကိန္းမ်ားႏွင့္ မူ၀ါဒမ်ား အေကာင္အထည္ေဖၚရာတြင္ ႀကီးမားေသာ သက္ေရာက္မႈမ်ားကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးအတြင္းတြင္ ၄င္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒ က်မ္းတေစာင္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ထိုက်မ္းသည္ မာ့က္စ္၀ါဒ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒသိပၸံပညာတြင္ ေမာ္၏တိုးတက္ေအာင္ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကို စနစ္တက်ပုံစံျဖင့္ ေပါင္းစပ္ထည့္သြင္းခဲ့သည္။
The Great Proletarian Cultural Revolution
During the Great Debate, the CPC, in its comment On Khrushchev’s Phoney Communism and its Historical Lessons for the World, had listed Mao’s theories and policies for preventing the restoration of capitalism. However within the CPC itself there was strong resistance from the highest levels, led by Liu Shao-chi, to the implementation of these theories and the concrete programme being proposed by Mao. Thus though the socialist cultural revolution was officially accepted at the Tenth Plenary Session of the Eighth Central Committee in 1962, the implementation was half-hearted and went in a direction counter to the line given by Mao. Finally the CC under the direction of Mao, issued a circular on 16th May, 1966, dissolved the ‘Group of Five’, under whose charge the Cultural Revolution was being sabotaged, and set up a new ‘Cultural Revolution Group’ directly under the Politburo Standing Committee. This action led to the actual initiation of the Great Proletarian Cultural Revolution, which according to the Eleventh Plenum of the CC in August 1966, was “a new stage in the development of the socialist revolution in our country, a deeper and more extensive stage.”43 As Mao has said, “The Great Proletarian Cultural Revolution is in essence a great political revolution under socialist conditions by the proletariat against the bourgeoisie and all other exploiting classes. It is the continuation of the long struggle against the Kuomintang reactionaries waged by the CPC and the broad revolutionary masses under its leadership. It is continuation of the struggle between the proletariat and bourgeoisie.”“ Mao’s conception of the Cultural Revolution inspired the hundreds of millions of revolutionary working people of China, who were mobilised in class struggle to safeguard the revolution. This struggle was directed against the bourgeois headquarters in the party and state machinery and succeeded in removing many of them, like Liu
Shao-chi, from their positions of power. But the main achievement of the Cultural Revolution was that it showed the world proletariat the path for building socialism and preventing the restoration of capitalism.
မဟာပစၥည္းမဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး
မဟာေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈအတြင္း တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီသည္ ၄င္း၏ "ခရူးရွက္၏ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒအတုႏွင့္ကမၻာ့အတြက္ ၄င္း၏ သမိုင္းသင္ခန္းစာမ်ား" အမည္ရွိ ေ၀ဖန္စာတြင္ အရင္းရွင္စနစ္ ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းေရးကိုတားဆီးသည့္ ေမာ္၏ သေဘာတရားမ်ားႏွင့္ မူ၀ါဒမ်ားကို စာရင္းျပဳစုလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ၄င္းတို႕ႏွင့္ ေမာ္ကအဆိုျပဳေသာ ခိုင္မာသည့္ အစီအစဥ္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖၚေရးတြင္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီအတြင္း အျမင့္ဆုံးအဆင့္တြင္ လူေရွာက္ခ်ီ ဦးေဆာင္သည့္ ခုခံမႈမ်ားရွိေနခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္က်င္းပသည့္ ၈ ႀကိမ္ေျမာက္ ဗဟိုေကာ္မတီ၏ ၁၀ ႀကိမ္ေျမာက္မ်က္ႏွာစုံညီ အစည္းအေ၀းက တရား၀င္လက္ခံခဲ့ေသာ္လည္း အေကာင္အထည္ေဖၚျခင္းကို စိတ္မပါလက္မပါ အေကာင္အထည္ေဖၚခဲ့ၾကၿပီး ေမာ္ ခ်မွတ္ေပးေသာ လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဖက္ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေမာ္၏ဦးေဆာင္မႈ ေအာက္မွ ဗဟိုေကာ္မတီသည္ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၆ ရက္ေန႕တြင္ ၄င္းတို႕၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး အဟန္႕အတားျပဳခံေနရေသာ ငါးဦးဂိုဏ္းကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး ေပၚလစ္ဗ်ဴရို အၿမဲတမ္းေကာ္မတီ လက္ေအာက္တြင္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး အုပ္စုသစ္ကို ဖြဲ႕စည္းသည့္ ဌာနတြင္းလွည့္လည္အမိန္႕ကို ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ထိုလုပ္ရပ္သည္ မဟာပစၥည္းမဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး အမွန္တကယ္ေပၚေပါက္ျခင္းသို႕ဦးတည္ခဲ့ၿပီး ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ က်င္းပသည့္ ဗဟိုေကာ္မတီ၏ ၁၁ ႀကိမ္ေျမာက္ စုံညီအစည္းအေ၀း၏အဆိုအရ " ထို ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးသည္ မိမိတို႕ႏိုင္ငံ၏ ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈတြင္ ပိုမိုနက္ရႈင္း၊ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႕ေသာ အဆင့္သစ္ တခုျဖစ္သည္။" ၄၃ ေမာ္၏ အဆိုအရေျပာရပါက " မဟာပစၥည္မဲ့ လူတန္းစား ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးသည္ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္အေျခအေနမ်ားေအာက္တြင္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားက ဓနရွင္လူတန္းစားႏွင့္ အျခားေသြးစုတ္ေသာ လူတန္းစာမ်ားအားလုံးကို ဆန္႕က်င္သည့္ မဟာႏိုင္ငံေရး ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီႏွင့္ ၄င္း၏ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွ က်ယ္ျပန္႕ေသာ ေတာ္လွန္သည့္ ျပည္သူလူထုက ကူမင္တန္ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကိုဆင္ႏြဲသည့္ တိုက္ပြဲ၏ အဆက္ျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင့္ဓနရွင္လူတန္းစား၏ တိုက္ပြဲအဆက္ျဖစ္သည္" ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ ေမာ္၏ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး အေတြးအေခၚသည္ ေတာ္လွန္ေရးကို ကာကြယ္ရန္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေနေသာ ေတာ္လွန္ေသာ အလုပ္သမားလူတန္းစာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေပးခဲ့သည္။ ထိုတိုက္ပြဲသည္ ပါတီႏွင့္ အစိုးရ ယႏၱရားအတြင္းရွိ ဓနရွင္ ဌာနခ်ဳပ္ကို ဦးတည္ၿပီး လူေရွာက္ခ်ီကဲ့သို႕ေသာ ထိုသူမ်ားကို ရာထူးမွဖယ္ရွားႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး၏ အဓိကေအာင္ျမင္မႈမွာ ၄င္းသည္ ကမၻာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအား အရင္းရွင္စနစ္ ျပန္လည္ထိန္းသိမ္မႈ တားဆီးေရးႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး လမ္းေၾကာင္းကို ျပသေပးခဲ့သည္။
Establishment of Maoism as New Stage of Marxism-Leninism
The Cultural Revolution – a great leap in Marxist theory and practice – was a major source of inspiration too for revolutionaries throughout the world. During the Great Debate many revolutionary forces had gathered around the revolutionary line of the CPC led by Mao, but it was mainly during the Cultural Revolution that these forces throughout the world came to accept that it was Maoism that could provide the answers to the problems of World Socialist Revolution. This was embodied in the resolution of the Ninth Congress of the CPC in 1969, which made the assertion that “Mao Thought is Marxism-Leninism of the era in which imperialism is heading for total collapse and socialism is advancing to world-wide victory.” It was during this period that revolutionary parties, on the ideological basis of Marxism-Leninism-Maoism, were established in almost all countries of the world.
ေမာ္၀ါဒကို မာ့က္စ္လီနင္၀ါဒ၏အဆင့္သစ္အျဖစ္ထူေထာင္ျခင္း
မာ့က္စ္၀ါဒ သေဘာတရားႏွင့္လက္ေတြ႕တြင္ မဟာခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားမႈတခုျဖစ္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးသည္ တကမၻာလုံးမွ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအတြက္ ႀကီးမားေသာ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားရင္းျမစ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ မဟာေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈကာလအတြင္ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစု အမ်ားအျပားတို႕သည္ ေမာ္ ဦးေဆာင္သည့္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ၏ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းတြင္ စုစည္းမိလာခဲ့ေသာ္လည္း ကမၻာ့ဆိုရွယ္လစ္ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္သည္မွာ ေမာ္၀ါဒ သာျဖစ္ေၾကာင္းကို တကမၻာလုံးမွ ထို အင္အားစုမ်ားက လက္ခံလာသည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး ကာလအတြင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္ကို ၁၉၆၉ ခုႏွစ္တြင္ က်င္းပေသာ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ ၉ ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တြင္ ထို အခ်က္ကို ထည့္သြင္းေဖၚျပထားသည္။ ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္တြင္ "ေမာ္၀ါဒသည္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ အလုံးစုံပ်က္သုန္းျခင္းသို႕ဦးတည္ေနၿပီး ဆိုရွယ္လစ္စနစ္သည္ ကမၻာတ၀န္းလုံးတြင္ ေအာင္ပြဲခံရန္နီးကပ္လာေသာေခတ္၏ မာ့က္စ္လီနင္၀ါဒျဖစ္သည္" ဟု ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္က အခိုင္အမာေျပာဆိုခဲ့သည္။ မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္၀ါဒ အေတြးအေခၚကို အေျခခံၿပီး ေတာ္လွန္ေသာပါတီမ်ားကို ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ား အားလုံးနီးပါးတြင္ ထူေထာင္ၾကသည္မွာ ဤ ေခတ္တြင္ပင္ျဖစ္သည္။
Mao’s analysis of the international situation also began being proved in practice. On the one hand, the Soviet Union, after the restoration of capitalism, had moved on to establishing imperialist relations of exploitation and oppression in various parts of the world. It became a super power competing with the USA for world hegemony. At the same time imperialism, from 1973, entered a period of severe intensification of its general crisis. On the other hand, as Mao had unequivocally stated, the countries of Asia, Africa and Latin America, became increasingly the storm centres of world revolution. Numerous national liberation movements in these countries took to the path of armed struggle under the influence of Maoism. Communist revolutionaries too, for long paralysed by the revisionist trends in the international communist movement, took to the path of protracted people’s war. This was all in consonance with Mao’s understanding that ‘countries want independent nations want freedom, people want revolution.’
ႏိုင္ငံတကာအေျခအေနအေပၚေမာ္၏ခြဲျခမး္စိတ္ျဖာသုံးသပ္ခ်က္ကိုလည္း လက္ေတြ႕တြင္ မွန္ကန္ေၾကာင္းျပသလာသည္။ တဖက္တြင္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံသည္ အရင္းရွင္စနစ္ကို ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းၿပီးေနာက္ ကမၻာအစိတ္အပိုင္းအမ်ားအျပားတြင္ ဖိႏွိပ္ေသြးစုတ္ေသာ နယ္ခ်ဲ႕ဆက္ဆံေရးကို ထူေထာင္ရန္လႈပ္ရွားေနၿပီးျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ ကမၻာကို ဗိုလ္က်စိုးမိုးေရးအတြက္ အေမရိကန္ႏွင့္အၿပိဳင္ မဟာအင္အားႀကီးႏိုင္ငံျဖစ္လာသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္မွစတင္ၿပီး အေထြေထြအက်ပ္အတည္းအလြန္အမင္း ျပင္းထန္ေသာ ကာလသို႕၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အျခားတဖက္တြင္မူ ေမာ္ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ တင္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း အာရွ၊ အာဖရိကႏွင့္ လက္တင္အေမရိကမွ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ ကမၻ့ာေတာ္လွန္ေရး မုန္တိုင္း၏ ဗဟိုခ်က္ျဖစ္လာသည္။ ထိုႏိုင္ငံမ်ားမွ မ်ားျပားလွေသာ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲမ်ားသည္ ေမာ္၀ါဒ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈေအာက္တြင္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲလမ္းေၾကာင္းကို ဆုပ္ကိုင္လာၾကသည္။ ႏိုင္ငံတကာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈမွ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးလမ္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကာလၾကာျမင့္စြာ အင္အားခ်ိနဲ႕သြားခဲ့ၾကေသာ ကြန္ျမဴနစ္ေတာ္လွန္ေရး သမားမ်ားသည္လည္း ေရရွည္ျပည္သူ႕စစ္လမ္းေၾကာင္းသို႕လိုက္ပါလာၾကသည္။ ထိုအေျခအေနသည္ ေမာ္၏ အယူအဆျဖစ္ေသာ "ႏိုင္ငံမ်ားလြတ္လပ္လိုသည္၊ လြတ္လပ္ၿပီးႏိုင္ငံမ်ား လြတ္လပ္မႈလိုလားသည္၊ ျပည္သူမ်ားက ေတာ္လွန္ေရးကိုလိုလားသည္" ဟူေသာ အယူအဆႏွင့္ ကိုက္ညီေနသည္။
Thus the development of Marxism-Leninism to a new stage – Maoism – was an event of tremendous significance in world history. It prevented the annihilation of the international communist movement from ne of the most serious attacks of the bourgeoisie – the modern revisionists. It provided the path for the proletariat and oppressed people of the world. It also provided the international proletariat with f theoretical and practical weapons to fight against the restoration capitalism and thus even face the situation when all its socialist bases the world were lost.
ထို႕ေၾကာင့္ မာ့က္စ္လီနင္၀ါဒ၏ အဆင့္သစ္ျဖစ္ေသာ ေမာ္၀ါဒ သည္ ကမၻာ႕သမိုင္းတြင္ လြန္စြာထူးျခားေသာ ကာလျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ ႏိုင္ငံတကာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈကို ဓနရွင္လူတန္းစား၏ အျပင္းထန္ဆုံးတိုက္ခိုက္မႈျဖစ္သည့္ ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒက အျမစ္ျဖတ္သုတ္သင္ျခင္းကို တားဆီးႏိုင္ခဲ့သည္။ ၄င္းသည္ ကမၻာ႕ပစၥည္းမဲ႕ႏွင့္ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ားအတြက္ လမ္းေၾကာင္းတခုျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ ႏိုင္ငံတကာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအတြက္လည္း အရင္းရွင္စနစ္ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းျခင္းကို တိုက္ခိုက္ရန္ ႏွင့္ ကမၻာ႕ဆိုရွယ္လစ္ အေျခစိုက္စခန္းမ်ားအားလုံးဆုံးရႈံးခဲ့သည့္ အေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ရန္ သေဘာတရားေရးႏွင့္ လက္ေတြ႕လက္နက္ကိုေပးသည္။
Revival of Revolutionary Movements
The late 60s – the period of the GPCR and the establishment of Maoism as a new stage of Marxism-Leninism – was a period of revolutionary ferment in many parts of the world. The revolutionary war in Indo-China was dealing severe blows to the tremendous military might of the US imperialists. Simultaneously revolutionaries breaking away from the hold of the modern revisionists launched armed struggles under the guidance of Maoism in many parts of the Third World during this period – the ongoing armed struggles in the Philippines and India are a continuation since then. National liberation struggles waging guerrilla war were also raging in various parts as well as armed struggles under Guevarist ideology in parts of Latin America.
ေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈမာ်းျပန္လည္ရွင္သန္လာျခင္း
၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ား ေႏွာင္းပိုင္း - မဟာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ေမာ္၀ါဒကို မာ့က္စ္လီနင္၀ါဒ၏ အဆင့္သစ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေသာ ကာလ - သည္ ကမၻာ႕အစိတ္အပိုင္း အမ်ားအျပားတြင္ ေတာ္လွန္ေရးမ်ား ေပါက္ဖြားလာေသာ ကာလျဖစ္သည္။ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားမွ ေတာ္လွန္ေရးစစ္ပြဲသည္ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ား၏ ႀကီးမားလွေသာ စစ္အင္အားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိုးႏွက္ေနသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ေခတ္သစ္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒ၏ ခ်ုဳပ္ကိုင္မႈမွ ခြဲထြက္လာေသာ ေတာ္လွန္္ေရးမ်ားသည္ ထိုကာလအတြင္းတြင္ တတိယကမၻာ အႏွံ႕အျပားတြင္ ေမာ္၀ါဒ၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ ဖိလစ္ပိုင္ႏွင့္ အိႏၵိယမွ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲမ်ားသည္ ထုိမွစတင္ျဖစ္ပြားလာသည္။ ေပ်ာက္ၾကားစစ္ပြဲမ်ား ဆင္ႏြဲလာေသာ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲမ်ားသည္လည္း ကမၻာအႏွံ႕အျပားတြင္ ေပၚေပါက္လာၿပီး လက္တင္အေမရိကတြင္ ေခ်အေတြးအေခၚ လက္နက္ကိုင္ လႈပ္ရွားမႈေပၚေပါက္လာသည္။
The influence of the Indo-China war and these movements in the Third World as well as the GPCR was one of the major factors for the vast out-break of students and anti-war movements throughout the capitalist world at the end of the sixties. The Paris student revolt of May 1968 was the most significant but only one of a wave of student revolt ranging from the USA and Mexico to Italy and even to Poland, Czechoslovakia and Yugoslavia. It also had its impact on student movements in various parts of the Third World.
အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားစစ္ပြဲႏွင့္ တတိယကမၻာမွ ထိုလႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး တို႕၏ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈသည္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း အရင္းရွင္ကမၻာတခုလုံးတြင္ ျဖစ္ပြားေသာ ေက်ာင္းသားႏွင့္ စစ္ဆန္႕က်င္ေရးလႈႈပ္ရွားမႈမ်ားအတြက္ အဓိက အေၾကာင္းရင္းတခုျဖစ္သည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ေမလ ပါရီေက်ာင္းသာ အုံၾကြမႈသည္ အထူးျခားဆုံးျဖစ္ေသာလည္း အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွ မကၠဆီကို မွ အီတလီမွ ပိုလန္၊ ခ်က္ကိုဆလိုဗက္ကီးယားႏွင့္ ယူဂိုဆလားဗီးယား အထိက်ယ္ျပန္႕ေသာ ေကာ်င္းသား အုံၾကြမႈမ်ားအနက္ တခုသာျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ တတိယကမၻာ၏ အစိတ္အပိုင္းမ်ားတြင္လည္း ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ရိုက္ခတ္မႈမ်ား ရွိခဲ့သည္။
At the same time the anti-Vietnam war protests started picking up in the USA and other parts of the world with massive peace movements against war and the nuclear arms race in major cities of Europe. The US imperialists were effectively isolated as not even one of their allies agreed to send troops to fight in Vietnam. The effect of these movements were so great that when the US sent in aeroplanes and arms to aid Israel in the Yom Kippur war of 1973 not a single of the West European imperialist powers except Portugal – then in the last year of the pre-war fascist, Salazar – were even ready to give landing and refuelling facilities to the Americans.
တခ်ိန္တည္းတြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ကမၻာအႏွံ႕အျပားတြင္ ႀကီးမားေသာ စစ္ဆန္႕က်င္ေရး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗီယက္နမ္စစ္ဆန္႕က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္ အဓိကက်ေသာ ဥေရာပၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ ညဴကလီးယားလက္နက္ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ား အရွိန္ရလာသည္။ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားကို ထိေရာက္စြာ အထီးက်န္ထားႏိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ၄င္းတို႕၏မဟာမိတ္မ်ားအနက္ မည္သူတဦးတေယာက္မွ် ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲတြင္ တိုက္ခိုက္ရန္ တပ္မ်ားေစလြႊတ္ျခင္းမရွိၾကေပ။ ထိုလႈပ္ရွားမႈမ်ား၏ သက္ေရာက္မႈသည္ လြန္စြာႀကီးမားေသာေၾကာင့္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္က ယြမ္ ကစ္ပါ - Yom Kipper စစ္ပြဲတြင္ အေမရကန္က အစၥေရးကို ကူညီရန္ ေလယာဥ္ႏွင့္လက္နက္မ်ားပို႕ေဆာင္ေသာ အခါ ထိုစဥ္က စစ္ႀကိဳေခတ္ ဖက္ဆစ္ စယ္လ္လက္ဇ္ဇာ - Salazar ၏ ေနာက္ဆုံးႏွစ္သို႕ေရာက္ေနေသာ အီတလီမွအပ အေနာက္ဥေရာပ နယ္ခ်ဲ႕အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံမ်ားသည္ အေမရကန္ေလယာဥ္မ်ား ဆင္းသက္ဆီျဖည့္ရန္ ကိရိယာႏွင့္ အေဆာက္အအုံမ်ား အဆင့္သင့္ရွိမေနၾကေတာ့ေပ။
Following the students movement there was also a major growth of struggles of the industrial working class in the West European countries particularly Italy and France, though largely on economic demands. The long period of economic expansion had raised the productivity of labour but had reduced the share of the working class in total income. Huge waves of strikes with major wage demands often paralysed entire economies of the imperialist countries.
ေကာ်င္းသားလႈပ္ရွားမႈ အၿပီးတြင္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား အထူးသျဖင့္ အီတလီႏွင့္ျပင္သစ္တြင္ အဓိကအားျဖင့္ စီးပြားေရးလိုလားခ်က္မ်ား ေတာင္ခံသည့္ စက္မႈအလုပ္သမားလႈပ္ရွားမႈမ်ား အႀကီးအက်ယ္ႀကီးထြားလာသည္။ ကာလရွည္ၾကာသည့္ စီးပြားေရး ခ်ဲ႕ထြင္ျခင္းသည္ လုပ္အား ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို ျမွင့္တင္ေပးလိုက္ေသာ္လည္း အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ စုစုေပါင္း ၀င္ေငြအခ်ိဳအစားကို ေလွ်ာ့က်သြားေစသည္။ အဓိကက်ေသာ လုပ္အားခေတာင္ဆိုမႈမ်ားျဖင့္ ႀကီးမားေသာ သပိတ္လိႈင္းႀကီးမ်ားသည္ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံမ်ား၏ စီပြားေရးမ်ားကို လုံး၀ရပ္ဆိုင္းသြားးေစသည္အထိ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။
The mid-70s saw the final overthrow of many long standing colonial regimes after long guerrilla wars. Thus the US and their puppets were thrown out of Vietnam, Cambodia and Laos in 1975. In Africa the republics of Mozambique, Angola, Ethiopia, Congo, and Benin were formed in this period, particularly after the breakdown of the Portuguese colonial empire, after the overthrow of Salazar in a coup in April 1974. However most of these countries were taken over by puppets or satellites of the new imperialism – Soviet social imperialism. A prominent exception was Cambodia (Kampuchea), where genuine communist revolutionaries – the Khmer Rouge – remained independent until invaded in 1978 by Vietnam on the behest of the Soviet imperialists.
ရွည္ၾကာေသာ ေပ်ာက္ၾကားစစ္မ်ားအၿပီး ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ သက္ဆိုးရွည္ခဲ့ၾကေသာ ကိုလိုနီအစိုးရမ်ား အၿပီးတိုင္ ျဖဳတ္ခ်ခံရျခင္းမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ႏွင့္၄င္းတို႕၏ ရုပ္ေသးမ်ားသည္ ဗီယက္နမ္၊ ကေမၻာဒီးယားႏွင့္လာအိုတို႕တြင္ျဖဳတ္ခ်ခံရသည္။ အာဖရိကတြင္ မိုဇမ္ဘစ္၊ အင္ဂိုလာ၊ အီသီယိုပီးယား၊ ကြန္ဂို ႏွင့္ ဘီနင္ သမၼတႏိုင္ငံမ်ားကို ဤ ကာလတြင္ အထူးသျဖင့္ ေပၚတူဂီ ကိုလိုနီအင္ပါယာ ၿပိဳကြဲၿပီး စယ္လ္လက္ဇ္ဇာ - Salazar ကို အာဏာသိမ္းျဖဳတ္ခ်ခဲ့သည့္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တည္ေထာင္သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုႏိုင္ငံမ်ား၏ အမ်ားစုကို ေခတ္သစ္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ျဖစ္ေသာ ဆိုဗီယက္ ဆိုရွယ္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ ရုပ္ေသးမ်ား သို႕မဟုတ္ အစြယ္အပြားမ်ားက သိမ္းယူၾကသည္။ ထူးျခားေသာ ခၽြင္းခ်က္မွာ ကေမၻာဒီးယား (ကမ္ပူခ်ား) ျဖစ္ၿပီး ထိုႏိုင္ငံတြင္ စစ္မွန္ေသာ ကြန္ျမဴနစ္ေတာ္လွန္ေရး သမားမ်ားျဖစ္ေသာ ခမာနီ မ်ားသည္ လြတ္လပ္ေသာ အင္အားစုအျဖစ္ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္တြင္ ဆိုဗီယက္နယ္ခ်ဲ႕သမား၏ ကိုယ္စား ဗီယက္နမ္၏ သိမ္းပိုက္ခံရသည္အထိ ဆက္လက္ရွိေနခဲ့သည္။
Some ‘Left’ Ideological Currents in this Period
In the period after the attack on Stalin by Khrushchev at the 20th CPSU Congress in 1956 there was some confusion in various communist parties of the West which gave rise to new theories trying to reinterpret Marxism. Groups by the name of New Left arose first in France in the late fifties and later in Britain and other countries. In Britain their literature mainly appeared in the New Review and the University and Left Review, which later merged into the New Left Review. Lacking a clear and common orientation, the common characteristic of this New Left trend was a criticism of Stalin without clearly identifying with either the Soviet or Chinese positions in the Great Debate. This broad categorisation of views however gained in popularity after the growth in Latin American movements attempting to follow the model of the Cuban Revolution and further in the wake the world-wide upsurge of student movements in the late 60s.
ဤကာလအတြင္း လက္၀ဲအေတြးအေခၚေရစီးေၾကာင္းအခ်ိဳ႕
ဤ ကာလအတြင္ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္တြင္က်င္းပသည့္ ၂၀ ႀကိမ္ေျမာက္ ဆိုဗီယက္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ကြန္ဂရက္တြင္ စတာလင္ကို ခရူးရွက္က တိုက္ခိုက္လိုက္ၿပီးေနာက္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားရွိ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမ်ားတြင္ ရႈပ္ေထြးမႈ အခ်ိဳ႕ျဖစ္လာၿပီး မာ့က္စ္၀ါဒကို ျပန္လည္ဖြင့္ဆိုေသာ သေဘာတရားသစ္မ်ား ေပၚေပါက္လာေစခဲ့သည္။ လက္၀ဲသစ္ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ အုပ္စုမ်ားသည္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ျပင္သစ္တြင္ ပထမေပၚလာၿပီး ေနာင္တြင္ ၿဗိတိန္ႏွင့္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေပၚေပါက္လာသည္။ၿဗိတိန္တြင္ ၄င္းတို႕၏ စာေပမ်ားသည္ အဓိက အားျဖင့္ New Review ႏွင့္ University and Left Review စာေစာင္မ်ားတြင္ ေပၚလာၿပီး ထိုစာေစာင္ ၂ ခုသည္ေနာင္တြင္ New Left Review အျဖစ္ပူးေပါင္းလိုက္ၾကသည္။ ရွင္းလင္းတူညီေသာ ဦးတည္ခ်က္မရွိေသာေၾကာင့္ လက္၀ဲသစ္ အယူအဆလမ္းေၾကာင္း၏ တူညီေသာ စရိုက္လကၡဏာမွာ မဟာေဆြးေႏြးၿငင္းခုန္မႈ ကာလအတြင္ ဆိုဗီယက္ သေဘာထားကို ျဖစ္ေစ တရုတ္ႏိုင္ငံ၏ သေဘာထားကိုျဖစ္ေစ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ခြဲျခားသတ္မွတ္ျခင္းမျပဳဘဲ စတာလင္ကို ေ၀ဖန္ေရးသာျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ အျမင္မ်ားကို ထိုသို႕က်ယ္ျပန္႕စြာ အုပ္စုခြဲျခင္းသည္ က်ဴးဘားပုံစံကိုလိုက္ရန္ လက္တင္အေမရိက၏ အားထုတ္မႈ ႀကီးထြားလာၿပီးေနာက္ လူႀကိဳက္မ်ားမႈ ရရွိလာၿပီး ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္း ကမၻာအ၀န္း ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာၿပီးေနာက္တြင္လည္း လူႀကိဳက္မ်ားမႈ ထပ္မံရရွိလာသည္။
The peculiarities of the Cuban Revolution gave rise to theories upholding it as the example suited to Latin American conditions. An attempt was made on the basis of the Cuban experience to even revise some basic Marxist-Leninist formulations. This was done by the Revolution’s leaders – Fidel Castro and Che Guevara, but also quite considerably by Regis Debray, a Frenchman who tried to formulate a theory of revolution for Latin America.
က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး၏ ထူးျခားမႈေၾကာင့္ ၄င္းသည္ လက္တင္အေမရိက အေျခအေနႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ ဥပမာ အျဖစ္ ဆုပ္ကိုင္ေသာ သေဘာတရားမ်ား ေပၚေပါက္လာေစသည္။ က်ဴးဘားအေတြ႕အႀကံဳကို အေျခခံၿပီး အခ်ိဳ႕ေသာ မာ့က္စ္-လီနင္အေျခခံသေဘာတရားမ်ားကို ျပင္ဆင္ရန္ အားထုတ္မႈတခုပင္ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ထိုသို႕ျပဳလုပ္ခဲ့သူမ်ားမွာ ထိုေတာ္လွန္ေရး၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ေသာ ဖီ၏ယ္လ္ ကက္စထရို၊ ေခ်ေဂြဗားရားတို႕ပင္ျဖစ္ၿပီး လက္တင္အေမရိကအတြက္ ေတာ္လွန္ေရးသေဘာတရားကို ဖန္တီးရန္ႀကိဳးစားခဲ့သူ ျပင္သစ္လူမ်ိဳး ရီးဂစ္ ဒီဘေရးသည္လည္း ထိုသို႕လုပ္ရန္ အေတာ္အတန္အားထုတ္ခဲ့သည္။
One of the central points of Marxism rejected by these formulations was the need for a proletarian vanguard party to successfully complete the revolution. As mentioned earlier the leaders of the Cuban Revolution were not members of the Cuban Communist Party; and it was only two and a half years after seizure of power that Castro formed Partido de la Revolution Socialista (PRS) which included the old Communist Party. Thus, according to Debray, Castro held the view that “there is no revolution without a vanguard; that this vanguard is necessarily the Marxist-Leninist party; and that those who want to make the revolution have the right and duty to constitute themselves a vanguard, independently of these parties.”45
မာ့က္စ္၀ါဒတြင္ ထိုသေဘာတရားမ်ားက ပယ္ခ်ခဲ့ေသာ အဓိကအခ်က္မ်ားအနက္တခုမွာ ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား ဦးေဆာင္ပါတီလိုအပ္သည္ ဟူေသာအခ်က္ျဖစ္သည္။ အေစာပိုင္းက ေဖၚျပခဲ့သည့္အတိုင္း က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ က်ဴးဘားကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္မ်ား မဟုတ္ၾကဘဲ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေဟာင္းပါ၀င္ေသာ Partido de la Revolution Socialista (PRS) ကို ကက္စထရို တည္ေထာင္သည္မွလည္း အာဏာသိမ္းၿပီး ၂ ႏွစ္ခြဲၾကာမွသာျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဒီ ဘေရး ၏ အဆိုအရ ကက္စထရိုသည္ "ဦးေဆာင္ပါတီမရွိလွ်င္ ေတာ္လွန္ေရးမရွိ။ ထိုဦးေဆာင္ပါတီသည္ မာ့က္စ္-လီနင္၀ါဒပါတီျဖစ္ရမည္။ ေတာ္လွန္ေရးကို အေကာင္အထည္ေဖၚလိုသူမ်ားသည္ ထိုပါတီမ်ားႏွင့္ မပတ္သက္ဘဲ ၄င္းတို႕ကို ၄င္းတို႕ ဦးေဆာင္ပါတီအျဖစ္ ဖြဲ႕စည္းႏိုင္သည္" ဟူေသာ အယူအဆကို လက္ခံသည္ဟု ဆိုသည္။" ၄၅
This conception was further theorised by Debray to the sphere of the relation of the people’s army and the party. He felt that the subordination of the military to the political was inappropriate for Latin America where the Communist Parties had not been able to take root and develop in the
same way as in Russia and China. He theorised that the ‘staggering novelty’ of the Cuban Revolution was that it introduced the guerrilla force as the party in embryo. He believed the people’s army to be the nucleus of the party and not vice versa. The guerrilla force was to be the political vanguard’s initial form and from its development a real party could rise. Central to this process was the concept of the guerrilla ‘foco’ (focus) where the guerrilla squad was the central focus of all forms of organisation and elevated above all else. Debray contrasted with the Vietnamese experience says that unlike there where the military pyramid of the liberation forces was built from the base up, in Latin America it would be built from the apex down. Many of the concepts propagated by Guevara and theorised by Debray ran counter to the basic Marxist understanding of revolution. They were based on an understanding that dedicated, well organised and militarised heroes can make history and belittled the role of the masses in the revolution. In contrast to Mao’s principle that the guerrillas relation with the masses is like fish with water, Debray formulated three golden rules ‘constant vigilance, constant mistrust, constant mobility.’ Further the analysis concentrated only on the military aspect without attempting to understand the political context of the class forces at the time of the Cuban Revolution or later in Latin America. It thus could not arrive at the correct conclusions regarding the central issue of the friends and enemies of the revolution, the question of the united front and the leadership of the revolution. In the aftermath of the Cuban Revolution many guerrilla struggles along Guevarist lines were attempted in other Latin American countries but most met with failure. Guevara himself died while fighting in one such guerrilla war in Bolivia. One of the most prominent of these movements which continues to this day is the armed struggle led by the Armed Forces of the Colombian Revolution (FARC). The theories of Guevara and Debray which neglected the leading role of the working class, also gained prominence during the upsurge of students’ movements in the late sixties as they seemed to prove the importance of non-class categories and the revolutionary potential of the students and youth as compared to the working class and the peasantry.
ထိုအယူအဆကို ဒီဘေရးက ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္ႏွင့္ပါတီအၾကားဆက္စပ္မႈနယ္ပယ္အထိ ခ်ဲ႕ထြင္ၿပီး ထပ္မံသေဘာတရားထုတ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးေအာက္တြင္ စစ္တပ္ကိုထားရွိျခင္းသည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမ်ား ေျခကုပ္မရေသးေသာ တရုတ္ႏွင့္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံကဲ့သို႕ မတိုးတက္ ေသးေသာ လက္တင္အေမရိကတြင္ မသင့္ေတာ္ဟု သူယူဆသည္။ က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး၏ ထူးျခားအံ့ၾသစရာေကာင္းေသာသစ္လြင္မႈမွာ ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႕ကို ပါတီ၏သေႏၶသားအျဖစ္ စတင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သူသေဘာတရားထုတ္သည္။ ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္သည္ ပါတီ၏ ညဴကလိယ ဗဟိုခ်က္ျဖစ္ၿပီး အျပန္အလွန္ မျဖစ္ႏိုင္ဟု သူယုံၾကည္သည္။ ကနဦးအဆင့္တြင္ ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႕သည္ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္ျဖစ္ၿပီး ၄င္း၏တိုးတက္မႈမွတဆင့္ စစ္မွန္ေသာ ပါတီ ေပၚေပါက္လာႏိုင္သည္။ ထိုျဖစ္စဥ္၏ ဗဟိုခ်က္မွာ ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႕ ဗဟိုျပဳစနစ္ ျဖစ္ၿပီး ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႕သည္ အဖြဲ႕အစည္းပုံသ႑န္အားလုံး၏ ဗဟိုခ်က္ျဖစ္ၿပီး ၄င္းတို႕၏ အထက္တြင္ရွိသည္ဟု သူယုံၾကည္သည္။ ဒီ ဘေရးက ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ အေတြ႕အႀကံဳႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ဗီယက္နမ္တြင္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မ်ား၏ စစ္ေရးပိရမစ္သည္ ေအာက္ေျခတြင္တည္ေဆာက္သည့္ ပုံစံႏွင့္မတူဘဲ လက္တင္အေမရိကတြင္ ပိရမစ္၏ထိပ္မွ ေအာက္ေျခသို႕ တည္ေဆာက္သည္ဟု ဆိုသည္။ ေခ်ေဂြဗားရားက ျဖန္႕ခ်ိၿပီး ဒီဘေရးက သေဘာတရားထုတ္သည့္ အယူအဆအမ်ားအျပားသည္ မာ့က္စ္၀ါဒ၏ေတာ္လွန္ေရး နားလည္မႈ အေျခခံမ်ားႏွင့္ ဆန္႕က်င္ေနသည္။ ဘ၀ကို ျမွဳပ္ႏွံလုပ္ကိုင္ၿပီး ေကာင္းစြာ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ စစ္သူရဲေကာင္းမ်ားသည္ သမိုင္းကို ဖန္တီးႏိုင္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးတြင္ လူထု၏ အခန္းက႑ကို ေမွးမွိန္ေစသည္။ လူထုႏွင့္ေျပာက္က်ားတပ္မ်ား၏ ဆက္ဆံေရးသည္ ေရႏွင့္ငါးသဖြယ္ျဖစ္သည္ဟူသည့္ ေမာ္ ၏ သေဘာတရားကို ဆန္႕က်င္ၿပီး ဒီဘေရးသည္ "အၿမဲမျပတ္ ႏိုးၾကား၊ အၿမဲမျပတ္ သံသယထား၊ အၿမဲမျပတ္ လႈပ္ရွား" ဟူသည့္ ေရႊစည္းမ်ဥ္း ၃ ခုကို ေဖၚထုတ္လိုက္သည္။ ထို႕အျပင္သူ၏ သရုပ္ခြဲေလ့လာမႈမ်ားသည္ က်ဴးဘား သို႕မဟုတ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လက္တင္အေမရိက ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း လူတန္းစား အင္အားစုမ်ား၏ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကို နားလည္ရန္အားမထုတ္ဘဲ စစ္ေရးသြင္ျပင္ကိုသာ အဓိကအာရုံစိုက္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၄င္းသည္ ေတာ္လွန္ေရး၏ရန္သူမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားဆိုင္ရာျပႆနာ၊ ညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစု ျပႆနာ ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး၏ ေခါင္းေဆာင္မႈျပႆနာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မွန္ကန္သည့္ ေကာက္ခ်က္သို႕မေရာက္ေပ။ က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရးအၿပီးလက္တင္အေမရိကရွိ ေခ်ေဂြဗားရားအယူအဆႏွင့္လုပ္ကိုင္ေသာ ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲမ်ားအားလုံးနီးပါးသည္ အရႈံးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ ေခ်ေဂြဗားရားကိုယ္တိုင္သည္ပင္ ဘိုလီးဗီးယားရွိ ထိုသို႕ေသာ ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲတခုတြင္ က်ဆုံးခဲ့သည္။ ထိုသို႕ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားအနက္ ယေန႕တိုင္ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနေသာ ထင္ရွားသည့္ လႈပ္ရွားမႈမွာ ကိုလံဗီယာ ေတာ္လွန္ေရးလက္နက္ကိုင္တပ္မ်ား- FARC ျဖစ္သည္။ အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ ဦးေဆာင္အခန္းက႑ကို ပစ္ပယ္ေသာ ေခ်ေဂြြဗားရားႏွင့္ဒီဘေရးတို႕၏ သေဘာတရားမ်ားသည္ လူတန္းစားႏွင့္ မဆိုင္ေသာ အမ်ိဳးအစားျဖစ္ျခင္းႏွင့္ အလုပ္သမား၊လယ္သမားမ်ားထက္ ေကာ်င္းသားမ်ားႏွင့္လူငယ္မ်ား၏ ေတာ္လွန္ေရး အလားအလာ၏ အေရးပါမႈကို ျပသေနပုံရေသာေၾကာင့္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္း ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္လည္း ထင္ရွားခဲ့သည္။
Another group of theorists who in this period gained some prominence while attempting to revise basic Marxist theory were the ‘dependency’ theorists in the field of political economy. Prominent among them were Andre Gunder Frank, Emmanuel Aligerhi and Samir Amin. They saw the source of exploitation not in production but in distribution and in what they defined as ‘unequal exchange’; they abandoned the categories of imperialism and colonies and semi-colonies and instead talked of the ‘centre’ and ‘periphery’ of world capitalism; they did not accept that imperialism tended to preserve pre-capitalist relations in the colonial countries but instead analysed that capitalist relations had developed in the ‘dependent’ capitalisms of the periphery.
ဤကာလအတြင္း မာ့က္စ္၀ါဒကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ရန္ ႀကိဳးစားရင္း ေက်ာ္ၾကားလာေသာ အျခား သေဘာတရား ထုတ္လုပ္သူအုပ္စုတစုမွာ ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒနယ္ပယ္မွ မွီခိုမႈ သေဘာတရားေရးဆရာမ်ားျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႕အၾကားတြင္ထင္ရွားသူမ်ားမွာ အင္ဒေရ ဂန္ဒါ ဖရန္႕ - Andre Gunder Frank ၊ အီမန္ညဴရယ္ အလီဂါဟီ - Emmanuel Aligerhi ႏွင့္ ဆမာေအမင္ - Samir Amin တို႕ျဖစ္သည္။ ေသြးစုတ္မွ၏ ရင္းျမစ္သည္ ထုတ္လုပ္ေရးတြင္ မရွိဘဲ ျဖန္႕ခ်ိမႈႏွင့္ မညီမွ်ေသာ လဲလွယ္မႈ - unequal exchange ဟု ၄င္းတို႕သတ္မွတ္ေသာ အရာတြင္ ရွိသည္ဟု ၄င္းတို႕က ျမင္ၾကသည္။ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၊ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းဟူသည့္ ခြဲျခားသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို ၄င္းတို႕ကပစ္ပယ္ၿပီး ထိုအစား ကမၻာအရင္းရွင္စနစ္၏ ဗဟိုခ်က္ႏွင့္ အဖ်ားအနားတို႕ အေၾကာင္းကို ၄င္းတို႕ေျပာသည္။ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အရင္းရွင္စနစ္မတိုင္မီ ဆက္ဆံေရးမ်ားကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းသည့္သေဘာရွိသည္ဟူေသာ အခ်က္ကို ၄င္းတို႕လက္မခံၾကဘဲ အရင္းရွင္စနစ္ဆက္ဆံေရးသည္ အစြန္အဖ်ားရွိ မွီခိုအရင္းရွင္စနစ္မ်ားတြင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသည္ဟု ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကသည္။
Chinese Path of Revolution
Immediately after the establishment of the Chinese Peoples’ Republic, Mao visited the USSR for two months, during which, after detailed discussions with Stalin, various treaties of historic significance were signed. It was also during this period that the communist movement recognised the significance of the Chinese path of revolution, for the colonies and semi-colonies. In the 27 January, 1950, editorial of For a Lasting Peace. For a People’s Democracy, the organ of the Cominform, it was stated, “The path taken by the Chinese people... is the path that should be taken by the people of many colonial and dependent countries in their struggle for national independence and people’s democracy.
တရုတ္ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္း
တရုတ္ျပည္သူ႕သမၼတႏိုင္ငံတည္ေထာင္ ၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း ေမာ္သည္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုသို႕ ၂ လၾကာသြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ထိုခရီးစဥ္အတြင္း စတာလင္ႏွင့္ အေသးစိတ္ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ သမိုင္း၀င္အေရးပါေသာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္မ်ားစြာကို ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ တရုတ္ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းသည္ အေရးပါေၾကာင္း ႏိုင္ငံတကာ ကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈက အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည္မွာလည္း ထိုကာလအတြင္းမွာပင္ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၇ ရက္ေန႕ထုတ္ " ေရရွည္တည္တ့ံေသာၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္၊ ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတခုအတြက္" ေခါင္းစဥ္ရွိေသာ သတင္းစာေခါင္းႀကီးတြင္ ကူမင္ေဖါင္က "တရုတ္ျပည္သူမ်ားေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ လမ္းေၾကာင္းသည္ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးႏွင့္ ျပည္သူဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲတြင္ ကိုလိုနီႏွင့္ မလြတ္လပ္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားစြာမွ ျပည္သူမ်ားကလည္း ေလွ်ာက္လွမ္းသင့္ေသာလမ္းျဖစ္သည္" ဟုေဖၚျပထားသည္။
“The experience of the victorious national-liberation struggle of the Chinese people teaches that the working class must unite with all classes, parties, groups and organisations willing to fight the imperialists and their hirelings and to form a broad, nation-wide united front, headed by the working class and its vanguard – the communist party,…. " အလုပ္သမား လူတန္းစားသည္ နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားႏွင့္ ၄င္းတို႕၏ေၾကးစားမ်ားကို တိုက္ခိုက္လိုေသာ အျခားေသာ လူတန္းစားမ်ား၊ ပါတီမ်ား၊ အုပ္စုမ်ား၊ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္
လည္း ညီညြတ္ရမည္၊ အလုပ္သမား လူတန္းစားႏွင့္ ၄င္းတို႕၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဦးေဆာင္သည့္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ ႏိုင္ငံအ၀န္း ညီညြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစုဖြဲ႕ရမည္ ဟု တရုတ္ျပည္သူမ်ား၏ေအာင္ျမင္ေသာ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲ အေတြ႕အႀကံဳကသင္ၾကားေပးသည္။"
“A decisive condition for the victorious outcome of the national liberation struggle is the formation, when the necessary internal conditions allow for it, of people’s liberation armies under the leadership of the communist party.”39
"အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲ၏ ေအာင္ျမင္ေသာရလဒ္အတြက္ အဆုံးအျဖတ္က်ေသာ အေျခအေနတခုမွာ လိုအပ္ေသာ ျပည္တြင္းအေျခအေနမ်ားက ခြင့္ျပဳလွ်င္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ျပည္သူ႕လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္မ်ားဖြဲ႕စည္းျခင္းျဖစ္သည္။" 39
Thus, the universal applicability of Marxist-Leninist theory developed by Mao – i.e. Maoism – was recognised, and began to become the guideline for genuine revolutionaries throughout the world, particularly in the colonies and semi-colonies. At the same time China started the historic task of putting a backward semi-feudal, semi-colonial society on the road to socialism. Under Mao’s guidance, the policy of ‘three years for preparation and ten years for planned economic construction’, was adopted and significant successes were achieved in the initial period.
ထိုေၾကာင့္ ေမာ္က ေဖၚထုတ္လိုက္သည့္ အၾကြင္းမဲ့ အသုံးျပဳႏိုင္ေသာ မာ့က္စ္ ၀ါဒ သေဘာတရား (ေမာ္၀ါဒ) ကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ကမာၻ တ၀န္း အထူးသျဖင့္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားမွစစ္မွန္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအတြက္ လမ္းညြန္သေဘာတရားစတင္ျဖစ္လာသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ တရုတ္ႏိုင္ငံသည္ ေခတ္ေနာက္က်ေသာ ဗေဒသရာဇ္ တပိုင္း၊ ကိုလိုနီတပိုင္း လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႕ပို႕ေဆာင္ေပးမည့္ သမိုင္း၀င္လုပ္ငန္းႀကီးကိုလည္းစတင္ခဲ့သည္။ ေမာ္၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်ိန္ ၃ ႏွစ္ႏွင့္ စီမံကိန္း စီးပြားေရး တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ ၁၀ ႏွစ္ ဟူေသာ မူ၀ါဒကို ခ်မွတ္ၿပီး ကနဦးကာလတြင္ ထူးျခားေသာေအာင္ျမင္မႈမ်ားရရွိခဲ့သည္။
Expansion of the World Economy
By the mid-1950s all the major imperialist powers overcame the problem of shortages and stabilised themselves with the help of the American imperialists. After reaching the pre-war levels by the mid1950s, their economies began to expand rapidly for the next decade and-a-half finally plunging into a prolonged world economic crisis from the early 1970s. The output of manufactures quadrupled between the early 1950s and the early 1970s and world trade in manufactures grew tenfold. The total energy consumption also shot up, where as in the case of the US it actually tripled between 1950 and 1973. Some major causes for this long post-war expansion were; the rebuilding of the war-ravaged economies of West Europe and Japan, major wars in Korea and Indo-China along with the emergence of peace-time permanent economies, new Third World markets, new industries, and major state intervention in the economy. The nature of the expansion however was such as to sharply increase the disparity between the rich and poor countries. The expansion however reached its saturation point by the early 1970s; the US economy in fact started going into recession from the late 60s itself with a sharp fall in the rate of profit; the gold-dollar based Bretton Woods international financial system collapsed in 1971, commodity prices boomed in 1972-73 and finally the oil prices we drastically raised in 1973 throwing the economy of world imperialism into severe crisis. The shock was so great that the so-called ‘developed market economies’ in just one year dropped 10% in industrial production and 13% in international trade. They were thrown into a lengthy spell of stagnation from which they have yet to show signs of recovering. The lengthy years of post war expansion were however more than matched in the earlier period by the socialist countries. In fact in the fifties the Soviet Union’s economy grew at a rate of 5.7% which was far higher than any Western country. Even the other socialist economy grew at a rapid pace. However
this rate started falling after the process of restoration of capitalism started. The USSR rate of growth then fell to 5.2% in the 1960s and 3.7% in the first half of the 1970s.
ကမာၻ႕စီးပြားေရးခ်ဲ႕ထြင္လာျခင္း
၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ား အလယ္သို႕ေရာက္လာေသာအခါ အဓိက နယ္ခ်ဲ႕အင္အားႀကီးႏိုင္ငံမ်ား အားလုံးသည္ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ မလုံေလာက္မႈ ျပႆနာမ်ားကို ေက်ာ္လႊားကာ ၄င္းတို႕ကို ၄င္းတို႕ တည္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားအလယ္တြင္ ဒုတိယကမာၻစစ္မတိုင္မီက အဆင့္သို႕ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၿပီးေနာက္ ၄င္းတို႕၏ စီးပြားေရးမ်ားသည္ ဆယ္စုႏွစ္တခုခြဲ ၾကာ အလွ်င္အျမန္ တိုးခ်ဲ႕လာခဲၿပီး ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ား အေစာပိုင္းတြင္ ကမာၻ ႕စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းအတြင္းက်ဆင္းခဲ့ျပန္သည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားအေစာပိုင္းႏွင့္၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားအေစာပိုင္းကာလအတြင္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ ၄ ဆတိုးၿပီး ထုတ္ကုန္မ်ား ကမာၻ ႕ကုန္သြယ္မႈ ဆယ္ဆ တိုးသည္။ စြမ္းအင္အသုံးျပဳမႈလည္းေထာင္တက္သြားခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ စြမ္းအင္ အသုံးျပဳမႈမွာ ၁၉၅၀ မွ ၁၉၇၃ အတြင္း ၃ ဆ အထိတိုးသြားသည္။ စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ ကာလရွည္ၾကားစြာ စီးပြားေရးတိုးခ်ဲ႕လာျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းရင္းအခ်ိဳ႕မွာ အေနာက္ဥေရာပႏွင့္ ဂ်ပန္တို႕တြင္ စစ္ေၾကာင့္ပ်က္စီးသြားေသာ စီးပြားေရးမ်ားျပန္လည္တည္ေဆာက္လာျခင္း၊ ကိုရီးယားႏွင့္ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားတြင္ အဓိကစစ္ပြဲမ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလ အၿမဲတမ္းစီးပြားေရးမ်ား၊ တတိယကမာၻ ေဈးကြက္သစ္မ်ား၊ စက္မႈလုပ္ငန္းသစ္မ်ားႏွင့္ စီးပြားေရးတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္က ၀င္ေရာက္ပတ္သက္ျခင္း ေပၚေပါက္လာျခင္းတို႕ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ထို စီးပြားေရး က်ယ္ျပန္႕လာျခင္း၏ သေဘာသဘာ၀မွာ ခ်မ္းသာေသာ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ဆင္းရဲေသာ ႏိုင္ငံမ်ားအၾကား ကြာဟမႈကို လြန္စြညပိုမို ျမင့္မားသြားေစခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ စီးပြားေရးခ်ဲ႕ထြင္ျခင္းသည္ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားသို႕ေရာက္ေသာအခါ ၄င္း၏ ျပည့္၀မွတ္ သို႕မဟုတ္ ဆုံးမွတ္သို႕ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ လက္ေတြ႕တြင္ အျမတ္ႏႈန္း အႀကီးအက်ယ္က်ဆင္းၿပီး အေမရိကန္ စီးပြားေရးသည္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္းကပင္ ဆုတ္ကပ္အတြင္းေရာက္ရွိေနသည္။ ေရႊႏွင့္ေဒၚလာ အေျချပဳ ဘရက္တန္၀ုဒ္ ဘာ႑ာေရးစနစ္သည္ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္တြင္ ၿပိဳကြဲသည္။ ၁၉၇၂-၇၃ တြင္ ကုန္စည္ေဈးႏႈန္းမ်ားတက္လာသည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ ေရနံေဈႏႈန္းမ်ား အႀကီးအက်ယ္တက္လာၿပီး ကမာၻ႕နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ စီးပြားေရးကို အက်ပ္အတည္း အတြင္းက်ေရာက္ေစခဲ့သည္။ ထိုစီးပြားေရးရိုက္ခတ္မႈသည္ ျပင္းထန္လွေသာေၾကာင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ေဈးကြက္ စီးပြားေရးမ်ားသည္ တႏွစ္အတြင္း စက္မႈထုတ္ကုန္ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းက်ဆင္းၿပီးႏိုင္ငံတကာ ကုန္သြယ္မႈ ၁၃ ရာခိုင္ႏႈန္းက်ဆင္းသည္။ ထိုမွစတင္ၿပီး ၄င္းတို႕သည္ ရွည္ၾကာလွေသာစီးပြားေရး တုံ႕ဆိုင္းမႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရၿပီး နာလန္မထူႏိုင္ခဲ့ေပ။ ထို စစ္ၿပီးေခတ္စီးပြားေရးတိုးခ်ဲ႕ျခင္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံမ်ား၏ အေစာပိုင္းကာလႏွင့္ ပိုမိုကိုက္ညီသည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ဆိုဗီယက္ယူနီယန္စီးပြားေရးသည္ ၅.၇ ရာခိုင္ႏႈန္းတိုးတက္ၿပီး ထို ႏႈန္းသည္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားထက္မ်ားစြာပိုမိုျမင့္မားသည္။ အျခားေသာ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးမ်ားလည္း အလွ်င္အျမန္ႀကီးထြားလာေနသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုႏႈန္းသည္ အရင္းရွင္ ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းေရးလုပ္ငန္းမ်ားစတင္ေသာအခါျပန္လည္က်ဆင္းလာသည္။ ဆိုဗီယက္ယူနီယမ္ ၏တိုးတက္မႈႏႈန္းသည္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ၅.၂ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႕က်ဆင္းၿပီး၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ား ၏ ပထမ ဆယ္စုႏွစ္၀က္တြင္ ၃.၇ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႕က်ဆင္းသည္။
Modern Revisionism and Collapse of the Socialist Camp
In 1953, after the death of Stalin, a revisionist clique led by Khrushchev performed a coup, and took over the controls of the CPSU, then the leading party of the international proletariat. They threw out or kill the revolutionaries in the party, started the process of restoration of capitalism in the first land of socialism and proceeded to develop ties with the imperialist camp, particularly U.S. imperialism. By 1956, after securing firm control over the CPSU, they, at the 20th Congress of the CPSU, started spreading their revisionist poison among other communist parties. They simultaneously attacked the so-called Stalin personality cult and introduced their revisionist theory of the three peacefuls – peaceful transition, peaceful coexistence and peaceful competition. The majority of the leaderships of the communist parties of the world backed the revisionist Khrushchevite line. Many prominent leaders and parties, had already started taking the revisionist line in their own countries. Browder in the USA had already put forward theories of the collaboration between socialism and capitalism and moved out of the international communist movement; Thorez, the former Third International leader from France, who became enamoured with the bourgeoisie following the period in the anti-fascist front, had in the post-war years taken national chauvinist positions towards the peoples of the French colonies and become a lackey of the French imperialist bourgeoisie; Togliatti of Italy, another major Third International leader, had wanted to ‘reform’ and ‘restructure’ capitalism into socialism through ‘structural reforms’ through the bourgeois parliament; the Communist Party of India leadership had already changed their tactical line to recognise the peaceful path. Thus these revisionist forces, who had not been sufficiently criticised and defeated in the earlier period, quite happily jumped on to the Khrushchevite bandwagon. Where however such parties tried in any serious manner to implement ‘peaceful transition’ through the electoral system and where such efforts sufficiently threatened the social order, they were eliminated through military coups and savage repression, as in Brazil (1964), Indonesia (1965); and Chile (1973). Among the newly formed People’s Democracies, the League of Communists of Yugoslavia, led by Tito, had already, from 1948, started on the revisionist road and broken off from the socialist camp. Most of the remaining leaderships aligned with Khrushchev. Within the socialist camp it was only the CPC and the Albanian Party of Labour who identified and recognised Khrushchevite revisionism and made a valiant and determined defence of Marxism- Leninism.
ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးဝါဒႏွင့္ ဆို႐ွယ္လစ္အုပ္စုၿပိဳကြဲျခင္း
စတာလင္ေသဆုံးၿပီးေနာက္ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ ခ႐ူး႐ွက္ေခါင္းေဆာင္ေသာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးဂို္ဏ္းက အာဏာသိမ္းၿပီး ထိုစဥ္က ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ ဦးေဆာင္ပါတီျဖစ္ေသာ ဆိုဗီယက္ကူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္သည္။ ၎တို႔သည္ ပါတီမွ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကို ျဖဳတ္ခ်သို႔မဟုတ္သတ္ျဖတ္ၿပီး ကမၻာ့ပထမဆုံးဆို႐ွယ္လစ္ႏိုင္ငံတြင္ အရင္း႐ွင္စနစ္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကို စတင္ၿပီး အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ နယ္ခ်ဲ႕အပါအဝင္ျဖစ္ေသာ နယ္ခ်ဲ႕အုပ္စုႏွင့္ဆက္ဆံေရးထူေထာင္ၾကသည္။ ဆိုဗီယက္ယူနီယံကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို အခိုင္အမာ ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီးေနာက္ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဆိုဗီယက္ ယူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ၂၀ ႀကိမ္ေျမာက္ ကြန္ဂရက္တြင္ ၎တုိ႔သည္ ၎တိို႔၏ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး အဆိပ္ကို အျခားကြန္ျမဴနစ္ပါတီမ်ားသို႔ စတင္ျဖန္႔ခ်ိသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ၎တို႔သည္ ၎တို႔ဘာသာ သတ္မွတ္ထားေသာ စတာလင္အေပၚ လူပုဂၢိဳလ္ကိုးကြယ္မႈကို တိုင္ခိုက္ၿပီး ၎တို႔၏ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးဝါဒျဖစ္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာယွဥ္ၿပိဳင္ေရးဟူသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ နည္း ၃ ခုကိုစတင္မိတ္ဆက္သည္။ ကမၻာ႕ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံမ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္မႈ အမ်ားစုသည္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး ခရူးရွက္လမ္းေၾကာင္းကို ေထာက္ခံခဲ့သည္။ ထင္ရွားေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ပါတီအမ်ားအျပားတို႕သည္ ၄င္းတို႕ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးလမ္းေၾကာင္းကို စတင္အေကာင္အထည္ေဖၚၾကသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွ ဘေရာက္ဒါသည္ အရင္းရွင္ စနစ္ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္အၾကားပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ သေဘာတရားမ်ားကို တင္ျပလာၿပီး ႏိုင္ငံတကာ ကြန္ျမဴနစ္ လႈပ္ရွားမႈမွ ထြက္ခြာသြားသည္။ ဖက္ဆစ္ဆန္႕က်င္ေရး တပ္ေပါင္းစုကာလ အၿပီး ဓနရွင္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္လာေသာ ျပင္သစ္မွ ယခင္ တတိယ အင္တာေနရွင္နယ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ေသာ္ရက္ဇ္သည္ စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ ျပင္သစ္ကိုလိုနီေဒသမ်ားမွ ျပည္သူမ်ားအေပၚ အမ်ိဳးသားေရးလူမ်ိဳးႀကီး၀ါဒသေဘာထားမ်ားက်င့္သုံးကာ ျပင္သစ္နယ္ခ်ဲ႕ဓနရွင္မ်ား၏ ေနာက္လိုက္ျဖစ္လာသည္။ အျခား တတိယအင္တာေနရွင္နယ္ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သူ အီတလီမွ တိုဂလီယာတီသည္ အေပၚယံစနစ္ေျပာင္းလဲမႈမွတဆင့္၊ ဓနရွင္ပါလီမန္မွတဆင့္ အရင္းရွင္စနစ္ကို ဆိုရွယ္လစ္စနစ္အတြင္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲတည္ေဆာက္ လိုခဲ့သည္။ အိႏိၵယကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္မႈပိုင္းသည္လည္း ၎တို႔၏ နည္းပိရိရာယ္ေခါင္းေဆာာင္မႈပိုင္းကိုေျပာင္းလဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ လမ္းေၾကာင္းကို အသိ အမွတ္ျပဳသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္းလုံေလာက္စြာေဝဖန္ခံရျခင္းမရဘဲ အေစာပိုင္းက ေျခမႈန္းခံခဲ့ရေသာ ထိုျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး အင္အားစုမ်ားသည္ ခ႐ူး႐ွက္လမ္းေၾကာင္းသို႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လိုက္ပါၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ပါတီမ်ားက ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္မွ အေကာင္အထည္ေဖၚရန္ႀကိဳးစားသည့္ေနရာမ်ားႏွင့္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အားထုတ္မႈမ်ားသည္ လူမႈစနစ္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ၎တို႔သည္ဘရာဇီးတြင္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ အင္ဒိုနီး႐ွားတြင္ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ႏွင့္ ခ်ီလီတြင္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ျဖစ္ပြားသည့္ အာဏာသိမ္းမႈႏွင့္ဖိႏွိပ္မႈမ်ားေၾကာင့္ အျမစ္ျဖတ္သုတ္သင္ခံၾကရသည္။ အသစ္ဖြဲ႕စည္းေသာျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီမ်ားတြင္ တီးတိုးဦးေဆာင္သည့္ ယူဂိုဆလားဗီးယားကြန္ျမဴနစ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္သည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွစတင္ၿပီး ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးလမ္းေၾကာင္းကို စတင္ၿပီး ဆို႐ွယ္လစ္အုပ္စုမွ ခြဲထြက္ခဲ့သည္။ က်န္ေခါင္းေဆာင္မႈအမ်ားစုသည္လည္း ခ႐ူး႐ွက္ႏွင့္ အယူအဆတူခဲ့သည္။ ဆို႐ွယ္လစ္အုပ္စုအတြင္းတြင္ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ခ႐ူးရွက္၏ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးဝါဒကို သိ႐ွိၿပီး မာ့က္စ္လီနင္ဝါဒကုိရဲရင့္ျပတ္သားစြာကာကြယ္ေသာ အယ္လ္ေဘးနီးယမ္း အလုပ္သမားပါတီတို႔သာ႐ွိေတာ့သည္။
The Great Debate
The CPC, under Mao’s guidance was in the vanguard of this struggle. Within two months of the 20th CPSU Congress the CPC published an article ‘On the Historical Experience of the Dictatorship of the Proletariat’, which upheld Stalin as an outstanding Marxist-Leninist. This was followed by another article in December 1956, More on the Historical Experience of the Dictatorship of the Proletariat, which insisted that the socialist camp should clearly demarcate who are its friends and enemies. This was combined with a seven year long attempt to struggle with and defeat the Khrushchevite revisionist line within party forums, particularly at the meetings of 60 fraternal parties in 1957 and of 81 fraternal parties in 1960, and at meetings with the CPSU leadership. This struggle, which came out in the open in 1963 and continued through 1964, came to be known as the Great Debate. It was not only a principled and comprehensive struggle against modern revisionism and the rallying point for all proletarian revolutionary forces throughout the world. It was also a scientific development of Marxism-Leninism, which gave the international communist movement its revolutionary general line for that period. It was through the Great Debate that Mao advanced the
science of Marxism-Leninism by providing the answers to the most significant questions before the international proletariat – the fundamental contradictions in the world, who are friends and enemies, the aims of the movement, and the path for achieving the victory of World Socialist Revolution. These formulations were mainly contained in the famous June 14th Letter of the CPC to the CPSU giving its proposal regarding a general line for the international communist movement. Subsequent to the letter of June 14th, 1963, the CPC brought out nine comments outlining and elaborating the revolutionary position on various issues – neo-colonialism, war and peace, peaceful existence, Yugoslavia, Khrushchev’s revisionism and the historical lessons to be drawn therefrom. It was through the Great Debate that Maoism gained further acceptance as the guiding ideology of the revolutionary sections of the international proletariat.
မဟာေဆြးေႏြးၿငင္းခုန္မႈႀကီး
ေမာ္၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွတရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ဤတိုက္ပြဲ၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ ဆိုဗီယက္ယူနီယမ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ၂၀ ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္ၿပီးေနာက္ ၂ လအတြင္း တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ "ပစၥည္းမဲ့အာဏာရွင္စနစ္၏ သမိုင္းအေတြ႕အႀကံဳစာတမ္းကို ထုတ္ေ၀ၿပီး ထိုစာတမ္းတြင္ စတာလင္ကို ထူးခၽြန္ေသာ မာ့က္စ္-လီနင္၀ါဒီအျဖစ္ ေဖၚျပခဲ့သည္။ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ဒီဇင္ဘာလတြင္ ပစၥည္းမဲ့အာဏာရွင္စနစ္၏ သမိုင္းအေတြ႕အႀကံဳေနာ္ဆက္တြဲ အမည္ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ စာတမ္းတေစာင္ ထပ္မံထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုအေနျဖင့္ မည္သူတို႕သည္ ၄င္းတို႕၏ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္ပၿပီး မည္သူတို႕သည္ ရန္သူမ်ားျဖစ္သည္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း စည္းျခားသတ္မွတ္ထားသင့္ေၾကာင္း ေဖၚျပခဲ့သည္။ ၄င္းကို ပါတီေဆြးေႏြးပြဲမ်ားအတြင္း အထူးသျဖင့္ ၁၉၅၇ တြင္က်င္းပ္ေသာ ညီအကိုပါတီ ၆၀ အစည္းအေ၀း၊ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္တြင္က်င္းပေသာ ညီအကိုပါတီ ၈၁ ပါတီ အစည္းအေ၀းႏွင့္ ဆိုဗီယက္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္မႈႏွင့္ က်င္းပေသာ အစည္းအေ၀းမ်ားတြင္ ၇ ႏွစ္ၾကာ ခရူရွက္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒ ဆန္႕က်င္ေရးအားထုတ္မႈႏွင့္ ေျခမႈန္းေရး ရုန္းကန္မႈမ်ားႏွင့္ေပါင္းစပ္ခဲ့သည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ အတိအလင္းျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ၁၉၆၄ ခုႏွစ္တေလွ်ာက္လုံးဆက္လက္ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ ထိုတိုက္ပြဲကုိ မဟာေဆြးေႏြးပြဲႀကီးအျဖစ္လူသိမ်ားလာသည္။ ၄င္းသည္ ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒကို ဆန္႕က်င္သည္ စည္းကမ္းတက်ႏွင့္က်ယ္ျပန္႕ေသာ တိုက္ပြဲအျဖစ္သာမက ကမၻာတ၀န္းလုံးရွိ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ား၏ ဆုံမွတ္လည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ၄င္းသည္ ထိုကာလက ႏိုင္ငံတကာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈ၏ ေယဘုယ်ေတာ္လွန္ေရး လမ္းေၾကာင္းကို ေပးေသာ မာ့က္စ္-လီနင္၀ါ၏ သိပၸံနည္းက် ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈတခုလည္းျဖစ္သည္။ အေရးအႀကီးဆုံးေမးခြန္းမ်ားျဖစ္သည့္ ကမၻာ့အေျခခံ ပဋိပကၡမ်ား၊ မည္သူသည္သူရန္သူျဖစ္ၿပီး မည္သူသည္မိတ္ေဆြျဖစ္သနည္း၊ လႈပ္ရွားမႈ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ကမၻာ႕ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ေရးလမ္းေၾကာင္း စသည္တို႕ကို ႏိုင္ငံတကာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ ေရွ႕တြင္ေျဖၾကားၿပီး မာ့က္စ္-လီနင္၀ါဒ သိပၸံပညာကို ေမာ္က တိုးတက္ေစခဲ့သည္မွာလည္း မဟာေဆြးေႏြးပြဲႀကီး အတြင္းတြင္ပင္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတကာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈ၏ ေယဘုံယ်လမ္းေၾကာင္းဆိုင္ရာ အဆိုျပဳခ်က္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဆိုဗီယက္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသို႕ေပးပို႕ေသာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၄ ရက္ေန႕စာတြင္ ထိုအေျဖမ်ား အဓိကပါ၀င္သည္။ ဇြန္လ ၁၄ ရက္ေန႕စာ၏ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္အျဖစ္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ေခတ္သစ္ကိုလိုနီစနစ္၊ စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရး၊ ယူဂိုဆလာဗီးယား၊ ခရူးရွက္၏ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒႏွင့္ ၄င္းတို႕မွ ထုတ္ယူေသာ သမိုင္းသင္ခန္းစာမ်ား စသည့္ ကိစၥအမ်ားအျပာအေပၚ ေတာ္လွန္ေသာ သေဘာထားကို ေကာက္ေၾကာင္းေဖၚရွင္းလင္းတင္ျပျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သုံးသပ္ခ်က္ ၉ ခုကို ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ ေတာ္လွန္ေသာ အုပ္စုမ်ားအတြက္ လမ္းညြဳန္အေတြးအေခၚအျဖစ္ ေမာ္၀ါဒကို ပိုမိုလက္ခံလာသည္မွာလည္း မဟာေဆြးေႏြးပြဲႀကီး အတြင္းတြင္ျဖစ္သည္။
Two-Line Struggle against Capitalist Roaders
During the period of the rise of modern revisionism in the CPSU, certain revisionist trends started gaining prominence even in the CPC, at the highest levels. This reached its peak at the Eighth Congress of the CPC iin September, 1956, where the revisionist understanding of the then General Secretary, Liu Shao-chi, dominated. Thus the Political Report presented by Liu Shao-chi, hailed the revisionist Twentieth Congress of the CPSU, as having “decided on many important policies and principles for further development of the cause of socialism and repudiated the cult of the individual which had had grave consequences inside the Party.” 40 Further, the resolution adopted on the Political Report asserted “that the contradiction between the proletariat and the bourgeoisie in our country has been basically resolved,” and that “the major contradiction in our country ... in essence, is between the advanced socialist system and the backward productive forces of society.”41
အရင္းရွင္လမ္းေဟာင္းသမားမ်ာကို နည္းလမ္းႏွစ္သြယ္ျဖင့္တိုက္ခိုက္ျခင္း
ဆိုဗီယက္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအတြင္ ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒ ေခါင္းေထာင္ထလာခ်ိန္အတြင္းတြင္ အျမင့္ဆုံးအဆင့္ျဖစ္ေသာ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ အတြင္းတြင္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးလမ္းေၾကာင္းမ်ား အေရးပါမႈ စတင္ရရွိလာသည္။ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္က်င္းပသည့္ ထိုစဥ္က အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး လူေလွ်ာက္ခ်ီ၏ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး အေတြးအေခၚ လႊမ္းမိုးသည့္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ ၈ ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္ ထိုအေျခအေနသည္ အထြဋ္အထိပ္ သို႕ေရာက္လာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လူေလွ်ာက္ခ်ီတင္သြင္းသည့္ ႏိုင္ငံေရး အစီရင္ခံစာသည္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒီ ဆိုဗီယက္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ၂၀ ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္ကိုခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳၿပီး "ဆိုရွယ္လစ္ေရး ထပ္မံတိုးတက္မႈအတြက္ အေရးပါေသာ မူ၀ါဒမ်ားႏွင့္ သေဘာတရားအမ်ားအျပားကို ဆုံျဖတ္ခဲ့ေသာ ကြန္ဂရက္အျဖစ္သတ္မွတ္ကာ ပါတီတြင္းေလးနက္ျပင္းထန္ေသာ အက်ိဳးဆက္မ်ားကို ျဖစ္ေစေသာ လူပုဂၢိဳလ္ကိုးကြယ္မႈကိုရႈတ္ခ်ခဲ့သည္။ ၄၀ ထို႕အျပင္ႏိုင္ငံေရးအစီရင္ခံစာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တြင္လည္း " မိမိတို႕ႏိုင္ငံရွိ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင့္ ဓနရွင္လူတန္းစားအၾကား ပဋိပကၡကို အေျခခံအားျဖင့္ ေျဖရွင္းၿပီးျဖစ္သည္" " အႏွစ္သာရအားျဖင့္ မိမိတို႕ႏိုင္ငံ၏ အဓိက ပဋိပကၡမွာ တိုးတက္ေသာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ႏွင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ ေခတ္ေနာက္က်ေသာ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုအၾကားတြင္တြင္ ျဖစ္သည္" ဟု ေဖၚျပခဲ့သည္။၄၁
This was the ‘theory of productive forces’ which held that during social transformation, class struggle goes into the background and rapid deelopment of productive forces through the state machinery becomes primary. Mao consistently opposed this line and clearly laid down that class struggle is the key link for the development of socialist society. Thus the struggle against the capitalist roaders inside the CPC and particularly the bourgeois headquarters led by Liu Shao-chi on the one hand, and the struggle against Khrushchev’s revisionism in the International Communist Movement on the other, proceeded simultaneously and formed part of an overall struggle against modern revisionism.
ထိုသို႕ျဖစ္ရျခင္းမွာ လူမႈအသြင္းကူးေျပာင္းခ်ိန္အတြင္း လူတန္းစားတိုက္ပြဲသည္ ေနာက္တန္းသို႕ေရာက္လာၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ ယႏၱရားမွတဆင့္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ား အလွ်င္အျမန္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးသည္ အေျခခံက်လာသည္ဟူေသာ အယူအဆကို ဆုပ္ကိုင္သည့္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစု သေဘာတရားေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုအယူအဆကို ေမာ္ က အၿမဲတန္းဆန္႕က်င္ခဲ့ၿပီး လူတန္းစားတိုက္ပြဲသည္ ဆိုရွယ္လစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္ေပၚတိုးတက္ေရးအတြက္ အဓိက အခ်ိတ္အဆက္ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီအတြင္းမွ အရင္းရွင္လမ္းေၾကာင္းကို ေသြဖည္သူမ်ားႏွင့္ အထူးသျဖင့္ လူေလွ်ာက္ခ်ီေခါင္းေဆာင္သည့္ ဓနရွင္ ဌာနခ်ဳပ္ကို ဆန္႕က်င္သည့္တိုက္ပြဲက တဖက္၊ ႏိုင္ငံတကာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈတြင္ ခရူးရွက္၏ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒကို ဆန္႕က်င္သည့္တိုက္ပြဲက တဖက္ တၿပိဳင္နက္တည္း ေရွ႕ဆက္ေနၿပီး ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒဆန္႕က်င္ေရးတိုက္ပြဲျဖစ္ေပၚလာသည္။
Following the domination of the revisionist line at the 8th Congress, Mao mobilised the masses against the rightists through a rectification and socialist, education campaign- the hundred flowers campaign. In his work, On the Correct Handling of Contradictions Among the People in 1957, he strongly stressed, “Class struggle is by no means over. The class struggle between the proletariat and the bourgeoisie, the class struggle between the various political forces, and the class struggle between the proletariat and the bourgeoisie in the ideological field will still be protracted and tortuous and at times very sharp. The proletariat seeks to transform the world according to its own world outlook, and so does the bourgeoisie. In this respect, the question of which will win out, socialism or capitalism, is not really settled yet.”42 In the above mentioned work, Mao also made a significant further development of Marxist theory with regards to the understanding of contradictions within society, the different types of contradictions and the different methods of handling these contradictions. In particular it was a major contribution to the Marxist understanding regarding socialist construction. It saw socialist construction not merely as a set of economic targets to be fulfilled, but as a dialectical process of development through the resolution of contradictions.
၈ ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္တြင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒ လႊမ္းမိုးခဲ့ၿပီးေနာက္ ေမာ္သည္ လက္ယာ၀ါဒီမ်ားကို ဆန္႕က်င္ရန္ ပန္းေပါင္းတရာလႈပ္ရွားမႈဟုေခၚသည့္ အမွားျပင္ဆင္ေရးႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ပညာေရး လႈပ္ရွားမႈမွ လူထုကို စည္းရုံးလႈပ္ရွားခဲ့သည္။ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ကထုတ္ေ၀သည့္ ျပည္သူမ်ားအၾကားပဋိပကၡကို မွန္ကန္စြာ ကိုင္တြယ္ျခင္းအမည္ရွိ သူ၏ စာတမ္းတြင္ "လူတန္းစားတိုက္ပြဲသည္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မၿပီးဆုံးႏိုင္။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင့္ ဓနရွင္မ်ားအၾကား လူတန္းစားတိုက္ပြဲ၊ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားအၾကားလူတန္းစားတိုက္ပြဲႏွင့္ သေဘာတရာေရး နယ္ပယ္မွ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင္ ဓနရွင္တို႕၏ လူတန္းစားတိုက္ပြဲသည္ ရွာၾကာ ပင္မမ္းမည္ျဖစ္ၿပီး မၾကာခဏဆိုသလို လြန္စြာျပင္းထန္းမည္ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္ ၄င္း၏ကိုယ္ပိုင္ ေလာကအျမင့္ျဖင့္ ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲရန္ႀကိဳးစားၿပီး ဓနရွင္တို႕သည္လည္း ထိုအတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေနရာတြင္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ႏွင့္ အရင္းရွင္စနစ္ မည္သူႏိုင္သည္ကို မေျဖရွင္းႏိုင္ေသးေပ " အခိုင္အမာေဖၚျပခဲ့သည္။၄၂ အထပ္ပါစာတမ္းတြင္ ေမာ္သည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္ ပဋိပကၡမ်ား၊ ပဋိပကၡ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ထို ပဋိပကၡ အမ်ိဳးအမ်ိဳးတို႕ကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းမည့္ နည္းလမ္းမ်ားအေပၚနားလည္မႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ သေဘာတရားကို အႀကီးအက်ယ္ ထပ္မံတိုးတက္ေစခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ၄င္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ နားလည္မႈကို အထူးသျဖင့္ အက်ိဳးျပဳသည္။ ၄င္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒကို ျဖည့္ဆည္းရမည့္ စီးပြားေရးရည္မွန္းခ်က္မ်ား အျဖစ္သာမက ပဋိပကၡမ်ားကို ေျဖရွင္းျခင္းျဖင့္ အႏုပဋိေလာမက်ေသာ တိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္အျဖစ္ပါ ရႈျမင္သည္။
Political Economy of Socialism
At this time Mao initiated a deep study of economic theory to find the answers to the questions of socialist economic construction. In a sense he was continuing the work left unfinished by Stalin. In the last years of his life, Stalin had initiated the writing of a text book of Political Economy, with the particular aim of explaining the character and functioning of the economic laws under socialism. He had given the broad theoretical framework for it in his important work, Economic Problems of Socialism in the USSR, and had targeted it to be completed in 1953. It had however remained unfinished and it was only after his death that the book was published, in the mid-fifties, during the Khrushchevite period. Since this book was of central importance to the understanding to the process of socialist construction then underway in China and also crucial to the fight against modern revisionism and the capitalist roaders, Mao recommended the study of Stalin’s work as well as the Soviet political economy textbook.
ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ
တခ်ိန္တည္းတြင္ ေမာ္သည္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးတည္ေဆာက္မႈျပႆနာမ်ားကို အေျဖရွာရန္ နက္ရိႈင္းေသာ စီးပြားေရးသေဘာတရားေလ့လာမႈ ျပဳလုပ္ေနခဲ့သည္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရပါက သူသည္ စတာလင္၏ မၿပီးဆုံးေသးေသာ လုပ္ငန္းကို ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ဘ၀ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မ်ားတြင္ စတာလင္သည္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ေအာက္တြင္ စီးပြားေရး သေဘာတရားမ်ား ၏ လုပ္ေဆာင္မႈ စရိုက္လကၡဏာမ်ားကို ရွင္းလင္းတင္ျပရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ စာအုပ္ကို စတင္ေရးသားေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ၄င္းအတြက္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ သေဘာတရားေရးရာမူေဘာင္ကို သူ၏ အေရးပါလွေသာ ဆိုဗီယက္ ယူနီယံဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ စိးပြားေရး ျပႆနာမ်ား က်မ္းတြင္ တင္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ကာ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ အၿပီးသတ္ေရးသားရန္ ရည္မွန္းခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုက်မ္းမွာ ၿပီးဆုံးျခင္းမရွိဘဲ သူကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားအလယ္ ခရူရွက္ေခတ္ေရာက္မွသာ ထိုက်မ္းကို ထုတ္ေ၀ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုက်မ္းသည္ ထိုစဥ္က တရုတ္ႏိုင္ငံ၏ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ကို နားလည္ေရးႏွင့္ ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒႏွင့္ အရင္းရွင္လမ္းလိုက္သူမ်ားကို တိုက္ခိုက္ရာတြင္ လြန္စြာအေရးပါသျဖင့္ ေမာ္သည္ စတာလင္၏က်မ္းမ်ားကိုေလ့လာရန္ႏွင့္ ဆိုဗီယက္ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ က်မ္းမ်ားကို ေလ့လာရန္ အားေပးခဲ့သည္။
This major process of study and debate and Mao’s intense personal involvement in it led to a further-development in the understanding regarding the political economy of socialism. This was centralised in Mao’s writings linking the experience of Soviet and Chinese socialist construction and the concepts in the Soviet books. They were later brought but as a book, Critique of Soviet Economics. This book bridged the major gap in Marxist theory with regards to the understanding of the objective laws of socialism. It corrected some of the erroneous conceptions of Stalin regarding the role of the superstructure, of politics; of the masses, of his mistrust of the peasantry, and concerning the need to find a way to make the transition from collective to public ownership. It presented the whole development of socialism as a dialectical process, as a process of development of contradictions, as a process of classes and class struggle. This conceptual leap in the understanding of socialist construction had a tremendous impact on the formulation and implementation of socialist plans and policies in China. It also, during the Cultural Revolution, led to the formulation of a textbook on the Political Economy of Socialism, which in a systematic manner, formulated and incorporated the developments of Mao in the science of Marxist political economy.
ထိုအဓိကက်ေသာ ေလ့လာေဆြးေႏြးၿငင္းခုန္မႈႏွင္ ထိုလႈပ္ရွားမႈတြင္ ေမာ္ကိုယ္တိုင္ အျပင္းအထန္ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ နားလည္မႈတြင္ ထပ္မံတိုးတက္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ၄င္းကို ဆိုဗီယက္ႏွင့္ တရုတ္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ခ််ိတ္ဆက္ေပးသည့္ ေမာ္၏ ေရးသားခ်က္မ်ားႏွင့္ ဆိုဗီယက္က်မ္းမ်ားမွ အယူအဆမ်ားတြင္ ဗဟိုျပဳထားသည္။ ၄င္းတို႕ကိုေနာင္တြင္ "ဆိုဗီယက္စီးပြားေရးကို ေ၀ဖန္ျခင္း" အျဖစ္စာအုပ္တအုပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ထိုစာအုပ္သည္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ၏ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ ဥပေဒသမ်ားကို နားလည္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ၏ အဓိက လစ္ဟာေနေသာ ေနရာကို ေပါင္းကူးေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုစာအုပ္သည္ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူထု၊ စတာလင္၏ လယ္သမားမ်ားကို အယုံအၾကည္ကင္းမဲ့မႈ၊ စုေပါင္းပိုင္ဆိုင္မႈမွ ျပည္သူပိုင္ဆိုင္မႈသို႕ကူးေျပာင္းရန္ နည္းလမ္းရွာေရးလိုအပ္ခ်က္ စသည့္ စတာလင္၏ အမွားမ်ားကို လည္းျပင္ဆင္ေပးခဲ့သည္။ ၄င္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈကို အႏုပဋိေလာမ ျဖစ္စဥ္၊ ပဋိပကၡမ်ား၏ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္၊ လူတန္းစားမ်ားႏွင့္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ၏ ျဖစ္စဥ္ အျဖစ္ေဖၚျပသည္။ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးကို နားလည္ရာတြင္ အယူအဆအရ ထိုသို႕ ခုန္ပ်ံတိုးတက္လာျခင္းသည္ တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ ဆိုရွယ္လစ္ စီမံကိန္းမ်ားႏွင့္ မူ၀ါဒမ်ား အေကာင္အထည္ေဖၚရာတြင္ ႀကီးမားေသာ သက္ေရာက္မႈမ်ားကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးအတြင္းတြင္ ၄င္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒ က်မ္းတေစာင္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ထိုက်မ္းသည္ မာ့က္စ္၀ါဒ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒသိပၸံပညာတြင္ ေမာ္၏တိုးတက္ေအာင္ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကို စနစ္တက်ပုံစံျဖင့္ ေပါင္းစပ္ထည့္သြင္းခဲ့သည္။
The Great Proletarian Cultural Revolution
During the Great Debate, the CPC, in its comment On Khrushchev’s Phoney Communism and its Historical Lessons for the World, had listed Mao’s theories and policies for preventing the restoration of capitalism. However within the CPC itself there was strong resistance from the highest levels, led by Liu Shao-chi, to the implementation of these theories and the concrete programme being proposed by Mao. Thus though the socialist cultural revolution was officially accepted at the Tenth Plenary Session of the Eighth Central Committee in 1962, the implementation was half-hearted and went in a direction counter to the line given by Mao. Finally the CC under the direction of Mao, issued a circular on 16th May, 1966, dissolved the ‘Group of Five’, under whose charge the Cultural Revolution was being sabotaged, and set up a new ‘Cultural Revolution Group’ directly under the Politburo Standing Committee. This action led to the actual initiation of the Great Proletarian Cultural Revolution, which according to the Eleventh Plenum of the CC in August 1966, was “a new stage in the development of the socialist revolution in our country, a deeper and more extensive stage.”43 As Mao has said, “The Great Proletarian Cultural Revolution is in essence a great political revolution under socialist conditions by the proletariat against the bourgeoisie and all other exploiting classes. It is the continuation of the long struggle against the Kuomintang reactionaries waged by the CPC and the broad revolutionary masses under its leadership. It is continuation of the struggle between the proletariat and bourgeoisie.”“ Mao’s conception of the Cultural Revolution inspired the hundreds of millions of revolutionary working people of China, who were mobilised in class struggle to safeguard the revolution. This struggle was directed against the bourgeois headquarters in the party and state machinery and succeeded in removing many of them, like Liu
Shao-chi, from their positions of power. But the main achievement of the Cultural Revolution was that it showed the world proletariat the path for building socialism and preventing the restoration of capitalism.
မဟာပစၥည္းမဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး
မဟာေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈအတြင္း တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီသည္ ၄င္း၏ "ခရူးရွက္၏ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒအတုႏွင့္ကမၻာ့အတြက္ ၄င္း၏ သမိုင္းသင္ခန္းစာမ်ား" အမည္ရွိ ေ၀ဖန္စာတြင္ အရင္းရွင္စနစ္ ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းေရးကိုတားဆီးသည့္ ေမာ္၏ သေဘာတရားမ်ားႏွင့္ မူ၀ါဒမ်ားကို စာရင္းျပဳစုလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ၄င္းတို႕ႏွင့္ ေမာ္ကအဆိုျပဳေသာ ခိုင္မာသည့္ အစီအစဥ္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖၚေရးတြင္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီအတြင္း အျမင့္ဆုံးအဆင့္တြင္ လူေရွာက္ခ်ီ ဦးေဆာင္သည့္ ခုခံမႈမ်ားရွိေနခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္က်င္းပသည့္ ၈ ႀကိမ္ေျမာက္ ဗဟိုေကာ္မတီ၏ ၁၀ ႀကိမ္ေျမာက္မ်က္ႏွာစုံညီ အစည္းအေ၀းက တရား၀င္လက္ခံခဲ့ေသာ္လည္း အေကာင္အထည္ေဖၚျခင္းကို စိတ္မပါလက္မပါ အေကာင္အထည္ေဖၚခဲ့ၾကၿပီး ေမာ္ ခ်မွတ္ေပးေသာ လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဖက္ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေမာ္၏ဦးေဆာင္မႈ ေအာက္မွ ဗဟိုေကာ္မတီသည္ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၆ ရက္ေန႕တြင္ ၄င္းတို႕၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး အဟန္႕အတားျပဳခံေနရေသာ ငါးဦးဂိုဏ္းကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး ေပၚလစ္ဗ်ဴရို အၿမဲတမ္းေကာ္မတီ လက္ေအာက္တြင္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး အုပ္စုသစ္ကို ဖြဲ႕စည္းသည့္ ဌာနတြင္းလွည့္လည္အမိန္႕ကို ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ထိုလုပ္ရပ္သည္ မဟာပစၥည္းမဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး အမွန္တကယ္ေပၚေပါက္ျခင္းသို႕ဦးတည္ခဲ့ၿပီး ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ က်င္းပသည့္ ဗဟိုေကာ္မတီ၏ ၁၁ ႀကိမ္ေျမာက္ စုံညီအစည္းအေ၀း၏အဆိုအရ " ထို ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးသည္ မိမိတို႕ႏိုင္ငံ၏ ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈတြင္ ပိုမိုနက္ရႈင္း၊ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႕ေသာ အဆင့္သစ္ တခုျဖစ္သည္။" ၄၃ ေမာ္၏ အဆိုအရေျပာရပါက " မဟာပစၥည္မဲ့ လူတန္းစား ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးသည္ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္အေျခအေနမ်ားေအာက္တြင္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားက ဓနရွင္လူတန္းစားႏွင့္ အျခားေသြးစုတ္ေသာ လူတန္းစာမ်ားအားလုံးကို ဆန္႕က်င္သည့္ မဟာႏိုင္ငံေရး ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီႏွင့္ ၄င္း၏ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွ က်ယ္ျပန္႕ေသာ ေတာ္လွန္သည့္ ျပည္သူလူထုက ကူမင္တန္ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကိုဆင္ႏြဲသည့္ တိုက္ပြဲ၏ အဆက္ျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင့္ဓနရွင္လူတန္းစား၏ တိုက္ပြဲအဆက္ျဖစ္သည္" ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ ေမာ္၏ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး အေတြးအေခၚသည္ ေတာ္လွန္ေရးကို ကာကြယ္ရန္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေနေသာ ေတာ္လွန္ေသာ အလုပ္သမားလူတန္းစာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေပးခဲ့သည္။ ထိုတိုက္ပြဲသည္ ပါတီႏွင့္ အစိုးရ ယႏၱရားအတြင္းရွိ ဓနရွင္ ဌာနခ်ဳပ္ကို ဦးတည္ၿပီး လူေရွာက္ခ်ီကဲ့သို႕ေသာ ထိုသူမ်ားကို ရာထူးမွဖယ္ရွားႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး၏ အဓိကေအာင္ျမင္မႈမွာ ၄င္းသည္ ကမၻာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအား အရင္းရွင္စနစ္ ျပန္လည္ထိန္းသိမ္မႈ တားဆီးေရးႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး လမ္းေၾကာင္းကို ျပသေပးခဲ့သည္။
Establishment of Maoism as New Stage of Marxism-Leninism
The Cultural Revolution – a great leap in Marxist theory and practice – was a major source of inspiration too for revolutionaries throughout the world. During the Great Debate many revolutionary forces had gathered around the revolutionary line of the CPC led by Mao, but it was mainly during the Cultural Revolution that these forces throughout the world came to accept that it was Maoism that could provide the answers to the problems of World Socialist Revolution. This was embodied in the resolution of the Ninth Congress of the CPC in 1969, which made the assertion that “Mao Thought is Marxism-Leninism of the era in which imperialism is heading for total collapse and socialism is advancing to world-wide victory.” It was during this period that revolutionary parties, on the ideological basis of Marxism-Leninism-Maoism, were established in almost all countries of the world.
ေမာ္၀ါဒကို မာ့က္စ္လီနင္၀ါဒ၏အဆင့္သစ္အျဖစ္ထူေထာင္ျခင္း
မာ့က္စ္၀ါဒ သေဘာတရားႏွင့္လက္ေတြ႕တြင္ မဟာခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားမႈတခုျဖစ္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးသည္ တကမၻာလုံးမွ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအတြက္ ႀကီးမားေသာ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားရင္းျမစ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ မဟာေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈကာလအတြင္ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစု အမ်ားအျပားတို႕သည္ ေမာ္ ဦးေဆာင္သည့္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ၏ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းတြင္ စုစည္းမိလာခဲ့ေသာ္လည္း ကမၻာ့ဆိုရွယ္လစ္ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္သည္မွာ ေမာ္၀ါဒ သာျဖစ္ေၾကာင္းကို တကမၻာလုံးမွ ထို အင္အားစုမ်ားက လက္ခံလာသည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး ကာလအတြင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္ကို ၁၉၆၉ ခုႏွစ္တြင္ က်င္းပေသာ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ ၉ ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တြင္ ထို အခ်က္ကို ထည့္သြင္းေဖၚျပထားသည္။ ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္တြင္ "ေမာ္၀ါဒသည္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ အလုံးစုံပ်က္သုန္းျခင္းသို႕ဦးတည္ေနၿပီး ဆိုရွယ္လစ္စနစ္သည္ ကမၻာတ၀န္းလုံးတြင္ ေအာင္ပြဲခံရန္နီးကပ္လာေသာေခတ္၏ မာ့က္စ္လီနင္၀ါဒျဖစ္သည္" ဟု ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္က အခိုင္အမာေျပာဆိုခဲ့သည္။ မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္၀ါဒ အေတြးအေခၚကို အေျခခံၿပီး ေတာ္လွန္ေသာပါတီမ်ားကို ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ား အားလုံးနီးပါးတြင္ ထူေထာင္ၾကသည္မွာ ဤ ေခတ္တြင္ပင္ျဖစ္သည္။
Mao’s analysis of the international situation also began being proved in practice. On the one hand, the Soviet Union, after the restoration of capitalism, had moved on to establishing imperialist relations of exploitation and oppression in various parts of the world. It became a super power competing with the USA for world hegemony. At the same time imperialism, from 1973, entered a period of severe intensification of its general crisis. On the other hand, as Mao had unequivocally stated, the countries of Asia, Africa and Latin America, became increasingly the storm centres of world revolution. Numerous national liberation movements in these countries took to the path of armed struggle under the influence of Maoism. Communist revolutionaries too, for long paralysed by the revisionist trends in the international communist movement, took to the path of protracted people’s war. This was all in consonance with Mao’s understanding that ‘countries want independent nations want freedom, people want revolution.’
ႏိုင္ငံတကာအေျခအေနအေပၚေမာ္၏ခြဲျခမး္စိတ္ျဖာသုံးသပ္ခ်က္ကိုလည္း လက္ေတြ႕တြင္ မွန္ကန္ေၾကာင္းျပသလာသည္။ တဖက္တြင္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံသည္ အရင္းရွင္စနစ္ကို ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းၿပီးေနာက္ ကမၻာအစိတ္အပိုင္းအမ်ားအျပားတြင္ ဖိႏွိပ္ေသြးစုတ္ေသာ နယ္ခ်ဲ႕ဆက္ဆံေရးကို ထူေထာင္ရန္လႈပ္ရွားေနၿပီးျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ ကမၻာကို ဗိုလ္က်စိုးမိုးေရးအတြက္ အေမရိကန္ႏွင့္အၿပိဳင္ မဟာအင္အားႀကီးႏိုင္ငံျဖစ္လာသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္မွစတင္ၿပီး အေထြေထြအက်ပ္အတည္းအလြန္အမင္း ျပင္းထန္ေသာ ကာလသို႕၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အျခားတဖက္တြင္မူ ေမာ္ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ တင္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း အာရွ၊ အာဖရိကႏွင့္ လက္တင္အေမရိကမွ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ ကမၻ့ာေတာ္လွန္ေရး မုန္တိုင္း၏ ဗဟိုခ်က္ျဖစ္လာသည္။ ထိုႏိုင္ငံမ်ားမွ မ်ားျပားလွေသာ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲမ်ားသည္ ေမာ္၀ါဒ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈေအာက္တြင္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲလမ္းေၾကာင္းကို ဆုပ္ကိုင္လာၾကသည္။ ႏိုင္ငံတကာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈမွ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးလမ္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကာလၾကာျမင့္စြာ အင္အားခ်ိနဲ႕သြားခဲ့ၾကေသာ ကြန္ျမဴနစ္ေတာ္လွန္ေရး သမားမ်ားသည္လည္း ေရရွည္ျပည္သူ႕စစ္လမ္းေၾကာင္းသို႕လိုက္ပါလာၾကသည္။ ထိုအေျခအေနသည္ ေမာ္၏ အယူအဆျဖစ္ေသာ "ႏိုင္ငံမ်ားလြတ္လပ္လိုသည္၊ လြတ္လပ္ၿပီးႏိုင္ငံမ်ား လြတ္လပ္မႈလိုလားသည္၊ ျပည္သူမ်ားက ေတာ္လွန္ေရးကိုလိုလားသည္" ဟူေသာ အယူအဆႏွင့္ ကိုက္ညီေနသည္။
Thus the development of Marxism-Leninism to a new stage – Maoism – was an event of tremendous significance in world history. It prevented the annihilation of the international communist movement from ne of the most serious attacks of the bourgeoisie – the modern revisionists. It provided the path for the proletariat and oppressed people of the world. It also provided the international proletariat with f theoretical and practical weapons to fight against the restoration capitalism and thus even face the situation when all its socialist bases the world were lost.
ထို႕ေၾကာင့္ မာ့က္စ္လီနင္၀ါဒ၏ အဆင့္သစ္ျဖစ္ေသာ ေမာ္၀ါဒ သည္ ကမၻာ႕သမိုင္းတြင္ လြန္စြာထူးျခားေသာ ကာလျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ ႏိုင္ငံတကာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈကို ဓနရွင္လူတန္းစား၏ အျပင္းထန္ဆုံးတိုက္ခိုက္မႈျဖစ္သည့္ ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒက အျမစ္ျဖတ္သုတ္သင္ျခင္းကို တားဆီးႏိုင္ခဲ့သည္။ ၄င္းသည္ ကမၻာ႕ပစၥည္းမဲ႕ႏွင့္ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ားအတြက္ လမ္းေၾကာင္းတခုျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ ႏိုင္ငံတကာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအတြက္လည္း အရင္းရွင္စနစ္ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းျခင္းကို တိုက္ခိုက္ရန္ ႏွင့္ ကမၻာ႕ဆိုရွယ္လစ္ အေျခစိုက္စခန္းမ်ားအားလုံးဆုံးရႈံးခဲ့သည့္ အေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ရန္ သေဘာတရားေရးႏွင့္ လက္ေတြ႕လက္နက္ကိုေပးသည္။
Revival of Revolutionary Movements
The late 60s – the period of the GPCR and the establishment of Maoism as a new stage of Marxism-Leninism – was a period of revolutionary ferment in many parts of the world. The revolutionary war in Indo-China was dealing severe blows to the tremendous military might of the US imperialists. Simultaneously revolutionaries breaking away from the hold of the modern revisionists launched armed struggles under the guidance of Maoism in many parts of the Third World during this period – the ongoing armed struggles in the Philippines and India are a continuation since then. National liberation struggles waging guerrilla war were also raging in various parts as well as armed struggles under Guevarist ideology in parts of Latin America.
ေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈမာ်းျပန္လည္ရွင္သန္လာျခင္း
၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ား ေႏွာင္းပိုင္း - မဟာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ေမာ္၀ါဒကို မာ့က္စ္လီနင္၀ါဒ၏ အဆင့္သစ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေသာ ကာလ - သည္ ကမၻာ႕အစိတ္အပိုင္း အမ်ားအျပားတြင္ ေတာ္လွန္ေရးမ်ား ေပါက္ဖြားလာေသာ ကာလျဖစ္သည္။ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားမွ ေတာ္လွန္ေရးစစ္ပြဲသည္ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ား၏ ႀကီးမားလွေသာ စစ္အင္အားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိုးႏွက္ေနသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ေခတ္သစ္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒ၏ ခ်ုဳပ္ကိုင္မႈမွ ခြဲထြက္လာေသာ ေတာ္လွန္္ေရးမ်ားသည္ ထိုကာလအတြင္းတြင္ တတိယကမၻာ အႏွံ႕အျပားတြင္ ေမာ္၀ါဒ၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ ဖိလစ္ပိုင္ႏွင့္ အိႏၵိယမွ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲမ်ားသည္ ထုိမွစတင္ျဖစ္ပြားလာသည္။ ေပ်ာက္ၾကားစစ္ပြဲမ်ား ဆင္ႏြဲလာေသာ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲမ်ားသည္လည္း ကမၻာအႏွံ႕အျပားတြင္ ေပၚေပါက္လာၿပီး လက္တင္အေမရိကတြင္ ေခ်အေတြးအေခၚ လက္နက္ကိုင္ လႈပ္ရွားမႈေပၚေပါက္လာသည္။
The influence of the Indo-China war and these movements in the Third World as well as the GPCR was one of the major factors for the vast out-break of students and anti-war movements throughout the capitalist world at the end of the sixties. The Paris student revolt of May 1968 was the most significant but only one of a wave of student revolt ranging from the USA and Mexico to Italy and even to Poland, Czechoslovakia and Yugoslavia. It also had its impact on student movements in various parts of the Third World.
အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားစစ္ပြဲႏွင့္ တတိယကမၻာမွ ထိုလႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး တို႕၏ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈသည္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း အရင္းရွင္ကမၻာတခုလုံးတြင္ ျဖစ္ပြားေသာ ေက်ာင္းသားႏွင့္ စစ္ဆန္႕က်င္ေရးလႈႈပ္ရွားမႈမ်ားအတြက္ အဓိက အေၾကာင္းရင္းတခုျဖစ္သည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ေမလ ပါရီေက်ာင္းသာ အုံၾကြမႈသည္ အထူးျခားဆုံးျဖစ္ေသာလည္း အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွ မကၠဆီကို မွ အီတလီမွ ပိုလန္၊ ခ်က္ကိုဆလိုဗက္ကီးယားႏွင့္ ယူဂိုဆလားဗီးယား အထိက်ယ္ျပန္႕ေသာ ေကာ်င္းသား အုံၾကြမႈမ်ားအနက္ တခုသာျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ တတိယကမၻာ၏ အစိတ္အပိုင္းမ်ားတြင္လည္း ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ရိုက္ခတ္မႈမ်ား ရွိခဲ့သည္။
At the same time the anti-Vietnam war protests started picking up in the USA and other parts of the world with massive peace movements against war and the nuclear arms race in major cities of Europe. The US imperialists were effectively isolated as not even one of their allies agreed to send troops to fight in Vietnam. The effect of these movements were so great that when the US sent in aeroplanes and arms to aid Israel in the Yom Kippur war of 1973 not a single of the West European imperialist powers except Portugal – then in the last year of the pre-war fascist, Salazar – were even ready to give landing and refuelling facilities to the Americans.
တခ်ိန္တည္းတြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ကမၻာအႏွံ႕အျပားတြင္ ႀကီးမားေသာ စစ္ဆန္႕က်င္ေရး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗီယက္နမ္စစ္ဆန္႕က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္ အဓိကက်ေသာ ဥေရာပၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ ညဴကလီးယားလက္နက္ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ား အရွိန္ရလာသည္။ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားကို ထိေရာက္စြာ အထီးက်န္ထားႏိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ၄င္းတို႕၏မဟာမိတ္မ်ားအနက္ မည္သူတဦးတေယာက္မွ် ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲတြင္ တိုက္ခိုက္ရန္ တပ္မ်ားေစလြႊတ္ျခင္းမရွိၾကေပ။ ထိုလႈပ္ရွားမႈမ်ား၏ သက္ေရာက္မႈသည္ လြန္စြာႀကီးမားေသာေၾကာင့္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္က ယြမ္ ကစ္ပါ - Yom Kipper စစ္ပြဲတြင္ အေမရကန္က အစၥေရးကို ကူညီရန္ ေလယာဥ္ႏွင့္လက္နက္မ်ားပို႕ေဆာင္ေသာ အခါ ထိုစဥ္က စစ္ႀကိဳေခတ္ ဖက္ဆစ္ စယ္လ္လက္ဇ္ဇာ - Salazar ၏ ေနာက္ဆုံးႏွစ္သို႕ေရာက္ေနေသာ အီတလီမွအပ အေနာက္ဥေရာပ နယ္ခ်ဲ႕အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံမ်ားသည္ အေမရကန္ေလယာဥ္မ်ား ဆင္းသက္ဆီျဖည့္ရန္ ကိရိယာႏွင့္ အေဆာက္အအုံမ်ား အဆင့္သင့္ရွိမေနၾကေတာ့ေပ။
Following the students movement there was also a major growth of struggles of the industrial working class in the West European countries particularly Italy and France, though largely on economic demands. The long period of economic expansion had raised the productivity of labour but had reduced the share of the working class in total income. Huge waves of strikes with major wage demands often paralysed entire economies of the imperialist countries.
ေကာ်င္းသားလႈပ္ရွားမႈ အၿပီးတြင္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား အထူးသျဖင့္ အီတလီႏွင့္ျပင္သစ္တြင္ အဓိကအားျဖင့္ စီးပြားေရးလိုလားခ်က္မ်ား ေတာင္ခံသည့္ စက္မႈအလုပ္သမားလႈပ္ရွားမႈမ်ား အႀကီးအက်ယ္ႀကီးထြားလာသည္။ ကာလရွည္ၾကာသည့္ စီးပြားေရး ခ်ဲ႕ထြင္ျခင္းသည္ လုပ္အား ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို ျမွင့္တင္ေပးလိုက္ေသာ္လည္း အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ စုစုေပါင္း ၀င္ေငြအခ်ိဳအစားကို ေလွ်ာ့က်သြားေစသည္။ အဓိကက်ေသာ လုပ္အားခေတာင္ဆိုမႈမ်ားျဖင့္ ႀကီးမားေသာ သပိတ္လိႈင္းႀကီးမ်ားသည္ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံမ်ား၏ စီပြားေရးမ်ားကို လုံး၀ရပ္ဆိုင္းသြားးေစသည္အထိ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။
The mid-70s saw the final overthrow of many long standing colonial regimes after long guerrilla wars. Thus the US and their puppets were thrown out of Vietnam, Cambodia and Laos in 1975. In Africa the republics of Mozambique, Angola, Ethiopia, Congo, and Benin were formed in this period, particularly after the breakdown of the Portuguese colonial empire, after the overthrow of Salazar in a coup in April 1974. However most of these countries were taken over by puppets or satellites of the new imperialism – Soviet social imperialism. A prominent exception was Cambodia (Kampuchea), where genuine communist revolutionaries – the Khmer Rouge – remained independent until invaded in 1978 by Vietnam on the behest of the Soviet imperialists.
ရွည္ၾကာေသာ ေပ်ာက္ၾကားစစ္မ်ားအၿပီး ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ သက္ဆိုးရွည္ခဲ့ၾကေသာ ကိုလိုနီအစိုးရမ်ား အၿပီးတိုင္ ျဖဳတ္ခ်ခံရျခင္းမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ႏွင့္၄င္းတို႕၏ ရုပ္ေသးမ်ားသည္ ဗီယက္နမ္၊ ကေမၻာဒီးယားႏွင့္လာအိုတို႕တြင္ျဖဳတ္ခ်ခံရသည္။ အာဖရိကတြင္ မိုဇမ္ဘစ္၊ အင္ဂိုလာ၊ အီသီယိုပီးယား၊ ကြန္ဂို ႏွင့္ ဘီနင္ သမၼတႏိုင္ငံမ်ားကို ဤ ကာလတြင္ အထူးသျဖင့္ ေပၚတူဂီ ကိုလိုနီအင္ပါယာ ၿပိဳကြဲၿပီး စယ္လ္လက္ဇ္ဇာ - Salazar ကို အာဏာသိမ္းျဖဳတ္ခ်ခဲ့သည့္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တည္ေထာင္သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုႏိုင္ငံမ်ား၏ အမ်ားစုကို ေခတ္သစ္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ျဖစ္ေသာ ဆိုဗီယက္ ဆိုရွယ္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ ရုပ္ေသးမ်ား သို႕မဟုတ္ အစြယ္အပြားမ်ားက သိမ္းယူၾကသည္။ ထူးျခားေသာ ခၽြင္းခ်က္မွာ ကေမၻာဒီးယား (ကမ္ပူခ်ား) ျဖစ္ၿပီး ထိုႏိုင္ငံတြင္ စစ္မွန္ေသာ ကြန္ျမဴနစ္ေတာ္လွန္ေရး သမားမ်ားျဖစ္ေသာ ခမာနီ မ်ားသည္ လြတ္လပ္ေသာ အင္အားစုအျဖစ္ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္တြင္ ဆိုဗီယက္နယ္ခ်ဲ႕သမား၏ ကိုယ္စား ဗီယက္နမ္၏ သိမ္းပိုက္ခံရသည္အထိ ဆက္လက္ရွိေနခဲ့သည္။
Some ‘Left’ Ideological Currents in this Period
In the period after the attack on Stalin by Khrushchev at the 20th CPSU Congress in 1956 there was some confusion in various communist parties of the West which gave rise to new theories trying to reinterpret Marxism. Groups by the name of New Left arose first in France in the late fifties and later in Britain and other countries. In Britain their literature mainly appeared in the New Review and the University and Left Review, which later merged into the New Left Review. Lacking a clear and common orientation, the common characteristic of this New Left trend was a criticism of Stalin without clearly identifying with either the Soviet or Chinese positions in the Great Debate. This broad categorisation of views however gained in popularity after the growth in Latin American movements attempting to follow the model of the Cuban Revolution and further in the wake the world-wide upsurge of student movements in the late 60s.
ဤကာလအတြင္း လက္၀ဲအေတြးအေခၚေရစီးေၾကာင္းအခ်ိဳ႕
ဤ ကာလအတြင္ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္တြင္က်င္းပသည့္ ၂၀ ႀကိမ္ေျမာက္ ဆိုဗီယက္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ကြန္ဂရက္တြင္ စတာလင္ကို ခရူးရွက္က တိုက္ခိုက္လိုက္ၿပီးေနာက္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားရွိ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမ်ားတြင္ ရႈပ္ေထြးမႈ အခ်ိဳ႕ျဖစ္လာၿပီး မာ့က္စ္၀ါဒကို ျပန္လည္ဖြင့္ဆိုေသာ သေဘာတရားသစ္မ်ား ေပၚေပါက္လာေစခဲ့သည္။ လက္၀ဲသစ္ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ အုပ္စုမ်ားသည္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ျပင္သစ္တြင္ ပထမေပၚလာၿပီး ေနာင္တြင္ ၿဗိတိန္ႏွင့္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေပၚေပါက္လာသည္။ၿဗိတိန္တြင္ ၄င္းတို႕၏ စာေပမ်ားသည္ အဓိက အားျဖင့္ New Review ႏွင့္ University and Left Review စာေစာင္မ်ားတြင္ ေပၚလာၿပီး ထိုစာေစာင္ ၂ ခုသည္ေနာင္တြင္ New Left Review အျဖစ္ပူးေပါင္းလိုက္ၾကသည္။ ရွင္းလင္းတူညီေသာ ဦးတည္ခ်က္မရွိေသာေၾကာင့္ လက္၀ဲသစ္ အယူအဆလမ္းေၾကာင္း၏ တူညီေသာ စရိုက္လကၡဏာမွာ မဟာေဆြးေႏြးၿငင္းခုန္မႈ ကာလအတြင္ ဆိုဗီယက္ သေဘာထားကို ျဖစ္ေစ တရုတ္ႏိုင္ငံ၏ သေဘာထားကိုျဖစ္ေစ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ခြဲျခားသတ္မွတ္ျခင္းမျပဳဘဲ စတာလင္ကို ေ၀ဖန္ေရးသာျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ အျမင္မ်ားကို ထိုသို႕က်ယ္ျပန္႕စြာ အုပ္စုခြဲျခင္းသည္ က်ဴးဘားပုံစံကိုလိုက္ရန္ လက္တင္အေမရိက၏ အားထုတ္မႈ ႀကီးထြားလာၿပီးေနာက္ လူႀကိဳက္မ်ားမႈ ရရွိလာၿပီး ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္း ကမၻာအ၀န္း ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာၿပီးေနာက္တြင္လည္း လူႀကိဳက္မ်ားမႈ ထပ္မံရရွိလာသည္။
The peculiarities of the Cuban Revolution gave rise to theories upholding it as the example suited to Latin American conditions. An attempt was made on the basis of the Cuban experience to even revise some basic Marxist-Leninist formulations. This was done by the Revolution’s leaders – Fidel Castro and Che Guevara, but also quite considerably by Regis Debray, a Frenchman who tried to formulate a theory of revolution for Latin America.
က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး၏ ထူးျခားမႈေၾကာင့္ ၄င္းသည္ လက္တင္အေမရိက အေျခအေနႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ ဥပမာ အျဖစ္ ဆုပ္ကိုင္ေသာ သေဘာတရားမ်ား ေပၚေပါက္လာေစသည္။ က်ဴးဘားအေတြ႕အႀကံဳကို အေျခခံၿပီး အခ်ိဳ႕ေသာ မာ့က္စ္-လီနင္အေျခခံသေဘာတရားမ်ားကို ျပင္ဆင္ရန္ အားထုတ္မႈတခုပင္ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ထိုသို႕ျပဳလုပ္ခဲ့သူမ်ားမွာ ထိုေတာ္လွန္ေရး၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ေသာ ဖီ၏ယ္လ္ ကက္စထရို၊ ေခ်ေဂြဗားရားတို႕ပင္ျဖစ္ၿပီး လက္တင္အေမရိကအတြက္ ေတာ္လွန္ေရးသေဘာတရားကို ဖန္တီးရန္ႀကိဳးစားခဲ့သူ ျပင္သစ္လူမ်ိဳး ရီးဂစ္ ဒီဘေရးသည္လည္း ထိုသို႕လုပ္ရန္ အေတာ္အတန္အားထုတ္ခဲ့သည္။
One of the central points of Marxism rejected by these formulations was the need for a proletarian vanguard party to successfully complete the revolution. As mentioned earlier the leaders of the Cuban Revolution were not members of the Cuban Communist Party; and it was only two and a half years after seizure of power that Castro formed Partido de la Revolution Socialista (PRS) which included the old Communist Party. Thus, according to Debray, Castro held the view that “there is no revolution without a vanguard; that this vanguard is necessarily the Marxist-Leninist party; and that those who want to make the revolution have the right and duty to constitute themselves a vanguard, independently of these parties.”45
မာ့က္စ္၀ါဒတြင္ ထိုသေဘာတရားမ်ားက ပယ္ခ်ခဲ့ေသာ အဓိကအခ်က္မ်ားအနက္တခုမွာ ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား ဦးေဆာင္ပါတီလိုအပ္သည္ ဟူေသာအခ်က္ျဖစ္သည္။ အေစာပိုင္းက ေဖၚျပခဲ့သည့္အတိုင္း က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ က်ဴးဘားကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္မ်ား မဟုတ္ၾကဘဲ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေဟာင္းပါ၀င္ေသာ Partido de la Revolution Socialista (PRS) ကို ကက္စထရို တည္ေထာင္သည္မွလည္း အာဏာသိမ္းၿပီး ၂ ႏွစ္ခြဲၾကာမွသာျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဒီ ဘေရး ၏ အဆိုအရ ကက္စထရိုသည္ "ဦးေဆာင္ပါတီမရွိလွ်င္ ေတာ္လွန္ေရးမရွိ။ ထိုဦးေဆာင္ပါတီသည္ မာ့က္စ္-လီနင္၀ါဒပါတီျဖစ္ရမည္။ ေတာ္လွန္ေရးကို အေကာင္အထည္ေဖၚလိုသူမ်ားသည္ ထိုပါတီမ်ားႏွင့္ မပတ္သက္ဘဲ ၄င္းတို႕ကို ၄င္းတို႕ ဦးေဆာင္ပါတီအျဖစ္ ဖြဲ႕စည္းႏိုင္သည္" ဟူေသာ အယူအဆကို လက္ခံသည္ဟု ဆိုသည္။" ၄၅
This conception was further theorised by Debray to the sphere of the relation of the people’s army and the party. He felt that the subordination of the military to the political was inappropriate for Latin America where the Communist Parties had not been able to take root and develop in the
same way as in Russia and China. He theorised that the ‘staggering novelty’ of the Cuban Revolution was that it introduced the guerrilla force as the party in embryo. He believed the people’s army to be the nucleus of the party and not vice versa. The guerrilla force was to be the political vanguard’s initial form and from its development a real party could rise. Central to this process was the concept of the guerrilla ‘foco’ (focus) where the guerrilla squad was the central focus of all forms of organisation and elevated above all else. Debray contrasted with the Vietnamese experience says that unlike there where the military pyramid of the liberation forces was built from the base up, in Latin America it would be built from the apex down. Many of the concepts propagated by Guevara and theorised by Debray ran counter to the basic Marxist understanding of revolution. They were based on an understanding that dedicated, well organised and militarised heroes can make history and belittled the role of the masses in the revolution. In contrast to Mao’s principle that the guerrillas relation with the masses is like fish with water, Debray formulated three golden rules ‘constant vigilance, constant mistrust, constant mobility.’ Further the analysis concentrated only on the military aspect without attempting to understand the political context of the class forces at the time of the Cuban Revolution or later in Latin America. It thus could not arrive at the correct conclusions regarding the central issue of the friends and enemies of the revolution, the question of the united front and the leadership of the revolution. In the aftermath of the Cuban Revolution many guerrilla struggles along Guevarist lines were attempted in other Latin American countries but most met with failure. Guevara himself died while fighting in one such guerrilla war in Bolivia. One of the most prominent of these movements which continues to this day is the armed struggle led by the Armed Forces of the Colombian Revolution (FARC). The theories of Guevara and Debray which neglected the leading role of the working class, also gained prominence during the upsurge of students’ movements in the late sixties as they seemed to prove the importance of non-class categories and the revolutionary potential of the students and youth as compared to the working class and the peasantry.
ထိုအယူအဆကို ဒီဘေရးက ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္ႏွင့္ပါတီအၾကားဆက္စပ္မႈနယ္ပယ္အထိ ခ်ဲ႕ထြင္ၿပီး ထပ္မံသေဘာတရားထုတ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးေအာက္တြင္ စစ္တပ္ကိုထားရွိျခင္းသည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမ်ား ေျခကုပ္မရေသးေသာ တရုတ္ႏွင့္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံကဲ့သို႕ မတိုးတက္ ေသးေသာ လက္တင္အေမရိကတြင္ မသင့္ေတာ္ဟု သူယူဆသည္။ က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး၏ ထူးျခားအံ့ၾသစရာေကာင္းေသာသစ္လြင္မႈမွာ ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႕ကို ပါတီ၏သေႏၶသားအျဖစ္ စတင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သူသေဘာတရားထုတ္သည္။ ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္သည္ ပါတီ၏ ညဴကလိယ ဗဟိုခ်က္ျဖစ္ၿပီး အျပန္အလွန္ မျဖစ္ႏိုင္ဟု သူယုံၾကည္သည္။ ကနဦးအဆင့္တြင္ ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႕သည္ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္ျဖစ္ၿပီး ၄င္း၏တိုးတက္မႈမွတဆင့္ စစ္မွန္ေသာ ပါတီ ေပၚေပါက္လာႏိုင္သည္။ ထိုျဖစ္စဥ္၏ ဗဟိုခ်က္မွာ ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႕ ဗဟိုျပဳစနစ္ ျဖစ္ၿပီး ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႕သည္ အဖြဲ႕အစည္းပုံသ႑န္အားလုံး၏ ဗဟိုခ်က္ျဖစ္ၿပီး ၄င္းတို႕၏ အထက္တြင္ရွိသည္ဟု သူယုံၾကည္သည္။ ဒီ ဘေရးက ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ အေတြ႕အႀကံဳႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ဗီယက္နမ္တြင္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မ်ား၏ စစ္ေရးပိရမစ္သည္ ေအာက္ေျခတြင္တည္ေဆာက္သည့္ ပုံစံႏွင့္မတူဘဲ လက္တင္အေမရိကတြင္ ပိရမစ္၏ထိပ္မွ ေအာက္ေျခသို႕ တည္ေဆာက္သည္ဟု ဆိုသည္။ ေခ်ေဂြဗားရားက ျဖန္႕ခ်ိၿပီး ဒီဘေရးက သေဘာတရားထုတ္သည့္ အယူအဆအမ်ားအျပားသည္ မာ့က္စ္၀ါဒ၏ေတာ္လွန္ေရး နားလည္မႈ အေျခခံမ်ားႏွင့္ ဆန္႕က်င္ေနသည္။ ဘ၀ကို ျမွဳပ္ႏွံလုပ္ကိုင္ၿပီး ေကာင္းစြာ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ စစ္သူရဲေကာင္းမ်ားသည္ သမိုင္းကို ဖန္တီးႏိုင္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးတြင္ လူထု၏ အခန္းက႑ကို ေမွးမွိန္ေစသည္။ လူထုႏွင့္ေျပာက္က်ားတပ္မ်ား၏ ဆက္ဆံေရးသည္ ေရႏွင့္ငါးသဖြယ္ျဖစ္သည္ဟူသည့္ ေမာ္ ၏ သေဘာတရားကို ဆန္႕က်င္ၿပီး ဒီဘေရးသည္ "အၿမဲမျပတ္ ႏိုးၾကား၊ အၿမဲမျပတ္ သံသယထား၊ အၿမဲမျပတ္ လႈပ္ရွား" ဟူသည့္ ေရႊစည္းမ်ဥ္း ၃ ခုကို ေဖၚထုတ္လိုက္သည္။ ထို႕အျပင္သူ၏ သရုပ္ခြဲေလ့လာမႈမ်ားသည္ က်ဴးဘား သို႕မဟုတ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လက္တင္အေမရိက ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း လူတန္းစား အင္အားစုမ်ား၏ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကို နားလည္ရန္အားမထုတ္ဘဲ စစ္ေရးသြင္ျပင္ကိုသာ အဓိကအာရုံစိုက္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၄င္းသည္ ေတာ္လွန္ေရး၏ရန္သူမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားဆိုင္ရာျပႆနာ၊ ညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစု ျပႆနာ ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး၏ ေခါင္းေဆာင္မႈျပႆနာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မွန္ကန္သည့္ ေကာက္ခ်က္သို႕မေရာက္ေပ။ က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရးအၿပီးလက္တင္အေမရိကရွိ ေခ်ေဂြဗားရားအယူအဆႏွင့္လုပ္ကိုင္ေသာ ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲမ်ားအားလုံးနီးပါးသည္ အရႈံးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ ေခ်ေဂြဗားရားကိုယ္တိုင္သည္ပင္ ဘိုလီးဗီးယားရွိ ထိုသို႕ေသာ ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲတခုတြင္ က်ဆုံးခဲ့သည္။ ထိုသို႕ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားအနက္ ယေန႕တိုင္ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနေသာ ထင္ရွားသည့္ လႈပ္ရွားမႈမွာ ကိုလံဗီယာ ေတာ္လွန္ေရးလက္နက္ကိုင္တပ္မ်ား- FARC ျဖစ္သည္။ အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ ဦးေဆာင္အခန္းက႑ကို ပစ္ပယ္ေသာ ေခ်ေဂြြဗားရားႏွင့္ဒီဘေရးတို႕၏ သေဘာတရားမ်ားသည္ လူတန္းစားႏွင့္ မဆိုင္ေသာ အမ်ိဳးအစားျဖစ္ျခင္းႏွင့္ အလုပ္သမား၊လယ္သမားမ်ားထက္ ေကာ်င္းသားမ်ားႏွင့္လူငယ္မ်ား၏ ေတာ္လွန္ေရး အလားအလာ၏ အေရးပါမႈကို ျပသေနပုံရေသာေၾကာင့္ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္း ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္လည္း ထင္ရွားခဲ့သည္။
Another group of theorists who in this period gained some prominence while attempting to revise basic Marxist theory were the ‘dependency’ theorists in the field of political economy. Prominent among them were Andre Gunder Frank, Emmanuel Aligerhi and Samir Amin. They saw the source of exploitation not in production but in distribution and in what they defined as ‘unequal exchange’; they abandoned the categories of imperialism and colonies and semi-colonies and instead talked of the ‘centre’ and ‘periphery’ of world capitalism; they did not accept that imperialism tended to preserve pre-capitalist relations in the colonial countries but instead analysed that capitalist relations had developed in the ‘dependent’ capitalisms of the periphery.
ဤကာလအတြင္း မာ့က္စ္၀ါဒကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ရန္ ႀကိဳးစားရင္း ေက်ာ္ၾကားလာေသာ အျခား သေဘာတရား ထုတ္လုပ္သူအုပ္စုတစုမွာ ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒနယ္ပယ္မွ မွီခိုမႈ သေဘာတရားေရးဆရာမ်ားျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႕အၾကားတြင္ထင္ရွားသူမ်ားမွာ အင္ဒေရ ဂန္ဒါ ဖရန္႕ - Andre Gunder Frank ၊ အီမန္ညဴရယ္ အလီဂါဟီ - Emmanuel Aligerhi ႏွင့္ ဆမာေအမင္ - Samir Amin တို႕ျဖစ္သည္။ ေသြးစုတ္မွ၏ ရင္းျမစ္သည္ ထုတ္လုပ္ေရးတြင္ မရွိဘဲ ျဖန္႕ခ်ိမႈႏွင့္ မညီမွ်ေသာ လဲလွယ္မႈ - unequal exchange ဟု ၄င္းတို႕သတ္မွတ္ေသာ အရာတြင္ ရွိသည္ဟု ၄င္းတို႕က ျမင္ၾကသည္။ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၊ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းဟူသည့္ ခြဲျခားသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို ၄င္းတို႕ကပစ္ပယ္ၿပီး ထိုအစား ကမၻာအရင္းရွင္စနစ္၏ ဗဟိုခ်က္ႏွင့္ အဖ်ားအနားတို႕ အေၾကာင္းကို ၄င္းတို႕ေျပာသည္။ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အရင္းရွင္စနစ္မတိုင္မီ ဆက္ဆံေရးမ်ားကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းသည့္သေဘာရွိသည္ဟူေသာ အခ်က္ကို ၄င္းတို႕လက္မခံၾကဘဲ အရင္းရွင္စနစ္ဆက္ဆံေရးသည္ အစြန္အဖ်ားရွိ မွီခိုအရင္းရွင္စနစ္မ်ားတြင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသည္ဟု ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကသည္။
အခန္း (၈) မွအဆက္
Deng Revisionism and the Loss of All Socialist Bases
After the death of Mao in 1976, the capitalist roaders who had remained in the party staged a coup under the leadership of the arch revisionist Deng Tsiao-ping and took over the control of the party under the nominal leadership of Hua Kuo-feng, a so-called centrist. As Mao had often taught, with political control going over to the hands of the revisionists the socialist base had gone out of the hands of the proletariat. At the same time the leadership of the Albanian Party of Labour switched over to an opportunist line attacking Maoism and projecting Mao as a petty bourgeois revolutionary. Though the Khmer Rouge continued to hold power in Kampuchea they were waging a constant struggle against the internal and external enemies of the Revolution and were yet to emerge from the economic ravages of war and consolidate their rule when they were defeated by the Soviet backed Vietnamese Army. Thus there was no country anywhere in the world where the proletariat had consolidated its hold on state power and could play the role of a socialist base for the international proletariat.
တိန္႕ေရွာင္ဖိန္၏ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္အေျခစိုက္စခန္းမ်ားအားလုံးဆုံးရႈံးျခင္း
၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ ေမာ္ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ပါတီတြင္းတြင္ ဆက္လက္ရွိေနသည့္ အရင္းရွင္လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားသည္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး၀ါဒ၏ ဥေသွ်င္ တိန္႕ေရွာင္ဖိန္ဒ၏ ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္တြင္ အာဏာသိမ္းမႈျပဳလုပ္ၿပီး ပါတီကို အလယ္ဗဟို၀ါဒီ ဟုဆိုသူ ဟြကိုဖုန္း၏ အမည္ခံေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားလိုက္သည္။ ေမာ္ မၾကာခဏ သင္ၾကားခဲ့သည့္အတိုင္း ႏိုင္ငံေရးအာဏာသည္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးသမားမ်ားလက္သို႕ ေရာက္ရွိသြားေသာအခါ ဆိုရွယ္လစ္ အေျခခံသည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္း၏ လက္မွ ဆုံးရႈံးခဲ့ရသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ အယ္လ္ေဘးနီးယား အလုပ္သမားပါတီ၏ ေခါင္းေဆာင္မႈ သည္လည္း ေမာ္၀ါဒကို တုိက္ခုိက္ၿပီး ေမာ္ကို ဓနရွင္ေပါက္စ ေတာ္လွန္ေရးသမားအျဖစ္ ပုံေဖၚေသာ အေခ်ာင္သမားလမ္းေၾကာင္းသို႕ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ ခမာနီတို႕သည္ ကမ္ပူခ်ားတြင္ ဆက္လက္အာဏာရေနေသာ္လည္း ေတာ္လွန္ေရး၏ အတြင္းအျပင္ရန္သူမ်ားကို အဆက္မျပတ္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနရၿပီး စစ္ေၾကာင့္ပ်က္စီးသြားသည့္ စီးပြားေရးမွ ရုန္းထြက္ႏိုင္ျခင္းမရွိေသးသလို ၄င္းတို႕၏ အာဏာကိုလည္း ခိုင္မာေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ရေသးေသာေၾကာင့္ ဆိုဗီယက္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳ ဗီယက္နမ္စစ္တပ္၏ ေခ်မႈန္းမႈကို ခံခဲ့ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကမၻာတ၀နး္ မည္သည့္ေနရာတြင္မွ် အလုပ္သမားလူတန္းစားက ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီးႏိုင္ငံတကာ အလုပ္သမား လူတန္းစားအတြက္ ဆိုရွယ္လစ္အေျခစိုက္စခန္းအခန္းက႑ကို ရယူႏိုင္သည့္ပါတီ မရွိေတာ့ေပ။
In China, though the Cultural Revolution had gained great victories, there had yet been much more to be done. In.fact the revisionist victory was in a way a confirmation of the words of Mao in August 1967, “The present Great Proletarian Cultural Revolution is only the first; there will inevitably be many more in the future. The issue of who will win in the revolution can only be settled over a long historical period. If things are not properly handled, it is possible for a capitalist restoration to place at any time in the future.”46
တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးသည္ ႀကီးမားေသာ ေအာင္ပြဲမ်ား ရရွိခဲ့ေသာ္လည္း ထိုထက္မက လုပ္ေဆာင္ရန္ မ်ားစြာရွိေနခဲ့သည္။ လက္ေတြ႕တြင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒ ေအာင္ပြဲသည္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လက ေမာ္ ေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားမွန္ကန္ေၾကာင္း သက္ေသျပလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ "ဒီ မဟာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးဟာ ပထမ ေျခလွမ္းမွ်သာျဖစ္တယ္။ အနာဂါတ္မွာ မလႊဲမေသြလုပ္ရမယ့္ ေျခလွမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနေသးတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကို ဘယ္သူႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ ျပႆနာကို ရွည္လွ်ားတဲ့ သမိုင္းေခတ္နဲ႕ခ်ီၿပီးၾကာမွသာ ေျဖရွင္းႏိုင္မယ္။ အေျခအေနေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မကိုင္တြယ္ႏိုင္ရင္ အနာဂါတ္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ မဆို အရင္းရွင္ စနစ္ ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းမႈ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။" ၄၆
Thus this fifth period (1949-76) was a period when the subjective forces of World Socialist Revolution faced unprecedented losses. The international proletariat which had established a mighty socialist camp at the start of this period, had to face the loss of its last socialist base – China – by the end of this period. Though the imperialist system from 1974 was again in the throes of a new and extremely deep economic crisis, the subjective forces of the international proletariat had been substantially weakened and were therefore unable to take sufficient advantage of the imperialist crisis.
ထို႕ေၾကာင့္ ပဥၥမေခတ္ (၁၉၄၉-၇၆) သည္ ကမၻာ႕ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရးမွ ဆႏၵစြဲအင္အားစုမ်ား ယခင္မႀကံဳဖူးသည့္ ဆုံးရႈံးမႈမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေသာ ကာလျဖစ္သည္။ ဤ ကာလ၏ အစတြင္ အင္အားႀကီးမားလွေသာ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုကို တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္ ၄င္းတို႕၏ ဆိုရွယ္လစ္ အေျခစိုက္စခန္းျဖစ္ေသာ တရုတ္ႏိုင္ငံအား ဆုံးရႈံးမႈကို ဤ ကာလ အကုန္တြင္ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရသည္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္မွစၿပီး နယ္ခ်ဲဲ႕စနစ္သည္ အလြန္နက္ရိႈင္းေသာ စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းသစ္ ၏အလယ္တြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ္လည္း ႏိုင္ငံတကာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ ဆႏၵစြဲအင္အားစုမ်ားသည္ အႀကီးအက်ယ္ အင္အားခ်ိနဲ႕သြားခဲ့ၿပီး နယ္ခ်ဲ့စနစ္၏အက်ပ္အတည္းမွ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားကို လုံလုံေလာက္ေလာက္ ထုတ္ယူ အသုံးခ်ႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။
However this period had produced a major ideological victory. In the face of the most dangerous attack in its history – the attack of the forces of modern revisionism and capitalist restoration – Marxism had proved its dynamism by further developing itself in the course of this struggle. Thus though there had been loss of socialist bases, ideologically Marxism had managed to effectively counter the attempts to destroy it. Even in a seemingly hopeless situation it had proved that it had the capability to provide the ideological answers. While providing these answers in the Great Debate and the GPCR Marxism had advanced to a new stage – Marxism-Leninism-Maoism. It was as MLM that it was to continue to be the guiding science and ideology of the international proletariat.
သို႕ေသာ္ဤ ကာလတြင္ အဓိကက်ေသာ အေတြးအေခၚေရးရာေအာင္ပြဲရရွိခဲ့သည္။ သမိုင္းတြင္ အႏၱရာယ္ အႀကီးမားဆုံးတိုက္ခိုက္မႈျဖစ္သည့္ ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒႏွင့္ အရင္းရွင္စနစ္ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းေရးအင္အားစုမ်ား၏ တိုက္ခိုက္မႈကို ရင္ဆိုင္ေနရေသာ္လည္း မာ့က္စ္၀ါဒသည္ တိုက္ပြဲလမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္တြင္ ၄င္းကို၄င္း ထပ္မံတိုးတက္ေစျခင္းအားျဖင့္ ၄င္း၏ စြမ္းအားႏွင့္ စိတ္အားထက္သန္မႈကို သက္ေသျပႏိုင္ခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ အေျခစိုက္ စခန္းဆုံးရႈံးသြားေသာ္လည္း သေဘာတရားအရ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ၄င္းကို တိုက္ဖ်က္ရန္ အားထုတ္မႈမ်ားကို ခုခံႏိုင္ခဲ့သည္။ ေမွ်ာင္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ေနပုံရေသာ အေျခအေနတြင္ပင္ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ၄င္းတြင္ သေဘာတရားေရးရာ အေျဖမ်ားကို ေပးႏိုင္သည့္ စြမ္းရည္ရွိေၾကာင္း သက္ေသျပႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအေျဖမ်ားကို မဟာေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈအတြင္းႏွင့္ မဟာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစာ ယဥ္ေက််းမႈေတာ္လွန္ေရး အတြင္း ထုတ္ေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ၄င္း၏ အဆင့္သစ္ျဖစ္ေသာ မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္၀ါဒ အျဖစ္တိုးတက္လာခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ လမ္းညြဳန္ အေတြးအေခၚႏွင့္ သိပၸံပညာ အျဖစ္ဆက္လက္တည္ရွိေနမည္မွာ မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္ ၀ါဒ ပင္ျဖစ္သည္။
Chapter IX
The Sixth Period: 1976 Onwards
အခန္း (၉)
ဆ႒မ ေခတ္ - ၁၉၇၆ ေနာက္ပိုင္း
Crisis of Imperialism
This period has been one of a severe intensification of the General Crisis of Capitalism. The world economic crisis since 1973 is the most protracted in world history and it has not been merely limited to the sphere of production and trade, but has also affected the financial system, service sector, debt settlements, foreign exchange, etc., and also intensified the contradictions in the social and political sphere. Even the setback of the socialist bases has not mitigated the crisis capitalism.
အရင္းရွင္စနစ္၏ အက်ပ္အတည္း
ဤ ကာလသည္ အရင္းရွင္စနစ္အေထြေထြ အက်ပ္အတည္းလြန္စြာျပင္းထန္ေသာကာလတခု ျဖစ္သည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္မွစတင္ေသာ ကမၻာ႕စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းသည္ ကမၻာ႕သမိုင္းတြင္ အရွည္လွ်ားဆုံးျဖစ္ၿပီး ၄င္းသည္ ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ ကုန္သြယ္ေရးကာလကိုသာမက ဘာ႑ာေရးစနစ္၊ ၀န္ေဆာင္မႈက႑၊ ေခ်းေငြျပန္လည္ေပးဆပ္မႈႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားေငြလဲလွယ္မႈ စသည္တို႕ကိုပါ ထိခိုက္ေစခဲ့ၿပီး လူမႈႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ ပဋိပကၡမ်ားကိုလည္း ပိုမိုျပင္းထန္ေစခဲ့သည္။ ဆိုရွယ္လစ္အေျခစိုက္စခန္းမ်ား ဆုံးရႈံးမႈသည္ပင္ အရင္းရွင္စနစ္ အက်ပ္အတည္းကို ေလွ့်ပါးေစျခင္းမရွိခဲ့ေပ။
The growth rate between 1960-73 and 1973-89 fell for the US from 4% to 2.6%, for Western Europe from 4.7% to 2.2% and for Japan from 9.6% to 3.9%. Unemployment in Western Europe rose from average of 1.5% in the 1960s to 4.2% in the 1970s. Even at the peak a temporary boom in the late 1980s it averaged 9.2% in the Europe Community and in 1993 it had reached 11%. Thus a long period of recession gripped all the main imperialist powers.
၁၉၆၀-၇၃ႏွင့္ ၁၉၇၃-၈၉ ခုႏွစ္မ်ားအၾကား စီးပြားေရးတိုးတက္မႈႏႈန္းမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ ၄ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ ၂.၆ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႕က်ဆင္းသြားၿပီး အေနာက္ဥေရာပတြင္ ၄.၇ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ ၂.၂ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႕ က်ဆင္းသည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတြင္ ၉.၆ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ ၃.၉ ရာခိုင္ႏႈနး္သို႕က်ဆင္းသည္။ အေနာက္ဥေရာပတြင္ အလုုပ္လက္မဲ့ႏႈနး္မွာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားက ပွ်မ္းမွ် ၁.၅ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိရာမွ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ၄.၂ ရာခိုင္ႏႈနး္အထိ တက္လာသည္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္းက ယာယီ စီးပြားေရးအလွ်င္အျမန္တိုးတက္သည့္ ကာလတြင္ပင္ ဥေရာပအသိုက္အ၀န္းသည္ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း ၉.၂ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိရွိၿပီး ၁၉၉၃ ခုႏွစ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ၁၁ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိျဖစ္လာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အဓိက နယ္ခ်ဲ႕အင္အားႀကီးႏိုင္ငံမ်ားသည္ ကာလရွည္ၾကာေသာ စီးပြားေရးဆုတ္ယုတ္မႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည္။
As for Soviet social imperialism, it saw a continuous fall; its GNP growth rate which had been higher than the imperialists in the 50s and had started falling back since the 60s continued its fall from 3.7% in the first half of the 70s to 2.6% in the second half to just 2% in the first half of the 80s. East Europe saw a similar trend. The situation after the collapse of the revisionist regimes was even more devastating. Production actually started contracting. Poland lost over 21% of GDP in 1988-92, Czechoslovakia almost 20%, Romania and Bulgaria 30% or more. Russia’s GDP fell by 17% in 1990-91, by 19% in 1991-92 and by 11 % in 1992-93. Thus the integration of the Soviet bloc in the world imperialist market only aggravated the problems of the system. Only China, of the ex- socialist systems, managed to provide some market particularly for finance capital desperate for destinations to invest in - $ 242 billion went into China by 1998. But this was hardly sufficient to mitigate the crisis of imperialism. The Third World throughout this period was sinking into deeper and deeper debt crisis constantly threatening the fragile stability of the world financial system. Total debt of the oppressed countries amounting to $130 billion in 1973 rose to $ 1.9 trillion in 1995. The Latin American countries, with debts of hundreds of billions, and sub-Saharan Africa, all with debts far higher than the annual GNP, were in constant crisis throughout this period, many a time threat- ening to throw the largest imperialist banks into bankruptcy. South Asia continued in endemic poverty and also moved into the debt trap. East Asia – the so-called Asian tigers – were also thrown into severe crisis in the late nineties with the failures of their financial systems and most of their economies contracting.
ဆိုဗီယက္ဆိုရွယ္နယ္ခ်ဲ႕သည္လည္း အဆက္မျပတ္က်ဆင္းမႈမ်ားကို ႀကံဳေတြ႕ေနသည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားက နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံမ်ားထက္ ျမင့္မားေသာ ၄င္း၏ စုစုေပါင္းအမ်ိဳးသားထုတ္လုပ္မႈ- GNP မွာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ စတင္က်ဆင္းလာၿပီး ဆက္လက္က်ဆင္းလာရာ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ား၏ ပထမ ၅ ႏွစ္တြင္ ၃ ဒႆမ ၇ ရာခိုင္ႏႈနး္ရွိရာမွ ဒုတိယ ၅ ႏွစ္တြင္ ၂ ဒႆမ ၆ ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ား၏ ပထမ ၅ ႏွစ္တြင္ ၂ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ရွိေတာ့သည္။ အေရွ႕ ဥေရာပသည္လည္း အလားတူ ျဖစ္စဥ္မ်ိုးကို ႀကံဳေတြ႕ရသည္။ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး အစိုးရမ်ား ၿပိဳကြဲၿပီးေနာက္ အေျခအေနမွာ ပိုမိုဆိုးရြားလွသည္။ ထုတ္လုပ္မႈသည္ စတင္က်ဆင္းလာသည္။ ပိုလန္၏ စုစုေပါင္း ျပည္တြင္းထုတ္လုပ္မႈ - GDP သည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္အတြင္း ၂၁ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္က်ဆင္းၿပီး ခ်က္ကိုဆလိုဗက္ကီးယားက ၂၀ ရာခုိင္ႏႈန္းနီးပါး၊ ရိုေမးနီးယားႏွင့္ ဘူလ္ေဂးရီးယားက ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္အထက္စီ က်ဆင္းၾကသည္။ ရုရွားႏိုင္ငံ၏ GDP မွာ ၁၉၉၀-၉၁ တြင္ ၁၇ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ၁၉၉၁-၉၂ တြင္ ၁၉ ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္ ၁၉၉၂-၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ၁၁ ရာခိုင္ႏႈန္းက်ဆင္းသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုဗီယက္အုပ္စုကို အေနာက္နယ္ခ်ဲ႕ေဈးကြက္အတြင္း ေပါင္းစည္းျခင္းသည္ ထိုစနစ္မ်ား၏ အေျခအေနကို ပိုမိုဆိုးရြားေစခဲ့သည္။ ဆိုရွယ္လစ္ေဟာင္း တရုတ္ႏိုင္ငံသည္သာလွ်င္ ေဈးကြက္အခ်ိဳ႕ အထူးသျဖင့္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံရန္ ေေနရာကင္းမဲ့ေနေသာ ဘာ႑ာေငြရင္းအတြက္ ေဈးကြက္ကိုဖန္တီးေပးႏိုင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၉၂ ခုႏွစ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ တရုတ္ႏိုင္ငံသို႕ ဘာ႑ာေငြရင္း ေဒၚလာ ၂၄၂ ဘီလွ်ံစီး၀င္သြားခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုပမာဏသည္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ အက်ပ္အတည္းကို ေလွ်ာ႕က်ေစရန္ လုံေလာက္ျခင္းမရွိေသးေပ။ ဤကာလတေလွ်ာက္လုံးတြင္ တတိယကမၻာသည္ ပိုမိုပိုမိုနက္ရိႈင္းလာေသာ ေၾကြးၿမီအက်ပ္အတည္းအတြင္ နစ္ျမဳပ္ေနၿပီး ထိခိုက္လြယ္ေသာ ကမၻာ႕ဘာ႑ာေရး စနစ္တည္ၿငိမ္မႈကို မၾကာခဏ ၿခိမ္းေျခာက္ေနသည္။ အဖိႏွိပ္ခံ ထိုႏိုင္ငံမ်ား၏ စုစုေပါင္းေၾကြးၿမီမွာ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ ေဒၚလာ ၁၃၀ ဘီလွ်ံရွိရာမွ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ေဒၚလာ ၁ ဒႆမ ၉ ထရီလွ်ံ အထိတက္လာခဲ့သည္။ ေၾကြးၿမီဘီလွ်ံ ရာေပါင္းမ်ားစြာရွိေသာ လက္တင္အေမရိက ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ စုစုေပါင္း အမ်ိဳးသားထုတ္လုပ္မႈ၏ အဆေပါင္းမ်ားစြာရွိေသာ ေၾကြးၿမီမ်ားႏွင့္ ဆာဟာရအာဖရိက ႏိုင္ငံမ်ားသည္ ဤ ေခတ္တေလွ်ာက္လုံးတြင္ အၿမဲလိုလို အက်ပ္အတည္းက်ေရာက္ေနၿပီး အႀကီးမားဆုံးနယ္ခ်ဲ႕ဘဏ္ႀကီးမ်ား လူမြဲစာရင္းေၾကညာရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ေတာင္အာရွသည္ ပုံမွန္ျဖစ္ေပၚေနေသာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကို ဆက္လက္ခံစားေနရၿပီး အေၾကြးေထာင္ေခ်ာက္အတြင္းသို႔ပင္ က်ေရာက္သြားသည္။ အာရွက်ားမ်ားဟု ေခၚၾကေသာ အေရွ႕အာရွသည္လည္း ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္းတြင္ အာ႑ာေရးစနစ္မ်ားၿပိဳကြဲျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံအမ်ားစုတြင္ စီးပြားေရး ႀကံဳ႕လာျခင္းတို႕ေၾကာင့္ ျပင္းထန္ေသာ အက်ပ္အတည္းမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္။
There has thus been an excellent revolutionary situation with the sharpening of all the fundamental contradictions and the further weakening of imperialism. In particular the colonies and semi-colonies have continued to be the storm centres of world revolution. At the beginning of this period guerrilla struggles continued in Zimbabwe, Nicaragua, Eritria and other countries. The People’s War started in Peru in 1980 under communist revolutionary leadership. The Shah of Iran was overthrown and an anti-American Islamic Republic came into existence. National liberation war broke out in Afghanistan after the installation of a Soviet puppet regime in 1978 and occupation by the Soviet social imperialist army in 1979. The heroic struggle of the Afghan people dealt a serious deathblow to the Soviet regime and proved to be, a major factor in the final collapse of the USSR. The epochal significance of the struggles of the peoples of the colonies and semi-colonies has been that it has forever changed the nature of the relations between imperialism and the oppressed nations. Both the Vietnam and Afghan wars proved that even a superpower could not occupy even a
small and weak country. 1 his truth was brought out even more starkly in the 90s in the numerous spots where UN peacekeeping forces tried to intervene. Bosnia-Herzegovina, which had been occupied and controlled without serious problem by the collapsing Habsburg empire before the First World War, in the 90s required the mobilisation of a multinational armed force equivalent to that necessary for a full scale war. Somaliland, which had been controlled for numerous years without major difficulty by British and Italian colonialists, had in the 90s become the Somalia where thousands of American and other troops were forced to ignominiously retreat when attacked by the people. Even the large scale and continuous bombing of Iraq and Yugoslavia without the commit- ment of ground troops is the recognition by imperialism that no country, nation or people would in this period be prepared to accept an occupation army.
ထို႕ေၾကာင့္ အေျခခံပဋိပကၡမ်ားအားလုံး ျပင္းထန္လာျခင္းႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ အင္အားခ်ိနဲ႕ လာျခင္းတို႕ျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အေကာင္းဆုံး အေျခအေနျဖစ္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားသည္ ကမၻာ႕ေတာ္လွန္ေရးမုန္တိုင္း၏ ဗဟိုခ်က္မ်ားျဖစ္လာ ၾကသည္။ဤ ေခတ္၏ အစတြင္ ေျပာက္က်ားေတာ္လွန္ေရးမ်ားသည္ ဇင္ဘာေဗြ၊ နီကာရာဂြာ၊ အီထရီးယားႏွင့္ အျခားေသာႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚေနသည္။ ပီရူးတြင္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ ေတာ္လွန္ေရး ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွ ျပည္သူ႕စစ္ပြဲ ေပၚေပါက္လာသည္။ အီရန္ ရွားဘုရင္ကို ျဖဳတ္ခ်ၿပီး အေမရိကန္ဆန္႕က်င္ေရး အစၥလမ္မစ္ သမၼတႏိုင္ငံ ေပၚေပါက္လာသည္။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္တြင္ ဆိုဗီယက္ ရုပ္ေသးအစိုးရခန္႕အပ္ျခင္းႏွင့္ ၁၉၇၉ တြင္ ဆိုဗီယက္ ဆိုရွယ္နယ္ခ်ဲ႕ သိမ္းပိုက္မႈအၿပီး အာဖဂန္နစၥတန္ႏိုင္ငံတြင္ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး စစ္ပြဲျဖစ္ေပၚလာသည္။ အာဖဂန္ျပည္သူတို႕၏ သူရဲေကာင္းပီသ ေသာစစ္ပြဲသည္ ဆိုဗီယက္အစိုးရကို ေသလုေမ်ာပါး ထိုးႏွက္ခဲ့ၿပီး ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ၿပိဳကြဲျခင္းတြင္ အဓိကက်ေသာ အခန္းက႑မွပါ၀င္ေၾကာင္း သက္ေသျပခဲ့သည္။ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနိတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားမွ ျပည္သူမ်ား၏ တိုက္ပြဲမ်ား၏ အဓိက ထူးျခားခ်က္မွာ နယ္ခ်ဲ့စနစ္ႏွင့္ အဖိႏွိပ္ခံ ႏိုင္ငံမ်ားအၾကား ဆက္ဆံေရး သေဘာသဘာဝက္ို အၿပီးအပိုင္ေျပာင္းလဲသြားေစျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ မဟာအင္အားႀကီး ႏိုင္ငံတခုသည္ အင္အားခ်ိနဲ႔ေသာ ႏိုင္ငံတခုကိုပင္ သိမ္းပိုက္ထားႏိုင္ျခင္း မ႐ွိေကာျင္း ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲမ်ားက သက္ေသျပခဲ့သည္။ ထိုအမွန္တရားကို ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားက ကုလသမဂၢ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ထိန္းသိမ္းမႈ တပ္ဖြဲ႔မ်ား ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ရန္ႀကိဳးစားေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ထိုအမွန္တရားက္ို ပိုမိုျပတ္သားစြာေတြ႔ျမင္ရသည္။ပထမ ကမၻာစစ္ မတိုင္မီ ဟက္စဘတ္ အင္ပါယာ ၿပိဳကြဲစဥ္က ျပႆနာ ႀကီးႀကီးမားမား မ႐ွိဘဲ သိမ္းပိုက္ထိန္းခ်ဳပ္ခံခဲ့ရေသာ ေဘာ့စနီးယားဟာဇီဂိုးဗီးနားတြင္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားသို႔ေရာက္လာောသအခါ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ စစ္ပြဲႀကီးတခုဆင္ႏႊဲရန္လိုအပ္ေသာ ႏိုင္ငံတကာ တပ္ဖြဲ႕မ်ား ခ်ထားသိမ္းပိုက္ရန္ လိုအပ္လာသည္။ ၿဗိတိသ်ွ ႏွင့္ အီတလီ နယ္ခ်ဲ့မ်ား ႏွစ္ေပါင္းမ်ာစးြာ အခက္အခဲမ႐ွိဘဲ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသာ ဆိုမာလီလန္း သည္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားသို႔ေရာက္လာေသာအခါ ဆိုမာလီျဖစ္လာၿပီး ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေမရိကန္ႏွင့္ အျခားတပ္မ်ားသည္ ျပည္သူလူထု၏ တိုက္ခိုက္မႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေသာအခါသိကၡာကင္းမဲ့စြာ ဆုတ္ခြာရသည္။ ဤ ေခတ္တြင္ မည္သည့္ႏိုင္ငံ၊ ျပည္သူကိုကမွ် က်ဴးေက်ာ္ေရးတပ္တခုကို လက္ခံမည္မဟုတ္ဆိုသည့္ အခ်က္ကို နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ား အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ေၾကာင္း ေျမျပင္တပ္ဖြဲ႕မ်ား ခ်ထားျခင္းမ႐ွိဘဲ အီရတ္ႏွင့္ ယူဂိုဆလဗီးယားကို ဗုံးၾကျခင္းက ျပသေနသည္။
Ever since the collapse of the bureaucratic regimes in East Europe and the various republics of the former Soviet Union, there had been a continuous revolutionary crisis there too. Even in the Western imperialist countries the worsening of the crisis has led to the intensification of the contradiction between labour and capital and repeated waves of strike struggles by the industrial working class. The revolutionary forces however have not been organisationally strong enough to utilise the excellent world-wide revolutionary situation to advance the World Socialist Revolution. အေ႐ွ႕ဥေရာပဗ်ဴ႐ိုကရက္ အစိုးရမ်ားႏွင့္ ယခင္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံမွ သမၼတႏိုင္ငံအမ်ားအျပား ၿပိဳကြဲၿပီးေနာက္ စဥ္ဆက္မျပတ္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး အက်ပ္အတည္းလည္း ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ အေနာက္ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ပင္ အက်ပ္အတည္း ဆိုးရြားလာျခင္းသည္ လုပ္အားႏွင့္ေငြရင္းအၾကား ပဋိပကၡကို ပိုမိုျပင္းထန္ေစျခင္းႏွင့္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာေသာ အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ သပိတ္တိုက္ပြဲ လိႈင္းမ်ားကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုမ်ားသည္ ကမၻာ့ဆို႐ွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရးကို ေ႐ွ႕ဆက္ရန္ အေကာင္းဆုံးေသာ ကမၻာတဝန္း ေတာ္လွန္ေရး အေျခအေနကို အသုံးခ်ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အဖြဲ႔အစည္းအရ ခိုင္မာျခင္း မ႐ွိခဲ့ၾကေပ။
Reorganisation of Revolutionary Forces
In the years immediately after the death of Mao, there was a considerable amount of confusion in the international communist movement, with. the Deng revisionists, through. Hua Kuo-feng, attempting to project themselves as upholders of Maoism. In particular they falsely peddled the revisionist Three World Theory as Mao’s general line for the international proletariat. Many revolutionary sections accepted these positions and it was only after the very openly revisionist History Resolution of the CPC in 1981 and the Twelfth Congress in 1982 that most revolutionary forces throughout the world started coming out openly against Deng revisionism. However some sections continued to follow the Dengist revisionist line and abandoned Mao’s revolutionary teachings. Certain other sections allied themselves with the opportunist attack by the Albanian Party of Labour on Maoism. However these parties later either disintegrated or openly revealed their revisionist nature. Those that resolutely opposed Deng revisionism and upheld Maoism in practice could however make considerable advances. Today these forces form the core of the revolutionary international proletariat. They are leading armed struggles in Peru, Philippines, Turkey, India, Nepal.
ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုမ်ားကို ျပန္လည္စုစည္းျခင္း
ေမာ္ကြယ္လြန္ၿပီးစ ႏွစ္မ်ားတြင္ တိန္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးသမားမ်ားသည္ ဟြကိုဖုုန္းမွတဆင့္ ၄င္းတို႕ကို ၄င္းတို႕ ေမာ္၀ါဒကို ဆုပ္ကိုင္သူမ်ားျဖစ္သေယာင္ ျပဳလုပ္လာေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတရာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈအတြင္ ႀကီးမားေသာ ရႈပ္ေထြးမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။အထူးသျဖင့္ ၄င္းတို႕သည္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး ကမၻာ ၃ ခုသေဘာတရားကို ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့မ်ားအတြက္ ေမာ္၏ လမ္းညြဳန္အျဖစ္ ၀ါဒ ျဖန္႕လာ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရး၏ အစိတ္အပိုင္းအမ်ားအျပားသည္ ထို သေဘာထားကိုလက္ခံၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး ျဖစ္လာေသာ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သမိုင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ၁၂ ႀကိမ္ေျမာက္ ကြန္ဂရက္အၿပီးမွသာ ကမၻာတ၀န္းမွ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုအမ်ားစုတို႕သည္ တိန္ေရွာက္ဖိန္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒကို ဆန္႕က်င္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားသည္ တိန္ေရွာက္ဖိန္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒကို ဆက္လက္လက္ခံၾကၿပီး ေမာ္ ၏ ေတာ္လွန္ေရးဆိုင္ရာ သင္ၾကားမႈမ်ားကို စြန္႕ပစ္ခဲ့ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ အင္အားစုမ်ားသည္လည္း အယ္လ္ေဘးနီးယား ေလဘာပါတီ၏ ေမာ္၀ါဒကို အေခ်ာင္သမားတိုက္ခိုက္မႈတြင္ မဟာမိတ္မ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ သို႕ေသာ္ထို ပါတီမ်ားသည္ ေနာင္တြင္ ၿပိဳကြဲသြားခဲ့သည္ သို႕မဟုတ္ ၄င္းတို႕၏ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး သေဘာသဘာ၀ကို ေျပာင္က်က် ေဖၚျပလာၾကသည္။ သို႕ေသာ တိန္ေရွာက္ဖိန္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒကို ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႕က်င္ၿပီး ေမာ္ ၀ါဒကို လက္ေတြ႕ ဆုပ္ကိုင္ေသာသူမ်ားသည္ သိသာထင္ရွားေသာ တိုးတက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထို အင္အားစုမ်ားသည္ ယေန႕တြင္ ေတာ္လွန္ေသာ ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ အဓိကအစိတ္အပိုင္းျဖစ္လာသည္။ ၄င္းတို႕သည္ ပီရူး၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ တူရကီ၊ အိႏိၵယႏွင့္ နိေပါ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးမ်ား ဆင္ႏြဲၾကသည္။
Some Anti-Marxist Ideological Trends
The loss of all socialist bases led to a concerted ideological attack on Marxism. However of these the most dangerous were the trends that emerged from within the ICM and people’s movements. In the guise of providing the answers to the setbacks to socialism there appeared trends that attempted to revise the basic Marxist formulations regarding the nature of the socialist state and the organisational principles of the Leninist party. They attempted to substitute the dictatorship of the proletariat by the bourgeois concept of proletarian democracy; they rejected the party principles of democratic centralism as the cause of bureaucracy and the restoration of capitalism. An extreme example of such anti-Marxist trends was the debate raised by the liquidationist Venu within the Revolutionary Movement (RIM). However there were many other examples where Trotskyite and Anarchist understanding was attempted to be smuggled into the proletarian movement.
အခ်ိဳ႕ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒဆန္႕က်င္သည့္ အယူအဆမ်ား
ဆိုရွယ္လစ္ အေျခစိုက္ စခန္းမ်ားအားလုံး က်ဆုံးျခင္းသည္ မာ့က္စ္၀ါ၏ အေပၚ သေဘာတရားေရးအရ ၀ိုင္း၀န္းတိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ သို႕ေသာ ၄င္းတို႕တြင္ အႏၱရာယ္ အႀကီးမားဆုံးမွာ ႏိုင္ငံတကာ ကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ျပည္သူ႕လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ဆိုရွယ္လစ္ ၀ါဒ ဆုတ္ယုတ္မႈမ်ားကို အေျဖထုတ္သည့္ ပုံစံမ်ိဳး ပုံမွားရိုက္ၿပီ ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံေတာ္၏ သေဘာသဘာ၀ႏွင့္ လီနင္၀ါဒပါတီ၏ အဖြဲ႕အစည္းဆိုင္ရာ သေဘာတရားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ အေျခခံသေဘာတရားမ်ားကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္သည့္ သေဘာတရားမ်ား ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ၄င္းတို႕သည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္ စနစ္ေနရာတြင္ ဓနရွင္ အေတြးအေခၚျဖစ္ေသာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား ဒီမိုကေရစီကို အစားထိုးလာၾကသည္။ ဒီမိုကေရစီ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈ ပါတီ သေဘာတရားမ်ားကို ဗ်ဴရိုကေရစီ၏ ရင္းျမစ္ႏွင့္ အရင္းရွင္စနစ္ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းျခင္း အျဖစ္ ပစ္ပယ္ၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႕ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ ဆန္႕က်င္ေရး အယူအဆမ်ားအနက္ ထင္ရွားေသာ ဥပမာမွာ ေတာ္လွန္ေရး လႈပ္ရွားမႈ -RIM အတြင္းမွ ဖ်က္သိမ္းေရး၀ါဒီ ဗန္ႏု - Venu ၏ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ထေရာ့စကီ၀ါဒီႏွင့္ မင္းမဲ့၀ါဒ နားလည္မႈမ်ားကို ပစၥည္းမဲ့လႈပ္ရွားမႈအတြင္ ေမွာင္ခိုသြင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။
An anti-Marxist ideology which gained popularity in the 90s, though not originating from within the ICM, nevertheless created considerable confusion through its intervention in people’s movements in various parts of the world. This ideology went by the name of ‘postmodernism’. Its central thesis was to announce the end of the ‘Modern’ age and with it the end of the beliefs of the Enlightenment (see Chapter II) that humanity constantly progressed through the advancement of
reason and freedom. It also simultaneously rejected the ideologies rooted in the Enlightenment – bourgeois liberalism and socialism. It rejects universal values like rationality, equality or general human emancipation as ‘totalising’ concepts and contrasts them to an emphasis on ‘different’ identities such as gender, race, ethnicity, sexuality, on various particular and separate oppressions and struggles. The emphasis on differences is continued as a refusal to accept the possibility of building common social consciousness, such as class consciousness, because the individual’s identities are so different and variable. It rejects what it calls ‘grand narratives’ including the Marxist materialist conception ofhistory, on the grounds that it reduces the complexity of human experience to a simplistic, monolithic, world-view, giving undue weightage to economics, the mode of production and class. In contrast it concentrates its focus on language, culture and ‘discourse’ on the grounds that language is all we can know about the world and we have access to no other reality. Thus the link running through all the postmodernist themes is an emphasis on the fragmented nature of the world and of human knowledge and a staunch opposition to any politics of emancipation attempting to liberate the whole of society, e.g. socialism, communism.
ႏိုင္ငံတကာ ကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွ ထြက္ေပၚလာျခင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ လူႀကိဳက္မ်ားေသာ မာ့က္စ္၀ါဒဆန္႕က်င္ေရး အေတြးအ ေခၚတိုသည္လည္း ကမၻာ႕အစိတ္အပိုင္းအမ်ားအျပား လူထုလႈပ္ရွားမႈ အမ်ားအျပားတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္ျခင္းျဖင့္ ရႈပ္ေထြးမႈ အမ်ားအျပားျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။ ထိုအေတြးအေခၚကို ေခတ္သစ္လြန္၀ါဒ - postmodernism ဟု ေခၚၾကသည္။ ထို၀ါဒ၏ အဓိက အယူအဆမွာ ေခတ္သစ္ - modern ေခတ္ကုန္ဆုံးေၾကာင္း ေၾကညာရန္ႏွင့္ ထိုသစ္ေခတ္သစ္ကုန္ဆုံးျခင္းႏွင့္အတူ လူသားတို႕သည္ ဆင္ျခင္တုံတရားႏွင့္ လြတ္လပ္မႈ တိုတက္လာျခင္းျဖင့္ အၿမဲမျပတ္တိုးတက္လာသည္ဟူသည့္ အသိပညာထြန္းကားမႈေခတ္- Enlightenment ( အခန္း -၂ တြင္ၾကည့္) အယူအဆလည္း နိဂုံးခ်ဳပ္သြားျခင္း ကိုေၾကညာရန္ျဖစ္သည္။ တၿပိဳင္နက္တည္းတြင္ ၄င္းသည္ အသိပညာတိုးတက္မႈေခတ္တြင္ စတင္ေပၚေပါက္လာသည့္ ဓနရွင္ လစ္ဘရယ္၀ါဒႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ တို႕ကိုလည္း ပယ္ခ်သည္။ ထိုေနာက္ ၄င္းသည္ ဆင္ျခင္တုံတရား၊ တန္းတူညီမွ်ျခင္း သို႕မဟုတ္ လူသား၏ေယဘုံယ်လြတ္ေျမာက္ေရး စသည့္ အႀကြင္းမဲ့တန္ဖိုးမ်ားကို သိမ္းႀကံဳးေပါင္းစပ္ထားေသာ အယူအဆမ်ားအျဖစ္ ပယ္ခ်ၿပီး လိင္ကြဲျပားမႈ၊ လူမ်ိဳး၊ လူမ်ိဳးစု၊ လိင္မႈဆိုင္ရာ ခံစားခ်က္၊အမ်ိဳးမ်ိဳးထူးျခားကြဲျပားေသာ ဖိႏွိပ္မႈမ်ား ႏွင့္ တိုက္ပြဲမ်ား စသည့္ အမ်ိဳးအမည္မ်ားကို အေလးထားမႈႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္သည္။ ကြဲျပားျခားနားမႈမ်ားကို အေလးထားျခင္းသည္ လူတဦးခ်င္းစီသည္ အမ်ိဳးအမည္လြန္စြာကြဲျပားျခားနားေသာေၾကာင့္ လူတန္းစား အသိကဲ့သို႕ေသာ ဘုံလူမႈ အသိတည္ေဆာက္ရန္ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းကို လက္မခံဘဲဆက္လက္ျငင္းဆန္သည္။ ၄င္းသည္ မာ့က္စ္၀ါဒ သမိုင္းဆိုင္ရာရုပ္၀ါဒ အယူအဆအပါအ၀င္ မဟာထိုးဇာတ္အျဖစ္ ၄င္းက သတ္မွတ္ထားေသာ အယူအဆမ်ားကိုလည္း ပယ္ခ်သည္။ ထိုသို႕ပယ္ခ်ျခင္းမွာ သမိုင္းဆိုင္ရာရုပ္၀ါဒသည္ ရႈပ္ေထြးလွေသာ လူသားအေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ရိုးရွင္း သိမ္းႀကံဳးၿခံဳငုံေသာ ေလာကအျမင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေသာေၾကာင့္ စီးပြားေရး၊ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းႏွင့္ လူတန္းစား တို႕ကို မလိုအပ္ေသာ အေလးေပးမႈ ျဖစ္ေစသည္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႕အျပင္ ၄င္းသည္ ဘာသာစကားသည္ ကမၻာေလာက အေၾကာင္း လူသားတို႕သိႏိုင္သမွ် အရာရာျဖစ္ၿပီး အျခားအမွန္တရားကို လူသားတို႕ မသိႏိုင္ဟူေသာ အေျခခံျဖင့္ ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဘာသာစကားအသုံးျပဳျခင္းတို႕ကို အထူး အေလးထားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေခတ္သစ္လြန္၀ါဒ အေၾကာင္းအရာမ်ားအၾကား ဆက္စပ္မႈမွာ ကမၻာေလာကႏွင့္ လူသား အသိပညာ၏ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာျဖစ္ျခင္းကိုအေလးအနက္ထားၿပီး ဆိုရွယ္လစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ စသည့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတခုလုံအေနျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ရန္ႀကိဳးစားသည့္ မည္သည့္လြတ္ေျမာက္မႈ ႏိုင္ငံေရးကို မဆို အျပင္းအထန္ဆန္႕က်င္သည္။
The material roots of the postmodernist thinking can be traced to the segmented, consumerist and seemingly continuously changing and shifting nature of contemporary global capitalism. Postmodernism simultaneously attempts to link itself to the various sectional movements growing in this period. However it principally is an example of the various defeatist philosophies that have attempted to grow in prominence in the wake of the collapse of all socialist bases. While countering it at the philosophical and ideological levels, it is also simultaneously necessary to clearly and forcefully propagate the Marxist perspective within the fighting sections in the movements where postmodernism attempts to create its defeatist confusions – the environment, women’s, caste, race, and other movements.
ေခတ္သစ္လြန္၀ါဒ အေတြးအေခၚ၏ ရုပ္၀တၱဳရင္းျမစ္မွာ အပိုင္းပိုင္းကန္႕ထားေသာ စားသုံးသူ၀ါဒ ေခတ္ၿပိဳင္ ကမၻာ႕အရင္းရွင္စနစ္၏ စဥ္ဆက္မျပတ္ေျပာင္းလဲေနေသာ သေဘာသဘာ၀ကို ေျခရာခံႏိုင္သည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ေခတ္သစ္လြန္၀ါဒသည္ ထိုကာလအတြင္း ႀကီးထြားလာေသာ က႑အလိုက္ လႈပ္ရွားမႈ အမ်ိဳးအမ်ိဳးႏွင့္လည္း ဆက္စပ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႕ေသာ္ ၄င္းသည္ အဓိကအားျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္ အေျခစိုက္ စခန္းမ်ား ၿပိဳကြဲအၿပီး ေအာင္ျမင္ထင္ရွားလာေအာင္ ႀကိဳးစားသည့္ အညံ့ခံေရး အေတြးအေခၚမ်ားအနက္ ဥပမာတခုသာျဖစ္သည္။ ထိုအယူအဆကို သေဘာတရားအရ၊ အေတြးအေခၚအရ တန္ျပန္ၿပီး တခ်ိန္တည္းတြင္ အညံ့ခံေသာ ရႈပ္ေထြးမႈမ်ား - သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အေရး၊ ဇာတ္ခြဲျခင္း၊ လူမ်ိဳးႏွင့္ အျခားလႈပ္ရွားမႈမ်ား- မ်ားကို ေခတ္သစ္လြန္၀ါဒက ဖန္တီးရန္ႀကိဳးစားႏိုင္သည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား၏ တိုက္ပြဲက႑မ်ားအတြင္း မာ့က္စ္၀ါဒအျမင္ကို ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာအင္တိုက္အားတိုက္ ျဖန္႕ခ်ိရန္ လိုအပ္သည္။
Advance to Final Victory guided by Marxism-Leninism-Maoism
The principal source of their growth in strength is the correctness of the ideology of Marxism- Leninism-Maoism. The train of main historical events in the last twenty odd years has confirmed most of the assessments of Maoism. In particular the collapse of the Soviet Union and its retreat from super power status in the face of people’s struggles and the serious weakening of the American super power in the face of the struggles of oppressed peoples of the world, have accorded to the assessment by Mao that these imperialists were only paper tigers who would be taught a lesson by the people.
မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္ ၀ါဒ၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ေနာက္ဆုံးေအာင္ပြဲသို႕ခ်ီတက္ျခင္း
မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္၀ါဒ အင္အားႀကီးထြားလာျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမွာ ၄င္း၏ အေတြးအေခၚအရ မွန္ကန္မႈပင္ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၂၀ ခန္႕အတြင္ အဓိက သမိုင္းဆိုင္ရာ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ေမာ္၀ါဒ၏ အကဲျဖတ္ခ်က္အမ်ားစု ကို အတည္ျပဳေပးသည္။ အထူးသျဖင့္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ၿပိဳကြဲျခင္း၊ ျပည္သူ႕တိုက္ပြဲႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေသာ အခါ မဟာအင္အားႀကီး ႏိုင္ငံအဆင့္မွျပန္ေလွ်ာက်ျခင္း၊ ကမၻာ႕ဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ား၏ တိုက္ပြဲႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေသာအခါ မဟာအင္အားႀကီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အင္အားခ်ိနဲ႕လာျခင္းစသည္တို႕သည္ "နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားသည္ ျပည္သူလူထုက သင္ခန္းစာေပးရမည့္ စကၠဴက်ားမ်ားသာျဖစ္သည္" ဟူသည့္ ေမာ္ ၏ အကဲျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ကိုက္ညီေနေပသည္။
Similarly Maoism has remained the best tool in the hands of the international proletariat and oppressed peoples to formulate and implement the programme for revolution in their own respective countries. It has also had a major influence over the armed struggles for national liberation being waged in various corners of the globe. Though in this period there has not been any major or significant developments in Marxist science and theory, MLM continues to be adaptable to the changing conditions in the world. It yet provides the only scientific and correct theory for the international proletariat.
ထို႕အျပင္ ေမာ္၀ါဒသည္ ၄င္းတို႕၏ ႏိုင္ငံအသီးသီးတြင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အစီအစဥ္မ်ား ေဖာ္ထုတ္အေကာင္အထည္ေဖၚရန္ ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ႕ႏွင့္ ဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ား၏လက္တြင္ အေကာင္းဆုံးလက္နက္အျဖစ္ဆက္လက္တည္ရွိေနသည္။ ေမာ္၀ါဒသည္ ကမၻာတ၀န္း ဆင္ႏႊဲခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲမ်ားေပၚ ႀကီးမားေသာ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ဤ ကာလအတြင္း မာ့က္စ္၀ါဒ သိပၸံပညာႏွင့္ သေဘာတရားတြင္ မည္သည့္ႀကီးမားေသာ တိုးတက္မႈမွ် ေပၚေပါက္ျခင္း မရွိခဲ့ေသာ္လည္း မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္ ၀ါဒသည္ ကမာၻတြင္ ေျပာင္းလဲေနေသာ အေျခအေနမ်ား ဆက္လက္ဆက္စပ္ေျပာင္းလဲေနသည္။ ၄င္းသည္ ႏိုင္ငံတကာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအတြက္ တခုတည္းေသာ သိပၸြံနည္းက် မွန္ကန္ေသာ သေဘာတရားျဖစ္သည္။
The international communist movement is going through the process of victory-defeat-victory on the road to ultimate victory in the World Socialist Revolution. For those who would get despondent due to the ups and downs of this process it would help to remember the words of the article Sweep Away All Monsters and Demons written in January 1967, during the Cultural Revolution, “Even the bourgeois revolution, which replaced one exploiting class by another, had to undergo repeated reversals and witness many struggles – revolution, then restoration and then the overthrow of restoration. It took many European countries hundreds of years to complete their bourgeois revolutions from the start of the ideological preparations to the final conquest of state power. Since the proletarian revolution is a revolution aimed at completely ending all systems of exploitation, it is
still less permissible to imagine that the exploiting classes will meekly allow the proletariat to deprive them of all their privileges without seeking to restore their rule.” 47
ႏိုင္ငံတကာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈသည္ ကမၻာ႕ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး၏ အႏၱိမ ေအာင္ပြဲသို႕ ခ်ီတက္ရာလမ္းတြင္ ေအာင္ကျမင္မႈ၊ က်ဆုံးမႈ တလွည့္စီ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့သည္။ ထိုသို႕အတက္၊ အက် ျဖစ္စဥ္မ်ားေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းသူမ်ားအေနျဖင့္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ ယဥ္ေက်းမႈ ကာလအတြင္းက ေရးသားခဲ့သည့္ "မေကာင္းဆိုးရြားမ်ားကို သုတ္သင္ဖယ္ရွားၾက" စာတမ္းကို သတိရသင့္ေပသည္။ "ဖိႏွိပ္သူ လူတန္းစားတခုကတခုကိ အစားထိုး၀င္ေရာက္သည့္ ဓနရွင္ေတာ္လွန္ေရးမ်ားသည္ပင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုတ္ယုတ္မႈမ်ားႏ်ွင့္ မ်ားျပားလွစြာေသာ တိုက္ပြဲမ်ား- ေတာ္လွန္ေရး၊ ထို႕ေနာက္ ျပန္ထည္ ထိန္းသိမ္းေရး ႏွင့္ ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းျခင္းကို ျဖဳတ္ခ်ျခင္း- ကို ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ သေဘာတရားေရးရာ ျပင္ဆင္မႈမ်ားမွ ေနာက္ဆုံးတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို သိမ္းပိုက္သည္အထိ ၄င္းတို႕၏ ဓနရွင္ေတာ္လွန္ေရး ၿပီးစီးေစရန္ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားသည္ ႏွစ္ရာေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ယူခဲ့ရသည္။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားေတာ္လွန္ေရးသည္ ေသြးစုတ္အျမတ္ထုတ္ေသာ စနစ္မ်ားအားလုံးကို လုံး၀ အဆုံးသတ္ရန္ ရည္ရြယ္ေသာေၾကာင့္ ေသြးစုပ္သူ လူတန္းစားသည္ ၄င္းတို႕၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ျပန္လည္ထူေထာင္ရန္ မႀကိဳးစားပဲ ၄င္းတို႕၏ အခြင္ထူးမ်ားကို ရုပ္သိမ္းရန္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအား ခြင့္ျပဳမည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းကိုခြင့္မျပဳႏိုင္ေပ" ၄၇
Temporary defeats are therefore but to be expected on the long and tortuous path of the World Socialist Revolution. The history of 150 years of the development of Marxism-Leninism-Maoism has however conclusively proved that it is the historical destiny of this doctrine alone to lead and guide the international proletariat to final victory.
ထို႕ေၾကာင့္ ယာယီ ရႈံးနိမ့္မႈမ်ားကို ရွည္လွ်ားပင္မမ္းဆင္းရဲသည္ ကမၻာ႕ဆိုရွယ္လစ္ ေတာ္လွန္ေရး လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္တြင္ ေမွ်ာင္လင့္ထားရမည္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္စား ကို ေနာက္ဆုံးေအာင္ပြဲသို႕ ဦးေဆာင္ေခၚယူသြားမည့္ တခုတည္းေသာ အေတြးအေခၚမွာ ဤအယူအဆ၏ သမိုင္းၾကမၼာသာျဖစ္ေၾကာင္း မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္၀ါဒ ၏ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅၀ ေက်ာ္ၾကာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈက သက္ေသျပေနသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ေပသည္။
P A R T II
THE COMPONENT PARTS OF
MARXISM - LENINISM - MAOISM
In Part II we take up separately the various component parts of Marxism-Leninism-Maoism.
This will help us to understand various aspects of MLM in greater depth. It will also help us to grasp
MLM in the continuity and the process of development of its various parts.
အပိုင္း ၂
မာ့က္စ္လီနင္ေမာ္၀ါဒ၏အစိတ္အပိုင္းမ်ား
အပိုင္း ၂ တြင္ မာ့က္စ္လီနင္ေမာ္၀ါဒ၏အစိတ္အပိုင္းအသီးသီးကိုသီးျခားစီေလ့လာၾကမည္။ ထိုသို႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္မာ့က္စ္လီနင္ေမာ္၀ါဒ၏သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားကိုပိုမိုနက္ရႈိင္းစြာနားလည္ရန္အေထာက္အကုူျပဳလိမ့္မည္။ မာ့က္စ္လီနင္ေမာ္၀ါဒကိုဆက္စပ္နားလည္ၿပီး၄င္း၏အစိတ္အပိုင္းမ်ား၏ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈျဖစဥ္ကိုနားလည္ရန္လည္းအေထာက္အကူျပဳသည္။
Chapter X
Philosophy
We have seen in the foregoing pages how the working class had emerged as a class-for-itself by the mid 19th century – as a consolidated fighting force and a new motive force of history. The bourgeoisie, that had been until then a motive force for social development, began to be transformed into an obsolete force that is doomed to disappear from the centre stage of history.
အခန္း (၁၀
အဘိဓမၼာ
အလုပ္သမားလူတန္းစားသည္ ၁၉ ရာစုအလယ္တြင္ ေသြးစည္းညီညြတ္ေသာ တိုက္ခိုက္ေရး အင္အားစုတခုႏွင့္ သမိုင္းကို ေမာင္းႏွင္ေသာအင္အားစုတစု အေနျဖင့္ မိမိလူတန္းစား အက်ိဳးကို မိမိဘာသာေဆာင္ရြက္ေသာလူတန္းစားအျဖစ္ မည္သို႕ေပၚေပါက္လာသည္ ကိုေရွ႕အခန္းမ်ားတြင္ေဖၚျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မတိုင္မီအထိ လူမႈဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈ၏ အဓိကေမာင္းႏွင္အားျဖစ္ခဲ့ေသာဓနရွင္လူတန္းစားသည္ သမိုင္းဇာတ္စင္၏ဗဟိုမွေပ်ာက္ကြယ္ ေတာ့မည့္အသုံးမ၀င္ေတာ့ေသာအင္အားစုအျဖစ္ေျပာင္းလဲစျပဳလာၿပီျဖစ္သည္။
Marx and Engels recognised that the proletariat has to emerge as the most revolutionary social class and a motive force for social development. Besides, they also recognised that the proletariat in the course of liberating itself from wage slavery, will also liberate the entire society from all class exploitation and oppression and advance towards a classless society.
ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္အေတာ္လွန္ဆုံးေသာလူတန္းစားႏွင့္လူမႈဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ၏တြန္းအားအျဖစ္အျဖစ္ေပၚထြက္လာမည္ကိုမာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တိုကကသိရွိၾကသည္။ ထို႕အျပင္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္ ၄င္းကို၄င္း လုပ္ခစားေက်းကၽြန္အျဖစ္မွ လြတ္ေျမာက္ေစရာတြင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတခုလုံးကိုလည္းလူတန္းစားေသြးစုပ္မႈႏွင့္ဖိႏွိပ္မႈမွလြတ္ေျမာက္ေစၿပီး လူတန္းစားမဲ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသို႕ တိုးတက္ေစမည္ကိုလည္း မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕ ကသိရွိၾကသည္။
The division of society into two great classes; the continuous deterioration of the living conditions of the working classes; the ever increasing impoverishment of the masses; the recurrent crises in capitalist production - all these shattered the illusion that capitalism and its product, liberal bourgeois ideology, are the summation of the human achievements. The gigantic task of overthrowing capitalism and advancing towards a classless society has been thrust upon the shoulders of the working class by history. Marx and Engels recognised the necessity for the working class to have its own world outlook if it has to become conscious of its historic task and fulfill it.
လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကိုလူတန္းစားႀကီးႏွစ္ရပ္ခြဲျခားျခင္း၊အလုပ္သမားလူတန္းစား၏လူေနမႈအေျခအေနမ်ား စဥ္ဆက္မျပတ္ ယိုယြင္းလာျခင္း၊ လူထု၏ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ အၿမဲမျပတ္ ပိုမုိျမင့္မား လာျခင္း၊ အရင္းရွင္ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ၏ အက်ပ္အတည္းမ်ား အဖန္တလဲလဲျဖစ္ေပၚလာျခင္း စသည့္အခ်က္မ်ားအားလုံးသည္ အရင္းရွင္စနစ္ႏွင့္၄င္း၏ထုတ္ကုန္ျဖစ္ေသာ လစ္ဘရယ္ ဓနရွင္အေတြးအေခၚတို႕သည္ လူသားထုတရပ္လုံး ၏ေအာင္ျမင္မႈ အႏွစ္သာရျဖစ္သည္ ဟူေသာ ထင္ေယင္ ထင္မွားျဖစ္မႈကိုတစစီေၾကမြသြားေစခဲ့သည္။ အရင္းရွင္စနစ္ကိုျဖဳတ္ခ်ၿပီး လူတန္းစားမဲ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသို႕ ခ်ီတက္ေရးဟူသည့္ႀကီးမားလွေသာလုပ္ငန္း တာ၀န္ကို သမိုင္းကအလုပ္သမားလူတန္းစား၏ ပုခုံးေပၚသို႕ တင္ေပးလိုက္သည္။ အလုပ္သမား လူတန္းစားသည္၄င္း၏သမိုင္းေပးတာ၀န္ကိုသိရွိၿပီးေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ရန္ကိုယ္ပိုင္ေလာကအျမင္ရွိရန္လိုေၾကာင္းကိုလည္းမာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕ကသိရွိၾကသည္။
The proletariat is a class that has no private property and that can break its chain of wage slavery only through the abolition of private property. However, other class ideology had a dominant influence over the working class and the working class movement at that time. Whichever class has control over the means of production in society will also be in a position to dictate the intellectual life. The ruling class ideology that arises on the basis of private property and serves the interests of the private property will only serve as intellectual chains of slavery and can never contribute to working class liberation. Marx and Engels recognised that the working class can overthrow capitalism only by developing its own new ideology that represents its class interests, i.e., which works for the abolition of private property. The development of a new, scientific world outlook that can represent the interests of the working class, come to the fore as the immediate historic necessity for the working class movement at that juncture. Marx and Engels carried out this historic task most ably and Marxist philosophy emerged in that course. Marxist philosophy is the world outlook of the proletariat; it is the world outlook of the advanced detachment of the working class, the communist party. The basis for the proletarian party’s theoretical understanding in any sphere is Marxist philosophy. Marxist philosophy is known as dialectical and historical materialism.
ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားဆိုသည္မွာပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈမရွိဘဲပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈကိုဖ်က္သိမ္းမွသာ ၄င္း၏လုပ္ခစား ေက်းကၽြန္စနစ္ေႏွာင္ႀကိဳးကိုခ်ိဳးဖ်က္ႏိုင္ေသာ လူတန္းစားတခုျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ထိုအခ်ိန္က အျခား လူတန္းစားအေတြးအေခၚမ်ားသည္ အလုပ္သမားလူတန္းစားႏွင့္ အလုပ္သမားလူတန္းစားလႈပ္ရွားမႈအေပၚႀကီးမားစြာၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈရွိသည္။ လူ႕အဖြဲ့အစည္း တြင္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈနည္းလမ္းမ်ားကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ မည္သည့္လူတန္းစား မဆို သည္လည္းအေတြးအေခၚဘ၀ကိုျပဌာန္းႏိုင္ေသာအေနအထားတြင္ရွိသည္။ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မႈအေျခခံမွထြက္ေပၚလာၿပီးပုဂၢလိကအက်ိဳးစီးပြားကိုသာအက်ိဳးျပဳေသာအုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားအေတြးအေခၚသည္ေက်းကၽြန္စနစ္၏အသိပညာကြင္းဆက္မ်ားကိုသာအက်ိဳးျပဳၿပီးအလုပ္သမားလူတန္းစားလြတ္ေျမာက္ေရးကိုမည္သည့္အခါမွ်အက်ိဳးမျပဳႏိုင္ေပ။အလုပ္သမားလူတန္းစားသည္၄င္း၏လူတန္းစားကိုအက်ိဳးျပဳေသာ၄င္း၏ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚဥပမာဆိုရပါကပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈကိုဖ်က္သိမ္းေရးကို လုပ္ေဆာင္ေပးေသာ အေတြးအေခၚ ကိုေဖၚ ထုတ္ျခင္းအားျဖင့္သာ အရင္းရွင္စနစ္ကိုျဖဳတ္ခ်ႏိုင္မည္ကို မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕က သိရွိၾကသည္။ ဤေနရာတြင္အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ အက်ိဳးစီးပြားကိုကိုယ္စားျပဳႏိုင္ေသာ သိပၸံနည္းက် ကမာၻ႕အျမင္သစ္ေဖၚထုတ္ေရးသည္ လတ္တေလာသမိုင္းလိုအပ္ခ်က္ အျဖစ္ေရွ႕တန္းသို႕ေရာက္လာသည္။ မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ ထိုသမိုင္း၀င္တာ၀န္ကို အထိေရာက္ဆုံးစြမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကၿပီး ထို႕ေၾကာင့္လည္း မာ့က္စ္၀ါဒ အေတြးအေခၚ ေပၚေပါက္ လာခဲ့သည္။ မာ့က္စ္၀ါဒအေတြးအေခၚသည္ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ ေလာကအျမင္ ျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ အတုိးတက္ဆုံးအစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေသာ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ၏ ေလာကအျမင္ျဖစ္သည္။ မည္သည့္နယ္ပယ္တြင္မဆို္ ပစၥည္းမဲ့ပါတီ၏ သေဘာ တရားေရးရာကို နားလည္ရန္ အေျခခံမွာ မာ့က္စ္၀ါဒအေတြးအေခၚျဖစ္သည္။ မာ့က္စ္၀ါဒ အေတြးအေခၚကိုအႏုပဋိေလာမႏွင့္သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒဟုလည္းသိၾကသည္။
Marxism is the revolutionary theory of the working class. Its basis is dialectical and historical materialism. Hence the aim of Marxist philosophy is to transform this world in a revolutionary way. As Marx had stated: “The philosophers have only interpreted the world in various ways; the point, however, is to change it.”1
မာ့က္စ္၀ါဒသည္အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ေတာ္လွန္ေရးသေဘာတရားျဖစ္သည္။၄င္း၏အေျခခံမွာအႏုပဋိေလာမႏွင့္သမိုင္းဆိုင္ရာရုပ္၀ါဒျဖစ္သည္။ထို႕ေၾကာင့္မာ့က္စ္၀ါဒအဘိဓမၼာ၏ ရည္မွန္းခ်က္မွာဤေလာကကိုေတာ္လွန္ေသာနည္းျဖင့္ေျပာင္းလဲပစ္ရန္ျဖစ္သည္။ မာ့က္စ္ ကေဖၚျပခဲ့သည့္အတိုင္းဆိုရပါက “အဘိဓမၼဆရာတို႕သည္ ကမာၻေလာကကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ဖြင့္ဆိုၾကသည္။ သို႕ေသာ္အဓိကက်ေသာအခ်က္မွာ ၄င္းကိုေျပာင္းလဲျပစ္ရန္ ျဖစ္သည္”။၁
We have seen that in the given concrete historical conditions of that time, German classical philosophy had reached the peak of its development. Dialectics became manifest in the most revolutionary manner in classical German philosophy, particularly in the Hegelian philosophy. The uninterrupted dialectical unity and dialectical motion and development in nature, society and human thought were reflected in Hegelian dialectics. But, being an objective idealist, Hegel thought that this dialectical unity and development are reflection of the dialectical unity and development of the absolute idea. Thus the dialectical laws that are a reflection in human consciousness of the objective processes that are taking place in the real .world were turned “upside down” by Hegel, Marx and Engels made them stand “upright” on their feet. And in this process, they reconstructed dialectics totally on materialist basis.
ထိုေခတ္၏ခိုင္မာေသာသမိုင္းအေျခအေနအရ ဂ်ာမန္ဂႏၲ၀င္အဘိဓမၼာသည္ ၄င္း၏ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အထြဋ္အထိပ္သို႕ေရာက္ရွိေနသည္။ အႏုပဋိေလာမသည္ ဂ်ာမန္ဂႏၲ၀င္အဘိဓမၼာတြင္ အထူးသျဖင့္ ဟီဂယ္အေတြးအေခၚတြင္ ေတာ္လွန္ေရးအက်ဆုံးပုံစံျဖင့္ေပၚ ထြက္လာသည္။ စဥ္ဆက္မျပတ္ေသာအႏုပဋိေလာမညီညြတ္မႈ၊သဘာ၀၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ လူသားအေတြးအေခၚတြင္ အႏုပဋိေလာမေရႊ႕လွ်ားမႈႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုး တက္ျခင္းတို႕အားလုံးကို ဟီဂယ္အႏုပဋိေလာမ တြင္ ထင္ဟတ္ထားသည္။ သို႕ေသာ္ဓမၼဒိဌာန္စိတ္၀ါဒီတဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အႏုပဋိေလာမ ညီညြတ္မႈႏွင့္တိုးတက္မႈတို႕သည္ အကၽြင္းမဲ့အေတြးအေခၚ၏ အႏုပဋိေလာမညီညြတ္မႈႏွင့္ တိုးတက္မႈကိုထင္ဟတ္သည္ဟု ဟီဂယ္ကယူဆသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လက္ေတြ႕ေလာကတြင္ ျဖစ္ပြားေနေသာဓမၼဒိဌာန္က်သည့္ျဖစ္စဥ္မ်ားကိုလူသား၏သိစိတ္တြင္ထင္ဟတ္ျခင္းျဖစ္သည့္အႏုပဋိေလာမဥပေဒသမ်ားကိုဟီဂယ္ကေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္လုပ္လိုက္ၿပီးမာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕က၄င္းတို႕ကိုျပန္လည္တည့္မတ္ေပးလိုက္သည္။ထိုျဖစ္စဥ္တြင္၄င္းတို႕သည္အႏုပဋိေလာမကိုရုပ္၀ါဒအေျခခံေပၚတြင္လုံးလုံးလွ်ားလွ်ားျပန္လည္တည္ေဆာက္လိုက္သည္။
Feuerbach rejected both Hegelian idealism as well as his dialectics. Marx and Engels not only reconstructed dialectics with a materialistic outlook, but also made materialism scientific by making the scientific knowledge as the basis of it. Hence Marxist philosophical materialism and materialist dialecstic are different from all earlier philosophies. Marxist philosophical materialism had liberated materialism once for all from the speculations of philosophers. Rooted firmly in sciences, it has developed into the most consisting and scientific materialist outlook.
ဖ်ဴး၀ါးဘက္ခ်္ Feuerbach သည္ ဟီဂယ္စိတ္၀ါဒႏွင့္သူ၏အႏုပဋိေလာမကိုပါပယ္ခ်သည္။ မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္အႏုပဋိေလာမကိုရုပ္၀ါဒအျမင္ျဖင့္ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရုံမွ်သာမက သိပၸံပညာကို ရုပ္၀ါဒ၏အေျခခံအျဖစ္ျပဳလုပ္ၿပီးရုပ္၀ါဒကိုသိပၸံနည္းက်ေစခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္မာ့က္စ္၀ါဒအဘိဓမၼာရုပ္၀ါဒႏွင့္ရုပ္၀ါဒအႏုပဋိေလာမတို႕သည္ယခင္ကအဘိဓမၼာမ်ားအားလုံးမွကြဲျပားျခားနားၾကသည္။ မာ့က္စ္၀ါဒအဘိဓမၼာဆိုင္ရာရုပ္၀ါဒသည္ ရုပ္၀ါဒကို အေတြးအေခၚဆရာအားလုံး၏မွန္းဆခ်က္ပုစံမ်ားအားလုံးမွအၿပီးတိုင္လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့သည္။ သိပၸံပညာတြင္အခိုင္အမာအေျခခံေသာေၾကာင့္ ၄င္းသည္က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္မႈအရွိဆုံးႏွင့္ သိပၸံနည္းအက်ဆံုးရုပ္၀ါဒေလာကအျမင္အျဖစ္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာသည္။
Philosophical Materialism
“The great basic question of all philosophy, especially of modern philosophy, is that concerning the relation of thinking and being ...spirit to nature – which is primary, spirit or nature. The answers which the philosophers gave to this question split them into two great camps. Those who asserted the primacy of spirit to nature, and therefore, in the last analysis, assumed world creation in some form or another... comprised the camp of idealism. The others, who regarded nature as primary,belong to the various schools of materialism.”2 – Engels.
အဘိဓမၼာဆိုင္ရာရုပ္၀ါဒ
အဘိဓမၼာအားလုံး အထူးသျဖင့္ေခတ္သစ္အဘိဓမၼာ၏ အလြန္အေျခခံက်ေသာေမးခြန္းမွာ ေတြးေခၚျခင္းႏွင့္ တည္ရွိျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ၊ စိတ္ႏွင့္သဘာ၀ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စိတ္ႏွင့္ သဘာ၀ မည္သည္က အေျခခံ က်သနည္းဟူေသာေမးခြန္းျဖစ္သည္။ ထိုေမးခြန္းအတြက္ အဘိဓမၼာဆရာမ်ားကေပးေသာ အေျဖေပၚ မူတည္ၿပီး၄င္းတို႕ကိုအုပ္စုႀကီးႏွစ္ခုခြဲျခားသည္။ ေနာက္ဆုံးခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမႈတြင္ စိတ္ကိုသဘာ၀၏ အေျခခံသည္ဟုဆိုသူမ်ားသည္ ကမာၻကို တနည္းမဟုတ္တနည္းဖန္တီးမႈပုံစံကိုဆုပ္ကိုင္ၾကၿပီးထို႕ေၾကာင့္ပင္စိတ္၀ါဒအုပ္စုတြင္ပါ၀င္သည္။သဘာ၀သည္အေျခခံျဖစ္သည္ဟုယူဆသူမ်ားသည္ ရုပ္၀ါဒဂိုဏ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ ပါ၀င္ၾက သည္။၂ အိန္ဂ်ယ္
“Idealism considers spirit (consciousness, concepts, the subject) as the source of all that exists on earth, and matter (nature and society, the object) as secondary and subordinate. Materialism recognises the independent existence of matter as detached from spirit and considers spirit as secondary and subordinate.”3 – Mao.
“စိတ္၀ါဒကစိတ္ (သိစိတ္၊အယူအဆႏွင့္ဆႏၵ)သည္ ကမာၻေပၚတြင္ ရွိသမွ်အရာအားလုံး၏ မူလရင္းျမစ္ျဖစ္ၿပီး ျဒဗ္ (သဘာ၀၊လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ရုပ္၀တၳဳ)သည္ ျပဌာန္းခံ လက္ေအာက္ခံ ျဖစ္သည္ဟုယူဆသည္။ ရုပ္၀ါဒကမူ ျဒပ္၏ စိတ္ႏွင့္ကင္းေသာ အမွီအခိုကင္းေသာတည္ရွိမႈကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီးစိတ္ကိုျပဌာန္းခံလက္ေအာက္ခံအျဖစ္သတ္မွတ္သည္။၃ ေမာ္
Marx and Engels founded Marxist philosophy firmly in the camp of materialism. “Marx decidedly rejected not only idealism, which is always connected in one way or another with religion, but also the views .... of agnosticism, criticism and positivism in their various forms, regarding such a philosophy as a ‘reactionary’ concession to idealism”4. While rejecting idealism, Marx and Engels also rejected the ‘old’ materialism of Feuerbach and others, because 1) it was ‘predominantly mehanical’; 2) it was non-historical, non-dialectical and did not apply the standpoint of development consistently and comprehensively; 3) it regarded the ‘human essence’ abstractly and not as the ensemble of all ‘social relations’ and it therefore did not understand the importance of ‘revolutionary, practical activity.’ Thus the ‘new’ materialism – Marxist materialism – was a materialism rid of all these defects; it was dialectical materialism.
မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ရုပ္၀ါဒနယ္ပယ္တြင္မာ့က္စ္၀ါဒကိုခိုင္မာစြာတည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ “မာ့က္စ္သည္ ဘာသာေရးႏွင့္တနည္းမဟုတ္တနည္း ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္တတ္ေသာ စိတ္၀ါဒကိုျပတ္ျပတ္သားသားပယ္ခ်ရုံမွ်သာမက ဘုရားရွိမရွိမသိႏိုင္ဟု ယုံၾကည္ေသာ အယူအဆ Agnosticism၊ ေ၀ဖန္ေရး၀ါဒ criticism ႏွင့္ျမင္ေတြ႕သက္ေသျပႏိုင္မွသာ လက္ခံျပီးစိတ္ကူးသက္သက္ကိုလက္မခံေသာအယူအဆ positivismတို႕၏ ပုံသ႑န္ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႕ကိုလည္း တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေသာစိတ္၀ါဒသို႕အေလွ်ာ့ေပးျခင္းအျဖစ္ ဆန္႕က်င္သည္။၄ စိတ္၀ါဒကိုျငင္းဆန္စဥ္မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ ဖ်ဴး၀ါးဘတ္ႏွင့္အျခား သူမ်ား၏ရုပ္၀ါဒေဟာင္းကိုလည္းေအာက္ပါအခ်က္ ၃ ခ်က္အရပယ္ခ်သည္။ (၁) ၄င္းသည္ အဓိကအားျဖင့္စက္ယႏၲယားဆန္သည္။ (၂) ၄င္းသည္သမိုင္းမက်၊ အႏုပဋိေလာမက်ဘဲ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ၏ရပ္တည္ခ်က္ကိုလည္းက်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ေရွ႕ေနာက္ညီညြတ္စြာက်င့္သုံးျခင္းမရွိေပ။ (၃) ၄င္းသည္လူသား၏အႏွစ္သာရကိုလည္း သီးျခားအျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး လူမႈဆက္ဆံေရးအားလုံး၏အစုအေ၀းအျဖစ္သတ္မွတ္ျခင္းမရွိေသာေၾကာင့္ေတာ္လွန္ေသာလက္ေတြ႕က်သည့္လႈပ္ရွားမႈကိုနားမလည္ေပ။ထို႕ေၾကာင့္ရုပ္၀ါဒသစ္ျဖစ္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒီ ရုပ္၀ါဒသည္ ထိုအျပစ္အနာအစာမ်ားအားလုံးကင္းစင္ေသာရုပ္၀ါဒျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ အႏုပဋိေလာမရုပ္၀ါဒျဖစ္သည္။
They defined matter as material reality existing objectively and that it gets reflected in human consciousness. The way in which matter was defined by Marxist philosophical materialism resolved fundamental question in philosophy with a consistent materialist outlook. Marx and Engels affirmed that matter is the most general category expressing the universal essence of all concrete forms and parts of matter. Hence with the growth of knowledge regarding matter, the concept of matter gave even broader but does not become obsolete.
၄င္းတို႕က ျဒပ္သည္ ဓမၼဒိဌာန္က်စြာတည္ရွိေသာ ရုပ္အရွိတရားျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္ၿပီး လူသား၏သိစိတ္တြင္ထင္ဟတ္သည္ဟုယူဆသည္။မာ့က္စ္၀ါဒီရုပ္၀ါဒကရုပ္ကိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုသည့္နည္းလမ္းသည္အဘိဓမၼာပညာ၏အေျခခံျပႆနာကိုလည္းက်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ေသာရုပ္၀ါဒေလာကအျမင္ျဖင့္ေျဖရွင္းေပးနိုင္သည္။ ျဒပ္သည္ ခိုင္မာေသာပုံသ႑န္ အားလုံးႏွင့္ ရုပ္အစိတ္အပိုင္းမ်ား၏အကၽြင္းမဲ့အႏွစ္သာရကိုေဖၚျပေသာေယဘုယ်အက်ဆုံးအမ်ိဳးအစားဟု မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႔ကသတ္မွတ္ၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ျဒပ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အသိပညာ တိုးတက္လာျခင္းႏွင့္အတူ ျဒပ္အယူအဆသည္ပိုမိုက်ယ္ျပန္႕ေသာ္လည္း အသုံး၀င္မႈ ကုန္ဆုံး သြားျခင္းမရွိေပ။
Marx and Engels also proved most scientifically the second aspect in the fundamental question in philosophy, viz, can human consciousness properly reflect objective reality? Marxist theory of knowledge totally rejects agnosticism and skepticism. Engels explain that the world will remain as a “thing-in-itself’ as presumed by Kant but transform into “thing-for-us”. He clarified that some things which are not known at a given time may be known after sometime but there can never be which remains forever as “thing-in-itself”.
မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္အဘိဓမၼပညာ၏အေျခခံျပႆနာ၏ဒုတိယသြင္ျပင္လကၡဏာျဖစ္ေသာ လူသား၏သိစိတ္သည္ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ အရွိတရားကိုစနစ္တက်ထင္ဟတ္ႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိဟူေသာေမးခြန္းကိုလည္းသိပၸံနည္းအက်ဆုံးေျဖရွင္းခဲ့သည္။ မာ့က္စ္၀ါဒ အသိပညာ သေဘာတရားသည္ဘုရားရွိမရွိကိုသိရန္မျဖစ္ႏိုင္ဟုယူဆေသာ agnosticism ႏွင့္ သံသယ ၀ါဒ skepticism ကိုျငင္းပယ္သည္။ ကန္႕ကယူဆသည့္အတိုင္းကမာၻႀကီးသည္ သူ႕သေဘာ သူေဆာင္ေသာအရာ၀တၲဳအျဖစ္ဆက္လက္တည္ရွိေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း လူသားမ်ား အတြက္ အရာ၀တၲဳအျဖစ္ေျပာင္းလဲလာေနသည္ဟု အိန္ဂ်ယ္ကရွင္းျပသည္။ အခ်ိန္တခ်ိန္တြင္ မသိရွိရေသးေသာအရာ၀တၲဳမ်ားကိုေနာင္တခ်ိန္တြင္သိေကာင္းသိလာၾကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၄င္းတို႕သည္ သူ႕သေဘာသူေဆာင္ေသာအရာ၀တၲဳမ်ား အျဖစ္ထာ၀ရဆက္လက္ တည္ရွိမေနႏိုင္ေၾကာင္းသူကရွင္းျပသည္။
Marxist theory of knowledge affirms that man is capable of knowing anything in this world. Marxist theory of knowledge asserts that social practice is the source of knowledge. It also states that social practice is the measure of truth. It completely rejects rationalist and empiricist trends.
လူသားသည္ကမာၻေပၚရွိအရာအားလုံးကိုသိႏိုင္စြမ္းရွိေၾကာင္းမာ့က္စ္၀ါဒအသိပညာသေဘာတရားကထပ္မံအတည္ျပဳေပးသည္။ လူမႈလက္ေတြ႕သည္ အသိပညာ၏ရင္းျမစ္ျဖစ္သည္ဟု မာ့က္စ္၀ါဒ အသိပညာ သေဘာတရားက အခိုင္အမာယူဆသည္။ လူမႈလက္ေတြ႕သည္ အမွန္တရားကိုတိုင္းတာေသာစံျဖစ္သည္ဟုလည္းေဖၚျပသည္။ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ဆင္ျခင္တုံ တရားပဓါန၀ါဒႏွင့္အေတြ႕အႀကံဳပဓါန၀ါဒ လမ္းေၾကာင္းမ်ား rationalist and empiricist trends ကိုလုံး၀ျငင္းပယ္သည္။
Dialectics
Hegelian idealist dialectics was reconstructed into the most consistent and scientific materialist dialectics in Marxist philosophy. Not believing in the permanence of anything in this world, the materialist dialectics proclaimed that capitalism is bound to be negated and that human society will inevitably advance towards communism. No wonder, Marxit dialectics has remained a threat to bourgeoisie even today. “According to Marx, dialectics is ‘the science of the general laws of motion, both of the external world and of human thought.”5“(The general nature of dialectics [is]..the science of inter-connections, in contrast to metaphysics.)”“It is, therefore, from the history of nature and human society that the laws of dialectics are abstracted. For they are nothing but the most general laws of these two aspects of historical development, as well as of thought itself. And indeed they can be reduced in the main to three:The law of the transformation of quantity into quality and vice versa;The law of the interpenetration of opposites;The law of the negation of the negation.”6 – Engels
အႏုပဋိေလာမ
ဟီဂယ္၀ါဒစိတ္၀ါဒီအႏုပဋိေလာမကို က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ၿပီး သိပၸံနည္းက်ေသာ ရုပ္၀ါဒ အႏုပဋိေလာမအျဖစ္ မာ့က္စ္၀ါဒအဘိဓမၼာတြင္ျပန္လည္တည္ေဆာက္သည္။ ကမာၻေလာက တြင္ မည္သည့္အရာ၏ တည္ၿမဲမႈကိုမွ မယုံၾကည္ဘဲ ရုပ္၀ါဒအႏုပဋိေလာမက အရင္းရွင္စနစ္ သည္ ဆက္လက္တည္ရွိမည္မဟုတ္၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ ေရွာင္လႊဲမရဘဲ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ သို႕ တိုးတက္ မည္ဟု ထုတ္ေဖၚေၾကညာသည္။ မာ့က္စ္၀ါဒအႏုပဋိေလာမသည္ ယေန႕တိုင္ ဓနရွင္မ်ားအတြက္ၿခိမ္းေျခာက္မႈတခုျဖစ္ေနသည္မွာအံ့ၾသဖြယ္ေတာ့မဟုတ္ေပ။
“မာ့က္စ္၏အဆိုအရ အႏုပဋိေလာမသည္ ျပင္ပကမာၻႏွင့္ လူသား၏ေတြးေခၚမႈတို႕၏ ေရြ႕ရွားမႈ ဆိုင္ရာ ေယဘုံယ်ဥပေဒသမ်ား၏ သိပၸံပညာျဖစ္သည္”။ ၅
“(အႏုပဋိေလာမ၏ ေယဘုံယ် သေဘာသဘာ၀မွာ အျပန္အလွန္ဆက္စပ္မႈ သိပၸံပညာျဖစ္ၿပီး ရုပ္ၾကမ္း၀ါဒႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဖက္ျဖစ္သည္။) ထို႕ေၾကာင့္ သမိုင္းႏွင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႇ၏ သေဘာသဘာ၀မွ အႏုပဋိေလာမ ဥပေဒသမ်ားကို ထုတ္ယူသည္။ ၄င္းတို႕ကို အခ်က္ ၃ ခ်က္ ျဖင့္ အတိုခ်ဳပ္ႏိုင္သည္။ အေရအတြက္မွ အရည္အခ်င္းသို႕ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္၄င္း၏ အျပန္အလွန္ ဥပေဒသ၊ ဆန္႕က်င္ဖက္မ်ားကို အျပန္အလွန္ထိုးေဖါက္ေနျခင္း ဥပေဒသ ႏွင့္ ျငင္းဖ်က္ျခင္းကို ျငင္းဖ်က္ေသာ ဥပေဒသတို႕ ျဖစ္သည္။ ၆ အိန္ဂ်ယ္
This act of Marx of discovering the rational kernel of Hegel’s dialectics changed it radically from being a philosophy of the status quo into a philosophy of revolution. In the words of Marx, “In its mystified form, dialectics became the fashion in Germany, because it seemed to transfigure and to glorify the existing state of things. In its rational form it is a scandal and abomination to bourgeoisdom and its doctrinaire professors, because it includes in its comprehension and affirmative recognition of the existing state of things, at the same time also, the recognition of the negation of that state, of its inevitable breaking up; because it regards every historically developed social form as in fluid movement, and takes into account its transient nature not less than its momentary existence; because it lets nothing impose upon it, and is in its essence critical and revolutionary.”
ဟီဂယ္လ္၏ အႏုပဋိေလာမ၏ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ေသာ အႏွစ္သာရကို မာ့က္စ္က ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိျခင္းသည္ အႏုပဋိေလာမကို ေခတ္ေဟာင္းအဘိဓမၼာအျဖစ္မွ ေတာ္လွန္ေသာ အဘိဓမၼာ အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့သည္။ မာ့က္စ္၏ စကားအရဆိုရပါက " အႏုပဋိေလာမသည္ ၄င္း၏ ရႈပ္ေထြးနားလည္းရန္ခက္ခဲေသာ ပုံစံတြင္ အရာ၀တၱဳမ်ား၏ လက္ရွိအေျခအေနကို ေျပာင္းလဲေစၿပီး ပိုမိုေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးသည့္ သကဲ့သို႕ ျဖစ္ပုံရေသာေၾကာင့္ ဂ်ာမဏီတြင္ ေခတ္စားလာသည္။ ၄င္း၏က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ေသာ ပုံစံတြင္မူ အႏုပဋိေလာမတြင္ အရာ၀တၱဳမ်ား၏ လက္ရွိအေျခအေနကိုနားလည္ျခင္းႏွင့္ တည္ရွိေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳျခင္းတို႕ ပါ၀င္ၿပီး တခ်ိန္တည္းတြင္ ထိုအေျခအေနမ်ား ဆက္လက္မတည္ရွိေတာ့သည္ကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ ထိုအေျခအေန မလႊဲေရွာင္သာဘဲ ၿပိဳပ်က္ျခင္းလည္း ပါ၀င္ေနေသာေၾကာင့္၊ သမိုင္းအရျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာေသာ လူမႈပုံစံတိုင္းကို စီးေျမာေနေသာ လႈပ္ရွားမႈအျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး ေခတၱခဏ တည္ရွိမႈ ထက္မေလွ်ာ့နည္းေသာ မတည္ၿမဲသည့္ သေဘာကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားေသာေၾကာင့္၊ မည္သည္ကမွ် ၄င္းကို လြမ္းမိုးသည္ကို လက္မခံဘဲ အႏွစ္သာရတြင္ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ေတာ္လွန္ေသာေၾကာင့္ အႏုပဋိေလာမသည္ ဓနရွင္ အသိဥဏ္အတြက္၊ ၄င္းကို မူေသဆုပ္ကိုင္ေသာ ပါေမာကၡႀကီးမ်ားအတြက္ စက္ဆုတ္စရာေကာင္းေသာ အရႈပ္ေတာ္ပုံျဖစ္သည္။"
The Materialist Conception of History
Marx and Engels gave to philosophy the revolutionary task of changing the world. As society is the immediate field of activity of the working class, the revolutionary transformation of the society naturally finds primacy of place in Marxist philosophy. The materialists prior to Marx and Engels, including Feuerbach, failed to adopt a consistent materialist outlook towards social phenomenon. On the hand, they applied dialectical materialism to the history of society and developed historical materialism. The basis for the materialist conception of history of Marx is that social being determines the social consciousness. Marx discovered the dialectical laws of motion of social development on this basis of most consistent materialist outlook with regard to society.
သမိုင္း၏ ရုပ္၀ါဒ အယူအဆ
မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲပစ္ရန္တာ၀န္ကို အဘိဓမၼာပညာရပ္အား ေပးအပ္ခဲ့ၾကသည္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ အလုပ္သမားလူတန္းစား လႈပ္ရွားရာနယ္ပယ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ေတာ္လွန္ေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းသည္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာတြင္ ေနရာေဒသ၏ အေရးပါမႈကို သဘာ၀က်က်ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ဖ်ဴ၀ါးဘတ္ အပါအ၀င္ မာ့က္စ္ႏွင္ အိန္ဂ်ယ္တို႕မတိုင္မီ ရုပ္၀ါဒီမ်ားသည္ လႈမႈအျခင္းအရာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္သည့္ ရုပ္၀ါဒ ေလာကအျမင္ ခ်မွတ္ႏိုင္ျခင္းမရွိၾကေပ။ တဖက္တြင္ ၄င္းတို႕သည္ အႏုပဋိေလာမ ရုပ္၀ါဒကို လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသမိုင္းတြင္ က်င့္သုံးၿပီး သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒကို ေဖၚထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ မာ့က္စ္၏ သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒ အယူူအဆ၏ အေျခခံမွာ လူမႈ ျဖစ္တည္မႈသည္ လူမႈအသိကို ျပဌာန္သည္ဟူေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ မာ့က္စ္သည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္သည့္ ရုပ္၀ါဒေလက အျမင္ကို အေျခခံၿပီးလူမႈျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ ေရြ႕လွ်ားမႈဆိုင္ရာ အႏုပဋိေလာမ ဥပေဒသမ်ားကို ေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
Historical materialism asserts that, the basis for is the production of necessities of life and that is on this basis the superstructure is built. In Marx’s view the relation between the base and superstructure is not one sided. Marxism fully recognises that while the mode of production is the determining element, it also recognises the influence of superstructure on the base and interaction between them.
အေျခခံမွာ ဘ၀၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ထုတ္လုပ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ထိုအေျခခံေပၚတြင္ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံကို တည္ေဆာက္သည္ဟု သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒက အခိုင္အမာ ယူဆသည္။ မာ့က္စ္၏ အျမင္တြင္ အေျခခံႏွင္ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံတို႕ၾကား ဆက္စပ္မႈမွာ တဖက္သတ္ မဟုတ္ေပ။ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္း သည္ အဆုံးအျဖတ္က်ေသာ အေျခခံ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံ၏ အေျခခံအေပၚ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈႏွင့္ ၄င္းတို႕အၾကား အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ေျပာင္းလဲမႈကို မာ့က္စ္၀ါဒက အသိအမွတ္ျပဳသည္။
Marx himself summarise as follows: “In the social production of their life, men enter into definite relations that are indispensable and independent of their will, relations of production which correspond to a definite stage of development of their material productive forces. The sum total of these relations of production constitutes the economic structure of society, the real foundation, on which rises a legal and political superstructure and to which correspond definite forms of social consciousness. The mode of production of material life conditions the social, political and intellectual life process in general. It is
not the consciousness of men that determines their being, but, on the contrary, their social being that determines their consciousness. At a certain stage of their development, the material productive forces of society come in conflict with the existing relations of production, or – what is but a legal expression for the same thing – with the property relations within which they have been at work hitherto. From forms of development of the productive forces these relations turn into their fetters. Then begins an epoch of social revolution. With the change of the economic foundation the entire immense superstructure is more or less rapidly transformed. In considering such transformations a distinction should always be made between the material transformation of the economic conditions of production, which can be determined with the precision of natural science, and the legal, political, religious, aesthetic or philosophic – in short, ideological forms which men become conscious of this conflict and fight it out. Just as our opinion of an individual, is not based on what he thinks of himself, so we can not judge of such a period of transformation by its own consciousness; on the contrary, this consciousness must be explained rather from the contradictions of material life, from the existing conflict between the social productive forces and the relations of production. No social order ever perishes before all the productive forces for which there is room in it have developed; and new, higher relations of production never appear before the material conditions of their existence have matured in the womb of the old society itself. Therefore mankind always sets itself only such tasks as it can solve; since, looking at the matter more closely, it will always be found that the task itself arises only when the material conditions for its solution already exist or are at least in the process of formation.”26 During later years however there was a tendency among followers of Marxism to overstress the economic aspect and thus arrive at a distorted understanding in practice. Engels therefore clarified, “According to the materialist conception of history, the ultimately determining element in history is the production and reproduction of real life. More than this neither Marx nor I have ever asserted. Hence if somebody twists this into saying that the economic element is the only determining one, he transforms that proposition into a meaningless, abstract, senseless phrase. The economic situation is the basis, but the various elements of the superstructure.......... also exercise their influence on the course of the historical struggle, and in many cases preponderate in determining their form.”27
မာ့က္စ္က ေအာက္ပါအတိုင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ေဖၚျပခဲ့သည္။ " ၄င္းတို႕ဘ၀၏ လူမႈထုတ္လုပ္မႈတြင္ လူသားမ်ားသည္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ၿပီး ၄င္းတို႕၏ ဆႏၵႏွင့္ ကင္းလြတ္အမွီအခိုကင္းေသာ တိက်ေသခ်ာသည့္ ဆက္ဆံေရးမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ ၄င္းတို႕၏ ရုပ္ပိုင္း ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ား တိုးတက္မႈ၏ တိက်ေသခ်ာေသာ အဆင့္ႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ ထိုကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးမ်ား၏ အစုအေ၀းသည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ စီးပြားေရးအေဆာက္အအံုႏွင့္စစ္မွန္ေသာ အုတ္ျမစ္ျဖစ္ကာ ထိုအုတ္ျမစ္ေပၚမွ တရားဥပေဒႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံႏွင့္ ၄င္းႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ တိက်ေသာ ပုံသ႑န္ ရွိသည့္ လူမႈအသိ ေပၚေပါက္လာသည္။ ရုပ္ဘ၀၏ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းသည္ အေထြေထြ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ အသိပညာဆိုင္ရာ ဘ၀ျဖစ္စဥ္မ်ားကို အေျခအေနဖန္တီးေပးသည္။ ၄င္းတို႕၏ ဘ၀ျဖစ္တည္မႈကို ျပဌာန္းသည္မွာ လူသားတို႕၏ အသိမဟုတ္ဘဲ လူမႈဘ၀ ျဖစ္တည္မႈကသာ အသိကို ျပဌာန္းသည္။ ၄င္းတို႕ ဖြံၿဖိဳးမႈအဆင့္တခုတြင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ ရုပ္ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ားသည္ တည္ဆဲ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးမ်ား သို႕မဟုတ္ ဥပေဒစကားအရေျပာရလွ်င္ ၄င္းတို႕ ႀကံဳေတြ႕ေနရေသာ ပိုင္ဆိုင္မႈ ဆက္ဆံေရးမ်ားႏွင့္ ပဋိပကၡျဖစ္သည္။ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစု၏ တိုးတက္မႈ ပုံစံမ်ားမွ ထိုဆက္ဆံေရးမ်ားသည္ ၄င္းတို႕၏ ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ထိုေနာက္ လူမႈေတာ္လွန္ေရး အထြဋ္အထိပ္ ကာလစတင္လာသည္။ စီးပြားေရး အေျခခံ ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္အတူ ႀကီးမားလွေသာ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံတခုလုံးသည္လည္း အနည္းႏွင့္အမ်ား လွ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလဲသည္။ ထိုသို႕ေသာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို စဥ္းစားသုံးသပ္ရာတြင္ သဘာဝ သိပၸံပညာျဖင့္ အတိအက်တိုင္းတာႏိုင္ေသာ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ စီးပြားေရး အေျခအေနမ်ား၏ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေျပာင္းလဲမႈႏွင့္ ဥပေဒ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး၊ရသပညာ သို႕မဟုတ္ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရပါက လူသားတို႕ သိျမင္တိုက္ထုတ္ေနသာ ထိုပဋိပကၡ၏အေတြးအေခၚဆိုင္ရာ ပုံသ႑န္မ်ားအၾကား ခြဲျခားသိျမင္သင့္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႕တဦးခ်င္း၏ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားသည္ လူသား၏ သူ႕ကိုယ္သူ ထင္ျမင္သည့္ အျမင္ေပၚ အေျခမခံ သကဲ့သို႕ ထိုသို႕ေသာ အေျပာင္းအလဲကာလကို ၄င္း၏ အသိျဖင့္ ဆုံးျဖတ္သတ္မွတ္ႏိုင္ျခင္းမရွိဘဲ ထိုအသိတရားကို ရုပ္ဘ၀ ပဋိပကၡမ်ားမွ၊ လူမႈ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုႏွင့္ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးအၾကား ပဋိပကၡမွ ရွင္းလင္းတင္ျပရမည္ျဖစ္သည္။ ၄င္းတြင္ရွိေသာ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ား မဖြံ႕ၿဖိဳးမီ မည္သည့္ မည္သည့္ လူမႈစနစ္မွ် ပ်က္သုန္းျခင္းမရွိဘဲ သစ္လြင္ျမင့္မားေသာ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးသည္လည္း လူ႕အဖြဲဲ႕အစည္းေဟာင္း၏ သားအိမ္အတြင္း ၄င္းတို႕ျဖစ္တည္ရန္ ရုပ္အေျခအေနမ်ား မရင့္က်က္မီ ေပၚေပါက္လာျခင္း မရွိေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္သည္ ၄င္းေျဖရွင္းႏိုင္ေသာ လုပ္ငန္းတာ၀န္ကိုသာ တာ၀န္ယူသည္။ ထို အေၾကာင္းအရာကို ပိုမို အနီးကပ္ၾကည့္ေသာအခါ ၄င္းကို ေျဖရွင္းရန္ ရုပ္အေျခအေနမ်ား တည္ရွိၿပီးမွသာ သို႕မဟုတ္ အနည္းဆုံးျဖစ္ေပၚေနေသာအခါ မွသာ ထိုလုပ္ငန္းတာ၀န္ေပၚေပါက္လာသည္ကို အၿမဲတေစ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ ၂၆ သို႕ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ မာ့က္စ္၀ါဒကို ယုံၾကည္သူမ်ားအၾကားတြင္ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ သြင္ျပင္ကို အလြန္အကၽြံ အေလးထားသည့္ သေဘာသဘာ၀ ရွိလာေသာေၾကာင့္ လက္ေတြ႕တြင္ ပုံပန္းပ်က္ေသာ နားလည္မႈသို႕ ေရာက္ရွိသြားေစသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အိန္ဂ်ယ္က ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းလင္းခဲ့သည္။ "သမိုင္း၏ ရုပ္၀ါ၏ အယူအဆအရ သမိုင္းတြင္ လုံး၀အဆုံးအျဖတ္က်ေသာ အေျခခံမွာ အစစ္အမွန္ ဘ၀ကို ထုတ္လုပ္ျခင္းႏွင့္ ျပန္လည္ထုတ္လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုထက္ပိုၿပီး မာ့က္စ္ႏွင့္ က်ေနာ္ ေျပာဆိုခဲ့ျခင္းမရွိေပ။ ထိုသို႕ေျပာျခင္းကို တစုံတဦးက စီးပြားေရးသြင္ျပင္သည္ တခုတည္းသာ အဆုံးအျဖတ္က်သည့္အေျခခံျဖစ္သည္ဟုေျပာလွ်င္ ထိုသူသည္ အထက္ပါ အဆိုကို အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့၊ ဆုပ္ကိုင္နားလည္မရႏိုင္ေသာ စကားစု ျဖစ္သြားေအာင္လုပ္လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရး အေျခအေနသည္ အေျခခံျဖစ္ေသာ္လည္း အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံ၏ အမ်ိးမ်ိဳးေသာ အေျခခံ အစိတ္အပိုင္းမ်ားသည္လည္း သမိုင္းတိုက္ပြဲ၏ လမ္းေၾကာင္းကို ၾသဇာသက္ေရာက္ၿပီး ျဖစ္ရပ္အမ်ားအျပားအရ ၄င္းတို႕၏ ပုံသ႑န္မ်ာကို ဆုံးျဖတ္ရာတြင္ ၾသဇာႀကီးမားသည္။
The theory of class struggle of Marx emerged out of this materialist conception of history. He also recognised that the contradiction between productive forces and relations of production in class society manifests itself as a class contradiction and it is this class struggle which serves as the driving force of society. Hence described the history of class society as a history of a class struggle.
မာ့က္စ္၏ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ သေဘာတရားသည္ သမိုင္း၏ရုပ္ အယူအဆမွ ေပၚေပါက္လာသည္။ လူတန္းစား လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ားႏွင့္ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးတို႕ၾကား ပဋိပကၡသည္ လူတန္းစားပဋိပကၡ အျဖစ္ေပၚထြက္လာၿပီး လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ ေမာင္းႏွင္အားမွာ လူတန္းစားတိုက္ပြဲျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း သူအသိအမွတ္ျပဳသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လူတန္းစား လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ သမိုင္းကို လူတန္းစားတိုက္ပြဲ၏ သမိုင္းအျဖစ္ ေဖၚျပသည္။
As historical materialism is an inseparable, living organic part of Marxist philosophy, it has evolved into a comprehensive, consistent and scientific outlook.
သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒသည္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ၏ ခြဲထုတ္မရေသာ ရွင္သန္ေနသည့္ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ယ္ျပန္႕၊ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ သိပၸံနည္းက်ေသ ေလာကအျမင္ အျဖစ္ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာခဲ့သည္။
Marxist philosophy is not a product of a philosophical urge to create a great philosophical system. It has evolved in the course of fighting the ruling class ideology that stood as an obstacle to the immediate political struggle of the proletariat. That is why Marx and Engels had not prepared – dialectical and historical materialism as a text book. It was founded and developed in the course of resolving the problems and challenges faced by the working class movement in the diverse social, economic, political and historical contexts. It means Marxist philosophy had taken birth and developed only as a science of revolutionary practice. Marx and Engels showed utmost interest in applying their dialectical and historical materialism to formulate various tactics to be adopted by the working class in diverse conditions. From Communist League to Second International they used Marxist philosophy as an ideological weapon to fight the wrong trends in the international working class movements particularly against anarchism. The tactics which they formulated for the working class movement from time to time with this scientific world outlook have been vindicated by history. Particularly, Paris Commune has incontrovertibly proved that the Marxist understanding regarding party, state, proletarian dictatorship and such other aspects is fully correct. Thus Marxism
stood the test of time by basing itself on social practice. Hence Marxist philosophy found worldwide acceptance as the scientific world outlook of the proletariat.
မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာသည္ အဘိဓမၼာ စနစ္ႀကီးတခုကို ဖန္တီးလိုေသာ အဘိဓမၼာ ဆႏၵအေလွ်ာက္ ေပၚေပါက္လာေသာ ထုတ္ကုန္တခု မဟုတ္ေပ။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ လတ္တေလာ ႏိုင္ငံေရတိုက္ပြဲတြင္ အတားအဆီးျဖစ္ေစေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစာ အေတြးအေခၚကို တိုက္ခိုက္ရာမွ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ အႏုပဋိေလာမႏွင့္ သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒကို က်မ္းတေစာင္အျဖစ္ ျပဳစုခဲ့ျခင္းမရွိေပ။ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ကြဲျပားျခားနားေသာ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ သမိုင္းအေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳး အလုပ္သမားလူတန္းစားလႈပ္ရွားမႈ ရင္ဆိုင္ရေသာ ျပႆနာႏွင့္ စိန္ေခၚမႈမ်ားကို ေျဖရွင္းရာတြင္ တည္ေထာင္တိုးတက္လာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာသည္ ေတာ္လွန္ေရးလက္ေတြ႕ သိပၸံပညာအျဖစ္သာ ေမြးဖြားတိုးတက္လာသည္ဟု ဆိုလိုသည္။ ကြဲျပားျခားနားေသာ အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ အလုပ္သမားလူတန္းစား က်င့္သုံးရမည့္ နည္ပိရိရာယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေဖၚထုတ္ရာတြင္ မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ ၄င္းတို႕၏ အႏုပဋိေလာမႏွင့္ သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒကို အသုံးျပဳ ရာတြင္ အထက္သန္ဆုံး စိတ္၀င္စားမႈကို ျပသခဲ့သည္။ ကြန္ျမဴနစ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွသည္ ဒုတိယ အင္တာေနရွင္နယ္အထိ ႏိုင္ငံတကာအလုပ္သမားလူတန္းစား လႈပ္ရွားမႈအတြင္း မွားယြင္းေသာ အယူအဆမ်ား အထူးသျဖင့္ မင္းမဲ့၀ါဒ ကိုိ တိုက္ခိုက္ရာတြင္ ၄င္းတို႕သည္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာကို သေဘာတရားေရးလက္နက္အျဖစ္ အသုံးျပဳခဲ့ၾကသည္။ သိပၸံနည္းက်ေသာ ေလာကအျမင္ျဖင့္ အလုပ္သမားလႈပ္ရွားမႈအတြက္ ၄င္းတို႕ေဖၚထုတ္ခဲ့ၾကေသာ နည္းပိရိရာယ္မ်ားသည္ မွန္ကန္ေၾကာင္း သမိုင္းက သက္ေသျပခဲ့သည္။ ပါတီ၊ ႏိုင္ငံေတာ္၊ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္စနစ္ႏွင့္ အလားတူ အျခားေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားသည္ အျပည့္အ၀ မွန္ကန္ေၾကာင္း ပါရီကြန္ျမဴးက အျငင္းပြား မရႏိုင္ေအာင္ သက္ေသျပေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ လူမႈလက္ေတြ႕တြင္ အေျခခံေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္ကာလ၏ စစ္ေဆးမႈကို ခံႏိုင္ခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာကို ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ သိပၸံနည္းက် ေလာကအျမင္အျဖစ္ ကမၻာတ၀န္းလက္ခံၾကသည္။
Lenin’s Contribution to the Development of Marxist Philosophy
Marx and Engels gave leadership to the international working class movement at a time when bourgeoisie was still a progressive class. On the other hand Lenin led the international communist movement when capitalism was in the stage of imperialism. With the help of Marxist philosophy that emerged as creative science of revolutionary practice Lenin analysed the particularities of the economic political and social conditions of his time. Kautsky and other opportunist leaders of Second International tried to transform Marxism into a dogma. For instance they tried to apply assessments and tactics formulated by Marx and Engels which were suitable to the concrete conditions of their time to imperialist stage in a dogmatic manner. Lenin creatively analysed the historical, political, social and economic conditions of his time from a dialectical and historical materialistic perspective. He also affirmed that Marx and Engels too had adopted the same method and to consider assessments and tactics formulated by them to suit the then existing concrete conditions as universally applicable ones irrespective of the historical conditions would amount to a rejection of the essence of Marxist philosophy as a creative science of revolutionary practice.
မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာအတြက္ လီနင္၏ အက်ိဳးေဆာင္မႈ
ဓနရွင္လူတန္းစားသည္ တိုးတက္ေသာ လူတန္းစားအျဖစ္ တည္ရွိေနစဥ္အတြင္းတြင္ မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ ႏိုင္ငံတကာအလုပ္သမားလူတန္းစား လႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။ တဖက္တြင္ လီနင္သည္ အရင္းရွင္းစနစ္သည္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္အဆင့္သို႕ ကူေျပာင္းခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ငံတကာ ကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။ေတာ္လွန္ေရး လက္ေတြ႕ တီထြင္ဖန္တီးေသာ သိပၸံပညာအျဖစ္ ေပၚေပါက္လာေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ၏ အကူအညီျဖင့္ လီနင္သည္ သူ၏ေခတ္၏ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ႏွင့္ လူမႈ အေျခအေန အေသးစိတ္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေလ့လာခဲ့သည္။ ေကာက္စကီႏွင့္ ဒုတိယ အင္တာေနရွင္နယ္၏ အျခားေသာ အေခ်ာင္သမားေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ မာ့က္စ္၀ါဒကို တရားေသအျဖစ္ ေျပာင္းလဲရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ ဥပမာျပရပါက သူတို႕ေခတ္၏ ခိုင္မာေသာ အေျခအေနႏွင့္ကိုက္ညီေသာ မာ့က္စ္ႏွင့္အိမ္ဂ်ယ္တို႕ ေဖၚထုတ္ခဲ့သည့္ အကဲျဖတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ နည္းပိရိရာယ္မ်ားကို နယ္ခ်ဲ႕စနစ္အဆင့္တြင္ တရားေသပုံစံျဖင့္ အသုံးခ်ရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ လီနင္သည္ သူ႕ေခတ္၏ သမိုင္း၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈႏွင့္ စီးပြားေရး အေျခအေနမ်ားကို အႏုပဋိေလာမႏွင့္ သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒအျမင္ျဖင့္ တီထြင္ဖန္တီးမႈရွိရွိ သရုပ္ခြဲေလ့လာသည္။ မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ အလားတူ နည္းလမ္းမ်ားကို အသုံးျပဳခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ သမိုင္းအေျခအေနမ်ားကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္းမျပဳဘဲ ၄င္းတို႕ေခတ္က တည္ရွိခဲ့ေသာ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ ၄င္းတို႕ေဖၚထုတ္ခဲ့ေသာ အကဲျဖတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ နည္းပိရိရာယ္မ်ားကို အၾကြင္းမဲ့အသုံးျပဳႏိုင္သည္စု သတ္မွတ္ျခင္းသည္ တီထြင္ဆန္းသစ္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးလက္ေတြ႕ သိပၸံပညာျဖစ္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ၏ အႏွစ္သာရ ကိုပစ္ပယ္ျခင္းႏွင့္တူေၾကာင္းကိုလည္း သူ အတည္ျပဳေပးခဲ့သည္။
In the ideological and political struggle carried out by Lenin against left and right opportunists in Russia as well as international communist movement, Marxist philosophy served as the sharpest theoretical weapon. In the course of the development of the working class movement Lenin further deepened the Marxist theoretical understanding regarding party, state, dictatorship of proletariat etc., (these aspects will be dealt in the later chapters) thereby enriching Marxist theory as whole.
ရုရွားႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွ လက္၀ဲႏွင့္လက္ယာအေခ်ာင္သမား ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို လီနင္ကဆင္ႏႊဲေသာ သေဘာတရားေရးရာႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲတြင္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာသည္ အခၽြန္ထက္ဆုံး သေဘာတရားေရးရာလက္နက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အလုပ္သမားလူတန္စား လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္အတြင္းတြင္ လီနင္သည္ ပါတီ၊ ႏိုင္ငံေတာ္၊ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္စနစ္ (ထိုသြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားကို သီးျခားအခန္းမ်ားတြင္ေဆြးေႏြးပါမည္) စသည္တို႕ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါ သေဘာတရားေရးရာ နားလည္မႈကို ပိုမိုနက္ရိႈင္းေစခဲ့ၿပီး မာ့က္စ္၀ါဒ တခုလုံးကို ပိုမိုၾကြယ္၀ ေစခဲ့သည္။
Lenin elaborated all aspects of Marxist philosophy and particularly his contribution to theory of knowledge and historical materialism have enriched them further.
လီနင္သည္ မာ့က္စ္ ၀ါဒ အဘိဓမၼာ၏ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားအားလုံးကို ရွင္းလင္းဖြင့္ဆုိခဲ့ၿပီး အထူးသျဖင့္ အသိပညာသေဘာတရားႏွင့္ သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒသို႕ သူ၏အက်ိဳးေဆာင္မႈသည္ ၄င္းတို႕ကို ပိုမိုၾကြယ္၀လာေစခဲ့သည္။
In particular, his criticism on empirio-criticism which came to the fore as a revisionist trend in philosophy is of fundamental importance. From then on until today it has served as Marxist critique of the modern bourgeois philosophical trends. He considered the attack on Marxism in the name of “New” philosophical trends based on modern scientific discoveries as a manifestation of the class struggle in the philosophical front. He proved that all the “New” philosophical theories were no different from the old subjective idealism of Berkeley and Hume. Lenin thus defeated most ably this attack on Marxism in the philosophical front. In this process he creatively developed Marxist philosophy.
အထူးသျဖင့္ အဘိဓမၼာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးအယူအဆအျဖစ္ ေရွ႕တန္းေရာက္လာေသာ အေတြ႕အႀကံဳေ၀ဖန္ေရး၀ါဒ - empirio-criticism အားေ၀ဖန္ခ်က္သည္လြန္စြာအေရးပါသည္။ ထိုစာတမ္းသည္ ထိုစဥ္မွစတင္ၿပီး ယေန႕တိုင္ ေခတ္သစ္ဓနရွင္ အေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ားကို မာ့က္စ္၀ါဒအျမင္ျဖင့္ ေ၀ဖန္ခ်က္ အျဖစ္ အသုံး၀င္သည္။ ေခတ္သစ္သိပၸံ ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားကို အေျခခံၿပီး အသစ္ ဟူေသာ အမည္ခံကာ မာ့က္စ္၀ါဒအားတိုက္ခိုက္မႈသည္ အေတြးအေခၚစစ္မ်က္ႏွာမွ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ၏ လကၡဏာမ်ားျဖစ္သည္ဟု လီနင္သတ္မွတ္သည္။ အဘိဓမၼာသစ္ သေဘာတရားအားလုံးတို႕သည္ ဘာကေလႏွင့္ဟူးမ္ တို႕၏ ဆႏၵစြဲ စိတ္၀ါဒႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားျခင္း မရွိေၾကာင္း လီနင္ သက္ေသျပခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လီနင္သည္ အဘိဓမၼာေရးရာ စစ္ေျမျပင္တြင္ မာ့က္စ္၀ါအား တိုက္ခိုက္မႈကို အထိေရာက္ဆုံး ေျခမႈန္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုသို႕ေျခမႈန္းစဥ္အတြင္းမွာပင္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာကို တီထြင္ဆန္းသစ္ တိုးတက္ေစခဲ့သည္။
His creative contribution to Marxist philosophical materialism is of utmost importance. The empiricists argued that the concept of the matter itself had become obsolete as a result of the latest discoveries in modern science. Lenin realised that the attack on the category of matter – very basis of Marxist philosophical materialism – was not at all the revision of Marxism in the light of new scientific advances, but actually an attack on the very foundations of Marxist philosophy. He incontrovertibly proved that the latest discoveries in modern science had only further vindicated the Marxist definition of matter. He also showed that it was physics, which confined definition of matter to one of its specific forms, that was in crisis but not Marxism.
မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒသို႕ သူ၏ တီထြင္ဆန္းသစ္ေသာ အက်ိဳးေဆာင္မႈသည္ လြန္စြာအေရးပါသည္။ ေခတ္သစ္သိပၸံပညာ၏ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ျဒဗ္ဟူေသာ အယူအဆသည္ အသုံးမ၀င္ေတာ့ဟု အေတြ႕အႀကံဳ၀ါဒီမ်ားက ဆိုသည္။ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ ဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒ၏ အေျခခံျဖစ္ေသာ ျဒဗ္ ဟုပိုင္းျခားသတ္မွတ္ထားေသာအရာကို တိုက္ခိုက္ျခင္းသည္ သိပၸံပညာတိုးတက္မႈမ်ားကို အေျခခံကို မာ့က္စ္၀ါဒကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္းျဖစ္သည္မွ်သာမက မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ၏ အဓိက အုတ္ျမစ္ကို တိုက္ခိုက္ျခင္းပါျဖစ္ေၾကာင္း လီနင္ သေဘာေပါက္သည္။ ေခတ္သစ္ သိပၸံပညာ၏ ေနာ္က္ဆုံးေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားသည္ ျဒဗ္ကို မာ့က္စ္၀ါဒ၏ဖြင့္ဆိုမႈ မွန္ကန္ေၾကာင္း ထပ္မံျပသေနေၾကာင္းကို လီနင္က သက္ေသျပခဲ့သည္။ ျဒဗ္၏ သြင္ျပင္အမ်ားအျပားအနက္ တခုကိုသာယူၿပီး အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုထားေသာ ရူပေဗဒပညာရပ္သည္သာ အက်ပ္အတည္းျဖစ္ၿပီး မာ့က္စ္၀ါဒသည္ အက်ပ္အတည္းမျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သူျပသခဲ့သည္။
“It is absolutely unpardonable to confuse, as the Machists do, any particular theory of the structure of matter with the epistemological category, to confuse the problem of the new properties of new aspects of matter (electrons, for example) with the old problem of the theory of knowledge, with the problem of the sources of our knowledge, the existence of objective truth, etc.” (p. 129)
"မက္ခ်္္၀ါဒီမ်ားကဲ့သို႕ ျဒဗ္၏ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ပုံဆိုင္ရာ မည္သည့္သေဘာတရားကို မဆို သိမႈေဗဒ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ အေခၚအေ၀ၚႏွင့္ ေရာေထြးျပစ္ျခင္၊ ျဒဗ္၏ သြင္ျပင္လကၡဏာသစ္၏ ဂုဏ္သတၱိသစ္ (ဥပမာ- အီလက္ထရြန္) ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ျပႆနာကို သိမႈေဗဒ သေဘာတရား၏ ျပႆနာေဟာင္းႏွင့္ ေရာေထြးျပစ္ျခင္း၊ သိမႈရင္းျမစ္၏ ျပႆနာႏွင့္ ေရာေထြးျပစ္ျခင္း၊ ဓမၼဒိဌာန္အမွန္တရားတည္ရွိျခင္း စသည္တို႕ကို လုံး၀ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေပ။" (စာ-၁၂၉)
“The new physics,” Lenin wrote, “having found new kinds of matter and new forms of its motion, raised the old philosophical questions because of the collapse of the old physical concepts.” (p. 279)
" ရူပေဗဒသစ္သည္ ေရြ႕လွ်ားမႈ ပုံစံသစ္မ်ားရွိေသာ ျဒဗ္အသစ္ကိုေတြ႕ရွိၿပီးေနာက္ ရူပေဗဒ အယူအဆေဟာင္းမ်ားၿပိဳလဲသြားေသာေၾကာင့္ အဘိဓမၼာဆိုင္ရာ ေမးခြန္းေဟာင္းမ်ားကို ထုတ္လာျခင္းျဖစ္သည္" ဟု လီနင္ကေရးခဲ့သည္။ (စာ-၂၇၉)
“In its philosophical aspects, the essence of the ‘crisis in modern physics’ is that the old physics regarded its theories as ‘real knowledge of the materialist world,’ i.e., a reflection of the objective reality. The new trend in physics regards theories only as symbols, signs, and marks for practice, i.e., it denies the existence of an objective reality independent of our mind and reflected by it...... the materialist theory of knowledge, instinctively accepted by the earlier physics, has been replaced by an idealist and agnostic theory of knowledge, which, against the wishes of the idealists and agnostics, has been taken advantage of by fideism..... The modern physics consists in the latter’s departure from the direct, resolute and irrevocable recognition of the objective value of its theories.” (p. 256-57)
"အဘိဓမၼာဆိုင္ရာလကၡဏာအရ ေခတ္သစ္ရူပေဗဒ၏ အက်ပ္အတည္းမွာ ေခတ္ေဟာင္း ရူပေဗဒသည္ ၄င္း၏သေဘာတရားမ်ားကို ရုပ္ကမၻာ၏ စစ္မွန္ေသာ အသိ သို႕မဟုတ္ ဓမၼဒိဌာန္အရွိတရားဟု သတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရူပေဗဒအယူအဆသစ္ကမူ သေဘာတရားသစ္မ်ားကို လက္ေတြ႕အတြက္ သေကၤတမ်ား၊ လကၡဏာမ်ားႏွင့္ အမွတ္အသားမ်ား စသည္ျဖင့္သာယူဆသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ကၽြႏု္ပ္တို႕၏ စိတ္ႏွင့္ကင္းလြတ္ၿပီး စိတ္ကထင္ဟပ္သည့္ ဓမၼဒိဌာန္အရွိတရားတခု တည္ရွိျခင္းကို ပစ္ပယ္ျခင္းျဖစ္သည္..............။ အေစာပိုင္း ရူပေဗဒေဘာတရားသည္ ရုပ္၀ါဒ သိမႈေဗဒ သေဘာတရားကို စဥ္းစားဆင္ျခင္ျခင္းမရွိဘဲလက္ခံၿပီး ရုပ္၀ါဒ သိမႈေဗဒသေဘာတရားကို စိတ္၀ါဒႏွင့္ ဘုရားရွိမရွိ မသိႏိုင္ဟု ယူဆေသာ အယူအဆ၏ သိမႈေဗဒႏွင့္ အစားထိုးသည္။ ထိုသို႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းေၾကာင့္ စိတ္၀ါဒီမ်ားႏွင့္ ဘုရားရွိမရွိကို မသိႏိုင္ဟု ယူဆေသာ ၀ါဒီမ်ား၏ ဆႏၵႏွင့္ ဆန္႕က်င္ၿပီး သိမႈကို ယုံၾကည္မႈႏွင့္ အစားထိုးေသာ အယူအဆက အျမတ္ထုတ္ အသုံးခ်သည္..........။ ေခတ္သစ္ရူပေဗဒသည္ ေခတ္ေဟာင္းရူပေဗဒ၏ ၄င္း၏သေဘာတရားမ်ား၏ ဓမၼဒိဌာန္တန္ဖိုးကို တိုက္ရိုက္ ျပတ္သားစြာ ေနာက္ျပန္မဆုတ္ေသာ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းမွ ခြဲထြက္ရာတြင္ ပါ၀င္သည္။
“‘Matter disappears’ means that the limit within which we have hitherto known matter disappears and that our knowledge is penetrating deeper; properties of matter are likewise disappearing which formally seemed absolute, immutable, and primary (impenetrability, inertia, mass, etc.) and which are now revealed to be relative and characteristic only of certain states of matter.” (p.260)
"ျဒဗ္သည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ ဟု ဆိုရာတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႕ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ သိႏိုင္သည့္ အတိုင္းအတာအတြင္း ျဒဗ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ကၽြႏု္ပ္တို႕၏ အသိသည္ ပိုမိုနက္ရိႈင္းလားေနသည္ ဟုဆိလိုသည္။ အၾကြင္းမဲ့ၿပီး မေျပာင္းလဲႏိုင္ဘဲ အေျခခံက်ပုံရသည့္ ျဒဗ္၏ ဂုဏ္သတၱိမ်ား( ထိုးေဖါက္မရႏိုင္ျခင္း၊ အင္နားရွား၊ ျဒဗ္ထု စသည္တို႕သည္လည္း အလားတူစြာပင္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနၾကသည္။ ထိုဂုဏ္သတၱိမ်ားသည္ ယခုအခါတြင္မူ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ရွိသာ ျဒဗ္၏ အေျခအေနတခုတြင္သာ ရွိေသာ ဂုဏ္သတၱိမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ၾကရသည္" (စာ- ၂၆၀)
“The teachings of the science on the structure of the matter, on the chemical composition of food, on the atom and the electron, may and constantly do become obsolete” (p.185)
"ျဒဗ္၏တည္ေဆာက္ပုံ၊ အစားအစာ၏ဓါတုဖြဲ႕စည္းပုံ၊ အက္တမ္ႏွင့္အီလက္ထရြန္အေၾကာင္း တို႕ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သိပၸံပညာ၏ သင္ၾကားခ်က္မ်ားသည္ အသုံးမ၀င္ျဖစ္လာႏိုင္သလို တျဖည္း အသုံးမ၀င္ျဖစ္လာေနသည္။" (စာ-၁၈၅)
“The electron is as inexhaustible as the atom, nature is infinite.” (p. 262)
"အီလက္ထရြန္သည္ အက္တမ္ကဲ့သို႕ပင္ေလ့လာ၍ မကုန္ႏိုင္။ သဘာ၀သည္ အကန္႕အသတ္မရွိေပ။" (စာ-၂၆၂)
This idea of Lenin in effect became the fundamental notion of present day physics, especially the physics of elementary particles. “The concept matter..... epistemologically implies nothing but objective reality existing independently of the human mind and reflected by it.” (p. 261)
"လက္ေတြ႕တြင္ လီနင္၏ အယူအဆမ်ားသည္ ယေန႕ေခတ္ ရူပေဗဒ၊ အထူးသျဖင့္ အေျခခံအမႈန္မ်ားႏ်ွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အပိုင္း၏ အေျခခံ အယူအဆမ်ားျဖစ္ေနသည္။ " သိမႈေဗဒအရ ျဒဗ္ဟူေသာ အယူအဆမွာ လူသား၏ စိတ္မွ အမွီအခိုကင္းစြာတည္ရွိၿပီး လူသား၏ စိတ္တြင္ထင္ဟပ္ေနေသာ ဓမၼဒိဌာန္က်သည့္အရွိတရားမွလြဲၿပီး မည္သည့္အရာကိုမွ် ဆိုလိုျခင္းမရွိေပ။" (စာ-၂၆၁)
“Matter is that which, acting upon our sense-organs, produces sensations; matter is the objective reality given to us in sensation.” (p.146)
"ျဒဗ္ဆိုသည္မွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႕၏ အာရုံအစိတ္အပိုင္မ်ားအေပၚသက္ေရာက္ၿပီး အာရုံမ်ားကို ျဖစ္ေစေသာ အရာျဖစ္သည္။ ျဒဗ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕အာရုံသို႕ေပးေသာ ဓမၼဒိဌာန္က်သည့္အရွိတရားျဖစ္သည္။" (စာ-၁၄၆)
With this understanding he defined matter as follows: “Matter is a philosophical category denoting the objective reality which is given to man by his sensations, and which is copied, photographed and reflected by our sensations while existing independently of them.” (p. 130)
ထိုနားလည္မႈျဖင့္ ျဒဗ္ ကို လီနင္က ေအာက္ပါအတိုင္းဖြင့္ဆိုသည္။ "သူ၏အာရုံခံစားမႈက လူသားကိုေပးေသာ၊ ၄င္းတို႕ဘာသာ လြတ္လပ္အမွီအခိုကင္းစြာတည္ ရွိၿပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႕ အာရုံခံစားမႈမ်ားက ပုံတူကူး၊ မွတ္တမ္းတင္၊ ထင္ဟတ္ေသာ ဓမၼဒိဌာန္က်သည့္ အရွိတရားကို ေဖၚျပေသာ အဘိဓမၼာဆိုင္ရာ အမ်ိဳးအမည္တခုျဖစ္သည္။" (စာ-၁၃၀)
The above definition has not only defined the most general category of matter in a most scientific manner but also irrefutably solved the fundamental question of philosophy from the materialist stand point.
အထက္ပါ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္သည္ ျဒဗ္၏ ေယဘုံယ်အက်ဆုံး အမ်ိဳးအမည္ကို သိပၸံနည္းအက်ဆုံး ပုံစံျဖင့္ ဖြင့္ဆို ရုံသာမက ရုပ္၀ါဒရပ္တည္မႈျဖင့္ အဘိဓမၼာ၏ အေျခခံေမးခြန္းကိုလည္း ျငင္းဆန္မရေအာင္ ေျဖရွင္းေပးခဲ့သည္။
Lenin laid bare the real essence of the “New”, “Third line” in philosophy and exposed its fideistic face. This exposition is still relevant today.
လီနင္သည္ အဘိဓမၼာနယ္ပယ္မွ သစ္လြင္ေသာ တတိယ အယူအဆ၏ အႏွစ္သာရကို ဖြင့္ခ်သကဲ့သို႕ ၄င္း၏ သိမႈကိုယုံၾကည္မႈႏွင့္ အစားထိုးေသာ သရုပ္မွန္ကိုလည္း ဖြင့္ခ်ခဲ့သည္။ ထိုသို႕ဖြင့္ခ်ရွင္းလင္းျခင္းသည္ ယေန႕တိုင္ မွန္ကန္ေနဆဲျဖစ္သည္။
“Recent philosophy is as partisan as was philosophy two thousand years ago. The contending parties are essentially – although this is concealed by a pseudo-erudite quackery of new terms or by a weak-minded non-partisanship- materialism and idealism. The latter is nearly a subtle, refined form of fideism.” (p. 358)
"မၾကာေသးမီက ေပၚေပါက္လာေသာ အဘိဓမၼာသစ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ က အဘိဓမၼာ ကဲ့သို႕ပင္ ဘက္လိုက္သည္။ တတ္ေရာင္ကားပုံစံ လိမ္လည္မႈ စာကားလုံးသစ္မ်ားႏွင့္ သို႕မဟုတ္ စိတ္ေပ်ာ႕ေသာ ဘက္မလိုက္မႈျဖင့္ ဖုံးကြယ္ထားေသာ္လည္း အဓိကအားျဖင့္ ရုပ္၀ါဒႏွင့္ စိတ္၀ါဒသာျဖစ္သည္။ စိတ္၀ါဒသည္ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ သန္႕စင္ထားေသာ သိမႈကို ယုံၾကည္မႈႏွင့္အစားထိုးသည့္ ၀ါဒသာျဖစ္သည္။" (စာ-၃၅၈)
“Marx and Engels were partisan in philosophy from start to the finish, they were able to detect the deviations from materialism and concessions to idealism and fideism in every one of the ‘recent’ trends.” (p. 339)
" မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ အဘိဓမၼာတြင္ အစမွ အဆုံးတိုင္ ဘက္လိုက္ၾကသည္။ ၄င္းတို႕သည္ မၾကာေသးမီက အယူအဆတိုင္းရွိ ရုပ္၀ါဒမွ ေသြဖီမႈမ်ားႏွင့္ စိတ္၀ါဒ ႏွင့္ အသိကို ယုံၾကည္မႈႏွင့္ အစားထိုးေသာ ၀ါဒသို႕ တိမ္းညြဳတ္မႈမ်ားကို ရွာေဖြေဖၚထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။" (စာ-၃၃၉)
“The genius of Marx and Engels lies precisely in the fact that during a very long period, nearly half a century, they developed materialism, further advanced one fundamental trend in philosophy.... and showed how to apply..... this same materialism in the sphere of the social sciences, mercilessly brushing aside as rubbish all nonsense, pretentious hotchpotch, the innumerable attempts to ‘discover’ a ‘new’ line in philosophy, to invent a ‘new’ trend and so forth.” (p. 336)
" မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕၏ ပညာပါရမီ ႀကီးျမင့္ျခင္းသည္ ရာစုႏွစ္တ၀က္နီးပါးၾကာျမင့္သည့္ ရွည္လွ်ားလွေသာကာလအတြင္း မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ ရုပ္၀ါဒကို ေဖၚထုတ္ခဲ့ကာ အဘိဓမၼာနယ္ပယ္တြင္ အေျခခံက်ေသာ အယူအဆတခုကို ပိုမိုတိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး ထိုရုပ္၀ါဒကိုပင္ လူမႈသိပၸံနယ္ပယ္တြင္ မည္သို႕အသုံးခ်မည္ကို ျပသခဲ့ကာ အဘိဓမၼာနယ္ပယ္တြင္ အယူအဆသစ္တခုကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိရန္ႏွင့္ အယူအဆသစ္မ်ားကို တီထြင္ရန္ မေရတြက္ႏိုင္သည့္ အားထုတ္မႈမ်ားကို အႏွစ္သာရကင္းမဲ့ေသာ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့သည့္အရာမ်ားအျဖစ္ ျပတ္ျပတ္သားသား ပယ္ခ်ခဲ့ၾကသည္ဟူေသာ အခ်က္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။" (စာ-၃၃၆)
“The ‘realists’, etc., including the ‘positivists’, the Machists etc., are all a wretched mush; they are a contemptible middle party in philosophy, who confuse the materialist and idealist trends on every question. The attempt to escape from these two basic trends in philosophy is nothing but ‘conciliatory quackery’.” (p. 340)
" ျမင္ေတြ႕ သိရွိႏိုင္သည္မ်ားကိုသာယုံၾကည္ေသာ၀ါဒီမ်ား၊ မက္ခ်္၀ါဒီမ်ာ စသည္တို႕ အပါအ၀င္ သရုပ္မွန္၀ါဒီမ်ားအားလုံးတို႕သည္ လြန္စြာဆိုးရြားလွေသာ အရႈပ္ထုပ္မ်ားျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႕သည္ ျပႆနာတိုင္းတြင္ ရုပ္၀ါဒႏွင့့္ စိတ္၀ါဒကို ရကပ္ေထြးကာ အဘိဓမၼာနယ္ပယ္တြင္ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းေသာ အလယ္အလတ္ အဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ အဘိဓမၼာ နယ္ပယ္တြင္ ထိုအေျခခံအယူအဆ ႏွစ္ခုမွ ကင္းလြတ္ေအာင္ႀကိဳးစားျခင္းသည္ သင့္ျမတ္ေရး တတ္ေယာင္ကားကုထုံးမွ တပါးအျခားမဟုတ္ေပ။" (စာ-၃၄၀)
“The objective class role of empirio-criticism consists entirely in rendering faithful service to fideists in their struggle against materialism in general and historical materialism in particular.” (p. 358)
"အေတြ႕အႀကံဳေ၀ဖန္ေရး၀ါဒ၏ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ လူတန္းစား အခန္းက႑တြင္ ရုပ္၀ါဒကို ၿခံဳငုံတိုက္ခိုက္ၿပီး သမိုင္းဆိုင္ရာရုပ္၀ါဒကို ပစ္မွတ္ထား တိုက္ခိုက္ေသာ တိုက္ပြဲတြင္ သိမႈသည္ ယုံၾကည္မႈအေပၚမူတည္သည္ဟု ယူဆေသာ၀ါဒီမ်ား - fideists မ်ားကို လုံးလုံးလွ်ားလွ်ား အက်ိဳးေဆာင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။" (စာ- ၃၅၈)
Lenin clearly exposed the real essence of the reconciliation of religion with modern science and called it as “cultural fideism”.
လီနင္သည္ ဘာသာေရးႏွင့္ ေခတ္သစ္သိပၸံပညာကို ေၾကေအးသင့္ျမတ္ေစျခင္း၏ အႏွစ္သာရကို ဖြင္ခ်ခဲ့ၿပီးေနာက္ ထိုအယူအဆကို ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ သိမႈသည္ ဘာသာတရားအေပၚမူတည္သည့္ အယူအဆ- cultural fideism ဟု ေခၚေ၀ၚခဲ့သည္။
“Contemporary fideism does not at all reject science; all it rejects is the ‘exaggerated claims’ of science, to wit, its claim to objective truth.” (p. 125)
"ေခတ္ၿပိဳင္ သိမႈသည္ဘာသာတရားေပၚမူတည္သည္ဟူေသာ အယူအဆသည္ သိပၸံပညာကို ျငင္းပယ္ျခင္းမရွိ။ ၄င္းက ပယ္ခ်သည္မွာ သိပၸံပညာ၏ ခ်ဲ႕ကားေျပာဆိုမႈမ်ားျဖစ္သည္။ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ အမွန္တရားကို ခြဲျခားသိႏိုင္သည့္ စြမ္းရည္ရွိသည္ဟူေသာ ေျပာဆိုခ်က္ကို ပယ္ခ်ျခင္းသာျဖစ္သည္။
“Modern, cultural fideism . . . . . does not think of demanding anything more than the declaration that the concepts of natural science are working hypotheses.’ We will, sirs, surrender science to you scientists provided you surrender epistemology, philosophy to us – such is the condition for the cohabitation of the theologians and professors in the ‘advanced’ capitalist countries.” (p. 280)
" ေခတ္သစ္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ သိမႈသည္ဘာသာတရားယုံၾကည္မႈအေပၚမူတည္သည္ ဟူေသာ အယူအဆသည္ သဘာ၀သိပၸံ အယူအဆမ်ားသည္ အလုပ္ျဖစ္ေသာ အေျခခံယူဆခ်က္မ်ားျဖစ္သည္ဟူသည့္ ေၾကညာခ်က္မွလြဲၿပီး အျခားမည္သည္ကိုမွ်ေတာင္းဆိုရန္ မစဥ္းစားေပ။ 'သူတို႕က ကေ်နာ္တို႕ကို သိမႈေဗဒနဲ႕ အေတြးအေခၚပညာကို ေပးအပ္ရင္ က်ေနာ္တို႕က သိပၸံပညာရွင္ေတြလက္ကို သိပၸံပညာကို အပ္လိုက္မယ္' ဟူေသာ အျမင္မ်ိဳးသည္ တိုးတက္ေသာ အရင္းရွင္ႏိုင္ငံမ်ားမွ ပါေမာကၡမ်ားႏွင့္ ဘာသာေရးစာေပဆရာမ်ား ပူးတြဲေနထိုင္သည့္ အေျခခံပင္ျဖစ္သည္။" (စာ-၂၈၀)
Lenin developed Marxist theory of reflection in a creative way. He explained on the basis of modern scientific discoveries that matter has the property of being reflected and consciousness is the highest form of reflection of matter in the brain.
လီနင္သည္ မာ့က္စ္၀ါဒ ထင္ဟတ္ခ်က္သေဘာတရားကို တီထြင္ဆန္းသစ္ေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေစခဲ့သည္။ ၿဒဗ္တြင္ ထင္ဟတ္ခံႏိုင္ေသာ ဂုဏ္သတိၱရွိၿပီး သိစိတ္သည္ ဦးေႏွာက္တြင္ ၿဒဗ္ထင္ဟတ္မႈ၏ အျမင့္ဆုံးပုံစံျဖစ္သည္ဟု ေခတ္သစ္သိပၸံပညာ ေတြ႕ရွိခ်က္အေျခခံေပၚမွ သူရွင္းျပသည္။
The theory of reflection of matter developed by Lenin, the definition he gave to matter further strengthened the foundations of Marxist philosophical materialism, making them impregnable to any attacks from any form of idealism.
လီနင္ကေဖၚထုတ္လိုက္သည္ ျဒဗ္တို႕၏ ထင္ဟတ္ျခင္း သေဘာတရားတြင္ ျဒဗ္ကိုသူ၏ ဖြင့္ဆိုမႈသည္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒ၏ အေျခခံမ်ားကို ပိုမို အင္အားေတာင့္တင္းေစခဲ့ၿပီးထိုအေျခခံမ်ားကို စိတ္၀ါဒ၏ မည္သည့္တိုက္ခိုက္မႈမွ် ထိုးေဖါက္ႏိုင္ျခင္းမရွိေအာင္ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။
The revolutionary dialectics was further carried ahead by Lenin who particularly made a deep study of contradictions. He “called contradiction ‘the salt of dialectics’ and stated that the division of the One and the knowledge of its contradictory parts is the essence of dialectics.” 10 He further asserted, “In brief, dialectics can be defined as the doctrine of the unity of opposites. This embodies the essence of dialectics, but it requires explanations and development.”11 These ‘explanations and development’ was done some twenty years later by Mao.
ပဋိပကၡမ်ားကို နက္ရိႈင္းစြာ ေလ့လာခဲ့ေသာ လီနင္သည္ ေတာ္လွန္ေသာ အႏုပဋိပတိေလာမ ကိုလည္း ပိုမိုတိုးတက္ေစခဲ့သည္။ ပဋိပကၡမ်ားကို သူက အႏုပဋိေလာမ၏ ဆား ဟုေခၚၿပီး တစ္ကို စိတ္ပိုင္းျခင္းႏွင့္ ၄င္း၏ ပဋိပကၡမ်ားကို သိျခင္းသည္ အႏုပဋိေလာမ၏ အႏွစ္သာရျဖစ္ေၾကာင္း ေဖၚျပခဲ့သည္။ ၁၀ ထိုေနာက္သူက ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္ရွင္းျပသည္။ "အတိုခ်ဳပ္ေျပာရပါက အႏုပဋိေလာမကို ဆန္႕က်င္ဖက္တို႕၏ ညီညြတ္ျခင္း အယူအဆဟု ဖြင့္ဆိုႏိုင္သည္။ ထိုသို႕ဖြင့္ဆိုျခင္းသည္ အႏုပဋိေလာမ၏ အႏွစ္သာရကို ျပသေသာ္လည္း ရွင္းလင္းခ်က္ႏွင့္ တိုးတက္ေအာင္ျပဳလုပ္ျခင္းလိုအပ္သည္။" ၁၁ ထိုရွင္းလင္းခ်က္ႏွင့္ တိုးတက္ေအာင္ျပဳလုပ္ျခင္းကို ေနာင္ ႏွစ္ ၂၀ ခန္႕ၾကာေသာအခါ ေမာ္ က လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။
Lenin elaborated and explained the essence of historical materialism and enriched it by analysing the concrete historical phenomena with brilliance.
လီနင္သည္ သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒ၏ အႏွစ္သာရကို ရွင္းလင္တင္ျပခဲ့ၿပီး ခိုင္မာေသာ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မ်ားကို ေကာင္းစြာ သရုပ္ခြဲေလ့လာၿပီး ပိုမိုၾကြယ္၀ေစခဲ့သည္။
“Marx deepened and developed philosophical materialism to the full, and extended the cognition of nature to include the cognition of human society. His historical materialism was a great achievement in scientific thinking. The chaos and arbitrariness that had previously reigned in views on history and politics were replaced by a strikingly integral and harmonious scientific theory, which shows how, in consequence of the growth of productive forces, out of one system of social life another and higher system develops - how capitalism, for instance, grows out of feudalism.
"မာ့က္စ္သည္ အဘိဓမၼာဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒကို အျပည့္အ၀ နက္ရိႈင္းတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး သဘာ၀ကို သိျခင္းတြင္ လူသားလူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို သိျခင္းကိုပါ ထည့္သြင္းခဲ့သည္။ သူ၏ သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒသည္ သိပၸံနည္းက်ေတြးေခၚျခင္းတြင္ ႀကီးမားေသာ ေအာင္ျမင္မႈျဖစ္ေစခဲ့သည္။ သမိုင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအေပၚ ယခင္က မင္းမူေနခဲ့သည့္ ဖရိုဖရဲျဖစ္မႈ၊ အျငင္းပြားဖြယ္ျဖစ္မႈမ်ား ထူးျခားစြာ တဆက္တစပ္တည္းရွိၿပီး သဟဇာတရွိသည့္ သိပၸံနည္းက် သေဘာတရားျဖင့္ အစားထိုးခဲ့သည္။ ထိုသိပၸံနည္းက် သေဘာတရားသည္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ားတိုးတက္မႈ၏ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္၊ လူမႈဘ၀စနစ္တခုအတြင္းမွ ပိုမိုျမင့္မားသည့္ အျခားစနစ္တခု မည္သို႕ေပၚေပါက္လာသည္၊ ေျမရွင္ဗေဒသရာဇ္ စနစ္မွ အရင္းရွင္စနစ္မည္သို႕ေပၚေပါက္လာသည္ကို ျပသႏိုင္ခဲ့သည္။
“Just as man’s knowledge reflects nature (i.e., developing matter), which exist independently of him, so man’s social knowledge (i.e., his various use and doctrines-philosophical, religious, political and so forth) reflects the economic system of society. Political institutions are a superstructure on the economic foundation.” (Marx, Engels, Marxism, p. 64)
"လူသား၏ သိမႈသည္ သူႏွင့္ကင္းလြတ္တည္ရွိေနေသာ သဘာ၀ (ျဖစ္ေပၚတိုးတက္ေနေသာ ျဒဗ္) ကို ထင္ဟတ္သကဲ့သို႕ပင္ သူ၏ လူမႈအသိ (သူ၏အသုံးျပဳပုံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ အယူအဆမ်ား - အဘိဓမၼာ၊ဘာသာေရးႏွင့္ႏိုင္ငံေရး စသည္တို႕ဆိုင္ရာမ်ား) သည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ စီးပြားေရး စနစ္ကို ထင္ဟတ္သည္။ ႏိုင္ငံေရး မ႑ိဳင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္ စီးပြားေရး အေျခခံေပၚမွ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံတခု ျဖစ္သည္။"(မာ့က္စ္၊အိန္ဂ်ယ္- မာ့က္စ္၀ါဒ- စာ-၆၄)
He explained the organic relationship between dialectical materialism and historical materialism in this way, “materialism in general recognises objectively real being (matter) as independent of the social consciousness of humanity. In both cases consciousness is only the reflection of being, at best an approximately true (adequate, perfectly exact) reflection of it. From these Marxist philosophy, which is cast from a single piece of steel, you can not eliminate one basic premise, one essential part, without departing from objective truth, without falling a prey to bourgeois-reactionary falsehood.” (p. 326)
သူသည္ထိုနည္းျဖင့္ပင္ အႏုပဋိေလာမရုပ္၀ါဒႏွင့္ သမိုင္းဆိုင္ရာရုပ္၀ါဒတို႕အၾကားမွ သဘာ၀ ဆက္စပ္မႈကိုလည္း ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။ "ေယဘုံယ်အားျဖင့္ ရုပ္၀ါဒသည္ ဓမၼဒိဌာန္က်စြာ စစ္မွန္ေသာ တည္ရွိျခင္း (ျဒဗ္) ကို လူသား၏လူမႈအသိႏွင့္ ကင္းလြတ္သည္ဟု ျမင္သည္။ ထို အျခင္းအရာ ၂ ခုလုံးတြင္ သိစိတ္သည္ ရွိျခင္း၏ ထင္ဟတ္ခ်က္၊ အလြန္ဆုံး အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ မွန္ကုန္ေသာ ( လုံေလာက္ေသာ၊ လုံး၀တိက်ေသာ) ထင္ဟတ္ခ်က္သာျဖစ္သည္။ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ အမွန္တရားမွ လမ္းမခြဲဘဲ၊ ဓနရွင္ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရး မွားယြင္းမႈ၏ သားေကာင္အျဖစ္မက်ေရာက္ဘဲ သံမဏိ တတုံးတည္းျဖင့္ သြန္းလုပ္ထားေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ အေတြးအေခၚမွ အေျခခံ အယူအဆတခု၊ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေသာ အစိတ္အပိုင္းတခုကို ဖယ္ရွာႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။"(စာ-၃၂၆)
Mao’s Contribution to the Development of Marxist Philosophy
Mao too like Lenin, adopted the method of creatively applying Marxist Philosophy to the analysis of the concrete historical, economic, political and social conditions and in this course he elaborated all aspects of Marxist philosophy. The manner in which he took the scientific world
outlook to the proletariat of the oppressed masses in a backword semi-feudal, semi-colonial country comprising the peasantry as the major component, stands as a model even today. He continued the legacy of Lenin, waged consistent struggle against all types of revisionism and dogmatic interpretations of Marxism, and analysed the concrete conditions of China with the scientific world outlook of the proletariat. He thereby developed the general line and theory of New Democratic Revolution for the colonial and semi-colonial countries.
မာ့က္စ္၀ါဒအဘိဓမၼာဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ေမာ္ ၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား
လီနင္ကဲ့သို႔ပင္ ေမာ္ သည္လည္း ခိုင္မာေသာ သမိုင္း၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ လူမႈ အေျခအေနမ်ားကို သရုပ္ခြဲေလ့လာရန္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာကို တီထြင္ဆန္းသစ္မႈရွိရွိ အသုံးျပဳသည့္ နည္းလမ္းမ်ားကို ခ်မွတ္ခဲ့ၿပီး တၿပိဳင္တည္းတြင္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ၏ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ား အားလုံးကို ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။ အဓိကအားျဖင့္ လယ္သမားမ်ား ပါ၀င္ေသာ ေခတ္ေနာက္က်သည့္ ကိုလိုနီတပိုင္း၊ ဗေဒသရာဇ္ တပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားမွ အဖိႏွိပ္ခံမ်ား၏ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသို႕ သိပၸံနည္းက် ေလာကအျမင္ကိုေဆာင္းက်ဥ္းေပးသည့္ ပုံစံသည္ ယေန႕တိုင္ စံ နမူနာပုံစံျဖစ္ေနေသးသည္။ သူသည္ လီနင္၏ အျမင္ကိုဆက္ခံၿပီး ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးႏွင့္ တရားေသဆန္စြာ မာ့က္စ္၀ါဒအား ဖြင့္ဆိုမႈမ်ိဳးစုံကို အဆက္မျပတ္ တိုက္ပြဲ၀င္ၿပီး ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ သိပၸံနည္းက်ေလာကအျမင္ျဖင့္ တရုတ္ႏိုင္ငံ၏ ခိုင္မာေသာ အေျခအေနမ်ားကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေလ့လာသည္။ ထိုေနာက္သူသည္ ေယဘုံယ်လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ ဒီမိုကေရစီသစ္ ေတာ္လွန္ေရး သေဘာတရားကို ေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။
Like Lenin, Mao also made fundamental contribution to the development of Marxist philosophy. His works such as On Contradiction, On Practice, Where do the correct ideas come from, On the handling of contradictions among the people in. particular have contributed greatly to the development of Marxist philosophy.
လီနင္ကဲ့သို႔ပင္ေမာ္သည္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ အေျခခံက်ေသာ အက်ိဳးေဆာင္မႈျပဳခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ သူ၏ က်မ္းမ်ားျဖစ္ေသာ ပဋိပကၡ၊ လက္ေတြ႕၊ မွန္ကန္ေသာ အေတြးအေခၚဘယ္ကလာသလဲ ႏွင့္ ျပည္သူမ်ားအၾကား ပဋိပကၡကို မွန္ကန္စြာ ကိုင္တြယ္ျခင္းတို႕သည္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ႀကီးမားစြာ အေထာက္အကူျပဳခဲ့သည္။
Mao’s analysis of contradictions is a fundamental contribution to the Marxist philosophy. The method he adopted for studying various contradictions, the relations between the contradictions, and the various aspects of the contradiction is the most scientific. He developed dialectics, as described by Lenin, as a science of study of opposing aspects of contradictions. On the whole dialectical motion and development were reflected in the analysis of contradiction by Mao.
ပဋိပကၡမ်ားကို ေမာ္၏သရုပ္ခြဲေလ့လာခ်က္သည္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာအတြက္ အေျခခံက်ေသာ အက်ိဳးျပဳမႈျဖစ္သည္။ ပဋိပကၡအမ်ိဳးအမ်ိဳး၊ ပဋိပကၡမ်ားအၾကား ဆက္စပ္မႈႏွင့္ ပဋိပကၡ၏ သြင္ျပင္လကၡဏာ အမ်ိုးမ်ိဳးတို႕ကို ေလ့လာရာတြင္ ေမာ္ အသုံးျပဳေသာ နည္းလမ္းသည္ သိပၸံနည္းအက်ဆုံးျဖစ္သည္။ သူသည္ လီနင္ေဖၚျပခဲ့ေသာ ပဋိပကၡကို ပဋိပကၡတို႕၏ ဆန္႕က်င္ဖက္သြင္ျပင္မ်ားအား ေလ့လာေသာ သိပၸံပညာအျဖစ္ တိုးတက္ေစခဲ့သည္။ အႏုပဋိေလာမေရြ႕လွ်ားမႈနွင့္ တိုးတက္မႈတခုလုံးကို ေမာ္၏ ပဋိပကၡသရုပ္ခြဲေလ့လာမႈတြင္ ထင္ဟတ္ထားသည္။
Deng Revisionism and the Loss of All Socialist Bases
After the death of Mao in 1976, the capitalist roaders who had remained in the party staged a coup under the leadership of the arch revisionist Deng Tsiao-ping and took over the control of the party under the nominal leadership of Hua Kuo-feng, a so-called centrist. As Mao had often taught, with political control going over to the hands of the revisionists the socialist base had gone out of the hands of the proletariat. At the same time the leadership of the Albanian Party of Labour switched over to an opportunist line attacking Maoism and projecting Mao as a petty bourgeois revolutionary. Though the Khmer Rouge continued to hold power in Kampuchea they were waging a constant struggle against the internal and external enemies of the Revolution and were yet to emerge from the economic ravages of war and consolidate their rule when they were defeated by the Soviet backed Vietnamese Army. Thus there was no country anywhere in the world where the proletariat had consolidated its hold on state power and could play the role of a socialist base for the international proletariat.
တိန္႕ေရွာင္ဖိန္၏ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္အေျခစိုက္စခန္းမ်ားအားလုံးဆုံးရႈံးျခင္း
၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ ေမာ္ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ပါတီတြင္းတြင္ ဆက္လက္ရွိေနသည့္ အရင္းရွင္လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားသည္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး၀ါဒ၏ ဥေသွ်င္ တိန္႕ေရွာင္ဖိန္ဒ၏ ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္တြင္ အာဏာသိမ္းမႈျပဳလုပ္ၿပီး ပါတီကို အလယ္ဗဟို၀ါဒီ ဟုဆိုသူ ဟြကိုဖုန္း၏ အမည္ခံေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားလိုက္သည္။ ေမာ္ မၾကာခဏ သင္ၾကားခဲ့သည့္အတိုင္း ႏိုင္ငံေရးအာဏာသည္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးသမားမ်ားလက္သို႕ ေရာက္ရွိသြားေသာအခါ ဆိုရွယ္လစ္ အေျခခံသည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္း၏ လက္မွ ဆုံးရႈံးခဲ့ရသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ အယ္လ္ေဘးနီးယား အလုပ္သမားပါတီ၏ ေခါင္းေဆာင္မႈ သည္လည္း ေမာ္၀ါဒကို တုိက္ခုိက္ၿပီး ေမာ္ကို ဓနရွင္ေပါက္စ ေတာ္လွန္ေရးသမားအျဖစ္ ပုံေဖၚေသာ အေခ်ာင္သမားလမ္းေၾကာင္းသို႕ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ ခမာနီတို႕သည္ ကမ္ပူခ်ားတြင္ ဆက္လက္အာဏာရေနေသာ္လည္း ေတာ္လွန္ေရး၏ အတြင္းအျပင္ရန္သူမ်ားကို အဆက္မျပတ္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနရၿပီး စစ္ေၾကာင့္ပ်က္စီးသြားသည့္ စီးပြားေရးမွ ရုန္းထြက္ႏိုင္ျခင္းမရွိေသးသလို ၄င္းတို႕၏ အာဏာကိုလည္း ခိုင္မာေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ရေသးေသာေၾကာင့္ ဆိုဗီယက္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳ ဗီယက္နမ္စစ္တပ္၏ ေခ်မႈန္းမႈကို ခံခဲ့ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကမၻာတ၀နး္ မည္သည့္ေနရာတြင္မွ် အလုပ္သမားလူတန္းစားက ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီးႏိုင္ငံတကာ အလုပ္သမား လူတန္းစားအတြက္ ဆိုရွယ္လစ္အေျခစိုက္စခန္းအခန္းက႑ကို ရယူႏိုင္သည့္ပါတီ မရွိေတာ့ေပ။
In China, though the Cultural Revolution had gained great victories, there had yet been much more to be done. In.fact the revisionist victory was in a way a confirmation of the words of Mao in August 1967, “The present Great Proletarian Cultural Revolution is only the first; there will inevitably be many more in the future. The issue of who will win in the revolution can only be settled over a long historical period. If things are not properly handled, it is possible for a capitalist restoration to place at any time in the future.”46
တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးသည္ ႀကီးမားေသာ ေအာင္ပြဲမ်ား ရရွိခဲ့ေသာ္လည္း ထိုထက္မက လုပ္ေဆာင္ရန္ မ်ားစြာရွိေနခဲ့သည္။ လက္ေတြ႕တြင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒ ေအာင္ပြဲသည္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လက ေမာ္ ေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားမွန္ကန္ေၾကာင္း သက္ေသျပလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ "ဒီ မဟာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးဟာ ပထမ ေျခလွမ္းမွ်သာျဖစ္တယ္။ အနာဂါတ္မွာ မလႊဲမေသြလုပ္ရမယ့္ ေျခလွမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနေသးတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကို ဘယ္သူႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ ျပႆနာကို ရွည္လွ်ားတဲ့ သမိုင္းေခတ္နဲ႕ခ်ီၿပီးၾကာမွသာ ေျဖရွင္းႏိုင္မယ္။ အေျခအေနေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မကိုင္တြယ္ႏိုင္ရင္ အနာဂါတ္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ မဆို အရင္းရွင္ စနစ္ ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းမႈ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။" ၄၆
Thus this fifth period (1949-76) was a period when the subjective forces of World Socialist Revolution faced unprecedented losses. The international proletariat which had established a mighty socialist camp at the start of this period, had to face the loss of its last socialist base – China – by the end of this period. Though the imperialist system from 1974 was again in the throes of a new and extremely deep economic crisis, the subjective forces of the international proletariat had been substantially weakened and were therefore unable to take sufficient advantage of the imperialist crisis.
ထို႕ေၾကာင့္ ပဥၥမေခတ္ (၁၉၄၉-၇၆) သည္ ကမၻာ႕ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရးမွ ဆႏၵစြဲအင္အားစုမ်ား ယခင္မႀကံဳဖူးသည့္ ဆုံးရႈံးမႈမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေသာ ကာလျဖစ္သည္။ ဤ ကာလ၏ အစတြင္ အင္အားႀကီးမားလွေသာ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုကို တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္ ၄င္းတို႕၏ ဆိုရွယ္လစ္ အေျခစိုက္စခန္းျဖစ္ေသာ တရုတ္ႏိုင္ငံအား ဆုံးရႈံးမႈကို ဤ ကာလ အကုန္တြင္ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရသည္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္မွစၿပီး နယ္ခ်ဲဲ႕စနစ္သည္ အလြန္နက္ရိႈင္းေသာ စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းသစ္ ၏အလယ္တြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ္လည္း ႏိုင္ငံတကာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ ဆႏၵစြဲအင္အားစုမ်ားသည္ အႀကီးအက်ယ္ အင္အားခ်ိနဲ႕သြားခဲ့ၿပီး နယ္ခ်ဲ့စနစ္၏အက်ပ္အတည္းမွ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားကို လုံလုံေလာက္ေလာက္ ထုတ္ယူ အသုံးခ်ႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။
However this period had produced a major ideological victory. In the face of the most dangerous attack in its history – the attack of the forces of modern revisionism and capitalist restoration – Marxism had proved its dynamism by further developing itself in the course of this struggle. Thus though there had been loss of socialist bases, ideologically Marxism had managed to effectively counter the attempts to destroy it. Even in a seemingly hopeless situation it had proved that it had the capability to provide the ideological answers. While providing these answers in the Great Debate and the GPCR Marxism had advanced to a new stage – Marxism-Leninism-Maoism. It was as MLM that it was to continue to be the guiding science and ideology of the international proletariat.
သို႕ေသာ္ဤ ကာလတြင္ အဓိကက်ေသာ အေတြးအေခၚေရးရာေအာင္ပြဲရရွိခဲ့သည္။ သမိုင္းတြင္ အႏၱရာယ္ အႀကီးမားဆုံးတိုက္ခိုက္မႈျဖစ္သည့္ ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒႏွင့္ အရင္းရွင္စနစ္ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းေရးအင္အားစုမ်ား၏ တိုက္ခိုက္မႈကို ရင္ဆိုင္ေနရေသာ္လည္း မာ့က္စ္၀ါဒသည္ တိုက္ပြဲလမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္တြင္ ၄င္းကို၄င္း ထပ္မံတိုးတက္ေစျခင္းအားျဖင့္ ၄င္း၏ စြမ္းအားႏွင့္ စိတ္အားထက္သန္မႈကို သက္ေသျပႏိုင္ခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ အေျခစိုက္ စခန္းဆုံးရႈံးသြားေသာ္လည္း သေဘာတရားအရ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ၄င္းကို တိုက္ဖ်က္ရန္ အားထုတ္မႈမ်ားကို ခုခံႏိုင္ခဲ့သည္။ ေမွ်ာင္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ေနပုံရေသာ အေျခအေနတြင္ပင္ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ၄င္းတြင္ သေဘာတရားေရးရာ အေျဖမ်ားကို ေပးႏိုင္သည့္ စြမ္းရည္ရွိေၾကာင္း သက္ေသျပႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအေျဖမ်ားကို မဟာေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈအတြင္းႏွင့္ မဟာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစာ ယဥ္ေက််းမႈေတာ္လွန္ေရး အတြင္း ထုတ္ေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ၄င္း၏ အဆင့္သစ္ျဖစ္ေသာ မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္၀ါဒ အျဖစ္တိုးတက္လာခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ လမ္းညြဳန္ အေတြးအေခၚႏွင့္ သိပၸံပညာ အျဖစ္ဆက္လက္တည္ရွိေနမည္မွာ မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္ ၀ါဒ ပင္ျဖစ္သည္။
Chapter IX
The Sixth Period: 1976 Onwards
အခန္း (၉)
ဆ႒မ ေခတ္ - ၁၉၇၆ ေနာက္ပိုင္း
Crisis of Imperialism
This period has been one of a severe intensification of the General Crisis of Capitalism. The world economic crisis since 1973 is the most protracted in world history and it has not been merely limited to the sphere of production and trade, but has also affected the financial system, service sector, debt settlements, foreign exchange, etc., and also intensified the contradictions in the social and political sphere. Even the setback of the socialist bases has not mitigated the crisis capitalism.
အရင္းရွင္စနစ္၏ အက်ပ္အတည္း
ဤ ကာလသည္ အရင္းရွင္စနစ္အေထြေထြ အက်ပ္အတည္းလြန္စြာျပင္းထန္ေသာကာလတခု ျဖစ္သည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္မွစတင္ေသာ ကမၻာ႕စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းသည္ ကမၻာ႕သမိုင္းတြင္ အရွည္လွ်ားဆုံးျဖစ္ၿပီး ၄င္းသည္ ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ ကုန္သြယ္ေရးကာလကိုသာမက ဘာ႑ာေရးစနစ္၊ ၀န္ေဆာင္မႈက႑၊ ေခ်းေငြျပန္လည္ေပးဆပ္မႈႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားေငြလဲလွယ္မႈ စသည္တို႕ကိုပါ ထိခိုက္ေစခဲ့ၿပီး လူမႈႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ ပဋိပကၡမ်ားကိုလည္း ပိုမိုျပင္းထန္ေစခဲ့သည္။ ဆိုရွယ္လစ္အေျခစိုက္စခန္းမ်ား ဆုံးရႈံးမႈသည္ပင္ အရင္းရွင္စနစ္ အက်ပ္အတည္းကို ေလွ့်ပါးေစျခင္းမရွိခဲ့ေပ။
The growth rate between 1960-73 and 1973-89 fell for the US from 4% to 2.6%, for Western Europe from 4.7% to 2.2% and for Japan from 9.6% to 3.9%. Unemployment in Western Europe rose from average of 1.5% in the 1960s to 4.2% in the 1970s. Even at the peak a temporary boom in the late 1980s it averaged 9.2% in the Europe Community and in 1993 it had reached 11%. Thus a long period of recession gripped all the main imperialist powers.
၁၉၆၀-၇၃ႏွင့္ ၁၉၇၃-၈၉ ခုႏွစ္မ်ားအၾကား စီးပြားေရးတိုးတက္မႈႏႈန္းမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ ၄ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ ၂.၆ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႕က်ဆင္းသြားၿပီး အေနာက္ဥေရာပတြင္ ၄.၇ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ ၂.၂ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႕ က်ဆင္းသည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတြင္ ၉.၆ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ ၃.၉ ရာခိုင္ႏႈနး္သို႕က်ဆင္းသည္။ အေနာက္ဥေရာပတြင္ အလုုပ္လက္မဲ့ႏႈနး္မွာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားက ပွ်မ္းမွ် ၁.၅ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိရာမွ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ၄.၂ ရာခိုင္ႏႈနး္အထိ တက္လာသည္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္းက ယာယီ စီးပြားေရးအလွ်င္အျမန္တိုးတက္သည့္ ကာလတြင္ပင္ ဥေရာပအသိုက္အ၀န္းသည္ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း ၉.၂ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိရွိၿပီး ၁၉၉၃ ခုႏွစ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ၁၁ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိျဖစ္လာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အဓိက နယ္ခ်ဲ႕အင္အားႀကီးႏိုင္ငံမ်ားသည္ ကာလရွည္ၾကာေသာ စီးပြားေရးဆုတ္ယုတ္မႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည္။
As for Soviet social imperialism, it saw a continuous fall; its GNP growth rate which had been higher than the imperialists in the 50s and had started falling back since the 60s continued its fall from 3.7% in the first half of the 70s to 2.6% in the second half to just 2% in the first half of the 80s. East Europe saw a similar trend. The situation after the collapse of the revisionist regimes was even more devastating. Production actually started contracting. Poland lost over 21% of GDP in 1988-92, Czechoslovakia almost 20%, Romania and Bulgaria 30% or more. Russia’s GDP fell by 17% in 1990-91, by 19% in 1991-92 and by 11 % in 1992-93. Thus the integration of the Soviet bloc in the world imperialist market only aggravated the problems of the system. Only China, of the ex- socialist systems, managed to provide some market particularly for finance capital desperate for destinations to invest in - $ 242 billion went into China by 1998. But this was hardly sufficient to mitigate the crisis of imperialism. The Third World throughout this period was sinking into deeper and deeper debt crisis constantly threatening the fragile stability of the world financial system. Total debt of the oppressed countries amounting to $130 billion in 1973 rose to $ 1.9 trillion in 1995. The Latin American countries, with debts of hundreds of billions, and sub-Saharan Africa, all with debts far higher than the annual GNP, were in constant crisis throughout this period, many a time threat- ening to throw the largest imperialist banks into bankruptcy. South Asia continued in endemic poverty and also moved into the debt trap. East Asia – the so-called Asian tigers – were also thrown into severe crisis in the late nineties with the failures of their financial systems and most of their economies contracting.
ဆိုဗီယက္ဆိုရွယ္နယ္ခ်ဲ႕သည္လည္း အဆက္မျပတ္က်ဆင္းမႈမ်ားကို ႀကံဳေတြ႕ေနသည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားက နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံမ်ားထက္ ျမင့္မားေသာ ၄င္း၏ စုစုေပါင္းအမ်ိဳးသားထုတ္လုပ္မႈ- GNP မွာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ စတင္က်ဆင္းလာၿပီး ဆက္လက္က်ဆင္းလာရာ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ား၏ ပထမ ၅ ႏွစ္တြင္ ၃ ဒႆမ ၇ ရာခိုင္ႏႈနး္ရွိရာမွ ဒုတိယ ၅ ႏွစ္တြင္ ၂ ဒႆမ ၆ ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ား၏ ပထမ ၅ ႏွစ္တြင္ ၂ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ရွိေတာ့သည္။ အေရွ႕ ဥေရာပသည္လည္း အလားတူ ျဖစ္စဥ္မ်ိုးကို ႀကံဳေတြ႕ရသည္။ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး အစိုးရမ်ား ၿပိဳကြဲၿပီးေနာက္ အေျခအေနမွာ ပိုမိုဆိုးရြားလွသည္။ ထုတ္လုပ္မႈသည္ စတင္က်ဆင္းလာသည္။ ပိုလန္၏ စုစုေပါင္း ျပည္တြင္းထုတ္လုပ္မႈ - GDP သည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္အတြင္း ၂၁ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္က်ဆင္းၿပီး ခ်က္ကိုဆလိုဗက္ကီးယားက ၂၀ ရာခုိင္ႏႈန္းနီးပါး၊ ရိုေမးနီးယားႏွင့္ ဘူလ္ေဂးရီးယားက ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္အထက္စီ က်ဆင္းၾကသည္။ ရုရွားႏိုင္ငံ၏ GDP မွာ ၁၉၉၀-၉၁ တြင္ ၁၇ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ၁၉၉၁-၉၂ တြင္ ၁၉ ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္ ၁၉၉၂-၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ၁၁ ရာခိုင္ႏႈန္းက်ဆင္းသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုဗီယက္အုပ္စုကို အေနာက္နယ္ခ်ဲ႕ေဈးကြက္အတြင္း ေပါင္းစည္းျခင္းသည္ ထိုစနစ္မ်ား၏ အေျခအေနကို ပိုမိုဆိုးရြားေစခဲ့သည္။ ဆိုရွယ္လစ္ေဟာင္း တရုတ္ႏိုင္ငံသည္သာလွ်င္ ေဈးကြက္အခ်ိဳ႕ အထူးသျဖင့္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံရန္ ေေနရာကင္းမဲ့ေနေသာ ဘာ႑ာေငြရင္းအတြက္ ေဈးကြက္ကိုဖန္တီးေပးႏိုင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၉၂ ခုႏွစ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ တရုတ္ႏိုင္ငံသို႕ ဘာ႑ာေငြရင္း ေဒၚလာ ၂၄၂ ဘီလွ်ံစီး၀င္သြားခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုပမာဏသည္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ အက်ပ္အတည္းကို ေလွ်ာ႕က်ေစရန္ လုံေလာက္ျခင္းမရွိေသးေပ။ ဤကာလတေလွ်ာက္လုံးတြင္ တတိယကမၻာသည္ ပိုမိုပိုမိုနက္ရိႈင္းလာေသာ ေၾကြးၿမီအက်ပ္အတည္းအတြင္ နစ္ျမဳပ္ေနၿပီး ထိခိုက္လြယ္ေသာ ကမၻာ႕ဘာ႑ာေရး စနစ္တည္ၿငိမ္မႈကို မၾကာခဏ ၿခိမ္းေျခာက္ေနသည္။ အဖိႏွိပ္ခံ ထိုႏိုင္ငံမ်ား၏ စုစုေပါင္းေၾကြးၿမီမွာ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ ေဒၚလာ ၁၃၀ ဘီလွ်ံရွိရာမွ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ေဒၚလာ ၁ ဒႆမ ၉ ထရီလွ်ံ အထိတက္လာခဲ့သည္။ ေၾကြးၿမီဘီလွ်ံ ရာေပါင္းမ်ားစြာရွိေသာ လက္တင္အေမရိက ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ စုစုေပါင္း အမ်ိဳးသားထုတ္လုပ္မႈ၏ အဆေပါင္းမ်ားစြာရွိေသာ ေၾကြးၿမီမ်ားႏွင့္ ဆာဟာရအာဖရိက ႏိုင္ငံမ်ားသည္ ဤ ေခတ္တေလွ်ာက္လုံးတြင္ အၿမဲလိုလို အက်ပ္အတည္းက်ေရာက္ေနၿပီး အႀကီးမားဆုံးနယ္ခ်ဲ႕ဘဏ္ႀကီးမ်ား လူမြဲစာရင္းေၾကညာရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ေတာင္အာရွသည္ ပုံမွန္ျဖစ္ေပၚေနေသာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကို ဆက္လက္ခံစားေနရၿပီး အေၾကြးေထာင္ေခ်ာက္အတြင္းသို႔ပင္ က်ေရာက္သြားသည္။ အာရွက်ားမ်ားဟု ေခၚၾကေသာ အေရွ႕အာရွသည္လည္း ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားေႏွာင္းပိုင္းတြင္ အာ႑ာေရးစနစ္မ်ားၿပိဳကြဲျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံအမ်ားစုတြင္ စီးပြားေရး ႀကံဳ႕လာျခင္းတို႕ေၾကာင့္ ျပင္းထန္ေသာ အက်ပ္အတည္းမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္။
There has thus been an excellent revolutionary situation with the sharpening of all the fundamental contradictions and the further weakening of imperialism. In particular the colonies and semi-colonies have continued to be the storm centres of world revolution. At the beginning of this period guerrilla struggles continued in Zimbabwe, Nicaragua, Eritria and other countries. The People’s War started in Peru in 1980 under communist revolutionary leadership. The Shah of Iran was overthrown and an anti-American Islamic Republic came into existence. National liberation war broke out in Afghanistan after the installation of a Soviet puppet regime in 1978 and occupation by the Soviet social imperialist army in 1979. The heroic struggle of the Afghan people dealt a serious deathblow to the Soviet regime and proved to be, a major factor in the final collapse of the USSR. The epochal significance of the struggles of the peoples of the colonies and semi-colonies has been that it has forever changed the nature of the relations between imperialism and the oppressed nations. Both the Vietnam and Afghan wars proved that even a superpower could not occupy even a
small and weak country. 1 his truth was brought out even more starkly in the 90s in the numerous spots where UN peacekeeping forces tried to intervene. Bosnia-Herzegovina, which had been occupied and controlled without serious problem by the collapsing Habsburg empire before the First World War, in the 90s required the mobilisation of a multinational armed force equivalent to that necessary for a full scale war. Somaliland, which had been controlled for numerous years without major difficulty by British and Italian colonialists, had in the 90s become the Somalia where thousands of American and other troops were forced to ignominiously retreat when attacked by the people. Even the large scale and continuous bombing of Iraq and Yugoslavia without the commit- ment of ground troops is the recognition by imperialism that no country, nation or people would in this period be prepared to accept an occupation army.
ထို႕ေၾကာင့္ အေျခခံပဋိပကၡမ်ားအားလုံး ျပင္းထန္လာျခင္းႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ အင္အားခ်ိနဲ႕ လာျခင္းတို႕ျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အေကာင္းဆုံး အေျခအေနျဖစ္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားသည္ ကမၻာ႕ေတာ္လွန္ေရးမုန္တိုင္း၏ ဗဟိုခ်က္မ်ားျဖစ္လာ ၾကသည္။ဤ ေခတ္၏ အစတြင္ ေျပာက္က်ားေတာ္လွန္ေရးမ်ားသည္ ဇင္ဘာေဗြ၊ နီကာရာဂြာ၊ အီထရီးယားႏွင့္ အျခားေသာႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚေနသည္။ ပီရူးတြင္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ ေတာ္လွန္ေရး ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွ ျပည္သူ႕စစ္ပြဲ ေပၚေပါက္လာသည္။ အီရန္ ရွားဘုရင္ကို ျဖဳတ္ခ်ၿပီး အေမရိကန္ဆန္႕က်င္ေရး အစၥလမ္မစ္ သမၼတႏိုင္ငံ ေပၚေပါက္လာသည္။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္တြင္ ဆိုဗီယက္ ရုပ္ေသးအစိုးရခန္႕အပ္ျခင္းႏွင့္ ၁၉၇၉ တြင္ ဆိုဗီယက္ ဆိုရွယ္နယ္ခ်ဲ႕ သိမ္းပိုက္မႈအၿပီး အာဖဂန္နစၥတန္ႏိုင္ငံတြင္ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး စစ္ပြဲျဖစ္ေပၚလာသည္။ အာဖဂန္ျပည္သူတို႕၏ သူရဲေကာင္းပီသ ေသာစစ္ပြဲသည္ ဆိုဗီယက္အစိုးရကို ေသလုေမ်ာပါး ထိုးႏွက္ခဲ့ၿပီး ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ၿပိဳကြဲျခင္းတြင္ အဓိကက်ေသာ အခန္းက႑မွပါ၀င္ေၾကာင္း သက္ေသျပခဲ့သည္။ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနိတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားမွ ျပည္သူမ်ား၏ တိုက္ပြဲမ်ား၏ အဓိက ထူးျခားခ်က္မွာ နယ္ခ်ဲ့စနစ္ႏွင့္ အဖိႏွိပ္ခံ ႏိုင္ငံမ်ားအၾကား ဆက္ဆံေရး သေဘာသဘာဝက္ို အၿပီးအပိုင္ေျပာင္းလဲသြားေစျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ မဟာအင္အားႀကီး ႏိုင္ငံတခုသည္ အင္အားခ်ိနဲ႔ေသာ ႏိုင္ငံတခုကိုပင္ သိမ္းပိုက္ထားႏိုင္ျခင္း မ႐ွိေကာျင္း ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲမ်ားက သက္ေသျပခဲ့သည္။ ထိုအမွန္တရားကို ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားက ကုလသမဂၢ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ထိန္းသိမ္းမႈ တပ္ဖြဲ႔မ်ား ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ရန္ႀကိဳးစားေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ထိုအမွန္တရားက္ို ပိုမိုျပတ္သားစြာေတြ႔ျမင္ရသည္။ပထမ ကမၻာစစ္ မတိုင္မီ ဟက္စဘတ္ အင္ပါယာ ၿပိဳကြဲစဥ္က ျပႆနာ ႀကီးႀကီးမားမား မ႐ွိဘဲ သိမ္းပိုက္ထိန္းခ်ဳပ္ခံခဲ့ရေသာ ေဘာ့စနီးယားဟာဇီဂိုးဗီးနားတြင္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားသို႔ေရာက္လာောသအခါ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ စစ္ပြဲႀကီးတခုဆင္ႏႊဲရန္လိုအပ္ေသာ ႏိုင္ငံတကာ တပ္ဖြဲ႕မ်ား ခ်ထားသိမ္းပိုက္ရန္ လိုအပ္လာသည္။ ၿဗိတိသ်ွ ႏွင့္ အီတလီ နယ္ခ်ဲ့မ်ား ႏွစ္ေပါင္းမ်ာစးြာ အခက္အခဲမ႐ွိဘဲ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသာ ဆိုမာလီလန္း သည္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားသို႔ေရာက္လာေသာအခါ ဆိုမာလီျဖစ္လာၿပီး ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေမရိကန္ႏွင့္ အျခားတပ္မ်ားသည္ ျပည္သူလူထု၏ တိုက္ခိုက္မႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေသာအခါသိကၡာကင္းမဲ့စြာ ဆုတ္ခြာရသည္။ ဤ ေခတ္တြင္ မည္သည့္ႏိုင္ငံ၊ ျပည္သူကိုကမွ် က်ဴးေက်ာ္ေရးတပ္တခုကို လက္ခံမည္မဟုတ္ဆိုသည့္ အခ်က္ကို နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ား အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ေၾကာင္း ေျမျပင္တပ္ဖြဲ႕မ်ား ခ်ထားျခင္းမ႐ွိဘဲ အီရတ္ႏွင့္ ယူဂိုဆလဗီးယားကို ဗုံးၾကျခင္းက ျပသေနသည္။
Ever since the collapse of the bureaucratic regimes in East Europe and the various republics of the former Soviet Union, there had been a continuous revolutionary crisis there too. Even in the Western imperialist countries the worsening of the crisis has led to the intensification of the contradiction between labour and capital and repeated waves of strike struggles by the industrial working class. The revolutionary forces however have not been organisationally strong enough to utilise the excellent world-wide revolutionary situation to advance the World Socialist Revolution. အေ႐ွ႕ဥေရာပဗ်ဴ႐ိုကရက္ အစိုးရမ်ားႏွင့္ ယခင္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံမွ သမၼတႏိုင္ငံအမ်ားအျပား ၿပိဳကြဲၿပီးေနာက္ စဥ္ဆက္မျပတ္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး အက်ပ္အတည္းလည္း ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ အေနာက္ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ပင္ အက်ပ္အတည္း ဆိုးရြားလာျခင္းသည္ လုပ္အားႏွင့္ေငြရင္းအၾကား ပဋိပကၡကို ပိုမိုျပင္းထန္ေစျခင္းႏွင့္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာေသာ အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ သပိတ္တိုက္ပြဲ လိႈင္းမ်ားကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုမ်ားသည္ ကမၻာ့ဆို႐ွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရးကို ေ႐ွ႕ဆက္ရန္ အေကာင္းဆုံးေသာ ကမၻာတဝန္း ေတာ္လွန္ေရး အေျခအေနကို အသုံးခ်ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အဖြဲ႔အစည္းအရ ခိုင္မာျခင္း မ႐ွိခဲ့ၾကေပ။
Reorganisation of Revolutionary Forces
In the years immediately after the death of Mao, there was a considerable amount of confusion in the international communist movement, with. the Deng revisionists, through. Hua Kuo-feng, attempting to project themselves as upholders of Maoism. In particular they falsely peddled the revisionist Three World Theory as Mao’s general line for the international proletariat. Many revolutionary sections accepted these positions and it was only after the very openly revisionist History Resolution of the CPC in 1981 and the Twelfth Congress in 1982 that most revolutionary forces throughout the world started coming out openly against Deng revisionism. However some sections continued to follow the Dengist revisionist line and abandoned Mao’s revolutionary teachings. Certain other sections allied themselves with the opportunist attack by the Albanian Party of Labour on Maoism. However these parties later either disintegrated or openly revealed their revisionist nature. Those that resolutely opposed Deng revisionism and upheld Maoism in practice could however make considerable advances. Today these forces form the core of the revolutionary international proletariat. They are leading armed struggles in Peru, Philippines, Turkey, India, Nepal.
ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုမ်ားကို ျပန္လည္စုစည္းျခင္း
ေမာ္ကြယ္လြန္ၿပီးစ ႏွစ္မ်ားတြင္ တိန္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးသမားမ်ားသည္ ဟြကိုဖုုန္းမွတဆင့္ ၄င္းတို႕ကို ၄င္းတို႕ ေမာ္၀ါဒကို ဆုပ္ကိုင္သူမ်ားျဖစ္သေယာင္ ျပဳလုပ္လာေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတရာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈအတြင္ ႀကီးမားေသာ ရႈပ္ေထြးမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။အထူးသျဖင့္ ၄င္းတို႕သည္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး ကမၻာ ၃ ခုသေဘာတရားကို ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့မ်ားအတြက္ ေမာ္၏ လမ္းညြဳန္အျဖစ္ ၀ါဒ ျဖန္႕လာ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရး၏ အစိတ္အပိုင္းအမ်ားအျပားသည္ ထို သေဘာထားကိုလက္ခံၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး ျဖစ္လာေသာ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သမိုင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ၁၂ ႀကိမ္ေျမာက္ ကြန္ဂရက္အၿပီးမွသာ ကမၻာတ၀န္းမွ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုအမ်ားစုတို႕သည္ တိန္ေရွာက္ဖိန္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒကို ဆန္႕က်င္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားသည္ တိန္ေရွာက္ဖိန္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒကို ဆက္လက္လက္ခံၾကၿပီး ေမာ္ ၏ ေတာ္လွန္ေရးဆိုင္ရာ သင္ၾကားမႈမ်ားကို စြန္႕ပစ္ခဲ့ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ အင္အားစုမ်ားသည္လည္း အယ္လ္ေဘးနီးယား ေလဘာပါတီ၏ ေမာ္၀ါဒကို အေခ်ာင္သမားတိုက္ခိုက္မႈတြင္ မဟာမိတ္မ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ သို႕ေသာ္ထို ပါတီမ်ားသည္ ေနာင္တြင္ ၿပိဳကြဲသြားခဲ့သည္ သို႕မဟုတ္ ၄င္းတို႕၏ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး သေဘာသဘာ၀ကို ေျပာင္က်က် ေဖၚျပလာၾကသည္။ သို႕ေသာ တိန္ေရွာက္ဖိန္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး၀ါဒကို ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႕က်င္ၿပီး ေမာ္ ၀ါဒကို လက္ေတြ႕ ဆုပ္ကိုင္ေသာသူမ်ားသည္ သိသာထင္ရွားေသာ တိုးတက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထို အင္အားစုမ်ားသည္ ယေန႕တြင္ ေတာ္လွန္ေသာ ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ အဓိကအစိတ္အပိုင္းျဖစ္လာသည္။ ၄င္းတို႕သည္ ပီရူး၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ တူရကီ၊ အိႏိၵယႏွင့္ နိေပါ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးမ်ား ဆင္ႏြဲၾကသည္။
Some Anti-Marxist Ideological Trends
The loss of all socialist bases led to a concerted ideological attack on Marxism. However of these the most dangerous were the trends that emerged from within the ICM and people’s movements. In the guise of providing the answers to the setbacks to socialism there appeared trends that attempted to revise the basic Marxist formulations regarding the nature of the socialist state and the organisational principles of the Leninist party. They attempted to substitute the dictatorship of the proletariat by the bourgeois concept of proletarian democracy; they rejected the party principles of democratic centralism as the cause of bureaucracy and the restoration of capitalism. An extreme example of such anti-Marxist trends was the debate raised by the liquidationist Venu within the Revolutionary Movement (RIM). However there were many other examples where Trotskyite and Anarchist understanding was attempted to be smuggled into the proletarian movement.
အခ်ိဳ႕ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒဆန္႕က်င္သည့္ အယူအဆမ်ား
ဆိုရွယ္လစ္ အေျခစိုက္ စခန္းမ်ားအားလုံး က်ဆုံးျခင္းသည္ မာ့က္စ္၀ါ၏ အေပၚ သေဘာတရားေရးအရ ၀ိုင္း၀န္းတိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ သို႕ေသာ ၄င္းတို႕တြင္ အႏၱရာယ္ အႀကီးမားဆုံးမွာ ႏိုင္ငံတကာ ကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ျပည္သူ႕လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ဆိုရွယ္လစ္ ၀ါဒ ဆုတ္ယုတ္မႈမ်ားကို အေျဖထုတ္သည့္ ပုံစံမ်ိဳး ပုံမွားရိုက္ၿပီ ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံေတာ္၏ သေဘာသဘာ၀ႏွင့္ လီနင္၀ါဒပါတီ၏ အဖြဲ႕အစည္းဆိုင္ရာ သေဘာတရားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ အေျခခံသေဘာတရားမ်ားကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္သည့္ သေဘာတရားမ်ား ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ၄င္းတို႕သည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္ စနစ္ေနရာတြင္ ဓနရွင္ အေတြးအေခၚျဖစ္ေသာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား ဒီမိုကေရစီကို အစားထိုးလာၾကသည္။ ဒီမိုကေရစီ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈ ပါတီ သေဘာတရားမ်ားကို ဗ်ဴရိုကေရစီ၏ ရင္းျမစ္ႏွင့္ အရင္းရွင္စနစ္ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းျခင္း အျဖစ္ ပစ္ပယ္ၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႕ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ ဆန္႕က်င္ေရး အယူအဆမ်ားအနက္ ထင္ရွားေသာ ဥပမာမွာ ေတာ္လွန္ေရး လႈပ္ရွားမႈ -RIM အတြင္းမွ ဖ်က္သိမ္းေရး၀ါဒီ ဗန္ႏု - Venu ၏ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ထေရာ့စကီ၀ါဒီႏွင့္ မင္းမဲ့၀ါဒ နားလည္မႈမ်ားကို ပစၥည္းမဲ့လႈပ္ရွားမႈအတြင္ ေမွာင္ခိုသြင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။
An anti-Marxist ideology which gained popularity in the 90s, though not originating from within the ICM, nevertheless created considerable confusion through its intervention in people’s movements in various parts of the world. This ideology went by the name of ‘postmodernism’. Its central thesis was to announce the end of the ‘Modern’ age and with it the end of the beliefs of the Enlightenment (see Chapter II) that humanity constantly progressed through the advancement of
reason and freedom. It also simultaneously rejected the ideologies rooted in the Enlightenment – bourgeois liberalism and socialism. It rejects universal values like rationality, equality or general human emancipation as ‘totalising’ concepts and contrasts them to an emphasis on ‘different’ identities such as gender, race, ethnicity, sexuality, on various particular and separate oppressions and struggles. The emphasis on differences is continued as a refusal to accept the possibility of building common social consciousness, such as class consciousness, because the individual’s identities are so different and variable. It rejects what it calls ‘grand narratives’ including the Marxist materialist conception ofhistory, on the grounds that it reduces the complexity of human experience to a simplistic, monolithic, world-view, giving undue weightage to economics, the mode of production and class. In contrast it concentrates its focus on language, culture and ‘discourse’ on the grounds that language is all we can know about the world and we have access to no other reality. Thus the link running through all the postmodernist themes is an emphasis on the fragmented nature of the world and of human knowledge and a staunch opposition to any politics of emancipation attempting to liberate the whole of society, e.g. socialism, communism.
ႏိုင္ငံတကာ ကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွ ထြက္ေပၚလာျခင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ လူႀကိဳက္မ်ားေသာ မာ့က္စ္၀ါဒဆန္႕က်င္ေရး အေတြးအ ေခၚတိုသည္လည္း ကမၻာ႕အစိတ္အပိုင္းအမ်ားအျပား လူထုလႈပ္ရွားမႈ အမ်ားအျပားတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္ျခင္းျဖင့္ ရႈပ္ေထြးမႈ အမ်ားအျပားျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။ ထိုအေတြးအေခၚကို ေခတ္သစ္လြန္၀ါဒ - postmodernism ဟု ေခၚၾကသည္။ ထို၀ါဒ၏ အဓိက အယူအဆမွာ ေခတ္သစ္ - modern ေခတ္ကုန္ဆုံးေၾကာင္း ေၾကညာရန္ႏွင့္ ထိုသစ္ေခတ္သစ္ကုန္ဆုံးျခင္းႏွင့္အတူ လူသားတို႕သည္ ဆင္ျခင္တုံတရားႏွင့္ လြတ္လပ္မႈ တိုတက္လာျခင္းျဖင့္ အၿမဲမျပတ္တိုးတက္လာသည္ဟူသည့္ အသိပညာထြန္းကားမႈေခတ္- Enlightenment ( အခန္း -၂ တြင္ၾကည့္) အယူအဆလည္း နိဂုံးခ်ဳပ္သြားျခင္း ကိုေၾကညာရန္ျဖစ္သည္။ တၿပိဳင္နက္တည္းတြင္ ၄င္းသည္ အသိပညာတိုးတက္မႈေခတ္တြင္ စတင္ေပၚေပါက္လာသည့္ ဓနရွင္ လစ္ဘရယ္၀ါဒႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ တို႕ကိုလည္း ပယ္ခ်သည္။ ထိုေနာက္ ၄င္းသည္ ဆင္ျခင္တုံတရား၊ တန္းတူညီမွ်ျခင္း သို႕မဟုတ္ လူသား၏ေယဘုံယ်လြတ္ေျမာက္ေရး စသည့္ အႀကြင္းမဲ့တန္ဖိုးမ်ားကို သိမ္းႀကံဳးေပါင္းစပ္ထားေသာ အယူအဆမ်ားအျဖစ္ ပယ္ခ်ၿပီး လိင္ကြဲျပားမႈ၊ လူမ်ိဳး၊ လူမ်ိဳးစု၊ လိင္မႈဆိုင္ရာ ခံစားခ်က္၊အမ်ိဳးမ်ိဳးထူးျခားကြဲျပားေသာ ဖိႏွိပ္မႈမ်ား ႏွင့္ တိုက္ပြဲမ်ား စသည့္ အမ်ိဳးအမည္မ်ားကို အေလးထားမႈႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္သည္။ ကြဲျပားျခားနားမႈမ်ားကို အေလးထားျခင္းသည္ လူတဦးခ်င္းစီသည္ အမ်ိဳးအမည္လြန္စြာကြဲျပားျခားနားေသာေၾကာင့္ လူတန္းစား အသိကဲ့သို႕ေသာ ဘုံလူမႈ အသိတည္ေဆာက္ရန္ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းကို လက္မခံဘဲဆက္လက္ျငင္းဆန္သည္။ ၄င္းသည္ မာ့က္စ္၀ါဒ သမိုင္းဆိုင္ရာရုပ္၀ါဒ အယူအဆအပါအ၀င္ မဟာထိုးဇာတ္အျဖစ္ ၄င္းက သတ္မွတ္ထားေသာ အယူအဆမ်ားကိုလည္း ပယ္ခ်သည္။ ထိုသို႕ပယ္ခ်ျခင္းမွာ သမိုင္းဆိုင္ရာရုပ္၀ါဒသည္ ရႈပ္ေထြးလွေသာ လူသားအေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ရိုးရွင္း သိမ္းႀကံဳးၿခံဳငုံေသာ ေလာကအျမင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေသာေၾကာင့္ စီးပြားေရး၊ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းႏွင့္ လူတန္းစား တို႕ကို မလိုအပ္ေသာ အေလးေပးမႈ ျဖစ္ေစသည္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႕အျပင္ ၄င္းသည္ ဘာသာစကားသည္ ကမၻာေလာက အေၾကာင္း လူသားတို႕သိႏိုင္သမွ် အရာရာျဖစ္ၿပီး အျခားအမွန္တရားကို လူသားတို႕ မသိႏိုင္ဟူေသာ အေျခခံျဖင့္ ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဘာသာစကားအသုံးျပဳျခင္းတို႕ကို အထူး အေလးထားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေခတ္သစ္လြန္၀ါဒ အေၾကာင္းအရာမ်ားအၾကား ဆက္စပ္မႈမွာ ကမၻာေလာကႏွင့္ လူသား အသိပညာ၏ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာျဖစ္ျခင္းကိုအေလးအနက္ထားၿပီး ဆိုရွယ္လစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ စသည့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတခုလုံအေနျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ရန္ႀကိဳးစားသည့္ မည္သည့္လြတ္ေျမာက္မႈ ႏိုင္ငံေရးကို မဆို အျပင္းအထန္ဆန္႕က်င္သည္။
The material roots of the postmodernist thinking can be traced to the segmented, consumerist and seemingly continuously changing and shifting nature of contemporary global capitalism. Postmodernism simultaneously attempts to link itself to the various sectional movements growing in this period. However it principally is an example of the various defeatist philosophies that have attempted to grow in prominence in the wake of the collapse of all socialist bases. While countering it at the philosophical and ideological levels, it is also simultaneously necessary to clearly and forcefully propagate the Marxist perspective within the fighting sections in the movements where postmodernism attempts to create its defeatist confusions – the environment, women’s, caste, race, and other movements.
ေခတ္သစ္လြန္၀ါဒ အေတြးအေခၚ၏ ရုပ္၀တၱဳရင္းျမစ္မွာ အပိုင္းပိုင္းကန္႕ထားေသာ စားသုံးသူ၀ါဒ ေခတ္ၿပိဳင္ ကမၻာ႕အရင္းရွင္စနစ္၏ စဥ္ဆက္မျပတ္ေျပာင္းလဲေနေသာ သေဘာသဘာ၀ကို ေျခရာခံႏိုင္သည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ေခတ္သစ္လြန္၀ါဒသည္ ထိုကာလအတြင္း ႀကီးထြားလာေသာ က႑အလိုက္ လႈပ္ရွားမႈ အမ်ိဳးအမ်ိဳးႏွင့္လည္း ဆက္စပ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႕ေသာ္ ၄င္းသည္ အဓိကအားျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္ အေျခစိုက္ စခန္းမ်ား ၿပိဳကြဲအၿပီး ေအာင္ျမင္ထင္ရွားလာေအာင္ ႀကိဳးစားသည့္ အညံ့ခံေရး အေတြးအေခၚမ်ားအနက္ ဥပမာတခုသာျဖစ္သည္။ ထိုအယူအဆကို သေဘာတရားအရ၊ အေတြးအေခၚအရ တန္ျပန္ၿပီး တခ်ိန္တည္းတြင္ အညံ့ခံေသာ ရႈပ္ေထြးမႈမ်ား - သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အေရး၊ ဇာတ္ခြဲျခင္း၊ လူမ်ိဳးႏွင့္ အျခားလႈပ္ရွားမႈမ်ား- မ်ားကို ေခတ္သစ္လြန္၀ါဒက ဖန္တီးရန္ႀကိဳးစားႏိုင္သည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား၏ တိုက္ပြဲက႑မ်ားအတြင္း မာ့က္စ္၀ါဒအျမင္ကို ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာအင္တိုက္အားတိုက္ ျဖန္႕ခ်ိရန္ လိုအပ္သည္။
Advance to Final Victory guided by Marxism-Leninism-Maoism
The principal source of their growth in strength is the correctness of the ideology of Marxism- Leninism-Maoism. The train of main historical events in the last twenty odd years has confirmed most of the assessments of Maoism. In particular the collapse of the Soviet Union and its retreat from super power status in the face of people’s struggles and the serious weakening of the American super power in the face of the struggles of oppressed peoples of the world, have accorded to the assessment by Mao that these imperialists were only paper tigers who would be taught a lesson by the people.
မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္ ၀ါဒ၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ေနာက္ဆုံးေအာင္ပြဲသို႕ခ်ီတက္ျခင္း
မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္၀ါဒ အင္အားႀကီးထြားလာျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမွာ ၄င္း၏ အေတြးအေခၚအရ မွန္ကန္မႈပင္ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၂၀ ခန္႕အတြင္ အဓိက သမိုင္းဆိုင္ရာ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ေမာ္၀ါဒ၏ အကဲျဖတ္ခ်က္အမ်ားစု ကို အတည္ျပဳေပးသည္။ အထူးသျဖင့္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ၿပိဳကြဲျခင္း၊ ျပည္သူ႕တိုက္ပြဲႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေသာ အခါ မဟာအင္အားႀကီး ႏိုင္ငံအဆင့္မွျပန္ေလွ်ာက်ျခင္း၊ ကမၻာ႕ဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ား၏ တိုက္ပြဲႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေသာအခါ မဟာအင္အားႀကီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အင္အားခ်ိနဲ႕လာျခင္းစသည္တို႕သည္ "နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားသည္ ျပည္သူလူထုက သင္ခန္းစာေပးရမည့္ စကၠဴက်ားမ်ားသာျဖစ္သည္" ဟူသည့္ ေမာ္ ၏ အကဲျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ကိုက္ညီေနေပသည္။
Similarly Maoism has remained the best tool in the hands of the international proletariat and oppressed peoples to formulate and implement the programme for revolution in their own respective countries. It has also had a major influence over the armed struggles for national liberation being waged in various corners of the globe. Though in this period there has not been any major or significant developments in Marxist science and theory, MLM continues to be adaptable to the changing conditions in the world. It yet provides the only scientific and correct theory for the international proletariat.
ထို႕အျပင္ ေမာ္၀ါဒသည္ ၄င္းတို႕၏ ႏိုင္ငံအသီးသီးတြင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အစီအစဥ္မ်ား ေဖာ္ထုတ္အေကာင္အထည္ေဖၚရန္ ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ႕ႏွင့္ ဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ား၏လက္တြင္ အေကာင္းဆုံးလက္နက္အျဖစ္ဆက္လက္တည္ရွိေနသည္။ ေမာ္၀ါဒသည္ ကမၻာတ၀န္း ဆင္ႏႊဲခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲမ်ားေပၚ ႀကီးမားေသာ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ဤ ကာလအတြင္း မာ့က္စ္၀ါဒ သိပၸံပညာႏွင့္ သေဘာတရားတြင္ မည္သည့္ႀကီးမားေသာ တိုးတက္မႈမွ် ေပၚေပါက္ျခင္း မရွိခဲ့ေသာ္လည္း မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္ ၀ါဒသည္ ကမာၻတြင္ ေျပာင္းလဲေနေသာ အေျခအေနမ်ား ဆက္လက္ဆက္စပ္ေျပာင္းလဲေနသည္။ ၄င္းသည္ ႏိုင္ငံတကာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအတြက္ တခုတည္းေသာ သိပၸြံနည္းက် မွန္ကန္ေသာ သေဘာတရားျဖစ္သည္။
The international communist movement is going through the process of victory-defeat-victory on the road to ultimate victory in the World Socialist Revolution. For those who would get despondent due to the ups and downs of this process it would help to remember the words of the article Sweep Away All Monsters and Demons written in January 1967, during the Cultural Revolution, “Even the bourgeois revolution, which replaced one exploiting class by another, had to undergo repeated reversals and witness many struggles – revolution, then restoration and then the overthrow of restoration. It took many European countries hundreds of years to complete their bourgeois revolutions from the start of the ideological preparations to the final conquest of state power. Since the proletarian revolution is a revolution aimed at completely ending all systems of exploitation, it is
still less permissible to imagine that the exploiting classes will meekly allow the proletariat to deprive them of all their privileges without seeking to restore their rule.” 47
ႏိုင္ငံတကာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈသည္ ကမၻာ႕ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး၏ အႏၱိမ ေအာင္ပြဲသို႕ ခ်ီတက္ရာလမ္းတြင္ ေအာင္ကျမင္မႈ၊ က်ဆုံးမႈ တလွည့္စီ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့သည္။ ထိုသို႕အတက္၊ အက် ျဖစ္စဥ္မ်ားေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းသူမ်ားအေနျဖင့္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ ယဥ္ေက်းမႈ ကာလအတြင္းက ေရးသားခဲ့သည့္ "မေကာင္းဆိုးရြားမ်ားကို သုတ္သင္ဖယ္ရွားၾက" စာတမ္းကို သတိရသင့္ေပသည္။ "ဖိႏွိပ္သူ လူတန္းစားတခုကတခုကိ အစားထိုး၀င္ေရာက္သည့္ ဓနရွင္ေတာ္လွန္ေရးမ်ားသည္ပင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုတ္ယုတ္မႈမ်ားႏ်ွင့္ မ်ားျပားလွစြာေသာ တိုက္ပြဲမ်ား- ေတာ္လွန္ေရး၊ ထို႕ေနာက္ ျပန္ထည္ ထိန္းသိမ္းေရး ႏွင့္ ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းျခင္းကို ျဖဳတ္ခ်ျခင္း- ကို ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ သေဘာတရားေရးရာ ျပင္ဆင္မႈမ်ားမွ ေနာက္ဆုံးတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို သိမ္းပိုက္သည္အထိ ၄င္းတို႕၏ ဓနရွင္ေတာ္လွန္ေရး ၿပီးစီးေစရန္ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားသည္ ႏွစ္ရာေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ယူခဲ့ရသည္။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားေတာ္လွန္ေရးသည္ ေသြးစုတ္အျမတ္ထုတ္ေသာ စနစ္မ်ားအားလုံးကို လုံး၀ အဆုံးသတ္ရန္ ရည္ရြယ္ေသာေၾကာင့္ ေသြးစုပ္သူ လူတန္းစားသည္ ၄င္းတို႕၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ျပန္လည္ထူေထာင္ရန္ မႀကိဳးစားပဲ ၄င္းတို႕၏ အခြင္ထူးမ်ားကို ရုပ္သိမ္းရန္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအား ခြင့္ျပဳမည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းကိုခြင့္မျပဳႏိုင္ေပ" ၄၇
Temporary defeats are therefore but to be expected on the long and tortuous path of the World Socialist Revolution. The history of 150 years of the development of Marxism-Leninism-Maoism has however conclusively proved that it is the historical destiny of this doctrine alone to lead and guide the international proletariat to final victory.
ထို႕ေၾကာင့္ ယာယီ ရႈံးနိမ့္မႈမ်ားကို ရွည္လွ်ားပင္မမ္းဆင္းရဲသည္ ကမၻာ႕ဆိုရွယ္လစ္ ေတာ္လွန္ေရး လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္တြင္ ေမွ်ာင္လင့္ထားရမည္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္စား ကို ေနာက္ဆုံးေအာင္ပြဲသို႕ ဦးေဆာင္ေခၚယူသြားမည့္ တခုတည္းေသာ အေတြးအေခၚမွာ ဤအယူအဆ၏ သမိုင္းၾကမၼာသာျဖစ္ေၾကာင္း မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္၀ါဒ ၏ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅၀ ေက်ာ္ၾကာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈက သက္ေသျပေနသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ေပသည္။
P A R T II
THE COMPONENT PARTS OF
MARXISM - LENINISM - MAOISM
In Part II we take up separately the various component parts of Marxism-Leninism-Maoism.
This will help us to understand various aspects of MLM in greater depth. It will also help us to grasp
MLM in the continuity and the process of development of its various parts.
အပိုင္း ၂
မာ့က္စ္လီနင္ေမာ္၀ါဒ၏အစိတ္အပိုင္းမ်ား
အပိုင္း ၂ တြင္ မာ့က္စ္လီနင္ေမာ္၀ါဒ၏အစိတ္အပိုင္းအသီးသီးကိုသီးျခားစီေလ့လာၾကမည္။ ထိုသို႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္မာ့က္စ္လီနင္ေမာ္၀ါဒ၏သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားကိုပိုမိုနက္ရႈိင္းစြာနားလည္ရန္အေထာက္အကုူျပဳလိမ့္မည္။ မာ့က္စ္လီနင္ေမာ္၀ါဒကိုဆက္စပ္နားလည္ၿပီး၄င္း၏အစိတ္အပိုင္းမ်ား၏ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈျဖစဥ္ကိုနားလည္ရန္လည္းအေထာက္အကူျပဳသည္။
Chapter X
Philosophy
We have seen in the foregoing pages how the working class had emerged as a class-for-itself by the mid 19th century – as a consolidated fighting force and a new motive force of history. The bourgeoisie, that had been until then a motive force for social development, began to be transformed into an obsolete force that is doomed to disappear from the centre stage of history.
အခန္း (၁၀
အဘိဓမၼာ
အလုပ္သမားလူတန္းစားသည္ ၁၉ ရာစုအလယ္တြင္ ေသြးစည္းညီညြတ္ေသာ တိုက္ခိုက္ေရး အင္အားစုတခုႏွင့္ သမိုင္းကို ေမာင္းႏွင္ေသာအင္အားစုတစု အေနျဖင့္ မိမိလူတန္းစား အက်ိဳးကို မိမိဘာသာေဆာင္ရြက္ေသာလူတန္းစားအျဖစ္ မည္သို႕ေပၚေပါက္လာသည္ ကိုေရွ႕အခန္းမ်ားတြင္ေဖၚျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မတိုင္မီအထိ လူမႈဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈ၏ အဓိကေမာင္းႏွင္အားျဖစ္ခဲ့ေသာဓနရွင္လူတန္းစားသည္ သမိုင္းဇာတ္စင္၏ဗဟိုမွေပ်ာက္ကြယ္ ေတာ့မည့္အသုံးမ၀င္ေတာ့ေသာအင္အားစုအျဖစ္ေျပာင္းလဲစျပဳလာၿပီျဖစ္သည္။
Marx and Engels recognised that the proletariat has to emerge as the most revolutionary social class and a motive force for social development. Besides, they also recognised that the proletariat in the course of liberating itself from wage slavery, will also liberate the entire society from all class exploitation and oppression and advance towards a classless society.
ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္အေတာ္လွန္ဆုံးေသာလူတန္းစားႏွင့္လူမႈဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ၏တြန္းအားအျဖစ္အျဖစ္ေပၚထြက္လာမည္ကိုမာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တိုကကသိရွိၾကသည္။ ထို႕အျပင္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္ ၄င္းကို၄င္း လုပ္ခစားေက်းကၽြန္အျဖစ္မွ လြတ္ေျမာက္ေစရာတြင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတခုလုံးကိုလည္းလူတန္းစားေသြးစုပ္မႈႏွင့္ဖိႏွိပ္မႈမွလြတ္ေျမာက္ေစၿပီး လူတန္းစားမဲ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသို႕ တိုးတက္ေစမည္ကိုလည္း မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕ ကသိရွိၾကသည္။
The division of society into two great classes; the continuous deterioration of the living conditions of the working classes; the ever increasing impoverishment of the masses; the recurrent crises in capitalist production - all these shattered the illusion that capitalism and its product, liberal bourgeois ideology, are the summation of the human achievements. The gigantic task of overthrowing capitalism and advancing towards a classless society has been thrust upon the shoulders of the working class by history. Marx and Engels recognised the necessity for the working class to have its own world outlook if it has to become conscious of its historic task and fulfill it.
လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကိုလူတန္းစားႀကီးႏွစ္ရပ္ခြဲျခားျခင္း၊အလုပ္သမားလူတန္းစား၏လူေနမႈအေျခအေနမ်ား စဥ္ဆက္မျပတ္ ယိုယြင္းလာျခင္း၊ လူထု၏ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ အၿမဲမျပတ္ ပိုမုိျမင့္မား လာျခင္း၊ အရင္းရွင္ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ၏ အက်ပ္အတည္းမ်ား အဖန္တလဲလဲျဖစ္ေပၚလာျခင္း စသည့္အခ်က္မ်ားအားလုံးသည္ အရင္းရွင္စနစ္ႏွင့္၄င္း၏ထုတ္ကုန္ျဖစ္ေသာ လစ္ဘရယ္ ဓနရွင္အေတြးအေခၚတို႕သည္ လူသားထုတရပ္လုံး ၏ေအာင္ျမင္မႈ အႏွစ္သာရျဖစ္သည္ ဟူေသာ ထင္ေယင္ ထင္မွားျဖစ္မႈကိုတစစီေၾကမြသြားေစခဲ့သည္။ အရင္းရွင္စနစ္ကိုျဖဳတ္ခ်ၿပီး လူတန္းစားမဲ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသို႕ ခ်ီတက္ေရးဟူသည့္ႀကီးမားလွေသာလုပ္ငန္း တာ၀န္ကို သမိုင္းကအလုပ္သမားလူတန္းစား၏ ပုခုံးေပၚသို႕ တင္ေပးလိုက္သည္။ အလုပ္သမား လူတန္းစားသည္၄င္း၏သမိုင္းေပးတာ၀န္ကိုသိရွိၿပီးေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ရန္ကိုယ္ပိုင္ေလာကအျမင္ရွိရန္လိုေၾကာင္းကိုလည္းမာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕ကသိရွိၾကသည္။
The proletariat is a class that has no private property and that can break its chain of wage slavery only through the abolition of private property. However, other class ideology had a dominant influence over the working class and the working class movement at that time. Whichever class has control over the means of production in society will also be in a position to dictate the intellectual life. The ruling class ideology that arises on the basis of private property and serves the interests of the private property will only serve as intellectual chains of slavery and can never contribute to working class liberation. Marx and Engels recognised that the working class can overthrow capitalism only by developing its own new ideology that represents its class interests, i.e., which works for the abolition of private property. The development of a new, scientific world outlook that can represent the interests of the working class, come to the fore as the immediate historic necessity for the working class movement at that juncture. Marx and Engels carried out this historic task most ably and Marxist philosophy emerged in that course. Marxist philosophy is the world outlook of the proletariat; it is the world outlook of the advanced detachment of the working class, the communist party. The basis for the proletarian party’s theoretical understanding in any sphere is Marxist philosophy. Marxist philosophy is known as dialectical and historical materialism.
ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားဆိုသည္မွာပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈမရွိဘဲပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈကိုဖ်က္သိမ္းမွသာ ၄င္း၏လုပ္ခစား ေက်းကၽြန္စနစ္ေႏွာင္ႀကိဳးကိုခ်ိဳးဖ်က္ႏိုင္ေသာ လူတန္းစားတခုျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ထိုအခ်ိန္က အျခား လူတန္းစားအေတြးအေခၚမ်ားသည္ အလုပ္သမားလူတန္းစားႏွင့္ အလုပ္သမားလူတန္းစားလႈပ္ရွားမႈအေပၚႀကီးမားစြာၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈရွိသည္။ လူ႕အဖြဲ့အစည္း တြင္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈနည္းလမ္းမ်ားကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ မည္သည့္လူတန္းစား မဆို သည္လည္းအေတြးအေခၚဘ၀ကိုျပဌာန္းႏိုင္ေသာအေနအထားတြင္ရွိသည္။ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မႈအေျခခံမွထြက္ေပၚလာၿပီးပုဂၢလိကအက်ိဳးစီးပြားကိုသာအက်ိဳးျပဳေသာအုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားအေတြးအေခၚသည္ေက်းကၽြန္စနစ္၏အသိပညာကြင္းဆက္မ်ားကိုသာအက်ိဳးျပဳၿပီးအလုပ္သမားလူတန္းစားလြတ္ေျမာက္ေရးကိုမည္သည့္အခါမွ်အက်ိဳးမျပဳႏိုင္ေပ။အလုပ္သမားလူတန္းစားသည္၄င္း၏လူတန္းစားကိုအက်ိဳးျပဳေသာ၄င္း၏ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚဥပမာဆိုရပါကပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈကိုဖ်က္သိမ္းေရးကို လုပ္ေဆာင္ေပးေသာ အေတြးအေခၚ ကိုေဖၚ ထုတ္ျခင္းအားျဖင့္သာ အရင္းရွင္စနစ္ကိုျဖဳတ္ခ်ႏိုင္မည္ကို မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕က သိရွိၾကသည္။ ဤေနရာတြင္အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ အက်ိဳးစီးပြားကိုကိုယ္စားျပဳႏိုင္ေသာ သိပၸံနည္းက် ကမာၻ႕အျမင္သစ္ေဖၚထုတ္ေရးသည္ လတ္တေလာသမိုင္းလိုအပ္ခ်က္ အျဖစ္ေရွ႕တန္းသို႕ေရာက္လာသည္။ မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ ထိုသမိုင္း၀င္တာ၀န္ကို အထိေရာက္ဆုံးစြမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကၿပီး ထို႕ေၾကာင့္လည္း မာ့က္စ္၀ါဒ အေတြးအေခၚ ေပၚေပါက္ လာခဲ့သည္။ မာ့က္စ္၀ါဒအေတြးအေခၚသည္ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ ေလာကအျမင္ ျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ အတုိးတက္ဆုံးအစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေသာ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ၏ ေလာကအျမင္ျဖစ္သည္။ မည္သည့္နယ္ပယ္တြင္မဆို္ ပစၥည္းမဲ့ပါတီ၏ သေဘာ တရားေရးရာကို နားလည္ရန္ အေျခခံမွာ မာ့က္စ္၀ါဒအေတြးအေခၚျဖစ္သည္။ မာ့က္စ္၀ါဒ အေတြးအေခၚကိုအႏုပဋိေလာမႏွင့္သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒဟုလည္းသိၾကသည္။
Marxism is the revolutionary theory of the working class. Its basis is dialectical and historical materialism. Hence the aim of Marxist philosophy is to transform this world in a revolutionary way. As Marx had stated: “The philosophers have only interpreted the world in various ways; the point, however, is to change it.”1
မာ့က္စ္၀ါဒသည္အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ေတာ္လွန္ေရးသေဘာတရားျဖစ္သည္။၄င္း၏အေျခခံမွာအႏုပဋိေလာမႏွင့္သမိုင္းဆိုင္ရာရုပ္၀ါဒျဖစ္သည္။ထို႕ေၾကာင့္မာ့က္စ္၀ါဒအဘိဓမၼာ၏ ရည္မွန္းခ်က္မွာဤေလာကကိုေတာ္လွန္ေသာနည္းျဖင့္ေျပာင္းလဲပစ္ရန္ျဖစ္သည္။ မာ့က္စ္ ကေဖၚျပခဲ့သည့္အတိုင္းဆိုရပါက “အဘိဓမၼဆရာတို႕သည္ ကမာၻေလာကကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ဖြင့္ဆိုၾကသည္။ သို႕ေသာ္အဓိကက်ေသာအခ်က္မွာ ၄င္းကိုေျပာင္းလဲျပစ္ရန္ ျဖစ္သည္”။၁
We have seen that in the given concrete historical conditions of that time, German classical philosophy had reached the peak of its development. Dialectics became manifest in the most revolutionary manner in classical German philosophy, particularly in the Hegelian philosophy. The uninterrupted dialectical unity and dialectical motion and development in nature, society and human thought were reflected in Hegelian dialectics. But, being an objective idealist, Hegel thought that this dialectical unity and development are reflection of the dialectical unity and development of the absolute idea. Thus the dialectical laws that are a reflection in human consciousness of the objective processes that are taking place in the real .world were turned “upside down” by Hegel, Marx and Engels made them stand “upright” on their feet. And in this process, they reconstructed dialectics totally on materialist basis.
ထိုေခတ္၏ခိုင္မာေသာသမိုင္းအေျခအေနအရ ဂ်ာမန္ဂႏၲ၀င္အဘိဓမၼာသည္ ၄င္း၏ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အထြဋ္အထိပ္သို႕ေရာက္ရွိေနသည္။ အႏုပဋိေလာမသည္ ဂ်ာမန္ဂႏၲ၀င္အဘိဓမၼာတြင္ အထူးသျဖင့္ ဟီဂယ္အေတြးအေခၚတြင္ ေတာ္လွန္ေရးအက်ဆုံးပုံစံျဖင့္ေပၚ ထြက္လာသည္။ စဥ္ဆက္မျပတ္ေသာအႏုပဋိေလာမညီညြတ္မႈ၊သဘာ၀၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ လူသားအေတြးအေခၚတြင္ အႏုပဋိေလာမေရႊ႕လွ်ားမႈႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုး တက္ျခင္းတို႕အားလုံးကို ဟီဂယ္အႏုပဋိေလာမ တြင္ ထင္ဟတ္ထားသည္။ သို႕ေသာ္ဓမၼဒိဌာန္စိတ္၀ါဒီတဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အႏုပဋိေလာမ ညီညြတ္မႈႏွင့္တိုးတက္မႈတို႕သည္ အကၽြင္းမဲ့အေတြးအေခၚ၏ အႏုပဋိေလာမညီညြတ္မႈႏွင့္ တိုးတက္မႈကိုထင္ဟတ္သည္ဟု ဟီဂယ္ကယူဆသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လက္ေတြ႕ေလာကတြင္ ျဖစ္ပြားေနေသာဓမၼဒိဌာန္က်သည့္ျဖစ္စဥ္မ်ားကိုလူသား၏သိစိတ္တြင္ထင္ဟတ္ျခင္းျဖစ္သည့္အႏုပဋိေလာမဥပေဒသမ်ားကိုဟီဂယ္ကေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္လုပ္လိုက္ၿပီးမာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕က၄င္းတို႕ကိုျပန္လည္တည့္မတ္ေပးလိုက္သည္။ထိုျဖစ္စဥ္တြင္၄င္းတို႕သည္အႏုပဋိေလာမကိုရုပ္၀ါဒအေျခခံေပၚတြင္လုံးလုံးလွ်ားလွ်ားျပန္လည္တည္ေဆာက္လိုက္သည္။
Feuerbach rejected both Hegelian idealism as well as his dialectics. Marx and Engels not only reconstructed dialectics with a materialistic outlook, but also made materialism scientific by making the scientific knowledge as the basis of it. Hence Marxist philosophical materialism and materialist dialecstic are different from all earlier philosophies. Marxist philosophical materialism had liberated materialism once for all from the speculations of philosophers. Rooted firmly in sciences, it has developed into the most consisting and scientific materialist outlook.
ဖ်ဴး၀ါးဘက္ခ်္ Feuerbach သည္ ဟီဂယ္စိတ္၀ါဒႏွင့္သူ၏အႏုပဋိေလာမကိုပါပယ္ခ်သည္။ မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္အႏုပဋိေလာမကိုရုပ္၀ါဒအျမင္ျဖင့္ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရုံမွ်သာမက သိပၸံပညာကို ရုပ္၀ါဒ၏အေျခခံအျဖစ္ျပဳလုပ္ၿပီးရုပ္၀ါဒကိုသိပၸံနည္းက်ေစခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္မာ့က္စ္၀ါဒအဘိဓမၼာရုပ္၀ါဒႏွင့္ရုပ္၀ါဒအႏုပဋိေလာမတို႕သည္ယခင္ကအဘိဓမၼာမ်ားအားလုံးမွကြဲျပားျခားနားၾကသည္။ မာ့က္စ္၀ါဒအဘိဓမၼာဆိုင္ရာရုပ္၀ါဒသည္ ရုပ္၀ါဒကို အေတြးအေခၚဆရာအားလုံး၏မွန္းဆခ်က္ပုစံမ်ားအားလုံးမွအၿပီးတိုင္လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့သည္။ သိပၸံပညာတြင္အခိုင္အမာအေျခခံေသာေၾကာင့္ ၄င္းသည္က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္မႈအရွိဆုံးႏွင့္ သိပၸံနည္းအက်ဆံုးရုပ္၀ါဒေလာကအျမင္အျဖစ္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာသည္။
Philosophical Materialism
“The great basic question of all philosophy, especially of modern philosophy, is that concerning the relation of thinking and being ...spirit to nature – which is primary, spirit or nature. The answers which the philosophers gave to this question split them into two great camps. Those who asserted the primacy of spirit to nature, and therefore, in the last analysis, assumed world creation in some form or another... comprised the camp of idealism. The others, who regarded nature as primary,belong to the various schools of materialism.”2 – Engels.
အဘိဓမၼာဆိုင္ရာရုပ္၀ါဒ
အဘိဓမၼာအားလုံး အထူးသျဖင့္ေခတ္သစ္အဘိဓမၼာ၏ အလြန္အေျခခံက်ေသာေမးခြန္းမွာ ေတြးေခၚျခင္းႏွင့္ တည္ရွိျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ၊ စိတ္ႏွင့္သဘာ၀ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စိတ္ႏွင့္ သဘာ၀ မည္သည္က အေျခခံ က်သနည္းဟူေသာေမးခြန္းျဖစ္သည္။ ထိုေမးခြန္းအတြက္ အဘိဓမၼာဆရာမ်ားကေပးေသာ အေျဖေပၚ မူတည္ၿပီး၄င္းတို႕ကိုအုပ္စုႀကီးႏွစ္ခုခြဲျခားသည္။ ေနာက္ဆုံးခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမႈတြင္ စိတ္ကိုသဘာ၀၏ အေျခခံသည္ဟုဆိုသူမ်ားသည္ ကမာၻကို တနည္းမဟုတ္တနည္းဖန္တီးမႈပုံစံကိုဆုပ္ကိုင္ၾကၿပီးထို႕ေၾကာင့္ပင္စိတ္၀ါဒအုပ္စုတြင္ပါ၀င္သည္။သဘာ၀သည္အေျခခံျဖစ္သည္ဟုယူဆသူမ်ားသည္ ရုပ္၀ါဒဂိုဏ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ ပါ၀င္ၾက သည္။၂ အိန္ဂ်ယ္
“Idealism considers spirit (consciousness, concepts, the subject) as the source of all that exists on earth, and matter (nature and society, the object) as secondary and subordinate. Materialism recognises the independent existence of matter as detached from spirit and considers spirit as secondary and subordinate.”3 – Mao.
“စိတ္၀ါဒကစိတ္ (သိစိတ္၊အယူအဆႏွင့္ဆႏၵ)သည္ ကမာၻေပၚတြင္ ရွိသမွ်အရာအားလုံး၏ မူလရင္းျမစ္ျဖစ္ၿပီး ျဒဗ္ (သဘာ၀၊လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ရုပ္၀တၳဳ)သည္ ျပဌာန္းခံ လက္ေအာက္ခံ ျဖစ္သည္ဟုယူဆသည္။ ရုပ္၀ါဒကမူ ျဒပ္၏ စိတ္ႏွင့္ကင္းေသာ အမွီအခိုကင္းေသာတည္ရွိမႈကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီးစိတ္ကိုျပဌာန္းခံလက္ေအာက္ခံအျဖစ္သတ္မွတ္သည္။၃ ေမာ္
Marx and Engels founded Marxist philosophy firmly in the camp of materialism. “Marx decidedly rejected not only idealism, which is always connected in one way or another with religion, but also the views .... of agnosticism, criticism and positivism in their various forms, regarding such a philosophy as a ‘reactionary’ concession to idealism”4. While rejecting idealism, Marx and Engels also rejected the ‘old’ materialism of Feuerbach and others, because 1) it was ‘predominantly mehanical’; 2) it was non-historical, non-dialectical and did not apply the standpoint of development consistently and comprehensively; 3) it regarded the ‘human essence’ abstractly and not as the ensemble of all ‘social relations’ and it therefore did not understand the importance of ‘revolutionary, practical activity.’ Thus the ‘new’ materialism – Marxist materialism – was a materialism rid of all these defects; it was dialectical materialism.
မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ရုပ္၀ါဒနယ္ပယ္တြင္မာ့က္စ္၀ါဒကိုခိုင္မာစြာတည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ “မာ့က္စ္သည္ ဘာသာေရးႏွင့္တနည္းမဟုတ္တနည္း ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္တတ္ေသာ စိတ္၀ါဒကိုျပတ္ျပတ္သားသားပယ္ခ်ရုံမွ်သာမက ဘုရားရွိမရွိမသိႏိုင္ဟု ယုံၾကည္ေသာ အယူအဆ Agnosticism၊ ေ၀ဖန္ေရး၀ါဒ criticism ႏွင့္ျမင္ေတြ႕သက္ေသျပႏိုင္မွသာ လက္ခံျပီးစိတ္ကူးသက္သက္ကိုလက္မခံေသာအယူအဆ positivismတို႕၏ ပုံသ႑န္ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႕ကိုလည္း တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေသာစိတ္၀ါဒသို႕အေလွ်ာ့ေပးျခင္းအျဖစ္ ဆန္႕က်င္သည္။၄ စိတ္၀ါဒကိုျငင္းဆန္စဥ္မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ ဖ်ဴး၀ါးဘတ္ႏွင့္အျခား သူမ်ား၏ရုပ္၀ါဒေဟာင္းကိုလည္းေအာက္ပါအခ်က္ ၃ ခ်က္အရပယ္ခ်သည္။ (၁) ၄င္းသည္ အဓိကအားျဖင့္စက္ယႏၲယားဆန္သည္။ (၂) ၄င္းသည္သမိုင္းမက်၊ အႏုပဋိေလာမက်ဘဲ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ၏ရပ္တည္ခ်က္ကိုလည္းက်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ေရွ႕ေနာက္ညီညြတ္စြာက်င့္သုံးျခင္းမရွိေပ။ (၃) ၄င္းသည္လူသား၏အႏွစ္သာရကိုလည္း သီးျခားအျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး လူမႈဆက္ဆံေရးအားလုံး၏အစုအေ၀းအျဖစ္သတ္မွတ္ျခင္းမရွိေသာေၾကာင့္ေတာ္လွန္ေသာလက္ေတြ႕က်သည့္လႈပ္ရွားမႈကိုနားမလည္ေပ။ထို႕ေၾကာင့္ရုပ္၀ါဒသစ္ျဖစ္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒီ ရုပ္၀ါဒသည္ ထိုအျပစ္အနာအစာမ်ားအားလုံးကင္းစင္ေသာရုပ္၀ါဒျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ အႏုပဋိေလာမရုပ္၀ါဒျဖစ္သည္။
They defined matter as material reality existing objectively and that it gets reflected in human consciousness. The way in which matter was defined by Marxist philosophical materialism resolved fundamental question in philosophy with a consistent materialist outlook. Marx and Engels affirmed that matter is the most general category expressing the universal essence of all concrete forms and parts of matter. Hence with the growth of knowledge regarding matter, the concept of matter gave even broader but does not become obsolete.
၄င္းတို႕က ျဒပ္သည္ ဓမၼဒိဌာန္က်စြာတည္ရွိေသာ ရုပ္အရွိတရားျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္ၿပီး လူသား၏သိစိတ္တြင္ထင္ဟတ္သည္ဟုယူဆသည္။မာ့က္စ္၀ါဒီရုပ္၀ါဒကရုပ္ကိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုသည့္နည္းလမ္းသည္အဘိဓမၼာပညာ၏အေျခခံျပႆနာကိုလည္းက်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ေသာရုပ္၀ါဒေလာကအျမင္ျဖင့္ေျဖရွင္းေပးနိုင္သည္။ ျဒပ္သည္ ခိုင္မာေသာပုံသ႑န္ အားလုံးႏွင့္ ရုပ္အစိတ္အပိုင္းမ်ား၏အကၽြင္းမဲ့အႏွစ္သာရကိုေဖၚျပေသာေယဘုယ်အက်ဆုံးအမ်ိဳးအစားဟု မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႔ကသတ္မွတ္ၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ျဒပ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အသိပညာ တိုးတက္လာျခင္းႏွင့္အတူ ျဒပ္အယူအဆသည္ပိုမိုက်ယ္ျပန္႕ေသာ္လည္း အသုံး၀င္မႈ ကုန္ဆုံး သြားျခင္းမရွိေပ။
Marx and Engels also proved most scientifically the second aspect in the fundamental question in philosophy, viz, can human consciousness properly reflect objective reality? Marxist theory of knowledge totally rejects agnosticism and skepticism. Engels explain that the world will remain as a “thing-in-itself’ as presumed by Kant but transform into “thing-for-us”. He clarified that some things which are not known at a given time may be known after sometime but there can never be which remains forever as “thing-in-itself”.
မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္အဘိဓမၼပညာ၏အေျခခံျပႆနာ၏ဒုတိယသြင္ျပင္လကၡဏာျဖစ္ေသာ လူသား၏သိစိတ္သည္ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ အရွိတရားကိုစနစ္တက်ထင္ဟတ္ႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိဟူေသာေမးခြန္းကိုလည္းသိပၸံနည္းအက်ဆုံးေျဖရွင္းခဲ့သည္။ မာ့က္စ္၀ါဒ အသိပညာ သေဘာတရားသည္ဘုရားရွိမရွိကိုသိရန္မျဖစ္ႏိုင္ဟုယူဆေသာ agnosticism ႏွင့္ သံသယ ၀ါဒ skepticism ကိုျငင္းပယ္သည္။ ကန္႕ကယူဆသည့္အတိုင္းကမာၻႀကီးသည္ သူ႕သေဘာ သူေဆာင္ေသာအရာ၀တၲဳအျဖစ္ဆက္လက္တည္ရွိေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း လူသားမ်ား အတြက္ အရာ၀တၲဳအျဖစ္ေျပာင္းလဲလာေနသည္ဟု အိန္ဂ်ယ္ကရွင္းျပသည္။ အခ်ိန္တခ်ိန္တြင္ မသိရွိရေသးေသာအရာ၀တၲဳမ်ားကိုေနာင္တခ်ိန္တြင္သိေကာင္းသိလာၾကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၄င္းတို႕သည္ သူ႕သေဘာသူေဆာင္ေသာအရာ၀တၲဳမ်ား အျဖစ္ထာ၀ရဆက္လက္ တည္ရွိမေနႏိုင္ေၾကာင္းသူကရွင္းျပသည္။
Marxist theory of knowledge affirms that man is capable of knowing anything in this world. Marxist theory of knowledge asserts that social practice is the source of knowledge. It also states that social practice is the measure of truth. It completely rejects rationalist and empiricist trends.
လူသားသည္ကမာၻေပၚရွိအရာအားလုံးကိုသိႏိုင္စြမ္းရွိေၾကာင္းမာ့က္စ္၀ါဒအသိပညာသေဘာတရားကထပ္မံအတည္ျပဳေပးသည္။ လူမႈလက္ေတြ႕သည္ အသိပညာ၏ရင္းျမစ္ျဖစ္သည္ဟု မာ့က္စ္၀ါဒ အသိပညာ သေဘာတရားက အခိုင္အမာယူဆသည္။ လူမႈလက္ေတြ႕သည္ အမွန္တရားကိုတိုင္းတာေသာစံျဖစ္သည္ဟုလည္းေဖၚျပသည္။ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ဆင္ျခင္တုံ တရားပဓါန၀ါဒႏွင့္အေတြ႕အႀကံဳပဓါန၀ါဒ လမ္းေၾကာင္းမ်ား rationalist and empiricist trends ကိုလုံး၀ျငင္းပယ္သည္။
Dialectics
Hegelian idealist dialectics was reconstructed into the most consistent and scientific materialist dialectics in Marxist philosophy. Not believing in the permanence of anything in this world, the materialist dialectics proclaimed that capitalism is bound to be negated and that human society will inevitably advance towards communism. No wonder, Marxit dialectics has remained a threat to bourgeoisie even today. “According to Marx, dialectics is ‘the science of the general laws of motion, both of the external world and of human thought.”5“(The general nature of dialectics [is]..the science of inter-connections, in contrast to metaphysics.)”“It is, therefore, from the history of nature and human society that the laws of dialectics are abstracted. For they are nothing but the most general laws of these two aspects of historical development, as well as of thought itself. And indeed they can be reduced in the main to three:The law of the transformation of quantity into quality and vice versa;The law of the interpenetration of opposites;The law of the negation of the negation.”6 – Engels
အႏုပဋိေလာမ
ဟီဂယ္၀ါဒစိတ္၀ါဒီအႏုပဋိေလာမကို က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ၿပီး သိပၸံနည္းက်ေသာ ရုပ္၀ါဒ အႏုပဋိေလာမအျဖစ္ မာ့က္စ္၀ါဒအဘိဓမၼာတြင္ျပန္လည္တည္ေဆာက္သည္။ ကမာၻေလာက တြင္ မည္သည့္အရာ၏ တည္ၿမဲမႈကိုမွ မယုံၾကည္ဘဲ ရုပ္၀ါဒအႏုပဋိေလာမက အရင္းရွင္စနစ္ သည္ ဆက္လက္တည္ရွိမည္မဟုတ္၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ ေရွာင္လႊဲမရဘဲ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ သို႕ တိုးတက္ မည္ဟု ထုတ္ေဖၚေၾကညာသည္။ မာ့က္စ္၀ါဒအႏုပဋိေလာမသည္ ယေန႕တိုင္ ဓနရွင္မ်ားအတြက္ၿခိမ္းေျခာက္မႈတခုျဖစ္ေနသည္မွာအံ့ၾသဖြယ္ေတာ့မဟုတ္ေပ။
“မာ့က္စ္၏အဆိုအရ အႏုပဋိေလာမသည္ ျပင္ပကမာၻႏွင့္ လူသား၏ေတြးေခၚမႈတို႕၏ ေရြ႕ရွားမႈ ဆိုင္ရာ ေယဘုံယ်ဥပေဒသမ်ား၏ သိပၸံပညာျဖစ္သည္”။ ၅
“(အႏုပဋိေလာမ၏ ေယဘုံယ် သေဘာသဘာ၀မွာ အျပန္အလွန္ဆက္စပ္မႈ သိပၸံပညာျဖစ္ၿပီး ရုပ္ၾကမ္း၀ါဒႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဖက္ျဖစ္သည္။) ထို႕ေၾကာင့္ သမိုင္းႏွင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႇ၏ သေဘာသဘာ၀မွ အႏုပဋိေလာမ ဥပေဒသမ်ားကို ထုတ္ယူသည္။ ၄င္းတို႕ကို အခ်က္ ၃ ခ်က္ ျဖင့္ အတိုခ်ဳပ္ႏိုင္သည္။ အေရအတြက္မွ အရည္အခ်င္းသို႕ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္၄င္း၏ အျပန္အလွန္ ဥပေဒသ၊ ဆန္႕က်င္ဖက္မ်ားကို အျပန္အလွန္ထိုးေဖါက္ေနျခင္း ဥပေဒသ ႏွင့္ ျငင္းဖ်က္ျခင္းကို ျငင္းဖ်က္ေသာ ဥပေဒသတို႕ ျဖစ္သည္။ ၆ အိန္ဂ်ယ္
This act of Marx of discovering the rational kernel of Hegel’s dialectics changed it radically from being a philosophy of the status quo into a philosophy of revolution. In the words of Marx, “In its mystified form, dialectics became the fashion in Germany, because it seemed to transfigure and to glorify the existing state of things. In its rational form it is a scandal and abomination to bourgeoisdom and its doctrinaire professors, because it includes in its comprehension and affirmative recognition of the existing state of things, at the same time also, the recognition of the negation of that state, of its inevitable breaking up; because it regards every historically developed social form as in fluid movement, and takes into account its transient nature not less than its momentary existence; because it lets nothing impose upon it, and is in its essence critical and revolutionary.”
ဟီဂယ္လ္၏ အႏုပဋိေလာမ၏ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ေသာ အႏွစ္သာရကို မာ့က္စ္က ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိျခင္းသည္ အႏုပဋိေလာမကို ေခတ္ေဟာင္းအဘိဓမၼာအျဖစ္မွ ေတာ္လွန္ေသာ အဘိဓမၼာ အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့သည္။ မာ့က္စ္၏ စကားအရဆိုရပါက " အႏုပဋိေလာမသည္ ၄င္း၏ ရႈပ္ေထြးနားလည္းရန္ခက္ခဲေသာ ပုံစံတြင္ အရာ၀တၱဳမ်ား၏ လက္ရွိအေျခအေနကို ေျပာင္းလဲေစၿပီး ပိုမိုေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးသည့္ သကဲ့သို႕ ျဖစ္ပုံရေသာေၾကာင့္ ဂ်ာမဏီတြင္ ေခတ္စားလာသည္။ ၄င္း၏က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ေသာ ပုံစံတြင္မူ အႏုပဋိေလာမတြင္ အရာ၀တၱဳမ်ား၏ လက္ရွိအေျခအေနကိုနားလည္ျခင္းႏွင့္ တည္ရွိေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳျခင္းတို႕ ပါ၀င္ၿပီး တခ်ိန္တည္းတြင္ ထိုအေျခအေနမ်ား ဆက္လက္မတည္ရွိေတာ့သည္ကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ ထိုအေျခအေန မလႊဲေရွာင္သာဘဲ ၿပိဳပ်က္ျခင္းလည္း ပါ၀င္ေနေသာေၾကာင့္၊ သမိုင္းအရျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာေသာ လူမႈပုံစံတိုင္းကို စီးေျမာေနေသာ လႈပ္ရွားမႈအျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး ေခတၱခဏ တည္ရွိမႈ ထက္မေလွ်ာ့နည္းေသာ မတည္ၿမဲသည့္ သေဘာကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားေသာေၾကာင့္၊ မည္သည္ကမွ် ၄င္းကို လြမ္းမိုးသည္ကို လက္မခံဘဲ အႏွစ္သာရတြင္ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ေတာ္လွန္ေသာေၾကာင့္ အႏုပဋိေလာမသည္ ဓနရွင္ အသိဥဏ္အတြက္၊ ၄င္းကို မူေသဆုပ္ကိုင္ေသာ ပါေမာကၡႀကီးမ်ားအတြက္ စက္ဆုတ္စရာေကာင္းေသာ အရႈပ္ေတာ္ပုံျဖစ္သည္။"
The Materialist Conception of History
Marx and Engels gave to philosophy the revolutionary task of changing the world. As society is the immediate field of activity of the working class, the revolutionary transformation of the society naturally finds primacy of place in Marxist philosophy. The materialists prior to Marx and Engels, including Feuerbach, failed to adopt a consistent materialist outlook towards social phenomenon. On the hand, they applied dialectical materialism to the history of society and developed historical materialism. The basis for the materialist conception of history of Marx is that social being determines the social consciousness. Marx discovered the dialectical laws of motion of social development on this basis of most consistent materialist outlook with regard to society.
သမိုင္း၏ ရုပ္၀ါဒ အယူအဆ
မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ ကမၻာႀကီးကို ေျပာင္းလဲပစ္ရန္တာ၀န္ကို အဘိဓမၼာပညာရပ္အား ေပးအပ္ခဲ့ၾကသည္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ အလုပ္သမားလူတန္းစား လႈပ္ရွားရာနယ္ပယ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ေတာ္လွန္ေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းသည္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာတြင္ ေနရာေဒသ၏ အေရးပါမႈကို သဘာ၀က်က်ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ဖ်ဴ၀ါးဘတ္ အပါအ၀င္ မာ့က္စ္ႏွင္ အိန္ဂ်ယ္တို႕မတိုင္မီ ရုပ္၀ါဒီမ်ားသည္ လႈမႈအျခင္းအရာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္သည့္ ရုပ္၀ါဒ ေလာကအျမင္ ခ်မွတ္ႏိုင္ျခင္းမရွိၾကေပ။ တဖက္တြင္ ၄င္းတို႕သည္ အႏုပဋိေလာမ ရုပ္၀ါဒကို လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသမိုင္းတြင္ က်င့္သုံးၿပီး သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒကို ေဖၚထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ မာ့က္စ္၏ သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒ အယူူအဆ၏ အေျခခံမွာ လူမႈ ျဖစ္တည္မႈသည္ လူမႈအသိကို ျပဌာန္သည္ဟူေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ မာ့က္စ္သည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္သည့္ ရုပ္၀ါဒေလက အျမင္ကို အေျခခံၿပီးလူမႈျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ ေရြ႕လွ်ားမႈဆိုင္ရာ အႏုပဋိေလာမ ဥပေဒသမ်ားကို ေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
Historical materialism asserts that, the basis for is the production of necessities of life and that is on this basis the superstructure is built. In Marx’s view the relation between the base and superstructure is not one sided. Marxism fully recognises that while the mode of production is the determining element, it also recognises the influence of superstructure on the base and interaction between them.
အေျခခံမွာ ဘ၀၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ထုတ္လုပ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ထိုအေျခခံေပၚတြင္ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံကို တည္ေဆာက္သည္ဟု သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒက အခိုင္အမာ ယူဆသည္။ မာ့က္စ္၏ အျမင္တြင္ အေျခခံႏွင္ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံတို႕ၾကား ဆက္စပ္မႈမွာ တဖက္သတ္ မဟုတ္ေပ။ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္း သည္ အဆုံးအျဖတ္က်ေသာ အေျခခံ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံ၏ အေျခခံအေပၚ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈႏွင့္ ၄င္းတို႕အၾကား အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ေျပာင္းလဲမႈကို မာ့က္စ္၀ါဒက အသိအမွတ္ျပဳသည္။
Marx himself summarise as follows: “In the social production of their life, men enter into definite relations that are indispensable and independent of their will, relations of production which correspond to a definite stage of development of their material productive forces. The sum total of these relations of production constitutes the economic structure of society, the real foundation, on which rises a legal and political superstructure and to which correspond definite forms of social consciousness. The mode of production of material life conditions the social, political and intellectual life process in general. It is
not the consciousness of men that determines their being, but, on the contrary, their social being that determines their consciousness. At a certain stage of their development, the material productive forces of society come in conflict with the existing relations of production, or – what is but a legal expression for the same thing – with the property relations within which they have been at work hitherto. From forms of development of the productive forces these relations turn into their fetters. Then begins an epoch of social revolution. With the change of the economic foundation the entire immense superstructure is more or less rapidly transformed. In considering such transformations a distinction should always be made between the material transformation of the economic conditions of production, which can be determined with the precision of natural science, and the legal, political, religious, aesthetic or philosophic – in short, ideological forms which men become conscious of this conflict and fight it out. Just as our opinion of an individual, is not based on what he thinks of himself, so we can not judge of such a period of transformation by its own consciousness; on the contrary, this consciousness must be explained rather from the contradictions of material life, from the existing conflict between the social productive forces and the relations of production. No social order ever perishes before all the productive forces for which there is room in it have developed; and new, higher relations of production never appear before the material conditions of their existence have matured in the womb of the old society itself. Therefore mankind always sets itself only such tasks as it can solve; since, looking at the matter more closely, it will always be found that the task itself arises only when the material conditions for its solution already exist or are at least in the process of formation.”26 During later years however there was a tendency among followers of Marxism to overstress the economic aspect and thus arrive at a distorted understanding in practice. Engels therefore clarified, “According to the materialist conception of history, the ultimately determining element in history is the production and reproduction of real life. More than this neither Marx nor I have ever asserted. Hence if somebody twists this into saying that the economic element is the only determining one, he transforms that proposition into a meaningless, abstract, senseless phrase. The economic situation is the basis, but the various elements of the superstructure.......... also exercise their influence on the course of the historical struggle, and in many cases preponderate in determining their form.”27
မာ့က္စ္က ေအာက္ပါအတိုင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ေဖၚျပခဲ့သည္။ " ၄င္းတို႕ဘ၀၏ လူမႈထုတ္လုပ္မႈတြင္ လူသားမ်ားသည္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ၿပီး ၄င္းတို႕၏ ဆႏၵႏွင့္ ကင္းလြတ္အမွီအခိုကင္းေသာ တိက်ေသခ်ာသည့္ ဆက္ဆံေရးမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ ၄င္းတို႕၏ ရုပ္ပိုင္း ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ား တိုးတက္မႈ၏ တိက်ေသခ်ာေသာ အဆင့္ႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ ထိုကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးမ်ား၏ အစုအေ၀းသည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ စီးပြားေရးအေဆာက္အအံုႏွင့္စစ္မွန္ေသာ အုတ္ျမစ္ျဖစ္ကာ ထိုအုတ္ျမစ္ေပၚမွ တရားဥပေဒႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံႏွင့္ ၄င္းႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ တိက်ေသာ ပုံသ႑န္ ရွိသည့္ လူမႈအသိ ေပၚေပါက္လာသည္။ ရုပ္ဘ၀၏ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းသည္ အေထြေထြ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ အသိပညာဆိုင္ရာ ဘ၀ျဖစ္စဥ္မ်ားကို အေျခအေနဖန္တီးေပးသည္။ ၄င္းတို႕၏ ဘ၀ျဖစ္တည္မႈကို ျပဌာန္းသည္မွာ လူသားတို႕၏ အသိမဟုတ္ဘဲ လူမႈဘ၀ ျဖစ္တည္မႈကသာ အသိကို ျပဌာန္းသည္။ ၄င္းတို႕ ဖြံၿဖိဳးမႈအဆင့္တခုတြင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ ရုပ္ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ားသည္ တည္ဆဲ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးမ်ား သို႕မဟုတ္ ဥပေဒစကားအရေျပာရလွ်င္ ၄င္းတို႕ ႀကံဳေတြ႕ေနရေသာ ပိုင္ဆိုင္မႈ ဆက္ဆံေရးမ်ားႏွင့္ ပဋိပကၡျဖစ္သည္။ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစု၏ တိုးတက္မႈ ပုံစံမ်ားမွ ထိုဆက္ဆံေရးမ်ားသည္ ၄င္းတို႕၏ ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ထိုေနာက္ လူမႈေတာ္လွန္ေရး အထြဋ္အထိပ္ ကာလစတင္လာသည္။ စီးပြားေရး အေျခခံ ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္အတူ ႀကီးမားလွေသာ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံတခုလုံးသည္လည္း အနည္းႏွင့္အမ်ား လွ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလဲသည္။ ထိုသို႕ေသာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို စဥ္းစားသုံးသပ္ရာတြင္ သဘာဝ သိပၸံပညာျဖင့္ အတိအက်တိုင္းတာႏိုင္ေသာ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ စီးပြားေရး အေျခအေနမ်ား၏ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေျပာင္းလဲမႈႏွင့္ ဥပေဒ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး၊ရသပညာ သို႕မဟုတ္ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရပါက လူသားတို႕ သိျမင္တိုက္ထုတ္ေနသာ ထိုပဋိပကၡ၏အေတြးအေခၚဆိုင္ရာ ပုံသ႑န္မ်ားအၾကား ခြဲျခားသိျမင္သင့္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႕တဦးခ်င္း၏ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားသည္ လူသား၏ သူ႕ကိုယ္သူ ထင္ျမင္သည့္ အျမင္ေပၚ အေျခမခံ သကဲ့သို႕ ထိုသို႕ေသာ အေျပာင္းအလဲကာလကို ၄င္း၏ အသိျဖင့္ ဆုံးျဖတ္သတ္မွတ္ႏိုင္ျခင္းမရွိဘဲ ထိုအသိတရားကို ရုပ္ဘ၀ ပဋိပကၡမ်ားမွ၊ လူမႈ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုႏွင့္ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးအၾကား ပဋိပကၡမွ ရွင္းလင္းတင္ျပရမည္ျဖစ္သည္။ ၄င္းတြင္ရွိေသာ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ား မဖြံ႕ၿဖိဳးမီ မည္သည့္ မည္သည့္ လူမႈစနစ္မွ် ပ်က္သုန္းျခင္းမရွိဘဲ သစ္လြင္ျမင့္မားေသာ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးသည္လည္း လူ႕အဖြဲဲ႕အစည္းေဟာင္း၏ သားအိမ္အတြင္း ၄င္းတို႕ျဖစ္တည္ရန္ ရုပ္အေျခအေနမ်ား မရင့္က်က္မီ ေပၚေပါက္လာျခင္း မရွိေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္သည္ ၄င္းေျဖရွင္းႏိုင္ေသာ လုပ္ငန္းတာ၀န္ကိုသာ တာ၀န္ယူသည္။ ထို အေၾကာင္းအရာကို ပိုမို အနီးကပ္ၾကည့္ေသာအခါ ၄င္းကို ေျဖရွင္းရန္ ရုပ္အေျခအေနမ်ား တည္ရွိၿပီးမွသာ သို႕မဟုတ္ အနည္းဆုံးျဖစ္ေပၚေနေသာအခါ မွသာ ထိုလုပ္ငန္းတာ၀န္ေပၚေပါက္လာသည္ကို အၿမဲတေစ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ ၂၆ သို႕ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ မာ့က္စ္၀ါဒကို ယုံၾကည္သူမ်ားအၾကားတြင္ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ သြင္ျပင္ကို အလြန္အကၽြံ အေလးထားသည့္ သေဘာသဘာ၀ ရွိလာေသာေၾကာင့္ လက္ေတြ႕တြင္ ပုံပန္းပ်က္ေသာ နားလည္မႈသို႕ ေရာက္ရွိသြားေစသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အိန္ဂ်ယ္က ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းလင္းခဲ့သည္။ "သမိုင္း၏ ရုပ္၀ါ၏ အယူအဆအရ သမိုင္းတြင္ လုံး၀အဆုံးအျဖတ္က်ေသာ အေျခခံမွာ အစစ္အမွန္ ဘ၀ကို ထုတ္လုပ္ျခင္းႏွင့္ ျပန္လည္ထုတ္လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုထက္ပိုၿပီး မာ့က္စ္ႏွင့္ က်ေနာ္ ေျပာဆိုခဲ့ျခင္းမရွိေပ။ ထိုသို႕ေျပာျခင္းကို တစုံတဦးက စီးပြားေရးသြင္ျပင္သည္ တခုတည္းသာ အဆုံးအျဖတ္က်သည့္အေျခခံျဖစ္သည္ဟုေျပာလွ်င္ ထိုသူသည္ အထက္ပါ အဆိုကို အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့၊ ဆုပ္ကိုင္နားလည္မရႏိုင္ေသာ စကားစု ျဖစ္သြားေအာင္လုပ္လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရး အေျခအေနသည္ အေျခခံျဖစ္ေသာ္လည္း အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံ၏ အမ်ိးမ်ိဳးေသာ အေျခခံ အစိတ္အပိုင္းမ်ားသည္လည္း သမိုင္းတိုက္ပြဲ၏ လမ္းေၾကာင္းကို ၾသဇာသက္ေရာက္ၿပီး ျဖစ္ရပ္အမ်ားအျပားအရ ၄င္းတို႕၏ ပုံသ႑န္မ်ာကို ဆုံးျဖတ္ရာတြင္ ၾသဇာႀကီးမားသည္။
The theory of class struggle of Marx emerged out of this materialist conception of history. He also recognised that the contradiction between productive forces and relations of production in class society manifests itself as a class contradiction and it is this class struggle which serves as the driving force of society. Hence described the history of class society as a history of a class struggle.
မာ့က္စ္၏ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ သေဘာတရားသည္ သမိုင္း၏ရုပ္ အယူအဆမွ ေပၚေပါက္လာသည္။ လူတန္းစား လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ားႏွင့္ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးတို႕ၾကား ပဋိပကၡသည္ လူတန္းစားပဋိပကၡ အျဖစ္ေပၚထြက္လာၿပီး လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ ေမာင္းႏွင္အားမွာ လူတန္းစားတိုက္ပြဲျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း သူအသိအမွတ္ျပဳသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လူတန္းစား လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ သမိုင္းကို လူတန္းစားတိုက္ပြဲ၏ သမိုင္းအျဖစ္ ေဖၚျပသည္။
As historical materialism is an inseparable, living organic part of Marxist philosophy, it has evolved into a comprehensive, consistent and scientific outlook.
သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒသည္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ၏ ခြဲထုတ္မရေသာ ရွင္သန္ေနသည့္ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ယ္ျပန္႕၊ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ သိပၸံနည္းက်ေသ ေလာကအျမင္ အျဖစ္ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာခဲ့သည္။
Marxist philosophy is not a product of a philosophical urge to create a great philosophical system. It has evolved in the course of fighting the ruling class ideology that stood as an obstacle to the immediate political struggle of the proletariat. That is why Marx and Engels had not prepared – dialectical and historical materialism as a text book. It was founded and developed in the course of resolving the problems and challenges faced by the working class movement in the diverse social, economic, political and historical contexts. It means Marxist philosophy had taken birth and developed only as a science of revolutionary practice. Marx and Engels showed utmost interest in applying their dialectical and historical materialism to formulate various tactics to be adopted by the working class in diverse conditions. From Communist League to Second International they used Marxist philosophy as an ideological weapon to fight the wrong trends in the international working class movements particularly against anarchism. The tactics which they formulated for the working class movement from time to time with this scientific world outlook have been vindicated by history. Particularly, Paris Commune has incontrovertibly proved that the Marxist understanding regarding party, state, proletarian dictatorship and such other aspects is fully correct. Thus Marxism
stood the test of time by basing itself on social practice. Hence Marxist philosophy found worldwide acceptance as the scientific world outlook of the proletariat.
မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာသည္ အဘိဓမၼာ စနစ္ႀကီးတခုကို ဖန္တီးလိုေသာ အဘိဓမၼာ ဆႏၵအေလွ်ာက္ ေပၚေပါက္လာေသာ ထုတ္ကုန္တခု မဟုတ္ေပ။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ လတ္တေလာ ႏိုင္ငံေရတိုက္ပြဲတြင္ အတားအဆီးျဖစ္ေစေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစာ အေတြးအေခၚကို တိုက္ခိုက္ရာမွ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ အႏုပဋိေလာမႏွင့္ သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒကို က်မ္းတေစာင္အျဖစ္ ျပဳစုခဲ့ျခင္းမရွိေပ။ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ကြဲျပားျခားနားေသာ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ သမိုင္းအေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳး အလုပ္သမားလူတန္းစားလႈပ္ရွားမႈ ရင္ဆိုင္ရေသာ ျပႆနာႏွင့္ စိန္ေခၚမႈမ်ားကို ေျဖရွင္းရာတြင္ တည္ေထာင္တိုးတက္လာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာသည္ ေတာ္လွန္ေရးလက္ေတြ႕ သိပၸံပညာအျဖစ္သာ ေမြးဖြားတိုးတက္လာသည္ဟု ဆိုလိုသည္။ ကြဲျပားျခားနားေသာ အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ အလုပ္သမားလူတန္းစား က်င့္သုံးရမည့္ နည္ပိရိရာယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေဖၚထုတ္ရာတြင္ မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ ၄င္းတို႕၏ အႏုပဋိေလာမႏွင့္ သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒကို အသုံးျပဳ ရာတြင္ အထက္သန္ဆုံး စိတ္၀င္စားမႈကို ျပသခဲ့သည္။ ကြန္ျမဴနစ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွသည္ ဒုတိယ အင္တာေနရွင္နယ္အထိ ႏိုင္ငံတကာအလုပ္သမားလူတန္းစား လႈပ္ရွားမႈအတြင္း မွားယြင္းေသာ အယူအဆမ်ား အထူးသျဖင့္ မင္းမဲ့၀ါဒ ကိုိ တိုက္ခိုက္ရာတြင္ ၄င္းတို႕သည္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာကို သေဘာတရားေရးလက္နက္အျဖစ္ အသုံးျပဳခဲ့ၾကသည္။ သိပၸံနည္းက်ေသာ ေလာကအျမင္ျဖင့္ အလုပ္သမားလႈပ္ရွားမႈအတြက္ ၄င္းတို႕ေဖၚထုတ္ခဲ့ၾကေသာ နည္းပိရိရာယ္မ်ားသည္ မွန္ကန္ေၾကာင္း သမိုင္းက သက္ေသျပခဲ့သည္။ ပါတီ၊ ႏိုင္ငံေတာ္၊ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္စနစ္ႏွင့္ အလားတူ အျခားေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားသည္ အျပည့္အ၀ မွန္ကန္ေၾကာင္း ပါရီကြန္ျမဴးက အျငင္းပြား မရႏိုင္ေအာင္ သက္ေသျပေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ လူမႈလက္ေတြ႕တြင္ အေျခခံေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္ကာလ၏ စစ္ေဆးမႈကို ခံႏိုင္ခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာကို ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ သိပၸံနည္းက် ေလာကအျမင္အျဖစ္ ကမၻာတ၀န္းလက္ခံၾကသည္။
Lenin’s Contribution to the Development of Marxist Philosophy
Marx and Engels gave leadership to the international working class movement at a time when bourgeoisie was still a progressive class. On the other hand Lenin led the international communist movement when capitalism was in the stage of imperialism. With the help of Marxist philosophy that emerged as creative science of revolutionary practice Lenin analysed the particularities of the economic political and social conditions of his time. Kautsky and other opportunist leaders of Second International tried to transform Marxism into a dogma. For instance they tried to apply assessments and tactics formulated by Marx and Engels which were suitable to the concrete conditions of their time to imperialist stage in a dogmatic manner. Lenin creatively analysed the historical, political, social and economic conditions of his time from a dialectical and historical materialistic perspective. He also affirmed that Marx and Engels too had adopted the same method and to consider assessments and tactics formulated by them to suit the then existing concrete conditions as universally applicable ones irrespective of the historical conditions would amount to a rejection of the essence of Marxist philosophy as a creative science of revolutionary practice.
မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာအတြက္ လီနင္၏ အက်ိဳးေဆာင္မႈ
ဓနရွင္လူတန္းစားသည္ တိုးတက္ေသာ လူတန္းစားအျဖစ္ တည္ရွိေနစဥ္အတြင္းတြင္ မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ ႏိုင္ငံတကာအလုပ္သမားလူတန္းစား လႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။ တဖက္တြင္ လီနင္သည္ အရင္းရွင္းစနစ္သည္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္အဆင့္သို႕ ကူေျပာင္းခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ငံတကာ ကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။ေတာ္လွန္ေရး လက္ေတြ႕ တီထြင္ဖန္တီးေသာ သိပၸံပညာအျဖစ္ ေပၚေပါက္လာေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ၏ အကူအညီျဖင့္ လီနင္သည္ သူ၏ေခတ္၏ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ႏွင့္ လူမႈ အေျခအေန အေသးစိတ္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေလ့လာခဲ့သည္။ ေကာက္စကီႏွင့္ ဒုတိယ အင္တာေနရွင္နယ္၏ အျခားေသာ အေခ်ာင္သမားေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ မာ့က္စ္၀ါဒကို တရားေသအျဖစ္ ေျပာင္းလဲရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ ဥပမာျပရပါက သူတို႕ေခတ္၏ ခိုင္မာေသာ အေျခအေနႏွင့္ကိုက္ညီေသာ မာ့က္စ္ႏွင့္အိမ္ဂ်ယ္တို႕ ေဖၚထုတ္ခဲ့သည့္ အကဲျဖတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ နည္းပိရိရာယ္မ်ားကို နယ္ခ်ဲ႕စနစ္အဆင့္တြင္ တရားေသပုံစံျဖင့္ အသုံးခ်ရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ လီနင္သည္ သူ႕ေခတ္၏ သမိုင္း၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈႏွင့္ စီးပြားေရး အေျခအေနမ်ားကို အႏုပဋိေလာမႏွင့္ သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒအျမင္ျဖင့္ တီထြင္ဖန္တီးမႈရွိရွိ သရုပ္ခြဲေလ့လာသည္။ မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ အလားတူ နည္းလမ္းမ်ားကို အသုံးျပဳခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ သမိုင္းအေျခအေနမ်ားကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္းမျပဳဘဲ ၄င္းတို႕ေခတ္က တည္ရွိခဲ့ေသာ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ ၄င္းတို႕ေဖၚထုတ္ခဲ့ေသာ အကဲျဖတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ နည္းပိရိရာယ္မ်ားကို အၾကြင္းမဲ့အသုံးျပဳႏိုင္သည္စု သတ္မွတ္ျခင္းသည္ တီထြင္ဆန္းသစ္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးလက္ေတြ႕ သိပၸံပညာျဖစ္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ၏ အႏွစ္သာရ ကိုပစ္ပယ္ျခင္းႏွင့္တူေၾကာင္းကိုလည္း သူ အတည္ျပဳေပးခဲ့သည္။
In the ideological and political struggle carried out by Lenin against left and right opportunists in Russia as well as international communist movement, Marxist philosophy served as the sharpest theoretical weapon. In the course of the development of the working class movement Lenin further deepened the Marxist theoretical understanding regarding party, state, dictatorship of proletariat etc., (these aspects will be dealt in the later chapters) thereby enriching Marxist theory as whole.
ရုရွားႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွ လက္၀ဲႏွင့္လက္ယာအေခ်ာင္သမား ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို လီနင္ကဆင္ႏႊဲေသာ သေဘာတရားေရးရာႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲတြင္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာသည္ အခၽြန္ထက္ဆုံး သေဘာတရားေရးရာလက္နက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အလုပ္သမားလူတန္စား လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္အတြင္းတြင္ လီနင္သည္ ပါတီ၊ ႏိုင္ငံေတာ္၊ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္စနစ္ (ထိုသြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားကို သီးျခားအခန္းမ်ားတြင္ေဆြးေႏြးပါမည္) စသည္တို႕ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါ သေဘာတရားေရးရာ နားလည္မႈကို ပိုမိုနက္ရိႈင္းေစခဲ့ၿပီး မာ့က္စ္၀ါဒ တခုလုံးကို ပိုမိုၾကြယ္၀ ေစခဲ့သည္။
Lenin elaborated all aspects of Marxist philosophy and particularly his contribution to theory of knowledge and historical materialism have enriched them further.
လီနင္သည္ မာ့က္စ္ ၀ါဒ အဘိဓမၼာ၏ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားအားလုံးကို ရွင္းလင္းဖြင့္ဆုိခဲ့ၿပီး အထူးသျဖင့္ အသိပညာသေဘာတရားႏွင့္ သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒသို႕ သူ၏အက်ိဳးေဆာင္မႈသည္ ၄င္းတို႕ကို ပိုမိုၾကြယ္၀လာေစခဲ့သည္။
In particular, his criticism on empirio-criticism which came to the fore as a revisionist trend in philosophy is of fundamental importance. From then on until today it has served as Marxist critique of the modern bourgeois philosophical trends. He considered the attack on Marxism in the name of “New” philosophical trends based on modern scientific discoveries as a manifestation of the class struggle in the philosophical front. He proved that all the “New” philosophical theories were no different from the old subjective idealism of Berkeley and Hume. Lenin thus defeated most ably this attack on Marxism in the philosophical front. In this process he creatively developed Marxist philosophy.
အထူးသျဖင့္ အဘိဓမၼာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးအယူအဆအျဖစ္ ေရွ႕တန္းေရာက္လာေသာ အေတြ႕အႀကံဳေ၀ဖန္ေရး၀ါဒ - empirio-criticism အားေ၀ဖန္ခ်က္သည္လြန္စြာအေရးပါသည္။ ထိုစာတမ္းသည္ ထိုစဥ္မွစတင္ၿပီး ယေန႕တိုင္ ေခတ္သစ္ဓနရွင္ အေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ားကို မာ့က္စ္၀ါဒအျမင္ျဖင့္ ေ၀ဖန္ခ်က္ အျဖစ္ အသုံး၀င္သည္။ ေခတ္သစ္သိပၸံ ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားကို အေျခခံၿပီး အသစ္ ဟူေသာ အမည္ခံကာ မာ့က္စ္၀ါဒအားတိုက္ခိုက္မႈသည္ အေတြးအေခၚစစ္မ်က္ႏွာမွ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ၏ လကၡဏာမ်ားျဖစ္သည္ဟု လီနင္သတ္မွတ္သည္။ အဘိဓမၼာသစ္ သေဘာတရားအားလုံးတို႕သည္ ဘာကေလႏွင့္ဟူးမ္ တို႕၏ ဆႏၵစြဲ စိတ္၀ါဒႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားျခင္း မရွိေၾကာင္း လီနင္ သက္ေသျပခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လီနင္သည္ အဘိဓမၼာေရးရာ စစ္ေျမျပင္တြင္ မာ့က္စ္၀ါအား တိုက္ခိုက္မႈကို အထိေရာက္ဆုံး ေျခမႈန္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုသို႕ေျခမႈန္းစဥ္အတြင္းမွာပင္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာကို တီထြင္ဆန္းသစ္ တိုးတက္ေစခဲ့သည္။
His creative contribution to Marxist philosophical materialism is of utmost importance. The empiricists argued that the concept of the matter itself had become obsolete as a result of the latest discoveries in modern science. Lenin realised that the attack on the category of matter – very basis of Marxist philosophical materialism – was not at all the revision of Marxism in the light of new scientific advances, but actually an attack on the very foundations of Marxist philosophy. He incontrovertibly proved that the latest discoveries in modern science had only further vindicated the Marxist definition of matter. He also showed that it was physics, which confined definition of matter to one of its specific forms, that was in crisis but not Marxism.
မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒသို႕ သူ၏ တီထြင္ဆန္းသစ္ေသာ အက်ိဳးေဆာင္မႈသည္ လြန္စြာအေရးပါသည္။ ေခတ္သစ္သိပၸံပညာ၏ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ျဒဗ္ဟူေသာ အယူအဆသည္ အသုံးမ၀င္ေတာ့ဟု အေတြ႕အႀကံဳ၀ါဒီမ်ားက ဆိုသည္။ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ ဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒ၏ အေျခခံျဖစ္ေသာ ျဒဗ္ ဟုပိုင္းျခားသတ္မွတ္ထားေသာအရာကို တိုက္ခိုက္ျခင္းသည္ သိပၸံပညာတိုးတက္မႈမ်ားကို အေျခခံကို မာ့က္စ္၀ါဒကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္းျဖစ္သည္မွ်သာမက မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ၏ အဓိက အုတ္ျမစ္ကို တိုက္ခိုက္ျခင္းပါျဖစ္ေၾကာင္း လီနင္ သေဘာေပါက္သည္။ ေခတ္သစ္ သိပၸံပညာ၏ ေနာ္က္ဆုံးေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားသည္ ျဒဗ္ကို မာ့က္စ္၀ါဒ၏ဖြင့္ဆိုမႈ မွန္ကန္ေၾကာင္း ထပ္မံျပသေနေၾကာင္းကို လီနင္က သက္ေသျပခဲ့သည္။ ျဒဗ္၏ သြင္ျပင္အမ်ားအျပားအနက္ တခုကိုသာယူၿပီး အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုထားေသာ ရူပေဗဒပညာရပ္သည္သာ အက်ပ္အတည္းျဖစ္ၿပီး မာ့က္စ္၀ါဒသည္ အက်ပ္အတည္းမျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သူျပသခဲ့သည္။
“It is absolutely unpardonable to confuse, as the Machists do, any particular theory of the structure of matter with the epistemological category, to confuse the problem of the new properties of new aspects of matter (electrons, for example) with the old problem of the theory of knowledge, with the problem of the sources of our knowledge, the existence of objective truth, etc.” (p. 129)
"မက္ခ်္္၀ါဒီမ်ားကဲ့သို႕ ျဒဗ္၏ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ပုံဆိုင္ရာ မည္သည့္သေဘာတရားကို မဆို သိမႈေဗဒ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ အေခၚအေ၀ၚႏွင့္ ေရာေထြးျပစ္ျခင္၊ ျဒဗ္၏ သြင္ျပင္လကၡဏာသစ္၏ ဂုဏ္သတၱိသစ္ (ဥပမာ- အီလက္ထရြန္) ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ျပႆနာကို သိမႈေဗဒ သေဘာတရား၏ ျပႆနာေဟာင္းႏွင့္ ေရာေထြးျပစ္ျခင္း၊ သိမႈရင္းျမစ္၏ ျပႆနာႏွင့္ ေရာေထြးျပစ္ျခင္း၊ ဓမၼဒိဌာန္အမွန္တရားတည္ရွိျခင္း စသည္တို႕ကို လုံး၀ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေပ။" (စာ-၁၂၉)
“The new physics,” Lenin wrote, “having found new kinds of matter and new forms of its motion, raised the old philosophical questions because of the collapse of the old physical concepts.” (p. 279)
" ရူပေဗဒသစ္သည္ ေရြ႕လွ်ားမႈ ပုံစံသစ္မ်ားရွိေသာ ျဒဗ္အသစ္ကိုေတြ႕ရွိၿပီးေနာက္ ရူပေဗဒ အယူအဆေဟာင္းမ်ားၿပိဳလဲသြားေသာေၾကာင့္ အဘိဓမၼာဆိုင္ရာ ေမးခြန္းေဟာင္းမ်ားကို ထုတ္လာျခင္းျဖစ္သည္" ဟု လီနင္ကေရးခဲ့သည္။ (စာ-၂၇၉)
“In its philosophical aspects, the essence of the ‘crisis in modern physics’ is that the old physics regarded its theories as ‘real knowledge of the materialist world,’ i.e., a reflection of the objective reality. The new trend in physics regards theories only as symbols, signs, and marks for practice, i.e., it denies the existence of an objective reality independent of our mind and reflected by it...... the materialist theory of knowledge, instinctively accepted by the earlier physics, has been replaced by an idealist and agnostic theory of knowledge, which, against the wishes of the idealists and agnostics, has been taken advantage of by fideism..... The modern physics consists in the latter’s departure from the direct, resolute and irrevocable recognition of the objective value of its theories.” (p. 256-57)
"အဘိဓမၼာဆိုင္ရာလကၡဏာအရ ေခတ္သစ္ရူပေဗဒ၏ အက်ပ္အတည္းမွာ ေခတ္ေဟာင္း ရူပေဗဒသည္ ၄င္း၏သေဘာတရားမ်ားကို ရုပ္ကမၻာ၏ စစ္မွန္ေသာ အသိ သို႕မဟုတ္ ဓမၼဒိဌာန္အရွိတရားဟု သတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရူပေဗဒအယူအဆသစ္ကမူ သေဘာတရားသစ္မ်ားကို လက္ေတြ႕အတြက္ သေကၤတမ်ား၊ လကၡဏာမ်ားႏွင့္ အမွတ္အသားမ်ား စသည္ျဖင့္သာယူဆသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ကၽြႏု္ပ္တို႕၏ စိတ္ႏွင့္ကင္းလြတ္ၿပီး စိတ္ကထင္ဟပ္သည့္ ဓမၼဒိဌာန္အရွိတရားတခု တည္ရွိျခင္းကို ပစ္ပယ္ျခင္းျဖစ္သည္..............။ အေစာပိုင္း ရူပေဗဒေဘာတရားသည္ ရုပ္၀ါဒ သိမႈေဗဒ သေဘာတရားကို စဥ္းစားဆင္ျခင္ျခင္းမရွိဘဲလက္ခံၿပီး ရုပ္၀ါဒ သိမႈေဗဒသေဘာတရားကို စိတ္၀ါဒႏွင့္ ဘုရားရွိမရွိ မသိႏိုင္ဟု ယူဆေသာ အယူအဆ၏ သိမႈေဗဒႏွင့္ အစားထိုးသည္။ ထိုသို႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းေၾကာင့္ စိတ္၀ါဒီမ်ားႏွင့္ ဘုရားရွိမရွိကို မသိႏိုင္ဟု ယူဆေသာ ၀ါဒီမ်ား၏ ဆႏၵႏွင့္ ဆန္႕က်င္ၿပီး သိမႈကို ယုံၾကည္မႈႏွင့္ အစားထိုးေသာ အယူအဆက အျမတ္ထုတ္ အသုံးခ်သည္..........။ ေခတ္သစ္ရူပေဗဒသည္ ေခတ္ေဟာင္းရူပေဗဒ၏ ၄င္း၏သေဘာတရားမ်ား၏ ဓမၼဒိဌာန္တန္ဖိုးကို တိုက္ရိုက္ ျပတ္သားစြာ ေနာက္ျပန္မဆုတ္ေသာ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းမွ ခြဲထြက္ရာတြင္ ပါ၀င္သည္။
“‘Matter disappears’ means that the limit within which we have hitherto known matter disappears and that our knowledge is penetrating deeper; properties of matter are likewise disappearing which formally seemed absolute, immutable, and primary (impenetrability, inertia, mass, etc.) and which are now revealed to be relative and characteristic only of certain states of matter.” (p.260)
"ျဒဗ္သည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ ဟု ဆိုရာတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႕ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ သိႏိုင္သည့္ အတိုင္းအတာအတြင္း ျဒဗ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ကၽြႏု္ပ္တို႕၏ အသိသည္ ပိုမိုနက္ရိႈင္းလားေနသည္ ဟုဆိလိုသည္။ အၾကြင္းမဲ့ၿပီး မေျပာင္းလဲႏိုင္ဘဲ အေျခခံက်ပုံရသည့္ ျဒဗ္၏ ဂုဏ္သတၱိမ်ား( ထိုးေဖါက္မရႏိုင္ျခင္း၊ အင္နားရွား၊ ျဒဗ္ထု စသည္တို႕သည္လည္း အလားတူစြာပင္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနၾကသည္။ ထိုဂုဏ္သတၱိမ်ားသည္ ယခုအခါတြင္မူ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ရွိသာ ျဒဗ္၏ အေျခအေနတခုတြင္သာ ရွိေသာ ဂုဏ္သတၱိမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ၾကရသည္" (စာ- ၂၆၀)
“The teachings of the science on the structure of the matter, on the chemical composition of food, on the atom and the electron, may and constantly do become obsolete” (p.185)
"ျဒဗ္၏တည္ေဆာက္ပုံ၊ အစားအစာ၏ဓါတုဖြဲ႕စည္းပုံ၊ အက္တမ္ႏွင့္အီလက္ထရြန္အေၾကာင္း တို႕ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သိပၸံပညာ၏ သင္ၾကားခ်က္မ်ားသည္ အသုံးမ၀င္ျဖစ္လာႏိုင္သလို တျဖည္း အသုံးမ၀င္ျဖစ္လာေနသည္။" (စာ-၁၈၅)
“The electron is as inexhaustible as the atom, nature is infinite.” (p. 262)
"အီလက္ထရြန္သည္ အက္တမ္ကဲ့သို႕ပင္ေလ့လာ၍ မကုန္ႏိုင္။ သဘာ၀သည္ အကန္႕အသတ္မရွိေပ။" (စာ-၂၆၂)
This idea of Lenin in effect became the fundamental notion of present day physics, especially the physics of elementary particles. “The concept matter..... epistemologically implies nothing but objective reality existing independently of the human mind and reflected by it.” (p. 261)
"လက္ေတြ႕တြင္ လီနင္၏ အယူအဆမ်ားသည္ ယေန႕ေခတ္ ရူပေဗဒ၊ အထူးသျဖင့္ အေျခခံအမႈန္မ်ားႏ်ွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အပိုင္း၏ အေျခခံ အယူအဆမ်ားျဖစ္ေနသည္။ " သိမႈေဗဒအရ ျဒဗ္ဟူေသာ အယူအဆမွာ လူသား၏ စိတ္မွ အမွီအခိုကင္းစြာတည္ရွိၿပီး လူသား၏ စိတ္တြင္ထင္ဟပ္ေနေသာ ဓမၼဒိဌာန္က်သည့္အရွိတရားမွလြဲၿပီး မည္သည့္အရာကိုမွ် ဆိုလိုျခင္းမရွိေပ။" (စာ-၂၆၁)
“Matter is that which, acting upon our sense-organs, produces sensations; matter is the objective reality given to us in sensation.” (p.146)
"ျဒဗ္ဆိုသည္မွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႕၏ အာရုံအစိတ္အပိုင္မ်ားအေပၚသက္ေရာက္ၿပီး အာရုံမ်ားကို ျဖစ္ေစေသာ အရာျဖစ္သည္။ ျဒဗ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕အာရုံသို႕ေပးေသာ ဓမၼဒိဌာန္က်သည့္အရွိတရားျဖစ္သည္။" (စာ-၁၄၆)
With this understanding he defined matter as follows: “Matter is a philosophical category denoting the objective reality which is given to man by his sensations, and which is copied, photographed and reflected by our sensations while existing independently of them.” (p. 130)
ထိုနားလည္မႈျဖင့္ ျဒဗ္ ကို လီနင္က ေအာက္ပါအတိုင္းဖြင့္ဆိုသည္။ "သူ၏အာရုံခံစားမႈက လူသားကိုေပးေသာ၊ ၄င္းတို႕ဘာသာ လြတ္လပ္အမွီအခိုကင္းစြာတည္ ရွိၿပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႕ အာရုံခံစားမႈမ်ားက ပုံတူကူး၊ မွတ္တမ္းတင္၊ ထင္ဟတ္ေသာ ဓမၼဒိဌာန္က်သည့္ အရွိတရားကို ေဖၚျပေသာ အဘိဓမၼာဆိုင္ရာ အမ်ိဳးအမည္တခုျဖစ္သည္။" (စာ-၁၃၀)
The above definition has not only defined the most general category of matter in a most scientific manner but also irrefutably solved the fundamental question of philosophy from the materialist stand point.
အထက္ပါ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္သည္ ျဒဗ္၏ ေယဘုံယ်အက်ဆုံး အမ်ိဳးအမည္ကို သိပၸံနည္းအက်ဆုံး ပုံစံျဖင့္ ဖြင့္ဆို ရုံသာမက ရုပ္၀ါဒရပ္တည္မႈျဖင့္ အဘိဓမၼာ၏ အေျခခံေမးခြန္းကိုလည္း ျငင္းဆန္မရေအာင္ ေျဖရွင္းေပးခဲ့သည္။
Lenin laid bare the real essence of the “New”, “Third line” in philosophy and exposed its fideistic face. This exposition is still relevant today.
လီနင္သည္ အဘိဓမၼာနယ္ပယ္မွ သစ္လြင္ေသာ တတိယ အယူအဆ၏ အႏွစ္သာရကို ဖြင့္ခ်သကဲ့သို႕ ၄င္း၏ သိမႈကိုယုံၾကည္မႈႏွင့္ အစားထိုးေသာ သရုပ္မွန္ကိုလည္း ဖြင့္ခ်ခဲ့သည္။ ထိုသို႕ဖြင့္ခ်ရွင္းလင္းျခင္းသည္ ယေန႕တိုင္ မွန္ကန္ေနဆဲျဖစ္သည္။
“Recent philosophy is as partisan as was philosophy two thousand years ago. The contending parties are essentially – although this is concealed by a pseudo-erudite quackery of new terms or by a weak-minded non-partisanship- materialism and idealism. The latter is nearly a subtle, refined form of fideism.” (p. 358)
"မၾကာေသးမီက ေပၚေပါက္လာေသာ အဘိဓမၼာသစ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ က အဘိဓမၼာ ကဲ့သို႕ပင္ ဘက္လိုက္သည္။ တတ္ေရာင္ကားပုံစံ လိမ္လည္မႈ စာကားလုံးသစ္မ်ားႏွင့္ သို႕မဟုတ္ စိတ္ေပ်ာ႕ေသာ ဘက္မလိုက္မႈျဖင့္ ဖုံးကြယ္ထားေသာ္လည္း အဓိကအားျဖင့္ ရုပ္၀ါဒႏွင့္ စိတ္၀ါဒသာျဖစ္သည္။ စိတ္၀ါဒသည္ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ သန္႕စင္ထားေသာ သိမႈကို ယုံၾကည္မႈႏွင့္အစားထိုးသည့္ ၀ါဒသာျဖစ္သည္။" (စာ-၃၅၈)
“Marx and Engels were partisan in philosophy from start to the finish, they were able to detect the deviations from materialism and concessions to idealism and fideism in every one of the ‘recent’ trends.” (p. 339)
" မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ အဘိဓမၼာတြင္ အစမွ အဆုံးတိုင္ ဘက္လိုက္ၾကသည္။ ၄င္းတို႕သည္ မၾကာေသးမီက အယူအဆတိုင္းရွိ ရုပ္၀ါဒမွ ေသြဖီမႈမ်ားႏွင့္ စိတ္၀ါဒ ႏွင့္ အသိကို ယုံၾကည္မႈႏွင့္ အစားထိုးေသာ ၀ါဒသို႕ တိမ္းညြဳတ္မႈမ်ားကို ရွာေဖြေဖၚထုတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။" (စာ-၃၃၉)
“The genius of Marx and Engels lies precisely in the fact that during a very long period, nearly half a century, they developed materialism, further advanced one fundamental trend in philosophy.... and showed how to apply..... this same materialism in the sphere of the social sciences, mercilessly brushing aside as rubbish all nonsense, pretentious hotchpotch, the innumerable attempts to ‘discover’ a ‘new’ line in philosophy, to invent a ‘new’ trend and so forth.” (p. 336)
" မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕၏ ပညာပါရမီ ႀကီးျမင့္ျခင္းသည္ ရာစုႏွစ္တ၀က္နီးပါးၾကာျမင့္သည့္ ရွည္လွ်ားလွေသာကာလအတြင္း မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ ရုပ္၀ါဒကို ေဖၚထုတ္ခဲ့ကာ အဘိဓမၼာနယ္ပယ္တြင္ အေျခခံက်ေသာ အယူအဆတခုကို ပိုမိုတိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး ထိုရုပ္၀ါဒကိုပင္ လူမႈသိပၸံနယ္ပယ္တြင္ မည္သို႕အသုံးခ်မည္ကို ျပသခဲ့ကာ အဘိဓမၼာနယ္ပယ္တြင္ အယူအဆသစ္တခုကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိရန္ႏွင့္ အယူအဆသစ္မ်ားကို တီထြင္ရန္ မေရတြက္ႏိုင္သည့္ အားထုတ္မႈမ်ားကို အႏွစ္သာရကင္းမဲ့ေသာ အဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့သည့္အရာမ်ားအျဖစ္ ျပတ္ျပတ္သားသား ပယ္ခ်ခဲ့ၾကသည္ဟူေသာ အခ်က္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။" (စာ-၃၃၆)
“The ‘realists’, etc., including the ‘positivists’, the Machists etc., are all a wretched mush; they are a contemptible middle party in philosophy, who confuse the materialist and idealist trends on every question. The attempt to escape from these two basic trends in philosophy is nothing but ‘conciliatory quackery’.” (p. 340)
" ျမင္ေတြ႕ သိရွိႏိုင္သည္မ်ားကိုသာယုံၾကည္ေသာ၀ါဒီမ်ား၊ မက္ခ်္၀ါဒီမ်ာ စသည္တို႕ အပါအ၀င္ သရုပ္မွန္၀ါဒီမ်ားအားလုံးတို႕သည္ လြန္စြာဆိုးရြားလွေသာ အရႈပ္ထုပ္မ်ားျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႕သည္ ျပႆနာတိုင္းတြင္ ရုပ္၀ါဒႏွင့့္ စိတ္၀ါဒကို ရကပ္ေထြးကာ အဘိဓမၼာနယ္ပယ္တြင္ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းေသာ အလယ္အလတ္ အဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ အဘိဓမၼာ နယ္ပယ္တြင္ ထိုအေျခခံအယူအဆ ႏွစ္ခုမွ ကင္းလြတ္ေအာင္ႀကိဳးစားျခင္းသည္ သင့္ျမတ္ေရး တတ္ေယာင္ကားကုထုံးမွ တပါးအျခားမဟုတ္ေပ။" (စာ-၃၄၀)
“The objective class role of empirio-criticism consists entirely in rendering faithful service to fideists in their struggle against materialism in general and historical materialism in particular.” (p. 358)
"အေတြ႕အႀကံဳေ၀ဖန္ေရး၀ါဒ၏ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ လူတန္းစား အခန္းက႑တြင္ ရုပ္၀ါဒကို ၿခံဳငုံတိုက္ခိုက္ၿပီး သမိုင္းဆိုင္ရာရုပ္၀ါဒကို ပစ္မွတ္ထား တိုက္ခိုက္ေသာ တိုက္ပြဲတြင္ သိမႈသည္ ယုံၾကည္မႈအေပၚမူတည္သည္ဟု ယူဆေသာ၀ါဒီမ်ား - fideists မ်ားကို လုံးလုံးလွ်ားလွ်ား အက်ိဳးေဆာင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။" (စာ- ၃၅၈)
Lenin clearly exposed the real essence of the reconciliation of religion with modern science and called it as “cultural fideism”.
လီနင္သည္ ဘာသာေရးႏွင့္ ေခတ္သစ္သိပၸံပညာကို ေၾကေအးသင့္ျမတ္ေစျခင္း၏ အႏွစ္သာရကို ဖြင္ခ်ခဲ့ၿပီးေနာက္ ထိုအယူအဆကို ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ သိမႈသည္ ဘာသာတရားအေပၚမူတည္သည့္ အယူအဆ- cultural fideism ဟု ေခၚေ၀ၚခဲ့သည္။
“Contemporary fideism does not at all reject science; all it rejects is the ‘exaggerated claims’ of science, to wit, its claim to objective truth.” (p. 125)
"ေခတ္ၿပိဳင္ သိမႈသည္ဘာသာတရားေပၚမူတည္သည္ဟူေသာ အယူအဆသည္ သိပၸံပညာကို ျငင္းပယ္ျခင္းမရွိ။ ၄င္းက ပယ္ခ်သည္မွာ သိပၸံပညာ၏ ခ်ဲ႕ကားေျပာဆိုမႈမ်ားျဖစ္သည္။ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ အမွန္တရားကို ခြဲျခားသိႏိုင္သည့္ စြမ္းရည္ရွိသည္ဟူေသာ ေျပာဆိုခ်က္ကို ပယ္ခ်ျခင္းသာျဖစ္သည္။
“Modern, cultural fideism . . . . . does not think of demanding anything more than the declaration that the concepts of natural science are working hypotheses.’ We will, sirs, surrender science to you scientists provided you surrender epistemology, philosophy to us – such is the condition for the cohabitation of the theologians and professors in the ‘advanced’ capitalist countries.” (p. 280)
" ေခတ္သစ္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ သိမႈသည္ဘာသာတရားယုံၾကည္မႈအေပၚမူတည္သည္ ဟူေသာ အယူအဆသည္ သဘာ၀သိပၸံ အယူအဆမ်ားသည္ အလုပ္ျဖစ္ေသာ အေျခခံယူဆခ်က္မ်ားျဖစ္သည္ဟူသည့္ ေၾကညာခ်က္မွလြဲၿပီး အျခားမည္သည္ကိုမွ်ေတာင္းဆိုရန္ မစဥ္းစားေပ။ 'သူတို႕က ကေ်နာ္တို႕ကို သိမႈေဗဒနဲ႕ အေတြးအေခၚပညာကို ေပးအပ္ရင္ က်ေနာ္တို႕က သိပၸံပညာရွင္ေတြလက္ကို သိပၸံပညာကို အပ္လိုက္မယ္' ဟူေသာ အျမင္မ်ိဳးသည္ တိုးတက္ေသာ အရင္းရွင္ႏိုင္ငံမ်ားမွ ပါေမာကၡမ်ားႏွင့္ ဘာသာေရးစာေပဆရာမ်ား ပူးတြဲေနထိုင္သည့္ အေျခခံပင္ျဖစ္သည္။" (စာ-၂၈၀)
Lenin developed Marxist theory of reflection in a creative way. He explained on the basis of modern scientific discoveries that matter has the property of being reflected and consciousness is the highest form of reflection of matter in the brain.
လီနင္သည္ မာ့က္စ္၀ါဒ ထင္ဟတ္ခ်က္သေဘာတရားကို တီထြင္ဆန္းသစ္ေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေစခဲ့သည္။ ၿဒဗ္တြင္ ထင္ဟတ္ခံႏိုင္ေသာ ဂုဏ္သတိၱရွိၿပီး သိစိတ္သည္ ဦးေႏွာက္တြင္ ၿဒဗ္ထင္ဟတ္မႈ၏ အျမင့္ဆုံးပုံစံျဖစ္သည္ဟု ေခတ္သစ္သိပၸံပညာ ေတြ႕ရွိခ်က္အေျခခံေပၚမွ သူရွင္းျပသည္။
The theory of reflection of matter developed by Lenin, the definition he gave to matter further strengthened the foundations of Marxist philosophical materialism, making them impregnable to any attacks from any form of idealism.
လီနင္ကေဖၚထုတ္လိုက္သည္ ျဒဗ္တို႕၏ ထင္ဟတ္ျခင္း သေဘာတရားတြင္ ျဒဗ္ကိုသူ၏ ဖြင့္ဆိုမႈသည္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒ၏ အေျခခံမ်ားကို ပိုမို အင္အားေတာင့္တင္းေစခဲ့ၿပီးထိုအေျခခံမ်ားကို စိတ္၀ါဒ၏ မည္သည့္တိုက္ခိုက္မႈမွ် ထိုးေဖါက္ႏိုင္ျခင္းမရွိေအာင္ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။
The revolutionary dialectics was further carried ahead by Lenin who particularly made a deep study of contradictions. He “called contradiction ‘the salt of dialectics’ and stated that the division of the One and the knowledge of its contradictory parts is the essence of dialectics.” 10 He further asserted, “In brief, dialectics can be defined as the doctrine of the unity of opposites. This embodies the essence of dialectics, but it requires explanations and development.”11 These ‘explanations and development’ was done some twenty years later by Mao.
ပဋိပကၡမ်ားကို နက္ရိႈင္းစြာ ေလ့လာခဲ့ေသာ လီနင္သည္ ေတာ္လွန္ေသာ အႏုပဋိပတိေလာမ ကိုလည္း ပိုမိုတိုးတက္ေစခဲ့သည္။ ပဋိပကၡမ်ားကို သူက အႏုပဋိေလာမ၏ ဆား ဟုေခၚၿပီး တစ္ကို စိတ္ပိုင္းျခင္းႏွင့္ ၄င္း၏ ပဋိပကၡမ်ားကို သိျခင္းသည္ အႏုပဋိေလာမ၏ အႏွစ္သာရျဖစ္ေၾကာင္း ေဖၚျပခဲ့သည္။ ၁၀ ထိုေနာက္သူက ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္ရွင္းျပသည္။ "အတိုခ်ဳပ္ေျပာရပါက အႏုပဋိေလာမကို ဆန္႕က်င္ဖက္တို႕၏ ညီညြတ္ျခင္း အယူအဆဟု ဖြင့္ဆိုႏိုင္သည္။ ထိုသို႕ဖြင့္ဆိုျခင္းသည္ အႏုပဋိေလာမ၏ အႏွစ္သာရကို ျပသေသာ္လည္း ရွင္းလင္းခ်က္ႏွင့္ တိုးတက္ေအာင္ျပဳလုပ္ျခင္းလိုအပ္သည္။" ၁၁ ထိုရွင္းလင္းခ်က္ႏွင့္ တိုးတက္ေအာင္ျပဳလုပ္ျခင္းကို ေနာင္ ႏွစ္ ၂၀ ခန္႕ၾကာေသာအခါ ေမာ္ က လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။
Lenin elaborated and explained the essence of historical materialism and enriched it by analysing the concrete historical phenomena with brilliance.
လီနင္သည္ သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒ၏ အႏွစ္သာရကို ရွင္းလင္တင္ျပခဲ့ၿပီး ခိုင္မာေသာ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မ်ားကို ေကာင္းစြာ သရုပ္ခြဲေလ့လာၿပီး ပိုမိုၾကြယ္၀ေစခဲ့သည္။
“Marx deepened and developed philosophical materialism to the full, and extended the cognition of nature to include the cognition of human society. His historical materialism was a great achievement in scientific thinking. The chaos and arbitrariness that had previously reigned in views on history and politics were replaced by a strikingly integral and harmonious scientific theory, which shows how, in consequence of the growth of productive forces, out of one system of social life another and higher system develops - how capitalism, for instance, grows out of feudalism.
"မာ့က္စ္သည္ အဘိဓမၼာဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒကို အျပည့္အ၀ နက္ရိႈင္းတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး သဘာ၀ကို သိျခင္းတြင္ လူသားလူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို သိျခင္းကိုပါ ထည့္သြင္းခဲ့သည္။ သူ၏ သမိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္၀ါဒသည္ သိပၸံနည္းက်ေတြးေခၚျခင္းတြင္ ႀကီးမားေသာ ေအာင္ျမင္မႈျဖစ္ေစခဲ့သည္။ သမိုင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအေပၚ ယခင္က မင္းမူေနခဲ့သည့္ ဖရိုဖရဲျဖစ္မႈ၊ အျငင္းပြားဖြယ္ျဖစ္မႈမ်ား ထူးျခားစြာ တဆက္တစပ္တည္းရွိၿပီး သဟဇာတရွိသည့္ သိပၸံနည္းက် သေဘာတရားျဖင့္ အစားထိုးခဲ့သည္။ ထိုသိပၸံနည္းက် သေဘာတရားသည္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ားတိုးတက္မႈ၏ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္၊ လူမႈဘ၀စနစ္တခုအတြင္းမွ ပိုမိုျမင့္မားသည့္ အျခားစနစ္တခု မည္သို႕ေပၚေပါက္လာသည္၊ ေျမရွင္ဗေဒသရာဇ္ စနစ္မွ အရင္းရွင္စနစ္မည္သို႕ေပၚေပါက္လာသည္ကို ျပသႏိုင္ခဲ့သည္။
“Just as man’s knowledge reflects nature (i.e., developing matter), which exist independently of him, so man’s social knowledge (i.e., his various use and doctrines-philosophical, religious, political and so forth) reflects the economic system of society. Political institutions are a superstructure on the economic foundation.” (Marx, Engels, Marxism, p. 64)
"လူသား၏ သိမႈသည္ သူႏွင့္ကင္းလြတ္တည္ရွိေနေသာ သဘာ၀ (ျဖစ္ေပၚတိုးတက္ေနေသာ ျဒဗ္) ကို ထင္ဟတ္သကဲ့သို႕ပင္ သူ၏ လူမႈအသိ (သူ၏အသုံးျပဳပုံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ အယူအဆမ်ား - အဘိဓမၼာ၊ဘာသာေရးႏွင့္ႏိုင္ငံေရး စသည္တို႕ဆိုင္ရာမ်ား) သည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ စီးပြားေရး စနစ္ကို ထင္ဟတ္သည္။ ႏိုင္ငံေရး မ႑ိဳင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္ စီးပြားေရး အေျခခံေပၚမွ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံတခု ျဖစ္သည္။"(မာ့က္စ္၊အိန္ဂ်ယ္- မာ့က္စ္၀ါဒ- စာ-၆၄)
He explained the organic relationship between dialectical materialism and historical materialism in this way, “materialism in general recognises objectively real being (matter) as independent of the social consciousness of humanity. In both cases consciousness is only the reflection of being, at best an approximately true (adequate, perfectly exact) reflection of it. From these Marxist philosophy, which is cast from a single piece of steel, you can not eliminate one basic premise, one essential part, without departing from objective truth, without falling a prey to bourgeois-reactionary falsehood.” (p. 326)
သူသည္ထိုနည္းျဖင့္ပင္ အႏုပဋိေလာမရုပ္၀ါဒႏွင့္ သမိုင္းဆိုင္ရာရုပ္၀ါဒတို႕အၾကားမွ သဘာ၀ ဆက္စပ္မႈကိုလည္း ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။ "ေယဘုံယ်အားျဖင့္ ရုပ္၀ါဒသည္ ဓမၼဒိဌာန္က်စြာ စစ္မွန္ေသာ တည္ရွိျခင္း (ျဒဗ္) ကို လူသား၏လူမႈအသိႏွင့္ ကင္းလြတ္သည္ဟု ျမင္သည္။ ထို အျခင္းအရာ ၂ ခုလုံးတြင္ သိစိတ္သည္ ရွိျခင္း၏ ထင္ဟတ္ခ်က္၊ အလြန္ဆုံး အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ မွန္ကုန္ေသာ ( လုံေလာက္ေသာ၊ လုံး၀တိက်ေသာ) ထင္ဟတ္ခ်က္သာျဖစ္သည္။ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ အမွန္တရားမွ လမ္းမခြဲဘဲ၊ ဓနရွင္ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရး မွားယြင္းမႈ၏ သားေကာင္အျဖစ္မက်ေရာက္ဘဲ သံမဏိ တတုံးတည္းျဖင့္ သြန္းလုပ္ထားေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ အေတြးအေခၚမွ အေျခခံ အယူအဆတခု၊ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေသာ အစိတ္အပိုင္းတခုကို ဖယ္ရွာႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။"(စာ-၃၂၆)
Mao’s Contribution to the Development of Marxist Philosophy
Mao too like Lenin, adopted the method of creatively applying Marxist Philosophy to the analysis of the concrete historical, economic, political and social conditions and in this course he elaborated all aspects of Marxist philosophy. The manner in which he took the scientific world
outlook to the proletariat of the oppressed masses in a backword semi-feudal, semi-colonial country comprising the peasantry as the major component, stands as a model even today. He continued the legacy of Lenin, waged consistent struggle against all types of revisionism and dogmatic interpretations of Marxism, and analysed the concrete conditions of China with the scientific world outlook of the proletariat. He thereby developed the general line and theory of New Democratic Revolution for the colonial and semi-colonial countries.
မာ့က္စ္၀ါဒအဘိဓမၼာဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ေမာ္ ၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား
လီနင္ကဲ့သို႔ပင္ ေမာ္ သည္လည္း ခိုင္မာေသာ သမိုင္း၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ လူမႈ အေျခအေနမ်ားကို သရုပ္ခြဲေလ့လာရန္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာကို တီထြင္ဆန္းသစ္မႈရွိရွိ အသုံးျပဳသည့္ နည္းလမ္းမ်ားကို ခ်မွတ္ခဲ့ၿပီး တၿပိဳင္တည္းတြင္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ၏ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ား အားလုံးကို ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။ အဓိကအားျဖင့္ လယ္သမားမ်ား ပါ၀င္ေသာ ေခတ္ေနာက္က်သည့္ ကိုလိုနီတပိုင္း၊ ဗေဒသရာဇ္ တပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားမွ အဖိႏွိပ္ခံမ်ား၏ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသို႕ သိပၸံနည္းက် ေလာကအျမင္ကိုေဆာင္းက်ဥ္းေပးသည့္ ပုံစံသည္ ယေန႕တိုင္ စံ နမူနာပုံစံျဖစ္ေနေသးသည္။ သူသည္ လီနင္၏ အျမင္ကိုဆက္ခံၿပီး ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးႏွင့္ တရားေသဆန္စြာ မာ့က္စ္၀ါဒအား ဖြင့္ဆိုမႈမ်ိဳးစုံကို အဆက္မျပတ္ တိုက္ပြဲ၀င္ၿပီး ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ သိပၸံနည္းက်ေလာကအျမင္ျဖင့္ တရုတ္ႏိုင္ငံ၏ ခိုင္မာေသာ အေျခအေနမ်ားကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေလ့လာသည္။ ထိုေနာက္သူသည္ ေယဘုံယ်လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ ဒီမိုကေရစီသစ္ ေတာ္လွန္ေရး သေဘာတရားကို ေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။
Like Lenin, Mao also made fundamental contribution to the development of Marxist philosophy. His works such as On Contradiction, On Practice, Where do the correct ideas come from, On the handling of contradictions among the people in. particular have contributed greatly to the development of Marxist philosophy.
လီနင္ကဲ့သို႔ပင္ေမာ္သည္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ အေျခခံက်ေသာ အက်ိဳးေဆာင္မႈျပဳခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ သူ၏ က်မ္းမ်ားျဖစ္ေသာ ပဋိပကၡ၊ လက္ေတြ႕၊ မွန္ကန္ေသာ အေတြးအေခၚဘယ္ကလာသလဲ ႏွင့္ ျပည္သူမ်ားအၾကား ပဋိပကၡကို မွန္ကန္စြာ ကိုင္တြယ္ျခင္းတို႕သည္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ႀကီးမားစြာ အေထာက္အကူျပဳခဲ့သည္။
Mao’s analysis of contradictions is a fundamental contribution to the Marxist philosophy. The method he adopted for studying various contradictions, the relations between the contradictions, and the various aspects of the contradiction is the most scientific. He developed dialectics, as described by Lenin, as a science of study of opposing aspects of contradictions. On the whole dialectical motion and development were reflected in the analysis of contradiction by Mao.
ပဋိပကၡမ်ားကို ေမာ္၏သရုပ္ခြဲေလ့လာခ်က္သည္ မာ့က္စ္၀ါဒ အဘိဓမၼာအတြက္ အေျခခံက်ေသာ အက်ိဳးျပဳမႈျဖစ္သည္။ ပဋိပကၡအမ်ိဳးအမ်ိဳး၊ ပဋိပကၡမ်ားအၾကား ဆက္စပ္မႈႏွင့္ ပဋိပကၡ၏ သြင္ျပင္လကၡဏာ အမ်ိုးမ်ိဳးတို႕ကို ေလ့လာရာတြင္ ေမာ္ အသုံးျပဳေသာ နည္းလမ္းသည္ သိပၸံနည္းအက်ဆုံးျဖစ္သည္။ သူသည္ လီနင္ေဖၚျပခဲ့ေသာ ပဋိပကၡကို ပဋိပကၡတို႕၏ ဆန္႕က်င္ဖက္သြင္ျပင္မ်ားအား ေလ့လာေသာ သိပၸံပညာအျဖစ္ တိုးတက္ေစခဲ့သည္။ အႏုပဋိေလာမေရြ႕လွ်ားမႈနွင့္ တိုးတက္မႈတခုလုံးကို ေမာ္၏ ပဋိပကၡသရုပ္ခြဲေလ့လာမႈတြင္ ထင္ဟတ္ထားသည္။
အခန္း( ၁၀)မွ အဆက္
Mao made a phenomenal leap in the understanding of contradictions. He summarised his discoveries in the following manner,
ေမာ္သည္ ပဋိပကၡမ်ားကို နားလည္မႈတြင္ အႀကီးအက်ယ္ခုန္ပ်ံတိုးတက္ေစခဲ့သည္။ သူ၏ ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္တင္ျပခဲ့သည္။
“The law of contradiction in things, that is, the law of the unity of opposites, is the fundamental law of nature and of society and therefore also the fundamental law of thought ..... According to dialectical materialism, contradiction is present in all processes of objectively existing things and of subjective thought and permeates all these processes from beginning to end; this is the universality and absoluteness of contradiction. Each contradiction and each of its aspects have their respective characteristics; this is the particularity and relativity of contradiction. In given conditions, opposites possess identity, and consequently can coexist in a single entity and can transform themselves into each other; this again is the particularity and relativity of contradiction. But the struggle of opposites is ceaseless, it goes on both when the opposites are coexisting and when they are transforming themselves into each other, and becomes especially conspicuous when they are transforming themselves into one another; this again is the universality and absoluteness of contradiction. In studying the particularity and relativity of contradiction, we must give attention to the distinction between the principal contradiction and the non-principal contradictions and to the distinction between the principal aspect and the non-principal aspect of a contradiction; in studying the universality of contradiction and the struggle of opposites in contradiction, we must give attention to the distinction between the different forms of struggle.” 12 “...forms of struggle, differ according to the differences in the nature of the contradictions. Some contradictions are characterised by open antagonism, others are not. In accordance with the concrete development of things, some contradictions which were originally non-antagonistic develop into antagonistic ones, while others which were originally antagonistic develop into non-antagonistic ones.”13
"အရာ၀တၱဳမ်ားအတြင္ ပဋိပကၡဥပေဒသ သို႕မဟုတ္ ဆန္႕က်င္ဖက္တို႕ ေပါင္းစည္းညီညြတ္ျခင္းသည္ သဘာ၀ႏွင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ အေျခခံဥပေဒသျဖစ္ၿပီး ထို႕ေၾကာင့္ပင္ အေတြးအေခၚ၏ အေျခခံဥပေဒသလည္းျဖစ္သည္။... အႏုပဋိေလာမ ရုပ္၀ါဒ အရ ဓမၼဒိဌာန္က်စြာ တည္ရွိေနေသာ အရာမ်ားႏွင့္ ဆႏၵစြဲ အေတြးအေခၚ၏ ျဖစ္စဥ္အားလုံးတြင္ ပဋိပကၡရွိေနၿပီး ထိုျဖစ္စဥ္မ်ားတြင္ အစမွအဆုံးတိုင္ေအာင္ စိမ့္၀င္ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနသည္။ ထိုအခ်က္မွာ ပဋိပကၡ၏ အႏွံ႕အျပားျဖစ္မႈႏွင့္ အၾကြင္းမဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ပဋိပကၡ တခုျခင္းစီႏွင့္ ၄င္း၏သြင္ျပင္လကၡဏာ တခုခ်င္းစီတို႕တြင္ အသီးသီးေသာ စရိုက္လကၡဏာမ်ား ရွိၾကသည္။ ထိုအခ်က္မွာ ပဋိပကၡ၏ ထူးျခားမႈႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ ဆက္စပ္မႈျဖစ္သည္။ အေျခအေနတရပ္တြင္ ဆန္႕က်င္ဖက္မ်ားသည္ သီးျခားစရိုက္လကၡဏာကို ပိုင္ဆိုင္ၾကၿပီး ထို႕ေၾကာင့္ နယ္ပယ္တခုတည္းတြင္ ပူးတြဲရပ္တည္ႏိုင္ၾကကာ တခုမွတခုသို႕ အသြင္ေျပာင္းလဲ ႏိုင္ၾကသည္။ ထိုအခ်က္သည္ ပဋိပကၡမ်ား၏ ထူးျခားမႈႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ဆက္စပ္မႈျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ဆန္႕က်င္ဖက္မ်ား၏ တိုက္ပြဲသည္ မရပ္မနား ျဖစ္ေပၚေနၿပီး ဆန္႕က်င္ဖက္မ်ား အတူတကြ တည္ရွိေနေသာအခါႏွင့္ ၄င္းတို႕သည္ တခုမွ တခုသို႕ေျပာင္းလဲေနေသာအခါ ႏွစ္ဖက္စလုံးတြင္ တိုက္ပြဲမ်ားဆက္လက္ျဖစ္ေပၚေနၿပီး ၄င္းတို႕သည္ တခုမွ တခုသို႕ေျပာင္လဲေသာအခါတြင္ ပိုမိုသိသာလာသည္။ ထိုအခ်က္သည္လည္း ပဋိပကၡ၏ အႏွံ႕အျပားရွိမႈႏွင့္ အၾကြင္းမဲ့မႈကို ျပသေနျပန္သည္။ ပဋိပကၡ၏ ထူးျခားမႈႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ဆက္စပ္မႈကို ေလ့လာရာတြင္ အဓိကပဋိပကၡႏွင့္ အဓိက မဟုတ္ေသာ ပဋိပကၡအၾကား ကြဲျပားမႈႏွင့္ ပဋိပကၡတခု၏ အဓိက သြင္ျပင္လကၡဏာႏွင့္ အဓိက မဟုတ္ေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားအၾကား ကြဲျပားျခားနားမႈကို အာရုံစိုက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ပဋိပကၡ၏ အႏွံ႕အျပားရွိမႈႏွင့္ပဋိပကၡ၏ ဆန္႕က်င္ဖက္တို႕၏ တိုက္ပြဲကို ေလ့လာရာတြင္ တိုက္ပြဲပုံသ႑န္ အမ်ိဳမ်ိဳးအၾကား ကြဲျပာျခားနားမႈကို အာရုံစိုက္ရမည္ ျဖစ္သည္။" ၁၂ .... တိုက္ပြဲပုံသ႑န္မ်ားသည္ ပဋိပကၡ၏ သဘာ၀ အေပၚမူတည္ၿပီး ကြဲျပားျခားနားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ ပဋိပကၡမ်ားသည္ ေျဗာင္က်ေသာ ရန္ဖက္ျဖစ္မႈျဖင့္ စရိုက္လကၡဏာေဖၚျပေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕သည္ ထိုသို႕ စရိုက္လကၡဏာ ေဖၚျပျခင္းမရွိေပ။ အရာ၀တၱဳတို႕၏ ခိုင္မာေသာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈႏွင့္အညီ မူလက ရန္ဖက္မဟုတ္ေသာ ပဋိပကၡမ်ားသည္ ရန္ဖက္ပဋိပကၡျဖစ္လာၿပီး မူလက ရန္ဖက္ ပဋိပကၡမ်ားသည္ ရန္ဖက္မဟုတ္ေသာ ပဋိပကၡျဖစ္လာတတ္သည္။၁၃
Mao continued always to develop the theory of contradictions practice. Particularly during the period of socialist construction, Mao gave further clarity on the nature and handling of social contradiction particularly regarding contradictions among the people. He stressed that despite the victory of the revolution it was wrong to think contradictions no longer existed in Chinese society.
ေမာ္သည္ သူ၏ ပဋိပကၡလက္ေတြ႕ သေဘာတရားကို ဆက္လက္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး ကာလအတြင္းတြင္ ေမာ္သည္ ျပည္သူမ်ားအၾကား ပဋိပကၡႏွင့္ အထူးသျဖင့္ ပတ္သက္ေသာ လူမႈပဋိပကၡ၏ သေဘာသဘာ၀ႏွင့္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းျခင္းကို ထပ္မံရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ျမင္ၿပီးေသာ္လည္း တရုတ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ပဋိပကၡမ်ား မရွိေတာ့ဟု ယူဆျခင္းသည္ မွားယြင္းေၾကာင္း သူ အေလးထားေျပာသည္။
He stated, “We are confronted with two types of social contradictions – those between ourselves and the enemy and those among the people two are totally different in nature...”
"မိမိတို႕သည္ လူမႈ ပဋိပကၡ ၂ မ်ိဳးကို ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႕ေနရသည္။ မိမိတို႕ႏွင့္ ရန္သူအၾကား ပဋိပကၡႏွင့္ ျပည္သူမ်ားအၾကား ပဋိပကၡ တို႕သည္ သေဘာသဘာ၀အရ လုံး၀ကြဲျပားျခားနားၾကသည္" ဟု သူေဖၚျပခဲ့သည္။
“The contradictions between ourselves and the enemy are antagonistic contradictions. Within the ranks of the people, the contradictions among the working people are non-antagonistic, while those between the exploited and the exploiting classes have a non-antagonistic as well as an antagonistic aspect.”“ Mao further gave a detailed exposition the methods of handling the contradictions among the people in a socialist society.
"မိမိတို႕ႏွင့္ရန္သူအၾကား ပဋိပကၡသည္ ရန္ဖက္ ပဋိပကၡျဖစ္သည္။ ျပည္သူ အမ်ိဳးအမ်ိဳး အၾကားတြင္မူ လုပ္သားျပည္သူမ်ားအၾကား ပဋိပကၡသည္ ရန္ဖက္ ပဋိပကၡ မဟုတ္ဘဲ ေသြးစုတ္သူႏွင့္ ေသြးစုတ္ခံလူတန္းစားမ်ားအၾကား ပဋိပကၡသည္ ရန္ဖက္ပဋိပကၡ၏ လကၡဏာျဖစ္ႏိုင္သလို ရန္ဖက္မဟုတ္ေသာ ပဋိပကၡ၏ လကၡဏာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။" ေမာ္သည္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွ ပဋိပကၡမ်ားကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းသည့္ နည္းလမ္းဆိုင္ရာ အေသးစိတ္ရွင္းလင္းခ်က္မ်ားကို လည္း ေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။
During the Cultural Revolution too Mao placed constant stress on the correct handling of contradictions as he saw this as the only guarantee for the success of socialism. Thus it was warned at the Ninth CPC Congress in 1969, “We must correctly understand and handle class contradictions and class struggle, distinguish the contradictions between ourselves and the enemy from those among the people, handle them correctly. Otherwise a socialist country like ours will into its opposite and degenerate, and a capitalist restoration will take place.”15
ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္းကလည္း ေမာ္သည္ ပဋိပကၡမ်ားကို မွန္ကန္စြာကိုင္တြယ္ေရးသည္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ တခုတည္းေသာ အာမခံခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိေသာေၾကာင့္ ထိုအခ်က္ကို အၿမဲအေလးထားခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၁၈၆၉ ခုႏွစ္တြင္ က်င္းပေသာ ၉ ႀကိမ္ေျမာက္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ ကြန္ဂရက္တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း သတိေပးခဲ့သည္။ "မိမိတို႕သည္ လူတန္းစား ပဋိပကၡႏွင့္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲကို မွန္ကန္စြာ နားလည္ကိုင္တြယ္ရမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိတို႕ႏွင့္ ရန္သူမ်ားအၾကား ပဋိပကၡႏွင့္ ျပည္သူမ်ားအၾကား ပဋိပကၡကို ခြဲျခားသိျမင္ကာ ၄င္းတို႕ကိုမွန္ကန္စြာ ကိုင္တြယ္ရန္လိုအပ္သည္။ ထိုသို႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းမရွိလွ်င္ မိမိတို႕ကဲ့သို႕ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံသည္ ဆန္႕က်င္ဖက္လမ္းေၾကာင္းသို႕ေရာက္ၿပီး အဆင့္ေလွ်ာက်ကာ အရင္းရွင္ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းေရး ျဖစ္ေပၚလာေပမည္္။"
He enriched the Marxist theory of knowledge in the course of elaborating the relations of production and knowledge. He vividly explained the dialectical relations between the perceptual and conceptual stages of knowledge. He elaborated the process of development of knowledge through two stages on the basis of practice.
ေမာ္သည္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ သိမႈအၾကား ဆက္စပ္မႈကို ရွင္းလင္းတင္ျပရင္း မာ့က္စ္၀ါဒ သိမႈေဗဒကိုလည္း ပိုမိုၾကြယ္၀ေစခဲ့သည္။ သူသည္ သိမႈ၏ သိျမင္ခံစားျခင္းႏွင့္ ထင္ျမင္ယူဆျခင္း အဆင့္မ်ားအၾကား အႏုပဋိေလာမ ဆက္စပ္မႈကို ရွင္းလင္းစြာ တင္ျပခဲ့သည္။ သူသည္လက္ေတြ႕အေျခခံေပၚတြင္ အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ျဖင့္ သိမႈဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္ကိုည္း ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။
It was however Mao who elaborated and refined the Marxist theory of knowledge particularly with regard to the relation between knowledge and practice, between knowing and doing. He detailed the process of cognition from lower to higher levels and its transformation of real through practice.
သို႕ေသာ္ သိမႈႏွင့္လက္ေတြ႕ ႏွင့္ သိမႈႏွင့္ ေဆာင္ရြက္မႈတို႕ အၾကားဆက္စပ္မႈႏွင့္ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ သိမႈေဗဒကို ပိုမိုရွင္းလင္းေကာင္းမြန္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္မွာ ေမာ္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ သိမႈျဖစ္စဥ္ကို အနိမ့္ဆုံးမွ အျမင့္ဆုံးအထိႏွင့္ လက္ေတြ႕မွတဆင့္ သိမႈအမွန္ျဖစ္လာျခင္းကို အေသးစိတ္ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။
“Discover the truth through practice, and again through practice verify and develop the truth. Start from perceptual knowledge and actively develop it into rational knowledge; then start from rational knowledge and actively guide revolutionary practice to change both the subjective and the objective world. Practice, knowledge, again practice, and again knowledge. This form repeats itself in endless cycles, and with each cycle the content of practice and knowledge rises to a higher level. such is the whole of the dialectical-materialist theory of knowledge, and such is the dialectical- materialist theory of the unity of knowing and doing.”24
"လက္ေတြ႕မွတဆင့္ အမွန္တရားကို ရွာေဖြၿပီးေနာက္ လက္ေတြ႕မွတဆင့္ပင္ အမွန္တရားကို မွန္ကန္ေၾကာင္းအတည္ျပဳ တိုးတက္ေစပါ။ သိျမင္မႈအသိမွ စတင္ၿပီး ထိုသိျမင္မႈ အသိကို က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ေသာ အသိအျဖစ္ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚလားေအာင္ တက္ၾကြစြာ ျပဳလုပ္ပါ။ ထိုေနာက္ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ေသာ သိမႈမွ ျပန္လည္စတင္ၿပီး ဆႏၵစြဲႏွင့္ ဓမၼဒိဌာန္ေလာက ႏွစ္ခုလုံးကို ေျပာင္လဲရန္ ေတာ္လွန္ေရးလက္ေတြ႕ကို လမ္းညြဳန္ပါ။ လက္ေတြ႕မွ သိမႈ။ ေနာက္ထပ္လက္ေတြ႕ ေနာက္ထပ္ သိမႈ။ အဆုံးမရွိ ထိုသို႕ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လုပ္ေဆာင္မႈ စက္၀ိုင္းမ်ား။ စက္၀ိုင္းတခုစီတြင္ လက္ေတြ႕ႏွင့္ သိမႈ၏ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ပိုမိုျမင့္မားေသာ အဆင့္သို႕ေရာက္ရွိလာမည္။ ဤ သည္မွာ အႏုပဋိေလာမ ရုပ္၀ါဒ သိမႈေဗဒျဖစ္သည္။ဤ သည္မွာ သိျခင္းႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းတို႕ ညီညြတ္မႈဆိုင္ရာ အႏုပဋိေလာမ သိမႈေဗဒျဖစ္သည္။" 24
Bourgeois intellectuals distort Marxism alleging that it is nothing but economic determinism. But Marx and Engels had very clearly explained the dialectical relations between base and superstructure. Mao clearly pointed out in his analysis of contradictions the dialectical relations between these and also the decisive role that superstructure play in some situations.
မာ့က္စ္၀ါဒသည္ စီးပြားေရးပဓါန ၀ါဒသာ ျဖစ္သည္ဟု ဓနရွင္ ပညာတတ္မ်ားသည္ သရုပ္ဖ်က္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ အေျခခံႏွင့္ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံအၾကား အႏုပဋိေလာမ ဆက္စပ္မႈကို မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕က ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့ၾကသည္။ ၄င္းတို႕အၾကား အႏုပဋိေလာမ ဆက္စပ္မႈကို ေမာ္ကလည္း ရွင္းလင္းစြာ ေထာက္ျပခဲ့ၿပီး အခ်ိဳ႕ေသာ အေျခအေနမ်ားတြင္ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံ၏ အဆုုံးအျဖတ္က်ေသာ အခန္းက႑ကိုလည္း ေထာက္ျပခဲ့သည္။
“The principal aspect is the one playing the leading role in the contradiction. The nature of a thing is determined mainly by the principal aspect of a contradiction, the aspect which has gained the dominant position.
"အဓိကက်ေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမွာ ပဋိပကၡတြင္ အဓိကက်ေသာ အခန္းမွ ပါ၀င္သည့္ အရာျဖစ္သည္။ အရာ၀တၱဳ တခု၏ သေဘာသဘာ၀ကို အဓိကအားျဖင့္ ပဋိပကၡ၏ လႊမ္းမိုးေသာ အေနအထားရရွိထားသည့္ အဓိက သြင္ျပင္လကၡဏာက အဆုံးအျဖတ္ေပးသည္။
“But this situation is not static; the principal and the non-principal aspects of a contradiction transform themselves into each other and the nature of the thing changes accordingly.. .......
"သို႕ေသာ္ ထိုအေျခအေနသည္ တည္ၿငိမ္ေနသည္မဟုတ္ဘဲ ထို အဓိကက်ေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာႏွင့္ အဓိကမက်ေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာတို႕သည္ တခုမွတခုအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေနၿပီး ထိုအရာ၀တၱဳ ၏ သေဘာသဘာ၀ကို ပါအလားတူ ေျပာင္းလဲေစသည္။"
“Some people think that this is not true of certain contradictions. For instance, in the contradiction between the productive forces and the relations of production, the productive forces are the principal aspect; in the contradiction between theory and practice, practice is the principal aspect; in the contradiction between the economic base and the superstructure, the economic base is the principal aspect; and there is no change in their respective positions. This is the mechanical materialist conception, not the dialectical materialist conception. True, the productive forces, practice and the economic base generally play the principal and decisive role;. whoever denies this is not materialist. But it must also be admitted that in certain conditions, such aspects as the relations of the production theory and the superstructure in turn manifest themselves in the principal and decisive role.”28
" ထိုအခ်က္သည္ အခ်ိဳ႕ေသာ ပဋိပကၡမ်ားတြင္ မွန္ကန္ျခင္းမရွိဟု အခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားက ထင္ၾကသည္။ ဥပမာျပရပါက ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ားႏွင့္ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးအၾကား ပဋိပကၡတြင္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ားသည္ အဓိက သြင္ျပင္လကၡဏာျဖစ္သည္။ သေဘာတရားႏွင့္ လက္ေတြ႕အၾကား ပဋိပကၡတြင္ လက္ေတြ႕သည္ အဓိကက်ေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးအေျခခံႏွင့္ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံအၾကား ပဋိပကၡတြင္ စီးပြားေရး အေျခခံသည္ အဓိက သြင္ျပင္လကၡဏာျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႕၏ အေနအထားအသီးသီးသည္ ေျပာင္လဲျခင္းမရွိ ဟူေသာ ယူဆခ်က္မွာ စက္ယႏၱရား ရုပ္၀ါဒ အယူအဆျဖစ္ၿပီး အႏုပဋိေလာမရုပ္၀ါဒ အျမင္မဟုတ္ေပ။ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစု၊ လက္ေတြ႕ႏွင့္ စီးပြားေရး အေျခခံတို႕သည္ ေယဘုံယ်အားျဖင့္ အဓိကက် အဆုံးအျဖတ္ေပးေသာ အခန္းမွ ပါ၀င္သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ထိုအခ်က္သည္ ရုပ္၀ါဒ မဟုတ္ဟု မည္သူျငင္းဆိုမည္နည္း။ အခ်ိဳ႕ေသာ အေျခအေနမ်ားတြင္ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရး သေဘာတရားႏွင့္ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံတို႕သည္ အဓိကႏွင့္ အဆုံးအျဖတ္က်ေသာ အခန္းမွပါ၀င္လာႏိုင္သည္။" ၂၈
Throughout the period of socialist construction and particularly during the Cultural Revolution, Mao always tried to maintain the correct dialectical balance in approach between economic base and superstructure, economics and politics. He tried to correct Stalin’s incorrect approach of totally neglecting the superstructure and concentrating only on technology, by emphasising the linking of planning with politics-in-command, by looking not only at production relations, but also at the superstructure, at politics, at the role of people. This was the essence of the slogan, ‘Grasp Revolution, Promote Production.’
ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးကာလ တေလွ်ာက္လုံးႏွင့္ အထူးသျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးကာလတြင္ ေမာ္သည္ စီးပြားေရးအေျခခံႏွင့္ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံ အၾကား၊ စီးပြားေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအၾကားခ်ဥ္းကပ္ေလ့လာရာတြင္ မွန္ကန္ေသာ အႏုပဋိေလာမ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညီေစရန္ အၿမဲႀကိဳးစားသည္။ ေမာ္သည္ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံကို လုံး၀ လွ်စ္လွ်ဴရႈၿပီး နည္းပညာကိုသာ အာရုံစိုက္ေသာ စတာလင္၏ မွားယြင္းသည့္ ခ်ဥ္းကပ္ပုံကို ျပင္ဆင္ရန္ ႀကိဳးစားၿပီး စီမံျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို ခ်ိတ္ဆက္သည္၊ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးကိုသာမၾကည့္ဘဲ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံ၊ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ျပည္သူမ်ား၏ အခန္းက႑ကိုပါ ၾကည့္သည္။ ထိုသို႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းမွာ "ေတာ္လွန္ေရးကိုဆုပ္ကိုင္နားလည္၊ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို တုိးျမွင့္" ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံ၏ အႏွစ္သာရပင္ျဖစ္သည္။
Thus the Report of the Ninth CPC Congress in 1969 said, “‘Grasp revolution, promote production’ – this principle is absolutely correct. It correctly explains the relationship between revolution and production, between consciousness and matter, between the superstructure and the economic basis, and between the relations of production and the productive forces ... Politics is the concentrated expression of economics. If we fail to make revolution in the superstructure, fail to arouse the broad masses of the workers and peasants, fail to criticize the revisionist line, fail to expose the handful of renegades, enemy agents, capitalist-roaders in power and counter- revolutionaries, and fail to consolidate the leadership of the proletariat, how can we further consolidate the socialist economic base and further develop the socialist productive forces? This is not to replace production by revolution, but to use revolution to command production, promote it and lead it forward.”29
ထို႕ေၾကာင့္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ ၉ ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္ အစီရင္ခံစာတြင္ ေမာ္က ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာသည္။ "ေတာ္လွန္ေရးကို ဆုပ္ကိုင္နားလည္၊ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို တိုးျမွင့္၊ ထိုမူ၀ါဒသည္ လုံး၀ မွန္ကန္သည္။ ထိုမူ၀ါဒသည္ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈအၾကား၊ သိစိတ္ႏွင့္ ျဒဗ္အၾကား၊ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံႏွင့္ စီးပြားေရးအေျခခံအၾကား၊ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးႏွင့္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုအၾကား ဆက္စပ္မႈမ်ားကို မွန္ကန္စြာရွင္းျပသည္။ ... ႏိုင္ငံေရးသည္ စီးပြားေရးကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ ေဖၚျပခ်က္ျဖစ္သည္။ အျပင္ထပ္အေဆာက္အအုံတြင္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ရန္ပ်က္ကြက္လွ်င္၊ က်ယ္ျပန္႕ေသာ အလုပ္သမား၊လယ္သမားလူထုကို ႏိႈးေဆာ္ရန္ ပ်က္ကြက္လွ်င္၊ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးလမ္းေၾကာင္းကို ေ၀ဖန္ရန္ပ်က္ကြက္လွ်င္၊ သစၥာေဖါက္ လက္တဆုပ္စာ၊ ရန္သူ႕ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ အာဏာရ အရင္းရွင္လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားႏွင့္ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားကို ဖြင့္ခ်ရန္ ပ်က္ကြက္လွ်င္၊ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစာ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ပိုမိုခိုင္မာေအာင္လုပ္ရန္ ပ်က္ကြက္လွ်င္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး အေျခခံကို မည္သို႕ပိုမိုခိုင္မာေအာင္ ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ား ပိုမိုတိုးတက္ေအာင္ မည္သို႕ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္နည္း။ ထိုသို႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို ေတာ္လွန္ေရးျဖင့္ အစားထိုးရန္ မဟုတ္ဘဲ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို ကြပ္ကဲရန္၊ ျမွင့္တင္ရန္ႏွင့္ ေရွ႕သို႕တိုးတက္ေစရန္ ေတာ္လွန္ေရးကို အသုံးျပဳျခင္းျဖစ္သည္။
This, therefore, was, under Mao’s guidance, the correct dialectical application of the materialist conception of history.
ထို႕ေၾကာင့္ ထိုမူသည္ ေမာ္၏ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွ သမိုင္း၏ ရုပ္၀ါဒ အယူအဆကို မွန္ကန္ေသာ အႏုပဋိေလာမ အသုံးခ်နည္းျဖစ္သည္။
Chapter XI
Political Economy
Absorbing all the rational aspects of the German classical philosophy, English classical political economy and French revolutionary and socialist doctrines Marx discovered the Materialist Conception of History. According to this revolutionary conception of history. The development of civil society is to be explained on the basis of the economic relations and their development. Thus political economy was developed and it became an instrument to reveal the relation between people instead of that between things (i.e. the exchange of one commodity for another) as was explained by the bourgeois economists. Engels clearly explained this: “Economics deals not with things but with relations between persons, and in the last resort between classes.”32
အခန္း (၁၁)
ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒ
ဂ်ာမန္ စံေတာ္၀င္ အဘိဓမၼာ၊ အဂၤလိပ္ ဂႏၱ၀င္ ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒႏွင့္ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရး ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ အယူအဆမ်ားမွ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္မႈရွိေသာ အခ်က္မ်ားအားလုံးကို ထုတ္ယူၿပီး မာ့က္စ္သည္ သမိုင္း၏ ရုပ္၀ါဒ အယူအဆကို ေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။ ထို သမိုင္း၏ ေတာ္လွန္ေသာ အယူအဆအရ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈကို စီးပြားေရး ဆက္ဆံမႈမ်ားႏွင့္ ၄င္းတို႕၏ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈမ်ား အေပၚတြင္ အေျခခံ ဖြင့္ဆိုရွင္းလင္းရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒကို ေဖၚထုတ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒသည္ ဓနရွင္ ေဘာဂေဗဒသမားမ်ားရွင္းလင္းတင္ျပသကဲ့သို႕ ကုန္စည္အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရး( ကုန္စည္ တခုႏွင့္ တခုလဲလွယ္ျခင္း) အစား လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံမႈကို ေဖၚထုတ္ေသာ ကိရိယာတခု ျဖစ္လာသည္။ "ေဘာဂေဗဒသည္ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ျခင္းမရွိဘဲ လူမ်ားအၾကားဆက္ဆံေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည္၊ အဆုံးတြင္လူတန္စားမ်ား အၾကားဆက္ဆံေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည္" အိန္ဂ်ယ္ကေျပာခဲ့သည္။ ၃၂
Contribution of Marx and Engels
The political economy as developed by Marx repudiating the bourgeois economics was aptly exposed by Lenin. “It is the ultimate aim; ... analysis of the commodity.”33 “‘It is the ultimate aim of this work, to lay bare the economic law of motion of modern society’ (that is to say, capitalist, bourgeois society), says Marx in the preface to Capital. An investigation of the relations of production in a given, historically defined society, in their genesis, development, and decline – such is the content of Marx’s economic doctrine. In capitalist society it is the production of commodities that dominates, and Marx’s analysis therefore begins with an analysis of the commodity.” 32 – Lenin.
မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕၏ အက်ိဳးေဆာင္မႈ
ဓနရွင္ ေဘာဂေဗဒကိုလက္မခံေသာ မာ့က္စ္က ေဖၚထုတ္လိုက္သည္ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒကို လီနင္က ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းျပခဲ့သည္။ "အႏၱိမရည္မွန္းခ်က္: ကုန္စည္ကို သရုပ္ခြဲေလ့လာျခင္း"။ ၃၃ "၄င္းသည္ဤစာအုပ္၏ အႏၱိမ ရည္မွန္းခ်က္မွာ ေခတ္သစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း( အရင္းရွင္၊ ဓနရွင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း) တြင္ လႈပ္ရွားသက္၀င္ေနေသာ စီးပြားေရး ဥပေဒသကို ေဖၚထုတ္ရန္ ျဖစ္သည္ဟု မာ့က္စ္က အရင္းက်မ္း အမွာစာတြင္ ေရးသားခဲ့သည္။ သမိုင္းအရဖြင့္ဆိုထားေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတခု၊ ၄င္း၏ မူလအစ၊ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈႏွင့္ က်ဆုံးမႈကို ေလ့လာျခင္းသည္ မာ့က္စ္ ေဘာဂေဗဒ အယူအဆ၏ အႏွစ္သာရျဖစ္သည္။ အရင္းရွင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ လႊမ္းမိုးေနသည္မွာ ကုန္စည္ထုတ္လုပ္ေရးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မာ့က္စ္၏ သရုပ္ခြဲေလ့လာမႈသည္ ကုန္စည္ကို သရုပ္ခြဲေလ့လာျခင္းျဖင့္ စတင္သည္။" လီနင္ ၃၂
“Where the bourgeois economists saw a relation between things (the exchange of one commodity for another) Marx revealed a relation between people. The exchange of commodities expresses the tie between individual producers through the market. Money signifies that this tie is becoming closer, and closer, inseparably binding the entire economic life of the individual producers into one whole. Capital signifies a further development of this tie: human labour power becomes a commodity. The wage-worker sells his labour power to the owner of the land, factories and instruments of labour. The worker spends one part of the day covering the cost of maintaining himself and his family (wages), while the other part of the day the worker toils without remuneration, creating for the capitalist surplus value, the source of profit, the source of the wealth of the capitalist class.
"ဓနရွင္ ေဘာဂေဗဒသမားမ်ားက အရာ၀တၱဳမ်ားအၾကား ဆက္စပ္မႈ (ကုန္စည္တခုကို အျခားတခုႏွင့္ ဖလွယ္ျခင္း) တခုကို ျမင္ေသာေနရာတြင္ မာ့က္စ္က လူမ်ားအၾကား ဆက္စပ္မႈ ကို ေဖၚထုတ္သည္။ ကုန္စည္မ်ားကို ဖလွယ္ျခင္းသည္ တသီးပုဂၢလ ထုတ္လုပ္သူမ်ားအၾကာေဈးကြက္မွတဆင့္ ဆက္ဆံေရးကို ေဖၚျပသည္။ ထို ဆက္ဆံေရးသည္ ပိုမို၊ ပိုမို နီးကပ္လာၿပီး တသီးပုဂၢလထုတ္လုပ္သူမ်ား၏ စီးပြားေရးဘ၀ တခုလုံးကို ခြဲထုတ္မရႏိုင္ေတာင္ တလုံးတစည္းတည္း ခ်ည္ေႏွာင္ေၾကာင္း ျပသေနသည္။ ေငြရင္းက ထိုဆက္ဆံေရးကို ပိုမိုဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေစေၾကာင္းျပသည္။ လူသားလုပ္အားစြမ္းရည္သည္ ေရာင္းကုန္ျဖစ္လာသည္။ လုပ္ခစား အလုပ္သမားသည္ ေျမပိုင္ရွင္၊ စက္ရုံပိုင္ရွင္၊ လုပ္အားကိရိယာပိုင္ရွင္မ်ားသို႕ သူ၏ လုပ္အားကို ေရာင္းခ်ရသည္။ အလုပ္သမားသည္ တေန႕တာ၏ တစိတ္တပိုင္းကို သူႏွင့္ သူ႕မိသားစု ရွင္သန္ေရးစရိတ္ (လုပ္ခ) အတြက္ အသုံးျပဳရၿပီး က်န္တစိတ္တပိုင္းကိုမူ အက်ိဳးခံစားခြင့္မဲ့ လုပ္ကိုင္ရၿပီး အရင္းရွင္ အစြန္းထြက္တန္ဖိုး သို႕မဟုတ္ အျမတ္အစြန္း၏ရင္းျမစ္ ႏွင့္ အရင္းရွင္ လူတန္းစား၏ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈ ရင္းျမစ္ကကို ဖန္တီးရသည္။
“The doctrine of surplus value is the corner-stone of Marx’s economic theory.” 33
အစြန္းထြက္တန္ဖိုး အယူအဆသည္ မာ့က္စ္၏ စီးပြားေရး သေဘာတရားမ်ားတြင္ မွတ္တိုင္ျဖစ္သည္။
This discovery of surplus value, which according to Engels, was the second important discovery of Marx, provided the exposition of the nature of exploitation of the working class and laid bare the source of antagonism between the proletariat and the bourgeoisie. It explained this antagonism as the principal manifestation of the fundamental contradiction of capitalist society; the contradiction between the social character of production and the private character of ownership.
မာ့က္စ္၏ ဒုတိယေျမာက္ အေရးပါေသာ ရွာေဖြေတြ႕ရွိမႈျဖစ္ေသာ အစြန္းထြက္တန္ဖိုးကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိျခင္းသည္ အလုပ္သမားလူတန္းစား အေပၚေသြးစုတ္မႈ၏ သေဘာသဘာ၀ကို ေဖၚထုတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင့္ ဓနရွင္လူတန္းစားအၾကား ပဋိပကၡ ရင္းျမစ္ကို ျပသလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုပဋိပကၡသည္ အရင္းရွင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ အေျခခံပဋိပကၡ ျဖစ္ေသာကုန္ထုတ္လုပ္မႈ၏ လူမႈလကၡဏာႏွင့္ ပိုင္ဆိုင္မႈ၏ ပုဂၢလိက လကၡဏာတို႕အၾကား ပဋိပကၡ၏ အဓိကေဖၚျပခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း အပိုတန္ဖိုးက ရွင္းလင္းတင္ျပသည္။
Marx explained capitalist crises also as another manifestation of this fundamental contradiction of capitalism. Impelled by the pursuit of profit to throw more and more goods on to the market, the capitalists endeavour to maintain their rate of profit by reducing expenditure on wages, whether by cutting wage rates or employing fewer workers. But by so doing they reduce the purchasing power of those who, together with their families, make up the bulk of the population; and so they restrict the market for their goods. This restriction of the market comes into collision with the extension of production and resolves itself by means of a crisis. “Commerce is at a standstill, the markets are glutted products accumulate, as multitudinous as they are unsaleable, hard cash disappears, credit
vanishes, factories are closed, the mass of workers are in want of the means of subsistence, because they have produced too much of the means of subsistence; bankruptcy follows upon bankruptcy, execution upon execution...
အရင္းရွင္စနစ္၏ အက်ပ္အတည္းမ်ားသည္လည္း အရင္းရွင္းစနစ္၏ ထို အေျခခံပဋိပကၡ၏ အျခားေဖၚျပခ်က္ လကၡဏာျဖစ္သည္။ေဈးကြက္အတြင္းသို႕ ကုန္စည္မ်ားကို ပိုမိုတင္ပို႕ရန္ အက်ိဳးအျမတ္ေနာက္ျခင္း၏ တြန္းအားေပးခံရေသာေၾကာင့္ အရင္းရွင္မ်ားသည္ လုပ္အားချဖတ္ေတာက္ျခင္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ အလုပ္သမားအေရအတြက္ေလွ်ာ့ခ်ခန္႕ထားျခင္းျဖင္ျဖစ္ေစ လုပ္အားခအတြက္ အသုံးစရိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ျခင္းျဖင့္ ၄င္းတို႕၏ အျမတ္ႏႈန္းကို ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ရန္လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုသို႕လုပ္ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ ၄င္းတို႕သည္ လူဦးေရ၏အမ်ားစုျဖစ္ေသာ သူမ်ားႏွင့္မိသားစုမ်ား၏ ၀ယ္ႏိုင္အားကိုလည္း ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရာေရာက္ၿပီး ၄င္းတို႕၏ကုန္စည္မ်ားအတြက္ ေဈးကြက္ကိုလည္း ကန္႕သတ္လိုက္ရာေရာက္သည္။ ထိုသို႕ေဈးကြက္ကို ကန္႕သတ္ျခင္းသည္ ထုတ္လုပ္မႈတိုးခ်ဲ႕ျခင္းႏွင့္ ပဋိပကၡျဖစ္လာၿပီး အက်ပ္အတည္းတခုျဖင့္ အေျဖထြက္လာသည္။ "ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မႈသည္ ရပ္ဆိုင္းေနသည္။ ေဈးကြက္မ်ားတြင္ ကုန္စည္မ်ားစုပုံလာသည္။ ေရာင္းမကုန္ေလာက္ေအာင္မ်ားျပားလာသည္။ ေငြမာမ်ားေပ်ာက္ဆုံးကုန္ၿပီး ေၾကြးၿမီမ်ားေပ်ာက္ကြယ္ကုန္သည္။ စက္ရုုံမ်ားကို ပိတ္လိုက္ရသည္။ အလုပ္သမားထု ရပ္တည္ရန္ နည္းလမ္းမရွိေတာ့ေပ။ ေဒ၀ါလီခံၿပီးရင္းခံေနရသည္။
“In these crises, the contradiction between socialised production and capitalist appropriation ends in a violent explosion. The circulation of commodities is, for the time being, stopped. Money, the means of circulation, becomes a hindrance to circulation. All the laws of production and circulation of commodities are turned upside down. The economic collision has reached its apogee. The mode of production is in rebellion against the mode of exchange, the productive forces are in rebellion against the mode of production which they have outgrown.”34 Thus these repeated crises of capitalism can only be solved by resolving the fundamental contradiction of capitalism. The force who can resolve this contradiction-the proletariat however has been created by capitalism itself. The process through which the proletariat resolves this contradiction is explained by Marx in the following oft-quoted passage from Capital:
ထို အက်ပ္အတည္းမ်ားတြင္ လူမႈထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ အရင္းရွင္ ခြဲေ၀မႈ အၾကားပဋိပကၡသည္ ျပင္းထန္စြာေပါက္ကြဲ အဆုံးသတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကုန္စည္စီးဆင္းမႈ ရပ္တန္႕သြားသည္။ စီးဆင္းမႈနည္းလမ္းျဖစ္ေသာ ေငြ သည္ စီးဆင္းမႈအတြက္ အဟန္႕အတားျဖစ္လာသည္။ ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ ကုန္စည္လည္ပတ္မႈ ဥပေဒသမ်ားအားလုံးသည္ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ျဖစ္ကုန္သည္။ စီးပြားေရး ပဋိပကၡသည္ အျမင့္ဆုံး အေျခအေနသို႕ေရာက္လာသည္။ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းသည္ လဲလွယ္မႈနည္းလမ္းကို ဆန္႕က်င္ပုန္ကန္လာသည္။ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုသည္လည္း ၄င္းတို႕ေပါက္ဖြားလာေသာ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းကို ဆန္႕က်င္ပုန္ကန္ၾကသည္။" ၃၄ ထို႕ေၾကာင့္ အရင္းရွင္စနစ္၏ အႀကိမ္ႀကိမ္ေသာ အက်ပ္အတည္းမ်ားကို အရင္းရွင္စနစ္၏ အေျခခံပဋိပကၡကို ေျဖရွင္းျခင္းျဖင့္သာ ေျဖရွင္းႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုပဋိပကၡကို ေျဖရွင္းႏိုင္ေသာ အင္အားစုျဖစ္သည့္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားကို အရင္းရွင္စနစ္ကပင္ ဖန္တီးေပးလိုက္သည္။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားက ထိုပဋိပကၡကို ေျဖရွင္းသည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ မာ့က္စ္က အရင္းက်မ္းမွ ေအာက္ပါ ကိုးကားခ်က္ျဖင့္ ရွင္းလင္းတင္ျပသည္။
“As soon as this process of transformation has sufficiently decomposed the old society from top to bottom, as soon as the labourers are turned into proletarians, their means of labour into capital, as soon as ,the capitalist mode of production stands on its own feet, then the further socialisation of labour and further transformation of the land and other means of production into socially exploited and, therefore, common means of production, as well as the further expropriation of private proprietors, takes a new form. That which is now to be expropriated is no longer the labourer working for himself, but the capitalist exploiting many labourers. This expropriation is accomplished by the-action of the immanent laws of capitalistic production itself, by the centralisation of capital. One capitalist always kills many. Hand in hand with this centralisation, or this expropriation of many capitalists by few, develop, on an ever-extending scale, the co-operative form of the labour-process, the conscious technical application of science, the methodical cultivation of the soil, the transformation of the instruments of labour into instruments of labour only usable in common, the economising of all means of production by their use as the means of production of combined, socialised labour, the entanglement of all peoples in the net of the world-market, and with this, the international character of the capitalistic regime. Along with the constantly diminishing number of the magnates of capital, who usurp and monopolise all advantages of this process of transformation, grows the mass of misery, oppression, slavery, degradation, exploitation; but with this too grows the revolt of the working-class, a class always increasing in numbers, and disciplined, united, organised by the very mechanism of the process of capitalist production itself. The monopoly of capital becomes a fetter upon the mode of production, which has sprung up and flourished along with, and under it. Centralisation of the means of production and socialisation of labour at last reach a point where they become incompatible with their capitalist integument. This integument is burst asunder. The knell of capitalist private property sounds. The expropriators are expropriated.”35
" ထိုသို႕ အသြင္ကူးေျပာင္းေသာျဖစ္စဥ္သည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေဟာင္းကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးအထိ လုံေလာက္စြာ ဖ်က္ဆီးလိုက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္၊ အလုပ္သမားမ်ားသည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားမ်ား ျဖစ္လာသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ၄င္းတို႕၏ လုပ္အားနည္းလမ္းသည္ ေငြရင္းအျဖစ္ေျပာင္း လဲသြားသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ အရင္းရွင္ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းသည္ သူ႕ေျခေထာက္ေပၚသူရပ္တည္လာႏိုင္ၿပီးေနာက္ လုပ္အားကို ထပ္မံလူမႈအသြင္ေဆာင္ေစကာ ေျမႏွင့္ အျခားကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ားကို လူမႈေသြးစုပ္မႈအျဖစ္ ထပ္မံအသြင္ေျပာင္းျပစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဘုံ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းႏွင့္ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္သူ၏ ထပ္မံသိမ္းပိုက္မႈသည္ အသြင္သစ္ေဆာင္လာသည္။ ထိုအခါ သိမ္းပိုက္ရမည့္ အရာမွာ သူ႕အတြက္သူ အလုပ္လုပ္ေနေသာ အလုပ္သမားမဟတ္ေတာ့ဘဲ အလုပ္းသမားအမ်ားအျပားကို ေသြးစုတ္ေနေသာ အရင္းရွင္ျဖစ္လာသည္။ ထိုသို႕ သိမး္ယူျခင္းကို အရင္းရွင္ထုတ္လုပ္မႈ၏ သဘာ၀ ဥပေဒသ လုပ္ရပ္မ်ားႏွင့္ ေငြရင္းမ်ားကို ဗဟိုျပဳခ်ဳပ္ကိုင္မႈမ်ားျဖင့္ ၿပီးေျမာက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္သည္။ အရင္းရွင္တဦးသည္ အမ်ားအျပားကို သတ္ျဖတ္သည္။ ထိုသို႕ေငြရင္းမ်ားကို ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္လားျခင္း သို႕မဟုတ္ အရင္းရွင္ အမ်ားအျပားကို အနည္းငယ္ကသိမ္းယူျခင္းႏွင့္အတူ အၿမဲပိုမိုက်ယ္ျပန္႕ေနေသာ အတိုင္းအတာရွိသည့္ လုပ္အားျဖစ္စဥ္၏ သမ၀ါယမပုံစံ၊ သိပၸံပညာကို သိစိတ္ရွိရွိ နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာ အသုံးျပဳျခင္း၊ ေျမတြင္ နည္းစနစ္တက် စိုက္ပ်ိဳးျခင္း၊ လုပ္အားကိရိယာကို အမ်ား အသုံးျပဳႏိုင္ေသာ လုပ္အားကိရိယာအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းျခင္း၊ စုေပါင္း လူမႈထုတ္လုပ္မႈနည္းလမ္းအားျဖင့္ ၄င္း၏ အသုံးျပဳမႈ နည္းလမ္းမ်ားအားလုံးကို စီးပြားေရး ပုံစံသြင္းျခင္း၊ ကမၻာ႕ေဈးကြက္တြင္ လူအားလုံးတို႕ ပါ၀င္ပတ္သက္လာျခင္းတို႕ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ၄င္းတို႕မွတဆင့္ အရင္းရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္၏ ႏိုင္ငံတကာ စရိုက္လကၡဏာ ျဖစ္လာသည္။ ထိုေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္၏ အက်ိဳးအျမတ္အားလုံးကို သိမ္းယူလက္၀ါးႀကီးအုပ္ေနသည့္ ေငြရင္းလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ား အေရအတြက္ အစဥ္အၿမဲေလွ်ာ႕နည္းလာျခင္းႏွင့္အတူ လူအမ်ား အစုလိုက္အၿပဳံလုိက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျခင္း၊ ဖိႏွိပ္ျခင္း၊ ကၽြန္ျပဳျခင္း၊ ကိုယ္က်င့္ယိုယြင္းျခင္းႏွင့္ ေသြးစုတ္အျမတ္ထုတ္ျခင္းတို႕ ပိုမိုႀကီးထြားလာသည္။ သို႕ေသာ္ ၄င္းတို႕ႏွင့္အတူ အလုပ္သမားလူတန္းစားပုန္ကန္မႈလည္း ႀကီးထြားလာသည္။ အလုပ္သမားလူတန္းစားသည္ အေရအတြက္ အစဥ္အၿမဲတိုးတက္ေနၿပီး အရင္းရွင္ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးျဖစ္စဥ္၏ ယႏၱရားကပင္ စည္းကမ္းက်ေအာင္၊ ညီညြတ္ေအာင္၊ စုစည္းမႈရွိေအာင္လုပ္ေဆာင္ေပးလိုက္ေသာ လူတန္းစားျဖစ္သည္။ ေငြရင္းကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ျခင္းသည္ ၄င္း၏ ေအာက္တြင္ႏွင့္ ၄င္းႏွင့္အတူ ႀကီးထြားေအာင္ျမင္လာေသာ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို တားဆီးေသာ အရာတခုျဖစ္လာသည္။ ကုန္ထုန္နည္းလမ္းမ်ားကို စုစည္းလိုက္ျခင္းႏွင့္ လုပ္အားကို လူမႈပုံစံ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ၄င္းတို႕၏ အရင္းရွင္ ဥခြံႏွင့္ လိုက္ေလွ်ာ ညီေထြ မရွိေတာ့သည့္ အမွတ္တခုသို႕ ေရာက္လာသည္။ ထုိဥခြံသည္ ေပါက္ကြဲထြက္သည္။ အရင္းရွင္ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈအတြက္ မရဏ ေခါင္းေလာင္းသံထြက္ေပၚလာသည္။ သိမ္းယူလုယက္သူမ်ားသည္ သိမ္းယူလုယက္ျခင္းကို ျပန္လည္ခံၾကရသည္။
Thus Marx presents the historical tendency of capitalist accumulation – the essence of the law of motion of capitalism.
ထို႕ေၾကာင့္ မာ့က္စ္သည္ အရင္းရွင္ အရင္းအႏွီးစုပုံမႈ၏ သမိုင္းသေဘာသဘာ၀ သို႕မဟုတ္ အရင္းရွင္ စနစ္၏ ေရြ႕လွ်ားမႈ နိယာမ၏ အႏွစ္သာရ ကို ရွင္းျပခဲ့သည္။
Contribution of Lenin
After the death of Marx and Engels the political economy-was further developed by Lenin. Marx and Engels revealed the various aspects of capitalism when it was at the stage of free-competition. They exposed the fundamental contradiction of capitalism and pointed out its tendencies and future direction. But it was not possible for them to analyse imperialism, the highest stage of capitalism which was yet to be unfolded. Lenin further developed the Marxist political economy and analysed the economic and political essences of imperialism.
လီနင္၏ အက်ိဳးေဆာင္မႈ
မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္ကြယ္လြန္သြားၿပီးေနာက္ လီနင္သည္ ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒကို ထပ္မံတိုးတက္ေစခဲ့သည္။ မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ လြတ္လပ္စြာယွဥ္ၿပိဳင္ေသာ အဆင့္မွ အရင္းရွင္ စနစ္၏ သြင္ျပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေဖၚထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ ၄င္းတို႕သည္ အရင္းရွင္စနစ္၏ အေျခခံ ပဋိပကၡကို ေဖၚထုတ္ၿပီး အနာဂတ္လမ္းေၾကာင္း၏ သေဘာသဘာ၀ကို ေထာက္ျပခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕အေနျဖင့္ ထိုစဥ္က မေပၚေပါက္ေသးေသာ အရင္းရွင္စနစ္၏ အျမင့္ဆုံးအဆင့္ျဖစ္သည့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ ကို သရုပ္ခြဲရန္ ၄င္းတို႕အတြက္ ျဖစ္ႏိုင္ျခင္းမရွိေပ။ လီနင္သည္ မာ့က္စ္ ၀ါဒ ႏိုင္ငံေရးေဘာ႕ဂေဗဒကို ပိုမိုတိုးတက္ေစၿပီး နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ စီးပြားေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အႏွစ္သာရကို သရုပ္ခြဲေလ့လာခဲ့သည္။
“The old phase of capitalism came to a close towards the end of the nineteenth and the beginning of the twentieth century, when Marx had Engels were already dead. It is understandable
the Marx and Engels could only guess at the new conditions for the development of capitalism that arose as a result of the new phase of capitalism which succeeded the old phase, as a result of the imperialist, monopoly phase development, when the smooth evolution of capitalism was succeeded by spasmodic, cataclysmic development of capitalism, when the unevenness of development and the contradictions of capitalism became particularly pronounced, and when the struggle for markets and fields of capital export, in the circumstances of the extreme unevenness of development, made periodical imperialist wars for periodic re-divisions of the world and of spheres of influence inevitable.
"အရင္းရွင္စနစ္၏ အဆင့္ေဟာင္းသည္ မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕ ကြယ္လြန္သြားၿပီးျဖစ္သည့္ ၁၉ ရာစုအကုန္ ၂၀ ရာစုအစတြင္ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားသည္။ မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕ နယ္ခ်ဲ႕လက္၀ါႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္အဆင့္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈမ်ားေၾကာင့္ အရင္းရွင္စနစ္၏ အဆင့္ေဟာင္းကို ဆက္ခံသည့္ အဆင့္သစ္ေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာေသာ အရင္းရွင္ စနစ္၏ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ အေျခအေနသစ္မ်ားကို ခန္႕မွန္းရုံသာ ခန္႕မွန္းႏိုင္ၾကသည္ကို နားလည္ႏိုင္ေပသည္။ နယ္ခ်ဲ႕လက္၀ါးႀကီးအုပ္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈအဆင့္တြင္ အရင္းရွင္စနစ္၏ ေခ်ာေမြ႕ေသာ ဆင့္ကဲျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ ကို က်ိဳးၾကားက်ိဳးၾကားျဖစ္ေပၚေနေသာ ရုတ္တရက္ ျပင္းထန္သည့္ အရင္းရွင္စနစ္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ က ဆက္ခံသည္။က်ိဳးၾကားက်ိဳးၾကားျဖစ္ေပၚေနေသာ ရုတ္တရက္ ျပင္းထန္သည့္ အရင္းရွင္စနစ္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈတြင္ တိုးတက္မႈ မညီမွ်ျခင္းႏွင့္ အရင္းရွင္စနစ္၏ ပဋိပကၡသည္ အထူးသျဖင့္ ပိုမိုသိသာထင္ရွားလာၿပီး အရင္းအႏွီးတင္ပို႕ရန္ ေဈးကြက္ႏွင့္ နယ္ပယ္မ်ားအတြက္ တိုက္ပြဲသည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အလြန္အမင္း မညီမွ်ျခင္း ျဖစ္ေပၚေနေသာ အေျခအေနတြင္ ကမၻာႀကီးႏွင့္ ၾသဇာလႊမ္းမိုးေသာ နယ္ပယ္ကို ျပန္လည္ခြဲေ၀ရန္ ပုံမွန္နယ္ခ်ဲ႕စစ္မ်ားကို ေရွာင္လႊမရျဖစ္လာ္သည္။
“Lenin – on the basis of the fundamental principles in Capital, … made a substantiated Marxist analysis of imperialism as the last phase of capitalism, and exposed its ulcers and the conditions of its inevitable doom.”36 – Stalin.
"လီနင္ အရင္းက်မ္း၏ အေျခခံ သေဘာတရားမ်ားကို အေျခခံၿပီး အရင္းရွင္စနစ္၏ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ျဖစ္သည့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္အေပၚ ႀကီးမားလွသည့္ မာ့က္စ္၀ါဒ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေလ့လာမႈကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ထိုစနစ္၏ အနာဆိုးႀကီးမ်ားႏွင့္ေရွာင္လႊဲမရေသာ နိဂုံးကို ထုတ္ေဖၚခဲ့သည္" ၃၆ စတာလင္။
Lenin’s analysis of imperialism in his work ‘Imperialism the Highest Stage of Capitalism’ can be summarised as follows:
လီနင္၏နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို သရုပ္ခြဲေလ့လာျခင္းျဖစ္သည့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္- အရင္းရွင္စနစ္၏ အျမင့္ဆုံးအဆင့္ စာတမ္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္တင္ျပႏိုင္သည္။
“Imperialism is capitalism in that stage of development in which the dominance of monopolies and finance capital has established itself; which the export of capital has acquired pronounced importance; which the division of the world among the international trusts has begun; in which the division of all territories of the globe among the biggest capitalist powers has been completed.”37
"နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္မႈလႊမ္းမိုးျခင္းႏွင့္ ဘာ႑ေငြရင္းတို႕ ထူေထာင္လာေသာ အရင္းရွင္စနစ္၏ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အဆင့္ျဖစ္သည္။ ေငြရင္းတင္ပိုျခင္းသည္သိသာေသာ အေရးပါမႈရရွိလာေသာ အဆင့္ျဖစ္သည္။ကမၻာႀကီးတခုလုံးကို ႏိုင္ငံတကာလုပ္ငနး္စုႀကီးမ်ားက စတင္ခြဲေ၀ယူေသာ အဆင့္ျဖစ္သည္။အႀကီးမားဆုံး အရင္းရွင္ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံမ်ားအၾကား တကမၻာလုံးရွိ ပိုင္နက္မ်ားကိုခြဲေ၀မႈၿပီးစီးေသာကာလျဖစ္သည္။၃၇"
“Imperialism emerged as the development and direct continuation of the fundamental characteristics of capitalism in general. But capitalism only became capitalist imperialism at a definite and very high stage of its development, when certain of its fundamental characteristics began to change into their opposites, when the features of the epoch of transition from capitalism to a higher social and economic system had taken shape and revealed themselves all along the line. Economically, the main thing in this process is the displacement of capitalist free competition by capitalist monopoly. Free competition is the fundamental characteristic of capitalism, and of commodity production generally; monopoly is the exact opposite of free competition,... At the same time the monopolies, which have grown out of free competition, do not eliminate the latter, but exist over it and alongside of it, and thereby give rise to a number of very acute, intense antagonisms, frictions and conflicts. Monopoly is the transition from capitalism to a higher system.”38 “... it follows that we must define it as capitalism in transition, or, more precisely, as moribund capitalism.”39
"နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ ေယဘုံယ် အရင္းရွင္စနစ္၏ အေျခခံ စရိုက္လကၡဏာမ်ား၏ တိုက္ရိုက္ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚျခင္းႏွင့္ တိုးတက္မႈအျဖစ္ ေပၚေပါက္လာသည္။ သို႕ေသာ္ အရင္းရွင္စနစ္သည္ ၄င္း၏ အခ်ဳိ႕ေသာ အေျခခံ စရိုက္လကၡဏာမ်ားသည္ ၄င္းတို႕၏ ဆန္႕က်င္ဖက္သို႕ စတင္ေျပာင္းလဲေသာအခါျဖစ္သည့္၊ အရင္းရွင္စနစ္မွ ပိုမိုျမင့္မားသည့္ လူမႈစီးပြားေရး စနစ္သို႕ အကူအေျပာင္းကာလ၏ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ား သည္ လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္တြင္ ပုံေပၚလာၿပီး ၄င္းတို႕ဘာသာ ေဖၚျပလာေသာအခါျဖစ္သည့္ ၄င္း၏ အလြန္ တိက်ျမင့္မားေသာ တိုးတက္မႈတြင္သာ အရင္းရွင္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ စီးပြားေရးအရ ေျပာရပါက ဤျဖစ္စဥ္တြင္ အဓိကက်ေသာ အခ်က္မွာ လြတ္လပ္ေသာ အရင္းရွင္ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈ၏ ေနရာတြင္ အရင္းရွင္လက္၀ါဒႀကီးအုပ္မႈက ၀င္ယူလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေသာ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈသည္ အရင္းရွင္စနစ္၏ ေယဘုံယ် ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈ၏ အေျခခံ စရိုက္လကၡဏာျဖစ္သည္။ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ျခင္းသည္ လြတ္လပ္စြာ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္း၏ လုံး၀ဆန္႕က်င္ဖက္ျဖစ္သည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ လြတ္လပ္စြာ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းမွ ထြက္ေပၚလာေသာ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ျခင္းမ်ားသည္လည္း လြတ္လပ္စြာ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းကို အျမစ္ျပတ္ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္းမရွိဘဲ ၄င္း၏ အေပၚတြင္ သို႕မဟုတ္ ၄င္းႏွင့္အတူ တည္ရွိေနကာ အလြန္ ျပင္းထန္း၊ စူးရွေသာ ရန္ဖက္ျဖစ္မႈ၊ ပြတ္တိုက္မႈႏွင့္ ပဋိပကၡမ်ားျဖစ္ေစသည္။လက္၀ါးႀကီးအုပ္ျခင္းသည္ အရင္းရွင္စနစ္မွ ပိုမိုျမင့္မားေသာ စနစ္တခုသို႕ အကူးအေျပာင္းျဖစ္သည္။၃၈ မိမိတို႕အေနျဖင့္ ၄င္းကို အရင္းရွင္စနစ္အကူးအေျပာင္းဟု သတ္မွတ္ရမည္ျဖစ္ၿပီး ပိုမိုတိက်စြာေျပာရပါက ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ေနေသာ အရင္းရွင္စနစ္ဟု သတ္မွတ္ရမည္ျဖစ္သည္။၃၉
“Monopolies; oligarchy, the striving for domination instead of striving for liberty, the exploitation of an increasing number of small or weak nations by a handful of the richest or most powerful nations – all these have given birth to those distinctive characteristics of imperialism which compel us to define it as parasitic or decaying capitalism.”40
"လက္၀ါးႀကီးအုပ္မႈမ်ား၊ လူလက္တဆုပ္စာက အာဏာကို ခ်ုပ္ကိုင္ေသာ စနစ္၊ လြတ္လပ္မႈအတြက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမည့္အစား လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ျခင္းအတြက္ အားထုတ္ျခင္း၊ ပိုမိုမ်ားျပားလာေသာ ႏိုင္ငံငယ္မ်ား၊ အင္အားနည္းေသာ ႏိုင္ငံငယ္မ်ား လက္တဆုပ္စာသာရွိသည့္အခ်မ္းသာဆုံးႏွင့္ အင္အားအႀကီးမားဆုံး ႏိုင္ငံမ်ားက အျမတ္ထုတ္ေသြးစုပ္ျခင္းစသည္တို႕အားလုံး သည္ ကပ္ပါး သို႕မဟုတ္ ပ်က္စီးပုပ္သိုးေနေသာ အရင္းရွင္စနစ္ သတ္မွတ္ရမည့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ ထို ထူးျခားေသာ စရိုက္လကၡဏာမ်ားကို ေမြးဖြားေစခဲ့သည္။၄၀
“… uneven development sums up, as it were, modern monopolist capitalism on a world-wide scale. And proves that imperialist wars are absolutely inevitable under such an economic system.”41
"မညီမွ်ေသာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈသည္ ကမၻာတ၀န္း အတိုင္းအတာရွိေသာ ေခတ္သစ္လက္၀ါးႀကီးအုပ္အရင္းရွင္စနစ္ျဖစ္ေစေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ နယ္ခ်ဲ႕စစ္မ်ား ထိုသို႕ေသာ စီးပြားေရး စနစ္ေအာက္တြင္ ေရွာင္လႊဲမရႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း သက္ေသျပသည္။ ၄၁
“Imperialism is the eve of the social revolution of the proletariat.”42 This analysis of imperialism made by Lenin at the time of the World War I and the October Revolution remains completely valid to this day.
"နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ ပစၥည္းမဲ႕လူတန္းစား၏ ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး အႀကိဳကာလျဖစ္သည္။ ၄၂ ပထမ ကမၻာစစ္ႏွင့္ ေအာက္တိုဘာ ေတာ္လွန္ေရးကာလတြင္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို လီနင္က ထိုသုိ႕ သရုပ္ခြဲျခင္းသည္ ယေန႕တိုင္ မွန္ကန္အတည္ျပဳႏိုင္ဆဲပင္ျဖစ္သည္။
Contribution of Mao
In the course of advancement of class struggle in a country like China Mao further developed Marxist political economy. He analysed the law of motion of semi-feudal semi-colonial economy of China, and explained characteristic future of the monopoly capitalism- comprador in nature. This variety of capitalism described by Mao as comprador bureaucrat capitalism, is new contribution to political economy. It is linked with both feudalism and imperialism. Mao expounded this semi- feudal, semi-colonial relation of production in his celebrated article On New Democracy and called upon the people to smash this relation o production to accomplish peoples’ democratic revolution.
ေမာ္၏ အက်ိဳးေဆာင္မႈ
တရုတ္ႏိုင္ငံကဲ့သို႕ေသာ ႏိုင္ငံတခုတြင္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲတုိးတက္လာသည့္ လမ္းေၾကာင္းတြင္ ေမာ္သည္ မာ့က္စ္ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒကိုလည္း ပိုမိုတိုးတက္ေစခဲ့သည္။ သူသည္ တရုတ္ႏိင္ငံ၏ ေျမရွင္ဗေဒသရာဇ္တပိုင္း ကိုလိုနီတပိုင္း စီးပြားေရးကို ေရႊ႕လွ်ားမႈ သေတာတရားမ်ားကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၿပီး လက္၀ါးႀကီးအုပ္အရင္းရွင္စနစ္၏ အနာဂါတ္ စရိုက္လကၡဏာမ်ားကို ရွင္းျပ ခဲ့သည္( ျပည္ပလႊမ္းမို အျမတ္ထုတ္မႈ)။ ျပည္ပလႊမ္းမို အျမတ္ထုတ္သည့္ ဗ်ဴရိုကရက္ အရင္းရွင္ စနစ္အျဖစ္ ေမာ္က ေဖၚျပခဲ့သည့္ ထို အရင္းရွင္စနစ္သည္ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂသို႕ အက်ိဳးေဆာင္မႈသစ္ျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ ေျမရွင္ဗေဒသရာဇ္စနစ္ႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္တို႕ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ သူ၏ေက်ာ္ၾကားလွေသာ "ဒီမိုကေရစီသစ္" စာတမ္းတြင္ ထိုေျမရွင္ဗေဒသရာဇ္တပိုင္း ကိုလိုနီတပိုင္းကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရးကို ရွင္းျပခဲ့ၿပီး ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး အထေျမာက္ေအာင္ျမင္ရန္ ထိုကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရးကို ခ်ိဳးဖ်က္ပစ္ရန္ လူထုကို ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။
In the period following World War 11 imperialism changed some of its methods of exploitation and control and transferred power to the representatives of monopoly capitalist and feudal classes – comprador in character. This resulted in emergence of comprador bureaucrat capitalism in these countries.. This was analysed by the CPC under Mao’s leadership:
ဒုတိယကမၻာစစ္ေနာက္ပိုင္းကာလတြင္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ ၄င္း၏ေသြးစုပ္အျမတ္ထုတ္သည့္ နည္းလမ္းမ်ားႏွင့္ ထိန္းခ်ဳပ္သည့္နည္းလမ္းမ်ားကို ေျပာင္လဲခဲ့ၿပီး အရင္းရွင္ဗေဒသရာဇ္ လူတန္းစားမ်ားလက္၀ါႀကီးအုပ္မႈ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားထံ အာဏာကို လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့သည္( ျပည္ပလႊမ္းမိုးအျမတ္ထုတ္သည့္ လကၡဏာ)။ ထို႕ေၾကာင့္ ျပည္ပလႊမ္းမို အျမတ္ထုတ္သည့္ ဗ်ဴရိုကရက္ အရင္းရွင္ စနစ္မ်ားသည္ ထိုႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်က္ကို တရုတ္ကြန္ျမဳနစ္ပါတီက ေမာ္ ၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာခဲ့သည္။
“After World War II the imperialists have certainly not given up colonialism, but have merely adopted a new form, neo-colonialism: important characteristic of such neo-colonialism is that the imperialists have been forced to change their old style of direct colonial rule in some areas [in almost all areas today] and to adopt a new style of colonial rule and exploitation by relying on the agents they have selected and trained. The imperialists headed by the United States enslave control the colonial countries and countries which have already declared their independence by organising military blocs, setting up military bases, establishing ‘federations’ or ‘communities’, and fostering puppet regimes. By means of economic ‘aid’ or ether forms, they retain these countries as markets for their goods, sources of raw material and outlets for their export of capital, plunder the riches and suck the blood of the people of these countries. Moreover, they use the United Nations as an important tool for interfering in the internal affairs of such countries and for subjecting them to military, economic and cultural aggression. When they are unable to continue their rule over these countries by ‘peaceful’ means, they engineer military coups d’etat, carry out subversion or even resort to direct armed intervention and aggression.
“This neo-colonialism is a more pernicious and sinister form colonialism.”43
"ဒုတိယကမၻစစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ ကိုလိုနီသိမ္းပိုက္မႈ စနစ္ကို မစြန္႕လႊတ္ေသးဘဲ နယ္ခ်ဲ႕လက္သစ္ဟု ေခၚေသာ ပုံစံသစ္က်င့္သုံးလာသည္။ နယ္ခ်ဲ႕လက္သစ္စနစ္၏ အေရးႀကီးေသာ ၀ိေသသလကၡဏာမွာ အခ်ိဳ႕ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားသည္ တိုက္ရိုက္ကိုလိုနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုံစံေဟာင္းကို စြန္႕လႊတ္ရန္ဖိအားေပးခံလာရျခင္းျဖစ္ၿပီး ( ယေနေခတ္တြင္ ေနရာအားလုံးနီးပါး) ၄င္းတို႕ ေရြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ေပးထားသည့္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို အားထားၿပီး ကိုလိုနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ေသြးစုပ္အျမတ္ထုတ္မႈ ပုံစံသစ္ကို က်င့္သုံးလာသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ဦးေဆာင္ေသာ နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားသည္ စစ္အုပ္စုမ်ား ဖြဲ႕စည္းျခင္း၊ စစ္စခန္းမ်ားထူေထာင္ျခင္း၊ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မ်ား အသိုင္းအ၀န္းမ်ား ထူေထာင္ျခင္းႏွင့္ ရုပ္ေသးအစိုုးမ်ား ကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးျခင္းျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာထားၿပီးႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ားကို ကၽြန္ျပဳထိန္းခ်ဳပ္ၾကသည္။ စီပြားေရးအကူအညီ သို႕မဟုတ္ အျခားေသာပုံစံမ်ားျဖင့္ ထိုႏိုင္ငံႈမ်ားကို ၄င္းတို႕၏ ထုတ္ကုန္မ်ားအတြက္ေဈးကြက္၊ ကုန္ၾကမ္းအတြက္ ရင္းျမစ္၊ ေငြရင္းတင္ပို႕ရန္ေနရာဆက္လက္ထိန္းသိမ္းၿပီး ထိုႏိုင္ငံမ်ားမွ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈမ်ားကို လုယူကာ ျပည္သူမ်ားကို အျမတ္ထုတ္ေသြးစုပ္ၾကသည္။ ထို႕အျပင္ ၄င္းတို႕သည္ ထုိႏိုင္ငံမ်ား၏ ျပည္တြင္းေရးတြင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ရန္အတြက္ ကုလသမဂၢကို အေရးပါေသာ ကိရိယာတခု သဖြယ္ အသုံးျပဳၿပီး စစ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ က်ဴးေက်ာ္မႈမ်ား က်ေရာက္ေစခဲ့သည္။ ထိုႏိုင္ငံမ်ားအေပၚ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ နည္းျဖင့္ဆက္လက္ထိန္းခ်ဳပ္အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္းမရွိေတာ့ေသာအခါမ်ားတြင္ ၄င္းတို႕သည္ စစ္အာဏာသိမ္းမႈမ်ားျဖစ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္သည္၊ အင္အားခ်ိနဲ႕ေအာင္လုပ္သည္ သို႕မဟုတ္ လက္နက္ကိုင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ က်ဴးေက်ာ္မႈမ်ားပင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။
"ထို နယ္ခ်ဲ႕လက္သစ္၀ါဒသည္ ကိုလိုနီစနစ္၏ ပိုမို ျပင္းထန္ ဆိုးရြားေသာ ပုံစံသစ္တခုျဖစ္သည္။၄၃
When revisionists captured the CPSU and restored capitalism in the Soviet Union, the CPC under the guidance of Mao, basing itself on the fundamental principles laid down in Lenin’s work, made an analysis of the Soviet economy and society and its ruling class. It identified it as social imperialism-socialism in name, imperialism in essence. It showed that state monopoly capitalism was the economic basis of social imperialism and that its ‘new international relations’ were nothing but another name for neo-colonialism.
ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးသမားမ်ားက သိမ္းပိုက္ၿပီး ဆိုဗီယက္ ယူနီယံတြင္ အရင္းရွင္စနစ္ကို ျပန္လည္ထူေထာင္ေသာအခါ ေမာ္၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ လီနင္၏ စာတမ္းမ်ားက ခ်မွတ္ခဲ့ေသာ အေျခခံမူမ်ားေပၚတြင္ အေျခခံကာ ဆိုဗီယက္ စီးပြားေရး၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေလ့လာမႈ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ တရုတ္ျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဆိုဗီယက္ယူနီယံကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္အမည္အားျဖင့္ ဆိုရွယ္နယ္ခ်ဲ႕ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ ျဖစ္ၿပီး အႏွစ္သာရအားျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္အရင္းရွင္စနစ္သည္ ဆိုရွယ္နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ စီးပြားေရးအေျခခံအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးသစ္ဆိုသည္မွာလည္း ကိုလိုနီလက္သစ္၀ါဒမွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ျပခဲ့သည္။
Economic Laws of Socialism
Though Marx and Engels, particularly in their works, Critique of the Gotha Programme and Anti- Duhring, gave some views on the nature of the functioning of the socialist economy, they however did not attempt to analyse the economic laws of socialism. As Mao has said, “to know the laws it is necessary to go through a process. The vanguard is no exception.”44
ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ား
မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ ၄င္းတို႕၏စာတမ္းမ်ား အထူူးသျဖင့္ ဂိုသာလုပ္ငန္းစဥ္ေ၀ဖန္ခ်က္ႏွင့္ ဂ်ဴးရင္း ဆန္႕က်င္ေရးတို႕တြင္ ဆိုရွယ္လစ္စီပြားေရး၏ လုပ္ေဆာင္ပုံသေဘာသဘာ၀ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အျမင္အခ်ဳိ႕ကိ ေဖၚျပခဲ့ၾကေသာ္လည္း ၄င္းတို႕သည္ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ားကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာရန္ အားထုတ္ျခင္းမရွိခဲ့ၾကေပ။ ေမာ္၏ စကားအတိုင္းဆိုရပါက "ဥပေဒသမ်ားကို နားလည္ႏိုင္ရန္ လုပ္ငန္းအဆင့္တခုကို ျဖတ္သန္းရမည္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုေခါင္ေဆာင္မႈသည္လည္း ခၽြင္းခ်က္မဟုတ္ေပ။
Lenin, in the period after the victory of the October Revolution, formulated some guidelines for socialist construction. However he too did not live long enough to ‘go through a process’, and devote attention to the question of the objective laws of motion of socialism. It was thus left to Stalin to attempt to discover the economic laws of socialism.
ေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရးကာလအၿပီးတြင္ လီနင္သည္ ဆိုရွယ္လစ္ တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ လမ္းညြဳန္အခ်ိဳ႕ကို ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္သူကိုယ္တိုင္သည္လည္း လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းစဥ္တခုကို ျဖတ္သန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါ။၏ ေရြ႕လွ်ားမႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဓမၼဒိဌာန္က်သည့္ ဥပေဒသမ်ားျပႆနာကို အာရုံစိုက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သက္တမ္းရွည္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ားကို ရွာေဖြေဖၚထုတ္ရန္မွာ စတာလင္၏ တာ၀န္ျဖစ္လာသည္။
In his Economic Problems of Socialism in the USSR he formulated the basic economic law of socialism in the following manner:
သူ၏ ဆိုဗီယက္ယူနီယံဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ စီးပြားေရး ျပႆနာမ်ား စတာလင္သည္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ၏ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းမ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။
“The essential features and requirements of the basic economic law of socialism might be formulated roughly in this way: the securing of the maximum satisfaction of the constantly rising material and cultural requirements of the whole of society through the continuous expansion and perfection of socialist production on the basis of higher tech-niques.”45 Mao pointed out that Stalin’s understanding totally neglected the superstructure. This error was corrected in the formulation of the basic economic law as formulated by Mao given in the Shanghai Textbook drawn up during the Cultural Revolution.
"ဆိုရွယ္လစ္အေျခခံ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ား၏ အဓိက သြင္ျပင္ႏွင့္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အၾကမ္းအားျဖင့္ ေအာက္ပါအတိုင္း ဖြင့္ဆိုႏိုင္သည္။ ပိုမိုအဆင့္ျမင့္မားေသာ နည္းလမ္းမ်ားကို အေျခခံၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ ကုန္ထုတ္ထုတ္လုပ္မႈကို အဆက္မျပတ္ ၿပီးျပည့္စုုံေစျခင္းႏွင့္ တိုးခ်ဲ႕ျခင္းျဖင့္ အျမ႕တမ္းပိုမိုမ်ားျပာလာေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တခုလုံး၏ ရုပ္ပိုင္းႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈပိုင္ဆိုင္ရာလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အျမင့္မားဆုံး ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ရန္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သူေဖၚျပသည္။၄၅ စတာလင္၏ နားလည္မႈသည္ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံကို လုံး၀ လွ်စ္လွ်ူရႈထားသည္ဟု ေမာ္က ေထာက္ျပခဲ့သည္။ ထိုအမွားကို ေမာ္က ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္ ေရးသားခဲ့သည့္ ရွန္ဟိုင္း ဖတ္စာအုပ္တြင္ အေျခခံစီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ားကို ေဖၚထုတ္ျခင္းျဖင့္ ျပင္ဆင္ခဲ့သည္။
“The objective aim of social production and the means to realise it express the basic direction of development of social production and embody the requirements of the economic laws of society...The aim of socialist production is to satisfy the ever-increasing needs of the state and the people. This aim is attained by means of propelling the development of technology and production
through revolution. Therefore, to sum up briefly, the major characteristics and requirements of the fundamental economic law of socialism are: to opportunely adjust and transform the relations of production and the superstructure; to steadily raise the level of technology; to develop socialist production with greater, faster, better, and more economical results; to satisfy the ever-increasing needs of the state and the people, and create the material conditions for the ultimate elimination of classes and the realisation of communism.”46 Thus through a process of social practice Mao further developed it.
"ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ၏ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ထိုရည္မွန္းခ်က္ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္မည့္နည္းလမ္းမ်ားသည္ ဆိုရွယ္လစ္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈတိုးတက္ေရး၏ အေျခခံ ဦးတည္ဖက္ကို ေဖၚျပၿပီး လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျပသသည္။ ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူတို႕၏ အၿမဲတန္း ျမင့္မားေနေသာ လိုအပ္္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေရးျဖစ္သည္။ ထိုရည္မွန္ခ်က္ကို ေတာ္လွန္ေရးျဖင့္ နည္းပညာႏွင့္ ထုတ္လုပ္ေရးကို တိုးတက္မႈကို တြန္းအားေပးျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အက်ဥ္းအားျဖင့္ဆိုရပါက အေျခခံ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ စရိုက္လကၡဏာမ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္းေဖၚျပႏိုင္သည္။ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံၾကားဆက္စပ္မႈကို သင့္ေတာ္မွန္ကန္ေသာအခ်ိန္တြင္ ခ်ိန္ညွိေျပာင္းလဲရန္၊ နည္းပညာအဆင့္ကို မွန္မွန္ျမွင့္တင္ရန္၊ ပိုမိုႀကီးမား ျမန္ဆန္၊ ေကာင္းမြန္ၿပီး ပိုမိုတြက္ေျခကိုက္ေသာ ရလဒ္မ်ားျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို တိုးတက္ေစရန္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူမ်ား၏ အၿမဲတိုးပြားေနေသာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းရန္ႏွင့္ လူတန္းစားမ်ားအၿပီတိုင္ကြယ္ေပ်ာက္ေစၿပီး ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ အေကာင္အထည္ေပၚေစရန္ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေျခအေနမ်ား ဖန္တီးေပးရန္တို႕ျဖစ္သည္။
Another objective economic law of socialism is the law of balanced (proportionate) development of the national economy, or the law of planned development. This law demands that the various mutually dependent branches of production and enterprises maintain proper proportions among themselves and supply what they produce to others to satisfy each other’s needs. Otherwise, social production will be obstructed or even disrupted.
ဓမၼဒိဌာန္က်သည့္ အျခားအေျခခံက်ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး ဥပေဒသတခုမွာ အမ်ိဳးသား စီးပြားေရး တိုးတက္မႈကို ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညီ (အခ်ိဳးအစားညီ)ေစေရး ဥပေဒသ သို႕မဟုတ္ စီမံကိန္းတက် တိုးတက္ေရးဥပေဒသျဖစ္သည္။ ထိုဥပေဒသအရ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အျပန္အလွန္ မွီခိုေနသည့္ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးဌာနခြဲမ်ားႏွင့္ လုပ္ငန္းမ်ားအၾကားတြင္ စနစ္က်ေသာ အခ်ိဳးအစားအတိုင္း ထိန္းထားႏိုင္ရန္ျဖစ္ၿပီး ၄င္းတို႕က အျခားလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ထုတ္လုပ္ေသာအရာမ်ားကို တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ရန္လိုသည္။ ထိုသို႕မဟုတ္လွ်င္ ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးကို အဟန္႕အတားျဖစ္ေစမည္ သို႕မဟုတ္ ပ်က္စီးသြားႏိုင္သည္။
Stalin explains its basis and applicability in the following manner:
“The law of balanced development of the national economy arose in contradistinction to the law of competition and anarchy of production under capitalism. It arose from the socialisation of the means of production, after the law of competition and anarchy of production had lost its validity. It became operative because a socialist economy can be conducted only on the basis of the economic law of balanced development of the national economy. That means that the law of balanced development of the national economy makes it possible for our planning bodies to plan social production correctly. But possibility must not be confused with actuality. They are two different things. In order to turn the possibility into actuality, it is necessary to study this economic law, to master it, to learn to apply it with full understanding, and to compile such plans as fully reflect the requirements of this law.” 47
၄င္း၏အေျခခံႏွင့္ အသုံးျပဳပုံကို စတာလင္က ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းျပသည္။
အမ်ိဳးသားစီးပြားေရး၏ ညီမွ်ေသာတိုးတက္မႈ ဥပေဒသသည္ အရင္းရွင္ စနစ္ေအာက္မွ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈႏွင့္ အထိန္းအကြပ္မဲ့ထုတ္လုပ္မႈ ဥပေဒသႏွင့္ ဆန္႕က်င္ေပၚေပါက္လာသည္။ ယွႈဥ္ၿပိဳင္မႈႏွင့္ အထိန္းအကြပ္မဲ့ ဥပေဒသ၏ အေျခအျမစ္ရွိမႈ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၿပီးေနာက္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ နည္းလမ္းကို ဆိုရွယ္လစ္ ပုံစံ ျပဳလုပ္လိုက္ရာမွ ေပၚေပါက္လာသည္။ အမ်ိဳးသာ စီးပြားေရး၏ ညီမွ်ေသာတိုးတက္မႈ စီးပြားေရး ဥပေဒသ အေျခခံေပၚတြင္သာ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သျဖင့္ ထိုဥပေဒသကို အသုံးျပဳျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးညီမွ်ေသာ တိုးတက္မႈ သေဘာတရားသည္ စီမံကိန္းေရးဆြဲေရး အဖြဲ႕မ်ားအေနျဖင့္ လူမႈ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို မွန္ကန္စြာ စီစဥ္ႏိုင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးသည္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ သို႕ေသာ္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို လက္ေတြ႕ျဖစ္တည္မႈႏွင့္ မေရာေထြးသင့္သည္။ ၄င္းတို႕သည္ မတူညီေသာ အရာႏွစ္ခုျဖစ္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို လက္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ အျဖစ္ေျပာင္းလဲပစ္ရန္မွာ စီးပြားေရး ဥပေဒသကို ေလ့လာရန္၊ ကၽြမ္းက်င္ရန္ႏွင့္ အျပည့္အ၀နားလည္ၿပီး လက္ေတြ႕အသုံးခ်တတ္ရန္အတြက္ ေလ့လာရန္ႏွင့္ ထိုသို႕ေသာ စီမံကိန္းမ်ားကို ေရးဆြဲရာတြင္ ဤဥပေဒသ၏ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို အျပည့္အ၀ ထင္ဟပ္ရန္ လိုအပ္သည္။၄၇
The law of value which operates under capitalism also operates to certain extent under socialism. This is because socialist production is, to a certain extent, both direct social production and also commodity production. “Wherever commodities and commodity production exist, there the law of value must also exist.”48
"အရင္းရွင္စနစ္ေအာက္တြင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ တန္ဖိုးဥပေဒသသည္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ေအာက္တြင္လည္း တစုံတရာေသာ အတိုင္းအတာအထိ လုပ္ေဆာင္သည္။ ထုိသို႕ျဖစ္ရျခင္းမွာ ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးတစုံတရာေသာ အတိုင္းအတာအထိ တိုက္ရိုက္လူမႈ ကုန္ထုတ္လုပ္ျခင္းသာမက ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈလည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ "ကုန္စည္မ်ားႏွင့္ ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈ ရွိေနသမွ်ကာလပါတ္လုံး တန္ဖိုး ဥပေဒသလည္း တည္ရွိေနမည္ျဖစ္သည္။" ၄၈
“The substance of the law of value is: (1) the value of commodities is determined by the socially necessary labour time expended on their production; (2) commodity exchange must be based on the principle of equivalent values.
"တန္ဖိုး ဥပေဒသ၏ အေျခခံမ်ားမွာ (၁) ကုန္စည္မ်ား၏ တန္ဖိုးကို ၄င္းတို႕ကို ထုတ္လုပ္ရာတါင္ သုံစြဲခဲ့သည့္ လူမႈအရလိုအပ္ေသာ လုပ္အားအခ်ိန္ျဖင့္ သတ္မွတ္သည္။ (၂) ကုန္စည္ဖလွယ္ရာတြင္ ညီမွ်ေသာ တန္ဖိုးမ်ား သေဘာတရားအေပၚအေျခခံရမည္။
“What the law of value embodies is bourgeois right, the basic content of which in socialist society is not that much different from what it was in the old society. But under different social economic systems, the law of value will assume different forms and exert different effects on production....”
"တန္ဖိုး ဥပေဒသက ေဖၚျပေသာအရာမွာ ဓနရွင္ ရပိုင္ခြင့္ျဖစ္ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္စနစ္တြင္ ၄င္း၌ အဓိကပါ၀င္ေသာအရာသည္ လူ႕အဖြဲအစည္းေဟာင္းမွ ရပိုင္ခြင့္ႏွင့္ ကြာျခားျခင္းမရွိေပ။ သို႕ေသာ္ မတူညီေသာ လူမႈစီးပြားစနစ္မ်ားေအာက္သို႕ေရာက္ရွိေသာအခါ တန္ဖိုး ဥပေဒသသည္ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးေဆာင္လာၿပီး ထုတ္လုပ္မႈအေပၚသက္ေရာက္မႈလည္း အမ်ိဳးအမ်ဳိးျဖစ္လာသည္။
“As far as the whole of socialist production is concerned, planning is primary and price is secondary. That is to say, in the allocation of social labour among various production sectors, what and how much to produce are regulated by the state plan, which reflects the requirements of the fundamental economic law of socialism and the law of planned development of the national economy. The state plan plays a primary and decisive role. The law of value is still useful, but it plays only a secondary and supportive role.”49
"ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္မႈတခုလုံးႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ စီမံကိန္းခ်ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ အေျခခံ ျဖစ္ၿပီ ေဈးႏႈန္းသည္ ဒုတိယ ဆင့္သာျဖစ္သည္။ဆိုလိုသည္မွာ ထုတ္လုပ္ေရး က႑အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႕တြင္ လူမႈလုပ္အားခြဲေ၀ခ်ထားရာတြင္ မည္သည္ကို မည္မွ်ထုတ္လုပ္မည္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းက ထိန္းညွိသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး အေျခခံ ဥပေဒသႏွင့္ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရး၏ စီမံကိန္းခ် တိုးတက္မႈ ဥပေဒသ တို႕၏ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို ထင္ဟတ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းသည္ အေျခခံႏွင့္ အဆုံးအျဖတ္က်ေသာ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္သည္။ တန္ဖိုး ဥပေဒသ သည္ အသုံး၀င္ေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း ဒုတိယဆင့္ႏွင့္ အေထာက္အကူျပဳေသာ အခန္းက႑မွသာ ပါ၀င္သည္။၄၉
These then are the objective economic laws of socialism and their elation and relative importance in the social processes and operation of socialist society. Lastly, what is the objective historical tendency of the development socialist society?
ထို႕ေၾကာင့္ ၄င္းတို႕သည္ ဓမၼဓိဌာန္က်ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ားႏွင့္ လူမႈျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း လုပ္ငန္းလည္ပတ္ရာတြင္ ၄င္းတို႕၏ ဆက္စပ္မႈႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ အေရးပါမႈတို႕ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ဆိုရွယ္လစ္လူ႕အဖြဲအစည္းျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ၏ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ သမိုင္းသေဘာသဘာ၀ဆိုသည္မွာ မည္သည္နည္းဟူသည့္ေမးခြန္းျဖစ္သည္။
“The theory of socialist political economy advanced Marxism-Leninism-Maoism scientifically analyses the laws of motion of the formation and development of socialist relations of production. It also reveals the historical necessity of socialist society developing into communist society...
မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္ ၀ါဒက ေရွ႕တန္းတင္ေပးလိုက္ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ ႏို္င္ငံေရးေဘာဂေဗဒသည္ ဆိုရွယ္လစ္ ကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရး ဖြဲ႕စည္းမႈႏွင့္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ၏ ေရြ႕လွ်ားမႈဥပေဒသမ်ားကိုသိပၸံနည္းက် ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာသည္။ ၄င္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွ ကြန္ျမဴနစ္ လူ႕အဖြဲအစည္းသို႕ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈအတြက္ သမိုင္းဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္ကိုလည္း ထုတ္ေဖၚျပသည္သည္။
“...In socialist society, public ownership of the means of production has been established, the labouring people have become masters of society and enterprises, and Marxism has become the guiding thought of society. In these respects, socialist society possesses elements of communism. However, socialist society is merely the first stage of communist society. .....”
"ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈနည္းလမ္းမ်ားကို ျပည္သူကပိုင္ဆိုင္ျခင္းကို ထူေထာင္ထားၿပီးျဖစ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေသာ ျပည္သူမ်ားသည္ လူ႕အဖြဲအစည္း၏ အရွင္သခင္မ်ား ျဖစ္လာကာ မာ့က္စ္၀ါဒသည္လည္း လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ လမ္းညြဳန္ အေတြးအေခၚျဖစ္လာသည္။ သို႕ေသာ္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ ကြန္ျမဴနစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ ပထမဆင့္မွ်သာ္ျဖစ္သည္။
“The historical task of the proletariat in the socialist period is to persevere in exercising all-round dictatorship over the bourgeoisie in all spheres and at all stages of development of the revolution, thoroughly defeat the bourgeoisie, abolish all classes and class distinctions generally, abolish all the relations of production on which they rest, abolish all the social relations that correspond to these relations of production, revolutionise all the ideas that result from these social relations, and propel socialist society toward a higher and more mature communist society. Therefore, socialist society constitutes the necessary preparation for communist society, and communist society is, in turn, an objective trend of development of socialist society.”50
"ဆိုရွယ္လစ္ ေခတ္အတြင္း ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ သမိုင္းဆိုင္ရာတာ၀န္မွာေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ အဆင့္အားလုံးႏွင့္ နယ္ပယ္အားလုံးတြင္ ဓနရွင္မ်ားအေပၚ ဘက္စုံအာဏာရွင္ စနစ္ကိုက်င့္သုံးရာတြင္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္ကိုင္ေရး၊ဓနရွင္မ်ားကို ျပတ္ျပတ္သားသားေခ်မႈန္းေရး၊ လူတန္းစားအားလုံးႏွင့္ လူတန္းစားလကၡဏာမ်ားကို ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ၄င္းတို႕တည္မွီေနသည့္ ကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရးအားလုံးကို ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ထိုကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရးမ်ားႏွင့္ဆက္စပ္ေနေသာ လူမႈဆက္ဆံေရးမ်ားအားလုံးကို ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ထိုလူမႈဆက္ဆံေရးမ်ားမွ ေပၚေပါက္လာေသာ အေတြးအေခၚအားလုံးကို ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲပစ္ေရးႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ပိုမိုျမင့္မားရင့္က်က္သည့္ ကြန္ျမဴနစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ေရးတို႕ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႔အစည္းသည္ ကြန္ျမဴနစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ ျပင္ဆင္မႈျဖစ္ၿပီး အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္လည္း ဆိုရွယ္လစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တိုးတက္ေရး၏ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာလမ္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။၅၀
Stalin explains its basis and applicability in the following manner:
“The law of balanced development of the national economy arose in contradistinction to the law of competition and anarchy of production under capitalism. It arose from the socialisation of the means of production, after the law of competition and anarchy of production had lost its validity. It became operative because a socialist economy can be conducted only on the basis of the economic law of balanced development of the national economy. That means that the law of balanced development of the national economy makes it possible for our planning bodies to plan social production correctly. But possibility must not be confused with actuality. They are two different things. In order to turn the possibility into actuality, it is necessary to study this economic law, to master it, to learn to apply it with full understanding, and to compile such plans as fully reflect the requirements of this law.” 47
၄င္း၏အေျခခံႏွင့္ အသုံးျပဳပုံကို စတာလင္က ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းျပသည္။
အမ်ိဳးသားစီးပြားေရး၏ ညီမွ်ေသာတိုးတက္မႈ ဥပေဒသသည္ အရင္းရွင္ စနစ္ေအာက္မွ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈႏွင့္ အထိန္းအကြပ္မဲ့ထုတ္လုပ္မႈ ဥပေဒသႏွင့္ ဆန္႕က်င္ေပၚေပါက္လာသည္။ ယွႈဥ္ၿပိဳင္မႈႏွင့္ အထိန္းအကြပ္မဲ့ ဥပေဒသ၏ အေျခအျမစ္ရွိမႈ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၿပီးေနာက္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ နည္းလမ္းကို ဆိုရွယ္လစ္ ပုံစံ ျပဳလုပ္လိုက္ရာမွ ေပၚေပါက္လာသည္။ အမ်ိဳးသာ စီးပြားေရး၏ ညီမွ်ေသာတိုးတက္မႈ စီးပြားေရး ဥပေဒသ အေျခခံေပၚတြင္သာ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သျဖင့္ ထိုဥပေဒသကို အသုံးျပဳျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးညီမွ်ေသာ တိုးတက္မႈ သေဘာတရားသည္ စီမံကိန္းေရးဆြဲေရး အဖြဲ႕မ်ားအေနျဖင့္ လူမႈ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို မွန္ကန္စြာ စီစဥ္ႏိုင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးသည္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ သို႕ေသာ္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို လက္ေတြ႕ျဖစ္တည္မႈႏွင့္ မေရာေထြးသင့္သည္။ ၄င္းတို႕သည္ မတူညီေသာ အရာႏွစ္ခုျဖစ္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို လက္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ အျဖစ္ေျပာင္းလဲပစ္ရန္မွာ စီးပြားေရး ဥပေဒသကို ေလ့လာရန္၊ ကၽြမ္းက်င္ရန္ႏွင့္ အျပည့္အ၀နားလည္ၿပီး လက္ေတြ႕အသုံးခ်တတ္ရန္အတြက္ ေလ့လာရန္ႏွင့္ ထိုသို႕ေသာ စီမံကိန္းမ်ားကို ေရးဆြဲရာတြင္ ဤဥပေဒသ၏ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို အျပည့္အ၀ ထင္ဟပ္ရန္ လိုအပ္သည္။၄၇
The law of value which operates under capitalism also operates to certain extent under socialism. This is because socialist production is, to a certain extent, both direct social production and also commodity production. “Wherever commodities and commodity production exist, there the law of value must also exist.”48
"အရင္းရွင္စနစ္ေအာက္တြင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ တန္ဖိုးဥပေဒသသည္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ေအာက္တြင္လည္း တစုံတရာေသာ အတိုင္းအတာအထိ လုပ္ေဆာင္သည္။ ထုိသို႕ျဖစ္ရျခင္းမွာ ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးတစုံတရာေသာ အတိုင္းအတာအထိ တိုက္ရိုက္လူမႈ ကုန္ထုတ္လုပ္ျခင္းသာမက ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈလည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ "ကုန္စည္မ်ားႏွင့္ ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈ ရွိေနသမွ်ကာလပါတ္လုံး တန္ဖိုး ဥပေဒသလည္း တည္ရွိေနမည္ျဖစ္သည္။" ၄၈
“The substance of the law of value is: (1) the value of commodities is determined by the socially necessary labour time expended on their production; (2) commodity exchange must be based on the principle of equivalent values.
"တန္ဖိုး ဥပေဒသ၏ အေျခခံမ်ားမွာ (၁) ကုန္စည္မ်ား၏ တန္ဖိုးကို ၄င္းတို႕ကို ထုတ္လုပ္ရာတါင္ သုံစြဲခဲ့သည့္ လူမႈအရလိုအပ္ေသာ လုပ္အားအခ်ိန္ျဖင့္ သတ္မွတ္သည္။ (၂) ကုန္စည္ဖလွယ္ရာတြင္ ညီမွ်ေသာ တန္ဖိုးမ်ား သေဘာတရားအေပၚအေျခခံရမည္။
“What the law of value embodies is bourgeois right, the basic content of which in socialist society is not that much different from what it was in the old society. But under different social economic systems, the law of value will assume different forms and exert different effects on production....”
"တန္ဖိုး ဥပေဒသက ေဖၚျပေသာအရာမွာ ဓနရွင္ ရပိုင္ခြင့္ျဖစ္ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္စနစ္တြင္ ၄င္း၌ အဓိကပါ၀င္ေသာအရာသည္ လူ႕အဖြဲအစည္းေဟာင္းမွ ရပိုင္ခြင့္ႏွင့္ ကြာျခားျခင္းမရွိေပ။ သို႕ေသာ္ မတူညီေသာ လူမႈစီးပြားစနစ္မ်ားေအာက္သို႕ေရာက္ရွိေသာအခါ တန္ဖိုး ဥပေဒသသည္ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးေဆာင္လာၿပီး ထုတ္လုပ္မႈအေပၚသက္ေရာက္မႈလည္း အမ်ိဳးအမ်ဳိးျဖစ္လာသည္။
“As far as the whole of socialist production is concerned, planning is primary and price is secondary. That is to say, in the allocation of social labour among various production sectors, what and how much to produce are regulated by the state plan, which reflects the requirements of the fundamental economic law of socialism and the law of planned development of the national economy. The state plan plays a primary and decisive role. The law of value is still useful, but it plays only a secondary and supportive role.”49
"ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္မႈတခုလုံးႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ စီမံကိန္းခ်ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ အေျခခံ ျဖစ္ၿပီ ေဈးႏႈန္းသည္ ဒုတိယ ဆင့္သာျဖစ္သည္။ဆိုလိုသည္မွာ ထုတ္လုပ္ေရး က႑အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႕တြင္ လူမႈလုပ္အားခြဲေ၀ခ်ထားရာတြင္ မည္သည္ကို မည္မွ်ထုတ္လုပ္မည္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းက ထိန္းညွိသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး အေျခခံ ဥပေဒသႏွင့္ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရး၏ စီမံကိန္းခ် တိုးတက္မႈ ဥပေဒသ တို႕၏ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို ထင္ဟတ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းသည္ အေျခခံႏွင့္ အဆုံးအျဖတ္က်ေသာ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္သည္။ တန္ဖိုး ဥပေဒသ သည္ အသုံး၀င္ေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း ဒုတိယဆင့္ႏွင့္ အေထာက္အကူျပဳေသာ အခန္းက႑မွသာ ပါ၀င္သည္။၄၉
These then are the objective economic laws of socialism and their elation and relative importance in the social processes and operation of socialist society. Lastly, what is the objective historical tendency of the development socialist society?
ထို႕ေၾကာင့္ ၄င္းတို႕သည္ ဓမၼဓိဌာန္က်ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ားႏွင့္ လူမႈျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း လုပ္ငန္းလည္ပတ္ရာတြင္ ၄င္းတို႕၏ ဆက္စပ္မႈႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ အေရးပါမႈတို႕ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ဆိုရွယ္လစ္လူ႕အဖြဲအစည္းျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ၏ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ သမိုင္းသေဘာသဘာ၀ဆိုသည္မွာ မည္သည္နည္းဟူသည့္ေမးခြန္းျဖစ္သည္။
“The theory of socialist political economy advanced Marxism-Leninism-Maoism scientifically analyses the laws of motion of the formation and development of socialist relations of production. It also reveals the historical necessity of socialist society developing into communist society...
မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္ ၀ါဒက ေရွ႕တန္းတင္ေပးလိုက္ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ ႏို္င္ငံေရးေဘာဂေဗဒသည္ ဆိုရွယ္လစ္ ကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရး ဖြဲ႕စည္းမႈႏွင့္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ၏ ေရြ႕လွ်ားမႈဥပေဒသမ်ားကိုသိပၸံနည္းက် ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာသည္။ ၄င္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွ ကြန္ျမဴနစ္ လူ႕အဖြဲအစည္းသို႕ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈအတြက္ သမိုင္းဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္ကိုလည္း ထုတ္ေဖၚျပသည္သည္။
“...In socialist society, public ownership of the means of production has been established, the labouring people have become masters of society and enterprises, and Marxism has become the guiding thought of society. In these respects, socialist society possesses elements of communism. However, socialist society is merely the first stage of communist society. .....”
"ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈနည္းလမ္းမ်ားကို ျပည္သူကပိုင္ဆိုင္ျခင္းကို ထူေထာင္ထားၿပီးျဖစ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေသာ ျပည္သူမ်ားသည္ လူ႕အဖြဲအစည္း၏ အရွင္သခင္မ်ား ျဖစ္လာကာ မာ့က္စ္၀ါဒသည္လည္း လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ လမ္းညြဳန္ အေတြးအေခၚျဖစ္လာသည္။ သို႕ေသာ္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ ကြန္ျမဴနစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ ပထမဆင့္မွ်သာၿဖစ္သည္။
“The historical task of the proletariat in the socialist period is to persevere in exercising all-round dictatorship over the bourgeoisie in all spheres and at all stages of development of the revolution, thoroughly defeat the bourgeoisie, abolish all classes and class distinctions generally, abolish all the relations of production on which they rest, abolish all the social relations that correspond to these relations of production, revolutionise all the ideas that result from these social relations, and propel socialist society toward a higher and more mature communist society. Therefore, socialist society constitutes the necessary preparation for communist society, and communist society is, in turn, an objective trend of development of socialist society.”50
"ဆိုရွယ္လစ္ ေခတ္အတြင္း ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ သမိုင္းဆိုင္ရာတာ၀န္မွာေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ အဆင့္အားလုံးႏွင့္ နယ္ပယ္အားလုံးတြင္ ဓနရွင္မ်ားအေပၚ ဘက္စုံအာဏာရွင္ စနစ္ကိုက်င့္သုံးရာတြင္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္ကိုင္ေရး၊ဓနရွင္မ်ားကို ျပတ္ျပတ္သားသားေခ်မႈန္းေရး၊ လူတန္းစားအားလုံးႏွင့္ လူတန္းစားလကၡဏာမ်ားကို ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ၄င္းတို႕တည္မွီေနသည့္ ကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရးအားလုံးကို ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ထိုကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရးမ်ားႏွင့္ဆက္စပ္ေနေသာ လူမႈဆက္ဆံေရးမ်ားအားလုံးကို ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ထိုလူမႈဆက္ဆံေရးမ်ားမွ ေပၚေပါက္လာေသာ အေတြးအေခၚအားလုံးကို ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲပစ္ေရးႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ပိုမိုျမင့္မားရင့္က်က္သည့္ ကြန္ျမဴနစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ေရးတို႕ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႔အစည္းသည္ ကြန္ျမဴနစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ ျပင္ဆင္မႈျဖစ္ၿပီး အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္လည္း ဆိုရွယ္လစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တိုးတက္ေရး၏ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာလမ္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။
Chapter XII
Socialism
This thus is the Marxist basis and understanding of the united front in colonies and semicolonies, as developed by Mao. ဤသည္မွာ ေမာ္က ေဖၚထုတ္ခဲ့သည့္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားမွ ညီညြတ္ေရးတပ္ဦးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ မာ့က္စ္၀ါဒ အေျခခံႏွင့္ နားလည္မႈျဖစ္သည္။
4. FORMS OF STRUGGLE
Forms of struggle, which are an important component of the tactics of the class struggle of the proletariat, varying in accordance with the varying conditions in individual countries, ebb and flow of the movement, the strength of the subjective forces, and so on. Forms of struggle may be peaceful or violent, bloody or bloodless, legal or illegal, parliamentary or extra parliamentary, so on and so forth. That depend on the concrete historical conditions.
၄။ တိုက္ပြဲပုံစံ
ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ လူတန္းစားတိုက္ပြဲနည္းပိရိရာယ္၏ အဓိကက်ေသာ အစိတ္အပိုင္းတခုျဖစ္သည့္ တိုက္ပြဲပုံစံ ႏိုင္ငတခုျခင္းစီ၏မတူညီေသာ အေျခအေန၊ လႈပ္ရွားမႈ အနိမ့္အျမင့္ ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံတို႔၏ အင္အား စသည္တို႔ႏွင့္ အညီေျပာင္းလဲေနသည္။ တိုက္ပြဲပုံစံသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ပုံစံျဖစ္ႏိုင္သလို အၾကမ္းနည္းလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ႏိုင္သလို ေသြးထြက္သံယို မရွိသည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းတြင္လည္းျဖစ္ႏိုင္သလို ဥပေဒေဘာင္ျပင္ပတြင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လြတ္ေတာ္တြင္းတြင္လည္းျဖစ္ႏိုင္သလို လြတ္ေတာ္ျပင္ပတြင္ စသည္ျဖင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ၄င္းသည္ခိုင္မာေသာ သမိုင္းအေျခအေနေပၚတြင္မူတည္သည္။
As described by Lenin, the Marxist approach to the question o forms of struggle should be as follows:
“What are the fundamental demands which every Marxist should make of an examination of the question of the forms of struggle? In the first place, Marxism differs from all primitive forms of socialism by the fact that’ it does not bind the movement to any one particular form of struggle. It admits the most varied forms of struggle; and it does not ‘invent’ them; but only generalises, organises, gives conscious expression to those forms of struggle of the revolutionary classes which arise of themselves in the course of the movement. Absolutely hostile to all abstract formulas and to all doctrinaire recipes, Marxism demands an attentive attitude to the mass struggle in progress, which; as the movement develops, as the class consciousness of the masses grows, as economic and political crises become acute, continually gives rise to new and more varied methods of defence and offence. Marxism, therefore, positively does not renounce any form of struggle. Under no circumstances does Marxism confine itself to the forms of struggle that are possible and that exist at the given moment only, recognising as it does that new forms of struggle, unknown to the participants of the given period, inevitably arise as the given social situation changes. In this respect Marxism learns, if we may so express it from mass practice, and makes no claim whatever to teach the masses forms of struggle invented by ‘systematisers’ in the seclusion of their studies......
" လီနင္၏ ေဖၚျပခ်က္အရဆိုပါက တိုက္ပြဲပုံစံႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ အျမင္သည္ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သင့္သည္။
တိုက္ပြဲပုံစံမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ျပႆနာကို ေလ့လာစစ္ေဆးရာတြင္ မာ့က္စ္၀ါဒီတိုင္း ျပဳလုပ္သင့္ေသာ အေျခခံေတာင္းဆိုမႈမ်ားသည္ မည္သည္တို႕နည္း။ ပထမဆုံး အခ်က္အေနျဖင့္ေျပာရပါက မာ့က္စ္၀ါဒသည္ လႈပ္ရွားမႈကို တုိက္ပြဲပုံစံပုံစံတခုခုျဖင့္ အေသခ်ည္ေႏွာင္မထားေသာ အခ်က္တြင္ ေရွးဦးဆိုရွယ္လစ္စနစ္မ်ားႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားသည္။၄င္းသည္ တုိက္ပြဲပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလက္ခံသည္။ တီထြင္ျခင္းမရွိ။ လႈပ္ရွားမႈလမ္းေၾကာင္းတြင္ ၄င္းတို႔ဘာသာေပၚေပါက္လာေသာ ေတာင္လွန္ေသာ လူတန္းစားမ်ား၏ ထိုတိုုက္ပြဲပုံစံမ်ားေယဘုံယ်ျပဳသည္၊ စုစည္းသည္၊ အသိရွိေသာ ေဖၚျပခ်က္ေပးသည္။ ဆုပ္ကိုင္မရေသာ ပုံေသနည္းမ်ားအားလုံးႏွင့္ သေဘာတရားနည္းမ်ား ကို ဆန္႕က်င္ၿပီး မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ လူထုတိုက္ပြဲကို အာရုံစူးစိုက္ေသာ သေဘာထား ကိုေတာင္းဆိုသည္။ ထိုလူထုတိုက္ပြဲသည္ လႈပ္ရွားမႈ ႀကီးထြားလာေသာအခါ လူထုမ်ား၏ လူတန္းစားအသိႀကီးထြားလာေသာအခါ၊ စီးပြားေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္း ပိုမိုျပင္းထန္လာေသာအခါ ပိုမိုသစ္လြင္မ်ားျပားေသာ တိုက္ခိုက္ေရးႏွင့္ ခုခံေရးနည္းလမ္းမ်ားကို စဥ္ဆက္မျပတ္ေပၚေပါက္လာေစသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ အျပဳသေဘာအားျဖင့္ မည္သည့္တိုက္ပြဲပုံစံကိုမွ် စြန္႔လႊတ္ျခင္းမရွိေပ။ မည္သည့္အေျခအေနတြင္မွ်မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိေသာ၊ အခ်ိန္ကာလတခုတြင္သာတည္ရွိေသာ တိုက္ပြဲပုံစံမ်ားတြင္ ၄င္းကို၄င္း ကန္႔သတ္ထားျခင္းမ်ရွိဘဲ ကာလတခုတြင္ ပါ၀င္ေနသူမ်ားမသိေသာ တိုက္ပြဲပုံစံသစ္မ်ား သည္ လူမႈအေျခအေနတခုေျပာင္းလဲေသာအခါ မလႊဲမေရွာင္သာ ေပၚေပါက္လာေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳသည္။ ဤေနရာတြင္ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ေအာက္ပါအတိုင္းေလ့လာသိရွိသည္။မိမိတို႔သည္ တိုက္ပြဲပုံစံကို လူထုလက္ေတြ႕မွ ေဖၚျပႏိုင္ၿပီး လူထု၏ အျခားေလ့လာမႈမ်ားကို လွ်စ္လွ်ဴရႈၿပီး စနစ္ခ်မွတ္သူမ်ားက တီထြင္ေသာာတိုက္ပြဲပုံစံမ်ားကို သင္ၾကားေပးရန္ မည္သည့္ေျပာဆိုမႈကိုမွ်ျပဳလုပ္မ
“In the second place, Marxism demands an absolutely historical examination of the question of the forms of struggle. To treat the question apart from the concrete historical situation means failing to understand the ABC of dialectical materialism. At different stages of economic evolution, depending on differences in political, national-cultural, living and other conditions, different forms of struggle come to the fore and become the principal forms of struggle; and in connection with this, the secondary; auxiliary forms of struggle undergo change in their turn. To attempt to answer yes or no to the question whether any particular means of struggle should be used, without making a detailed examination of the concrete situation of the given stage of its development, means completely to abandon the Marxist position;
ဒုတိယအခ်က္မွာ မာ့က္စ္ဝါဒသည္ တိုက္ပြဲပုံစံဆိုင္ရာ ျပႆနာကို ျပတ္သားသည့္ သမိုင္းဆိုင္ရာစစ္ေဆးမႈကို ေတာင္းဆိုသည္။ ထိုျပႆနာကို ခိုင္မာေသာ သမိုင္းအေျခအေနမွ ခြဲကာသုံးသပ္ျခင္းသည္ အႏုပတိေလာမ ရုပ္ဝါဒ က၊ ခ ကို နားမလည္ရာေရာက္သည္။ စီးပြားေရးဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္၏ အဆင့္အသီးသီးတြင္ ႏိုင္ငံေရး၊ အမ်ိဳးသားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူေနမႈႏွင့္ အျခားအေျခအေနမ်ားကြဲျပားမႈအေပၚမူတည္ၿပီး တိုက္ပြဲပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးသည္ေရွ႕တန္းသို႕ေရာက္လာၿပီးအဓိကတိုက္ပြဲပုံစံမ်ားျဖစ္လာသည္။ထိုအခ်က္နွင့္ဆက္စပ္ၿပီး ဒုတိယဆင့္ အေထာက္အကူျပဳ တိုက္ပြဲပုံစံမ်ားသည္လည္း ၄င္းတို႕အလွည့္က်တြင္ ေျပာင္းလဲမႈကို ျဖတ္သန္းၾကသည္။ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ အဆင့္တခု၏ ခိုင္မာေသာ အေျခအေနမ်ားကို အေသးစိတ္ စစ္ေဆးျခင္းမရွိဘဲ တိုက္ပြဲပုံစံတခုခုကို သုံးသင့္သည္၊ မသုံးသင့္ဟူေသာ ျပႆနာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သုံးသင့္သည္မသုံးသင့္သည္ဟုေျပာၾကားရန္ အားထုတ္ျခင္းသည္ မာ့က္စ္၀ါဒ သေဘာထားကို လုံး၀စြန္႔လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“These are the two principal theoretical precepts by which we must be guided.”136
Marx and Engels gave utmost importance to the violent overthrow of the social conditions. As explained in the concluding paragraph of the Communist Manifesto, “The Communists disdain to conceal their views and aims. They openly declare that their ends can be attained only by the forcible overthrow of all existing social conditions. Let the ruling classes tremble at a Communistic revolution. The proletarians have nothing to lose but their chains. They have a world to win.”137
"ေအာက္ပါတို႕သည္ မိမိတို႕ကိုလမ္းညြဳန္သည့္ အဓိက သေဘာတရားေရးရာ အယူအဆႏွစ္ခုျဖစ္သည္။"၁၃၆
လူမႈအေျခအေနမ်ားကို အၾကမ္းနည္းျဖင့္ ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ေရးကို မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႔ပ အထူးအေလးထားသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ေၾကညာစာတမ္း၏ နိဂုံးအပိုဒ္တြင္ ရွင္းျပထားသည့္အတိုင္း ေဖၚျပရပါက "ကြန္ျမဴနစ္မ်ားသည္ ၄င္းတို႕၏ အျမင္မ်ားႏွင့္ ရည္မွန္ခ်က္မ်ားကို ဖုံးကြယ္ထားသည္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾက။ လက္ရွိလူမႈ အေျခအေနမ်ားကို အင္အားသုံး ၿဖိဳဖ်က္ျခင္းျဖင့္သာ ၄င္းတို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္ဟု ၄င္းတို႕က ပြင့္လင္းစြာေၾကညာသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတာ္လွန္ေရးကို အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားမ်ားေၾကာက္ဒူးတုန္ေစသည္။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားတြင္ ေႏွာင္ႀကိဳးမွတပါး အျခားဆုံးရႈံးစရာမရွိေပ။ ၄င္းတို႕တို႕တြင္ ေအာင္ျမင္သိမ္းပိုက္ႏိုင္သည့္ ကမၻာႀကီးတခုလုံးရွိေနသည္." ၁၃၇ Thus the founders of Marxism were clear that the transition from capitalism to socialism could not be a peaceful transition, i.e., transition to socialism by the parliamentary road, the road proposed by revisionists like Bernstein, Kautsky and Khrushchev. It is while replying to the revisionists that Lenin spoke of, “civil war, without which not a single one of the great revolutions of history has taken place, and without which not a single serious Marxist has conceived the transition from capitalism to socialism.” 138 The great revolutions that Lenin here spoke of included the bourgeoisdemocratic revolutions where one exploiting class overthrew another. Therefore it was all the more clear that this principle would be all the more applicable to a revolution aiming to abolish exploitation altogether.
ထို႔ေၾကာင့္ အရင္းရွင္စနစ္မွ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္သို႔ကူးေျပာင္းျခင္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး၊ ဘန္းစတိန္း၊ ေကာက္စကီႏွင့္ ခရူးရွက္တို႔ကဲ့သို႔ေသာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးသမားမ်ား အဆိုျပဳသည့္ လႊတ္ေတာ္လမ္းေၾကာင္းမွတဆင့္ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္သို႕ကူးေျပာင္းေရးျဖင့္ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း မာ့က္စ္၀ါဒ တည္ေထာင္သူမ်ားက ရွင္းလင္းစြာ သိျမင္ၾကသည္။ "ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္ဘဲ သမိုင္းတြင္ မည္သည့္ေတာ္လွန္ေရးမွ် မျဖစ္ႏိုင္၊ ျပည္တြင္းစစ္မျဖစ္လွ်င္ မည္သည့္ ေလးနက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒီမွ်အရင္းရွင္စနစ္မွ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကူးေျပာင္းျခင္းကို သေႏၶတည္ေစႏိုင္ျခင္းမရွိ။ ထိုသို႔ေသာ ျပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္းကို လီနင္က ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးသမားမ်ားကို ျပန္ၾကားရာတြင္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။" ၁၃၈ လီနင္ေျပာၾကားေသာ မဟာေတာ္လွန္ေရးႀကီးမ်ားတြင္ ေသြးစုတ္သူလူတန္းစားတခုက အျခားလူတန္းစားတခုကို ျဖဳတ္ခ်သည့္ ဓနရွင္ ဒီမိုကေရးစီေတာ္လွန္ေရးလည္းပါ၀င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤသေဘာတရားကို ေသြးစုတ္မႈကို လုံး၀ဖ်က္သိမ္းရန္ရည္ရြယ္သည့္ ေတာ္လွန္ေရးတခုတြင္ ပိုမိုက်င့္သုံးႏိုင္ေၾကာင္း ပိုမို ထင္ရွားလာသည္။
Stalin presented the question of the proletarian revolution in the following manner:
“To think that such a revolution can be carried out peacefully, within the framework of bourgeois democracy, which is adapted to the rule of the bourgeoisie, means that one has either gone out of one’s mind and lost normal human understanding, or has grossly and openly repudiate the proletarian revolution.”139
စတာလင္က ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးျပႆနာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးေအာက္ပါအတိုင္းတင္ျပခဲ့သည္။
"ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေတာ္လွန္ေရးတခုကို ဓနရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္သာ လိုက္ဖက္ညီေသာ ဓနရွင္ ဒီမိုကေရစီမူေဘာင္အတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည္ဟု စဥ္းစားျခင္းသည္ စိတ္ႏွင့္လြတ္သြားၿပီး ပုံမွန္လူသားနားလည္မႈ ဆုံးရႈံးသြားျခင္းျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ မျဖစ္လွ်င္ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးကို အလြန္ေျဗာက္က်စြာ ပယ္ခ်ျခင္းျဖစ္သည္။" ၁၃၉
Mao too emphasised that power flows through the barrel of the gun. He said,
“Experience in the class struggle in the era of imperialism teaches us that it is only by the power of the gun that the working class and the labouring masses can defeat the armed bourgeoisie and landlords; in this sense we may say that only with guns can the whole world transformed. We are advocates of the abolition of war, we do not want war; but war can only be abolished through war, and in order to get rid of the gun it is necessary to take up the gun.”140
ေမာ္ကလည္း ေသနတ္ေျပာင္း၀မွ အာဏာစီးဆင္းသည္ဟူေသာ အယူအဆကို အေလးထားသည္။
ေသနတ္၏အာဏာျဖင့္သာ အလုပ္သမားလူတန္းစားႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေသာ ျပည္သူမ်ားသည္ လက္နက္ကိုင္ ဓနရွင္မ်ားႏွင့္ ေျမရွင္မ်ားကို ေျခမႈန္းႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ အေတြ႕အႀကံဳက မိမိတို႔ကို သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ ဤေနရာတြင္ မိမိတို႔သည္ ေသနတ္ျဖင့္သာ ကမၻာႀကီးတခုလုံးကို ေျပာင္းလဲႏိုင္သည္ဟု ဆိုလိုသည္။ မိမိတို႔သည္ စစ္ပြဲမ်ားဖ်က္သိမ္းေရးကို ေထာက္ခံသူမ်ားျဖစ္သည္။ မိမိတို႔သည္ စစ္ကိုမလိုလား။ သို႔ေသာ္ စစ္ကို စစ္ျဖင့္သာ ဖ်က္သိမ္းႏိုင္ၿပီး ေသနတ္ကိုဖယ္ရွားရန္အတြက္ ေသနတ္ကို ကိုရမည္ျဖစ္သည္။" ၁၄၀
Mao made a phenomenal leap in the understanding of contradictions. He summarised his discoveries in the following manner,
ေမာ္သည္ ပဋိပကၡမ်ားကို နားလည္မႈတြင္ အႀကီးအက်ယ္ခုန္ပ်ံတိုးတက္ေစခဲ့သည္။ သူ၏ ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္တင္ျပခဲ့သည္။
“The law of contradiction in things, that is, the law of the unity of opposites, is the fundamental law of nature and of society and therefore also the fundamental law of thought ..... According to dialectical materialism, contradiction is present in all processes of objectively existing things and of subjective thought and permeates all these processes from beginning to end; this is the universality and absoluteness of contradiction. Each contradiction and each of its aspects have their respective characteristics; this is the particularity and relativity of contradiction. In given conditions, opposites possess identity, and consequently can coexist in a single entity and can transform themselves into each other; this again is the particularity and relativity of contradiction. But the struggle of opposites is ceaseless, it goes on both when the opposites are coexisting and when they are transforming themselves into each other, and becomes especially conspicuous when they are transforming themselves into one another; this again is the universality and absoluteness of contradiction. In studying the particularity and relativity of contradiction, we must give attention to the distinction between the principal contradiction and the non-principal contradictions and to the distinction between the principal aspect and the non-principal aspect of a contradiction; in studying the universality of contradiction and the struggle of opposites in contradiction, we must give attention to the distinction between the different forms of struggle.” 12 “...forms of struggle, differ according to the differences in the nature of the contradictions. Some contradictions are characterised by open antagonism, others are not. In accordance with the concrete development of things, some contradictions which were originally non-antagonistic develop into antagonistic ones, while others which were originally antagonistic develop into non-antagonistic ones.”13
"အရာ၀တၱဳမ်ားအတြင္ ပဋိပကၡဥပေဒသ သို႕မဟုတ္ ဆန္႕က်င္ဖက္တို႕ ေပါင္းစည္းညီညြတ္ျခင္းသည္ သဘာ၀ႏွင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ အေျခခံဥပေဒသျဖစ္ၿပီး ထို႕ေၾကာင့္ပင္ အေတြးအေခၚ၏ အေျခခံဥပေဒသလည္းျဖစ္သည္။... အႏုပဋိေလာမ ရုပ္၀ါဒ အရ ဓမၼဒိဌာန္က်စြာ တည္ရွိေနေသာ အရာမ်ားႏွင့္ ဆႏၵစြဲ အေတြးအေခၚ၏ ျဖစ္စဥ္အားလုံးတြင္ ပဋိပကၡရွိေနၿပီး ထိုျဖစ္စဥ္မ်ားတြင္ အစမွအဆုံးတိုင္ေအာင္ စိမ့္၀င္ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနသည္။ ထိုအခ်က္မွာ ပဋိပကၡ၏ အႏွံ႕အျပားျဖစ္မႈႏွင့္ အၾကြင္းမဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ပဋိပကၡ တခုျခင္းစီႏွင့္ ၄င္း၏သြင္ျပင္လကၡဏာ တခုခ်င္းစီတို႕တြင္ အသီးသီးေသာ စရိုက္လကၡဏာမ်ား ရွိၾကသည္။ ထိုအခ်က္မွာ ပဋိပကၡ၏ ထူးျခားမႈႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ ဆက္စပ္မႈျဖစ္သည္။ အေျခအေနတရပ္တြင္ ဆန္႕က်င္ဖက္မ်ားသည္ သီးျခားစရိုက္လကၡဏာကို ပိုင္ဆိုင္ၾကၿပီး ထို႕ေၾကာင့္ နယ္ပယ္တခုတည္းတြင္ ပူးတြဲရပ္တည္ႏိုင္ၾကကာ တခုမွတခုသို႕ အသြင္ေျပာင္းလဲ ႏိုင္ၾကသည္။ ထိုအခ်က္သည္ ပဋိပကၡမ်ား၏ ထူးျခားမႈႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ဆက္စပ္မႈျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ဆန္႕က်င္ဖက္မ်ား၏ တိုက္ပြဲသည္ မရပ္မနား ျဖစ္ေပၚေနၿပီး ဆန္႕က်င္ဖက္မ်ား အတူတကြ တည္ရွိေနေသာအခါႏွင့္ ၄င္းတို႕သည္ တခုမွ တခုသို႕ေျပာင္းလဲေနေသာအခါ ႏွစ္ဖက္စလုံးတြင္ တိုက္ပြဲမ်ားဆက္လက္ျဖစ္ေပၚေနၿပီး ၄င္းတို႕သည္ တခုမွ တခုသို႕ေျပာင္လဲေသာအခါတြင္ ပိုမိုသိသာလာသည္။ ထိုအခ်က္သည္လည္း ပဋိပကၡ၏ အႏွံ႕အျပားရွိမႈႏွင့္ အၾကြင္းမဲ့မႈကို ျပသေနျပန္သည္။ ပဋိပကၡ၏ ထူးျခားမႈႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ဆက္စပ္မႈကို ေလ့လာရာတြင္ အဓိကပဋိပကၡႏွင့္ အဓိက မဟုတ္ေသာ ပဋိပကၡအၾကား ကြဲျပားမႈႏွင့္ ပဋိပကၡတခု၏ အဓိက သြင္ျပင္လကၡဏာႏွင့္ အဓိက မဟုတ္ေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားအၾကား ကြဲျပားျခားနားမႈကို အာရုံစိုက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ပဋိပကၡ၏ အႏွံ႕အျပားရွိမႈႏွင့္ပဋိပကၡ၏ ဆန္႕က်င္ဖက္တို႕၏ တိုက္ပြဲကို ေလ့လာရာတြင္ တိုက္ပြဲပုံသ႑န္ အမ်ိဳမ်ိဳးအၾကား ကြဲျပာျခားနားမႈကို အာရုံစိုက္ရမည္ ျဖစ္သည္။" ၁၂ .... တိုက္ပြဲပုံသ႑န္မ်ားသည္ ပဋိပကၡ၏ သဘာ၀ အေပၚမူတည္ၿပီး ကြဲျပားျခားနားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ ပဋိပကၡမ်ားသည္ ေျဗာင္က်ေသာ ရန္ဖက္ျဖစ္မႈျဖင့္ စရိုက္လကၡဏာေဖၚျပေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕သည္ ထိုသို႕ စရိုက္လကၡဏာ ေဖၚျပျခင္းမရွိေပ။ အရာ၀တၱဳတို႕၏ ခိုင္မာေသာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈႏွင့္အညီ မူလက ရန္ဖက္မဟုတ္ေသာ ပဋိပကၡမ်ားသည္ ရန္ဖက္ပဋိပကၡျဖစ္လာၿပီး မူလက ရန္ဖက္ ပဋိပကၡမ်ားသည္ ရန္ဖက္မဟုတ္ေသာ ပဋိပကၡျဖစ္လာတတ္သည္။၁၃
Mao continued always to develop the theory of contradictions practice. Particularly during the period of socialist construction, Mao gave further clarity on the nature and handling of social contradiction particularly regarding contradictions among the people. He stressed that despite the victory of the revolution it was wrong to think contradictions no longer existed in Chinese society.
ေမာ္သည္ သူ၏ ပဋိပကၡလက္ေတြ႕ သေဘာတရားကို ဆက္လက္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး ကာလအတြင္းတြင္ ေမာ္သည္ ျပည္သူမ်ားအၾကား ပဋိပကၡႏွင့္ အထူးသျဖင့္ ပတ္သက္ေသာ လူမႈပဋိပကၡ၏ သေဘာသဘာ၀ႏွင့္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းျခင္းကို ထပ္မံရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ျမင္ၿပီးေသာ္လည္း တရုတ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ပဋိပကၡမ်ား မရွိေတာ့ဟု ယူဆျခင္းသည္ မွားယြင္းေၾကာင္း သူ အေလးထားေျပာသည္။
He stated, “We are confronted with two types of social contradictions – those between ourselves and the enemy and those among the people two are totally different in nature...”
"မိမိတို႕သည္ လူမႈ ပဋိပကၡ ၂ မ်ိဳးကို ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႕ေနရသည္။ မိမိတို႕ႏွင့္ ရန္သူအၾကား ပဋိပကၡႏွင့္ ျပည္သူမ်ားအၾကား ပဋိပကၡ တို႕သည္ သေဘာသဘာ၀အရ လုံး၀ကြဲျပားျခားနားၾကသည္" ဟု သူေဖၚျပခဲ့သည္။
“The contradictions between ourselves and the enemy are antagonistic contradictions. Within the ranks of the people, the contradictions among the working people are non-antagonistic, while those between the exploited and the exploiting classes have a non-antagonistic as well as an antagonistic aspect.”“ Mao further gave a detailed exposition the methods of handling the contradictions among the people in a socialist society.
"မိမိတို႕ႏွင့္ရန္သူအၾကား ပဋိပကၡသည္ ရန္ဖက္ ပဋိပကၡျဖစ္သည္။ ျပည္သူ အမ်ိဳးအမ်ိဳး အၾကားတြင္မူ လုပ္သားျပည္သူမ်ားအၾကား ပဋိပကၡသည္ ရန္ဖက္ ပဋိပကၡ မဟုတ္ဘဲ ေသြးစုတ္သူႏွင့္ ေသြးစုတ္ခံလူတန္းစားမ်ားအၾကား ပဋိပကၡသည္ ရန္ဖက္ပဋိပကၡ၏ လကၡဏာျဖစ္ႏိုင္သလို ရန္ဖက္မဟုတ္ေသာ ပဋိပကၡ၏ လကၡဏာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။" ေမာ္သည္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွ ပဋိပကၡမ်ားကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းသည့္ နည္းလမ္းဆိုင္ရာ အေသးစိတ္ရွင္းလင္းခ်က္မ်ားကို လည္း ေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။
During the Cultural Revolution too Mao placed constant stress on the correct handling of contradictions as he saw this as the only guarantee for the success of socialism. Thus it was warned at the Ninth CPC Congress in 1969, “We must correctly understand and handle class contradictions and class struggle, distinguish the contradictions between ourselves and the enemy from those among the people, handle them correctly. Otherwise a socialist country like ours will into its opposite and degenerate, and a capitalist restoration will take place.”15
ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္းကလည္း ေမာ္သည္ ပဋိပကၡမ်ားကို မွန္ကန္စြာကိုင္တြယ္ေရးသည္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ တခုတည္းေသာ အာမခံခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိေသာေၾကာင့္ ထိုအခ်က္ကို အၿမဲအေလးထားခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၁၈၆၉ ခုႏွစ္တြင္ က်င္းပေသာ ၉ ႀကိမ္ေျမာက္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ ကြန္ဂရက္တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း သတိေပးခဲ့သည္။ "မိမိတို႕သည္ လူတန္းစား ပဋိပကၡႏွင့္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲကို မွန္ကန္စြာ နားလည္ကိုင္တြယ္ရမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိတို႕ႏွင့္ ရန္သူမ်ားအၾကား ပဋိပကၡႏွင့္ ျပည္သူမ်ားအၾကား ပဋိပကၡကို ခြဲျခားသိျမင္ကာ ၄င္းတို႕ကိုမွန္ကန္စြာ ကိုင္တြယ္ရန္လိုအပ္သည္။ ထိုသို႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းမရွိလွ်င္ မိမိတို႕ကဲ့သို႕ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံသည္ ဆန္႕က်င္ဖက္လမ္းေၾကာင္းသို႕ေရာက္ၿပီး အဆင့္ေလွ်ာက်ကာ အရင္းရွင္ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းေရး ျဖစ္ေပၚလာေပမည္္။"
He enriched the Marxist theory of knowledge in the course of elaborating the relations of production and knowledge. He vividly explained the dialectical relations between the perceptual and conceptual stages of knowledge. He elaborated the process of development of knowledge through two stages on the basis of practice.
ေမာ္သည္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ သိမႈအၾကား ဆက္စပ္မႈကို ရွင္းလင္းတင္ျပရင္း မာ့က္စ္၀ါဒ သိမႈေဗဒကိုလည္း ပိုမိုၾကြယ္၀ေစခဲ့သည္။ သူသည္ သိမႈ၏ သိျမင္ခံစားျခင္းႏွင့္ ထင္ျမင္ယူဆျခင္း အဆင့္မ်ားအၾကား အႏုပဋိေလာမ ဆက္စပ္မႈကို ရွင္းလင္းစြာ တင္ျပခဲ့သည္။ သူသည္လက္ေတြ႕အေျခခံေပၚတြင္ အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ျဖင့္ သိမႈဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္ကိုည္း ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။
It was however Mao who elaborated and refined the Marxist theory of knowledge particularly with regard to the relation between knowledge and practice, between knowing and doing. He detailed the process of cognition from lower to higher levels and its transformation of real through practice.
သို႕ေသာ္ သိမႈႏွင့္လက္ေတြ႕ ႏွင့္ သိမႈႏွင့္ ေဆာင္ရြက္မႈတို႕ အၾကားဆက္စပ္မႈႏွင့္ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ သိမႈေဗဒကို ပိုမိုရွင္းလင္းေကာင္းမြန္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္မွာ ေမာ္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ သိမႈျဖစ္စဥ္ကို အနိမ့္ဆုံးမွ အျမင့္ဆုံးအထိႏွင့္ လက္ေတြ႕မွတဆင့္ သိမႈအမွန္ျဖစ္လာျခင္းကို အေသးစိတ္ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။
“Discover the truth through practice, and again through practice verify and develop the truth. Start from perceptual knowledge and actively develop it into rational knowledge; then start from rational knowledge and actively guide revolutionary practice to change both the subjective and the objective world. Practice, knowledge, again practice, and again knowledge. This form repeats itself in endless cycles, and with each cycle the content of practice and knowledge rises to a higher level. such is the whole of the dialectical-materialist theory of knowledge, and such is the dialectical- materialist theory of the unity of knowing and doing.”24
"လက္ေတြ႕မွတဆင့္ အမွန္တရားကို ရွာေဖြၿပီးေနာက္ လက္ေတြ႕မွတဆင့္ပင္ အမွန္တရားကို မွန္ကန္ေၾကာင္းအတည္ျပဳ တိုးတက္ေစပါ။ သိျမင္မႈအသိမွ စတင္ၿပီး ထိုသိျမင္မႈ အသိကို က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ေသာ အသိအျဖစ္ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚလားေအာင္ တက္ၾကြစြာ ျပဳလုပ္ပါ။ ထိုေနာက္ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ေသာ သိမႈမွ ျပန္လည္စတင္ၿပီး ဆႏၵစြဲႏွင့္ ဓမၼဒိဌာန္ေလာက ႏွစ္ခုလုံးကို ေျပာင္လဲရန္ ေတာ္လွန္ေရးလက္ေတြ႕ကို လမ္းညြဳန္ပါ။ လက္ေတြ႕မွ သိမႈ။ ေနာက္ထပ္လက္ေတြ႕ ေနာက္ထပ္ သိမႈ။ အဆုံးမရွိ ထိုသို႕ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လုပ္ေဆာင္မႈ စက္၀ိုင္းမ်ား။ စက္၀ိုင္းတခုစီတြင္ လက္ေတြ႕ႏွင့္ သိမႈ၏ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ပိုမိုျမင့္မားေသာ အဆင့္သို႕ေရာက္ရွိလာမည္။ ဤ သည္မွာ အႏုပဋိေလာမ ရုပ္၀ါဒ သိမႈေဗဒျဖစ္သည္။ဤ သည္မွာ သိျခင္းႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းတို႕ ညီညြတ္မႈဆိုင္ရာ အႏုပဋိေလာမ သိမႈေဗဒျဖစ္သည္။" 24
Bourgeois intellectuals distort Marxism alleging that it is nothing but economic determinism. But Marx and Engels had very clearly explained the dialectical relations between base and superstructure. Mao clearly pointed out in his analysis of contradictions the dialectical relations between these and also the decisive role that superstructure play in some situations.
မာ့က္စ္၀ါဒသည္ စီးပြားေရးပဓါန ၀ါဒသာ ျဖစ္သည္ဟု ဓနရွင္ ပညာတတ္မ်ားသည္ သရုပ္ဖ်က္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ အေျခခံႏွင့္ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံအၾကား အႏုပဋိေလာမ ဆက္စပ္မႈကို မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕က ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့ၾကသည္။ ၄င္းတို႕အၾကား အႏုပဋိေလာမ ဆက္စပ္မႈကို ေမာ္ကလည္း ရွင္းလင္းစြာ ေထာက္ျပခဲ့ၿပီး အခ်ိဳ႕ေသာ အေျခအေနမ်ားတြင္ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံ၏ အဆုုံးအျဖတ္က်ေသာ အခန္းက႑ကိုလည္း ေထာက္ျပခဲ့သည္။
“The principal aspect is the one playing the leading role in the contradiction. The nature of a thing is determined mainly by the principal aspect of a contradiction, the aspect which has gained the dominant position.
"အဓိကက်ေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမွာ ပဋိပကၡတြင္ အဓိကက်ေသာ အခန္းမွ ပါ၀င္သည့္ အရာျဖစ္သည္။ အရာ၀တၱဳ တခု၏ သေဘာသဘာ၀ကို အဓိကအားျဖင့္ ပဋိပကၡ၏ လႊမ္းမိုးေသာ အေနအထားရရွိထားသည့္ အဓိက သြင္ျပင္လကၡဏာက အဆုံးအျဖတ္ေပးသည္။
“But this situation is not static; the principal and the non-principal aspects of a contradiction transform themselves into each other and the nature of the thing changes accordingly.. .......
"သို႕ေသာ္ ထိုအေျခအေနသည္ တည္ၿငိမ္ေနသည္မဟုတ္ဘဲ ထို အဓိကက်ေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာႏွင့္ အဓိကမက်ေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာတို႕သည္ တခုမွတခုအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေနၿပီး ထိုအရာ၀တၱဳ ၏ သေဘာသဘာ၀ကို ပါအလားတူ ေျပာင္းလဲေစသည္။"
“Some people think that this is not true of certain contradictions. For instance, in the contradiction between the productive forces and the relations of production, the productive forces are the principal aspect; in the contradiction between theory and practice, practice is the principal aspect; in the contradiction between the economic base and the superstructure, the economic base is the principal aspect; and there is no change in their respective positions. This is the mechanical materialist conception, not the dialectical materialist conception. True, the productive forces, practice and the economic base generally play the principal and decisive role;. whoever denies this is not materialist. But it must also be admitted that in certain conditions, such aspects as the relations of the production theory and the superstructure in turn manifest themselves in the principal and decisive role.”28
" ထိုအခ်က္သည္ အခ်ိဳ႕ေသာ ပဋိပကၡမ်ားတြင္ မွန္ကန္ျခင္းမရွိဟု အခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားက ထင္ၾကသည္။ ဥပမာျပရပါက ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ားႏွင့္ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးအၾကား ပဋိပကၡတြင္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ားသည္ အဓိက သြင္ျပင္လကၡဏာျဖစ္သည္။ သေဘာတရားႏွင့္ လက္ေတြ႕အၾကား ပဋိပကၡတြင္ လက္ေတြ႕သည္ အဓိကက်ေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးအေျခခံႏွင့္ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံအၾကား ပဋိပကၡတြင္ စီးပြားေရး အေျခခံသည္ အဓိက သြင္ျပင္လကၡဏာျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႕၏ အေနအထားအသီးသီးသည္ ေျပာင္လဲျခင္းမရွိ ဟူေသာ ယူဆခ်က္မွာ စက္ယႏၱရား ရုပ္၀ါဒ အယူအဆျဖစ္ၿပီး အႏုပဋိေလာမရုပ္၀ါဒ အျမင္မဟုတ္ေပ။ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစု၊ လက္ေတြ႕ႏွင့္ စီးပြားေရး အေျခခံတို႕သည္ ေယဘုံယ်အားျဖင့္ အဓိကက် အဆုံးအျဖတ္ေပးေသာ အခန္းမွ ပါ၀င္သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ထိုအခ်က္သည္ ရုပ္၀ါဒ မဟုတ္ဟု မည္သူျငင္းဆိုမည္နည္း။ အခ်ိဳ႕ေသာ အေျခအေနမ်ားတြင္ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရး သေဘာတရားႏွင့္ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံတို႕သည္ အဓိကႏွင့္ အဆုံးအျဖတ္က်ေသာ အခန္းမွပါ၀င္လာႏိုင္သည္။" ၂၈
Throughout the period of socialist construction and particularly during the Cultural Revolution, Mao always tried to maintain the correct dialectical balance in approach between economic base and superstructure, economics and politics. He tried to correct Stalin’s incorrect approach of totally neglecting the superstructure and concentrating only on technology, by emphasising the linking of planning with politics-in-command, by looking not only at production relations, but also at the superstructure, at politics, at the role of people. This was the essence of the slogan, ‘Grasp Revolution, Promote Production.’
ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးကာလ တေလွ်ာက္လုံးႏွင့္ အထူးသျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးကာလတြင္ ေမာ္သည္ စီးပြားေရးအေျခခံႏွင့္ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံ အၾကား၊ စီးပြားေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအၾကားခ်ဥ္းကပ္ေလ့လာရာတြင္ မွန္ကန္ေသာ အႏုပဋိေလာမ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညီေစရန္ အၿမဲႀကိဳးစားသည္။ ေမာ္သည္ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံကို လုံး၀ လွ်စ္လွ်ဴရႈၿပီး နည္းပညာကိုသာ အာရုံစိုက္ေသာ စတာလင္၏ မွားယြင္းသည့္ ခ်ဥ္းကပ္ပုံကို ျပင္ဆင္ရန္ ႀကိဳးစားၿပီး စီမံျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို ခ်ိတ္ဆက္သည္၊ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးကိုသာမၾကည့္ဘဲ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံ၊ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ျပည္သူမ်ား၏ အခန္းက႑ကိုပါ ၾကည့္သည္။ ထိုသို႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းမွာ "ေတာ္လွန္ေရးကိုဆုပ္ကိုင္နားလည္၊ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို တုိးျမွင့္" ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံ၏ အႏွစ္သာရပင္ျဖစ္သည္။
Thus the Report of the Ninth CPC Congress in 1969 said, “‘Grasp revolution, promote production’ – this principle is absolutely correct. It correctly explains the relationship between revolution and production, between consciousness and matter, between the superstructure and the economic basis, and between the relations of production and the productive forces ... Politics is the concentrated expression of economics. If we fail to make revolution in the superstructure, fail to arouse the broad masses of the workers and peasants, fail to criticize the revisionist line, fail to expose the handful of renegades, enemy agents, capitalist-roaders in power and counter- revolutionaries, and fail to consolidate the leadership of the proletariat, how can we further consolidate the socialist economic base and further develop the socialist productive forces? This is not to replace production by revolution, but to use revolution to command production, promote it and lead it forward.”29
ထို႕ေၾကာင့္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ ၉ ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္ အစီရင္ခံစာတြင္ ေမာ္က ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာသည္။ "ေတာ္လွန္ေရးကို ဆုပ္ကိုင္နားလည္၊ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို တိုးျမွင့္၊ ထိုမူ၀ါဒသည္ လုံး၀ မွန္ကန္သည္။ ထိုမူ၀ါဒသည္ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈအၾကား၊ သိစိတ္ႏွင့္ ျဒဗ္အၾကား၊ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံႏွင့္ စီးပြားေရးအေျခခံအၾကား၊ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးႏွင့္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုအၾကား ဆက္စပ္မႈမ်ားကို မွန္ကန္စြာရွင္းျပသည္။ ... ႏိုင္ငံေရးသည္ စီးပြားေရးကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ ေဖၚျပခ်က္ျဖစ္သည္။ အျပင္ထပ္အေဆာက္အအုံတြင္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ရန္ပ်က္ကြက္လွ်င္၊ က်ယ္ျပန္႕ေသာ အလုပ္သမား၊လယ္သမားလူထုကို ႏိႈးေဆာ္ရန္ ပ်က္ကြက္လွ်င္၊ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးလမ္းေၾကာင္းကို ေ၀ဖန္ရန္ပ်က္ကြက္လွ်င္၊ သစၥာေဖါက္ လက္တဆုပ္စာ၊ ရန္သူ႕ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ အာဏာရ အရင္းရွင္လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားႏွင့္ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားကို ဖြင့္ခ်ရန္ ပ်က္ကြက္လွ်င္၊ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစာ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ပိုမိုခိုင္မာေအာင္လုပ္ရန္ ပ်က္ကြက္လွ်င္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး အေျခခံကို မည္သို႕ပိုမိုခိုင္မာေအာင္ ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ား ပိုမိုတိုးတက္ေအာင္ မည္သို႕ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္နည္း။ ထိုသို႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို ေတာ္လွန္ေရးျဖင့္ အစားထိုးရန္ မဟုတ္ဘဲ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို ကြပ္ကဲရန္၊ ျမွင့္တင္ရန္ႏွင့္ ေရွ႕သို႕တိုးတက္ေစရန္ ေတာ္လွန္ေရးကို အသုံးျပဳျခင္းျဖစ္သည္။
This, therefore, was, under Mao’s guidance, the correct dialectical application of the materialist conception of history.
ထို႕ေၾကာင့္ ထိုမူသည္ ေမာ္၏ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွ သမိုင္း၏ ရုပ္၀ါဒ အယူအဆကို မွန္ကန္ေသာ အႏုပဋိေလာမ အသုံးခ်နည္းျဖစ္သည္။
Chapter XI
Political Economy
Absorbing all the rational aspects of the German classical philosophy, English classical political economy and French revolutionary and socialist doctrines Marx discovered the Materialist Conception of History. According to this revolutionary conception of history. The development of civil society is to be explained on the basis of the economic relations and their development. Thus political economy was developed and it became an instrument to reveal the relation between people instead of that between things (i.e. the exchange of one commodity for another) as was explained by the bourgeois economists. Engels clearly explained this: “Economics deals not with things but with relations between persons, and in the last resort between classes.”32
အခန္း (၁၁)
ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒ
ဂ်ာမန္ စံေတာ္၀င္ အဘိဓမၼာ၊ အဂၤလိပ္ ဂႏၱ၀င္ ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒႏွင့္ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရး ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ အယူအဆမ်ားမွ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္မႈရွိေသာ အခ်က္မ်ားအားလုံးကို ထုတ္ယူၿပီး မာ့က္စ္သည္ သမိုင္း၏ ရုပ္၀ါဒ အယူအဆကို ေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။ ထို သမိုင္း၏ ေတာ္လွန္ေသာ အယူအဆအရ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈကို စီးပြားေရး ဆက္ဆံမႈမ်ားႏွင့္ ၄င္းတို႕၏ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈမ်ား အေပၚတြင္ အေျခခံ ဖြင့္ဆိုရွင္းလင္းရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒကို ေဖၚထုတ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒသည္ ဓနရွင္ ေဘာဂေဗဒသမားမ်ားရွင္းလင္းတင္ျပသကဲ့သို႕ ကုန္စည္အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရး( ကုန္စည္ တခုႏွင့္ တခုလဲလွယ္ျခင္း) အစား လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံမႈကို ေဖၚထုတ္ေသာ ကိရိယာတခု ျဖစ္လာသည္။ "ေဘာဂေဗဒသည္ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ျခင္းမရွိဘဲ လူမ်ားအၾကားဆက္ဆံေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည္၊ အဆုံးတြင္လူတန္စားမ်ား အၾကားဆက္ဆံေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည္" အိန္ဂ်ယ္ကေျပာခဲ့သည္။ ၃၂
Contribution of Marx and Engels
The political economy as developed by Marx repudiating the bourgeois economics was aptly exposed by Lenin. “It is the ultimate aim; ... analysis of the commodity.”33 “‘It is the ultimate aim of this work, to lay bare the economic law of motion of modern society’ (that is to say, capitalist, bourgeois society), says Marx in the preface to Capital. An investigation of the relations of production in a given, historically defined society, in their genesis, development, and decline – such is the content of Marx’s economic doctrine. In capitalist society it is the production of commodities that dominates, and Marx’s analysis therefore begins with an analysis of the commodity.” 32 – Lenin.
မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕၏ အက်ိဳးေဆာင္မႈ
ဓနရွင္ ေဘာဂေဗဒကိုလက္မခံေသာ မာ့က္စ္က ေဖၚထုတ္လိုက္သည္ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒကို လီနင္က ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းျပခဲ့သည္။ "အႏၱိမရည္မွန္းခ်က္: ကုန္စည္ကို သရုပ္ခြဲေလ့လာျခင္း"။ ၃၃ "၄င္းသည္ဤစာအုပ္၏ အႏၱိမ ရည္မွန္းခ်က္မွာ ေခတ္သစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း( အရင္းရွင္၊ ဓနရွင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း) တြင္ လႈပ္ရွားသက္၀င္ေနေသာ စီးပြားေရး ဥပေဒသကို ေဖၚထုတ္ရန္ ျဖစ္သည္ဟု မာ့က္စ္က အရင္းက်မ္း အမွာစာတြင္ ေရးသားခဲ့သည္။ သမိုင္းအရဖြင့္ဆိုထားေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတခု၊ ၄င္း၏ မူလအစ၊ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈႏွင့္ က်ဆုံးမႈကို ေလ့လာျခင္းသည္ မာ့က္စ္ ေဘာဂေဗဒ အယူအဆ၏ အႏွစ္သာရျဖစ္သည္။ အရင္းရွင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ လႊမ္းမိုးေနသည္မွာ ကုန္စည္ထုတ္လုပ္ေရးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မာ့က္စ္၏ သရုပ္ခြဲေလ့လာမႈသည္ ကုန္စည္ကို သရုပ္ခြဲေလ့လာျခင္းျဖင့္ စတင္သည္။" လီနင္ ၃၂
“Where the bourgeois economists saw a relation between things (the exchange of one commodity for another) Marx revealed a relation between people. The exchange of commodities expresses the tie between individual producers through the market. Money signifies that this tie is becoming closer, and closer, inseparably binding the entire economic life of the individual producers into one whole. Capital signifies a further development of this tie: human labour power becomes a commodity. The wage-worker sells his labour power to the owner of the land, factories and instruments of labour. The worker spends one part of the day covering the cost of maintaining himself and his family (wages), while the other part of the day the worker toils without remuneration, creating for the capitalist surplus value, the source of profit, the source of the wealth of the capitalist class.
"ဓနရွင္ ေဘာဂေဗဒသမားမ်ားက အရာ၀တၱဳမ်ားအၾကား ဆက္စပ္မႈ (ကုန္စည္တခုကို အျခားတခုႏွင့္ ဖလွယ္ျခင္း) တခုကို ျမင္ေသာေနရာတြင္ မာ့က္စ္က လူမ်ားအၾကား ဆက္စပ္မႈ ကို ေဖၚထုတ္သည္။ ကုန္စည္မ်ားကို ဖလွယ္ျခင္းသည္ တသီးပုဂၢလ ထုတ္လုပ္သူမ်ားအၾကာေဈးကြက္မွတဆင့္ ဆက္ဆံေရးကို ေဖၚျပသည္။ ထို ဆက္ဆံေရးသည္ ပိုမို၊ ပိုမို နီးကပ္လာၿပီး တသီးပုဂၢလထုတ္လုပ္သူမ်ား၏ စီးပြားေရးဘ၀ တခုလုံးကို ခြဲထုတ္မရႏိုင္ေတာင္ တလုံးတစည္းတည္း ခ်ည္ေႏွာင္ေၾကာင္း ျပသေနသည္။ ေငြရင္းက ထိုဆက္ဆံေရးကို ပိုမိုဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေစေၾကာင္းျပသည္။ လူသားလုပ္အားစြမ္းရည္သည္ ေရာင္းကုန္ျဖစ္လာသည္။ လုပ္ခစား အလုပ္သမားသည္ ေျမပိုင္ရွင္၊ စက္ရုံပိုင္ရွင္၊ လုပ္အားကိရိယာပိုင္ရွင္မ်ားသို႕ သူ၏ လုပ္အားကို ေရာင္းခ်ရသည္။ အလုပ္သမားသည္ တေန႕တာ၏ တစိတ္တပိုင္းကို သူႏွင့္ သူ႕မိသားစု ရွင္သန္ေရးစရိတ္ (လုပ္ခ) အတြက္ အသုံးျပဳရၿပီး က်န္တစိတ္တပိုင္းကိုမူ အက်ိဳးခံစားခြင့္မဲ့ လုပ္ကိုင္ရၿပီး အရင္းရွင္ အစြန္းထြက္တန္ဖိုး သို႕မဟုတ္ အျမတ္အစြန္း၏ရင္းျမစ္ ႏွင့္ အရင္းရွင္ လူတန္းစား၏ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈ ရင္းျမစ္ကကို ဖန္တီးရသည္။
“The doctrine of surplus value is the corner-stone of Marx’s economic theory.” 33
အစြန္းထြက္တန္ဖိုး အယူအဆသည္ မာ့က္စ္၏ စီးပြားေရး သေဘာတရားမ်ားတြင္ မွတ္တိုင္ျဖစ္သည္။
This discovery of surplus value, which according to Engels, was the second important discovery of Marx, provided the exposition of the nature of exploitation of the working class and laid bare the source of antagonism between the proletariat and the bourgeoisie. It explained this antagonism as the principal manifestation of the fundamental contradiction of capitalist society; the contradiction between the social character of production and the private character of ownership.
မာ့က္စ္၏ ဒုတိယေျမာက္ အေရးပါေသာ ရွာေဖြေတြ႕ရွိမႈျဖစ္ေသာ အစြန္းထြက္တန္ဖိုးကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိျခင္းသည္ အလုပ္သမားလူတန္းစား အေပၚေသြးစုတ္မႈ၏ သေဘာသဘာ၀ကို ေဖၚထုတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင့္ ဓနရွင္လူတန္းစားအၾကား ပဋိပကၡ ရင္းျမစ္ကို ျပသလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုပဋိပကၡသည္ အရင္းရွင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ အေျခခံပဋိပကၡ ျဖစ္ေသာကုန္ထုတ္လုပ္မႈ၏ လူမႈလကၡဏာႏွင့္ ပိုင္ဆိုင္မႈ၏ ပုဂၢလိက လကၡဏာတို႕အၾကား ပဋိပကၡ၏ အဓိကေဖၚျပခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း အပိုတန္ဖိုးက ရွင္းလင္းတင္ျပသည္။
Marx explained capitalist crises also as another manifestation of this fundamental contradiction of capitalism. Impelled by the pursuit of profit to throw more and more goods on to the market, the capitalists endeavour to maintain their rate of profit by reducing expenditure on wages, whether by cutting wage rates or employing fewer workers. But by so doing they reduce the purchasing power of those who, together with their families, make up the bulk of the population; and so they restrict the market for their goods. This restriction of the market comes into collision with the extension of production and resolves itself by means of a crisis. “Commerce is at a standstill, the markets are glutted products accumulate, as multitudinous as they are unsaleable, hard cash disappears, credit
vanishes, factories are closed, the mass of workers are in want of the means of subsistence, because they have produced too much of the means of subsistence; bankruptcy follows upon bankruptcy, execution upon execution...
အရင္းရွင္စနစ္၏ အက်ပ္အတည္းမ်ားသည္လည္း အရင္းရွင္းစနစ္၏ ထို အေျခခံပဋိပကၡ၏ အျခားေဖၚျပခ်က္ လကၡဏာျဖစ္သည္။ေဈးကြက္အတြင္းသို႕ ကုန္စည္မ်ားကို ပိုမိုတင္ပို႕ရန္ အက်ိဳးအျမတ္ေနာက္ျခင္း၏ တြန္းအားေပးခံရေသာေၾကာင့္ အရင္းရွင္မ်ားသည္ လုပ္အားချဖတ္ေတာက္ျခင္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ အလုပ္သမားအေရအတြက္ေလွ်ာ့ခ်ခန္႕ထားျခင္းျဖင္ျဖစ္ေစ လုပ္အားခအတြက္ အသုံးစရိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ျခင္းျဖင့္ ၄င္းတို႕၏ အျမတ္ႏႈန္းကို ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ရန္လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုသို႕လုပ္ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ ၄င္းတို႕သည္ လူဦးေရ၏အမ်ားစုျဖစ္ေသာ သူမ်ားႏွင့္မိသားစုမ်ား၏ ၀ယ္ႏိုင္အားကိုလည္း ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရာေရာက္ၿပီး ၄င္းတို႕၏ကုန္စည္မ်ားအတြက္ ေဈးကြက္ကိုလည္း ကန္႕သတ္လိုက္ရာေရာက္သည္။ ထိုသို႕ေဈးကြက္ကို ကန္႕သတ္ျခင္းသည္ ထုတ္လုပ္မႈတိုးခ်ဲ႕ျခင္းႏွင့္ ပဋိပကၡျဖစ္လာၿပီး အက်ပ္အတည္းတခုျဖင့္ အေျဖထြက္လာသည္။ "ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မႈသည္ ရပ္ဆိုင္းေနသည္။ ေဈးကြက္မ်ားတြင္ ကုန္စည္မ်ားစုပုံလာသည္။ ေရာင္းမကုန္ေလာက္ေအာင္မ်ားျပားလာသည္။ ေငြမာမ်ားေပ်ာက္ဆုံးကုန္ၿပီး ေၾကြးၿမီမ်ားေပ်ာက္ကြယ္ကုန္သည္။ စက္ရုုံမ်ားကို ပိတ္လိုက္ရသည္။ အလုပ္သမားထု ရပ္တည္ရန္ နည္းလမ္းမရွိေတာ့ေပ။ ေဒ၀ါလီခံၿပီးရင္းခံေနရသည္။
“In these crises, the contradiction between socialised production and capitalist appropriation ends in a violent explosion. The circulation of commodities is, for the time being, stopped. Money, the means of circulation, becomes a hindrance to circulation. All the laws of production and circulation of commodities are turned upside down. The economic collision has reached its apogee. The mode of production is in rebellion against the mode of exchange, the productive forces are in rebellion against the mode of production which they have outgrown.”34 Thus these repeated crises of capitalism can only be solved by resolving the fundamental contradiction of capitalism. The force who can resolve this contradiction-the proletariat however has been created by capitalism itself. The process through which the proletariat resolves this contradiction is explained by Marx in the following oft-quoted passage from Capital:
ထို အက်ပ္အတည္းမ်ားတြင္ လူမႈထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ အရင္းရွင္ ခြဲေ၀မႈ အၾကားပဋိပကၡသည္ ျပင္းထန္စြာေပါက္ကြဲ အဆုံးသတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကုန္စည္စီးဆင္းမႈ ရပ္တန္႕သြားသည္။ စီးဆင္းမႈနည္းလမ္းျဖစ္ေသာ ေငြ သည္ စီးဆင္းမႈအတြက္ အဟန္႕အတားျဖစ္လာသည္။ ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ ကုန္စည္လည္ပတ္မႈ ဥပေဒသမ်ားအားလုံးသည္ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ျဖစ္ကုန္သည္။ စီးပြားေရး ပဋိပကၡသည္ အျမင့္ဆုံး အေျခအေနသို႕ေရာက္လာသည္။ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းသည္ လဲလွယ္မႈနည္းလမ္းကို ဆန္႕က်င္ပုန္ကန္လာသည္။ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုသည္လည္း ၄င္းတို႕ေပါက္ဖြားလာေသာ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းကို ဆန္႕က်င္ပုန္ကန္ၾကသည္။" ၃၄ ထို႕ေၾကာင့္ အရင္းရွင္စနစ္၏ အႀကိမ္ႀကိမ္ေသာ အက်ပ္အတည္းမ်ားကို အရင္းရွင္စနစ္၏ အေျခခံပဋိပကၡကို ေျဖရွင္းျခင္းျဖင့္သာ ေျဖရွင္းႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုပဋိပကၡကို ေျဖရွင္းႏိုင္ေသာ အင္အားစုျဖစ္သည့္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားကို အရင္းရွင္စနစ္ကပင္ ဖန္တီးေပးလိုက္သည္။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားက ထိုပဋိပကၡကို ေျဖရွင္းသည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ မာ့က္စ္က အရင္းက်မ္းမွ ေအာက္ပါ ကိုးကားခ်က္ျဖင့္ ရွင္းလင္းတင္ျပသည္။
“As soon as this process of transformation has sufficiently decomposed the old society from top to bottom, as soon as the labourers are turned into proletarians, their means of labour into capital, as soon as ,the capitalist mode of production stands on its own feet, then the further socialisation of labour and further transformation of the land and other means of production into socially exploited and, therefore, common means of production, as well as the further expropriation of private proprietors, takes a new form. That which is now to be expropriated is no longer the labourer working for himself, but the capitalist exploiting many labourers. This expropriation is accomplished by the-action of the immanent laws of capitalistic production itself, by the centralisation of capital. One capitalist always kills many. Hand in hand with this centralisation, or this expropriation of many capitalists by few, develop, on an ever-extending scale, the co-operative form of the labour-process, the conscious technical application of science, the methodical cultivation of the soil, the transformation of the instruments of labour into instruments of labour only usable in common, the economising of all means of production by their use as the means of production of combined, socialised labour, the entanglement of all peoples in the net of the world-market, and with this, the international character of the capitalistic regime. Along with the constantly diminishing number of the magnates of capital, who usurp and monopolise all advantages of this process of transformation, grows the mass of misery, oppression, slavery, degradation, exploitation; but with this too grows the revolt of the working-class, a class always increasing in numbers, and disciplined, united, organised by the very mechanism of the process of capitalist production itself. The monopoly of capital becomes a fetter upon the mode of production, which has sprung up and flourished along with, and under it. Centralisation of the means of production and socialisation of labour at last reach a point where they become incompatible with their capitalist integument. This integument is burst asunder. The knell of capitalist private property sounds. The expropriators are expropriated.”35
" ထိုသို႕ အသြင္ကူးေျပာင္းေသာျဖစ္စဥ္သည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေဟာင္းကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးအထိ လုံေလာက္စြာ ဖ်က္ဆီးလိုက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္၊ အလုပ္သမားမ်ားသည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားမ်ား ျဖစ္လာသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ၄င္းတို႕၏ လုပ္အားနည္းလမ္းသည္ ေငြရင္းအျဖစ္ေျပာင္း လဲသြားသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ အရင္းရွင္ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းသည္ သူ႕ေျခေထာက္ေပၚသူရပ္တည္လာႏိုင္ၿပီးေနာက္ လုပ္အားကို ထပ္မံလူမႈအသြင္ေဆာင္ေစကာ ေျမႏွင့္ အျခားကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ားကို လူမႈေသြးစုပ္မႈအျဖစ္ ထပ္မံအသြင္ေျပာင္းျပစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဘုံ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းႏွင့္ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္သူ၏ ထပ္မံသိမ္းပိုက္မႈသည္ အသြင္သစ္ေဆာင္လာသည္။ ထိုအခါ သိမ္းပိုက္ရမည့္ အရာမွာ သူ႕အတြက္သူ အလုပ္လုပ္ေနေသာ အလုပ္သမားမဟတ္ေတာ့ဘဲ အလုပ္းသမားအမ်ားအျပားကို ေသြးစုတ္ေနေသာ အရင္းရွင္ျဖစ္လာသည္။ ထိုသို႕ သိမး္ယူျခင္းကို အရင္းရွင္ထုတ္လုပ္မႈ၏ သဘာ၀ ဥပေဒသ လုပ္ရပ္မ်ားႏွင့္ ေငြရင္းမ်ားကို ဗဟိုျပဳခ်ဳပ္ကိုင္မႈမ်ားျဖင့္ ၿပီးေျမာက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္သည္။ အရင္းရွင္တဦးသည္ အမ်ားအျပားကို သတ္ျဖတ္သည္။ ထိုသို႕ေငြရင္းမ်ားကို ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္လားျခင္း သို႕မဟုတ္ အရင္းရွင္ အမ်ားအျပားကို အနည္းငယ္ကသိမ္းယူျခင္းႏွင့္အတူ အၿမဲပိုမိုက်ယ္ျပန္႕ေနေသာ အတိုင္းအတာရွိသည့္ လုပ္အားျဖစ္စဥ္၏ သမ၀ါယမပုံစံ၊ သိပၸံပညာကို သိစိတ္ရွိရွိ နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာ အသုံးျပဳျခင္း၊ ေျမတြင္ နည္းစနစ္တက် စိုက္ပ်ိဳးျခင္း၊ လုပ္အားကိရိယာကို အမ်ား အသုံးျပဳႏိုင္ေသာ လုပ္အားကိရိယာအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းျခင္း၊ စုေပါင္း လူမႈထုတ္လုပ္မႈနည္းလမ္းအားျဖင့္ ၄င္း၏ အသုံးျပဳမႈ နည္းလမ္းမ်ားအားလုံးကို စီးပြားေရး ပုံစံသြင္းျခင္း၊ ကမၻာ႕ေဈးကြက္တြင္ လူအားလုံးတို႕ ပါ၀င္ပတ္သက္လာျခင္းတို႕ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ၄င္းတို႕မွတဆင့္ အရင္းရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္၏ ႏိုင္ငံတကာ စရိုက္လကၡဏာ ျဖစ္လာသည္။ ထိုေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္၏ အက်ိဳးအျမတ္အားလုံးကို သိမ္းယူလက္၀ါးႀကီးအုပ္ေနသည့္ ေငြရင္းလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ား အေရအတြက္ အစဥ္အၿမဲေလွ်ာ႕နည္းလာျခင္းႏွင့္အတူ လူအမ်ား အစုလိုက္အၿပဳံလုိက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျခင္း၊ ဖိႏွိပ္ျခင္း၊ ကၽြန္ျပဳျခင္း၊ ကိုယ္က်င့္ယိုယြင္းျခင္းႏွင့္ ေသြးစုတ္အျမတ္ထုတ္ျခင္းတို႕ ပိုမိုႀကီးထြားလာသည္။ သို႕ေသာ္ ၄င္းတို႕ႏွင့္အတူ အလုပ္သမားလူတန္းစားပုန္ကန္မႈလည္း ႀကီးထြားလာသည္။ အလုပ္သမားလူတန္းစားသည္ အေရအတြက္ အစဥ္အၿမဲတိုးတက္ေနၿပီး အရင္းရွင္ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးျဖစ္စဥ္၏ ယႏၱရားကပင္ စည္းကမ္းက်ေအာင္၊ ညီညြတ္ေအာင္၊ စုစည္းမႈရွိေအာင္လုပ္ေဆာင္ေပးလိုက္ေသာ လူတန္းစားျဖစ္သည္။ ေငြရင္းကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ျခင္းသည္ ၄င္း၏ ေအာက္တြင္ႏွင့္ ၄င္းႏွင့္အတူ ႀကီးထြားေအာင္ျမင္လာေသာ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို တားဆီးေသာ အရာတခုျဖစ္လာသည္။ ကုန္ထုန္နည္းလမ္းမ်ားကို စုစည္းလိုက္ျခင္းႏွင့္ လုပ္အားကို လူမႈပုံစံ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ၄င္းတို႕၏ အရင္းရွင္ ဥခြံႏွင့္ လိုက္ေလွ်ာ ညီေထြ မရွိေတာ့သည့္ အမွတ္တခုသို႕ ေရာက္လာသည္။ ထုိဥခြံသည္ ေပါက္ကြဲထြက္သည္။ အရင္းရွင္ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈအတြက္ မရဏ ေခါင္းေလာင္းသံထြက္ေပၚလာသည္။ သိမ္းယူလုယက္သူမ်ားသည္ သိမ္းယူလုယက္ျခင္းကို ျပန္လည္ခံၾကရသည္။
Thus Marx presents the historical tendency of capitalist accumulation – the essence of the law of motion of capitalism.
ထို႕ေၾကာင့္ မာ့က္စ္သည္ အရင္းရွင္ အရင္းအႏွီးစုပုံမႈ၏ သမိုင္းသေဘာသဘာ၀ သို႕မဟုတ္ အရင္းရွင္ စနစ္၏ ေရြ႕လွ်ားမႈ နိယာမ၏ အႏွစ္သာရ ကို ရွင္းျပခဲ့သည္။
Contribution of Lenin
After the death of Marx and Engels the political economy-was further developed by Lenin. Marx and Engels revealed the various aspects of capitalism when it was at the stage of free-competition. They exposed the fundamental contradiction of capitalism and pointed out its tendencies and future direction. But it was not possible for them to analyse imperialism, the highest stage of capitalism which was yet to be unfolded. Lenin further developed the Marxist political economy and analysed the economic and political essences of imperialism.
လီနင္၏ အက်ိဳးေဆာင္မႈ
မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္ကြယ္လြန္သြားၿပီးေနာက္ လီနင္သည္ ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒကို ထပ္မံတိုးတက္ေစခဲ့သည္။ မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ လြတ္လပ္စြာယွဥ္ၿပိဳင္ေသာ အဆင့္မွ အရင္းရွင္ စနစ္၏ သြင္ျပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေဖၚထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ ၄င္းတို႕သည္ အရင္းရွင္စနစ္၏ အေျခခံ ပဋိပကၡကို ေဖၚထုတ္ၿပီး အနာဂတ္လမ္းေၾကာင္း၏ သေဘာသဘာ၀ကို ေထာက္ျပခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕အေနျဖင့္ ထိုစဥ္က မေပၚေပါက္ေသးေသာ အရင္းရွင္စနစ္၏ အျမင့္ဆုံးအဆင့္ျဖစ္သည့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ ကို သရုပ္ခြဲရန္ ၄င္းတို႕အတြက္ ျဖစ္ႏိုင္ျခင္းမရွိေပ။ လီနင္သည္ မာ့က္စ္ ၀ါဒ ႏိုင္ငံေရးေဘာ႕ဂေဗဒကို ပိုမိုတိုးတက္ေစၿပီး နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ စီးပြားေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အႏွစ္သာရကို သရုပ္ခြဲေလ့လာခဲ့သည္။
“The old phase of capitalism came to a close towards the end of the nineteenth and the beginning of the twentieth century, when Marx had Engels were already dead. It is understandable
the Marx and Engels could only guess at the new conditions for the development of capitalism that arose as a result of the new phase of capitalism which succeeded the old phase, as a result of the imperialist, monopoly phase development, when the smooth evolution of capitalism was succeeded by spasmodic, cataclysmic development of capitalism, when the unevenness of development and the contradictions of capitalism became particularly pronounced, and when the struggle for markets and fields of capital export, in the circumstances of the extreme unevenness of development, made periodical imperialist wars for periodic re-divisions of the world and of spheres of influence inevitable.
"အရင္းရွင္စနစ္၏ အဆင့္ေဟာင္းသည္ မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕ ကြယ္လြန္သြားၿပီးျဖစ္သည့္ ၁၉ ရာစုအကုန္ ၂၀ ရာစုအစတြင္ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားသည္။ မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕ နယ္ခ်ဲ႕လက္၀ါႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္အဆင့္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈမ်ားေၾကာင့္ အရင္းရွင္စနစ္၏ အဆင့္ေဟာင္းကို ဆက္ခံသည့္ အဆင့္သစ္ေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာေသာ အရင္းရွင္ စနစ္၏ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ အေျခအေနသစ္မ်ားကို ခန္႕မွန္းရုံသာ ခန္႕မွန္းႏိုင္ၾကသည္ကို နားလည္ႏိုင္ေပသည္။ နယ္ခ်ဲ႕လက္၀ါးႀကီးအုပ္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈအဆင့္တြင္ အရင္းရွင္စနစ္၏ ေခ်ာေမြ႕ေသာ ဆင့္ကဲျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ ကို က်ိဳးၾကားက်ိဳးၾကားျဖစ္ေပၚေနေသာ ရုတ္တရက္ ျပင္းထန္သည့္ အရင္းရွင္စနစ္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ က ဆက္ခံသည္။က်ိဳးၾကားက်ိဳးၾကားျဖစ္ေပၚေနေသာ ရုတ္တရက္ ျပင္းထန္သည့္ အရင္းရွင္စနစ္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈတြင္ တိုးတက္မႈ မညီမွ်ျခင္းႏွင့္ အရင္းရွင္စနစ္၏ ပဋိပကၡသည္ အထူးသျဖင့္ ပိုမိုသိသာထင္ရွားလာၿပီး အရင္းအႏွီးတင္ပို႕ရန္ ေဈးကြက္ႏွင့္ နယ္ပယ္မ်ားအတြက္ တိုက္ပြဲသည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အလြန္အမင္း မညီမွ်ျခင္း ျဖစ္ေပၚေနေသာ အေျခအေနတြင္ ကမၻာႀကီးႏွင့္ ၾသဇာလႊမ္းမိုးေသာ နယ္ပယ္ကို ျပန္လည္ခြဲေ၀ရန္ ပုံမွန္နယ္ခ်ဲ႕စစ္မ်ားကို ေရွာင္လႊမရျဖစ္လာ္သည္။
“Lenin – on the basis of the fundamental principles in Capital, … made a substantiated Marxist analysis of imperialism as the last phase of capitalism, and exposed its ulcers and the conditions of its inevitable doom.”36 – Stalin.
"လီနင္ အရင္းက်မ္း၏ အေျခခံ သေဘာတရားမ်ားကို အေျခခံၿပီး အရင္းရွင္စနစ္၏ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ျဖစ္သည့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္အေပၚ ႀကီးမားလွသည့္ မာ့က္စ္၀ါဒ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေလ့လာမႈကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ထိုစနစ္၏ အနာဆိုးႀကီးမ်ားႏွင့္ေရွာင္လႊဲမရေသာ နိဂုံးကို ထုတ္ေဖၚခဲ့သည္" ၃၆ စတာလင္။
Lenin’s analysis of imperialism in his work ‘Imperialism the Highest Stage of Capitalism’ can be summarised as follows:
လီနင္၏နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို သရုပ္ခြဲေလ့လာျခင္းျဖစ္သည့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္- အရင္းရွင္စနစ္၏ အျမင့္ဆုံးအဆင့္ စာတမ္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္တင္ျပႏိုင္သည္။
“Imperialism is capitalism in that stage of development in which the dominance of monopolies and finance capital has established itself; which the export of capital has acquired pronounced importance; which the division of the world among the international trusts has begun; in which the division of all territories of the globe among the biggest capitalist powers has been completed.”37
"နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္မႈလႊမ္းမိုးျခင္းႏွင့္ ဘာ႑ေငြရင္းတို႕ ထူေထာင္လာေသာ အရင္းရွင္စနစ္၏ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အဆင့္ျဖစ္သည္။ ေငြရင္းတင္ပိုျခင္းသည္သိသာေသာ အေရးပါမႈရရွိလာေသာ အဆင့္ျဖစ္သည္။ကမၻာႀကီးတခုလုံးကို ႏိုင္ငံတကာလုပ္ငနး္စုႀကီးမ်ားက စတင္ခြဲေ၀ယူေသာ အဆင့္ျဖစ္သည္။အႀကီးမားဆုံး အရင္းရွင္ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံမ်ားအၾကား တကမၻာလုံးရွိ ပိုင္နက္မ်ားကိုခြဲေ၀မႈၿပီးစီးေသာကာလျဖစ္သည္။၃၇"
“Imperialism emerged as the development and direct continuation of the fundamental characteristics of capitalism in general. But capitalism only became capitalist imperialism at a definite and very high stage of its development, when certain of its fundamental characteristics began to change into their opposites, when the features of the epoch of transition from capitalism to a higher social and economic system had taken shape and revealed themselves all along the line. Economically, the main thing in this process is the displacement of capitalist free competition by capitalist monopoly. Free competition is the fundamental characteristic of capitalism, and of commodity production generally; monopoly is the exact opposite of free competition,... At the same time the monopolies, which have grown out of free competition, do not eliminate the latter, but exist over it and alongside of it, and thereby give rise to a number of very acute, intense antagonisms, frictions and conflicts. Monopoly is the transition from capitalism to a higher system.”38 “... it follows that we must define it as capitalism in transition, or, more precisely, as moribund capitalism.”39
"နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ ေယဘုံယ် အရင္းရွင္စနစ္၏ အေျခခံ စရိုက္လကၡဏာမ်ား၏ တိုက္ရိုက္ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚျခင္းႏွင့္ တိုးတက္မႈအျဖစ္ ေပၚေပါက္လာသည္။ သို႕ေသာ္ အရင္းရွင္စနစ္သည္ ၄င္း၏ အခ်ဳိ႕ေသာ အေျခခံ စရိုက္လကၡဏာမ်ားသည္ ၄င္းတို႕၏ ဆန္႕က်င္ဖက္သို႕ စတင္ေျပာင္းလဲေသာအခါျဖစ္သည့္၊ အရင္းရွင္စနစ္မွ ပိုမိုျမင့္မားသည့္ လူမႈစီးပြားေရး စနစ္သို႕ အကူအေျပာင္းကာလ၏ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ား သည္ လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္တြင္ ပုံေပၚလာၿပီး ၄င္းတို႕ဘာသာ ေဖၚျပလာေသာအခါျဖစ္သည့္ ၄င္း၏ အလြန္ တိက်ျမင့္မားေသာ တိုးတက္မႈတြင္သာ အရင္းရွင္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ စီးပြားေရးအရ ေျပာရပါက ဤျဖစ္စဥ္တြင္ အဓိကက်ေသာ အခ်က္မွာ လြတ္လပ္ေသာ အရင္းရွင္ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈ၏ ေနရာတြင္ အရင္းရွင္လက္၀ါဒႀကီးအုပ္မႈက ၀င္ယူလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေသာ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈသည္ အရင္းရွင္စနစ္၏ ေယဘုံယ် ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈ၏ အေျခခံ စရိုက္လကၡဏာျဖစ္သည္။ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ျခင္းသည္ လြတ္လပ္စြာ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္း၏ လုံး၀ဆန္႕က်င္ဖက္ျဖစ္သည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ လြတ္လပ္စြာ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းမွ ထြက္ေပၚလာေသာ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ျခင္းမ်ားသည္လည္း လြတ္လပ္စြာ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းကို အျမစ္ျပတ္ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္းမရွိဘဲ ၄င္း၏ အေပၚတြင္ သို႕မဟုတ္ ၄င္းႏွင့္အတူ တည္ရွိေနကာ အလြန္ ျပင္းထန္း၊ စူးရွေသာ ရန္ဖက္ျဖစ္မႈ၊ ပြတ္တိုက္မႈႏွင့္ ပဋိပကၡမ်ားျဖစ္ေစသည္။လက္၀ါးႀကီးအုပ္ျခင္းသည္ အရင္းရွင္စနစ္မွ ပိုမိုျမင့္မားေသာ စနစ္တခုသို႕ အကူးအေျပာင္းျဖစ္သည္။၃၈ မိမိတို႕အေနျဖင့္ ၄င္းကို အရင္းရွင္စနစ္အကူးအေျပာင္းဟု သတ္မွတ္ရမည္ျဖစ္ၿပီး ပိုမိုတိက်စြာေျပာရပါက ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ေနေသာ အရင္းရွင္စနစ္ဟု သတ္မွတ္ရမည္ျဖစ္သည္။၃၉
“Monopolies; oligarchy, the striving for domination instead of striving for liberty, the exploitation of an increasing number of small or weak nations by a handful of the richest or most powerful nations – all these have given birth to those distinctive characteristics of imperialism which compel us to define it as parasitic or decaying capitalism.”40
"လက္၀ါးႀကီးအုပ္မႈမ်ား၊ လူလက္တဆုပ္စာက အာဏာကို ခ်ုပ္ကိုင္ေသာ စနစ္၊ လြတ္လပ္မႈအတြက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမည့္အစား လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ျခင္းအတြက္ အားထုတ္ျခင္း၊ ပိုမိုမ်ားျပားလာေသာ ႏိုင္ငံငယ္မ်ား၊ အင္အားနည္းေသာ ႏိုင္ငံငယ္မ်ား လက္တဆုပ္စာသာရွိသည့္အခ်မ္းသာဆုံးႏွင့္ အင္အားအႀကီးမားဆုံး ႏိုင္ငံမ်ားက အျမတ္ထုတ္ေသြးစုပ္ျခင္းစသည္တို႕အားလုံး သည္ ကပ္ပါး သို႕မဟုတ္ ပ်က္စီးပုပ္သိုးေနေသာ အရင္းရွင္စနစ္ သတ္မွတ္ရမည့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ ထို ထူးျခားေသာ စရိုက္လကၡဏာမ်ားကို ေမြးဖြားေစခဲ့သည္။၄၀
“… uneven development sums up, as it were, modern monopolist capitalism on a world-wide scale. And proves that imperialist wars are absolutely inevitable under such an economic system.”41
"မညီမွ်ေသာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈသည္ ကမၻာတ၀န္း အတိုင္းအတာရွိေသာ ေခတ္သစ္လက္၀ါးႀကီးအုပ္အရင္းရွင္စနစ္ျဖစ္ေစေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ နယ္ခ်ဲ႕စစ္မ်ား ထိုသို႕ေသာ စီးပြားေရး စနစ္ေအာက္တြင္ ေရွာင္လႊဲမရႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း သက္ေသျပသည္။ ၄၁
“Imperialism is the eve of the social revolution of the proletariat.”42 This analysis of imperialism made by Lenin at the time of the World War I and the October Revolution remains completely valid to this day.
"နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ ပစၥည္းမဲ႕လူတန္းစား၏ ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး အႀကိဳကာလျဖစ္သည္။ ၄၂ ပထမ ကမၻာစစ္ႏွင့္ ေအာက္တိုဘာ ေတာ္လွန္ေရးကာလတြင္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို လီနင္က ထိုသုိ႕ သရုပ္ခြဲျခင္းသည္ ယေန႕တိုင္ မွန္ကန္အတည္ျပဳႏိုင္ဆဲပင္ျဖစ္သည္။
Contribution of Mao
In the course of advancement of class struggle in a country like China Mao further developed Marxist political economy. He analysed the law of motion of semi-feudal semi-colonial economy of China, and explained characteristic future of the monopoly capitalism- comprador in nature. This variety of capitalism described by Mao as comprador bureaucrat capitalism, is new contribution to political economy. It is linked with both feudalism and imperialism. Mao expounded this semi- feudal, semi-colonial relation of production in his celebrated article On New Democracy and called upon the people to smash this relation o production to accomplish peoples’ democratic revolution.
ေမာ္၏ အက်ိဳးေဆာင္မႈ
တရုတ္ႏိုင္ငံကဲ့သို႕ေသာ ႏိုင္ငံတခုတြင္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲတုိးတက္လာသည့္ လမ္းေၾကာင္းတြင္ ေမာ္သည္ မာ့က္စ္ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒကိုလည္း ပိုမိုတိုးတက္ေစခဲ့သည္။ သူသည္ တရုတ္ႏိင္ငံ၏ ေျမရွင္ဗေဒသရာဇ္တပိုင္း ကိုလိုနီတပိုင္း စီးပြားေရးကို ေရႊ႕လွ်ားမႈ သေတာတရားမ်ားကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၿပီး လက္၀ါးႀကီးအုပ္အရင္းရွင္စနစ္၏ အနာဂါတ္ စရိုက္လကၡဏာမ်ားကို ရွင္းျပ ခဲ့သည္( ျပည္ပလႊမ္းမို အျမတ္ထုတ္မႈ)။ ျပည္ပလႊမ္းမို အျမတ္ထုတ္သည့္ ဗ်ဴရိုကရက္ အရင္းရွင္ စနစ္အျဖစ္ ေမာ္က ေဖၚျပခဲ့သည့္ ထို အရင္းရွင္စနစ္သည္ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂသို႕ အက်ိဳးေဆာင္မႈသစ္ျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ ေျမရွင္ဗေဒသရာဇ္စနစ္ႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္တို႕ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ သူ၏ေက်ာ္ၾကားလွေသာ "ဒီမိုကေရစီသစ္" စာတမ္းတြင္ ထိုေျမရွင္ဗေဒသရာဇ္တပိုင္း ကိုလိုနီတပိုင္းကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရးကို ရွင္းျပခဲ့ၿပီး ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး အထေျမာက္ေအာင္ျမင္ရန္ ထိုကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရးကို ခ်ိဳးဖ်က္ပစ္ရန္ လူထုကို ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။
In the period following World War 11 imperialism changed some of its methods of exploitation and control and transferred power to the representatives of monopoly capitalist and feudal classes – comprador in character. This resulted in emergence of comprador bureaucrat capitalism in these countries.. This was analysed by the CPC under Mao’s leadership:
ဒုတိယကမၻာစစ္ေနာက္ပိုင္းကာလတြင္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ ၄င္း၏ေသြးစုပ္အျမတ္ထုတ္သည့္ နည္းလမ္းမ်ားႏွင့္ ထိန္းခ်ဳပ္သည့္နည္းလမ္းမ်ားကို ေျပာင္လဲခဲ့ၿပီး အရင္းရွင္ဗေဒသရာဇ္ လူတန္းစားမ်ားလက္၀ါႀကီးအုပ္မႈ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားထံ အာဏာကို လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့သည္( ျပည္ပလႊမ္းမိုးအျမတ္ထုတ္သည့္ လကၡဏာ)။ ထို႕ေၾကာင့္ ျပည္ပလႊမ္းမို အျမတ္ထုတ္သည့္ ဗ်ဴရိုကရက္ အရင္းရွင္ စနစ္မ်ားသည္ ထိုႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်က္ကို တရုတ္ကြန္ျမဳနစ္ပါတီက ေမာ္ ၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာခဲ့သည္။
“After World War II the imperialists have certainly not given up colonialism, but have merely adopted a new form, neo-colonialism: important characteristic of such neo-colonialism is that the imperialists have been forced to change their old style of direct colonial rule in some areas [in almost all areas today] and to adopt a new style of colonial rule and exploitation by relying on the agents they have selected and trained. The imperialists headed by the United States enslave control the colonial countries and countries which have already declared their independence by organising military blocs, setting up military bases, establishing ‘federations’ or ‘communities’, and fostering puppet regimes. By means of economic ‘aid’ or ether forms, they retain these countries as markets for their goods, sources of raw material and outlets for their export of capital, plunder the riches and suck the blood of the people of these countries. Moreover, they use the United Nations as an important tool for interfering in the internal affairs of such countries and for subjecting them to military, economic and cultural aggression. When they are unable to continue their rule over these countries by ‘peaceful’ means, they engineer military coups d’etat, carry out subversion or even resort to direct armed intervention and aggression.
“This neo-colonialism is a more pernicious and sinister form colonialism.”43
"ဒုတိယကမၻစစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ ကိုလိုနီသိမ္းပိုက္မႈ စနစ္ကို မစြန္႕လႊတ္ေသးဘဲ နယ္ခ်ဲ႕လက္သစ္ဟု ေခၚေသာ ပုံစံသစ္က်င့္သုံးလာသည္။ နယ္ခ်ဲ႕လက္သစ္စနစ္၏ အေရးႀကီးေသာ ၀ိေသသလကၡဏာမွာ အခ်ိဳ႕ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားသည္ တိုက္ရိုက္ကိုလိုနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုံစံေဟာင္းကို စြန္႕လႊတ္ရန္ဖိအားေပးခံလာရျခင္းျဖစ္ၿပီး ( ယေနေခတ္တြင္ ေနရာအားလုံးနီးပါး) ၄င္းတို႕ ေရြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ေပးထားသည့္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို အားထားၿပီး ကိုလိုနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ေသြးစုပ္အျမတ္ထုတ္မႈ ပုံစံသစ္ကို က်င့္သုံးလာသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ဦးေဆာင္ေသာ နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားသည္ စစ္အုပ္စုမ်ား ဖြဲ႕စည္းျခင္း၊ စစ္စခန္းမ်ားထူေထာင္ျခင္း၊ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မ်ား အသိုင္းအ၀န္းမ်ား ထူေထာင္ျခင္းႏွင့္ ရုပ္ေသးအစိုုးမ်ား ကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးျခင္းျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာထားၿပီးႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ားကို ကၽြန္ျပဳထိန္းခ်ဳပ္ၾကသည္။ စီပြားေရးအကူအညီ သို႕မဟုတ္ အျခားေသာပုံစံမ်ားျဖင့္ ထိုႏိုင္ငံႈမ်ားကို ၄င္းတို႕၏ ထုတ္ကုန္မ်ားအတြက္ေဈးကြက္၊ ကုန္ၾကမ္းအတြက္ ရင္းျမစ္၊ ေငြရင္းတင္ပို႕ရန္ေနရာဆက္လက္ထိန္းသိမ္းၿပီး ထိုႏိုင္ငံမ်ားမွ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈမ်ားကို လုယူကာ ျပည္သူမ်ားကို အျမတ္ထုတ္ေသြးစုပ္ၾကသည္။ ထို႕အျပင္ ၄င္းတို႕သည္ ထုိႏိုင္ငံမ်ား၏ ျပည္တြင္းေရးတြင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ရန္အတြက္ ကုလသမဂၢကို အေရးပါေသာ ကိရိယာတခု သဖြယ္ အသုံးျပဳၿပီး စစ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ က်ဴးေက်ာ္မႈမ်ား က်ေရာက္ေစခဲ့သည္။ ထိုႏိုင္ငံမ်ားအေပၚ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ နည္းျဖင့္ဆက္လက္ထိန္းခ်ဳပ္အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္းမရွိေတာ့ေသာအခါမ်ားတြင္ ၄င္းတို႕သည္ စစ္အာဏာသိမ္းမႈမ်ားျဖစ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္သည္၊ အင္အားခ်ိနဲ႕ေအာင္လုပ္သည္ သို႕မဟုတ္ လက္နက္ကိုင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ က်ဴးေက်ာ္မႈမ်ားပင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။
"ထို နယ္ခ်ဲ႕လက္သစ္၀ါဒသည္ ကိုလိုနီစနစ္၏ ပိုမို ျပင္းထန္ ဆိုးရြားေသာ ပုံစံသစ္တခုျဖစ္သည္။၄၃
When revisionists captured the CPSU and restored capitalism in the Soviet Union, the CPC under the guidance of Mao, basing itself on the fundamental principles laid down in Lenin’s work, made an analysis of the Soviet economy and society and its ruling class. It identified it as social imperialism-socialism in name, imperialism in essence. It showed that state monopoly capitalism was the economic basis of social imperialism and that its ‘new international relations’ were nothing but another name for neo-colonialism.
ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးသမားမ်ားက သိမ္းပိုက္ၿပီး ဆိုဗီယက္ ယူနီယံတြင္ အရင္းရွင္စနစ္ကို ျပန္လည္ထူေထာင္ေသာအခါ ေမာ္၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ လီနင္၏ စာတမ္းမ်ားက ခ်မွတ္ခဲ့ေသာ အေျခခံမူမ်ားေပၚတြင္ အေျခခံကာ ဆိုဗီယက္ စီးပြားေရး၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာေလ့လာမႈ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ တရုတ္ျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဆိုဗီယက္ယူနီယံကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္အမည္အားျဖင့္ ဆိုရွယ္နယ္ခ်ဲ႕ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ ျဖစ္ၿပီး အႏွစ္သာရအားျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္အရင္းရွင္စနစ္သည္ ဆိုရွယ္နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ စီးပြားေရးအေျခခံအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးသစ္ဆိုသည္မွာလည္း ကိုလိုနီလက္သစ္၀ါဒမွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ျပခဲ့သည္။
Economic Laws of Socialism
Though Marx and Engels, particularly in their works, Critique of the Gotha Programme and Anti- Duhring, gave some views on the nature of the functioning of the socialist economy, they however did not attempt to analyse the economic laws of socialism. As Mao has said, “to know the laws it is necessary to go through a process. The vanguard is no exception.”44
ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ား
မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕သည္ ၄င္းတို႕၏စာတမ္းမ်ား အထူူးသျဖင့္ ဂိုသာလုပ္ငန္းစဥ္ေ၀ဖန္ခ်က္ႏွင့္ ဂ်ဴးရင္း ဆန္႕က်င္ေရးတို႕တြင္ ဆိုရွယ္လစ္စီပြားေရး၏ လုပ္ေဆာင္ပုံသေဘာသဘာ၀ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အျမင္အခ်ဳိ႕ကိ ေဖၚျပခဲ့ၾကေသာ္လည္း ၄င္းတို႕သည္ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ားကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာရန္ အားထုတ္ျခင္းမရွိခဲ့ၾကေပ။ ေမာ္၏ စကားအတိုင္းဆိုရပါက "ဥပေဒသမ်ားကို နားလည္ႏိုင္ရန္ လုပ္ငန္းအဆင့္တခုကို ျဖတ္သန္းရမည္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုေခါင္ေဆာင္မႈသည္လည္း ခၽြင္းခ်က္မဟုတ္ေပ။
Lenin, in the period after the victory of the October Revolution, formulated some guidelines for socialist construction. However he too did not live long enough to ‘go through a process’, and devote attention to the question of the objective laws of motion of socialism. It was thus left to Stalin to attempt to discover the economic laws of socialism.
ေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရးကာလအၿပီးတြင္ လီနင္သည္ ဆိုရွယ္လစ္ တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ လမ္းညြဳန္အခ်ိဳ႕ကို ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္သူကိုယ္တိုင္သည္လည္း လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းစဥ္တခုကို ျဖတ္သန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါ။၏ ေရြ႕လွ်ားမႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဓမၼဒိဌာန္က်သည့္ ဥပေဒသမ်ားျပႆနာကို အာရုံစိုက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သက္တမ္းရွည္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ားကို ရွာေဖြေဖၚထုတ္ရန္မွာ စတာလင္၏ တာ၀န္ျဖစ္လာသည္။
In his Economic Problems of Socialism in the USSR he formulated the basic economic law of socialism in the following manner:
သူ၏ ဆိုဗီယက္ယူနီယံဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ စီးပြားေရး ျပႆနာမ်ား စတာလင္သည္ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ၏ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းမ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။
“The essential features and requirements of the basic economic law of socialism might be formulated roughly in this way: the securing of the maximum satisfaction of the constantly rising material and cultural requirements of the whole of society through the continuous expansion and perfection of socialist production on the basis of higher tech-niques.”45 Mao pointed out that Stalin’s understanding totally neglected the superstructure. This error was corrected in the formulation of the basic economic law as formulated by Mao given in the Shanghai Textbook drawn up during the Cultural Revolution.
"ဆိုရွယ္လစ္အေျခခံ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ား၏ အဓိက သြင္ျပင္ႏွင့္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အၾကမ္းအားျဖင့္ ေအာက္ပါအတိုင္း ဖြင့္ဆိုႏိုင္သည္။ ပိုမိုအဆင့္ျမင့္မားေသာ နည္းလမ္းမ်ားကို အေျခခံၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ ကုန္ထုတ္ထုတ္လုပ္မႈကို အဆက္မျပတ္ ၿပီးျပည့္စုုံေစျခင္းႏွင့္ တိုးခ်ဲ႕ျခင္းျဖင့္ အျမ႕တမ္းပိုမိုမ်ားျပာလာေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တခုလုံး၏ ရုပ္ပိုင္းႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈပိုင္ဆိုင္ရာလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အျမင့္မားဆုံး ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ရန္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သူေဖၚျပသည္။၄၅ စတာလင္၏ နားလည္မႈသည္ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံကို လုံး၀ လွ်စ္လွ်ူရႈထားသည္ဟု ေမာ္က ေထာက္ျပခဲ့သည္။ ထိုအမွားကို ေမာ္က ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္ ေရးသားခဲ့သည့္ ရွန္ဟိုင္း ဖတ္စာအုပ္တြင္ အေျခခံစီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ားကို ေဖၚထုတ္ျခင္းျဖင့္ ျပင္ဆင္ခဲ့သည္။
“The objective aim of social production and the means to realise it express the basic direction of development of social production and embody the requirements of the economic laws of society...The aim of socialist production is to satisfy the ever-increasing needs of the state and the people. This aim is attained by means of propelling the development of technology and production
through revolution. Therefore, to sum up briefly, the major characteristics and requirements of the fundamental economic law of socialism are: to opportunely adjust and transform the relations of production and the superstructure; to steadily raise the level of technology; to develop socialist production with greater, faster, better, and more economical results; to satisfy the ever-increasing needs of the state and the people, and create the material conditions for the ultimate elimination of classes and the realisation of communism.”46 Thus through a process of social practice Mao further developed it.
"ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ၏ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ထိုရည္မွန္းခ်က္ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္မည့္နည္းလမ္းမ်ားသည္ ဆိုရွယ္လစ္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈတိုးတက္ေရး၏ အေျခခံ ဦးတည္ဖက္ကို ေဖၚျပၿပီး လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျပသသည္။ ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူတို႕၏ အၿမဲတန္း ျမင့္မားေနေသာ လိုအပ္္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေရးျဖစ္သည္။ ထိုရည္မွန္ခ်က္ကို ေတာ္လွန္ေရးျဖင့္ နည္းပညာႏွင့္ ထုတ္လုပ္ေရးကို တိုးတက္မႈကို တြန္းအားေပးျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အက်ဥ္းအားျဖင့္ဆိုရပါက အေျခခံ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ စရိုက္လကၡဏာမ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္းေဖၚျပႏိုင္သည္။ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံၾကားဆက္စပ္မႈကို သင့္ေတာ္မွန္ကန္ေသာအခ်ိန္တြင္ ခ်ိန္ညွိေျပာင္းလဲရန္၊ နည္းပညာအဆင့္ကို မွန္မွန္ျမွင့္တင္ရန္၊ ပိုမိုႀကီးမား ျမန္ဆန္၊ ေကာင္းမြန္ၿပီး ပိုမိုတြက္ေျခကိုက္ေသာ ရလဒ္မ်ားျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို တိုးတက္ေစရန္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူမ်ား၏ အၿမဲတိုးပြားေနေသာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းရန္ႏွင့္ လူတန္းစားမ်ားအၿပီတိုင္ကြယ္ေပ်ာက္ေစၿပီး ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ အေကာင္အထည္ေပၚေစရန္ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေျခအေနမ်ား ဖန္တီးေပးရန္တို႕ျဖစ္သည္။
Another objective economic law of socialism is the law of balanced (proportionate) development of the national economy, or the law of planned development. This law demands that the various mutually dependent branches of production and enterprises maintain proper proportions among themselves and supply what they produce to others to satisfy each other’s needs. Otherwise, social production will be obstructed or even disrupted.
ဓမၼဒိဌာန္က်သည့္ အျခားအေျခခံက်ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး ဥပေဒသတခုမွာ အမ်ိဳးသား စီးပြားေရး တိုးတက္မႈကို ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညီ (အခ်ိဳးအစားညီ)ေစေရး ဥပေဒသ သို႕မဟုတ္ စီမံကိန္းတက် တိုးတက္ေရးဥပေဒသျဖစ္သည္။ ထိုဥပေဒသအရ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အျပန္အလွန္ မွီခိုေနသည့္ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးဌာနခြဲမ်ားႏွင့္ လုပ္ငန္းမ်ားအၾကားတြင္ စနစ္က်ေသာ အခ်ိဳးအစားအတိုင္း ထိန္းထားႏိုင္ရန္ျဖစ္ၿပီး ၄င္းတို႕က အျခားလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ထုတ္လုပ္ေသာအရာမ်ားကို တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ရန္လိုသည္။ ထိုသို႕မဟုတ္လွ်င္ ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးကို အဟန္႕အတားျဖစ္ေစမည္ သို႕မဟုတ္ ပ်က္စီးသြားႏိုင္သည္။
Stalin explains its basis and applicability in the following manner:
“The law of balanced development of the national economy arose in contradistinction to the law of competition and anarchy of production under capitalism. It arose from the socialisation of the means of production, after the law of competition and anarchy of production had lost its validity. It became operative because a socialist economy can be conducted only on the basis of the economic law of balanced development of the national economy. That means that the law of balanced development of the national economy makes it possible for our planning bodies to plan social production correctly. But possibility must not be confused with actuality. They are two different things. In order to turn the possibility into actuality, it is necessary to study this economic law, to master it, to learn to apply it with full understanding, and to compile such plans as fully reflect the requirements of this law.” 47
၄င္း၏အေျခခံႏွင့္ အသုံးျပဳပုံကို စတာလင္က ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းျပသည္။
အမ်ိဳးသားစီးပြားေရး၏ ညီမွ်ေသာတိုးတက္မႈ ဥပေဒသသည္ အရင္းရွင္ စနစ္ေအာက္မွ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈႏွင့္ အထိန္းအကြပ္မဲ့ထုတ္လုပ္မႈ ဥပေဒသႏွင့္ ဆန္႕က်င္ေပၚေပါက္လာသည္။ ယွႈဥ္ၿပိဳင္မႈႏွင့္ အထိန္းအကြပ္မဲ့ ဥပေဒသ၏ အေျခအျမစ္ရွိမႈ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၿပီးေနာက္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ နည္းလမ္းကို ဆိုရွယ္လစ္ ပုံစံ ျပဳလုပ္လိုက္ရာမွ ေပၚေပါက္လာသည္။ အမ်ိဳးသာ စီးပြားေရး၏ ညီမွ်ေသာတိုးတက္မႈ စီးပြားေရး ဥပေဒသ အေျခခံေပၚတြင္သာ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သျဖင့္ ထိုဥပေဒသကို အသုံးျပဳျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးညီမွ်ေသာ တိုးတက္မႈ သေဘာတရားသည္ စီမံကိန္းေရးဆြဲေရး အဖြဲ႕မ်ားအေနျဖင့္ လူမႈ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို မွန္ကန္စြာ စီစဥ္ႏိုင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးသည္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ သို႕ေသာ္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို လက္ေတြ႕ျဖစ္တည္မႈႏွင့္ မေရာေထြးသင့္သည္။ ၄င္းတို႕သည္ မတူညီေသာ အရာႏွစ္ခုျဖစ္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို လက္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ အျဖစ္ေျပာင္းလဲပစ္ရန္မွာ စီးပြားေရး ဥပေဒသကို ေလ့လာရန္၊ ကၽြမ္းက်င္ရန္ႏွင့္ အျပည့္အ၀နားလည္ၿပီး လက္ေတြ႕အသုံးခ်တတ္ရန္အတြက္ ေလ့လာရန္ႏွင့္ ထိုသို႕ေသာ စီမံကိန္းမ်ားကို ေရးဆြဲရာတြင္ ဤဥပေဒသ၏ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို အျပည့္အ၀ ထင္ဟပ္ရန္ လိုအပ္သည္။၄၇
The law of value which operates under capitalism also operates to certain extent under socialism. This is because socialist production is, to a certain extent, both direct social production and also commodity production. “Wherever commodities and commodity production exist, there the law of value must also exist.”48
"အရင္းရွင္စနစ္ေအာက္တြင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ တန္ဖိုးဥပေဒသသည္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ေအာက္တြင္လည္း တစုံတရာေသာ အတိုင္းအတာအထိ လုပ္ေဆာင္သည္။ ထုိသို႕ျဖစ္ရျခင္းမွာ ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးတစုံတရာေသာ အတိုင္းအတာအထိ တိုက္ရိုက္လူမႈ ကုန္ထုတ္လုပ္ျခင္းသာမက ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈလည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ "ကုန္စည္မ်ားႏွင့္ ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈ ရွိေနသမွ်ကာလပါတ္လုံး တန္ဖိုး ဥပေဒသလည္း တည္ရွိေနမည္ျဖစ္သည္။" ၄၈
“The substance of the law of value is: (1) the value of commodities is determined by the socially necessary labour time expended on their production; (2) commodity exchange must be based on the principle of equivalent values.
"တန္ဖိုး ဥပေဒသ၏ အေျခခံမ်ားမွာ (၁) ကုန္စည္မ်ား၏ တန္ဖိုးကို ၄င္းတို႕ကို ထုတ္လုပ္ရာတါင္ သုံစြဲခဲ့သည့္ လူမႈအရလိုအပ္ေသာ လုပ္အားအခ်ိန္ျဖင့္ သတ္မွတ္သည္။ (၂) ကုန္စည္ဖလွယ္ရာတြင္ ညီမွ်ေသာ တန္ဖိုးမ်ား သေဘာတရားအေပၚအေျခခံရမည္။
“What the law of value embodies is bourgeois right, the basic content of which in socialist society is not that much different from what it was in the old society. But under different social economic systems, the law of value will assume different forms and exert different effects on production....”
"တန္ဖိုး ဥပေဒသက ေဖၚျပေသာအရာမွာ ဓနရွင္ ရပိုင္ခြင့္ျဖစ္ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္စနစ္တြင္ ၄င္း၌ အဓိကပါ၀င္ေသာအရာသည္ လူ႕အဖြဲအစည္းေဟာင္းမွ ရပိုင္ခြင့္ႏွင့္ ကြာျခားျခင္းမရွိေပ။ သို႕ေသာ္ မတူညီေသာ လူမႈစီးပြားစနစ္မ်ားေအာက္သို႕ေရာက္ရွိေသာအခါ တန္ဖိုး ဥပေဒသသည္ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးေဆာင္လာၿပီး ထုတ္လုပ္မႈအေပၚသက္ေရာက္မႈလည္း အမ်ိဳးအမ်ဳိးျဖစ္လာသည္။
“As far as the whole of socialist production is concerned, planning is primary and price is secondary. That is to say, in the allocation of social labour among various production sectors, what and how much to produce are regulated by the state plan, which reflects the requirements of the fundamental economic law of socialism and the law of planned development of the national economy. The state plan plays a primary and decisive role. The law of value is still useful, but it plays only a secondary and supportive role.”49
"ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္မႈတခုလုံးႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ စီမံကိန္းခ်ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ အေျခခံ ျဖစ္ၿပီ ေဈးႏႈန္းသည္ ဒုတိယ ဆင့္သာျဖစ္သည္။ဆိုလိုသည္မွာ ထုတ္လုပ္ေရး က႑အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႕တြင္ လူမႈလုပ္အားခြဲေ၀ခ်ထားရာတြင္ မည္သည္ကို မည္မွ်ထုတ္လုပ္မည္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းက ထိန္းညွိသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး အေျခခံ ဥပေဒသႏွင့္ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရး၏ စီမံကိန္းခ် တိုးတက္မႈ ဥပေဒသ တို႕၏ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို ထင္ဟတ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းသည္ အေျခခံႏွင့္ အဆုံးအျဖတ္က်ေသာ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္သည္။ တန္ဖိုး ဥပေဒသ သည္ အသုံး၀င္ေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း ဒုတိယဆင့္ႏွင့္ အေထာက္အကူျပဳေသာ အခန္းက႑မွသာ ပါ၀င္သည္။၄၉
These then are the objective economic laws of socialism and their elation and relative importance in the social processes and operation of socialist society. Lastly, what is the objective historical tendency of the development socialist society?
ထို႕ေၾကာင့္ ၄င္းတို႕သည္ ဓမၼဓိဌာန္က်ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ားႏွင့္ လူမႈျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း လုပ္ငန္းလည္ပတ္ရာတြင္ ၄င္းတို႕၏ ဆက္စပ္မႈႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ အေရးပါမႈတို႕ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ဆိုရွယ္လစ္လူ႕အဖြဲအစည္းျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ၏ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ သမိုင္းသေဘာသဘာ၀ဆိုသည္မွာ မည္သည္နည္းဟူသည့္ေမးခြန္းျဖစ္သည္။
“The theory of socialist political economy advanced Marxism-Leninism-Maoism scientifically analyses the laws of motion of the formation and development of socialist relations of production. It also reveals the historical necessity of socialist society developing into communist society...
မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္ ၀ါဒက ေရွ႕တန္းတင္ေပးလိုက္ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ ႏို္င္ငံေရးေဘာဂေဗဒသည္ ဆိုရွယ္လစ္ ကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရး ဖြဲ႕စည္းမႈႏွင့္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ၏ ေရြ႕လွ်ားမႈဥပေဒသမ်ားကိုသိပၸံနည္းက် ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာသည္။ ၄င္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွ ကြန္ျမဴနစ္ လူ႕အဖြဲအစည္းသို႕ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈအတြက္ သမိုင္းဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္ကိုလည္း ထုတ္ေဖၚျပသည္သည္။
“...In socialist society, public ownership of the means of production has been established, the labouring people have become masters of society and enterprises, and Marxism has become the guiding thought of society. In these respects, socialist society possesses elements of communism. However, socialist society is merely the first stage of communist society. .....”
"ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈနည္းလမ္းမ်ားကို ျပည္သူကပိုင္ဆိုင္ျခင္းကို ထူေထာင္ထားၿပီးျဖစ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေသာ ျပည္သူမ်ားသည္ လူ႕အဖြဲအစည္း၏ အရွင္သခင္မ်ား ျဖစ္လာကာ မာ့က္စ္၀ါဒသည္လည္း လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ လမ္းညြဳန္ အေတြးအေခၚျဖစ္လာသည္။ သို႕ေသာ္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ ကြန္ျမဴနစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ ပထမဆင့္မွ်သာ္ျဖစ္သည္။
“The historical task of the proletariat in the socialist period is to persevere in exercising all-round dictatorship over the bourgeoisie in all spheres and at all stages of development of the revolution, thoroughly defeat the bourgeoisie, abolish all classes and class distinctions generally, abolish all the relations of production on which they rest, abolish all the social relations that correspond to these relations of production, revolutionise all the ideas that result from these social relations, and propel socialist society toward a higher and more mature communist society. Therefore, socialist society constitutes the necessary preparation for communist society, and communist society is, in turn, an objective trend of development of socialist society.”50
"ဆိုရွယ္လစ္ ေခတ္အတြင္း ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ သမိုင္းဆိုင္ရာတာ၀န္မွာေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ အဆင့္အားလုံးႏွင့္ နယ္ပယ္အားလုံးတြင္ ဓနရွင္မ်ားအေပၚ ဘက္စုံအာဏာရွင္ စနစ္ကိုက်င့္သုံးရာတြင္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္ကိုင္ေရး၊ဓနရွင္မ်ားကို ျပတ္ျပတ္သားသားေခ်မႈန္းေရး၊ လူတန္းစားအားလုံးႏွင့္ လူတန္းစားလကၡဏာမ်ားကို ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ၄င္းတို႕တည္မွီေနသည့္ ကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရးအားလုံးကို ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ထိုကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရးမ်ားႏွင့္ဆက္စပ္ေနေသာ လူမႈဆက္ဆံေရးမ်ားအားလုံးကို ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ထိုလူမႈဆက္ဆံေရးမ်ားမွ ေပၚေပါက္လာေသာ အေတြးအေခၚအားလုံးကို ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲပစ္ေရးႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ပိုမိုျမင့္မားရင့္က်က္သည့္ ကြန္ျမဴနစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ေရးတို႕ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႔အစည္းသည္ ကြန္ျမဴနစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ ျပင္ဆင္မႈျဖစ္ၿပီး အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္လည္း ဆိုရွယ္လစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တိုးတက္ေရး၏ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာလမ္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။၅၀
Stalin explains its basis and applicability in the following manner:
“The law of balanced development of the national economy arose in contradistinction to the law of competition and anarchy of production under capitalism. It arose from the socialisation of the means of production, after the law of competition and anarchy of production had lost its validity. It became operative because a socialist economy can be conducted only on the basis of the economic law of balanced development of the national economy. That means that the law of balanced development of the national economy makes it possible for our planning bodies to plan social production correctly. But possibility must not be confused with actuality. They are two different things. In order to turn the possibility into actuality, it is necessary to study this economic law, to master it, to learn to apply it with full understanding, and to compile such plans as fully reflect the requirements of this law.” 47
၄င္း၏အေျခခံႏွင့္ အသုံးျပဳပုံကို စတာလင္က ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းျပသည္။
အမ်ိဳးသားစီးပြားေရး၏ ညီမွ်ေသာတိုးတက္မႈ ဥပေဒသသည္ အရင္းရွင္ စနစ္ေအာက္မွ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈႏွင့္ အထိန္းအကြပ္မဲ့ထုတ္လုပ္မႈ ဥပေဒသႏွင့္ ဆန္႕က်င္ေပၚေပါက္လာသည္။ ယွႈဥ္ၿပိဳင္မႈႏွင့္ အထိန္းအကြပ္မဲ့ ဥပေဒသ၏ အေျခအျမစ္ရွိမႈ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၿပီးေနာက္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ နည္းလမ္းကို ဆိုရွယ္လစ္ ပုံစံ ျပဳလုပ္လိုက္ရာမွ ေပၚေပါက္လာသည္။ အမ်ိဳးသာ စီးပြားေရး၏ ညီမွ်ေသာတိုးတက္မႈ စီးပြားေရး ဥပေဒသ အေျခခံေပၚတြင္သာ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သျဖင့္ ထိုဥပေဒသကို အသုံးျပဳျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးညီမွ်ေသာ တိုးတက္မႈ သေဘာတရားသည္ စီမံကိန္းေရးဆြဲေရး အဖြဲ႕မ်ားအေနျဖင့္ လူမႈ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို မွန္ကန္စြာ စီစဥ္ႏိုင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးသည္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ သို႕ေသာ္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို လက္ေတြ႕ျဖစ္တည္မႈႏွင့္ မေရာေထြးသင့္သည္။ ၄င္းတို႕သည္ မတူညီေသာ အရာႏွစ္ခုျဖစ္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကို လက္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ အျဖစ္ေျပာင္းလဲပစ္ရန္မွာ စီးပြားေရး ဥပေဒသကို ေလ့လာရန္၊ ကၽြမ္းက်င္ရန္ႏွင့္ အျပည့္အ၀နားလည္ၿပီး လက္ေတြ႕အသုံးခ်တတ္ရန္အတြက္ ေလ့လာရန္ႏွင့္ ထိုသို႕ေသာ စီမံကိန္းမ်ားကို ေရးဆြဲရာတြင္ ဤဥပေဒသ၏ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို အျပည့္အ၀ ထင္ဟပ္ရန္ လိုအပ္သည္။၄၇
The law of value which operates under capitalism also operates to certain extent under socialism. This is because socialist production is, to a certain extent, both direct social production and also commodity production. “Wherever commodities and commodity production exist, there the law of value must also exist.”48
"အရင္းရွင္စနစ္ေအာက္တြင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ တန္ဖိုးဥပေဒသသည္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ေအာက္တြင္လည္း တစုံတရာေသာ အတိုင္းအတာအထိ လုပ္ေဆာင္သည္။ ထုိသို႕ျဖစ္ရျခင္းမွာ ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးတစုံတရာေသာ အတိုင္းအတာအထိ တိုက္ရိုက္လူမႈ ကုန္ထုတ္လုပ္ျခင္းသာမက ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈလည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ "ကုန္စည္မ်ားႏွင့္ ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈ ရွိေနသမွ်ကာလပါတ္လုံး တန္ဖိုး ဥပေဒသလည္း တည္ရွိေနမည္ျဖစ္သည္။" ၄၈
“The substance of the law of value is: (1) the value of commodities is determined by the socially necessary labour time expended on their production; (2) commodity exchange must be based on the principle of equivalent values.
"တန္ဖိုး ဥပေဒသ၏ အေျခခံမ်ားမွာ (၁) ကုန္စည္မ်ား၏ တန္ဖိုးကို ၄င္းတို႕ကို ထုတ္လုပ္ရာတါင္ သုံစြဲခဲ့သည့္ လူမႈအရလိုအပ္ေသာ လုပ္အားအခ်ိန္ျဖင့္ သတ္မွတ္သည္။ (၂) ကုန္စည္ဖလွယ္ရာတြင္ ညီမွ်ေသာ တန္ဖိုးမ်ား သေဘာတရားအေပၚအေျခခံရမည္။
“What the law of value embodies is bourgeois right, the basic content of which in socialist society is not that much different from what it was in the old society. But under different social economic systems, the law of value will assume different forms and exert different effects on production....”
"တန္ဖိုး ဥပေဒသက ေဖၚျပေသာအရာမွာ ဓနရွင္ ရပိုင္ခြင့္ျဖစ္ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္စနစ္တြင္ ၄င္း၌ အဓိကပါ၀င္ေသာအရာသည္ လူ႕အဖြဲအစည္းေဟာင္းမွ ရပိုင္ခြင့္ႏွင့္ ကြာျခားျခင္းမရွိေပ။ သို႕ေသာ္ မတူညီေသာ လူမႈစီးပြားစနစ္မ်ားေအာက္သို႕ေရာက္ရွိေသာအခါ တန္ဖိုး ဥပေဒသသည္ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးေဆာင္လာၿပီး ထုတ္လုပ္မႈအေပၚသက္ေရာက္မႈလည္း အမ်ိဳးအမ်ဳိးျဖစ္လာသည္။
“As far as the whole of socialist production is concerned, planning is primary and price is secondary. That is to say, in the allocation of social labour among various production sectors, what and how much to produce are regulated by the state plan, which reflects the requirements of the fundamental economic law of socialism and the law of planned development of the national economy. The state plan plays a primary and decisive role. The law of value is still useful, but it plays only a secondary and supportive role.”49
"ဆိုရွယ္လစ္ကုန္ထုတ္လုပ္မႈတခုလုံးႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ စီမံကိန္းခ်ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ အေျခခံ ျဖစ္ၿပီ ေဈးႏႈန္းသည္ ဒုတိယ ဆင့္သာျဖစ္သည္။ဆိုလိုသည္မွာ ထုတ္လုပ္ေရး က႑အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႕တြင္ လူမႈလုပ္အားခြဲေ၀ခ်ထားရာတြင္ မည္သည္ကို မည္မွ်ထုတ္လုပ္မည္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းက ထိန္းညွိသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး အေျခခံ ဥပေဒသႏွင့္ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရး၏ စီမံကိန္းခ် တိုးတက္မႈ ဥပေဒသ တို႕၏ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို ထင္ဟတ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံကိန္းသည္ အေျခခံႏွင့္ အဆုံးအျဖတ္က်ေသာ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္သည္။ တန္ဖိုး ဥပေဒသ သည္ အသုံး၀င္ေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း ဒုတိယဆင့္ႏွင့္ အေထာက္အကူျပဳေသာ အခန္းက႑မွသာ ပါ၀င္သည္။၄၉
These then are the objective economic laws of socialism and their elation and relative importance in the social processes and operation of socialist society. Lastly, what is the objective historical tendency of the development socialist society?
ထို႕ေၾကာင့္ ၄င္းတို႕သည္ ဓမၼဓိဌာန္က်ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး ဥပေဒသမ်ားႏွင့္ လူမႈျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း လုပ္ငန္းလည္ပတ္ရာတြင္ ၄င္းတို႕၏ ဆက္စပ္မႈႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ အေရးပါမႈတို႕ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ဆိုရွယ္လစ္လူ႕အဖြဲအစည္းျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ၏ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာ သမိုင္းသေဘာသဘာ၀ဆိုသည္မွာ မည္သည္နည္းဟူသည့္ေမးခြန္းျဖစ္သည္။
“The theory of socialist political economy advanced Marxism-Leninism-Maoism scientifically analyses the laws of motion of the formation and development of socialist relations of production. It also reveals the historical necessity of socialist society developing into communist society...
မာ့က္စ္-လီနင္-ေမာ္ ၀ါဒက ေရွ႕တန္းတင္ေပးလိုက္ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ ႏို္င္ငံေရးေဘာဂေဗဒသည္ ဆိုရွယ္လစ္ ကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရး ဖြဲ႕စည္းမႈႏွင့္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ၏ ေရြ႕လွ်ားမႈဥပေဒသမ်ားကိုသိပၸံနည္းက် ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာသည္။ ၄င္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွ ကြန္ျမဴနစ္ လူ႕အဖြဲအစည္းသို႕ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈအတြက္ သမိုင္းဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္ကိုလည္း ထုတ္ေဖၚျပသည္သည္။
“...In socialist society, public ownership of the means of production has been established, the labouring people have become masters of society and enterprises, and Marxism has become the guiding thought of society. In these respects, socialist society possesses elements of communism. However, socialist society is merely the first stage of communist society. .....”
"ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈနည္းလမ္းမ်ားကို ျပည္သူကပိုင္ဆိုင္ျခင္းကို ထူေထာင္ထားၿပီးျဖစ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေသာ ျပည္သူမ်ားသည္ လူ႕အဖြဲအစည္း၏ အရွင္သခင္မ်ား ျဖစ္လာကာ မာ့က္စ္၀ါဒသည္လည္း လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ လမ္းညြဳန္ အေတြးအေခၚျဖစ္လာသည္။ သို႕ေသာ္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ ကြန္ျမဴနစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ ပထမဆင့္မွ်သာၿဖစ္သည္။
“The historical task of the proletariat in the socialist period is to persevere in exercising all-round dictatorship over the bourgeoisie in all spheres and at all stages of development of the revolution, thoroughly defeat the bourgeoisie, abolish all classes and class distinctions generally, abolish all the relations of production on which they rest, abolish all the social relations that correspond to these relations of production, revolutionise all the ideas that result from these social relations, and propel socialist society toward a higher and more mature communist society. Therefore, socialist society constitutes the necessary preparation for communist society, and communist society is, in turn, an objective trend of development of socialist society.”50
"ဆိုရွယ္လစ္ ေခတ္အတြင္း ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ သမိုင္းဆိုင္ရာတာ၀န္မွာေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ အဆင့္အားလုံးႏွင့္ နယ္ပယ္အားလုံးတြင္ ဓနရွင္မ်ားအေပၚ ဘက္စုံအာဏာရွင္ စနစ္ကိုက်င့္သုံးရာတြင္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္ကိုင္ေရး၊ဓနရွင္မ်ားကို ျပတ္ျပတ္သားသားေခ်မႈန္းေရး၊ လူတန္းစားအားလုံးႏွင့္ လူတန္းစားလကၡဏာမ်ားကို ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ၄င္းတို႕တည္မွီေနသည့္ ကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရးအားလုံးကို ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ထိုကုန္ထုတ္ဆက္ဆံေရးမ်ားႏွင့္ဆက္စပ္ေနေသာ လူမႈဆက္ဆံေရးမ်ားအားလုံးကို ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ထိုလူမႈဆက္ဆံေရးမ်ားမွ ေပၚေပါက္လာေသာ အေတြးအေခၚအားလုံးကို ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲပစ္ေရးႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ပိုမိုျမင့္မားရင့္က်က္သည့္ ကြန္ျမဴနစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ေရးတို႕ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႔အစည္းသည္ ကြန္ျမဴနစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ ျပင္ဆင္မႈျဖစ္ၿပီး အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္လည္း ဆိုရွယ္လစ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တိုးတက္ေရး၏ ဓမၼဒိဌာန္က်ေသာလမ္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။
Chapter XII
Socialism
l. SCIENTIFIC SOCIALISM
Theory of Class Struggle
“When feudalism was overthrown, and ‘free’ capitalist society appeared on God’s earth, it at once became apparent that this freedom meant a new system of oppression and exploitation of the working people. Various socialist doctrines immediately began to arise as a reflection of and protest against this oppression.”51 This socialism, was, “in its essence, the direct product of the recognition, on the one hand, of the class antagonisms existing in the society of today between proprietors and non-proprietors, between capitalists and wage-workers; on the other hand, of the anarchy existing in production.”52 But it “was utopian socialism. It criticised capitalist society, it condemned and damned it, it dreamed of its destruction, it indulged in fancies of better order and endeavoured to convince the rich of the immorality of exploitation.”53 “To make a science of socialism, it had first to be placed upon a real basis.” 54
အခန္း (၁၂)
ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ
သိပၸံနည္းက် ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ
လူတန္းစားတိုက္ပြဲသေဘာတရား
ေျမရွင္ဗေဒသရာဇ္စနစ္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး လြတ္လပ္ေသာ အရင္းရွင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ ကမၻာေျမတြင္ေပၚေပါက္လာေသာအခါ ထိုလြတ္လပ္မႈသည္ အလုပ္သမားမ်ားကို ဖိႏွိပ္ေသြးစုပ္ေသာ စနစ္သစ္တခု ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်က္ျခင္းပင္ထင္ရွားလာသည္။ ထိုဖိႏွိပ္မႈကို ထင္ဟပ္ဆန္႕က်င္ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ သေဘာတရားအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ခ်က္ျခင္းပင္ စတင္ေပၚေပါက္လာၾကသည္။၅၁ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ထိုဆိုရွယ္လစ္၀ါဒသည္ တဖက္တြင္ ပိုင္ဆိုင္မႈရွိသူႏွင့္ ကင္းမဲ့သူ၊ အရင္းရွင္ႏွင့္ အလုပ္သမားအၾကား ယေန႕လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ တည္ရွိေနေသာ လူတန္းစားရန္ဖက္ျဖစ္ျခင္းကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၏ တိုက္ရိုက္ထုတ္ကုန္ျဖစ္ၿပီး အျခားတဖက္တြင္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈတြင္ရွိေသာ ဗရမ္းဗတာျဖစ္ျခင္းကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၏ တိုက္ရိုိက္ထုတ္ကုန္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ၄င္းသည္ စိတ္ကူးယဥ္ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒသာလွ်င္ျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ အရင္းရွင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ေ၀ဖန္သည္၊ ရႈတ္ခ်သည္၊ က်ိန္ဆဲသည္၊ အရင္းရွင္စနစ္ပ်က္စီးျခင္းကို စိတ္ကူးယဥ္သည္။ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ စနစ္ကို စိတ္ကူးျဖင့္ေမွ်ာ္မွန္ရာတြင္ ေက်နပ္ေနၿပီး ေသြးစုပ္ အျမတ္ထုတ္ျခင္းသည္ မေကာင္းမႈျဖစ္ေၾကာင္း ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာသူမ်ားယုံၾကည္လာေအာင္ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္သည္။၅၃ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒကို သိပၸံပညာျဖစ္ေစရန္ ပထမဆုံးအေနျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ အေျခခံတြင္ တည္ေဆာ္ကရမည္ျဖစ္သည္။
This real basis was provided by Marx’s doctrine of the class struggle. Developing on the description of classes and class-struggle given by bourgeois economists and historians, Marx proved: “1) that the existence of classes is only bound up with particular historical phases in the development of production, 2) that the class struggle necessarily leads to the dictatorship of the proletariat, 3) that this dictatorship itself only constitutes the transition to the abolition of all classes and to a classless society.”55
ထိုမွန္ကန္ေသာ အေျခခံကို မာ့က္စ္၀ါဒလူတန္းစားတိုက္ပြဲ သေဘာတရားကေပးသည္။ ဓနရွင္ ေဘာဂေဗဒပညာရွင့္ သမိုင္းဆရာမ်ားေဖၚျပခဲ့ေသာ လူတန္းစားမ်ားႏွင့္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲသရုပ္ေဖၚျခင္းကို ပိုမိုဖြံၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ၿပီး မာ့က္စ္သည္ေအာက္ပါတို႕ကို သက္ေသျပခဲ့သည္။ (၁) လူတန္းစားမ်ား တည္ရွိျခင္းသည္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးမွ သမိုင္းအဆင့္မ်ားအနက္ တခုခုႏွင့္နီးကပ္စြာဆက္စပ္ေနသည္။ (၂) လူတန္းစားတိုက္ပြဲသည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္စနစ္သို႕ ဦးတည္သည္။ (၃) ထိုအာဏာရွင္စနစ္ကိုယ္တိုင္သည္ လူတန္းစားအားလုံးကို ဖ်က္သိမ္းျခင္းႏွင့္ လူတန္းစားမဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသို႕ အကူးအေျပာင္းျဖစ္သည္။ ၅၅
“From that time forward socialism was no longer an accidental discovery of this or that ingenious brain, but the necessary outcome of the struggle between two historically developed classes – the proletariat and the bourgeoisie. Its task was no longer to manufacture a system of society as perfect as possible, but to examine the historico-economic succession of events from which these classes and their antagonism id of necessity sprung, and to discover in the economic conditions the means of ending the conflict.” 56 Socialism became a science.
ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္စနစ္သည္ ထိုထိုအီအီေသာ ပါရမီရွင္ဦးေႏွာက္၏ မေတာ္တဆ ေတြ႕ရွိခ်က္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ပစၥည္းမဲ့ ႏွင့္ ဓနရွင္ဟူသည့္ သမိုင္းအရတိုးတက္ေသာ လူတန္းစားႏွစ္ရပ္အၾကား တိုက္ပြဲ၏ မလႊဲေရွာင္ႏိုင္ေသာ ရလဒ္ျဖစ္လာသည္။ ၄င္း၏ လုပ္ငန္းတာ၀န္မွာ တတ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆုံး လူ႕အဖြဲ႕အစည္း စနစ္တခုကို ေဖၚထုတ္ရန္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ထိုလူတန္းစားမ်ားႏွင့္၄င္းတို႕၏ ရန္ဖက္ျဖစ္မႈမ်ားေပၚေပါက္လာေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ား၏ သမိုင္းေဘာဂေဗဒျဖစ္စဥ္ကို စုံစမ္းစစ္ေဆးရန္ႏွင့္ ပဋိပကၡ အဆုံးသတ္ေရးနည္းလမ္းမ်ားကို စီးပြားေရးအေျခအေနမ်ားတြင္ ရွာေဖြရန္ျဖစ္သည္။၅၆ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္သည္ သိပၸံပညာျဖစ္လာသည္။
Socialism in One Country
In his Principles of Communism, Engels replied as follows to the question whether the proletarian revolution is possible in one country alone:
“No. Large-scale industry, already by creating the world market, has so linked up all the peoples of the earth, and especially the civilised peoples, that each people is dependent on what happens to another. Further, in all civilised countries large-scale industry has so levelled social development that in all these countries the bourgeoisie and the proletariat have become the two decisive classes of society and the struggle between them the main struggle of the day. The communist revolution will therefore be not merely national one; it will be a revolution taking place simultaneously in all civilised countries, that is, at least in England, America, France and Germany. In each of these countries it will develop more quickly or more slowly according to whether the country has a more developed industry, more wealth, and a more considerable mass of productive forces.”61
ႏိုင္ငံတခုမွ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္
သူ၏ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ သေဘာတရားမ်ားတြင္ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးသည္ ႏိုင္ငံတခုတည္းတြင္သီးျခားျဖစ္ႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိဟူေသာေမးခြန္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေျဖၾကားခဲ့သည္။
မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႕ေသာ စက္မႈလုပ္ငန္းသည္ ကမၻာ့ေဈးကြက္ကို ဖန္တီးျခင္းအားျဖင့္ ကမၻာတ၀န္းလုံးမွ လူသားမ်ာ၊ အထူးသျဖင့္ တိုးတက္ေသာ လူသားမ်ားကို ခ်ိတ္ဆက္ေပးလိုက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ လူတဦးစီသည္ အျခားတဦးတြင္ ျဖစ္ပ်က္သည္ကို မွီခိုလာၾကရသည္။ ထို႕အျပင္ တိုးတက္ၿပီး ႏိုင္ငံအားလုံးတြင္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႕ေသာ စက္မႈလုပ္ငန္းသည္ လူမႈဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ေခ်ာေမြ႕ေစေသာေၾကာင့္ ထိုႏိုင္ငံအားလုံးတို႕တြင္ ဓနရွင္လူတန္းစားႏွင့္ ပစၥည္မဲ့လူတန္းစားတို႕သည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ အဆုံးအျဖတ္က်ေသာ လူတန္းစားႏွစ္ခုျဖစ္လာၿပီး ၄င္းတို႕အၾကားတိုက္ပြဲသည္ ယေန႕ေခတ္၏ အဓိကတိုက္ပြဲျဖစ္လာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကြန္ျမဴနစ္ေတာ္လွန္ေရးသည္ တႏိုင္ငံျခင္းႏွင့္ဆိုင္ေသာ ကိစၥသာမဟုတ္ေပ။ ၄င္းသည္တိုးတက္ၿပီးႏိုင္ငံအားလုံးတြင္ တၿပိဳင္နက္တည္း ေပၚေပါက္ေနသည့္ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အနည္းဆုံး အဂၤလန္၊ အေမရိက၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမဏီတို႕တြင္ တၿပိဳင္နက္တည္း ေပၚေပါက္မည္ဟု ဆိုလိုသည္။ ထိုႏိုင္ငံတခုခ်င္းစီတြင္ စက္မႈပိုမိုတိုးတက္မႈအရ၊ ပိုမိုခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈအရ၊ ပိုမိုအမ်ားအျပားကုန္ထုတ္စြမ္းအားမ်ားအရ ေတာ္လွန္ေရးမ်ား အေႏွးႏွင့္ အျမန္ျဖစ္ေပၚလာမည္။၆၁
သူ၏ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ သေဘာတရားမ်ားတြင္ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးသည္ ႏိုင္ငံတခုတည္းတြင္သီးျခားျဖစ္ႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိဟူေသာေမးခြန္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေျဖၾကားခဲ့သည္။
မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႕ေသာ စက္မႈလုပ္ငန္းသည္ ကမၻာ့ေဈးကြက္ကို ဖန္တီးျခင္းအားျဖင့္ ကမၻာတ၀န္းလုံးမွ လူသားမ်ာ၊ အထူးသျဖင့္ တိုးတက္ေသာ လူသားမ်ားကို ခ်ိတ္ဆက္ေပးလိုက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ လူတဦးစီသည္ အျခားတဦးတြင္ ျဖစ္ပ်က္သည္ကို မွီခိုလာၾကရသည္။ ထို႕အျပင္ တိုးတက္ၿပီး ႏိုင္ငံအားလုံးတြင္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႕ေသာ စက္မႈလုပ္ငန္းသည္ လူမႈဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ေခ်ာေမြ႕ေစေသာေၾကာင့္ ထိုႏိုင္ငံအားလုံးတို႕တြင္ ဓနရွင္လူတန္းစားႏွင့္ ပစၥည္မဲ့လူတန္းစားတို႕သည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ အဆုံးအျဖတ္က်ေသာ လူတန္းစားႏွစ္ခုျဖစ္လာၿပီး ၄င္းတို႕အၾကားတိုက္ပြဲသည္ ယေန႕ေခတ္၏ အဓိကတိုက္ပြဲျဖစ္လာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကြန္ျမဴနစ္ေတာ္လွန္ေရးသည္ တႏိုင္ငံျခင္းႏွင့္ဆိုင္ေသာ ကိစၥသာမဟုတ္ေပ။ ၄င္းသည္တိုးတက္ၿပီးႏိုင္ငံအားလုံးတြင္ တၿပိဳင္နက္တည္း ေပၚေပါက္ေနသည့္ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အနည္းဆုံး အဂၤလန္၊ အေမရိက၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမဏီတို႕တြင္ တၿပိဳင္နက္တည္း ေပၚေပါက္မည္ဟု ဆိုလိုသည္။ ထိုႏိုင္ငံတခုခ်င္းစီတြင္ စက္မႈပိုမိုတိုးတက္မႈအရ၊ ပိုမိုခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈအရ၊ ပိုမိုအမ်ားအျပားကုန္ထုတ္စြမ္းအားမ်ားအရ ေတာ္လွန္ေရးမ်ား အေႏွးႏွင့္ အျမန္ျဖစ္ေပၚလာမည္။၆၁
This understanding was modified to some extent in later years when Marx and Engels referred to the possibility of victory of the revolution first in one or a few countries and even the necessity of ‘the victorious proletariat’ having to fight ‘defensive wars’62 against the bourgeoisie of other countries. However the general view was that victory in one country was not possible.
မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္ တို႕သည္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံသို႕ မဟုတ္ အနည္းငယ္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးဦးစြာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေျခႏွင့္ ေအာင္ျမင္ေသာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစာသည္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားမွ ဓနရွင္လူတန္းစားကို ခုခံစစ္ကို ဆင္ႏြဲရန္လိုျခင္းတို႕ကို ရည္ညြဳန္းေျပာဆိုလာေသာအခါ ထိုနားလည္မႈကို ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ ျပဳျပင္တိုးခ်ဲ႕သည္။ ၆၂ သို႕ေသာ္ေယဘုံယ်အျမင္မွာမူ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံတည္းတြင္ ေအာင္ပြဲရျခင္းသည္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။
မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္ တို႕သည္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံသို႕ မဟုတ္ အနည္းငယ္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးဦးစြာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေျခႏွင့္ ေအာင္ျမင္ေသာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစာသည္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားမွ ဓနရွင္လူတန္းစားကို ခုခံစစ္ကို ဆင္ႏြဲရန္လိုျခင္းတို႕ကို ရည္ညြဳန္းေျပာဆိုလာေသာအခါ ထိုနားလည္မႈကို ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ ျပဳျပင္တိုးခ်ဲ႕သည္။ ၆၂ သို႕ေသာ္ေယဘုံယ်အျမင္မွာမူ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံတည္းတြင္ ေအာင္ပြဲရျခင္းသည္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။
It was only under the new conditions of imperialism that Lenin made a clear revaluation of the earlier understanding. “The development of capitalism proceeds extremely unevenly in different countries. It cannot be otherwise under commodity production. From this it follows irrefutably that socialism cannot achieve victory simultaneously in all countries. It will achieve victory first in one or several countries, while the others will for some time remain bourgeois or pre-bourgeois.”63
အေစာပိုင္းက နားလည္မႈကို လီနင္က ရွင္းလင္းစြာ ျပန္လည္အကဲျဖတ္ခဲ့သည္မွာ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ အေျခအေနသစ္မ်ားေအာက္တြင္ျဖစ္သည္။ အရွင္းရွင္ စနစ္၏ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈသည္ မတူညီေသာႏိုင္ငံမ်ားတြင္ လြန္စြာမညီမညာေရွ႕ဆက္ျဖစ္ေပၚေနသည္။ ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈေအာက္တြင္ အျခာနည္းလည္းမျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ထိုအခ််က္မွ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒသည္ ႏိုင္ငံအားလုံးသည္ တၿပိဳင္နက္တည္း ေအာင္ျမင္မႈမရႏိုင္ဟူေသာအခ်က္သည္ ျငင္းပယ္မရေအာင္ျဖစ္လာသည္။ ၄င္းသည္ ပထမတြင္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ သို႕မဟုတ္ ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားတြင္ ေအာင္ျမင္မႈရရွိၿပီး အျခားႏိုင္ငံမ်ားသည္ အခ်ိန္ကာလတခုအထိ ဓနရွင္ သို႕မဟုတ္ ဓနရွင္ မတိုင္မီ အေျခအေနတြင္ရွိေနမည္။၆၃
Stalin summarised the Leninist understanding in this way: “Formerly, the victory of the revolution in one country was considered impossible, on the assumption that it would require the combined action of the proletarians of all or at least a majority of the advanced countries to achieve victory over the bourgeoisie. Now this point of view no longer fits in with the facts. Now we must proceed from the possibility of such a victory; for the uneven and spasmodic character of the development of the various capitalist countries under the conditions of imperialism, the development within imperialism of catastrophic contradictions leading to inevitable wars, the growth of the revolutionary movement in all countries of the world – all this leads, not only to the possibility, but also to the necessity of the victory of the proletariat in individual countries..... “After consolidating its power and leading the peasantry in its wake the proletariat of the victorious country can and must build a socialist society.” 64
လီနင္၀ါဒီနားလည္မႈကို စတာလင္က ေအာက္ပါအတိုင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္တင္ျပခဲ့သည္။" ဓနရွင္တို႕အေပၚ ေအာင္ပြဲရရန္ ႏိုင္ငံအားလုံး သို႕မဟုတ္ အနည္းဆုံး တိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံအမ်ားစု မွ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစား စုေပါင္းလႈပ္ရွားမႈ လိုအပ္မည္ဟူေသာ ယူဆခ်က္ျဖင့္ ႏိုင္ငံတခုတည္းတြင္ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ျမင္ျခင္းသည္ မျဖစ္ႏိုင္ဟု သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ယခုထို အျမင္သည္ လက္ေတြ႕အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီျခင္းမရွိေတာ့ေပ။ ယခုအခါ မိမိတို႕သည္ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေအာင္ပြဲတခုျဖစ္ႏိုင္ေျခမွ ေရွ႕ဆက္လုပ္ေဆာင္ရမည္ျဖစ္သည္။ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္အေျခအေနမ်ားေအာက္တြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ႏိုင္ငံမ်ာ၏း၏ မညီမွ်၊ ပုံမွန္မရွိေသာ တိုးတက္မႈ စရိုက္လကၡဏာ၊ မလႊဲေရွာင္သာေသာ စစ္ပြဲမ်ားသို႕ ဦးတည္သည့္ ဆိုးရြားလွေသာ ပဋိပကၡမ်ား နယ္ခ်ဲ႕စနစ္အတြင္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာျခင္း၊ ကမၻာ႕ႏိုင္ငံအားလုံးတြင္ ေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ား ႀကီးထြားလာျခင္း စသည့္အေျခအေနမ်ားအားလုံးသည္ တခုခ်င္းစီေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားေအာင္ပြဲခံေရးကို ျဖစ္ႏိုင္ေစရုံသာမက လိုပင္လိုအပ္လာသည္။ ၄င္း၏ အာဏာကို က်စ္လစ္သိပ္သည္းေအာင္ျပဳလုပ္ၿပီး လယ္သမားမ်ားကိုဦးေဆာင္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားမွ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို တည္ေဆာက္ႏိုင္သည္၊ တည္ေဆာက္ရမည္။၆၄
Thus it was asserted that it was possible for the proletariat to make revolution, consolidate its power, and build socialism in a single country. “But,” Stalin goes on, “does this mean that it will thereby achieve the complete and final victory of socialism, i.e., does it mean that with the forces of only one country it can finally consolidate socialism and fully guarantee that country against intervention and, consequently, also against restoration? No, it does not. For this the victory of the revolution in at least several countries is needed.” 64
ထို႕ေၾကာင့္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအေနျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏႊဲႏိုင္သည္၊ ၄င္း၏ အာဏာကို က်စ္လစ္သိပ္သည္းေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည္၊ ႏိုင္ငံတခုတည္းတြင္ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ စတာလင္က " ထိုမွတဆင့္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ အၿပီးအျပတ္ေနာက္ဆုံးေအာင္ပြဲကို ရရွိႏိုင္သည္ဟု ဆိုလိုပါသလား။ ႏိုင္ငံတခုတည္းမွ အင္အားစုမ်ားသည္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို က်စ္လစ္သိပ္သည္းေအာင္လုပ္ၿပီး ထိုႏိုင္ငံကို ၾကား၀င္စြက္ဖက္မႈမ်ားႏွင့္ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးတို႕ကို အျပည့္အ၀ အာမခံႏိုင္ပါသလား။ မခံႏိုင္ေပ။ထိုေၾကာင့္ အနည္းဆုံး ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားတြင္ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္္ျမင္ရန္လိုသည္။ ၆၄"
Further, it was assessed, revolution in the era of imperialism would not necessarily break out first in the most advanced countries; “the chain of the imperialist front must, as a rule, break where the links are weaker and, at all events, not necessarily where capitalism is more developed, where there is such and such a percentage of proletarians and such and such a percentage of peasants, and so on.”65
ထို႕အျပင္ နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္မွ ေတာ္လွန္ေရးအတိုးတက္ဆုံးႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ပထမဦးစြာ ေပၚေပါက္မည္ဟု တရားေသမမွတ္ယူႏိုင္ေၾကာင္း အကဲျဖတ္ခဲ့သည္။ စည္းမ်ဥ္းအရ ဆိုပါက နယ္ခ်ဲ႕တပ္ဦး၏ ေႏွာင္ႀကိဳးသည့္ အခ်ိတ္အဆက္အားနည္းသည္ေ့နရတြင္ ျပတ္ေတာက္ၿပီး ျဖစ္ရပ္အားလုံးတြင္ အရင္းရွင္စနစ္ပိုမိုတိုးတက္ရန္မလို ထိုွမွ် ထိုမွ်ေသာ ပစၥည္းမဲ့ရာခိုင္ႏႈနး္ရွိရန္မလို၊ ထိုမွ်ထိုမွ်ေသာ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိသည့္ လယ္သမားရာခိုင္ႏႈန္းရွိရန္မလို စသည္ျဖင့္ျဖစ္သည္။၆၅
This was the actual process of history and the proletariat was successful in some of the relatively more backward countries of the world. Thus this was also where the principles of socialist construction had to be worked out in practice .
ဤသည္မွာ သမိုင္း၏ အမွန္တကယ္ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ၿပီး ပစၥည္းမဲ့တို႕သည္ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ ေခတ္ေနာက္က်ေသာ ကမၻာ႕ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္ၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုေနရာသည္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးမူမ်ားကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖၚရမည္ျဖစ္သည္
2. THE SOCIALIST STATE
The Dictatorship of the Proletariat
The conception of the proletariat organised as a ruling class with its State, was given at the time of the ‘Communist Manifesto’ itself. Marx and Engels then said,
“..the first step in the revolution by the working class, is to raise the proletariat to the position of ruling class, to win the battle of democracy.”
၂။ ဆိုရွယ္လစ္ ႏို္ုင္ငံေတာ္
ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္စနစ္
"ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားကို ၄င္းတို႕၏ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္အတူ အာဏာရလူတန္းစားအျဖစ္ သေႏၶတည္ျခင္းကို ကြန္ျမဴနစ္ေၾကညာစာတမ္းစတင္သည့္ အခ်ိန္ကပင္ေဖၚျပခဲ့သည္ ထိုစဥ္က မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕က ေအာက္ပါအတိုင္းေဖၚျပခဲ့သည္။
"အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ပထမအဆင့္မွာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားကို ဦးစြာ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစား အျဖစ္ ျမွင့္တင္ရန္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲကို ေအာင္ႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္
“The proletariat will use its political supremacy to wrest, by degrees, all capital from the bourgeoisie, to centralise all instruments of production in the hands of the State, i.e., of the proletariat organised as the ruling class; and to increase the total of productive forces as rapidly is possible.”66
"ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္ ဓနရွင္မ်ားထံမွ ေငြရင္းအားလုံးကို တဆင့္ျခင္း ရယူရန္၊ ကုန္လုပ္ကိရိယာမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္၏လက္တြင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရန္ သို႕မဟုတ္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားကို အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားအျဖစ္ ဖြဲ႕စည္းရန္ ႏွင့္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ားအားလုံးကို အျမန္ဆုံး တိုးျမွင့္ရန္ ၄င္း၏ ႏိုင္ငံေရးအသာစည္းရမႈကို အသုံးျပဳမည္။" ၆၆
Marx, while analysing the class struggles in France of 1848-50, clarified that the essence of the proletarian state was the dictatorship of the proletariat. In his ‘Critique of the Gotha Programme’ he asserted, “Between capitalist and communist society lies the period of the revolutionary transformation of the one into the other. Corresponding to this also a political transition period in which the state can be nothing but the revolutionary dictatorship of the proletariat.”67 He also pointed out that the dictatorship of the proletariat was an essential aspect of his doctrine of the class struggle, which differentiated it from the understanding of classes and class-struggle given by bourgeois scholars.
အေစာပိုင္းက နားလည္မႈကို လီနင္က ရွင္းလင္းစြာ ျပန္လည္အကဲျဖတ္ခဲ့သည္မွာ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ အေျခအေနသစ္မ်ားေအာက္တြင္ျဖစ္သည္။ အရွင္းရွင္ စနစ္၏ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈသည္ မတူညီေသာႏိုင္ငံမ်ားတြင္ လြန္စြာမညီမညာေရွ႕ဆက္ျဖစ္ေပၚေနသည္။ ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈေအာက္တြင္ အျခာနည္းလည္းမျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ထိုအခ််က္မွ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒသည္ ႏိုင္ငံအားလုံးသည္ တၿပိဳင္နက္တည္း ေအာင္ျမင္မႈမရႏိုင္ဟူေသာအခ်က္သည္ ျငင္းပယ္မရေအာင္ျဖစ္လာသည္။ ၄င္းသည္ ပထမတြင္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ သို႕မဟုတ္ ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားတြင္ ေအာင္ျမင္မႈရရွိၿပီး အျခားႏိုင္ငံမ်ားသည္ အခ်ိန္ကာလတခုအထိ ဓနရွင္ သို႕မဟုတ္ ဓနရွင္ မတိုင္မီ အေျခအေနတြင္ရွိေနမည္။၆၃
Stalin summarised the Leninist understanding in this way: “Formerly, the victory of the revolution in one country was considered impossible, on the assumption that it would require the combined action of the proletarians of all or at least a majority of the advanced countries to achieve victory over the bourgeoisie. Now this point of view no longer fits in with the facts. Now we must proceed from the possibility of such a victory; for the uneven and spasmodic character of the development of the various capitalist countries under the conditions of imperialism, the development within imperialism of catastrophic contradictions leading to inevitable wars, the growth of the revolutionary movement in all countries of the world – all this leads, not only to the possibility, but also to the necessity of the victory of the proletariat in individual countries..... “After consolidating its power and leading the peasantry in its wake the proletariat of the victorious country can and must build a socialist society.” 64
လီနင္၀ါဒီနားလည္မႈကို စတာလင္က ေအာက္ပါအတိုင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္တင္ျပခဲ့သည္။" ဓနရွင္တို႕အေပၚ ေအာင္ပြဲရရန္ ႏိုင္ငံအားလုံး သို႕မဟုတ္ အနည္းဆုံး တိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံအမ်ားစု မွ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစား စုေပါင္းလႈပ္ရွားမႈ လိုအပ္မည္ဟူေသာ ယူဆခ်က္ျဖင့္ ႏိုင္ငံတခုတည္းတြင္ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ျမင္ျခင္းသည္ မျဖစ္ႏိုင္ဟု သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ယခုထို အျမင္သည္ လက္ေတြ႕အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီျခင္းမရွိေတာ့ေပ။ ယခုအခါ မိမိတို႕သည္ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေအာင္ပြဲတခုျဖစ္ႏိုင္ေျခမွ ေရွ႕ဆက္လုပ္ေဆာင္ရမည္ျဖစ္သည္။ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္အေျခအေနမ်ားေအာက္တြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ႏိုင္ငံမ်ာ၏း၏ မညီမွ်၊ ပုံမွန္မရွိေသာ တိုးတက္မႈ စရိုက္လကၡဏာ၊ မလႊဲေရွာင္သာေသာ စစ္ပြဲမ်ားသို႕ ဦးတည္သည့္ ဆိုးရြားလွေသာ ပဋိပကၡမ်ား နယ္ခ်ဲ႕စနစ္အတြင္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာျခင္း၊ ကမၻာ႕ႏိုင္ငံအားလုံးတြင္ ေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ား ႀကီးထြားလာျခင္း စသည့္အေျခအေနမ်ားအားလုံးသည္ တခုခ်င္းစီေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားေအာင္ပြဲခံေရးကို ျဖစ္ႏိုင္ေစရုံသာမက လိုပင္လိုအပ္လာသည္။ ၄င္း၏ အာဏာကို က်စ္လစ္သိပ္သည္းေအာင္ျပဳလုပ္ၿပီး လယ္သမားမ်ားကိုဦးေဆာင္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားမွ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို တည္ေဆာက္ႏိုင္သည္၊ တည္ေဆာက္ရမည္။၆၄
Thus it was asserted that it was possible for the proletariat to make revolution, consolidate its power, and build socialism in a single country. “But,” Stalin goes on, “does this mean that it will thereby achieve the complete and final victory of socialism, i.e., does it mean that with the forces of only one country it can finally consolidate socialism and fully guarantee that country against intervention and, consequently, also against restoration? No, it does not. For this the victory of the revolution in at least several countries is needed.” 64
ထို႕ေၾကာင့္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအေနျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏႊဲႏိုင္သည္၊ ၄င္း၏ အာဏာကို က်စ္လစ္သိပ္သည္းေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည္၊ ႏိုင္ငံတခုတည္းတြင္ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ စတာလင္က " ထိုမွတဆင့္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ အၿပီးအျပတ္ေနာက္ဆုံးေအာင္ပြဲကို ရရွိႏိုင္သည္ဟု ဆိုလိုပါသလား။ ႏိုင္ငံတခုတည္းမွ အင္အားစုမ်ားသည္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို က်စ္လစ္သိပ္သည္းေအာင္လုပ္ၿပီး ထိုႏိုင္ငံကို ၾကား၀င္စြက္ဖက္မႈမ်ားႏွင့္ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးတို႕ကို အျပည့္အ၀ အာမခံႏိုင္ပါသလား။ မခံႏိုင္ေပ။ထိုေၾကာင့္ အနည္းဆုံး ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားတြင္ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္္ျမင္ရန္လိုသည္။ ၆၄"
Further, it was assessed, revolution in the era of imperialism would not necessarily break out first in the most advanced countries; “the chain of the imperialist front must, as a rule, break where the links are weaker and, at all events, not necessarily where capitalism is more developed, where there is such and such a percentage of proletarians and such and such a percentage of peasants, and so on.”65
ထို႕အျပင္ နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္မွ ေတာ္လွန္ေရးအတိုးတက္ဆုံးႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ပထမဦးစြာ ေပၚေပါက္မည္ဟု တရားေသမမွတ္ယူႏိုင္ေၾကာင္း အကဲျဖတ္ခဲ့သည္။ စည္းမ်ဥ္းအရ ဆိုပါက နယ္ခ်ဲ႕တပ္ဦး၏ ေႏွာင္ႀကိဳးသည့္ အခ်ိတ္အဆက္အားနည္းသည္ေ့နရတြင္ ျပတ္ေတာက္ၿပီး ျဖစ္ရပ္အားလုံးတြင္ အရင္းရွင္စနစ္ပိုမိုတိုးတက္ရန္မလို ထိုွမွ် ထိုမွ်ေသာ ပစၥည္းမဲ့ရာခိုင္ႏႈနး္ရွိရန္မလို၊ ထိုမွ်ထိုမွ်ေသာ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိသည့္ လယ္သမားရာခိုင္ႏႈန္းရွိရန္မလို စသည္ျဖင့္ျဖစ္သည္။၆၅
This was the actual process of history and the proletariat was successful in some of the relatively more backward countries of the world. Thus this was also where the principles of socialist construction had to be worked out in practice .
ဤသည္မွာ သမိုင္း၏ အမွန္တကယ္ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ၿပီး ပစၥည္းမဲ့တို႕သည္ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ ေခတ္ေနာက္က်ေသာ ကမၻာ႕ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္ၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုေနရာသည္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးမူမ်ားကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖၚရမည္ျဖစ္သည္
2. THE SOCIALIST STATE
The Dictatorship of the Proletariat
The conception of the proletariat organised as a ruling class with its State, was given at the time of the ‘Communist Manifesto’ itself. Marx and Engels then said,
“..the first step in the revolution by the working class, is to raise the proletariat to the position of ruling class, to win the battle of democracy.”
၂။ ဆိုရွယ္လစ္ ႏို္ုင္ငံေတာ္
ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္စနစ္
"ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားကို ၄င္းတို႕၏ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္အတူ အာဏာရလူတန္းစားအျဖစ္ သေႏၶတည္ျခင္းကို ကြန္ျမဴနစ္ေၾကညာစာတမ္းစတင္သည့္ အခ်ိန္ကပင္ေဖၚျပခဲ့သည္ ထိုစဥ္က မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕က ေအာက္ပါအတိုင္းေဖၚျပခဲ့သည္။
"အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ပထမအဆင့္မွာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားကို ဦးစြာ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစား အျဖစ္ ျမွင့္တင္ရန္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲကို ေအာင္ႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္
“The proletariat will use its political supremacy to wrest, by degrees, all capital from the bourgeoisie, to centralise all instruments of production in the hands of the State, i.e., of the proletariat organised as the ruling class; and to increase the total of productive forces as rapidly is possible.”66
"ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္ ဓနရွင္မ်ားထံမွ ေငြရင္းအားလုံးကို တဆင့္ျခင္း ရယူရန္၊ ကုန္လုပ္ကိရိယာမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္၏လက္တြင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရန္ သို႕မဟုတ္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားကို အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားအျဖစ္ ဖြဲ႕စည္းရန္ ႏွင့္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ားအားလုံးကို အျမန္ဆုံး တိုးျမွင့္ရန္ ၄င္း၏ ႏိုင္ငံေရးအသာစည္းရမႈကို အသုံးျပဳမည္။" ၆၆
Marx, while analysing the class struggles in France of 1848-50, clarified that the essence of the proletarian state was the dictatorship of the proletariat. In his ‘Critique of the Gotha Programme’ he asserted, “Between capitalist and communist society lies the period of the revolutionary transformation of the one into the other. Corresponding to this also a political transition period in which the state can be nothing but the revolutionary dictatorship of the proletariat.”67 He also pointed out that the dictatorship of the proletariat was an essential aspect of his doctrine of the class struggle, which differentiated it from the understanding of classes and class-struggle given by bourgeois scholars.
ပစၥည္းမဲ့ႏိုင္ငံေတာ္၏ အႏွစ္သာရသည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္စနစ္ျဖစ္သည္ ဟု ၁၈၄၈ မွ ၅၀ အတြင္း ျပင္သစ္လူတန္းစား တိုက္ပြဲကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာရာတြင္ မာ့က္စ္က ရွင္းလင္းေျပာၾကားခဲ့သည္။ သူ၏ ဂိုသာလုပ္ငန္းစဥ္ေ၀ဖန္ခ်က္တြင္ မာ့က္စ္က "အရင္းရွင္ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ား အၾကားတြင္ တခုမွတခုသို႕ ကူးေျပာင္းသည့္ ေတာ္လွန္ေရး အသြင္ကူးေျပာင္းမႈ ကာလရွိသည္။ ၄င္းႏွင့္အလားတူေသာအရာမွာေတာ္လွန္ေသာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္စနစ္မွလြဲၿပီး အျခားမည္သည္မွ် မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံေရးအကူးအေျပာင္းကာလ ျဖစ္သည္။"၆၇ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္စနစ္သည္ ဓနရွင္ ပညာရွင္မ်ားကေပးေသာ လူတန္းစားႏွင့္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲအေပၚနည္းလည္မႈႏွင့္ ကြဲျပားေသာ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ အယူအဆ၏ အဓိက်ေသာ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သူေထာက္ျပသည္။
It was on the basis of this understanding given by Marx, that Lenin gave his famous definition of a Marxist:
“Those who recognise only the class struggle are not yet Marxists; they may be found to be still within the bounds of bourgeois thinking and bourgeois politics. To confine Marxism to the theory of the class struggle means curtailing Marxism, distorting it, reducing it to something acceptable to the bourgeoisie. Only he is a Marxist who extends the recognition of the class struggle to the recognition of the dictatorship of the proletariat. This is what constitutes the most profound distinction between the Marxist and the ordinary petty (as well as big) bourgeois. This is the touchstone on which the real understanding and recognition of Marxism should be tested.”68
လီနင္က ေအာက္ပါ မာ့က္စ္၀ါဒ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ေပးသည္မွာ လီနင္က ေပးေသာ ဤနားလည္မႈအေျခခံေပၚတြင္ ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
"လူတန္းစားတိုက္ပြဲကိုသာ အသိအမွတ္ျပဳသူမ်ားသည္ မာ့က္စ္၀ါဒီမ်ားအျဖစ္ေသးေပ။ ၄င္းတို႕သည္ ဓနရွင္ အေတြးအေခၚႏွင့္ ဓနရွင္ ႏိုင္ငံေရးနယ္နမိတ္အတြင္းတြင္သာ ရွိေနေသးေၾကာင္း ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။မာ့က္စ္၀ါဒကို လူတန္းစားတိုက္ပြဲတြင္သာ ကန္႕သတ္ထားျခင္းသည္ မာ့က္စ္၀ါဒကို ျဖတ္ေတာက္ျခင္း၊ သရုပ္ဖ်က္ျခင္းႏွင့္ ၄င္းကို ဓနရွင္မ်ားလက္ခံႏိုင္ေအာင္ ေလွ်ာ့ေပါ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။လူတန္းစားတိုက္ပြဲသေဘာတရားကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္ စနစ္ကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္းအထိ တိုးခ်ဲ႕ႏိုင္သူသည္သာ မာ့က္စ္၀ါဒီျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္သည္ မာ့က္စ္၀ါဒီႏွင့္ သာမယန္ ဓနရွင္ေပါက္စႏွင့္ ဓနရွင္ႀကီးမ်ားအၾကား အေလးနက္ဆုံးေသာ ကြဲျပားျခားနားမႈျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္သည္ မာ့က္စ္၀ါဒကို အစစ္အမွန္ နားလည္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို စစ္ေဆးသင့္သည့္ မွတ္ေက်ာက္ျဖစ္သည္။" ၆၈
This definition of a Marxist starts basically from the Marxist understanding of the state; “According to Marx, the state is an organ of class rule, an organ for the oppression of one class by another;”69 – Lenin.
It is a “special apparatus for the systematic application of force and the subjugation of people by force ... a special category of people who are separated out to rule others and who, for the sake and purpose of rule, systematically and permanently have at their disposal a certain apparatus of coercion, an apparatus of violence, such as is represented ... by the armed detachments of troops the prisons and the other means of subjugating the will of others by force.”70
မာ့က္စ္၀ါဒီကို ဖြင့္ဆိုျခင္းသည္ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚ မာ့က္စ္၀ါဒီ နားလည္မႈမွ အေျခခံအားျဖင့္ စတင္သည္။ မာ့က္စ္၏ အဆိုအရ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုသည္မွာ လူတန္းစာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး၏ အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းသာျဖစ္သည္။ လူတန္းစားတခုကို အျခားလူတန္းစားတခုက ဖိႏွိပ္သည့္ အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းသာျဖစ္သည္။၆၉ လီနင္
"၄င္းသည္ အင္အားကို စနစ္တက်အသုံးျပဳရန္ ျပည္သူလူထုကို ဖိႏွိပ္ရန္ အတြက္ အထူး ကိရိယာသာျဖစ္သည္။ အျခားသူမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ သီးျခားျဖစ္ေသာ သူမ်ား၏ အထူး အသိုင္းအ၀န္းသာျဖစ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ရန္အတြက္ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲမ်ား၊ ေထာင္မ်ားႏွင့္ အျခားသူမ်ား၏ ဆႏၵကို ဖိႏွိပ္ေရးအတြက္ အတင္းအက်ပ္လုပ္ႏိုင္ေသာ အရာမ်ားျဖစ္သည့္ အျခားဖိႏိွပ္ေရး ကိရိယာမ်ားအတင္းအက်ပ္လုပ္ေရး ကိရိယာ တခု၊ အၾကမ္းဖက္ေရး ကိရိယာတခု စနစ္တက်ႏွင့္ အၿမဲတန္း စိတ္ႀကိဳက္သုံးႏိုင္ေသာသူမ်ား၏ အထူးအသိုင္းအ၀န္းသာျဖစ္သည္။၇၀
Thus every form of class society is a dictatorship of the ruling class. The so-called democracy of the capitalists is actually “a dictatorship of the bourgeoisie masked by parliamentary form.”71 It follows that all attempts to use the apparatus of the bourgeois state, which serves to protect bourgeois rights, for the purpose of abolishing those rights, are doomed to failure.
ထို႕ေၾကာင့္ လူတန္းစားလူ႕အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းသည္ အုပ္စိုးသူလူတန္းစား၏ အာဏာရွင္စနစ္သာျဖစ္သည္။ အရင္းရွင္မ်ား၏ ဒီမိုကေရစီ ဟူေသာအရာမွာလည္း အမွန္စင္စစ္တြင္ ပါလီမန္ ပုံစံမ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ထားေသာ ဓနရွင္မ်ား၏ အာဏာရွင္စနစ္သာျဖစ္သည္။ ၇၁ ဓနရွင္ အခြင့္အေရးမ်ားကို ကာကြယ္ရန္ ထမ္းေဆာင္ေသာ ဓနရွင္ႏိုင္ငံေတာ္၏ ကိရိယာမ်ားကို ထိုအခြင့္အေရးမ်ားကို ဖ်က္သိမ္းရန္ အသုံးျပဳရန္ အားထုတ္ျခင္းမွာ က်ဆုံးရန္သာဦးတည္ေနသည္။
Based on this understanding Lenin further developed the understanding of the dictatorship of the proletariat. The starting point in this understanding is that the dictatorship of the proletariat is above all the instrument of the proletarian revolution. “The revolution can defeat the bourgeoisie, can overthrow its power, even without the dictatorship of the proletariat. But the revolution will be unable to crush the resistance of the bourgeoisie, to maintain its victory and to push forward to the final victory of socialism unless, at a certain stage in its development, it creates a special organ in the form of the dictatorship of the proletariat as its principal mainstay.”72 Thus the proletarian dictatorship is absolutely essential to complete the three main tasks that face the revolution immediately after victory: breaking the resistance of the old ruling classes, commencing socialist construction, and arming the revolution against the external imperialist enemy.
ဤနားလည္မႈကို အေျခခံၿပီး လီနင္သည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္စနစ္အေပၚနားလည္မႈကို ထပ္မံေဖၚထုတ္သည္။ ထိုနားလည္မႈ၏ စမွတ္မွာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္စနစ္သည္ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရး၏ ကိရိယာသာျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ "ေတာ္လွန္ေရးသည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္စနစ္မရွိလွ်င္ပင္ ဓနရွင္လူတန္းစားကို ေျခမႈန္းႏိုင္သည္။ ၄င္း၏အာဏာကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ ၄င္း၏ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ အဆင့္တခုအေရာက္တြင္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္စနစ္အသြင္ရွိေသာ အထူးအစိတ္အပိုင္းကို ၄င္း၏ အဓိကအျဖစ္ဖန္တီးထားျခင္းမရွိလွ်င္ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ဓနရွင္တို႕၏ ခုခံမႈကို မေျခမႈန္းႏိုင္ေပ။ ၄င္း၏ ေအာင္ပြဲကို ဆက္လက္မထိန္းသိမ္းႏိုင္ေပ။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ ေနာက္ဆုံးေအာင္ပြဲသို႕ဆက္လက္ခ်ီတက္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။၇၂ ထို႕ေၾကာင့္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္စနစ္သည္ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပြဲၿပီးၿပီးျခင္းေဆာင္ရြက္ရမည့္ ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္ သုံးရပ္ျဖစ္သည့္ လူတန္းစားေဟာင္းမ်ား၏ ခုခံမႈကို ေျခမႈန္းေရး၊ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး စတင္ျခင္းႏွင့္ ျပင္ျပနယ္ခ်ဲ႕ရန္သူမ်ားကို တိုက္ခိုက္ရန္ ေတာ္လၽႊန္ေရးကို လက္နက္တပ္ဆင္ျခင္းတို႕ကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ လုံး၀ အဓိကက်ေပသည္။
The second fundamental aspect of the Leninist understanding of the dictatorship is as the rule of the proletariat over the bourgeoisie. From this arise two conclusions:
First, “Under the dictatorship of the proletariat, democracy is proletarian democracy, the democracy of the exploited majority, based on the restriction of the rights of the exploiting minority and directed against this minority.
အာဏာရွင္ စနစ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ လီနင္၀ါဒီ နားလည္းမႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဒုတိယ အေျခခံသြင္ျပင္လကၡဏာမွာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားက ဓနရွင္လူတန္းစားကို အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္မွ ေကာက္ခ်က္ႏွစ္ခုေပၚေပါက္လာသည္။
ပထမေကာက္ခ်က္မွာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္တြင္ ဒီမိုကေရစီသည္ ပစၥည္းမဲ့ဒီမိုကေရစီျဖစ္သည္၊ ေသြးစုပ္ေသာ လူနည္းစု၏ အခြင့္အေရးမ်ားကို ကန္႕သတ္ၿပီး ထိုလူနည္းစုကို ဆန္႕က်င္ေသာ ေသြးစုပ္ခံ လူမ်ားစု၏ ဒီမိုကေရစီျဖစ္သည္။
“Second conclusion: The dictatorship of the proletariat cannot arise as the result of the peaceful development of the bourgeois society and of bourgeois democracy; it can arise only as the result of the smashing of the bourgeois state machine, the bourgeois army, the bourgeois bureaucratic apparatus, the bourgeois police.”73 This second conclusion was acknowledged by Marx and Engels as a lesson of the Paris Commune, whose experience proved that “the working class cannot simply lay hold of the ready-made State machinery and wield it for its own purposes”74, it had to smash it. But it was Lenin who time and again reminded that “the proletarian revolution is impossible without the forcible destruction of the bourgeois state machine and the substitution for it of a new one.”75
ဒုတိယ ေကာက္ခ်က္မွာ ပစၥည္မဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္စနစ္သည္ ဓနရွင္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ ဓနရွင္ ဒီမိုကေရစီ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္ေသာ ရလဒ္ေၾကာင့္ မေပၚေပါက္ႏို္င္ဟု ျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ ဓနရွင္ ႏိုင္ငံေတာ္ယႏၱရား၊ ဓနရွင္ စစ္တပ္၊ ဓနရွင္ ဗ်ဴရိုကေရစီ ယႏၱရား ႏွင့္ ဓနရွင္ ရဲတပ္ဖြဲ႕ကို ေျခမႈန္းျခင္း၏ ရလဒ္ေၾကာင့္သာေပၚေပါက္ႏိုင္သည္။၇၃ ထိုဒုတိယ ေကာက္ခ်က္ကို မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕က ပါရီကြန္းျမဴး သင္ခန္းစာျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည္။ ၄င္းတို႕၏ အေတြ႕အႀကံဳအရ အလုပ္သမားလူတန္းစားသည္ အသင့္ရွိၿပီးေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ယႏၱရားကို အသုံးျပဳၿပီး ၄င္းတို႕၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားအတြက္ အသုံးမျပဳႏိုင္ေၾကာင္း သက္ေသျပခဲ့သည္။၇၄ ထိုႏိုင္ငံေတာ္ကို ေျခမႈန္းပစ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးသည္ ဓနရွင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ယႏၱရားကို အင္အားသုံးမၿဖိဳခြင္းဘဲ၊ ၄င္း၏ေနရာတြင္ ယႏၱရားသစ္တခုကို အစားမထိုးဘဲ ပစၥည္းမဲ႕ေတာ္လွန္ေရးမျဖစ္ႏိုင္။၇၅
The third fundamental aspect of the Leninist understanding is regarding soviet power as the state form of the dictatorship of the proletariat. Marx too had dealt with this question of the form of
It was on the basis of this understanding given by Marx, that Lenin gave his famous definition of a Marxist:
“Those who recognise only the class struggle are not yet Marxists; they may be found to be still within the bounds of bourgeois thinking and bourgeois politics. To confine Marxism to the theory of the class struggle means curtailing Marxism, distorting it, reducing it to something acceptable to the bourgeoisie. Only he is a Marxist who extends the recognition of the class struggle to the recognition of the dictatorship of the proletariat. This is what constitutes the most profound distinction between the Marxist and the ordinary petty (as well as big) bourgeois. This is the touchstone on which the real understanding and recognition of Marxism should be tested.”68
လီနင္က ေအာက္ပါ မာ့က္စ္၀ါဒ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ေပးသည္မွာ လီနင္က ေပးေသာ ဤနားလည္မႈအေျခခံေပၚတြင္ ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
"လူတန္းစားတိုက္ပြဲကိုသာ အသိအမွတ္ျပဳသူမ်ားသည္ မာ့က္စ္၀ါဒီမ်ားအျဖစ္ေသးေပ။ ၄င္းတို႕သည္ ဓနရွင္ အေတြးအေခၚႏွင့္ ဓနရွင္ ႏိုင္ငံေရးနယ္နမိတ္အတြင္းတြင္သာ ရွိေနေသးေၾကာင္း ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။မာ့က္စ္၀ါဒကို လူတန္းစားတိုက္ပြဲတြင္သာ ကန္႕သတ္ထားျခင္းသည္ မာ့က္စ္၀ါဒကို ျဖတ္ေတာက္ျခင္း၊ သရုပ္ဖ်က္ျခင္းႏွင့္ ၄င္းကို ဓနရွင္မ်ားလက္ခံႏိုင္ေအာင္ ေလွ်ာ့ေပါ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။လူတန္းစားတိုက္ပြဲသေဘာတရားကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္ စနစ္ကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္းအထိ တိုးခ်ဲ႕ႏိုင္သူသည္သာ မာ့က္စ္၀ါဒီျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္သည္ မာ့က္စ္၀ါဒီႏွင့္ သာမယန္ ဓနရွင္ေပါက္စႏွင့္ ဓနရွင္ႀကီးမ်ားအၾကား အေလးနက္ဆုံးေသာ ကြဲျပားျခားနားမႈျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္သည္ မာ့က္စ္၀ါဒကို အစစ္အမွန္ နားလည္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို စစ္ေဆးသင့္သည့္ မွတ္ေက်ာက္ျဖစ္သည္။" ၆၈
This definition of a Marxist starts basically from the Marxist understanding of the state; “According to Marx, the state is an organ of class rule, an organ for the oppression of one class by another;”69 – Lenin.
It is a “special apparatus for the systematic application of force and the subjugation of people by force ... a special category of people who are separated out to rule others and who, for the sake and purpose of rule, systematically and permanently have at their disposal a certain apparatus of coercion, an apparatus of violence, such as is represented ... by the armed detachments of troops the prisons and the other means of subjugating the will of others by force.”70
မာ့က္စ္၀ါဒီကို ဖြင့္ဆိုျခင္းသည္ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚ မာ့က္စ္၀ါဒီ နားလည္မႈမွ အေျခခံအားျဖင့္ စတင္သည္။ မာ့က္စ္၏ အဆိုအရ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုသည္မွာ လူတန္းစာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး၏ အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းသာျဖစ္သည္။ လူတန္းစားတခုကို အျခားလူတန္းစားတခုက ဖိႏွိပ္သည့္ အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းသာျဖစ္သည္။၆၉ လီနင္
"၄င္းသည္ အင္အားကို စနစ္တက်အသုံးျပဳရန္ ျပည္သူလူထုကို ဖိႏွိပ္ရန္ အတြက္ အထူး ကိရိယာသာျဖစ္သည္။ အျခားသူမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ သီးျခားျဖစ္ေသာ သူမ်ား၏ အထူး အသိုင္းအ၀န္းသာျဖစ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ရန္အတြက္ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲမ်ား၊ ေထာင္မ်ားႏွင့္ အျခားသူမ်ား၏ ဆႏၵကို ဖိႏွိပ္ေရးအတြက္ အတင္းအက်ပ္လုပ္ႏိုင္ေသာ အရာမ်ားျဖစ္သည့္ အျခားဖိႏိွပ္ေရး ကိရိယာမ်ားအတင္းအက်ပ္လုပ္ေရး ကိရိယာ တခု၊ အၾကမ္းဖက္ေရး ကိရိယာတခု စနစ္တက်ႏွင့္ အၿမဲတန္း စိတ္ႀကိဳက္သုံးႏိုင္ေသာသူမ်ား၏ အထူးအသိုင္းအ၀န္းသာျဖစ္သည္။၇၀
Thus every form of class society is a dictatorship of the ruling class. The so-called democracy of the capitalists is actually “a dictatorship of the bourgeoisie masked by parliamentary form.”71 It follows that all attempts to use the apparatus of the bourgeois state, which serves to protect bourgeois rights, for the purpose of abolishing those rights, are doomed to failure.
ထို႕ေၾကာင့္ လူတန္းစားလူ႕အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းသည္ အုပ္စိုးသူလူတန္းစား၏ အာဏာရွင္စနစ္သာျဖစ္သည္။ အရင္းရွင္မ်ား၏ ဒီမိုကေရစီ ဟူေသာအရာမွာလည္း အမွန္စင္စစ္တြင္ ပါလီမန္ ပုံစံမ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ထားေသာ ဓနရွင္မ်ား၏ အာဏာရွင္စနစ္သာျဖစ္သည္။ ၇၁ ဓနရွင္ အခြင့္အေရးမ်ားကို ကာကြယ္ရန္ ထမ္းေဆာင္ေသာ ဓနရွင္ႏိုင္ငံေတာ္၏ ကိရိယာမ်ားကို ထိုအခြင့္အေရးမ်ားကို ဖ်က္သိမ္းရန္ အသုံးျပဳရန္ အားထုတ္ျခင္းမွာ က်ဆုံးရန္သာဦးတည္ေနသည္။
Based on this understanding Lenin further developed the understanding of the dictatorship of the proletariat. The starting point in this understanding is that the dictatorship of the proletariat is above all the instrument of the proletarian revolution. “The revolution can defeat the bourgeoisie, can overthrow its power, even without the dictatorship of the proletariat. But the revolution will be unable to crush the resistance of the bourgeoisie, to maintain its victory and to push forward to the final victory of socialism unless, at a certain stage in its development, it creates a special organ in the form of the dictatorship of the proletariat as its principal mainstay.”72 Thus the proletarian dictatorship is absolutely essential to complete the three main tasks that face the revolution immediately after victory: breaking the resistance of the old ruling classes, commencing socialist construction, and arming the revolution against the external imperialist enemy.
ဤနားလည္မႈကို အေျခခံၿပီး လီနင္သည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္စနစ္အေပၚနားလည္မႈကို ထပ္မံေဖၚထုတ္သည္။ ထိုနားလည္မႈ၏ စမွတ္မွာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္စနစ္သည္ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရး၏ ကိရိယာသာျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ "ေတာ္လွန္ေရးသည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္စနစ္မရွိလွ်င္ပင္ ဓနရွင္လူတန္းစားကို ေျခမႈန္းႏိုင္သည္။ ၄င္း၏အာဏာကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ ၄င္း၏ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ အဆင့္တခုအေရာက္တြင္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္စနစ္အသြင္ရွိေသာ အထူးအစိတ္အပိုင္းကို ၄င္း၏ အဓိကအျဖစ္ဖန္တီးထားျခင္းမရွိလွ်င္ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ဓနရွင္တို႕၏ ခုခံမႈကို မေျခမႈန္းႏိုင္ေပ။ ၄င္း၏ ေအာင္ပြဲကို ဆက္လက္မထိန္းသိမ္းႏိုင္ေပ။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ ေနာက္ဆုံးေအာင္ပြဲသို႕ဆက္လက္ခ်ီတက္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။၇၂ ထို႕ေၾကာင့္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္စနစ္သည္ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပြဲၿပီးၿပီးျခင္းေဆာင္ရြက္ရမည့္ ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္ သုံးရပ္ျဖစ္သည့္ လူတန္းစားေဟာင္းမ်ား၏ ခုခံမႈကို ေျခမႈန္းေရး၊ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး စတင္ျခင္းႏွင့္ ျပင္ျပနယ္ခ်ဲ႕ရန္သူမ်ားကို တိုက္ခိုက္ရန္ ေတာ္လၽႊန္ေရးကို လက္နက္တပ္ဆင္ျခင္းတို႕ကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ လုံး၀ အဓိကက်ေပသည္။
The second fundamental aspect of the Leninist understanding of the dictatorship is as the rule of the proletariat over the bourgeoisie. From this arise two conclusions:
First, “Under the dictatorship of the proletariat, democracy is proletarian democracy, the democracy of the exploited majority, based on the restriction of the rights of the exploiting minority and directed against this minority.
အာဏာရွင္ စနစ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ လီနင္၀ါဒီ နားလည္းမႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဒုတိယ အေျခခံသြင္ျပင္လကၡဏာမွာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားက ဓနရွင္လူတန္းစားကို အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္မွ ေကာက္ခ်က္ႏွစ္ခုေပၚေပါက္လာသည္။
ပထမေကာက္ခ်က္မွာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္တြင္ ဒီမိုကေရစီသည္ ပစၥည္းမဲ့ဒီမိုကေရစီျဖစ္သည္၊ ေသြးစုပ္ေသာ လူနည္းစု၏ အခြင့္အေရးမ်ားကို ကန္႕သတ္ၿပီး ထိုလူနည္းစုကို ဆန္႕က်င္ေသာ ေသြးစုပ္ခံ လူမ်ားစု၏ ဒီမိုကေရစီျဖစ္သည္။
“Second conclusion: The dictatorship of the proletariat cannot arise as the result of the peaceful development of the bourgeois society and of bourgeois democracy; it can arise only as the result of the smashing of the bourgeois state machine, the bourgeois army, the bourgeois bureaucratic apparatus, the bourgeois police.”73 This second conclusion was acknowledged by Marx and Engels as a lesson of the Paris Commune, whose experience proved that “the working class cannot simply lay hold of the ready-made State machinery and wield it for its own purposes”74, it had to smash it. But it was Lenin who time and again reminded that “the proletarian revolution is impossible without the forcible destruction of the bourgeois state machine and the substitution for it of a new one.”75
ဒုတိယ ေကာက္ခ်က္မွာ ပစၥည္မဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္စနစ္သည္ ဓနရွင္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ ဓနရွင္ ဒီမိုကေရစီ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္ေသာ ရလဒ္ေၾကာင့္ မေပၚေပါက္ႏို္င္ဟု ျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ ဓနရွင္ ႏိုင္ငံေတာ္ယႏၱရား၊ ဓနရွင္ စစ္တပ္၊ ဓနရွင္ ဗ်ဴရိုကေရစီ ယႏၱရား ႏွင့္ ဓနရွင္ ရဲတပ္ဖြဲ႕ကို ေျခမႈန္းျခင္း၏ ရလဒ္ေၾကာင့္သာေပၚေပါက္ႏိုင္သည္။၇၃ ထိုဒုတိယ ေကာက္ခ်က္ကို မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕က ပါရီကြန္းျမဴး သင္ခန္းစာျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည္။ ၄င္းတို႕၏ အေတြ႕အႀကံဳအရ အလုပ္သမားလူတန္းစားသည္ အသင့္ရွိၿပီးေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ယႏၱရားကို အသုံးျပဳၿပီး ၄င္းတို႕၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားအတြက္ အသုံးမျပဳႏိုင္ေၾကာင္း သက္ေသျပခဲ့သည္။၇၄ ထိုႏိုင္ငံေတာ္ကို ေျခမႈန္းပစ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးသည္ ဓနရွင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ယႏၱရားကို အင္အားသုံးမၿဖိဳခြင္းဘဲ၊ ၄င္း၏ေနရာတြင္ ယႏၱရားသစ္တခုကို အစားမထိုးဘဲ ပစၥည္းမဲ႕ေတာ္လွန္ေရးမျဖစ္ႏိုင္။၇၅
The third fundamental aspect of the Leninist understanding is regarding soviet power as the state form of the dictatorship of the proletariat. Marx too had dealt with this question of the form of
the proletarian state. He analysed the Paris Commune with its characteristics as a democratic elected organ, without any special salaries or privileges; as a working not parliamentary body, both executive and legislature at the same time. However it was Lenin who answered this question through adoption of the Soviet form thrown up first by the 1905 Russian Revolution. The soviets were all- embracing mass organisations of the workers, peasants and soldiers, as well as the most powerful organs of the revolutionary struggle of the masses. Their union into one common state organisation constituted soviet power. By its very structure soviet power facilitated the task of the proletariat leading the other sections of the oppressed masses, of freeing the armed forces from bourgeois control and of setting up a state organisation which could smash the bourgeois state machine. Besides the soviet form of proletarian state power also had all the positive features of the Paris commune. Thus, “the Paris Commune was the embryo of this form; Soviet power is its development and culmination.”76
လီနင္၀ါဒ နားလည္မႈ၏ တတိယအေျခခံသြင္ျပင္လကၡဏာမွာ ဆိုဗီယက္အာဏာကို ပစၥည္မဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္၏ႏိုင္ငံေတာ္ အသြင္သတ္မွတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ မာ့က္စ္သည္လည္း ထိုျပႆနာကို ပစၥည္းမဲ့ႏိုင္ငံေတာ္ အသြင္ျဖင့္ ကိုင္တြယ္ခဲ့သည္။ သူသည္ ပါရီကြန္ျမဴးႏွင့္ ၄င္း၏ စရိုက္လကၡဏာမ်ားကို အထူးလစာ သို႕မဟုတ္ အခြင့္အေရးမ်ားမရွိေသာ ဒီမိုကေရစီနည္းက် ေရြးခ်ယ္ေသာ အဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္ သရုပ္ခြဲသည္။ လႊတ္ေတာ္အျဖစ္သရုပ္မခြဲဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ဥပေဒျပဳေရးဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းအဖြဲ႕အျဖစ္ သရုပ္ခြဲသည္။ သို႕ေသာ္ ၁၉၀၅ ခုႏွစ္ ရုရွားေတာ္လွန္ေရးျဖင့္ ဆိုဗီယက္မ်ားကို ပထမဆုံး ခ်မွတ္က်င့္သုံးျခင္းျဖင့္ ထိုျပႆနာကို ေျဖရွင္းခဲ့သူမွာ လီနင္ျဖစ္သည္။ ဆိုဗီယက္ဆိုသည္မွာ အလုပ္သမားမ်ား၊ လယ္သမားမ်ားႏွင့္ စစ္သားမ်ားႏွင့္ လူေပါင္းစုံပါ၀င္သည့္ လူထုအဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ လူထုေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲ၏ အင္အားအႀကီးမားဆုံး အစိတ္အပိုင္းလည္းျဖစ္သည္။ ဘုံႏိုင္ငံေတာ္အဖြဲ႕အစည္းသို႕ ၄င္းတို႕ပူးေပါင္းပါ၀င္ျခင္းသည္ ဆိုဗီယက္အာဏာျဖစ္သည္။ ၄င္း၏ ထူးျခားေသာတည္ေဆာက္ပုံျဖင့္ ဆိုဗီယက္အာဏာသည္ အျခားဖိႏွိပ္ခံလူထုကို ဦးေဆာင္ေသာ ပစၥည့္မဲ့မ်ား၏ လုပ္ငန္းတာ၀န္ကို အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေဆာင္ေပးသည္။ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ားကို ဓနရွင္ထိန္းခ်ဳပ္မႈမွ လြတ္ေျမာက္ေရးတာ၀န္ကို အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေဆာင္ေပးသည္။ ဓနရွင္ႏိုင္ငံေတာ္ယႏၱရားကို ေျခမႈန္းႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္အဖြဲ႕အစည္းတည္ေထာင္ေရးတာ၀န္ကို အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေဆာင္ေပးသည္။ ထို႕အျပင္ ပစၥည္းမဲ့ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာ၏ ဆိုဗီယက္ပုံစံသည္ ပါရီကြန္ျမဴး၏ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ား အားလုံးရွိေနသည္။ "ထို႕ေၾကာင့္ ပါရီကြန္ျမဴးသည္ ထိုပုံစံ၏ သေႏၶသားျဖစ္သည္။ ဆိုဗီယက္အာဏာသည္ ၄င္း၏ တိုးတက္မႈႏွင့္ အထြဋ္အထိပ္ျဖစ္သည္။" ၇၆
The People’s Democratic Dictatorship
Basing himself on the Marxist-Leninist understanding of the state and the dictatorship of the proletariat, Mao elaborated the theory regarding the form of the state in the revolutions in the colonial countries. On the basis of the theory of New Democracy, he formulated the understanding of the new- democratic republic.
ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီ အာဏာရွင္စနစ္
ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္စနစ္အေပၚ မာ့က္စ္-လီနင္၀ါဒီ နားလည္မႈကို အေျခခံၿပီး ေမာ္သည္ ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ားမွ ေတာ္လွန္ေရးမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ပုံစံႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သေဘာတရားကို ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။ ဒီမိုကေရစီသစ္သေဘာတရားကို အေျခခံၿပီး ဒီမိုကေရစီသစ္ သမၼတႏိုင္ငံ အေပၚနားလည္မႈကို သူေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။
“This new-democratic republic will be different from the old European-American form of capitalist republic under bourgeois dictatorship which is the old democratic form and already out of date. On the other hand, it will also be different from the socialist republic of the Soviet type under the dictatorship of the proletariat which is already flourishing in the U.S.S.R., and which, moreover, will be established in all the capitalist countries and will undoubtedly become the dominant form of state and governmental structure in all the industrially advanced countries. However, for a certain historical period, this form is not suitable for the revolutions in the colonial and semi-colonial countries. During this period, therefore, a third form of state must be adopted in the revolutions of all colonial and semi-colonial countries, namely, the new-democratic republic. This form suits a certain historical period and is therefore transitional; nevertheless, it is a form which is necessary and cannot be dispensed with.”
ဤဒီမိုကေရစီသစ္ သမၼတႏိုင္ငံသည္ ေခတ္မမီေတာ့ေသာ ဒီမိုကရက္တစ္ ပုံစံေဟာင္း ဓနရွင္ အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္မွ ဥေရာပ-အေမရိကန္အရင္းရွင္ သမၼတႏိုင္ငံပုံစံေဟာင္းႏွင့္ မတူညီေပ။အျခားတဖက္တြင္ ၄င္းသည္ အရင္းရွင္ႏိုင္ငံအားလုံးတြင္ ထူေထာင္မည့္ျဖစ္သည့္ စက္မႈတိုးတက္ၿပီးႏိုင္ငံအားလုံးတြင္ လြမ္းမိုးမည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ အစိုးရ ပုံစံျဖစ္လာမည္မွာေသခ်ာသည့္ USSR တြင္ ေအာင္ျမင္ေနေသာ ပစၥည္းမဲ့အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွဆိုဗီယက္ပုံစံ ဆိုရွယ္လစ္ သမၼတႏိုင္ငံမ်ိဳး ႏွင့္လည္း တူညီျခင္းမရွိေပ။ သို႕ေသာ္ တစုံတခုေသာ သမိုင္းကာလတြင္ ထိုပုံစံမ်ိဳးသည္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ား၏ ေတာ္လွန္ေရးမ်ားႏွင့္ သင္ေ့တာ္ျခင္းမရွိေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုကာလအတြင္းတြင္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ားအားလုံး၏ ေတာ္လွန္ေရးမ်ားတြင္ ဒီမိုကေရစီသစ္ သမၼတႏိုင္ငံဟူသည့္ တတိယ ႏိုင္ငံေတာ္ပုံစံမ်ိဳးကို က်င့္သုံးရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုပုံစံသည္ တစုံတခုေသာ သမိုင္းကာလႏွင့္ သင့္ေတာ္ၿပီး ထို႕ေၾကာင့္ အကူးအေျပာင္းကာလျဖစ္သည္ မည္သို႕ပင္ ဆိုေစကာမူ ၄င္းသည္ လိုအပ္ေသာပုံစံျဖစ္ၿပီး ပစ္ပယ္မရႏိုင္ေပ။"
“Thus the numerous types of state system in the world can be reduced to three basic kinds according to the class character of their political power: (1) republics under bourgeois dictatorship; (2) republics under the dictatorship of the proletariat; and (3) republics under the joint dictatorship of several revolutionary classes...”
"ထို႕ေၾကာင့္ ကမၻာေပၚရွိ မ်ားျပားလွေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ပုံစံမ်ားကို ၄င္းတို႕၏ ႏိုင္ငံေရးအာဏာ၏ လူတန္းစားလကၡဏာအရ သုံးမ်ိဳးပိုင္းျခားႏိုင္သည္။ (၁) ဓနရွင္ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွ သမၼတႏိုင္ငံမ်ား (၂) ပစၥည္းမဲ့အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္မွ သမၼတ ႏိုင္ငံမ်ား (၃) ေတာ္လွန္ေသာ လူတန္းစားအမ်ားအျပား၏ ပူးတြဲအာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွ သမၼတ ႏိုင္ငံမ်ားတို႕ျဖစ္သည္။
“The third kind is the transitional form of state to be adopted in the revolutions of the colonial and semi-colonial countries. Each of these revolutions will necessarily have specific characteristics of its own, but these will be minor variations on a general theme. So long as they are revolutions in colonial and semi-colonial countries, their state and governmental structure will of necessity be basically the same, i.e., a new democratic state under the joint dictatorship of several anti-imperialist classes.”77
"တတိယ အမ်ိဳးအစားသည္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ား၏ ေတာ္လွန္ေရးမ်ားတြင္ က်င့္သုံးရမည့္ အကူးအေျပာင္းကာလႏိုင္ငံေတာ္ပုံစံျဖစ္သည္။ ထိုေတာ္လွန္ေရးမ်ား၏ တခုစီသည္ ၄င္းတို႕၏ သီးျခားစရိုက္လကၡဏာမ်ား ရွိၾကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေယ်ဘုံယ်ပုံစံအရ အနည္းငယ္သာကြဲလြဲမႈရွိမည္ျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႕သည္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားမွာ ေတာ္လွန္ေရးမ်ား ျဖစ္ေနသမွ်ကာလပါတ္လုံး ၄င္းတို႕၏ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ အစိုးရတည္ေဆာက္ပုံသည္ အေျခခံအားျဖင့္ တူညီမည္ျဖစ္သည္။တနည္းဆိုရပါက အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရး လူတန္းစား အမ်ားအျပား၏ပူးတြဲအာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္မွ ဒီမိုကေရစီသစ္ ႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္သည္။၇၇
This state was finally established in the form of the People’s Democratic Dictatorship. On the eve of victory of the Chinese revolution, Mao explained the essence of the people’s democratic dictatorship in the following manner:
ထိုႏိုင္ငံေတာ္ကို ေနာက္ဆုံးတြင္ ျပည္သူ႕ ဒီမိုကေရစီ အာဏာရွင္ ပုံစံျဖင့္ ထူေထာင္သည္။ တရုတ္ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပြဲမတိုင္မီ အခ်ိန္အနည္းငယ္အလိုတြင္ ေမာ္သည္ ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီ အာဏာရွင္စနစ္၏ အႏွစ္သာရကို ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းျပခဲ့သည္။
“Who are the people? At the present stage in China, they are the working class, the peasantry, the urban petty bourgeoisie and the national bourgeoisie… These classes, led by the working class and the Communist Party, unite to form their own state and elect their own government; they enforce their dictatorship over the running dogs of imperialism – the landlord class and bureaucrat- bourgeoisie, as well as the representatives of those classes, the Kuomintang reactionaries and their accomplices – suppress them, allow them only to behave themselves and not to be unruly in word or
လီနင္၀ါဒ နားလည္မႈ၏ တတိယအေျခခံသြင္ျပင္လကၡဏာမွာ ဆိုဗီယက္အာဏာကို ပစၥည္မဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္၏ႏိုင္ငံေတာ္ အသြင္သတ္မွတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ မာ့က္စ္သည္လည္း ထိုျပႆနာကို ပစၥည္းမဲ့ႏိုင္ငံေတာ္ အသြင္ျဖင့္ ကိုင္တြယ္ခဲ့သည္။ သူသည္ ပါရီကြန္ျမဴးႏွင့္ ၄င္း၏ စရိုက္လကၡဏာမ်ားကို အထူးလစာ သို႕မဟုတ္ အခြင့္အေရးမ်ားမရွိေသာ ဒီမိုကေရစီနည္းက် ေရြးခ်ယ္ေသာ အဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္ သရုပ္ခြဲသည္။ လႊတ္ေတာ္အျဖစ္သရုပ္မခြဲဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ဥပေဒျပဳေရးဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းအဖြဲ႕အျဖစ္ သရုပ္ခြဲသည္။ သို႕ေသာ္ ၁၉၀၅ ခုႏွစ္ ရုရွားေတာ္လွန္ေရးျဖင့္ ဆိုဗီယက္မ်ားကို ပထမဆုံး ခ်မွတ္က်င့္သုံးျခင္းျဖင့္ ထိုျပႆနာကို ေျဖရွင္းခဲ့သူမွာ လီနင္ျဖစ္သည္။ ဆိုဗီယက္ဆိုသည္မွာ အလုပ္သမားမ်ား၊ လယ္သမားမ်ားႏွင့္ စစ္သားမ်ားႏွင့္ လူေပါင္းစုံပါ၀င္သည့္ လူထုအဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ လူထုေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲ၏ အင္အားအႀကီးမားဆုံး အစိတ္အပိုင္းလည္းျဖစ္သည္။ ဘုံႏိုင္ငံေတာ္အဖြဲ႕အစည္းသို႕ ၄င္းတို႕ပူးေပါင္းပါ၀င္ျခင္းသည္ ဆိုဗီယက္အာဏာျဖစ္သည္။ ၄င္း၏ ထူးျခားေသာတည္ေဆာက္ပုံျဖင့္ ဆိုဗီယက္အာဏာသည္ အျခားဖိႏွိပ္ခံလူထုကို ဦးေဆာင္ေသာ ပစၥည့္မဲ့မ်ား၏ လုပ္ငန္းတာ၀န္ကို အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေဆာင္ေပးသည္။ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ားကို ဓနရွင္ထိန္းခ်ဳပ္မႈမွ လြတ္ေျမာက္ေရးတာ၀န္ကို အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေဆာင္ေပးသည္။ ဓနရွင္ႏိုင္ငံေတာ္ယႏၱရားကို ေျခမႈန္းႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္အဖြဲ႕အစည္းတည္ေထာင္ေရးတာ၀န္ကို အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေဆာင္ေပးသည္။ ထို႕အျပင္ ပစၥည္းမဲ့ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာ၏ ဆိုဗီယက္ပုံစံသည္ ပါရီကြန္ျမဴး၏ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ား အားလုံးရွိေနသည္။ "ထို႕ေၾကာင့္ ပါရီကြန္ျမဴးသည္ ထိုပုံစံ၏ သေႏၶသားျဖစ္သည္။ ဆိုဗီယက္အာဏာသည္ ၄င္း၏ တိုးတက္မႈႏွင့္ အထြဋ္အထိပ္ျဖစ္သည္။" ၇၆
The People’s Democratic Dictatorship
Basing himself on the Marxist-Leninist understanding of the state and the dictatorship of the proletariat, Mao elaborated the theory regarding the form of the state in the revolutions in the colonial countries. On the basis of the theory of New Democracy, he formulated the understanding of the new- democratic republic.
ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီ အာဏာရွင္စနစ္
ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္စနစ္အေပၚ မာ့က္စ္-လီနင္၀ါဒီ နားလည္မႈကို အေျခခံၿပီး ေမာ္သည္ ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ားမွ ေတာ္လွန္ေရးမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ပုံစံႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သေဘာတရားကို ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။ ဒီမိုကေရစီသစ္သေဘာတရားကို အေျခခံၿပီး ဒီမိုကေရစီသစ္ သမၼတႏိုင္ငံ အေပၚနားလည္မႈကို သူေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။
“This new-democratic republic will be different from the old European-American form of capitalist republic under bourgeois dictatorship which is the old democratic form and already out of date. On the other hand, it will also be different from the socialist republic of the Soviet type under the dictatorship of the proletariat which is already flourishing in the U.S.S.R., and which, moreover, will be established in all the capitalist countries and will undoubtedly become the dominant form of state and governmental structure in all the industrially advanced countries. However, for a certain historical period, this form is not suitable for the revolutions in the colonial and semi-colonial countries. During this period, therefore, a third form of state must be adopted in the revolutions of all colonial and semi-colonial countries, namely, the new-democratic republic. This form suits a certain historical period and is therefore transitional; nevertheless, it is a form which is necessary and cannot be dispensed with.”
ဤဒီမိုကေရစီသစ္ သမၼတႏိုင္ငံသည္ ေခတ္မမီေတာ့ေသာ ဒီမိုကရက္တစ္ ပုံစံေဟာင္း ဓနရွင္ အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္မွ ဥေရာပ-အေမရိကန္အရင္းရွင္ သမၼတႏိုင္ငံပုံစံေဟာင္းႏွင့္ မတူညီေပ။အျခားတဖက္တြင္ ၄င္းသည္ အရင္းရွင္ႏိုင္ငံအားလုံးတြင္ ထူေထာင္မည့္ျဖစ္သည့္ စက္မႈတိုးတက္ၿပီးႏိုင္ငံအားလုံးတြင္ လြမ္းမိုးမည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ အစိုးရ ပုံစံျဖစ္လာမည္မွာေသခ်ာသည့္ USSR တြင္ ေအာင္ျမင္ေနေသာ ပစၥည္းမဲ့အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွဆိုဗီယက္ပုံစံ ဆိုရွယ္လစ္ သမၼတႏိုင္ငံမ်ိဳး ႏွင့္လည္း တူညီျခင္းမရွိေပ။ သို႕ေသာ္ တစုံတခုေသာ သမိုင္းကာလတြင္ ထိုပုံစံမ်ိဳးသည္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ား၏ ေတာ္လွန္ေရးမ်ားႏွင့္ သင္ေ့တာ္ျခင္းမရွိေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုကာလအတြင္းတြင္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ားအားလုံး၏ ေတာ္လွန္ေရးမ်ားတြင္ ဒီမိုကေရစီသစ္ သမၼတႏိုင္ငံဟူသည့္ တတိယ ႏိုင္ငံေတာ္ပုံစံမ်ိဳးကို က်င့္သုံးရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုပုံစံသည္ တစုံတခုေသာ သမိုင္းကာလႏွင့္ သင့္ေတာ္ၿပီး ထို႕ေၾကာင့္ အကူးအေျပာင္းကာလျဖစ္သည္ မည္သို႕ပင္ ဆိုေစကာမူ ၄င္းသည္ လိုအပ္ေသာပုံစံျဖစ္ၿပီး ပစ္ပယ္မရႏိုင္ေပ။"
“Thus the numerous types of state system in the world can be reduced to three basic kinds according to the class character of their political power: (1) republics under bourgeois dictatorship; (2) republics under the dictatorship of the proletariat; and (3) republics under the joint dictatorship of several revolutionary classes...”
"ထို႕ေၾကာင့္ ကမၻာေပၚရွိ မ်ားျပားလွေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ပုံစံမ်ားကို ၄င္းတို႕၏ ႏိုင္ငံေရးအာဏာ၏ လူတန္းစားလကၡဏာအရ သုံးမ်ိဳးပိုင္းျခားႏိုင္သည္။ (၁) ဓနရွင္ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွ သမၼတႏိုင္ငံမ်ား (၂) ပစၥည္းမဲ့အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္မွ သမၼတ ႏိုင္ငံမ်ား (၃) ေတာ္လွန္ေသာ လူတန္းစားအမ်ားအျပား၏ ပူးတြဲအာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွ သမၼတ ႏိုင္ငံမ်ားတို႕ျဖစ္သည္။
“The third kind is the transitional form of state to be adopted in the revolutions of the colonial and semi-colonial countries. Each of these revolutions will necessarily have specific characteristics of its own, but these will be minor variations on a general theme. So long as they are revolutions in colonial and semi-colonial countries, their state and governmental structure will of necessity be basically the same, i.e., a new democratic state under the joint dictatorship of several anti-imperialist classes.”77
"တတိယ အမ်ိဳးအစားသည္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ား၏ ေတာ္လွန္ေရးမ်ားတြင္ က်င့္သုံးရမည့္ အကူးအေျပာင္းကာလႏိုင္ငံေတာ္ပုံစံျဖစ္သည္။ ထိုေတာ္လွန္ေရးမ်ား၏ တခုစီသည္ ၄င္းတို႕၏ သီးျခားစရိုက္လကၡဏာမ်ား ရွိၾကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေယ်ဘုံယ်ပုံစံအရ အနည္းငယ္သာကြဲလြဲမႈရွိမည္ျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႕သည္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားမွာ ေတာ္လွန္ေရးမ်ား ျဖစ္ေနသမွ်ကာလပါတ္လုံး ၄င္းတို႕၏ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ အစိုးရတည္ေဆာက္ပုံသည္ အေျခခံအားျဖင့္ တူညီမည္ျဖစ္သည္။တနည္းဆိုရပါက အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရး လူတန္းစား အမ်ားအျပား၏ပူးတြဲအာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္မွ ဒီမိုကေရစီသစ္ ႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္သည္။၇၇
This state was finally established in the form of the People’s Democratic Dictatorship. On the eve of victory of the Chinese revolution, Mao explained the essence of the people’s democratic dictatorship in the following manner:
ထိုႏိုင္ငံေတာ္ကို ေနာက္ဆုံးတြင္ ျပည္သူ႕ ဒီမိုကေရစီ အာဏာရွင္ ပုံစံျဖင့္ ထူေထာင္သည္။ တရုတ္ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပြဲမတိုင္မီ အခ်ိန္အနည္းငယ္အလိုတြင္ ေမာ္သည္ ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီ အာဏာရွင္စနစ္၏ အႏွစ္သာရကို ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းျပခဲ့သည္။
“Who are the people? At the present stage in China, they are the working class, the peasantry, the urban petty bourgeoisie and the national bourgeoisie… These classes, led by the working class and the Communist Party, unite to form their own state and elect their own government; they enforce their dictatorship over the running dogs of imperialism – the landlord class and bureaucrat- bourgeoisie, as well as the representatives of those classes, the Kuomintang reactionaries and their accomplices – suppress them, allow them only to behave themselves and not to be unruly in word or
deed, if they speak or act in an unruly way, they will be promptly stopped and punished. Democracy is practised within the ranks of the people, who enjoy the rights of freedom of speech, assembly, association and so on. The right to vote belongs only to the people, not to the reactionaries. The combination of these two aspects, democracy for the people and dictatorship over the reactionaries, is the people’s democratic dictatorship.”78
"မည္သူတို႕သည္ ျပည္သူမ်ားျဖစ္ၾကသနည္း။ တရုတ္ႏိုင္ငံ၏လက္ရွိအဆင့္တြင္ ျပည္သူမ်ားသည္ အလုပ္သမားလူတန္းစားမ်ား၊ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား၊ ၿမိဳ႕ေန ဓနရွင္ေပါက္စမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသား ဓနရွင္မ်ားျဖစ္သည္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွ ထိုလူတန္းစားမာ်းသည္ ၄င္းတို႕၏ ႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေထာင္ရန္ ႏွင့္ ၄င္းတို႕၏ အစိုးရကို ေရြးခ်ယ္ရန္ ညီညြတ္ၾကသည္။ ၄င္းတို႕သည္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို မ်က္စိမွတ္ ယုံၾကည္သူမ်ားျဖစ္သည့္ ေျမရွင္မ်ားႏွင့္ ဗ်ဳရိုကရက္ ဓနရွင္မ်ားႏွင့္ ထိုလူတန္းစား၏ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖစ္ေသာ ကူမင္တန္တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားႏွင့္ ၄င္းတို႕၏ ႀကံရာပါမ်ား အေပၚတြင္ ၄င္းတို႕၏ အာဏာရွင္စနစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚၾကသည္။ ထိုသူမ်ားကိုဖိႏွိပ္သည္၊ ထိုသူမ်ားအျပဳအမူေျပာင္းေစရန္လုပ္ေဆာင္ၿပီး စကားအရ၊ အလုပ္အရ ဗရမ္းဗတာမလုပ္ရန္တားျမစ္သည္။ ထိုသူမ်ား ဗရမ္းဗတာ ေျပာဆိုျပဳမူပါက ခ်က္ျခင္းဟန္႕တား အျပစ္ေပးမည္ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီကို လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္ စုေ၀းခြင့္ ႏွင့္ စည္းရုံးခြင့္ စသည္တို႕ ရွိသည့္ ျပည္သူမ်ားအၾကားတြင္ က်င့္သုံးသည္။ မဲေပးခြင့္ကို ျပည္သူမ်ားပိုင္ဆိုင္ၿပီး တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား မပိုင္ဆိုင္ၾကေပ။ ျပည္သူမ်ားအတြက္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအေပၚ အာဏာရွင္စနစ္ဟူသည့္ သြင္ျပင္လကၡဏာ ႏွစ္ခုကိုေပါင္းစပ္ျခင္းသည္ ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီ အာဏာရွင္စနစ္ျဖစ္သည္။၇၈
Regarding the relationship between the various classes among the people, Mao elaborated as follows, “The people’s democratic dictatorship, led by the proletariat and based on the worker-peasant alliance, requires that our Party conscientiously unite the entire working class, the entire peasantry and the broad masses of revolutionary intellectuals; these are the leading and basic forces of the dictatorship. Without this unity, the dictatorship cannot be consolidated. It is also required that our Party unite with as many as possible of the representatives of the urban petty bourgeoisie and national bourgeoisie who can co-operate with us and with their intellectuals and political groups, so that, during the revolutionary period, we can isolate the counter-revolutionary forces and completely overthrow both the counter-revolutionary and imperialist forces in China and so that, after the victory of the revolution, we can speedily restore develop production, cope with foreign imperialism, steadily transform China from an agricultural into an industrial country and build China into a great socialist state.”79
ျပည္သူမ်ားအၾကားရွိ မ်ားျပားလွေသာ လူတန္းစားမ်ားအၾကား ဆက္ဆံေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးေမာ္က ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းလင္းေျပာၾကားခဲ့သည္။ "ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားက ဦးေဆာင္ၿပီး အလုပ္သမားလယ္သမားမဟာမိတ္ကို အေျခခံေသာ ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီ အာဏာရွင္စနစ္တြင္ မိမိတို႕၏ပါတီသည္ အသိစိတ္ရွိရွိျဖင့္ အလုပ္သမားလူတန္းစားတခုလုံး၊ လယ္သမားထု တရပ္လုံးႏွင့္ ေတာ္လွန္ေသာ ပညာတတ္မ်ား၏က်ယ္ျပန္႕ေသာလူထုကို စည္းရုံးညီညြတ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ရန္လိုသည္။ ၄င္းတို႕သည္ ထိုအာဏာရွင္စနစ္၏ ဦးေဆာင္အေျခခံအင္အားစုမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုသို႕ေသာ ညီညြတ္မႈမရွိပါက ထိုအာဏာရွင္စနစ္ကို က်စ္လစ္သိပ္သည္းေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ားကို အထီးက်န္ထားႏိုင္ေရးႏွင့္ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႕အင္အားစုႏွစ္ခုလုံးကို တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ လုံး၀ေျခမႈန္းႏိုင္ေရးအတြက္ ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပြဲအၿပီးတြင္ တိုးတက္ေသာ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို အရွိန္ျမွင့္တင္ႏိုင္ရန္၊ ျပည္ပနယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရန္၊ တရုတ္ႏိုင္ငံကို စိုက္ပ်ိဳးေရးႏိုင္ငံမွ စက္မႈႏိုင္ငံအျဖစ္ေျပာင္းလဲႏိုင္ရန္ႏွင့္ တရုတ္ႏိုင္ငံကို မဟာ ဆုိရွယ္လစ္ႏိုင္ငံအျဖစ္တည္ေဆာက္ရန္အတြက္ မိမိတို႕၏ ပါတီသည္ ၿမိဳ႕ေန ဓနရွင္ေပါက္စမ်ား ႏွင့္ မိမိတို႕ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသာ အမ်ိဳးသားဓနရွင္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ႏွင့္ ၄င္းတို႕၏ ပညာတတ္ႏွင္ ႏိုင္ငံေရးအုပ္စုမ်ားႏွင့္လည္း တတ္ႏိုင္သမွ်ညီညြတ္ရန္လိုသည္။၇၉
3. SOCIALIST CONSTRUCTION
The Russian Experience
Around the time of the October Revolution there were two types of pseudo-Marxist views with regard to the building of socialism.
One was the view represented by the Mensheviks and others that since capitalism had not advanced sufficiently and concentrated the means of production, particularly in agriculture, the proletariat should not capture power, but wait till capitalism had created the conditions for the simultaneous socialisation of all the means of production.
ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး
ရုရွားအေတြ႕အႀကံဳ
ေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရးကာလတ၀ိုက္တြင္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ မာ့က္စ္၀ါဒအတုအေရာင္ အျမင္ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။
အျမင္တခုကို မင္ရွီဗစ္မ်ားႏွင့္ အျခားသူမ်ားက ကိုယ္စားျပဳၿပီး အရင္းရွင္စနစ္သည္ လုံေလာက္စြာဖြံ႕ၿဖိဳးျခင္းမရွိေသးဘဲ အထူးသျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးတြင္ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ားကို စုစည္းႏိုင္ျခင္းမရွိေသးေသာေၾကာင့္ ပစၥည္းမဲ့မ်ားသည္ အာဏာကို သိမ္းမယူသင့္ဘဲ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ားအားလုံးကို တၿပိဳင္နက္ ဆိုရွယ္လစ္ပုံစံျပဳလုပ္ရန္ အေျခအေနမ်ားကို အရင္းရွင္စနစ္က ဖန္တီးေပးသည္အထိ ေစာင့္သင့္သည္ဟု ျမင္သည္။
The other view represented by the ‘Left’ Communists and others was that power should be captured and all the means of production immediately socialised even by means of expropriating the small and medium producers.
အျခားအျမင္တခုကို လက္၀ဲစြန္း ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ အျခားသူမ်ားက ကိုယ္စားျပဳၿပီး အာဏာကို သိမ္းယူသင့္ၿပီး အေသးစား၊ အလတ္စား ထုတ္လုပ္သူမ်ားကိုပင္ သိမ္းယူျခင္းျဖင့္ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ားအားလုံးကို ခ်က္ျခင္း ဆိုရွယ္လစ္ပုံစံေျပာင္းရမည္ဟု ျမင္သည္။
Lenin, in a struggle against these two trends, drew up the correct path for socialist construction. Stalin, in 1952, summarised it as follows: “Lenin’s answer may be briefly summed up as follows:
ထိုအယူအဆႏွစ္ခုကို လီနင္က တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ မွန္ကန္ေသာ လမ္းေၾကာင္းကို ေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၂ ခုနွစ္တြင္ စတာလင္က ေအာက္ပါအတိုင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္တင္ျပခဲ့သည္။ လီနင္၏ အေျဖကို ေအာက္ပါအတိုင္း အက်ဥ္း တင္ျပႏိုင္သည္။
a) Favourable conditions for the assumption of power should not be missed – the proletariat should assume power without waiting until capitalism succeeded in ruining the millions of small and medium individual producers.
(က) အာဏာကို ထိန္းခ်ဳပ္က်င့္သုံးရန္အတြက္ အလားအလာေကာင္းေသာ အေျခအေနမ်ားကို လက္လြတ္မခံသင္။ အေသးစား၊အလတ္စား ပုဂၢလိက ထုတ္လုပ္သူ သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို အရင္းရွင္စနစ္က စီမံသည္အထိ မေစာင့္ဘဲ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္ အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္သင့္သည္။
b) The means of production in industry should be expropriated and converted into public property;
(ခ) စက္မႈ က႑မွ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမာ်းကို သိမ္းယူသင့္ၿပီး ျပည္သူပိုင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသင့္သည္။
c) As to the small and medium individual producers, they should be gradually united in producers’ co-operatives, i.e., in large agricultural enterprises, collective farms;
(ဂ) အေသးစားအလတ္စား ပုဂၢလိက ထုတ္လုပ္သူမ်ားကို တျဖည္းျဖည္း အႀကီးစား စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္မ်ားႏွင့္ ဘုံလယ္မ်ားကဲ့သို႕ေသာ ကုန္ထုတ္သမ၀ါယမမ်ားတြင္ ေပါင္းစည္းေပးသင့္သည္။
d) Industry should be developed to the utmost and the collective farms should be placed on the modern technical basis of large-scale production, not expropriating them, but on the contrary generously supplying them with first-class tractors and other machines;
(ဃ) စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားကို အဆုံးစြန္အထိ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္သင့္ၿပီး ဘုံလယ္မ်ားကို သိမ္းယူျခင္းမျပဳဘဲ ၄င္းတို႕ကို ပထမတန္းစား ထြန္စက္မ်ားႏွင့္ အျခားစက္ရိယာမ်ား ရက္ရက္ေရာေရာေပးၿပီး အႀကီးစားထုတ္လုပ္မႈ၏ နည္းပညာ အေျခခံျဖစ္ေအာင္လုပ္သင့္သည္။
e) In order to ensure an economic bond between town and country, between industry and agriculture, commodity production (exchange through purchase and sale) should be preserved for a certain period, it being the form of economic tie with the town which is alone acceptable to the
"မည္သူတို႕သည္ ျပည္သူမ်ားျဖစ္ၾကသနည္း။ တရုတ္ႏိုင္ငံ၏လက္ရွိအဆင့္တြင္ ျပည္သူမ်ားသည္ အလုပ္သမားလူတန္းစားမ်ား၊ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား၊ ၿမိဳ႕ေန ဓနရွင္ေပါက္စမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသား ဓနရွင္မ်ားျဖစ္သည္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွ ထိုလူတန္းစားမာ်းသည္ ၄င္းတို႕၏ ႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေထာင္ရန္ ႏွင့္ ၄င္းတို႕၏ အစိုးရကို ေရြးခ်ယ္ရန္ ညီညြတ္ၾကသည္။ ၄င္းတို႕သည္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို မ်က္စိမွတ္ ယုံၾကည္သူမ်ားျဖစ္သည့္ ေျမရွင္မ်ားႏွင့္ ဗ်ဳရိုကရက္ ဓနရွင္မ်ားႏွင့္ ထိုလူတန္းစား၏ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖစ္ေသာ ကူမင္တန္တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားႏွင့္ ၄င္းတို႕၏ ႀကံရာပါမ်ား အေပၚတြင္ ၄င္းတို႕၏ အာဏာရွင္စနစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚၾကသည္။ ထိုသူမ်ားကိုဖိႏွိပ္သည္၊ ထိုသူမ်ားအျပဳအမူေျပာင္းေစရန္လုပ္ေဆာင္ၿပီး စကားအရ၊ အလုပ္အရ ဗရမ္းဗတာမလုပ္ရန္တားျမစ္သည္။ ထိုသူမ်ား ဗရမ္းဗတာ ေျပာဆိုျပဳမူပါက ခ်က္ျခင္းဟန္႕တား အျပစ္ေပးမည္ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီကို လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္ စုေ၀းခြင့္ ႏွင့္ စည္းရုံးခြင့္ စသည္တို႕ ရွိသည့္ ျပည္သူမ်ားအၾကားတြင္ က်င့္သုံးသည္။ မဲေပးခြင့္ကို ျပည္သူမ်ားပိုင္ဆိုင္ၿပီး တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား မပိုင္ဆိုင္ၾကေပ။ ျပည္သူမ်ားအတြက္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအေပၚ အာဏာရွင္စနစ္ဟူသည့္ သြင္ျပင္လကၡဏာ ႏွစ္ခုကိုေပါင္းစပ္ျခင္းသည္ ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီ အာဏာရွင္စနစ္ျဖစ္သည္။၇၈
Regarding the relationship between the various classes among the people, Mao elaborated as follows, “The people’s democratic dictatorship, led by the proletariat and based on the worker-peasant alliance, requires that our Party conscientiously unite the entire working class, the entire peasantry and the broad masses of revolutionary intellectuals; these are the leading and basic forces of the dictatorship. Without this unity, the dictatorship cannot be consolidated. It is also required that our Party unite with as many as possible of the representatives of the urban petty bourgeoisie and national bourgeoisie who can co-operate with us and with their intellectuals and political groups, so that, during the revolutionary period, we can isolate the counter-revolutionary forces and completely overthrow both the counter-revolutionary and imperialist forces in China and so that, after the victory of the revolution, we can speedily restore develop production, cope with foreign imperialism, steadily transform China from an agricultural into an industrial country and build China into a great socialist state.”79
ျပည္သူမ်ားအၾကားရွိ မ်ားျပားလွေသာ လူတန္းစားမ်ားအၾကား ဆက္ဆံေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးေမာ္က ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းလင္းေျပာၾကားခဲ့သည္။ "ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားက ဦးေဆာင္ၿပီး အလုပ္သမားလယ္သမားမဟာမိတ္ကို အေျခခံေသာ ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီ အာဏာရွင္စနစ္တြင္ မိမိတို႕၏ပါတီသည္ အသိစိတ္ရွိရွိျဖင့္ အလုပ္သမားလူတန္းစားတခုလုံး၊ လယ္သမားထု တရပ္လုံးႏွင့္ ေတာ္လွန္ေသာ ပညာတတ္မ်ား၏က်ယ္ျပန္႕ေသာလူထုကို စည္းရုံးညီညြတ္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ရန္လိုသည္။ ၄င္းတို႕သည္ ထိုအာဏာရွင္စနစ္၏ ဦးေဆာင္အေျခခံအင္အားစုမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုသို႕ေသာ ညီညြတ္မႈမရွိပါက ထိုအာဏာရွင္စနစ္ကို က်စ္လစ္သိပ္သည္းေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ားကို အထီးက်န္ထားႏိုင္ေရးႏွင့္ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႕အင္အားစုႏွစ္ခုလုံးကို တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ လုံး၀ေျခမႈန္းႏိုင္ေရးအတြက္ ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပြဲအၿပီးတြင္ တိုးတက္ေသာ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို အရွိန္ျမွင့္တင္ႏိုင္ရန္၊ ျပည္ပနယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရန္၊ တရုတ္ႏိုင္ငံကို စိုက္ပ်ိဳးေရးႏိုင္ငံမွ စက္မႈႏိုင္ငံအျဖစ္ေျပာင္းလဲႏိုင္ရန္ႏွင့္ တရုတ္ႏိုင္ငံကို မဟာ ဆုိရွယ္လစ္ႏိုင္ငံအျဖစ္တည္ေဆာက္ရန္အတြက္ မိမိတို႕၏ ပါတီသည္ ၿမိဳ႕ေန ဓနရွင္ေပါက္စမ်ား ႏွင့္ မိမိတို႕ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသာ အမ်ိဳးသားဓနရွင္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ႏွင့္ ၄င္းတို႕၏ ပညာတတ္ႏွင္ ႏိုင္ငံေရးအုပ္စုမ်ားႏွင့္လည္း တတ္ႏိုင္သမွ်ညီညြတ္ရန္လိုသည္။၇၉
3. SOCIALIST CONSTRUCTION
The Russian Experience
Around the time of the October Revolution there were two types of pseudo-Marxist views with regard to the building of socialism.
One was the view represented by the Mensheviks and others that since capitalism had not advanced sufficiently and concentrated the means of production, particularly in agriculture, the proletariat should not capture power, but wait till capitalism had created the conditions for the simultaneous socialisation of all the means of production.
ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး
ရုရွားအေတြ႕အႀကံဳ
ေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရးကာလတ၀ိုက္တြင္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ မာ့က္စ္၀ါဒအတုအေရာင္ အျမင္ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။
အျမင္တခုကို မင္ရွီဗစ္မ်ားႏွင့္ အျခားသူမ်ားက ကိုယ္စားျပဳၿပီး အရင္းရွင္စနစ္သည္ လုံေလာက္စြာဖြံ႕ၿဖိဳးျခင္းမရွိေသးဘဲ အထူးသျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးတြင္ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ားကို စုစည္းႏိုင္ျခင္းမရွိေသးေသာေၾကာင့္ ပစၥည္းမဲ့မ်ားသည္ အာဏာကို သိမ္းမယူသင့္ဘဲ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ားအားလုံးကို တၿပိဳင္နက္ ဆိုရွယ္လစ္ပုံစံျပဳလုပ္ရန္ အေျခအေနမ်ားကို အရင္းရွင္စနစ္က ဖန္တီးေပးသည္အထိ ေစာင့္သင့္သည္ဟု ျမင္သည္။
The other view represented by the ‘Left’ Communists and others was that power should be captured and all the means of production immediately socialised even by means of expropriating the small and medium producers.
အျခားအျမင္တခုကို လက္၀ဲစြန္း ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ အျခားသူမ်ားက ကိုယ္စားျပဳၿပီး အာဏာကို သိမ္းယူသင့္ၿပီး အေသးစား၊ အလတ္စား ထုတ္လုပ္သူမ်ားကိုပင္ သိမ္းယူျခင္းျဖင့္ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ားအားလုံးကို ခ်က္ျခင္း ဆိုရွယ္လစ္ပုံစံေျပာင္းရမည္ဟု ျမင္သည္။
Lenin, in a struggle against these two trends, drew up the correct path for socialist construction. Stalin, in 1952, summarised it as follows: “Lenin’s answer may be briefly summed up as follows:
ထိုအယူအဆႏွစ္ခုကို လီနင္က တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ မွန္ကန္ေသာ လမ္းေၾကာင္းကို ေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၂ ခုနွစ္တြင္ စတာလင္က ေအာက္ပါအတိုင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္တင္ျပခဲ့သည္။ လီနင္၏ အေျဖကို ေအာက္ပါအတိုင္း အက်ဥ္း တင္ျပႏိုင္သည္။
a) Favourable conditions for the assumption of power should not be missed – the proletariat should assume power without waiting until capitalism succeeded in ruining the millions of small and medium individual producers.
(က) အာဏာကို ထိန္းခ်ဳပ္က်င့္သုံးရန္အတြက္ အလားအလာေကာင္းေသာ အေျခအေနမ်ားကို လက္လြတ္မခံသင္။ အေသးစား၊အလတ္စား ပုဂၢလိက ထုတ္လုပ္သူ သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို အရင္းရွင္စနစ္က စီမံသည္အထိ မေစာင့္ဘဲ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္ အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္သင့္သည္။
b) The means of production in industry should be expropriated and converted into public property;
(ခ) စက္မႈ က႑မွ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမာ်းကို သိမ္းယူသင့္ၿပီး ျပည္သူပိုင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသင့္သည္။
c) As to the small and medium individual producers, they should be gradually united in producers’ co-operatives, i.e., in large agricultural enterprises, collective farms;
(ဂ) အေသးစားအလတ္စား ပုဂၢလိက ထုတ္လုပ္သူမ်ားကို တျဖည္းျဖည္း အႀကီးစား စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္မ်ားႏွင့္ ဘုံလယ္မ်ားကဲ့သို႕ေသာ ကုန္ထုတ္သမ၀ါယမမ်ားတြင္ ေပါင္းစည္းေပးသင့္သည္။
d) Industry should be developed to the utmost and the collective farms should be placed on the modern technical basis of large-scale production, not expropriating them, but on the contrary generously supplying them with first-class tractors and other machines;
(ဃ) စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားကို အဆုံးစြန္အထိ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္သင့္ၿပီး ဘုံလယ္မ်ားကို သိမ္းယူျခင္းမျပဳဘဲ ၄င္းတို႕ကို ပထမတန္းစား ထြန္စက္မ်ားႏွင့္ အျခားစက္ရိယာမ်ား ရက္ရက္ေရာေရာေပးၿပီး အႀကီးစားထုတ္လုပ္မႈ၏ နည္းပညာ အေျခခံျဖစ္ေအာင္လုပ္သင့္သည္။
e) In order to ensure an economic bond between town and country, between industry and agriculture, commodity production (exchange through purchase and sale) should be preserved for a certain period, it being the form of economic tie with the town which is alone acceptable to the
peasants, and Soviet trade – state, co-operative, and collective-farm – should be developed to the full and the capitalists of all types and descriptions ousted from trading activity.
(င)ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈ (ေရာင္း၀ယ္ျခင္းျဖင့္ ကုန္စည္ဖလွယ္ျခင္း)သည္လယ္သမားမ်ားကို လက္ခံႏိုင္ေသာ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ဆက္စပ္မႈျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်းလက္ႏွင့္ၿမိဳ႕ျပ၊ စက္မႈႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးတို႕အၾကား စီးပြားေရးဆက္စပ္မႈရွိေစရန္ ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈ (ေရာင္း၀ယ္ျခင္းျဖင့္ ကုန္စည္ဖလွယ္ျခင္း) ကို အခ်ိန္ကာလတခုအထိ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားသင့္ၿပီး ဆိုကုန္သြယ္ေရး - ႏိုင္ငံေတာ္၊ သမ၀ါယမႏွင့္ ဘုံလယ္ေျမ - ကို အျပည္အ၀ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္သင့္ၿပီး အရင္းရွင္ အမ်ိဳးအစားမ်ား အားလုံး ကို ကုန္သြယ္မႈလုပ္ငန္းမွ ဖယ္ထုတ္ရမည္။
“The history of socialist construction in our country has shown that this path of development, mapped out by Lenin, has fully justified itself.”80
"မိမိတိုိ႕ႏိုင္ငံတြင္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးသည္ လီနင္ေဖၚထုတ္ခဲ့သည့္ ထိုသို႕ေသာ တိုးတက္မႈလမ္းေၾကာင္းကို ျပသေနၿပီး အျပည့္အ၀ မွန္ကန္ေၾကာင္း ျပသေနသည္။" ၈၀
Though the first two steps, the seizure of power and the ‘expropriation of the expropriators’, was completed in the first few months itself, the process of socialist construction could not be taken up immediately because of the extremely difficult conditions of all-sided enemy attack faced by the first proletarian state. It had to go through a process of emergency measures called ‘War Communism’ during the civil war, up to 1920. After victory in the civil war, there was a period of economic restoration, during which concessions were given to certain sections under the New Economic Policy (NEP). Thus this period from the revolution up to 1925 was mainly a period of consolidation and preparation.
ပထမ အဆင့္ႏွစ္ခုျဖစ္ေသာ အာဏာသိမ္းယူျခင္းႏွင့္ သိမ္းယူထားေသာသူမ်ားထံမွ ျပန္လည္ သိမ္းယူျခင္း ကို ပထပ လအနည္းငယ္အတြင္း ၿပီးစီးခဲ့ေသာ္လည္း ပထမဆုံး ပစၥည္းမဲ့ႏိုင္ငံေတာ္ ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ ဖက္ေပါင္းစုံမွ ရန္သူမ်ားမ်ား၏ တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ လြန္စြာခက္ခဲသည့္ အေျခအေနေၾကာင့္ ဆိုရွယ္သစ္တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကို ခ်က္ျခင္းလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္းမရွိေပ။ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးသည္ ျပည္တြင္းစစ္ကာလ ၁၉၂၀ အထိ စစ္အတြင္းကြန္ျမဴနစ္ စနစ္ဟူသည့္ အေရးေပၚ လုပ္ငန္းမ်ား အဆင့္ဆင့္ကို ျဖတ္သန္းေနရသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ကို ေအာင္ႏိုင္ၿပီးေနာက္ စီးပြားေရး ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းေရး ကာလတခုရွိခဲ့ၿပီး ထိုကာလအတြင္း စီပြားေရးမူ၀ါဒသစ္အရ လိုက္ေလွ်ာမႈမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၁၉၂၅ ခုႏွစ္အထိ ေတာ္လွန္ေရး၏ ထိုကာလ သည္ က်စ္လစ္သိပ္သည္းေအာင္လုပ္ေဆာင္ေရးႏွင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကာလျဖစ္ခဲ့သည္။
The History of the CPSU (B) describes the political essence of this period as follows: “In October 1917 the working class had vanquished capitalism politically, by establishing its own political dictatorship. Since then the Soviet Government had been taking every measure to shatter the economic power of capitalism and to create conditions for the building of a Socialist economic system. These measures were: the expropriation of the capitalists and landlords; the conversion of the land, factories, mills, railways and the banks into public property; the adoption of the New Economic Policy; the building up of a state-owned Socialist industry; and the application of Lenin’s co-operative plan. Now the main task was to proceed to build a new, Socialist economic system all over the country and thus smash capitalism economically as well.”81
ဆိုဗီယက္ ယူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သမိုင္းက ထိုကာလ၏ အႏွစ္သာရကို ေအာက္ပါအတိုင္းေဖၚျပသည္။ "၁၉၁၇ ေအာက္တိုဘာလတြင္ အလုပ္သမားလူတန္းစားသည္ ၄င္းတို႕၏ အာဏာရွင္စနစ္ကို ထူေထာင္ျခင္းျဖင့္ အရင္းရွင္စနစ္ကို ႏိုင္ငံေရးအရ အၿပီးအျပတ္ ေခ်မႈန္းခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ၿပီး ဆိုဗီယက္အစိုးရသည္ အရင္းရွင္စနစ္၏ စီးပြားေရး အာဏာကို တစစီေခ်မႈန္းပစ္ရန္ ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး စနစ္ကို တည္ေထာင္ရန္အတြက္ အေျခအေနမ်ားကို ဖန္တီးရန္ လုပ္ငန္းမ်ားအားလုံးကို ေဆာင္ရြက္ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အရင္းရွင္မ်ားႏွင့္ ေျမရွင္မ်ား၏ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားကို သိမ္းယူျခင္း၊ ေျမ၊ စက္ရုံမ်ားရထားလမ္းမ်ား၊ ဘဏ္မ်ားကို ျပည္သူပိုင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ျခင္း၊ စီးပြားေရးမူ၀ါဒ ခ်မွတ္ျခင္း၊ ႏိုင္ငံပိုင္ ဆိုရွယ္လစ္ စက္မႈလုပ္ငန္း ထူေထာင္ျခင္း၊ လီနင္၏ သမ၀ါယမ စီမံကိန္းကို က်င့္သုံးျခင္းတို႔ပါ၀င္သည္။ ထိုအခါတြင္ အဓိက လုပ္ငန္းတာ၀န္မွာ တႏိုင္ငံလုံးတြင္ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး စနစ္သစ္ကို ထူေထာင္ရန္ျဖစ္ၿပီး ထို႕ေၾကာင့္ အရင္းရွင္စနစ္ကို စီးပြားေရးအရ ေခ်မႈန္းပစ္သည္။
Socialist Industrialisation: The Soviet Union was at that time still a relatively backward agrarian country with two-thirds of the total production coming from agriculture and only one-third from industry. Further being the first socialist state, the question of being economically independent of imperialism was of central importance. Therefore the path of socialist construction had to firstly concentrate on socialist industrialisation. In Stalin’s words, “The conversion of our country from an agrarian into an industrial country able to produce the machinery it needs by its own efforts-that is the essence, the basis of our general line.”82 Thus the main focus was on heavy industry which would produce machines for other industries and for agriculture.
ဆိုရွယ္လစ္ စက္မႈလုပ္ငန္း တည္ေထာင္ျခင္း - ထိုစဥ္က ဆိုဗီယက္ယူနီယံသည္ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ ေခတ္ေနာက္က်ေသာ စိုက္ပ်ိဳးေရးႏိုင္ငံသာျဖစ္ေနေသးၿပီး ထုတ္လုပ္မႈ၏ သုံးပုံႏွစ္ပုံကို လယ္ယာလုပ္ငန္းမွ ထုတ္လုပ္ၿပီး သုံပုံတပုံကိုသာ စက္မႈလုပ္ငန္းက ထုတ္လုပ္သည္။ ထို႕အျပင္ ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္မွ စီးပြားေရးအရ လြတ္လပ္ေရး ျပႆနာမွာ လြန္စြာအေရးပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးလမ္းေၾကာင္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္ စက္မႈလုပ္ငန္းထူေထာင္ေရးကို ပထမဦးစားေပး အာရုံစိုက္သည္။ စတာလင္က " မိမိတို႕ႏိုင္ငံကို စိုက္ပ်ိဳးေရးႏိုင္ငံမွ မိမိတို႕လိုေသာ စက္ကိရိယာမ်ား မိမိအားထုတ္မႈျဖင့္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ေသာ စက္မႈႏိုင္ငံသို႕ေျပာင္းလဲႏိုင္ေရးသည္ အႏွစ္သာရ ႏွင့္ မိမိတို႕၏ ေယဘုံယ်လမ္းေၾကာင္း၏ အေျခခံျဖစ္သည္" ဟုေျပာၾကားခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အဓိက အာရုံစိုက္ေသာ နယ္ပယ္မွာ အျခားစက္မႈႏွင့္ လယ္ယာလုပ္ငန္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ စက္ယႏၱရားမ်ားထုတ္လုပ္ႏိုင္သည့္ အႀကီးစား စက္မႈလုပ္ငန္းျဖစ္သည္။
This policy was a major success and built a strong industrial base independent of imperialism. It also enabled the defence of the socialist base in the World War II. Also industry expanded at a pace several times faster than the most advanced imperialist countries thus proving the immense superiority of the socialist system.
ထိုမူ၀ါဒသည္ အေရးပါေသာ ေအာင္ျမင္မႈျဖစ္ခဲ့ၿပီး နယ္ခ်ဲ႕စနစ္မွ လြတ္လပ္အမွီခိုကင္းေသာ ခိုင္မာသည့္ စက္မႈအေျခခံကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုမူ၀ါဒသည္ ပထမ ကမၻာစစ္အတြင္ ဆိုရွယ္လစ္ အေျခခံနယ္ေျမကို ကာကြယ္ရန္လည္း တတ္ႏိုင္ေစခဲ့သည္။စက္မႈလုပ္ငန္းသည္လည္း တိုးတက္ေသာ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံမ်ားထက္ အဆမ်ားစြာ ပိုမိုလွ်င္ျမန္ေသာ ႏႈန္းျဖင့္ ႀကီးထြားလာကာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ အသာစီးရမႈကို သက္ေသျပႏိုင္ခဲ့သည္။
However, “due to special emphasis on priority development of heavy industry, agriculture was neglected in the plans.”“ Thus just before the World War II, industrial production was 908.8% of the industrial production just before the World War I. However the corresponding figure for grain production was only 118.6%. This showed a retarded growth of agriculture as compared to industry. Similarly, “between 1925 and 1958 production of the means of production in the Soviet Union in- creased 103 times, while consumer goods increased 15.6 times.”83 Mao, in his Critique of Soviet Economics, criticised this emphasis and called for concurrent promotion of industry and agriculture as well as light and heavy industry.
သို႕ေသာ္ အႀကီးစားစက္မႈလုပ္ငန္းတိုးတက္ေရးကို အထူးအေလးထားဦးစားေပးလုပ္ကိုင္ေသာေၾကာင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို ထိုမူ၀ါဒ၏ စီမံကိန္းမ်ားတြင္ လွ်စ္လွ်ူရႈထားခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ မတိုင္မီေလးတြင္ စက္မႈကုန္ထုတ္လုပ္မႈသည္ ပထမကမၻာစစ္မတိုင္မီက စက္မႈထုတ္လုပ္မႈ၏ ၉၀၈.၈ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိလာသည္။ သို႕ေသာ္ သီးႏွံထုတ္လုပ္မႈအတြက္ အလားတူ ကိန္းဂဏန္းမ်ားမွာ ၁၁၈.၆ ရာခိုင္ႏႈန္းသာရွိသည္။ ထိုအခ်က္က စက္မႈလုပ္ငန္းတိုးတက္မႈႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းတိုးတက္မႈ တုန္႕ဆိုင္းေနေၾကာင္းျပသေနသည္။ အလားတူစြာပင္ ၁၉၂၅ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၅၈အတြင္း ဆိုဗီယက္ယူနီယံတြင္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ား ၁၀၃ ဆ တိုးလာၿပီး လူသုံးကုန္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္မႈ ၁၅.၆ ရာခိုင္ႏႈန္းတိုးတက္သည္။၈၃ ထိုသို႕စက္မႈအေလးေပးျခင္းကို ေမာ္က သူ၏ ဆိုဗီယက္စီးပြားေရးအေပၚေ၀ဖန္မႈ စာတမ္းတြင္ ေ၀ဖန္ခဲ့ၿပီး စက္မႈႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရး တၿပိဳင္နက္ တိုးတက္မႈႏွင့္ အေသးစားႏွင့္အႀကီးစား စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား တၿပိဳင္နက္ အေလးထားေရးကို ေတာင္းဆိုသည္။
Collectivisation of Agriculture: The preliminary step in this process was taken in the restoration period itself with the initiation of cooperatives among small and medium peasants. However due to the resistance of the kulaks (rich farmers) there was not much advancement in this process. Further the kulaks had taken a position of active opposition and sabotage of the socialist construction process. “They refused en masse to sell to the Soviet state their grain surpluses, of which they had considerable hoards. They resorted to terrorism against the collective farmers, against Party workers and government officials in the countryside, and burned down collective farms
(င)ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈ (ေရာင္း၀ယ္ျခင္းျဖင့္ ကုန္စည္ဖလွယ္ျခင္း)သည္လယ္သမားမ်ားကို လက္ခံႏိုင္ေသာ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ဆက္စပ္မႈျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်းလက္ႏွင့္ၿမိဳ႕ျပ၊ စက္မႈႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးတို႕အၾကား စီးပြားေရးဆက္စပ္မႈရွိေစရန္ ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈ (ေရာင္း၀ယ္ျခင္းျဖင့္ ကုန္စည္ဖလွယ္ျခင္း) ကို အခ်ိန္ကာလတခုအထိ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားသင့္ၿပီး ဆိုကုန္သြယ္ေရး - ႏိုင္ငံေတာ္၊ သမ၀ါယမႏွင့္ ဘုံလယ္ေျမ - ကို အျပည္အ၀ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္သင့္ၿပီး အရင္းရွင္ အမ်ိဳးအစားမ်ား အားလုံး ကို ကုန္သြယ္မႈလုပ္ငန္းမွ ဖယ္ထုတ္ရမည္။
“The history of socialist construction in our country has shown that this path of development, mapped out by Lenin, has fully justified itself.”80
"မိမိတိုိ႕ႏိုင္ငံတြင္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးသည္ လီနင္ေဖၚထုတ္ခဲ့သည့္ ထိုသို႕ေသာ တိုးတက္မႈလမ္းေၾကာင္းကို ျပသေနၿပီး အျပည့္အ၀ မွန္ကန္ေၾကာင္း ျပသေနသည္။" ၈၀
Though the first two steps, the seizure of power and the ‘expropriation of the expropriators’, was completed in the first few months itself, the process of socialist construction could not be taken up immediately because of the extremely difficult conditions of all-sided enemy attack faced by the first proletarian state. It had to go through a process of emergency measures called ‘War Communism’ during the civil war, up to 1920. After victory in the civil war, there was a period of economic restoration, during which concessions were given to certain sections under the New Economic Policy (NEP). Thus this period from the revolution up to 1925 was mainly a period of consolidation and preparation.
ပထမ အဆင့္ႏွစ္ခုျဖစ္ေသာ အာဏာသိမ္းယူျခင္းႏွင့္ သိမ္းယူထားေသာသူမ်ားထံမွ ျပန္လည္ သိမ္းယူျခင္း ကို ပထပ လအနည္းငယ္အတြင္း ၿပီးစီးခဲ့ေသာ္လည္း ပထမဆုံး ပစၥည္းမဲ့ႏိုင္ငံေတာ္ ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ ဖက္ေပါင္းစုံမွ ရန္သူမ်ားမ်ား၏ တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ လြန္စြာခက္ခဲသည့္ အေျခအေနေၾကာင့္ ဆိုရွယ္သစ္တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကို ခ်က္ျခင္းလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္းမရွိေပ။ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးသည္ ျပည္တြင္းစစ္ကာလ ၁၉၂၀ အထိ စစ္အတြင္းကြန္ျမဴနစ္ စနစ္ဟူသည့္ အေရးေပၚ လုပ္ငန္းမ်ား အဆင့္ဆင့္ကို ျဖတ္သန္းေနရသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ကို ေအာင္ႏိုင္ၿပီးေနာက္ စီးပြားေရး ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းေရး ကာလတခုရွိခဲ့ၿပီး ထိုကာလအတြင္း စီပြားေရးမူ၀ါဒသစ္အရ လိုက္ေလွ်ာမႈမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၁၉၂၅ ခုႏွစ္အထိ ေတာ္လွန္ေရး၏ ထိုကာလ သည္ က်စ္လစ္သိပ္သည္းေအာင္လုပ္ေဆာင္ေရးႏွင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကာလျဖစ္ခဲ့သည္။
The History of the CPSU (B) describes the political essence of this period as follows: “In October 1917 the working class had vanquished capitalism politically, by establishing its own political dictatorship. Since then the Soviet Government had been taking every measure to shatter the economic power of capitalism and to create conditions for the building of a Socialist economic system. These measures were: the expropriation of the capitalists and landlords; the conversion of the land, factories, mills, railways and the banks into public property; the adoption of the New Economic Policy; the building up of a state-owned Socialist industry; and the application of Lenin’s co-operative plan. Now the main task was to proceed to build a new, Socialist economic system all over the country and thus smash capitalism economically as well.”81
ဆိုဗီယက္ ယူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သမိုင္းက ထိုကာလ၏ အႏွစ္သာရကို ေအာက္ပါအတိုင္းေဖၚျပသည္။ "၁၉၁၇ ေအာက္တိုဘာလတြင္ အလုပ္သမားလူတန္းစားသည္ ၄င္းတို႕၏ အာဏာရွင္စနစ္ကို ထူေထာင္ျခင္းျဖင့္ အရင္းရွင္စနစ္ကို ႏိုင္ငံေရးအရ အၿပီးအျပတ္ ေခ်မႈန္းခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ၿပီး ဆိုဗီယက္အစိုးရသည္ အရင္းရွင္စနစ္၏ စီးပြားေရး အာဏာကို တစစီေခ်မႈန္းပစ္ရန္ ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး စနစ္ကို တည္ေထာင္ရန္အတြက္ အေျခအေနမ်ားကို ဖန္တီးရန္ လုပ္ငန္းမ်ားအားလုံးကို ေဆာင္ရြက္ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အရင္းရွင္မ်ားႏွင့္ ေျမရွင္မ်ား၏ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားကို သိမ္းယူျခင္း၊ ေျမ၊ စက္ရုံမ်ားရထားလမ္းမ်ား၊ ဘဏ္မ်ားကို ျပည္သူပိုင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ျခင္း၊ စီးပြားေရးမူ၀ါဒ ခ်မွတ္ျခင္း၊ ႏိုင္ငံပိုင္ ဆိုရွယ္လစ္ စက္မႈလုပ္ငန္း ထူေထာင္ျခင္း၊ လီနင္၏ သမ၀ါယမ စီမံကိန္းကို က်င့္သုံးျခင္းတို႔ပါ၀င္သည္။ ထိုအခါတြင္ အဓိက လုပ္ငန္းတာ၀န္မွာ တႏိုင္ငံလုံးတြင္ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး စနစ္သစ္ကို ထူေထာင္ရန္ျဖစ္ၿပီး ထို႕ေၾကာင့္ အရင္းရွင္စနစ္ကို စီးပြားေရးအရ ေခ်မႈန္းပစ္သည္။
Socialist Industrialisation: The Soviet Union was at that time still a relatively backward agrarian country with two-thirds of the total production coming from agriculture and only one-third from industry. Further being the first socialist state, the question of being economically independent of imperialism was of central importance. Therefore the path of socialist construction had to firstly concentrate on socialist industrialisation. In Stalin’s words, “The conversion of our country from an agrarian into an industrial country able to produce the machinery it needs by its own efforts-that is the essence, the basis of our general line.”82 Thus the main focus was on heavy industry which would produce machines for other industries and for agriculture.
ဆိုရွယ္လစ္ စက္မႈလုပ္ငန္း တည္ေထာင္ျခင္း - ထိုစဥ္က ဆိုဗီယက္ယူနီယံသည္ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ ေခတ္ေနာက္က်ေသာ စိုက္ပ်ိဳးေရးႏိုင္ငံသာျဖစ္ေနေသးၿပီး ထုတ္လုပ္မႈ၏ သုံးပုံႏွစ္ပုံကို လယ္ယာလုပ္ငန္းမွ ထုတ္လုပ္ၿပီး သုံပုံတပုံကိုသာ စက္မႈလုပ္ငန္းက ထုတ္လုပ္သည္။ ထို႕အျပင္ ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္မွ စီးပြားေရးအရ လြတ္လပ္ေရး ျပႆနာမွာ လြန္စြာအေရးပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးလမ္းေၾကာင္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္ စက္မႈလုပ္ငန္းထူေထာင္ေရးကို ပထမဦးစားေပး အာရုံစိုက္သည္။ စတာလင္က " မိမိတို႕ႏိုင္ငံကို စိုက္ပ်ိဳးေရးႏိုင္ငံမွ မိမိတို႕လိုေသာ စက္ကိရိယာမ်ား မိမိအားထုတ္မႈျဖင့္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ေသာ စက္မႈႏိုင္ငံသို႕ေျပာင္းလဲႏိုင္ေရးသည္ အႏွစ္သာရ ႏွင့္ မိမိတို႕၏ ေယဘုံယ်လမ္းေၾကာင္း၏ အေျခခံျဖစ္သည္" ဟုေျပာၾကားခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အဓိက အာရုံစိုက္ေသာ နယ္ပယ္မွာ အျခားစက္မႈႏွင့္ လယ္ယာလုပ္ငန္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ စက္ယႏၱရားမ်ားထုတ္လုပ္ႏိုင္သည့္ အႀကီးစား စက္မႈလုပ္ငန္းျဖစ္သည္။
This policy was a major success and built a strong industrial base independent of imperialism. It also enabled the defence of the socialist base in the World War II. Also industry expanded at a pace several times faster than the most advanced imperialist countries thus proving the immense superiority of the socialist system.
ထိုမူ၀ါဒသည္ အေရးပါေသာ ေအာင္ျမင္မႈျဖစ္ခဲ့ၿပီး နယ္ခ်ဲ႕စနစ္မွ လြတ္လပ္အမွီခိုကင္းေသာ ခိုင္မာသည့္ စက္မႈအေျခခံကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုမူ၀ါဒသည္ ပထမ ကမၻာစစ္အတြင္ ဆိုရွယ္လစ္ အေျခခံနယ္ေျမကို ကာကြယ္ရန္လည္း တတ္ႏိုင္ေစခဲ့သည္။စက္မႈလုပ္ငန္းသည္လည္း တိုးတက္ေသာ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံမ်ားထက္ အဆမ်ားစြာ ပိုမိုလွ်င္ျမန္ေသာ ႏႈန္းျဖင့္ ႀကီးထြားလာကာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ အသာစီးရမႈကို သက္ေသျပႏိုင္ခဲ့သည္။
However, “due to special emphasis on priority development of heavy industry, agriculture was neglected in the plans.”“ Thus just before the World War II, industrial production was 908.8% of the industrial production just before the World War I. However the corresponding figure for grain production was only 118.6%. This showed a retarded growth of agriculture as compared to industry. Similarly, “between 1925 and 1958 production of the means of production in the Soviet Union in- creased 103 times, while consumer goods increased 15.6 times.”83 Mao, in his Critique of Soviet Economics, criticised this emphasis and called for concurrent promotion of industry and agriculture as well as light and heavy industry.
သို႕ေသာ္ အႀကီးစားစက္မႈလုပ္ငန္းတိုးတက္ေရးကို အထူးအေလးထားဦးစားေပးလုပ္ကိုင္ေသာေၾကာင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို ထိုမူ၀ါဒ၏ စီမံကိန္းမ်ားတြင္ လွ်စ္လွ်ူရႈထားခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ မတိုင္မီေလးတြင္ စက္မႈကုန္ထုတ္လုပ္မႈသည္ ပထမကမၻာစစ္မတိုင္မီက စက္မႈထုတ္လုပ္မႈ၏ ၉၀၈.၈ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိလာသည္။ သို႕ေသာ္ သီးႏွံထုတ္လုပ္မႈအတြက္ အလားတူ ကိန္းဂဏန္းမ်ားမွာ ၁၁၈.၆ ရာခိုင္ႏႈန္းသာရွိသည္။ ထိုအခ်က္က စက္မႈလုပ္ငန္းတိုးတက္မႈႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းတိုးတက္မႈ တုန္႕ဆိုင္းေနေၾကာင္းျပသေနသည္။ အလားတူစြာပင္ ၁၉၂၅ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၅၈အတြင္း ဆိုဗီယက္ယူနီယံတြင္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ား ၁၀၃ ဆ တိုးလာၿပီး လူသုံးကုန္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္မႈ ၁၅.၆ ရာခိုင္ႏႈန္းတိုးတက္သည္။၈၃ ထိုသို႕စက္မႈအေလးေပးျခင္းကို ေမာ္က သူ၏ ဆိုဗီယက္စီးပြားေရးအေပၚေ၀ဖန္မႈ စာတမ္းတြင္ ေ၀ဖန္ခဲ့ၿပီး စက္မႈႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရး တၿပိဳင္နက္ တိုးတက္မႈႏွင့္ အေသးစားႏွင့္အႀကီးစား စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား တၿပိဳင္နက္ အေလးထားေရးကို ေတာင္းဆိုသည္။
Collectivisation of Agriculture: The preliminary step in this process was taken in the restoration period itself with the initiation of cooperatives among small and medium peasants. However due to the resistance of the kulaks (rich farmers) there was not much advancement in this process. Further the kulaks had taken a position of active opposition and sabotage of the socialist construction process. “They refused en masse to sell to the Soviet state their grain surpluses, of which they had considerable hoards. They resorted to terrorism against the collective farmers, against Party workers and government officials in the countryside, and burned down collective farms
and state granaries”8° In 1927, due to this sabotage, the marketed share of the harvest was only 37% of the pre-war figure. Thus the Party, in that year took the decision to launch an offensive to break the resistance of the kulaks. Relying on the poor peasants and allying with the middle peasants, the Party was able to achieve success in grain-purchasing and take ahead the collectivisation process. However the major advance came from the end of 1929.
စိုက္ပ်ိဳးေရးကို ဘုံလယ္စနစ္သို႕ ကူးေျပာင္းျခင္း - ဤလုပ္ငန္းအဆင့္ဆင့္၏ ကနဦး ေျခလွမ္းကို လယ္သမားငယ္မ်ားႏွင့္ အလယ္အလတ္လယ္သမားမ်ားအၾကားတြင္ သမ၀ါယမ အစီအစဥ္မ်ား ခ်မွတ္ျခင္းျဖင့္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေခတ္အတြင္းက လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ကူးလက္ေခၚ ခ်မ္းသာေသာ လယ္သမားမ်ား၏ ဆန္႕က်င္မႈေၾကာင့္ ထိုလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ တိုးတက္မႈ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိေပ။ ထို႕အျပင္ ထိုခ်မ္းသာေသာ လယ္သမားမ်ားသည္ ဆိုရွယ္လစ္ တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကို တက္ၾကြစြာ ဆန္႕က်င္ၿပီး အဖ်က္လုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္သည့္ အေနအထားကို ယူထားသည္။ "၄င္းတို႕သည္ ဆိုဗီယက္ႏိုင္ငံေတာ္သို႕ ၄င္းတို႕တြင္ ႀကီးမားစြာ သိုေလွာင္ထားေသာ သီးႏွံမ်ားေရာင္းခ်ေရးကို အလုံးအရင္းျဖင့္ ျငင္းဆန္ၾကသည္။ ၄င္းတို႕သည္ ေက်းလက္ေဒသမွ ဘုံလယ္သမားမ်ား၊ ပါတီအလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ အစိုးရအရာရွိမ်ားကို အၾကမ္းဖက္သည့္ နည္းလမ္းမ်ားကိုလည္း က်င့္သုံးၿပီး ဘုံလယ္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံပိုင္ သီးႏွံသိုေလွာင္ရုံမ်ားကို မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးၾကသည္။၈၀ ထို အဖ်က္ုလုပ္ငန္းမ်ားေၾကာင့္ ၁၉၂၇ ခုႏွစ္တြင္ သီးႏွံရိတ္သိမ္းမႈ ေဈကြက္ေ၀စုမွာ စစ္မတိုင္မီက အေျခအေန၏ ၃၇ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ရွိေတာ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပါတီသည္ ကူးလက္မ်ား၏ခုခံမႈကို ေခ်မႈန္းေရးထိုးစစ္စတင္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ထိုႏွစ္တြင္ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ဆင္းရဲေသာ လယ္သမားမ်ားကို အေျခခံၿပီး အလယ္အလတ္လယ္သမားမ်ားႏွင့္ မဟာမိတ္ဖြဲ႕ကာ ပါတီသည္ သီးႏွံ၀ယ္ယူေရးကို ေအာင္ျမင္စြာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ဘုံလယ္စနစ္သုိ႕ ကူးေျပာင္းျခင္းကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ အဓိကက်ေသာ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကိုမူ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္ကုန္မွသာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
It is described in the History of the CPSU(B) in the following manner: “Prior to 1929, the Soviet Government had pursued a policy of restricting the kulaks. .... The effect of this policy was to arrest the growth of the kulak class, some sections of which, unable to withstand the pressure of these restrictions, were forced out of business and ruined. But this policy did not destroy the economic foundations of the kulaks as a class, nor did it tend to eliminate them. This policy was essential up to a certain time, that is, as long as the collective farms and state farms were still weak and unable to replace the kulaks in the production of grain:”
ထိုအေျခအေနကို ဆိုဗီယက္ယူနီယံကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သမိုင္း (ေဘာ္လ္ရွီဗစ္) တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္းေဖၚျပထားသည္။ "၁၉၂၉ ခုႏွစ္မတိုင္မီက ဆိုဗီယက္အစိုးရသည္ ကူလက္မ်ားကို ကန္႕သတ္သည့္ မူ၀ါဒကို အေကာင္အထည္ေဖၚခဲ့သည္။ ထို မူ၀ါဒ၏ သက္ေရာက္မႈမွာ ကူးလက္လူတန္းစား ႀကီးထြားမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ျဖစ္ၿပီး ထိုကူလက္မ်ားအနက္ အခ်ိဳ႕သည္ ထိုကန္႕သတ္ခ်က္မ်ား၏ ဖိအားကို မခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ လုပ္ငန္းမ်ားရပ္ဆိုင္းကာ စီးပြားပ်က္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုမူ၀ါဒသည္ ကူးလက္မ်ားကို လူတန္းစားတခုျဖစ္ေစသည့္ စီးပြားေရးအေျခခံကို ဖ်က္ဆီးျခင္းမရွိသလို ၄င္းတို႕ကို အျမစ္ျဖတ္သုတ္သင္ႏိုင္ျခင္းလည္း မရွိခဲ့ေပ။ ထိုမူ၀ါဒသည္ အခ်ိန္ကာလတခုအထိ၊ ဘုံလယ္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္လယ္ယာမ်ား အားနည္းေနသည့္အခ်ိန္အထိသာ အေရးပါခဲ့ၿပီး သီးႏွံထုတ္လုပ္မႈတြင္ ကူးလက္မ်ားကို အစားထိုးႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။"
“At the end of 1929, with the growth of the collective farms and the state farms, the Soviet Government turned sharply from this policy to the policy of eliminating the kulaks, of destroying them as a class. It repealed the laws on the renting of land and the hiring of labour, thus depriving the kulaks both of land and of hired labourers. It lifted the ban on the expropriation of the kulaks. It permitted the peasants to confiscate cattle, machines and other farm property from the kulaks for the benefit of the collective farms. The kulaks were expropriated. They were expropriated just as the capitalists had been expropriated in the sphere of industry in 1918, with this difference, however, that the kulaks’ means of production did not pass into the hands of the state, but into the hands of the peasants united in the collective farms.”
" ၁၉၂၉ ခုႏွစ္ကုန္တြင္ ဘုံလယ္ယာမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္လယ္ယာမ်ား ႀကီးထြားလာျခင္းႏွင့္အတူ ဆိုဗီယက္အစိုးရသည္ ထိုမူ၀ါဒမွ ကူးလက္မ်ားကို အျမစ္ျဖတ္ေရးႏွင့္ ၄င္းတို႕ကိုလူတန္းစာတခုအျဖစ္မွ ဖ်က္သိမ္းေရးစသည့္ မူ၀ါဒသို႕ ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲလိုက္သည္။ အစိုးရသည္ ေျမအငွားခ်ထားျခင္းနွင့္ အလုပ္သမားငွားရန္းသည့္ ဥပေဒမ်ားကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ေသာေၾကာင့္ ကူးလက္မ်ားသည္ ေျမကိုသာမက ၄င္းတို႕ငွားယူထားေသာ လုပ္အားမ်ားကိုပါ ရုတ္သိမ္းခံလိုက္ရသည္။ ကူးလက္မ်ား၏ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားကို သိမ္းယူျခင္းမႈပိတ္ပင္ျခင္းကို ရုတ္သိမ္းလိုက္သည္။ အစိုးရသည္ ဘုံလယ္ယာေျမမ်ား၏ အက်ိဳးအတြက္ ကူးလက္မ်ား၏ ကၽြဲႏြားမ်ား၊ စက္ကိရိယာမ်ားႏွင့္ အျခားလယ္ယာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားကို သိမ္းယူခြင့္ လယ္သမားမ်ားကို ေပးခဲ့သည္။ ကူးလက္မ်ားသည္ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ား သိမ္းဆည္းခံရသည္။၁၉၁၈ ခုႏွစ္က စပ္မႈနယ္ပယ္တြင္ အရင္းရွင္မ်ားပိုင္ဆိုင္မႈ သိမ္းဆည္းခံရသကဲ့သို႕ပင္ ကူးလက္မ်ားလည္း ပိုင္ဆိုိင္မႈ သိမ္းဆည္းခံၾကရေသာ္လည္း ကူးလက္မ်ား၏ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္က သိမ္းယူျခင္းမျပဳဘဲ ဘုံလယ္မ်ားမွ ညီညြတ္ေသာ လယ္သမားမ်ား၏လက္သို႕ လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့သည့္ အခ်က္သာ ကြာျခားသည္။
“This was a profound revolution,....” “This revolution, at one blow, solved three fundamental problems of Socialist construction:
a) It eliminated the most numerous class of exploiters in our country, the kulak class, the mainstay of capitalist restoration;
b) It transferred the most numerous labouring class in our country, peasant class, from the path of individual farming, which breeds capitalism, to the path of co-operative, collective, Socialist farming;
c) It furnished the Soviet regime with a Socialist base in agriculture – most extensive and vitally necessary, yet least developed, branch of national economy.”85
"၄င္းသည္ ေလးနက္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးတခုျဖစ္သည္။ ထိုေတာ္လွန္ေရးသည္ ထိုးႏွက္ခ်က္တခုတည္းႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး၏ အေျခခံျပႆနာ သုံးခုကို ေျဖရွင္းလိုက္သည္။
(က) ၄င္းသည္ အရင္ရွင္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး၏ အေရးအပါဆုံးျဖစ္ေသာ မိမိတို႕ႏိုင္ငံရွိ အေရအတြက္အမ်ားဆုံး ေသြးစုတ္သူလူတန္းစားျဖစ္သည့္ ကူလက္ လူတန္းစားကို အျမစ္ျဖတ္သုတ္သင္လိုက္သည္။
(ခ) ၄င္းသည္ မိမိတို႕ႏိုင္ငံတြင္ အေရအတြက္ အမ်ားဆုံး လုပ္အားစိုက္ထုတ္သူလူတန္းစားျ
(ဂ) ၄င္းသည္ အက်ယ္ျပန္႕ဆုံးႏွင့္ အေရးအပါဆုံးလိုအပ္ေနေသာ္လည္း ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အနည္းဆုံး ျဖစ္ေနေသးေသာ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရး အစိတ္အပိုင္းျဖစ္သည့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးက႑မွ ဆိုရွယ္လစ္အေျခခံရွိေသာ ဆိုဗီယက္စနစ္ကို အေထာက္အကူျပဳသည္။
This step-by-step plan was adopted for the implementation of this policy. Depending on the conditions in various regions different rates of collectivisation were established and the targeted year for completion of the collectivisation was fixed. The production of tractors, harvesters and other agricultural machinery was increased manifold. State loans and collective farms were doubled in the first year itself. The process of collectivisation despite some errors, advanced rapidly towards success.
ထို အဆင့္ဆင့္ေသာ စီမံကိန္းကို ထိုမူ၀ါဒကို အေကာင္အထည္ေဖၚျခင္းျဖင့္ က်င့္သုံးခဲ့သည္။ ေဒသအသီးသီးမွ အေျခအေနမ်ားေပၚမူတည္ၿပီး ဘုံလယ္စနစ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲျခင္
Victory of Socialism and Preliminary Conditions for Transition to Communism: With the victory of the collectivisation movement, the Party announced the victory of socialism. In January 1933, Stalin announced that, “The victory of Socialism in all branches of the national economy abolished the exploitation of man by man.”86 In January 1934, the 17th Party Congress Report declared that, “the socialist form of social economic structure – now holds undivided sway and is the sole commanding force in the whole national economy.”87 The absence of any antagonistic classes was later repeatedly stressed while presenting the Constitution in 1936 and in later Political Reports.
ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ေအာင္ပြဲႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္သို႕အကူးအေျပာင္း ကနဦးအေျခအေနမ်ား - ဘုံလယ္ယာႏွင့္ ဘုံလုပ္ငန္းမ်ားထူေထာင္ေရးလႈပ္
In his Economic Problems of Socialism in the USSR, Stalin further asserted that, the antithesis between town and country, and between mental and physical labour, that Marx and Engels had talked about, had been abolished, and that, the antagonism of interests between them had disappeared.
မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕ေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ ေက်းလက္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပအၾကား၊ ရုပ္ပိုင္းအလုပ္ႏွင့္ စိတ္ပိုင္းအလုပ္အၾကား ဆန္႕က်င္ကြဲလြဲမႈကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ၄င္းတို႕အၾကား အက်ိဳးစီးပြားမ်ား ဆန္က်င္မႈ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီဟု စတာလင္က သူ၏ ဆိုဗီယက္ယူနီယံမွ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး ျပႆနာမ်ား စာတမ္းတြင္ ေရးသားခဲ့သည္။
What remained however was the need to eliminate the essential distinction between agriculture and industry – i.e., to abolish “the fact that whereas in industry we have public ownership of the means of production and the product of industry, in agriculture we have not public, but group, collective-farm ownership”88; and the need to eliminate the essential distinction between mental and physical labour – i.e., to raise “the cultural and technical level of the workers to that of the technical personnel”.88
သို႕ေသာ္ က်န္ရွိေနေသးသည္မွာ စို္က္ပ်ိဳးေရးနွင့္ စက္မႈလုပ္ငန္းအၾကား အဓိက ကြဲျပားခ်က္မ်ား ကို အျမစ္ျဖတ္ရွင္းလင္းရန္ျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ စက္မႈလုပ္ငန္းတြင္ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ားႏွင့္ ထုတ္ကုန္မ်ားကို အမ်ားျပည္သူကပိုင္ဆိုင္ေသာ္လည္း စိုက္ပ်ိဳးေရးတြင္မူ ျပည္သူပိုင္မဟုတ္လဲ အုပ္စုလိုက္ပိုင္သည့္ ဘုံလယ္မ်ားျဖစ္ေနသည္ဆိုသည့္ အခ်က္ကို ဖ်က္သိမ္းရန္၈၈ ႏွင့္ စိတ္ပိုင္းအလုပ္ႏွင့္ ရုပ္ပိုင္းအလုပ္တို႕အၾကား အဓိက ကြဲျပားျခားနားခ်က္မ်ား မ်ားကို ဖ်က္သိမ္းရန္လိုအပ္ခ်က္ တို႕ျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွ အလုပ္သမားမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ နည္းပညာအဆင့္ကို နည္းပညာ၀န္ထမ္းအဆင့္သို႕ ျမွင့္တင္ေပးရန္ျဖစ္သည္။၈၈
In the same work he made the important formulation as to the basic condition necessary for advancing towards communism:
“In order to pave the way for a real, and not declaratory transition to communism, at least three basic preliminary conditions have to satisfied.
ထိုစာတမ္းတြင္ပင္ သူသည္ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္သို႕ ဆက္လက္တိုးတက္ရာတြင္ လိုအပ္ေသာ အေျခခံ အေျခအေနႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေရးပါသည့္ နည္းလမ္းကို လည္း ေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။
"စစ္မွန္ၿပီး အမည္ခံသက္သက္မဟုတ္ေသာ ကြန္ျမဴနစ္ စနစ္သို႕ အကူးအေျပာင္းအတြက္ လမ္းဖြင္ေပးႏိုင္ရန္ အေျခခံ ပဏာမ အေျခအေန အနည္းဆုံး သုံး ခုလိုအပ္သည္။
1. It is necessary, in the first place, definitely to ensure,.. a continuous expansion of all social production, with a relatively higher rate of expansion of the production of means of production. The relatively higher rate of expansion of production of means of production is necessary not only because it has to provide the equipment both for its own plants and for all the other branches of the national economy, but also because reproduction on an extended scale becomes altogether impossible without it.
၁။ ပထမဆုံးလိုအပ္ခ်က္မွာ ႏိုင္ယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ ျမင့္မားေသာ ႏႈန္းျဖင့္ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ားခ်ဲ႕ထြင္ျ
2. It is necessary, in the second place, by means of gradual tra nsitions carried out to the advantage of the collective farms, and, hence, of all society, to raise collective-farm property to the level of public property, and, also by means of gradual transitions, to replace commodity circulation by a system of products-exchange, under which the central government, or some other social- economic centre, might control the whole product of social production in the interests of society. …
၂။ ဒုတိယအခ်က္ အေနျဖင့္ ဘုံလယ္မ်ား၏ အက်ိဳးအတြက္( ထို႕ေၾကာင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတခုလုံး၏) ေဆာင္ရြက္ မွန္မွန္အသြင္ကူးေျပာင္းသည့္ နည္းလမ္းျဖင့္ ဘုံလယ္ပိုင္ ပစၥည္းမ်ားကို ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းအဆင့္သို႕ ျမွင္တင္ရန္ႏွင့္ မွန္မွန္အသြင္ကူးေျပာင္သည့္နည္း
3. It is necessary, in the third place, to ensure such a cultural advancement of society as will secure for all members of society the all-round development of their physical and mental abilities, so that the members of society may be in a position to receive an education sufficient to enable them to be active agents of social development, and in a position freely to choose their occupations and not be tied all their lives, owing to the existing division of labour, to some one occupation. … “These are the basic conditions required to pave the way for transition to communism.”89
၃။ တတိယအခ်က္အေနျဖင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၀င္မ်ားသည္ လူမႈတိုးတက္မႈ၏ တက္ၾကြေသာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖစ္လာႏိုင္ေ
Errors in Russian Experience: The Russian experience in socialist construction was of central importance to the international proletariat, and particularly to all countries where the proletariat seized power. Mao made an analysis of the Russian experience and pointed certain errors in the practice, as well as in Stalin’s formulations. Mao pointed out the following principal errors in the Russian experience:
ရုရွားအေတြ႕အႀကံဳမွ အမွားမ်ား - ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးတြင္ ရုရွားအေတြ႕အႀကံဳ ႏိုင္ငံတကာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအတြက္ လြန္စြာအေရးပါၿပီး အထူးသျဖင့္ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစာက အာဏာကို သိမ္းယူထားေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အေရးပါသည္။ ရုရွား အေတြ႕အႀကံဳကို ေမာ္ က သရုပ္ခြဲေလ့လာၿပီး အခ်ိဳ႕ေသာ လက္ေတြ႕ႏွင့္ စတာလင္၏ နည္းလမ္းအမွားမ်ား ေထာက္ျပခဲ့သည္။ ရုရွားအေတြ႕အႀကံဳႏွင့္ပတ္သက္ၿပီ
1) Not giving due importance to the contradiction between the production relations and productive forces. Mao pointed out that even “Stalin said that the socialist society’s production relations completely conformed to the development of the production forces; he negated contradictions.”90 Though Stalin corrected this understanding before his death, it was reflected in the prolonged coexistence of two types of ownership. Thus Mao showed that “prolonged coexistence of ownership by the whole people with ownership by the collectives is bound to become less and less adaptable to the development of the productive forces ... The contradiction between the productive forces and the production relations unfold without interruption.”91 Mao also felt that though he recognised this problem, “Essentially, Stalin did not discover a way to make the transition from collective to public ownership.”92
(၁) ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးႏွင့္ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုမ်ားအၾကာပဋိ
2) Not giving importance to the mass-line during socialist construction. Mao pointed out that in the earlier period mass-line was adopted, but “afterward, when they [Stalin and the Party] had realised some gains this way, they became less reliant on the masses.”93 Stalin emphasised only technology, technical cadre. He wanted nothing but technology, nothing but cadre; no politics, no masses.”94
(၂) ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးကာလအတြင္ လူထုလမ္းေၾကာင္းကို အေရးမထားျခင္း - အေစာပိုင္းကာလမ်ားတြင္ လူထုလမ္ေၾကာင္းကို ခ်မွတ္ခဲ့ေသာလည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ စတာလင္ႏွင့္ ပါတီသည္ ထိုနည္းလမ္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈရရွိလာေသာအခါ လူထုအေပၚမွီခိုအားထားမႈ ေလွ်ာ့ခ်လာသည္ဟု ေမာ္ က ေထာက္ျပခဲ့သည္။၉၃ စတာလင္သည္ နည္းပညာႏွင့္ နည္းပညာေကဒါမ်ားကိုသာ အေလးထားသည္။ သူသည္ နည္းပညာမွလြဲၿပီး အျခားမည္သည့္အရာ၊ ေကဒါမွလြဲၿပီးအျခားမည္သည့္အရာမွ်
3) Neglecting the class struggle. “When discussing the socialist economy, Stalin said the post- revolutionary reform was a peaceful reform proceeding from the top to the bottom levels. He did not undertake the class struggle from the bottom to the top, but introduced peaceful land reform in Eastern Europe and North Korea, without struggling against the landowners or the rightists, only proceeding from the top to the bottom and struggling against the capitalists. We proceed from the top to the bottom, but we also add the class struggle from the bottom to the top, settling the roots and linking together:” 90
(၃) လူတန္းစားတိုက္ပြဲကို လွ်စ္လွ်ဴရႈျခင္း - ေတာ္လွန္ေရးလြန္ကာလျပဳျပင္ေျပာ
4) Imbalance in the relation between heavy industry on one side and light industry and agriculture on the other. Also failing to find the principal contradiction within heavy industry.
(၄) အႀကီးစားစက္မႈလုပ္ငန္းကတဖက္ႏွင့္
5) “Mistrust of the peasants.”92
(၅) လယ္သမားမ်ားကို မယုံၾကည္ျခင္း။၉၂
Besides drawing these lessons from Stalin and the Russian experience, Mao learnt from the Chinese experience. He thus made immense progress in the Marxist theory of socialist construction.
စတာလင္ႏွင့္ ရုရွားေတာ္လွန္ေရးအေတြ႕အႀကံဳမ်ာ
The Chinese Experience
The implementation of the new democratic economic programme started even before nation- wide victory of the revolution. Thus in his report The Present Situation and Our Tasks, of December 1947, when the People’s Liberation Army had gone on the offensive, Mao outlined the economic tasks for that period. “Confiscate the land of the feudal class and turn it over to the peasants. Confiscate monopoly capital, headed by Chiang Kai-shek, T. V. Soong, H. H. Kung and Chen Li-fu, and turn it over to the new-democratic state, Protect the industry and commerce of the national bourgeoisie. These are the three major economic policies of the new-democratic revolution.”95 These policies were immediately taken up for implementation in the vast areas of Northern China which were under revolutionary control and the agrarian reform was completed there by mid-1950. Subsequently the agrarian reform programme was completed in the remainder of the country.
တရုတ္ႏိုင္ငံ၏ အေတြ႕အႀကံဳ
ႏိုင္ငံတ၀န္းလုံးတြင္ ေတာ္လွန္ေရးမေအာင္ျမင္မီကပင္ ဒီမိုကေရစီ စီးပြားေရးအေျခခံသစ္ကို စတင္အေကာင္အထည္ေဖၚခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တရုတ္ျပည္သူ႕လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေ
General Line and Step-by-Step Collectivisation: In 1951, the party adopted what came to be known as the general line for socialist construction. It was formulated as follows:
“The general line of the Chinese Communist Party for the period of transition from capitalism to socialism is basically to accomplish the industrialisation of China together with the socialist transformation of agriculture, handicrafts, and capitalist industry and commerce. This transition period will cover roughly eighteen years, that is, the three years of rehabilitation plus the span of three five-year plans.”96
အေထြေထြလမ္းေၾကာင္းႏွင့္ တဆင့္ျခင္း ဘုံပိုင္ျပဳလုပ္ျခင္း - ၁၉၅၁ ခုႏွစ္တြင္ ပါတီသည္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး၏ အေထြေထြလမ္းေၾကာင္အျဖစ္ လူသိမ်ားလာသည့္မူ၀ါဒကို ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ၄င္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖၚထုတ္ထားသည္။
အရင္းရွင္စနစ္မွ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္သို႕ အသြင္ကူးေျပာင္းေသာကာလအတြက္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ အေထြေထြလမ္းေၾကာင္းမွာ တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ စက္မႈထူေထာင္မႈ ေအာင္ျမင္ေရးႏွင့့္ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ လက္မႈလုပ္ငန္းႏွင့္ အရင္းရွင္ စက္မႈႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးကို ဆိုရွယ္လစ္ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးျဖစ္သည္။ ထိုအကူးအေျပာင္းကာလသည္ အႀကမ္းအားျဖင့္ ၁၈ ႏွစ္ၾကာၿပီး ထို ၁၈ ႏွစ္တြင္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကာလ သုံး ႏွစ္ႏွင့္ ငါးႏွစ္ စီမံကိန္း သုံး ခုပါ၀င္သည္။၉၆
In accordance with this general line, a ‘step-by-step’ plan was drawn up for the socialist transformation of agriculture. “The first step was to call on the peasants,-in accordance with the principles of voluntary participation and mutual benefit, to organise agricultural producers’ mutual- aid teams, which had only certain rudiments of socialism and comprised only a few to a dozen or so households each. The second step has been to call on the peasants, likewise in accordance with the principles of voluntary participation and mutual benefit, to organise small agricultural producers” co-operatives on the basis of these mutual-aid teams, co-operatives which are semi-socialist in nature and are characterized by the pooling of land as shares and by unified management. Then the third step will be to call on the peasants, in accordance with the same principles, to combine further on the basis of these small semi-socialist co-operatives and organise large fully socialist agricultural producers cooperatives.”97
ထိုေယဘုံယ်လမ္းေၾကာင္းႏွင့္အညီ လယ္ယာကို ဆိုရွယ္လစ္ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးအတြက္ စီမံကိန္း အဆင့္ဆင့္ကို ေရးဆြဲခဲ့သည္။ "ပထမအဆင့္မွာ မိမိဆႏၵအေလွ်ာက္ပါ၀င္ျခင္းႏွင့္ အျပန္အလွန္ အက်ိဳးစီးပြား သေဘာတရားမ်ားအရလယ္ယာလုပ္ငန္းထု
The first step of mutual-aid teams had started in the revolutionary bases before the nation-wide victory itself. The second step towards elementary co-operatives took place in the years 1953-55. The third step of transition to advanced co-operatives came about in 1956. There was a literal upsurge of socialist transformation in the countryside. Simultaneously, in the early months of 1956, a related movement rapidly completed the transfer to by the whole people of China’s industry and commerce far ahead of schedule.
အျပန္အလွန္ကူညီေရးအဖြဲ႕မ်ားအတြ
Mao’s Development of Dialectical Approach to Socialist Construction: The general line was basically reliant on the Soviet model of socialist construction. The emphasis on industry and particularly on heavy industry was the central direction of the First Five Year Plan of 1953-57. Further there was a tendency to uncritically adopt all Soviet policies. With the rise of modern revisionism in the CPSU, the revisionist tendencies in the CPC were immediately strengthened and in 1956 a campaign was started from within the party to ‘oppose rash advances’ – i.e., to stall the process of socialisation. At the same time the revisionist theory of productive forces gained ascendancy within the party, with the prime representative being the party general secretary, Liu Shao-chi. The representatives of this trend too upheld the Khrushchevites, negated the class struggle and concentrated attention towards building modern productive forces, primarily through heavy industry.
ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ ေမာ္ေဖၚထုတ္ေသာ အႏုပဋိေလာမနည္း - ေယဘုံယ်လမ္းေၾကာင္းသည္ အေျခခံအားျဖင့္ ဆိုဗီယက္ပုံစံ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးကို အမွီအခိုျပဳသည္။ စက္မႈလုပ္ငန္း အထူးသျဖင့္ အႀကီးစားစက္မႈလုပ္ငန္းကို အေလးထားျခင္းသည္ ပထမ ငါးႏွစ္ စီမံကိန္းျဖစ္ေသာ ၁၉၅၃-၅၇ ၏ ဗဟို ဦးတည္ခ်က္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဆိုဗီယက္မူဝါဒမ်ားအားလုံးကို ေဝဖန္စမ္းစစ္မႈမရွိဘဲ က်င့္သုံးေသာ သေဘာသဘာဝလည္းရွိသည္။ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအတြင္းတြင္ ေခတ္သစ္ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး ဝါဒ ေခါင္းေထာင္ထလာျခင္းႏွင့္အတူ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအတြင္းတြင္
Realising the revisionist danger Mao immediately launched a struggle to defeat these trends which at that time controlled the party. His first step in this struggle was his speech of April 1956, ‘On the Ten Major Relationships’. In this speech, Mao for the first time made a clear-cut critique of the Soviet pattern of socialist economic construction. While referring to the relationship between heavy industry on the one hand and light industry and agriculture on the other, Mao stressed that “We have done better than the Soviet Union and a number of East European countries. ...Their lop- sided stress on heavy industry to the neglect of agriculture and light industry results in a shortage of goods on the market and an unstable currency.”98 Similarly he criticised the Soviet policy of ‘squeezing the peasants too hard’. He also attacked the dogmatists within the CPC who “copy everything indiscriminately and transplant mechanically” while “learning from the experience of the Soviet Union and other socialist countries.”99 He also criticised those who were following the example of Khrushchev in indiscriminately criticising Stalin. He upheld Stalin as a great Marxist with 70% achievements. Thus through this extensive critique of the Soviet revisionists and the mistakes in Soviet socialist construction, Mao led the struggle against the then dominant revisionist line of productive forces within the CPC.
ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး အႏၲရာယ္ကို နားလည္ၿပီးေနာက္ေမာ္သည္ ထိုစဥ္က ပါတီကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ ထိုလမ္းေၾကာင္းမ်ားကို ေျခမႈန္းရန္ တိုက္ပြဲတခုစတင္ဆင္ႏႊဲသည္။ ထိုတိုက္ပြဲအတြက္ သူ၏ ပထမေျခလွမ္းမွာ ၁၉၅၆ ခု ဧၿပီလတြင္ေျပာၾကားသည့္ အဓိက ဆက္စပ္မႈ ဆယ္ရပ္ျဖစ္သည္။သူ၏ ထိုမိန္႕ခြန္းတြင္ ေမာ္သည္ ဆိုရွယ္လစ္ပုံစံ စီးပြားေရးတည္ေဆာက္မႈပုံစံကိုျ
However the biggest contribution of Mao’s speech was its major advancement of the understanding of the process of socialist construction and socialist planning. By presenting the problems of socialist construction as ten major relationships, Mao brought dialectics and contradictions to the centre of the process of building socialist society. He showed how socialist construction involved not merely the mechanical implementation of targets of production and distribution, but a dialectical understanding of the main contradictions in the process, and the mobilising of all the positive forces to achieve socialism. Thus he said, “It is to focus on one basic policy that these ten problems are being raised, the basic policy of mobilising all positive factors, internal and external, to serve the cause of socialism.” 10° “These ten relationships are all contradictions. The world consists of contradictions. Without contradictions the world would cease to exist. Our task is to handle these contradictions correctly.”
သို႕ေသာ္ ေမာ္၏ မိန္႕ခြန္း၏ အႀကီးမားဆုံး အက်ိဳးေဆာင္မႈမွာ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ စီမံကိန္းေရးဆြဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္ကို နားလည္ရာတြင္ အဓိကက်ေသာ တိုးတက္မႈျဖစ္သည္။ အဓိက ဆက္စပ္မႈ ဆယ္ရပ္ကို ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး၏ ျပႆနာမ်ားအျဖစ္တင္ျပျခင္းျဖင့္ ေမာ္သည္ အႏုပဋိေလာမႏွင့္ ပဋိပကၡကို ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးျဖစ္စဥ္၏ ဗဟိုခ်က္သို႕ ေဆာင္ယူခဲ့သည္။ ဆိုရွယ္လစ္ တည္ေဆာက္ ေရးတြင္ ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ ျဖန္႕ျဖဴးမႈ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ရုပ္ပိုင္းအရ အေကာင္အထည္ေဖၚျခင္းသာမက ျဖစ္စဥ္အတြင္း အဓိက ပဋိပကၡမ်ားကို အႏုပဋိေလာမ နားလည္မႈႏွင့္ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အင္အားစု အားလုံးကို ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ေအာင္ျမင္ေရးအတြ
Mao followed it up the next year with his work ‘On the Correct Handling of Contradictions Among the People’. In it he continued the development of the dialectical understanding of the process of socialist construction. Primarily he also placed the class struggle at the very core of the process. He asserted that the “class struggle is by no means over… the question of which will win out, socialism or capitalism, is not really settled yet.”102 This marked the beginning of a nation-wide Rectification Movement, the Anti-Rightist Movement.
ေနာက္တႏွစ္အၾကာတြင္ ေမာ္သည္ “ ျပည္သူတြင္း ပဋိပကၡမ်ားကို မွန္ကန္စြာ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းျဖင္း” စာတမ္း ျဖင့္ ထိုအယူအဆကို ဆက္လက္တင္ျပသည္။ ထိုစာတမ္းတြင္ ေမာ္ က ဆိုရွယ္လစ္ တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ကို အႏုပဋိေလာမနည္းျဖင့္ နားလည္မႈကို ဆက္လက္တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္သည္။ သူသည္ ထို လုပ္ငန္းစဥ္တြင္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲကို အႏွစ္သာအျဖစ္ အေျခခံအားျဖင့္ ထားရွိသည္။ “ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ႏွင့္ အရင္ရွင္စနစ္ မည္သူႏိုင္မည္ ဟူေသာေမးခြန္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ ကိုေျဖရွင္းႏိုင္ျခ္း မရွိေသးေပ။၁၀၂ ထိုအခ်က္သည္ အမွားျပင္ဆင္ေရး၊ လက္ယ်ာဝါဒီဆန္႕က်င္ေရးလႈပ္ရွား
Great Leap Forward and the Birth of People’s Communes: With the progress of the rectification movement, the rightists in the party were thrown on the defensive. This led, in 1958, to a rectification of the erroneous “productive forces theory” which had dominated the Eighth Party Congress in l956. The prime mover of this theory, Liu Shao-chi, was forced to admit at the Second Session of the Eighth Party Congress in May 1958, that, “The experience of the rectification campaign and the anti-rightist struggle once again shows that throughout the transition period, that is, before completion of the building of a socialist society, the main contradiction inside our country is and remains that between the proletariat and the bourgeoisie, between the socialist road and the capitalist road...
မဟာခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားမႈႏွင့္ ျပည္သူ႕ဘုံအဖြဲမ်ားကိုေမြးဖြားျ
“The spring of 1958 witnessed the beginning of a leap forward on every front in our socialist construction. Industry, agriculture and all other fields of activity are registering greater and more rapid growth.”103
၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ေႏြဦးရာသီတြင္ ဆိုရွယ္လစ္ တည္ေဆာက္ေရး၏ စစ္မ်က္ႏွာတိုင္းတြင္ မဟာခုန္ပ်ြေက်ာ္လႊားမႈကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ စက္မႈ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ အျခားနယ္ပယ္မ်ား အားလုံးသည္ ပိုမိုႀကီးမားလွ်င္ျမန္ေသာ တိုးတက္မႈကို ရလာၾကသည္။၁၀၃
Aside from rapid growth however, the Great Leap Forward was a major change in the priorities of the earlier plans and general line. The industrial policy of “walking on two legs” was introduced. Through implementation of this policy it was tried to change the soviet model of over dependence on big industrial projects and to bring about a dialectical balance between heavy and light industries encouraging simultaneous development of agriculture, heavy and light industry.. It aimed at reducing the gap between town and countryside, between worker and peasant, and between worker and peasant on the one hand and the intellectual and manager on the other hand. It aimed at not merely an economic revolution but a technological, political, social and cultural revolution to transform the city and countryside.
ထိုသို႕လွ်င္ျမန္ေသာ တိုးတက္မႈအျပင္ မဟာခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားမႈသည္ အေစာပိုင္းက စီမံကိန္းမ်ားႏွင့္ ေယဘုံယ် လမ္းေၾကာင္းမွ ဦးစားေပးမ်ားတြင္ အဓိကက်ေသာ အေျပာင္းအလဲျဖစ္သည္။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေထာက္ စက္မႈ လုပ္ငန္းမူဝါဒကို စတင္ခ်မွတ္သည္။ ထိုမူဝါဒကို အေကာင္အထည္ေဖၚျခင္းအားျဖင့္ အႀကီးစား စက္မႈစီမံကိန္းမ်ားကို အလြန္အကၽြံ မွီခိုေသာ ပုံစံကိုေျပာင္းလဲရန္ႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ အႀကီးစားႏွင့္ အေသးစား စက္မႈ လုပ္ငန္းမ်ားကို တၿပိဳင္နက္ တိုးတက္ေစရန္ အားေပးၿပီး အေသးစားႏွင့္ အႀကီးစား စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား အၾကား အႏုပဋိေလာမ ညီမွ်မႈကို ရယူရန္ႀကိဳးစားသည္။ ထိုမူဝါဒသည္ ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ေက်းလက္အၾကား၊ အလုပ္သမားႏွင့္လယ္သမားအၾကားႏွင့္
In 1958 started the building of the people’s communes. “They were formed by the amalgamation of neighbouring co-operatives in order to undertake large-scale projects such as flood control, water conservancy, afforestation, fisheries, and transport. In addition, many communes set up their own factories for making tractors, chemical fertilisers, and other means of production.” ‘°4 The movement to set up people’s communes grew very rapidly. The CC of the CPC announced in its famous Wuhan Resolution of December, 1958 that “Within a few months starting in the summer of 1958, all of the more than 740,000 agricultural producers’ co-operatives in the country, in response to the enthusiastic demand of the mass of peasants, reorganised themselves into over 26,000 people’s communes. Over 120 million households, or more than 99 percent of all China’s peasant households of various nationalities, have joined the people’s communes.” 105 Summing up the political essence, the CC went on to say:
ျပည္သူ႕ဘုံအဖြဲ႕မ်ား ထူေထာင္ျခင္းကို ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္စတင္သည္။ “ေရလႊမ္းမိုးမႈ ထိန္းခ်ဳပ္ေရး၊ ေရထိန္းသိမ္း ေရး၊ သစ္ေတာစိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ငါးလုပ္ငန္းႏွင့္သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေ
“The people’s commune is the basic unit of the socialist social structure of our country, combining industry, agriculture, trade, education, and military affairs; at the same time it is the basic organisation of the socialist state power. Marxist-Leninist theory and the initial experience of the people’s communes in our country enable us to foresee now that the people’s communes will quicken the tempo of our socialist construction and constitute the best form for realising, in our country, the following two transitions.
“ ျပည္သူ႕ဘုံအဖြဲ႕မ်ားသည္ စက္မႈလုပ္ငန္း၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ကုန္သြယ္ေရး၊ ပညာေရးႏွင့္ စစ္ေရးတို႕ကို ေပါင္းစပ္ၿပီး မိမိတို႕ႏိုင္ငံ၏ ဆိုရွယ္လစ္လူမႈတည္ေဆာက္ပုံ၏ အေျခခံယူနစ္မ်ားျဖစ္သည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ၎တို႕သည္ ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ၏ အေျခခံ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကသည္။ မာ့က္စ္-လီနင္ဝါဒႏွင့္ မိမိတို႕ႏိုင္ငံမွ ျပည္သူ႕ဘုံအဖြဲ႕မ်ား၏ ကနဦး အေတြ႕အႀကံဳသည္ မိမိတို႕၏ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး အရွိန္အဟုန္ကို ျမွင့္တင္ေပးၿပီး မိမိတို႕ႏိုင္ငံတြင္ ေအာက္ပါ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးႏွစ္ခု အတြက္ အေကာင္းဆုံး ပုံစံျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ေစေၾကာင္း ယခုပင္ ႀကိဳတင္ေတြ႕ျမင္ေစသည္။
“Firstly, the transition from collective ownership to ownership by the whole people in the countryside; and,
“ပထမ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးမွာ စုေပါင္းပိုင္ဆိုင္မႈမွ ေက်းလက္ေဒသေန ျပည္သူမ်ားအားလုံးပိုင္ဆိုင္မႈ
“Secondly, the transition from socialist to communist society. It can also be foreseen that in the future communist society, the people’s commune will remain the basic unit of our social structure.”105 Thus the commune movement represented a tremendous advance which basically completed the process of collectivisation of agriculture. However the expectation of the commune taking ahead the process of the transition to full public ownership and communism, could not be fulfilled to that extent. Also attempts at setting up urban communes could not be consolidated.
“ဒုတိယ အသြင္ကူးေျပာင္းမႈမွာ ဆိုရွယ္လစ္မွ ကြန္ျမဴနစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသို႕ အသြင္ကူးေျပာင္းမႈျဖစ္သည္။ အနာဂါတ္ ကြန္ျမဴနစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ျပည္သူ႕ဘုံအဖြဲ႕မ်ားသည္ မိမိတို႕ လူမႈအေဆာက္အအုံ၏ အေျခခံ ယူနစ္မ်ား အျဖစ္ဆက္လက္တည္ရွိမည္ကို ႀကိဳတင္သိျမင္ႏိုင္ေပသည္။”၁၀၅ ထို႕ေၾကာင့္ ျပည္သူ႕ဘုံအဖြဲ႕ လႈပ္ရွားမႈသည္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိုးေရးလုပ္ငန္းကို ဘုံပိုင္ျပဳလုပ္ေသာလုပ္ငန္းစဥ္
In the earliest period of the commune movement during the Great Leap, there were certain ‘left’ errors. Thus in February 1959, Mao’s speech at Cheng-chow, pointed out, “After the communes were set up in the autumn of 1958, for a while there blew up a ‘communist wind’. It consisted mainly of three elements: the first was the levelling of the poor and the rich brigades, the second was that capital accumulation by the commune was too great and the commune’s demand for labour without compensation was too great and the third was the ‘communisation’ of all kinds ‘property’.” 106 These errors were soon corrected. The production brigade (former advanced co-operative), was kept as the basic accounting unit, and in 1962, this was brought to an even lower level, that of the production team. Though the perspective remained always of raising the level of ownership and accounting to higher levels, as a process of greater socialisation and transition towards communisni, this did not achieve success. The basic accounting and ownership unit continued till 1976, to remain at this lowest level – the production team.
မဟာ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားမႈကာလအတြင္း ဘုံအဖြဲ႕လႈပ္ရွားမႈအေစာပိုင္္း
Struggle against the Capitalist Roaders: Though the ‘left’ errors were soon corrected, the hold of the capitalist roaders, led by Liu Shao-chi, remained strong within the party’s higher levels. The two-line struggle was represented in direct and indirect ways. In July 1959, Peng Teh-huai, then Defence Minister, launched a direct attack on the Great Leap Forward, criticising what he called its “petty-bourgeois fanaticism” and desire “to enter into communism at one step” 107 Mao repulsed these attacks and defended the politics of the Great Leap. However, though Peng was defeated, the other capitalist roaders continued their attacks through indirect means.
အရင္းရွင္လမ္းေၾကာင္း လိုက္သူမ်ားကို ဆန္႕က်င္ေသာ တိုက္ပြဲ - လက္၀ဲအမွားကို မၾကာမီ ျပင္ဆင္ခဲ့ေသာ္လည္း လူေရွာက္ခ်ီဦးေဆာင္ေသာ အရင္းရွင္လမ္းလိုက္သူမ်ား၏ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈသည္ ပါတီ၏ အဆင့္ျမင့္ပိုင္းအတြင္း ဆက္လက္အခိုင္အမာရွိေနေသးသည္။ လမ္းေၾကာင္းႏွစ္ခုတိုက္ပြဲကို တိုက္ရိုက္၊ သြယ္၀ိုက္နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ကိုယ္စားျပဳေနသည္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ ထိုစဥ္က ကာကြယ္ေရး ဝန္ႀကီး ဖန္တန္းေဟြ မဟာ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားမႈႀကီးကို ဓနရွင္ေပါက္စ အရူးအမူးျဖစ္မႈႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္သို႕ ေျခလွမ္းတလွမ္းတည္းျဖင့္ ေရာက္ရွိလိုေသာ ဆႏၵျဖစ္သည္ဟု ေ၀ဖန္ၿပီး တိုက္ခိုက္သည္။၁၀၇ ေမာ္သည္ ထိုတိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို တြန္းလွန္ၿပီး မဟာခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားမႈ၏ ႏိုင္ငံေရးကို ကာကြယ္သည္။ ဖန္ ကို ေခ်မႈန္းလိုက္ေသာ္လည္း အျခားအရင္းရွင္လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ာ
One method was through veiled defence of Peng and attacks on Mao in the media. This was through articles and also through plays and cultural performances intending to show how Peng was an upright comrade who had been victimised.
နည္းလမ္းတခုမွာ ဖန္ကို သြယ္ဝိုက္ကာကြယ္ျခင္းျဖင့္ ေမာ္ကို မီဒီယာတြင္ တိုက္ခိုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႕တိုက္ခိုက္ရာတြင္ ဖန္သည္ ထိုးေကၽြးခံရေသာ ေျဖာင့္မတ္သည့္ ရဲေဘာ္တဦးျဖစ္သည္ကို သရုပ္ေဖၚေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကိုသာမက ျပဇာတ္ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ တင္ဆက္မႈမ်ားကိုလည္း အသုံးျပဳၾကသည္။
The other method was to stall or divert the implementation of key policies decided at the highest levels. A principal example was sabotage of the programme of socialist education and the decision to launch a Cultural Revolution, taken by the Tenth Plenum of the CC in 1962. Though this was formally agreed to by the capitalist roaders, they ensured through their control within the party structure, to ensure that there was no mass mobilisation. They “sought to orient the Cultural Revolution in the direction of academic and ideological debate rather than class struggle”108
အျခားနည္းလမ္းတခုမွာ အဆင့္အျမင့္ဆုံးအဆင့္တြင္ ဆုံးျဖတ္ထားသည့္ မူဝါဒမ်ား အေကာင္အထည္ေဖၚျခင္း ကို ဟန့္တားရန္ သို႕မဟုတ္လမ္းေၾကာင္းလႊဲရန္ ႀကိဳးစားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဓိကက်ေသာဥပမာတခုမွာ ဆိုရွယ္လစ္ပညာေရး အစီအစဥ္ႏွင့္ ၁၀ ႀကိမ္ေျမာက္ ဗဟိုေကာ္မတီ မ်က္ႏွာစုံညီ အစည္းအေဝးက ခ်မွတ္ခဲ့သည့္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးစတင္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္စီးရန္ ႀကိဳးစားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို အရင္းရွင္လမ္းလိုက္သူမ်ားက တရားဝင္ သေဘာတူၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ပါတီ အဖႊဲ႕အစည္းအတြင္း ၎တို႕၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈမ်ားမွတဆင့္ လူထုစည္းရုံးလႈပ္ရွားမႈမျဖစ္ေ
Mao, throughout this period (1959-60), fought the battle at various levels. He realised on the basis of the Russian experience, the very real danger of the restoration of capitalism. He; therefore, on the basis of a major study of the politics and economics of Khrushchevite revisionism, drew the theoretical lessons of this experience for the education of the Chinese and the international proletariat. Through a Critique of Soviet Economics and an analysis of Khrushchev’s Phoney Communism and Historical Lessons for the World, he tried to inculcate in the party cadre the theoretical foundations for a fight against revisionism and restoration.
ထိုကာလ (၁၉၅၉-၆၀) တေလွ်ာက္လုံးတြင္ ေမာ္ သည္ အဆင့္အသီးသီးတြင္ တိုက္ပြဲဆင္ေနသည္။ ရုရွား အေတြ႕အႀကံဳအရ အရင္းရွင္စနစ္ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းေ
However he mainly tried to draw the masses into the struggle to fend and develop socialism and prevent restoration of capitalism. Besides his earlier mentioned programme for socialist education, he also gave slogans for socialist emulation of the Tachai and Tach’ing experiences as model experiences in building socialism. But when all attempts to mobilise the masses were diverted by the party bureaucracy, Mao succeeded after tremendous efforts in unleashing the energies of the masses through the Great Proletarian Cultural Revolution. It was the culmination in practice of Mao’s development of the Marxist principles of socialist construction.
သို႕ေသာ္သူသည္ အဓိကအားျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ ကာကြယ္ထူေထာင္ေရးႏွင့္ အရင္းရွင္စနစ္ ျပန္လည္ထူေထာင္မႈ တားဆီးေရးတိုက္ပြဲ႕ လူထုကိုဆြဲယူသည္။ အေစာပိုင္းကေဖၚျပခဲ့ေသာ သူ၏ ဆိုရွယ္လစ္ ပညာေရးအစီအစဥ္အျပင္ တခ်ိဳင္ႏွင့္တခ်င္ဆိုရွယ္လစ္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ေ
4. THE GREAT PROLETARIAN CULTURAL REVOLUTION
Capitalist Restoration in the Soviet Union: Historical Lessons
The Great Proletarian Cultural Revolution was the answer of Marxism to the obstacles and sabotage of the process of socialist construction created by the Khrushchevites and the capitalist roaders. While drawing the historical lessons from Khrushchev’s phoney communism, the CPC under Mao, had stressed certain ‘theories and policies’ on the question of prevention of the restoration of capitalism. Among other points, the CPC had emphasised the following:
၄။ မဟာ ပစၥည္းမဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး
ဆိုဗီယက္ယူနီယံတြင္ အရင္းရွင္စနစ္ျပန္လည္ ထိန္းသိမ္းျခင္း- သမိုင္းသင္ခန္းစာမ်ား
မဟာပစၥည္းမဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေ
“apply the Marxist-Leninist law of the unity of opposites to the study of socialist society”;
“ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ေလ့လာရာတြင္ မာ့က္စ္လီနင္ဝါဒ ဆန္႕က်င္ဖက္တို႕ညီညြတ္ျခင္း ဥပေဒသကို အသုံးျပဳေရး”
“socialist revolution on the economic front (in the ownership of the means of production) is insufficient by itself and cannot be consolidated. There must be a thorough socialist revolution on the political and ideological fronts ... During the historical period of socialism it is necessary to maintain the dictatorship of the proletariat and carry the socialist revolution through to the end if the restoration of capitalism is to be prevented, socialist construction carried forward and the conditions created for the transition to communism”;
“စီးပြားေရးစစ္မ်က္ႏွာမွ ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး (ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ာ။ပိုင္ဆို
“in both socialist revolution and socialist construction it is necessary to adhere to the mass line, boldly to arouse the masses and to unfold mass movements on a large scale”;
“ ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး ႏွစ္ခုလုံးတြင္ လူထုလမ္းေၾကာင္းကို လိုက္နာရန္ လူထုကို ရဲရင့္စြာလႈံေဆာ္ရန္ႏွင့္ ႀကီးမားေသာ လူထုလႈပ္ရွားမႈမ်ားျပဳလုပ္ရန္လို
“whether in socialist revolution or in socialist construction, . ..the proletariat and its vanguard must ...rely on the truly dependable forces that firmly take the socialist road, win over all allies that can be won over, and unite with the masses of the people, who constitute 95 per cent of the population, in a common struggle against the enemies of socialism.”;
“ ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ျဖစ္ေ
“it is necessary to conduct extensive socialist education movements repeatedly in the cities and the countryside. In these continuous movements for educating the people we must be good at organising the revolutionary class forces, ....it is necessary to wage a sharp, tit-for-tat struggle against the anti-socialist, capitalist and feudal forces.”109
“ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားႏွင့္ေက်းလက္မ်ား
The Cultural Revolution: A Form Found Anew
These ‘theories and policies’ formed the theoretical basis of the great struggles of the Cultural Revolution. As Mao further analysed the experiences of socialist construction both in the Soviet Union and in China, it became clear that the capitalist roaders within the party itself were the most dangerous source of the restoration of capitalism. It was also clear that ideological struggle confined within the party would not settle the issue unless taken to the masses. The questions of who were the friends and enemies of the revolution were clear; the question was of the form, the method. The Ninth Party Congress of 1969 described this question in the following manner:
ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး - အသစ္တဖန္ျပည္လည္ေတြ႕ရွိေသာ ပုံစံတခု
ဤသေဘာတရားမ်ားႏွင့္မူဝါဒမ်ားသည္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး မဟာတိုက္ပြဲမ်ားအတြက္ သေဘာတရား ေရးရာ အေျခခံမ်ားျဖစ္သည္။ ဆိုဗီယက္ ယူနီယံႏွင့္ တရုတ္ ႏွစ္ႏိုင္ငံလုံးတို႕မွ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရး အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ေမာ္က ထပ္မံသရုပ္ခြဲသည့္အတိုင္း ပါတီတြင္းမွ အရင္းရွင္လမ္းေၾကာင္း လိုက္သူမ်ား ကိုယ္တိုင္သည္ အရင္းရွင္စနစ္ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းေ
“As Chairman Mao pointed out in his talk in February 1967: ‘In the past we have waged struggles in rural areas, in factories, in the cultural field, and we carried out the socialist education movement. But all this failed to solve the problem, because we did not find a form, a method, to arouse the broad masses to expose our dark aspect openly, in an all-round way, and from below.’
“၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလက မိန္႕ခြန္းတြင္ ေမာ္ေထာက္ျပခဲ့သည့္ အတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ မိမိတို႕သည္ တိုက္ပြဲမ်ားကို ယခင္က ေက်းလက္ေဒသမ်ား၊ စက္ရုံမ်ားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္မ်ားတြင္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ပညာေရး လႈပ္ရွားမႈကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ မိမိတို႕သည္ မိမိတို႕၏ အေမွာင္ျခမ္းကို ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေအာက္ေျခမွစတင္ၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း လူထုထံဖြင့္ခ်ႏိႈးေဆာ္ရန္ နည္းလမ္းကို ရွာမေတြ႕ေသာေၾကာင့္ ထိုသို႕ လုပ္ေဆာင္ျခင္းမ်ားအားလုံးသည္ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္ျခင္း မရွိေပ။
“Now we have found this form – it is the great proletarian cultural revolution. It is only by arousing the masses in their hundreds of millions to air their views freely, write big-character posters, and hold great debates, that the renegades, enemy agents, and capitalist-roaders in power, who have wormed their way into the Party, can be exposed and their plots to restore capitalism smashed.”110
ယခုအခါ မိမိတို႕သည္ ထိုပုံစံကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ၎သည္ မဟာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္သည္။ သန္းရာႏွင့္ခ်ီေသာ လူထုကို ၎တို႕၏ အျမင္မ်ား လြတ္လပ္စြာေဖၚထုတ္ရန္ ႏိႈးဆြျခင္း၊ အျဖဴေရာင္စာလုံးႀကီးမ်ားျဖင့္ ပိုစတာမ်ားေရးျခင္း၊ မဟာေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈမ်ားျပဳ
The Targets of the Revolution
Thus from the very beginning, Mao directed the struggle against the capitalist roader headquarters within the party. Thus ‘the signal for the Great Proletarian Cultural Revolution’ was given by Yao Wen-yuan’s article, which Mao had to get published from Shanghai, because the party authorities in Peking would not allow its publication as it was critical of those in control. As the movement started building up Mao gave clear direction through the CC circular of May 16th 1966, which he personally initiated. The direction was clearly against the bourgeoisie within the party. It stated:
ေတာ္လွန္ေရး၏ပစ္မွတ္
ထို႕ေၾကာင့္ေမာ္သည္ အစဦးကပင္ တိုက္ပြဲကို ပါတီတြင္းဌာနခ်ဳပ္မွ အရင္းရွင္လမ္းလိုက္သူမ်ားသို႕ ဦးတည္ သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရး၏ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံမွာ Yao Wen-yuan ၏ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။ ထိုေဆာင္းပါးသည္ ပါတီကိုထိန္းခ်ဳပ္သူမ်ားကို ေဝဖန္ေသာေၾကာင့္ ေဘ့ဂ်င္းမွ ပါတီအာဏာပိုင္မ်ားက ထုတ္ေဝခြင့္ျပဳမည္မဟုတ္ေသာေၾကာ
“There are a number of these representatives of the bourgeoisie in Central Committee and in the Party, government and other departments at the central as well as the provincial, municipal, and autonomous-region level.
“ ဗဟိုေကာ္မတီအတြင္းႏွင့္ ပါတီတြင္းတြင္၊ ဗဟို၊ျပည္နယ္၊ျမဴနီစပါယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသ အဆင့္မ်ားတြင္ ဓနရွင္မ်ား၏ ထိုကိုယ္စားလွယ္ အမ်ားအျပားရွိေနသည္။”
“Those representatives of the bourgeoisie who have sneaked into Party, the government, the army, and various cultural circles are a bunch of counter-revolutionary revisionists. Once conditions are ripe, they will seize political power and turn the dictatorship of the proletariat into a dictatorship of the bourgeoisie. Some of them we have already seen through, others we have not. Some are still trusted by us and are being trained as our successors, persons like Khrushchev, for example, who are still nestling beside us. Party committees at all levels must pay full attention to this matter.”111
ပါတီ၊ အစိုးရ၊ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အဝန္းအဝိုင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအတြင္းသို႕ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ေသာ ထိုဓနရွင္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးျပဳျပင္ေျပာ
This was repeated again in the Eleventh Plenum ‘Decision of the Central Committee of the CPC concerning the Great Proletarian Cultural Revolution’: “The main target of the present movement is those within the party who are in authority and are taking the capitalist road.” 112
Mass Line in the Revolution
The other important aspect of the Cultural Revolution was the advancement and practical implementation of Mao’s mass line. It was aimed, not merely at eliminating the elements hostile to socialism, but to enable the working class to ‘exercise leadership in everything’, to ‘place politics in command of administration’, and to ensure that everyone serving as an official should ‘remain one of the common people’. in order to-achieve these aims it was necessary to launch an all-out offensive against bourgeois ideology in such a way that the masses would be actively involved.
ေတာ္လွန္ေရးမွ လူထုလမ္းေၾကာင္း
ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး၏ အျခားထူးျခားေသာ သြင္ျပင္တခုမွာ ေမာ္၏ လူထုလမ္းေၾကာင္းကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ျခင္းႏွင့္
Thus, the Eleventh Plenum resolution instructed, “In the great proletarian Cultural Revolution, the only method is for the masses to liberate themselves, and any method of doing things on their behalf must not be used.
ထို႕ေၾကာင့္ ၁၁ ႀကိမ္ေျမာက္ ဆုံညီ အစည္းအေ၀းတြင္ ေအာက္ပါအတိုင္းညြဳန္ၾကားခဲ့သည္။ "မဟာပစၥည္းမဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေ
“Trust the masses, rely on them and respect their initiative. Cast out fear. Don’t be afraid of disorder. .... Let the masses educate themselves in this great revolution and learn to distinguish right and wrong and between correct and incorrect ways of doing things.” 113
"လူထုကိုယုံၾကည္ အားထားၿပီး ၄င္းတို႕၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကိုေလးစားပါ။ အေၾကာက္တရားကို စြန္႕ပစ္ပါ။ ဖရိုဖရဲျဖစ္မည္ကို မေၾကာက္ႏွင့္။ ဤေတာ္လွန္ေရးႀကီးတြင္ လူထုကို ၄င္းတို႕ဘာသာ ပညာေပးေစၿပီး အမွာႏွင့္ အမွန္ႏွင့္ မွန္ကန္ေသာလုပ္နည္းလုပ္ဟန္နွင့္ မွားယြင္းေသာ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ကို ခြဲျခားရန္ေလ့လာ"၁၁၃
As the masses entered in full strength in the revolution they even created a new organisational form- the revolutionary committee. It was based on the ‘three-in-one’ combination: that is, its members, who were elected, subject to recall, and directly responsible to the people, were drawn from the Party, the People’s Liberation Army, and the mass organisations. They sprung up at all levels, from the factory or commune to the organs of provincial and regional government, and their function was to provide the link through which the masses could participate directly in the running of the country.
လူထုသည္ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ အင္အားအျပည့္အ၀ျဖစ္လာေသာအခါ ၄င္းတို႕သည္ အဖြဲ႕အစည္းပုံစံသစ္ျဖစ္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေကာ္မတီကိုဖြဲ႕စည္းကၾကသည္။ ၄င္းသည္ ၃ မ်ိဳး ေပါင္းစပ္မႈကို အေျခခံသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ျပန္လည္ေခၚယူႏိုင္ၿပီးလူထုကို တိုက္ရိုက္တာ၀န္ခံေသာ ေရြးခ်ယ္ခံရ ေကာ္မတီ၀င္မ်ားကို ပါတီ၊ ျပည္သူ႕လြတ္ေ့ျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ႏွ
Mao said, “This great Cultural Revolution, using the great democratic methods of the proletarian dictatorship, has mobilised the masses from below. At the same time, it puts into practice the grand alliance of the proletarian revolutionaries, the three-way alliance between the revolutionary masses, the PLA, and the revolutionary cadres.”114
ေမာ္က "ဤမဟာယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးႀကီး
This three-in-one organ of power enabled proletarian political power to strike deep roots among the masses. Direct participation by the revolutionary masses in the running of the country and the enforcement of revolutionary supervision from below over the organs of political power at various levels played a very important role in ensuring that leading groups at all levels adhered to the mass line. Thus this strengthening of dictatorship of the proletariat, was also the most extensive and deepest exercise in proletarian democracy yet achieved in the world.
ဤသုံးပြင့္ဆိုင္ အာဏာအဖြဲ႕အစည္းသည္ ပစၥည္းမဲ့ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို လူထုအတြင္းနက္ရိႈင္းစြာ ရိုက္သြင္းေပးခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံကို စီမံရာတြင္ ေတာ္လွန္ေသာ လူထုမ်ား တိုက္ရိုက္ပါ၀င္ျခင္းႏွင့္ အဆင့္အသီးသီးတြင္ ႏိုင္ငံေရးအာဏာအဖြဲ႕အစည္းမ်ားအေ
Historical Relevance of the Cultural Revolution
Under the initial sweep of the Cultural Revolution, the bourgeois headquarters within the Party was effectively smashed, and most of the leading capitalist roaders like Liu Shao-chi and Teng Hsiao-ping and their supporters were stripped off their party posts and forced to do self-criticism before the masses. It was a great victory which not only inspired the Chinese masses, but also created a wave of revolutionary enthusiasm among communist revolutionaries throughout the world. After the setback of Khrushchevite modern revisionism, Maoism had proved the vitality of Marxism and its ability to find the answers to the challenges being faced by the international proletariat. The Great Proletarian Cultural Revolution had shown that Marxism had an answer to the enemy, i.e., capitalist restoration. This advance in Marxism, led to the consolidation of numerous revolutionary groups and parties throughout the world on the basis of Marxism-Leninism-Maoism, and launching of revolutionary struggles under their leadership.
ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ သမိုင္းဆိုင္ရာ ဆက္စပ္မႈ
ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး၏ ကနဦးလုပ္ေဆာင္မႈမ်ားအရ ပါတီတြင္းမွ ဓနရွင္ဌာနခ်ဳပ္ကို ထိေရာက္စြာ ၿဖိဳခြဲလိုက္ၿပီး လူေရွာက္ခ်ီ၊ တန္ဆင္ေျပာင္ႏွင့္ ၄င္းတို႕ကိုေထာက္ခံသူမ်ားကဲ့သို
However Mao warned, “The present Great Proletarian Cultural Revolution is only the first; there will inevitably be many more in the future. The issue of who will win in the revolution can only be settled a long historical period. If things are not properly handled, it is possible for a capitalist restoration to take place at any time in the future.”115
သို႕ေသာ္ေမာ္က ေအာက္ပါအတိုင္း သတိေပးခဲ့သည္။ "လက္ရွိျပဳလုပ္ေနေသာ မဟာပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးႀကီးသည္ ပထမတခုသာျဖစ္ၿပီး အနာဂါတ္တြင္ ေနာက္ထပ္မ်ားစြာမလႊဲမေရွာင္သာ ျဖစ္လာဦးမည္။ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ မည္သူႏိုင္မည္ဟူေသာျပႆနာကို ရွည္ၾကာေသာ သမိုင္းကာလျဖင့္သာ ေျဖရွင္းႏိုင္သည္။ ကိစၥမ်ားကို စနစ္တက်ကိုင္တြယ္ျခင္းမရွိပါက အနာဂါတ္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္မဆို အရင္းရွင္ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းျခင္
Further he reminded the Ninth Party Congress in 1969, “We have won a great victory. But the defeated class will continue to struggle. Its members are still about and it still exists, therefore we cannot speak of the final victory, not for decades. We must not lose our vigilance. From Leninist point of view, the final victory in one socialist country not only requires the efforts of the proletariat and the broad masses at home, but also depends on the victory of the world revolution and the abolition of the system of exploitation of man by man on this earth so that all mankind will be emancipated. Consequently, it is wrong to talk about the final victory of the revolution in our country light-heartedly; it runs counter to Leninism and does not conform to facts.”115
၁၉၆၉ ခုႏွစ္တြင္က်င္းပသည့္ န၀မအႀကိမ္ေျမာက္ ပါတီကြန္ဂရက္တြင္လည္း ေမာ္က ေအာက္ပါအတိုင္း ထပ္မံသတိေပးခဲ့သည္။ "မိမိတို႕သည္ မဟာေအာင္ပြဲ ရခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ရႈံးနိမ္းသြားေသာ လူတန္းစားသည္ ဆက္လက္တိုက္ပြြဲဝင္မည္ျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႕အဖြဲ႕၀င္မ်ားသည္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ရွိေနေသးၿပီး အရင္းရွင္ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းေရး
Mao’s words proved true within a short time. First in 1971 Lin Piao, then vice-chairman, conspired to seize power through assassinating Mao and staging a military coup. This was foiled through the alertness of the revolutionaries in the party. Later however, arch revisionists like Teng were rehabilitated back to high positions within the party and state apparatus during the later years of the Cultural Revolution. It was these renegades who engineered the coup to take over the party and lead it on the path of capitalist restoration immediately after the death of Mao. It was they who sabotaged and then formally announced the end of the Cultural Revolution.
ေမာ္၏စကားသည္မွန္ကန္ေၾကာင္းကာ
This coup and capitalist restoration however cannot repudiate the validity of the truth of the Cultural Revolution. Rather it, in a way, confirms Mao’s theses on the nature of socialist society and the need to continue the revolution under the dictatorship of the proletariat. The Cultural Revolution is a scientific tool developed in the struggle against capitalist restoration and in the theoretical struggle to develop Marxism-Leninism-Maoism. Its scientific validity has been established in the crucible of the practice of the Chinese Revolution. Its efficacy as a weapon to mobilise the vast masses in the struggle against the danger of capitalist restoration in a socialist country has also been proved. However, as Mao himself pointed out, no weapon can provide a guarantee of final victory. Thus, the fact that the capitalist roaders have achieved a temporary victory does not in any way diminish the objective truth of the necessity and effectivity of this weapon in the fight for socialist construction and the defence of socialism.
သို႕ေသာ္ ထိုအာဏာသိမ္းမႈႏွင့္ အရင္းရွင္စနစ္ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းေ
The Great Proletarian Cultural Revolution is one of the foremost contributions of Marxism- Leninism-Maoism to the arsenal of the international proletariat. It represents the implementation in practice of Mao’s greatest contribution to Marxism-the theory of continuing revolution under the dictatorship of the proletariat to consolidate socialism, combat modern revisionism and prevent the restoration of capitalism. Its significance for the international proletariat is immeasurable in today’s world where all the socialist bases have been lost due to the machinations of the bourgeoisie within the communist party itself. Therefore the time has come to revise Lenin’s definition of a Marxist.
မဟာပစၥည္းမဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေ
Today, “Those who recognise only the class struggle and the dictatorship of the proletariat are not yet Marxists...... only he is a Marxist who extends the recognition of the class struggle and the dictatorship of the proletariat to the recognition of the continuous revolution in the superstructure keeping the aim of the consummation of the world revolution and building communist society as early as possible.”116
ယေန႕ “လူတန္းစားတိုက္ပြဲႏွင့္ပစၥည္း
Chapter XIII
Tactics of the Class Struggle of the Proletariat
1. BASIC PRINCIPLES
Marx’s theoretical basis
Lenin thus explained the basis of Marx’s tactics of class struggle: “Only an objective consideration of the sum total of reciprocal relations of all the classes of a given society without exception, and, consequently, a consideration of the objective stage of development of that society and of the reciprocal relations between it and other societies, can serve as a basis for correct tactics of the advanced class. At the same time, all classes and all countries are regarded not statically, but dynamically, i.e., not in a state of immobility, but in motion (the laws of which derive from the economic conditions of existence of each class). Motion, in its turn, is regarded not only from the standpoint of the past, but also from the standpoint of the future, and, moreover, not in accordance with the vulgar conception of the ‘evolutionists’, who see only slow changes, but dialectically.”117
အခန္း (၁၃)
ပစၥည္းမဲ့တို႕၏ လူတန္းစားတိုက္ပြဲနည္းပိရိရာယ္
(၁) အေျခခံ သေဘာတရားမ်ား
မာ့က္စ္၏ သေဘာတရားေရးရာ အေျခခံ
လူတန္းစားတိုက္ပြဲႏွင့္ပတ္သက္
Further tactics must be based on the ebbs and flows of the movement. Thus, “At each stage of development, at each moment, the tactics of the proletariat must take account of this objectively inevitable dialectics of human history, on the one hand utilising the periods of political stagnation or of sluggish, so-called ‘peaceful’ development in order to develop the class consciousness, strength and fighting capacity of the advanced class, and, on the other hand, conducting all this work of utilisation towards the ‘final aim’ of the movement of this class and towards the creation in it of the ability to accomplish the practical solution of great tasks in the great days in which ‘twenty years are embodied’”117, i.e., in periods of revolutionary crisis.
ေနာက္ထပ္နည္းပိရိရာယ္မ်ားသည္ လႈပ္ရွားမႈ၏ အေျပာင္းအလဲမ်ားအေပၚအေျခခံရမည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အဆင့္ တခုစီ၊ အခ်ိန္ကာလတခုစီတြင္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ နည္းပိရိရာယ္မ်ားသည္ တဖက္တြင္ ႏိုင္ငံေရးတုံ႕ဆိုင္းေသာ သို႕မဟုတ္ ေႏွးေကြးေသာ လူတန္းစားအသိဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္
Finally, “The Communist Manifesto set forth the fundamental Marxist principle on the tactics of the political struggle: ‘The Communists fight the attainment of the immediate aims, for the attainment of momentary interests of the working class ; but in the movement of the present, they also represent and take care of the future of that movement.”117
ေနာက္ဆုံး "ကြန္ျမဴနစ္ေၾကညာစာတမ္းတြင္ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲဆင္ျခင္းနည္း
Leninist Tactical Principles
During the period of the domination of the Second International, “there were fragmentary and detached ideas about tactics and strategy, but no tactics or strategy as such.
Only in the subsequent period, the period of direct action by the proletariat, the period of proletarian revolution, when the question of overthrowing the bourgeoisie became a question of immediate practical action; when the question of the reserves of the proletariat (strategy) became one of the most burning questions; when all forms of struggle and of organisation, parliamentary and extra-parliamentary (tactics), had quite clearly manifested themselves – only in this period could an integral strategy and elaborated tactics for the struggle of the proletariat be worked out. It was precisely, in this period that Lenin brought out into the light of day the brilliant ideas of Marx and Engels on tactic and strategy that had been suppressed by the opportunists of the Second International. But Lenin did not confine himself to restoring particular tactical propositions of Marx and Engels. He developed them further and supplemented them with new ideas and propositions, combining them all into a system of rules and guiding principles for the leadership of the class struggle of the proletariat. Lenin’s pamphlets, such as What Is To Be Done?, Two Tactics, Imperialism, The State Revolution, The Proletarian Revolution and the Renegade Kautsky, ‘Left-Wing’ Communism, undoubtedly constitute priceless contributions to the general treasury of Marxism, to its revolutionary arsenal. The strategy and tactics of Leninism constitute the science of leadership in the revolutionary struggle of the proletariat.”118 – Stalin, Foundations of Leninism.
လီနင္၏ နည္းပိရိရာယ္ဆိုင္ရာသေဘာတရားမ်ာ
ဒုတိယ အင္တာေနရွင္နယ္ ၾသဇာလႊမ္းမိုးေနေသာကာလအတြင္း ေသနဂၤဗ်ဴဟာႏွင့္ နည္းပိရိရာယ္တို႕ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အဆက္အစပ္ကင္းမဲ့ၿပီး ကင္းကြာ ေနေသာ အေတြးအေခၚမ်ားရွိခဲ့ေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ ႏွင့္ နည္းပိရိရာယ္မ်ားမရွိေပ။ ေနာက္ပိုင္းကာလျဖစ္ေသာ ဓနရွင္လူတန္းကို ျဖဳတ္ခ်ေရးသည္ လတ္တေလာ လက္ေတြ႕လႈပ္ရွားမႈ ျပႆနာ ျဖစ္လာ ေသာအခါ၊ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ အရံအင္အားမ်ားျပႆနာ (ေသနဂၤဗ်ဴဟာ) သည္ အပူေလာင္ဆုံးျပႆနာမ်ားအနက္ တခုျဖစ္လာ ေသာ အခါ၊ လႊတ္ေတာ္တြင္းႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပ တိုက္ပြဲႏွင့္အဖြဲ႕အစည္း ပုံစံ အားလုံး (နည္းပိရိရာယ္) ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရုပ္လုံးေပၚလာေသာအခါ ျဖစ္သည့္ လုပ္ငန္းပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ တိုက္ရိုက္လႈပ္ရွားမႈေခတ္၊ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရး ေခတ္ေရာက္မွသာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားတိုက္ပြဲ အတြက္ တလုံးတစည္းတည္း ျဖစ္ေသာ ေသနဂၤဗ်ဴဟာႏွင့္ အေသးစိတ္ နည္းပိရိရာယ္မ်ား ကိုေဖၚထုတ္ႏိုင္ေပသည္။ ဒုတိယ အင္တာေနရွင္နယ္မွ အေခ်ာင္သမားမ်ားက ဖိႏွိပ္ထားခဲ့သည့္ မာ့က္စ္ႏွင့္အိန္ဂ်ယ္တို႕၏ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ားကို လီနင္က တင္ျပခဲ့သည့္ အခ်ိန္မွွာလည္း ထိုအခ်ိန္ အတိအက်ပင္ျဖစ္ေနသည္။ သို႕ေသာ္လီနင္သည္ မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႕၏ နည္းပိရိရာယ္ဆိုင္ရာအဆို အခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းရန္အတြက္သာသူ
Stalin systematically defined and formulated Lenin’s teachings. He explained,
“Strategy is the determination of the direction of the main blow of proletariat at a given stage of the revolution, the elaboration of a corresponding plan for the disposition of the revolutionary forces (main and secondary reserves), the fight to carry out this plan throughout the given stage of the revolution.”118
လီနင္၏ အေတြးအေခၚမ်ားကို စတာလင္က ေအာက္ပါအတိုင္း စနစ္က်စြာ ဖြင့္ဆိုေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။
“ေသနဂၤဗ်ဴဟာဆိုသည္မွာ ေတာ္လွန္ေရးအဆင့္တခုတြင္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ အဓိကထိုးႏွက္ခ်က္၏ ဦးတည္ဖက္ပင္ျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးတပ္မ်ား( ပင္မႏွင့္အရန္) စီစဥ္မႈအတြက္ အလားတူ စီမံခ်က္ကို အေသးစိတ္ ရွင္လင္းျခင္းႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးအဆင့္ အသီးသီးတြင္ ထိုစီမံခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚရန္ တိုက္ပြဲပင္ျဖစ္သည္။၁၁၈
“Tactics are the determination of the line of conduct of the proletariat in the comparatively short period of the flow or ebb of the movement, of the rise or decline of the revolution, the fight to carry out this line by means of replacing old forms of struggle and organisation by new ones, old slogans by new ones, by combining these forms, etc.
“ နည္းပိရိရာယ္မ်ားဆိုသည္မွာ လႈပ္ရွားမႈ၏ အေျပာင္းအလဲမ်ား၏ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ တိုေတာင္းေသာ ကာလအတြင္း ပစၥည္းမဲ့တို႕၏ ျပဳမူပုံဆိုင္ရာ၊ ေတာ္လွန္ေရး၏ အတက္အက်ဆိုင္ရာလမ္းေၾကာင္း သို႕မဟုတ္ ပုံစံေဟာင္းတိုက္ပြဲမ်ားကို ပုံစံသစ္မ်ားတည္ေဆာက္ျခင္းျဖင့္ အစားထိုးျခင္း၊ေၾကြးေၾကာ္သံေဟာ
“Tactics deal with the forms of struggle and the forms of organisation of the proletariat, with their changes and combinations. During a given stage of the revolution tactics may change several times, depending on the flow or ebb, the rise or decline, of the revolution.”119
“ နည္းပိရိရာယ္မ်ားသည္ တိုက္ပြဲပုံစံမ်ားႏွင့္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအဖြဲ႕အစည္း ပုံစံမ်ားႏွင့္ ၎တို႕၏ အေျပာင္းအလဲ၊ေပါင္းစပ္မႈမ်ားႏွ
Lenin had summed up the experiences of the proletariat in the Russian Revolution and drawn lessons of international significance to the proletariat in his work, ‘Left- Wing’ Communism, which he prepared, in particular, for the Comintern.
လီနင္သည္ ရုရွားေတာ္လွန္ေရးတြင္ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရး၏ အေတြ႕အႀကံဳကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ၿပီး သူ၏ လက္ဝဲဂိုဏ္း ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ စာတမ္းတြင္ ပစၥည္းမဲ့မ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံတကာ အေရးပါမႈသင္ခန္းစာမ်ားကို ထုတ္ယူခဲ့သည္။ ထိုစာတမ္းကို အဓိကအားျဖင့္ ကိုမင္တန္ အတြက္ျပဳစုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
Stalin summarised the tactical principles in it as follows:
a) the principle that the nationally peculiar and nationally specific features in each separate country must unfailingly be taken into account by the Comintern when drawing up guiding directives for the working-class movement of the country concerned;
စတာလင္က နည္းပိရိရာယ္ဆိုင္ရာ သေဘာတရားမ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္တင္ျပသည္။
(က) သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံတခု၏ အလုပ္သမားလူတန္းစားလႈပ္ရွားမႈ
b) the principle that the Communist Party of each country must unfailingly avail itself of even the smallest opportunity of gaining a mass ally for the proletariat, even if a temporary, vacillating, unstable and unreliable ally;
(ခ) ႏိုင္ငံတခုစီမွ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတိုင္း မပ်က္မကြက္ အသုံုးျပဳရမည့္ သေဘာတရားမွာ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစား အတြက္ ယာယီပင္ျဖစ္ေစ၊ အေျပာင္းအလဲျမန္လွ်င္ပင္ျဖစ္ေစ၊ မတည္ၿငိမ္လွ်င္ပင္ျဖစ္ေစ၊ မွီခိုအားထားႏိုင္ျခင္း မရွိလွ်င္ပင္ျဖစ္ေစ လူထုမဟာမိတ္ရရန္ အေသးဆုံးအခြင့္အေရးကိုပင္ အသုံးခ်ေရးျဖစ္သည္။
c) the principle that unfailing regard must be paid to the truth that propaganda and agitation alone are not enough for the political education of the vast masses, that what is required for that is the political experience of the masses themselves.”120
(ဂ) ဝါဒျဖန္႕ခ်ိျခင္းႏွင့္ လႈံ႕ေဆာ္ျခင္းသက္သက္မွ်သည္ ႀကီးမားလွေသာလူထု၏ ႏိုင္ငံေရးပညာေပးျခင္းအတြက္ လုံေလာက္ျခင္းမရွိဘဲ ထိုကိစၥအတြက္ လူထုကိုယ္တိုင္၏ ႏိုင္ငံေရးအေတြ႕အႀကံဳလိုသည္ဟူေ
The Three Magic Weapons
Mao scientifically applied and developed Marxist-Leninist principles in concrete class struggles of the Chinese Revolution. He applied dialectics to the development of the forms of organization and forms of struggle of the revolution and advanced the theory of the dialectical relationship between them in the course of the revolution in colonial and smi-colonial countries. He summed it up in a most simple and significant manner in his theory of the three magic weapons of the New Democratic Revolution – Party, People’s Army and the united front. He expressed their relationship in the following manner:
ပဥၥလက္လက္နက္သုံးခု
ေမာ္သည္ မာ့က္စ္လီနင္ဝါသေဘာတရားမ်ားကို တရုတ္ေတာ္လွန္ေရး၏ ခိုင္မာေသာ လူတန္းစားတိုက္ပြဲတြင္ သိပၸံနည္းက် အသုံးခ်ကာ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္သည္။ သူသည္ အႏုပဋိေလာမကို အဖြဲ႕အစည္း၏ တည္ေဆာက္ပုံႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲပုံစံတို႕တြ
“the united front and armed struggle are the two basic weapons for defeating the enemy. The united front is a united front for carrying on armed struggle. And the Party is the heroic warrior wielding the two weapons, the united front and the armed struggle, to storm and shatter the enemy’s positions. That is how the three are related to each other.-” Mao also developed the tactical and organisational principles governing each of the three magic weapons. He drew up the laws governing the strategy and tactics of the armed struggle and qualitatively developed the Marxist science of war. He summed up the laws governing the united front and took Marxist understanding regarding this too to a new level. He also made significant contributions to the understanding of Party building.
ညီညြတ္ေသာတပ္ေပါင္းစုႏွင့္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲသည္ ရန္သူကိုေျခမႈန္းရန္ အေျခခံလက္နက္ ႏွစ္ခုျဖစ္သည္။ ညီညြတ္ေသာ တပ္ေပါင္းစုဆိုသည္မွာ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲကို ဆင္ႏြဲရန္ ညီညြတ္ေသာ တပ္ေပါင္းစုျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္ပါတီသည္ ရန္သူ၏ အေနအထားကုိ စီးနင္းၿဖိဳခြဲရန္ ထိုလက္နက္ႏွစ္ခုျဖစ္ေသာ ညီညြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစုႏွင့္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲကို ကိုင္စြဲထားေသာ သူရဲေကာင္းစစ္သည္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ၎တို႕ သုံးခု မည္သို႕ဆက္စပ္ေနသည္ကို ျပျခင္းပင္ျဖစ္သည္။” ေမာ္သည္ ထိုပဥၥလက္ လက္နက္သုံးခုအနက္ တခုစီႏွင့္ပတ္သက္ေသာ နည္းပိရိရာယ္ႏွင့္ အဖြဲ႕အစည္းဆိုင္ရာ သေဘာတရားကိုလည္း ေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။ သူသည္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ၏ ေသနဂၤဗ်ဴဟာႏွင့္ နည္းပိရိရာယ္တို႕ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ဥပေဒသမ်ားိကိုလည္း ေဖၚထုတ္ခဲ့ၿပီး မာ့က္စ္ဝါဒ စစ္သိပၸံ ပညာကိုတိုးတက္ေစခဲ့သည္။ သူသည္ ညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစုႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဥပေဒသမ်ာကိုလည္း အႏွစ္ခ်ဳပ္တင္ျပၿပီး ၎ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္ဝါဒ နားလည္မႈကိုလည္း အဆင့္သစ္တခုသို႕ ျမွင့္တင္ေပးခဲ့သည္။ သူသည္ပါတီတည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ နားလည္မႈကိုလည္း ထူးျခားေသာအက်ိဳးေဆာင္မႈမ်ားျပဳ
2. BOURGEOIS-DEMOCRATIC REVOLUTION AND PROLETARIAN-SOCIALIST REVOLUTION
The Marxist theory of class struggle distinguishes between the bourgeois revolution and the proletarian revolution. They are distinguished by the different tasks or aims which are undertaken in each.
၂။ ဓနရွင္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ပစၥည္းမဲ့ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး
မာ့က္စ္၏ လူတန္းစားတိုက္ပြဲသေဘာတရားသည္ ဓနရွင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးကို ခြဲျခားထားသည္။ ၎တို႕တခုစီတြင္ေဆာင္ရြက္ေသာ လုပ္ငန္းတာဝန္ႏွင့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားအရခြဲျခားသည္။
The task of the bourgeois revolution is, in the economic sphere, the abolition of feudalism or the remnants of feudalism and the establishment of conditions for the free development of capitalism; and in the political sphere, the abolition of all remnants of absolutism and autocracy and the establishment of parliamentary democracy with equal bourgeois rights for all citizens. In view of this political task, the bourgeois revolution is often called the bourgeois-democratic revolution, or simply the democratic revolution.
စီးပြားေရးနယ္ပယ္တြင္ ဓနရွင္ေတာ္လွန္ေရး၏ လုပ္ငန္းတာဝန္မွာ ေျမရွင္ဗေဒသရာဇ္စနစ္ သို႕မဟုတ္ ေျမရွင္ ဗေဒသရာဇ္ စနစ္၏ အၾကြင္းအက်န္မ်ားကို ဖ်က္သိမ္းျခင္းႏွင့္ အရင္းရွင္စနစ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္အေျခအေနမ်ား ထူေထာင္ျခင္းၿပီး ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ သက္ဦးဆံပိုင္စနစ္ႏွင့္ မင္းစိုးရာဇာစနစ္၏ အၾကြင္းအက်န္မ်ားကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး ႏိုင္ငံသားအားလုံးအတြက္ ညီမွ်ေသာ ဓနရွင္အခြင့္အေရးႏွင့္ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ထူေထာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုႏိုင္ငံေရး လုပ္ငန္းတာဝန္ျဖင့္ ဓနရွင္ေတာ္လွန္ေရးကို ဓနရွင္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး သို႕မဟုတ္ အတိုအားျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးဟု မၾကာခဏ ေခၚေလ့ရွိသည္
The task of the proletarian revolution is, in the economic sphere, to abolish capitalist ownership and establish public socialist ownership of the means of production; and in the political sphere, to establish proletarian democracy, the dictatorship of the proletariat. In view of this task it is the socialist revolution.
စီးပြားေရးနယ္ပယ္တြင္ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရး၏ လုပ္ငန္းတာဝန္မွာ အရင္းရွင္စနစ္ ပိုင္ဆိုင္မႈဖ်က္သိမ္းေရးႏွင့္ ကုန္ထုတ္နည္းလမ္းမ်ားကို ျပည္သူ႕ဆိုရွယ္လစ္ပိုင္ဆိုင္မႈ ထူေထာင္ေရးျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား ဒီမိုကေရစီ သို႕မဟုတ္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားအာဏာရွင္စနစ္
Marx taught that the proletarian revolutionaries’ task of advancing to the socialist revolution was inseparable from the task of carrying through the bourgeois-democratic revolution. For the socialist revolution could not be victorious except on condition that the fight was waged for democracy and against feudalism and absolutism. Therefore it was asserted in the ‘Communist Manifesto’, that the Communists (in Germany) would “fight with the bourgeoisie whenever it acts in a revolutionary way, against the absolute monarchy, the feudal squirearchy, and the petty bourgeoisie.”57 This support for the bourgeoisie was however not intended to allow capitalism to continue for a long period of time. Thus the Communists, would, while fighting along with the bourgeoisie, “never cease for a single instant, to instil into the working class the clearest possible recognition of the hostile antagonism between bourgeoisie and proletariat, in order that the workers may straightway use, as so many weapons against the bourgeoisie, the social and political conditions that the bourgeoisie must necessarily introduce along with its supremacy, and in order that, after the fall of the reactionary classes, … the fight against the bourgeoisie itself may immediately begin.”57
ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္းေရးသမားမ်ား၏ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္တိုးတက္ေရးတာဝန္
Lenin further developed the theory of proletarian revolution on the basis of an analysis of the conditions of imperialism. The main conclusions of Lenin’s theory of proletarian revolution were summarised by Stalin as follows:
“..the first conclusion: intensification of the revolutionary crisis within the capitalist countries and growth of the elements of an explosion on the internal, proletarian front in the ‘metropolises.’
လီနင္သည္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ အေျခအေနမ်ားကို သရုပ္ခြဲျခင္းကို အေျခခံၿပီး ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရး သေဘာတရားကို ထပ္မံတိုးတက္ေစခဲ့သည္။ လီနင္၏ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရး သေဘာတရား၏ အဓိကေကာက္ခ်က္မ်ားကို စတာလင္ကေအာက္ပါအတိုင္းအႏွစ္ခ်ဳ
“ ပထမေကာက္ခ်က္- အရင္းရွင္ႏိုင္ငံမ်ားအတြင္းတြင္ ေတာ္လွန္ေရး အက်ပ္အတည္း တင္းမာလာျခင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားမွ အတြင္း ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား တပ္ဦးေပါက္ကြဲမႈ၏ အစိတ္အပိုင္းမ်ားႀကီးထြားလာျခင္
“..the second conclusion: intensification of the revolutionary crisis in the colonial countries and growth of the elements of revolt against imperialism on the external, colonial front. “..
ဒုတိယေကာက္ခ်က္။ ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေတာ္လွန္ေရးအက်ပ္အတည္းႀကီးမားလာျ
the third conclusion: that under imperialist wars cannot be averted, and that a coalition between the proletarian revolution- in Europe and the colonial revolution in the East in a united world front of revolution against the world front of imperialism is inevitable. “The front of capital will be pierced where the chain of imperialism is weakest, for the proletarian revolution is the result of the breaking of the chain of the world imperialist front at its weakest link;”58 Thus Lenin brought out the link and basic unity between the proletarian revolutions in the imperialist countries and the ant-imperialist national liberation revolutionary struggles in the colonial countries. Mao, basing himself on Lenin’s theory of proletarian revolution, clarified it further through the theory of New Democracy. Referring to the conditions after the outbreak of World War I and the October Socialist Revolution, he explained that,
တတိယေကာက္ခ်က္။ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ေအာက္တြင္ စစ္ပြဲကိုေရွာင္လြဲမရဘဲ ဥေရာပမွ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ အေရွ႕တိုင္းမွ ကိုလိုနီဆန္႕က်င္ေရးတို႕ ညီညြတ္ေသာ ကမ႓ာ့တပ္ဦးတြင္ေပါင္းစည္းၿပီး ကမ႓ာ့နယ္ခ်ဲ႕ တပ္ဦးအား ဆန္႕က်င္ျခင္းကို ေရွာင္လႊဲမရ။
“ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးသည္ ကမ႓ာ့နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏တပ္ဦးကို အားအနည္းဆုံးေနရာတြင္ ခ်ိဳးေဖာက္ျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေငြရင္း၏ တပ္ဦးသည္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ အားအနည္းဆုံးေနရာတြင္ ထိုးေဖါက္ခံရမည္။ ၅၈ ထို႕ေၾကာင့္ လီနင္သည္ ထိုအခ်ိတ္အဆက္ႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံမ်ားမွ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးမ်ားႏွင့္ ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ားမွ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရးအမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲမ်ားအၾကား အေျခခံ ညီညြတ္မႈကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးခဲ့သည္။ ေမာ္သည္ လီနင္၏ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရး သေဘာတရားကို အေျခခံၿပီး ဒီမိုကေရစီသစ္ သေဘာတရားျဖင့္ ၎ကို ထပ္မံရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။ ပထမကမ႓ာစစ္ႏွင့္ ေအာက္တိုဘာ ဆိုရွယ္လစ္ ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ပြားၿပီးေနာက္ အေျခအေနမ်ားကို ရည္ညြဳန္းၿပီး ေမာ္က ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။
“In this era, any revolution in. a colony or semi-colony that is directed against imperialism, i.e., against the international bourgeoisie or international capitalism, no longer comes within the old category of the bourgeois-democratic world revolution, but within the new category, it is no longer part of the old bourgeois, or capitalist, world revolution, but is part of the new world revolution, the proletarian-socialist world revolution. Such revolutionary colonies and semi-colonies can no longer be regarded as allies of the counter-revolutionary front of world capitalism; they have become allies of the revolutionary front of world socialism.”59 On this basis he elaborated the politics, economy and culture of New Democracy.
“ဤေခတ္တြင္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကိုဆန္႕က်င္ေသာ သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံတကာဓနရွင္လူတန္းစား သို႕မဟုတ္ ႏိုင္ငံတကာ အရင္းရွင္ စနစ္ကို ဆန္႕က်င္ေသာ ကိုလုိနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားမွ မည္သည့္ေတာ္လွန္ေရးမဆိုသည္ ဓနရွင္ဒီမိုကေရစီ ကမ႓ာ့ေတာ္လွန္ေရး အမ်ိဳးအစားေဟာင္းမွ မလာေတာ့ဘဲ အမ်ိဳးအစားသစ္မွ လာသည္။ ၎သည္ ပုံစံေဟာင္း ဓနရွင္ သို႕မဟုတ္ အရင္းရွင္ ကမ႓ာ့ေတာ္လွန္ေရး၏ အစိတ္အပိုင္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကမ႓ာ့ေတာ္လွန္ေရးသစ္ျဖစ္သည့္ ပစၥည္းမဲ့-ဆိုရွယ္လစ္ ကမ႓ာ့ေတာ္လွန္ေရး၏ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႕ေတာ္လွန္ေသာ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ားကို ကမ႓ာ့အရင္းရွင္ စနစ္၏ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဦး၏ မဟာမိတ္မ်ားအျဖစ္ မသတ္မွတ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ၎တို႕သည္ ကမ႓ာ့ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၏ ေတာ္လွန္ေသာ တပ္ဦး၏ မဟာမိတ္မ်ားျဖစ္သည္။၅၉” ထိုအခ်က္အေပၚ အေျခခံၿပီး ေမာ္က ဒီမိုကေရစီသစ္၏ ႏိုင္ံေရး၊ စီးပြားေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ တို႕ကိုရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့သည္။
Later, on the basis of an analysis of the conditions in the period following the World War II, Mao further advanced the Leninist thesis of revolution breaking out at the weakest link in the imperialist chain. Thus in the famous June 14th 1963 CPC letter to the CPSU regarding the general line of the international communist movement, it was asserted,
ေနာင္တြင္ေမာ္သည္ ဒုတိယကမ႓ာစစ္အၿပီးအေျခအေနမ်ားကို
“The various types of contradictions in the contemporary world are concentrated in the vast areas of Asia, Africa and Latin America; these are the most vulnerable areas under imperialist rule and the storm centres of world revolution dealing direct blows at imperialism.”60
“မ်က္ေမွာက္ ကမ႓ာမွ ပုံစံမ်ိဳးစုံရွိေသာ ပဋိပကၡမ်ားသည္ အာရွ၊ အာဖရိက ႏွင့္ လက္တင္အေမရိကစသည့္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ နယ္ပယ္တြင္ စုေဝးေနသည္။ ထိုေနရာမ်ားသည္ နယ္ခ်ဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္တြင္ ထိခိုက္အလြယ္ဆုံးေဒသမ်ားျဖစ္
Thus Mao not only showed how the anti-imperialist revolutions of the colonial countries were an integral part of the World Socialist Revolution, he also pointed that they would deal the decisive blows in this revolution.
ထို႕ေၾကာင့္ေမာ္သည္ ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ားမွ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရး ေတာ္လွန္ေရးမ်ားသည္ မည္သို႕မည္ပုံ ကမ႓ာ့ ဆိုရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး၏ ခြဲျခားမရေသာ အစိတ္အပိုင္ျဖစ္သည္ကို ျပသရုံမွ်သာမက ၎တို႕သည္ ထိုေတာ္လွန္ေရးတြင္ အေရးပါေသာထိုးႏွက္ခ်က္ ထိုးွႏွက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ေထာက္ျပခဲ့သည္။
3. TACTICS IN THE ABOVE THREE STAGES OF REVOLUTION
The basic principles of strategy and tactics stated by Marx, Engels, Lenin, Stalin and Mao had evolved in the course of the advancement of world revolution. Starting with the bourgeois democratic revolutions until the mid 19th century followed by the Paris Commune and Russian and Chinese revolutions, the Marxist understanding regarding the strategy and tactics, party, UF, forms of struggles, attitude towards nationality question, stand point on war etc., have undergone significant changes, they enriched with every advance made in the world revolution and through creative application of Marxist theory to the concrete conditions of a particular revolution. More specifically, the three stages mentioned above the Bourgeois Revolution, the Socialist and New Democratic Revolutions – had given birth to specific strategy and tactics in the countries where the respective revolutions occurred.
၃။ အထက္ပါေတာ္လွန္ေရးအဆင့္ သုံးခုမွ နည္းပိရိရာယ္မ်ား
မာ့က္စ္၊ အိန္ဂ်ယ္၊ လီနင္၊ စတာလင္၊ ေမာ္တို႕ တင္ျပခဲ့ေသာ နည္းပိရိရာယ္ႏွင့္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာမ်ား၏ အျေခခံသေဘာတရားမ်ားသည္ ကမ႓ာ့ေတာ္လွန္ေရးတိုးတက္မႈလမ္းေ
Marx and Engels, living under conditions of developing capitalism that saw the unfolding of the bourgeois democratic revolutions in Europe, recognised that the proletariat was the new, rising, revolutionary force, that it was still too weak to takeover the leadership of the revolution. The tactics of the proletariat then was to advance with the revolutionary section of the bourgeoisie to overthrow feudal reaction, and then continue the fight against the bourgeoisie for establishing the working class state.
ဥေရာပတြင္ ဓနရွင္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ပြား
Marx and Engels clearly spelt out their approach towards the various classes and class organisations of the period. Thus in the Communist Manifesto they declared their readiness to ally and support those sections of the bourgeoisie who were ready to fight the feudal reactionaries and the conservative bourgeoisie. Similarly, in their ‘Address of the Central Committee to the Communist League’, in 1850, they clearly laid down their tactical approach to their allies – the petty bourgeois democrats:
ထိုစဥ္က လူတန္းစား အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ လူတန္းစားအဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္
“The relation of the revolutionary workers’ party to the petty bourgeois democrats is this: it marches together with them against the faction which it aims at overthrowing, it opposes them in everything whereby they seek to consolidate their position in their own interests....
“ေတာ္လွန္ေသာ အလုပ္သမားပါတီႏွင့္ ဓနရွင္ေပါက္စ ဒီမိုကရက္တို႕အၾကားဆက္စပ္မႈမွာ ေတာ္လွန္ေသာ အလုပ္သမားပါတီသည္ ၎ျဖဳတ္ခ်ရန္ ရည္ရြည္ေသာ အုပ္စုကို ဆန္႕က်င္ရန္ ဓနရွင္ေပါက္စ ဒီမိုကရက္တို႕ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၿပီး ၎တို႕၏ အက်ိဳးစီးပြားအရ ၎တို႕အေနအထားကို က်စ္လစ္သိပ္သည္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေသာ အရာရာတြင္ ၎တို႕ကို ဆန္႕က်င္သည္။”
“...While the democratic petty bourgeois wish to bring the revolution to a conclusion as quickly as possible, and with the achievement, at most, of the above demands, it is our interest and our task to make the revolution permanent, until all more or less possessing classes have been forced out of their position of dominance, until the proletariat has conquered state power, and the association of proletarians, not only in one country but in all the dominant countries of the world, has advanced so far that competition among the proletarians of these countries has ceased and that at least the decisive productive forces are concentrated in the hands of the proletarians. For us the issue cannot be the alteration of private property but only its annihilation, not the smoothing over of class antagonisms but the abolition of classes, not the improvement of existing society but the foundation of a new one.”123
ဓနရွင္ေပါက္စ ဒီမိုကရက္မ်ားသည္ ေတာ္လွန္ေရးကို ျမန္ႏိုင္သမွ်အျမန္ဆုံး နိဂုံးခ်ဳပ္လိုေသာ္လည္း မိမိတို႕သည္ အထက္ပါေတာင္းဆိုမႈမ်ားေအာင္ျမင္
Simultaneously, however Marx saw the weakness and unreliability of the bourgeoisie. He “declared that the cause of the failure of the Revolution of 1848 was that the bourgeoisie had preferred peace with slavery to the mere prospect of a fight for freedom.”124 As the proletariat started growing in strength, the bourgeois started fearing revolution from the proletariat more than its desire to overthrow the feudal reactionaries. Thus, in 1870, Engels pointed out, in the case of Germany, the bourgeoisie had started allying with reactionaries like the monarchy, the big feudal nobility, the Junkers and even the priests. “And the more the proletariat developed, the more it felt as a class and acted as a class, the more faint-hearted did the bourgeois become.”125 Thus the revolutionary potential of the bourgeoisie started reducing rapidly and with it the possibility of it providing consistent leadership in any revolutionary upheaval. Also the proletariat could not merely play the role of supporter in the bourgeois democratic revolution.
သို႔ေသာ္တခ်ိန္တည္းတြင္ မာ့က္စ္သည္ ဓနရွင္လူတန္းစား၏ အားနည္းခ်က္ႏွင့္ မွီခိုအားထားႏိုင္ျခင္း မရွိမႈကိုလည္း နားလည္သည္။ “၁၉၄၈ ခုႏွစ္ေတာ္လွန္ေရးက်ဆုံးရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမွာ ဓနရွင္တို႔သည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္တိုက္ခိုက္ရျခင္
The Worker-Peasant Alliance
Engels went on to point out that the proletariat had to seek its allies. He pointed to the petty bourgeois artisans and shopkeepers as unreliable allies, who nevertheless, had “very good elements among them, who join the workers of their own accord.”‘ 125 The lumpen proletariat, which some worker leaders used, Engels rejected as “the worst of all the possible allies.”125
အလုပ္သမား၊လယ္သမား မဟာမိတ္
ပစၥည္စမဲ့လူတန္းစားသည္ ၎၏ မဟာမိတ္မ်ားကို ရွာေဖြရန္ႀကိဳးစားေၾကာင္း အိန္ဂ်ယ္က ဆက္လင္ေထာက္ျပခဲ့သည္။ ဓနရွင္ေပါက္စ လက္မႈပညာသည္ႏွင့္ ေဈးဆိုင္ပိုင္ရွင္မ်ားသည္ မမီခိုထိုက္သူမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ၎တို႔အၾကားတြင္ ဆႏၵအေလွ်ာက္ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းသည့္ အေျခခံေကာင္းမ်ားရွိေၾကာင္း အိန္ဂ်ယ္က ေထာက္ျပခဲ့သည္။၁၂၅ အခ်ိဳ႔ေသာ အလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက သုံးခဲ့သည့္ သရုပ္ပ်က္ လန္ပန္ပစၥည္းမဲ့မ်ားသည္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိေသာ မဟာမိတ္မ်ားတြင္ အဆိုးဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း အိန္ဂ်ယ္ေထာက္ျပခဲ့သည္။၁၂၅
He pointed out that the small peasants were reliable allies of the proletariat because their class interests and salvation lay only with the proletariat. Further the farm labourers were the “most numerous and most natural allies” of the proletariat; it was a most urgent task “to galvanise and draw into the movement this class.”125
လယ္သမားငယ္မ်ား၏ လူတန္းစားအက်ိဳးစီးပြားႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ျခင္းသည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင့္ အတူရွိေနေသာေၾကာင့္ ၎တို႔သည္ မွီခိုအားထားေလာက္ေသာ မဟာမိတ္ျဖစ္ေၾကာင္း သူေထာက္ျပသည္။ ထို႔အျပင္ လယ္ယာ လုပ္သားမ်ားသည္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ အမ်ားျပားဆုံးႏွင့္ သဘာဝ အက်ဆုံး မဟာမိတ္ျဖစ္သည္။ ထိုလူတန္းစားကို လႈပ္ရွားမႈအတြင္းသို႔ ဆြဲယူႏိုင္ေရးမွာ အေရးတႀကီးလုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥျဖစ္သည္။၁၂၅
This idea of a worker-peasant alliance had earlier emerged from Marx, in 1856, in a letter to Engels. It was again reasserted in 1895 by Engels in his Introduction to Marx’s Class Struggles in France, when he pointed out that no lasting victory was possible for the Socialists in Germany and France unless they won over the peasantry.
ဤ အလုပ္သမား- လယ္သမား မဟာမိတ္ အေတြးအေခၚသည္ ၁၈၅၆ ခုႏွစ္က မာ့က္စ္က အိန္ဂ်ယ္သို႔ေရးေသာစာမွ စတင္ေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုအေတြးအေခၚကို အိန္ဂ်ယ္က မာ့က္စ္၏ ျပင္သစ္မွ လူတန္းစားတိုက္ပြဲစာအုပ္ အမွာစာတြင္ ထပ္မံအတည္ျပဳၿပီး ျပင္သစ္ႏွင့္ဂ်မဏီမွ ဆိုရွယ္လစ္မ်ားသည္ လယ္သမားမ်ားကို မစည္းရုံးႏိုင္လွ်င္ ေရရွည္ေအာင္ပြဲရရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေရးသားခဲ့သည္။
It was however Lenin who developed to the fullest this understanding of the worker-peasant alliance and brilliantly put it into practice during the course of the Russian Revolution. He explained in a clearcut manner that it was the peasantry primarily who due to their material conditions were bound to be the natural allies of the proletariat in the revolution. Stalin summarises the Leninist understanding as follows:
သို႔ေသာ္ ထို အလုပ္သမား-လယ္သမား မဟာမိတ္ နားလည္မႈကို အျပည့္စုံဆုံးျဖစ္ေစၿပီး ရုရွားေတာ္လွန္ေရးအတြင္း ေျပာင္ေျမာက္စြာလက္ေတြ႕က်င့္သုံ
“The question is as follows: Are the revolutionary potentialities latent in the peasantry by virtue of certain conditions of its existence already exhausted, or not; and if not, is there any hope, any basis, for utilising these potentialities for the proletarian revolution, for transforming the peasantry, the exploited majority of it, from the reserve of the bourgeoisie which it was during the bourgeois revolutions in the West and still is even now, into a reserve of the proletariat, into its ally?
“ ေမးခြန္းမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။ ၎တို႔တည္ရွိမႈႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ လယ္သမားမ်ားတြင္ ရွိၿပီးျဖစ္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး အလားအလာမ်ားသည္ ကုန္ဆုံးၿပီလား မကုန္ဆုံးေသးသလားဟူေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။ မကုန္ဆုံးေသးပါက ထိုအလားအလာမ်ားကို ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အသုံးခ်ရန္အတြက္၊ လယ္သမားမ်ား ေသြးစုတ္ခံေနရေသာသူတို႔၏ အမ်ားစုကို အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဓနရွင္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းႏွင့္ ယခုတိုင္ ဓနရွင္မ်ား၏ အရံအင္အားစု ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ အရံအင္အားစု၊ မဟာမိတ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အေျခခံ တစုံတရာ ရွိပါသလား ဟူေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။
“Leninism replies to this question in the affirmative, i.e., it recognises the existence of revolutionary capacities in the ranks of the majority of the peasantry, and the possibility of using these in the interests of the proletarian dictatorship. …
ထိုေမးခြန္းကို လီနင္ဝါဒက ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိသည္ဟုေျဖခဲ့သည္။ လယ္သမားအမ်ားစု၏ အဆင့္ အသီးသီးတြင္ ေတာ္လွန္ေရးစြမ္းရည္မ်ားရွိေၾကာ
“Hence the practical conclusion that the toiling masses of the peasantry must be supported in their struggle against bondage and exploitation, in their struggle for deliverance from oppression and poverty...What we have in mind here is support for a movement or struggle of the peasantry which directly or indirectly, facilitates the emancipation movement of the proletariat, which, in one way or another, brings grist to the mill of the proletarian revolution, and which helps to transform the peasantry into a reserve and ally of the working class.” 126
ထို႔ေၾကာင့္ လက္ေတြ႕ေကာက္ခ်က္မွာ လယ္သမားမ်ား၏ အလုပ္လုပ္ေသာအင္အားစုမ်ားကို ၎တို႔၏ ေက်းကၽြန္စနစ္ႏွင့္ ေသြးစုတ္မႈဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲတြ
လယ္သမားတိုက္ပြဲကို ေထာက္ခံရန္ ျဖစ္သည္။
Leadership of the Proletariat
“The bourgeois revolution in the West (Britain, France, Germany, Austria) took a different road. There, hegemony in the revolution belonged not to the proletariat, which by reason of its weakness did not and could not represent an independent political force, but to the liberal bourgeoisie. There the peasantry obtained its emancipation from feudal regimes, not at the hands of the proletariat, which was numerically weak and unorganised, but at the hands of the bourgeoisie ... There the peasantry acted as the reserve of the bourgeoisie.”127
ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားေခါင္းေဆာင္မ
“အေနာက္ကမ႓ာ (ၿဗိတိန္၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမဏီ၊ ၾသစတီးယား) မွ ဓနရွင္ေတာ္လွန္ေရး မတူညီေသာ လမ္းေၾကာင္းသို႔ သြားသည္။ ထိုေနရာမ်ားတြင္ ေတာ္လွန္ေရးအေပၚ ဗိုလ္က်စိုးမိုးမႈသည္ လြတ္လပ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစု အျဖစ္ ကိုယ္စားမျပဳႏိုင္ေသာ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင့္ မသက္ဆိုင္ဘဲ လစ္ဘရယ္ ဓနရွင္မ်ားႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ေနသည္။ ထိုေနရာမ်ားတြင္ လယ္သမားမ်ားသည္ ထိုစဥ္က အေရအတြက္နည္းၿပီး စုစည္းညီညြတ္မႈမရွိသည့္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ လက္တြင္မဟုတ္ဘဲ ဓနရွင္လူတန္းစား၏လက္တြင္ ေျမရွင္ဗေဒသရာဇ္ စနစ္မွ လြတ္ေျမာက္သည္။ ထိုေနရာမ်ားတြင္ လယ္သမားမ်ားသည္ ဓနရွင္လူတန္းစား၏ အရန္တပ္ဖြဲ႕အျဖစ္ေဆာင္ရြက္သည္။၁
However as the class struggle advanced the proletariat in many countries became an independent political force. Simultaneously, the liberal bourgeoisie lost its revolutionary spirit. In this context the question of the leadership of the proletariat over the democratic revolution came to the fore. However the reformist and revisionist leaders of the Second International refused to accept this reality and continued to opportunistically accept as dogma, the leadership of the bourgeoisie over the bourgeois-democratic revolution.
သို႔ေသာ္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲေရွ႕ဆက္တိုးတက္
However during the Russian bourgeois-democratic revolution of 1905, in his famous work, Two Tactics of Social-Democracy in the Democratic Revolution, Lenin pointed out,
“The outcome of the revolution depends on whether the working class will play the part of a subsidiary to the bourgeoisie, a subsidiary that is powerful in the force of its onslaught against the autocracy but impotent politically, or whether it will play the part of leader of the people’s revolution.”128
သို႔ေသာ္ ၁၉၀၅ ခုႏွစ္ ရုရွား ဓနရွင္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးအတြင္း သူ၏ေက်ာ္ၾကားလွေသာ စာတမ္းျဖစ္သည့္ “ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးအတြင္း ဆိုရွယ္ဒီမိုကေရစီ၏ နည္းပိရိရာယ္ ႏွစ္ခု” စာတမ္းတြင္ လီနင္က ေအာက္ပါအတိုင္းေထာက္ျပခဲ့သည္။
“ေတာ္လွန္ေရး၏ ရလဒ္သည္ အလုပ္သမားလူတန္းစားသည္ ဓနရွင္လူတန္းစား၏ အေထာက္အကူ အခန္း၊ မင္းစိုးရာဇာစနစ္ကိုတိုက္ခိုက္ရ
Further in his draft resolutions for the Fifth Party Congress in 1907, he insisted,
“Only the proletariat can bring the democratic revolution to its consummation, the condition being that the proletariat, as the only thoroughly revolutionary class in modern society, leads the mass of the peasantry and imparts political consciousness to its struggle against landed proprietorship and the feudal state.”
ထို႔အျပင္ ၁၉၀၇ ခုႏွစ္တြင္က်င္းပသည့္ ပဥၥမအႀကိမ္ပါတီကြန္ဂရက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မူၾကမ္းတြင္လည္း လီနင္က ေအာက္ပါအတိုင္း အခိုင္အမာေျပာသည္။ “ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္သာ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးကို ၿပီးျပည့္စုံသည့္ အေျခအေနအထိ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည္။ ေခတ္သစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ တခုတည္းေသာ လုံးဝေတာ္လွန္သည့္ လူတန္းစားအျဖစ္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား ျဖစ္သည္ဟူေသာ အေျခအေနသည္ လယ္သမားထုကို ဦးေဆာင္ၿပီး ၎၏ေျမပိုင္ဆိုင္မႈႏွင့္ ဗေဒသရာဇ္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဆန္႔က်င္ေသာတိုက္ပြဲအတြက္ ႏိုင္ငံေရးအသိကို ထည့္သြင္းေပးသည္။”
Thus, Lenin pointed out in an unequivocal manner, that the hegemony of the proletariat over the democratic revolution, with the worker-peasant alliance under the leadership of the proletariat, was the basis – the condition – for the success of the revolution. He also spelt out the relationship of the proletariat with all the other principal classes during the course of the democratic and proletarian revolution.
ထို႔ေၾကာင့္ လီနင္က ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးတြင္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားဦးေဆာင္သည့္ လယ္သမား- အလုပ္သမား မဟာမိတ္ျဖင့္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားဦးေဆာင္မႈသည္ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ အေျခခံ အေျခအေနျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းစြာ ေထာက္ျပခဲ့သည္။ သူသည္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ပစၥည့္မဲ့ေတာ္လွန္ေရးအတြင္း ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင့္ အျခားေသာ အဓိက လူတန္းစားမ်ား ဆက္စပ္မႈကိုလည္း ေဖၚထုတ္ခဲ့သည္။
These alliances have been summarised by Stalin, in the form of the fundamental slogans. Thus the fundamental slogan for the bourgeoisdemocratic stage of the revolution was,
“‘Together with the whole of the peasantry, against the tsar and the landlords, while neutralising the bourgeoisie, for the victory of the bourgeois-democratic revolution.’ ”130
ထိုမဟာမိတ္မ်ားကို စတာလင္က အေျခခံေၾကြးေက်ာ္သံမ်ား ပုံစံျဖင့္ အႏွစ္ခ်ဳပ္တင္ျပခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရး၏ ဓနရွင္ ဒီမိုကေရစီအဆင့္တြင္ “ လယ္သမားမ်ားအားလုံးႏွင့္အတူ ဇာႏွင့္ ေျမရွင္မ်ားကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ဓနရွင္မ်ားကို ၾကားထားျခင္းသည္ ဓနရွင္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ေရး အတြက္ျဖစ္သည္” ဟုေရးသားသည္။၁၃၀
Thus in this stage, the whole of the peasantry, including the rich peasantry, were to be considered as allies in the battle against the feudal lords. The bourgeoisie, the former leader of the revolution, was however to be neutralised by winning over the leadership of the other sections of the toiling masses-primarily the peasantry-from under its hegemony. However in the next stage of the proletarian revolution the class alignments changed. The rich peasant, being a rural bourgeois, was an enemy of socialism. Also the vacillations of the middle peasantry had to be neutralised in this battle. Thus the fundamental slogan representing the relationship of the various classes to the proletariat and to the revolution was,
“‘Together with the poor peasantry, against capitalism in town anti country, while neutralising the middle peasantry, for the power of the proletariat.”130
ထို႔ေၾကာင့္ ဤအဆင့္တြင္ ခ်မ္းသာေသာ လယ္သမားမ်ားအပါအဝင္ လယ္သမားမ်ားအားလုံးကို ဗေဒသရာဇ္ေျမရွင္ ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲတြင္ မဟာမိတ္မ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ရမည္။ သို႔ေသာ္ ယခင္ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ ဓနရွင္လူတန္းစားကိုမူ အလုပ္လုပ္ေသာ အျခားလူထုမ်ား အထူးသျဖင့္ ၎တို႔၏ ဗိုလ္က်စိုးမိုးမႈေအာက္မွ လယ္သမားမ်ား အေပၚေခါင္းေဆာင္မႈရယူျခင္းျဖင့္ ၾကားထားရမည္။ သို႔ေသာ္ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရး၏ ေနာက္တဆင့္တြင္မူ လူတန္းစားမဟာမိတ္ပုံစံ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ခ်မ္းသာေသာ လယ္သမားမ်ားသည္ ေက်းလက္ ဓနရွင္မ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆိရွယ္လစ္ စနစ္၏ ရန္သူျဖစ္သည္။ ဤ တိုက္ပြဲတြင္ အလယ္အလတ္လယ္သမားမ်ား၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ အေျပာင္းအလဲကိုလည္း ၾကားထားရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားႏွင့္ အျခားလူတန္းစား အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေျခခံေၾကြးေၾကာ္သံမွာ “ ပစၥည္းမဲ့အာဏာအတြက္ ဆင္းရဲေသာ လယ္သမားမ်ားႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ ေက်းလက္မွ အရင္းရွင္မ်ားကို ဆန္႔က်င္ၿပီး အလယ္အလတ္ လယ္သမားမ်ားကို ၾကားထား” ဟုျဖစ္လာသည္။
Thus in the battle for socialism it was the masses of the poor peasantry who were the staunch allies of the proletariat, as their material conditions were such that they could easily see that their interests best lay with the proletarian revolution.
ထို႔ေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္အတြက္ တိုက္ပြဲတြင္ ပစၥည္းမဲ့မ်ားအတြက္ အခိုင္မာဆုံး မဟာမိတ္မွာ ဆင္းရဲေသာ လယ္သမားမ်ားအတြက္ အေကာင္းဆုံး အက်ိဳးစီးပြားသည္ ပစၥည္းမဲ့မ်ားႏွင့္အတူ ရွိေနေၾကာင္း အလြယ္တကူ ျမင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲေသာ လယ္သမားမ်ားျဖစ္သည္။
LENIN’S THESIS ON THE NATIONAL AND COLONIAL QUESTION
In the context of the upsurge of the national liberation struggles in the early part of the twentieth century, and particularly the formation of new Communist Parties in the colonies and semi-colonies, the question of the tactics of the proletariat in the anti-imperialist struggles came to the forefront. Lenin laid the theoretical basis for this, in his Theses on the National and Colonial Question presented before the Second Congress of the Comintern, in 1920. Taking into account the peculiar conditions in these countries, Lenin proposed an alliance with the national bourgeoisies of these countries in the fight against imperialism for national liberation. Thus his Theses stated, “the Communist International must enter into a temporary alliance with bourgeois democracy in colonial and backward countries, but must not merge with it and must and all circumstances uphold the independence of the proletarian movement even if in its most rudimentary form;”131
အမ်ိဳးသားေရးဝါဒႏွင့္ ကိုလိုနီစနစ္အေပၚ လီနင္၏အျမင္
၂၀ ရာစု အေစာပိုင္း အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲ
“ ကြန္ျမဴနစ္အင္တာေနရွင္နယ္သည္ ကိုလိုနီႏွင့္ ေခတ္ေနာက္က်ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားမွ ဓနရွင္ ဒီမိုကေရစီမ်ားႏွင့္ ယာယီ မဟာမိတ္ဖြဲ႕ရမည္။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔ႏွင့္ ေပါင္းစည္းျခင္းမဟုတ္ဘဲ အေျခခံ အဆင့္တြင္ ျဖစ္ေစကာမူ မည္သည့္ အေျခအေနတြင္ျဖစ္ေစ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ လြတ္လပ္ အမွီခိုကင္းမဲ့မႈကို ေရွ႕တန္းတင္ရမည္။ ၁၃၁
The essence of this understanding was also the basis of the Comintem’s Fourth Congress call, in 1922, for an anti-imperialist united front, It stated, “in the colonial East the slogan that must be emphasized at the present time is that of the anti-imperialist united front. The expediency of this slogan follows from the prospect of a prolonged and protracted struggle with world imperialism which demands the mobilisation of all revolutionary elements.”132
ထိုနားလည္မႈ၏ အႏွစ္သာရသည္ ကိုမင္တန္ စတုတၴကြန္ဂရက္၏ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္က နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ညီညြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစုဖြဲ႕ရန္ ေတာင္းဆိုမႈလည္းျဖစ္သည္။ ထိုေတာင္းဆိုမႈတြင္ “ ကိုလိုနီ အေရွ႕တိုင္းတြင္ ယခုလတ္တေလာ အေလးထားရမည့္ ေၾကြးေၾကာ္သံမွာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ညီညြတ္ေရး တပ္ဦးျဖစ္သည္။ ထိုေၾကြးေၾကာ္သံ၏ အသုံးဝင္မႈမွာ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစု မ်ားအားလုံးလႈပ္ရွားေရးကို ေတာင္းဆိုေသာ ကမ႓ာ့နယ္ခ်ဲ႕ စနစ္ႏွင့္ ေရရွည္တိုက္ပြဲႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ားအားလုံး
However it also stressed “The workers’ movement in the colonial and semi-colonial countries must first of all win for itself the position of an independent revolutionary factor in the anti-imperialist front as a whole. Only when its importance as an independent factor is recognised and its political independence secured, are temporary agreements with bourgeois democracy permissible and necessary.”132
သို႔ေသာ္ ထိုေတာင္းဆိုမႈသည္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ားမွ အလုပ္သမား လႈပ္ရွားမႈသည္ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး စစ္မ်က္ႏွာ တခုလုံးတြင္ လြတ္လပ္ေသာေတာ္လွန္ေရး အင္အားစု အေနအထားအားလုံးကို ရရွိေအာင္ လုပ္ရမည္။ ထိုအခါမွသာ လြတ္လပ္ေသာ အင္အားစုအျဖစ္ ၎၏ အေရးပါမႈသည္ လုံၿခံဳစိတ္ခ်ရမည္ျဖစ္ၿပီး ဓနရွင္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ယာယီ သေဘာတူညီမႈမ်ားကို ခြင့္ျပဳ လိုအပ္သည္။
Thus Lenin laid the basis for the formation of united fronts to achieve national liberation from imperialism in the colonies and semi-colonies. This understanding was the basis for the formation of the united front of the Chinese Communist Party with the Kuomintang in 1923.
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားတြင္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္မွ လြတ္ေျမာက္ေစမည့္ ညီညြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု ဖြဲ႕စည္းေရးအတြက္ အေျခခံမ်ားကို ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ထိုနားလည္မႈသည္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ကူမင္တန္ အၾကား ၁၉၂၃ ခုႏွစ္တြင္ ညီညြတ္ေသာ တပ္ေပါင္းစု ဖြဲ႕စည္းေရး၏ အေျခခံျဖစ္သည္။
ENRICHMENT AND DEVELOPMENT OF THE LENINIST THESIS ON UNITED FRONT BY MAO
Mao applied the Leninist Thesis to the concrete conditions of China. In 1926, he presented his brilliant class analysis of Chinese Society. It was a model of a correct analysis of the situation faced by most colonial and semi-colonial countries. It correctly differentiated the various categories within the peasantry and the attitude of each towards the revolution. It also differentiated the comprador and non-comprador sections of the bourgeoisie and determined the attitude of the proletariat towards each of them. It answered the question of the enemies, and the reliable and vacillating allies of the revolution.
လီနင္၏ ညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစု အယူအဆကို ေမာ္၏ တိုးတက္ခ်ဲ႕ထြင္မႈမ်ား
ေမာ္သည္ လီနင္၏ အယူအဆမ်ားကို တရုတ္ႏိုင္ငံ၏ ခိုင္မာေသာ အေျခအေနတြင္ အသုံးခ်ခဲ့သည္။ သူသည္ ၁၉၂၆ ခုႏွစ္တြင္ သူ၏ ေျပာင္ေျမာက္လွေသာ တရုတ္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း လူတန္းစားခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမႈကို တင္ျပခဲ့သည္။ ၎သည္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္း ႏိုင္ငံအမ်ားစုတြင္ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ ျပႆနာမ်ားကို ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာရာတြင္ မွန္ကန္ေသာ စံနမူနာ တခုျဖစ္သည္။ ၎သည္လယ္သမားမ်ားအၾကား အပိုင္းက႑ အမ်ားအျပားႏွင့္ ၎တို႔ တခုခ်င္းစီ၏ ေတာ္လွန္ေရးအေပၚ သေဘာထားမ်ားကို မွန္ကန္စြာ ခြဲျခားခဲ့သည္။ ၎သည္ ရန္သူမ်ား၊ မွိခုိႏိုင္ေသာႏွင့္ ဘက္ေျပာင္းေနေသာ ေတာ္လွန္ေရး၏ မဟာမိတ္မ်ားျပႆနာကို ေျဖရွင္းခဲ့သည္။
It said, “To sum up, it, can be seen that our enemies are all those in league with imperialism - the warlords, the bureaucrats, the comprador class, the big landlord class and the reactionary section of the intelligentsia attached to them. The leading force in our revolution is the industrial proletariat. Our closest friends are the entire semi-proletariat and petty bourgeoisie. As for the vacillating middle bourgeoisie, their right-wing may become our enemy and their left-wing may become our friend, but we must be constantly on or guard and not let them create confusion within our ranks.”133
ထိုစာတမ္းက “အခ်ဳပ္အားျဖင့္ေျပာရလွ်င္ မိမိတို႔၏ ရန္သူမ်ားမွာ နယ္ခ်ဲ႕ႏွင့္ေပါင္းသူမ်ား ျဖစ္သည့္ စစ္ဘုရင္မ်ား၊ ဗ်ဴရိုကရက္မ်ား၊ နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစ လူတန္းစားမ်ား၊ ေျမရွင္ႀကီးလူတန္းစားႏွင့္ ၎တို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းသည္ ပညာတတ္မ်ား၏ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရး အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ မိမိတို႔ ေတာ္လွန္ေရး၏ ဦးေဆာင္အင္အားစုမွ စက္မႈပစၥည္းမဲ့ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔၏ အနီးကပ္ဆုံး မဟာမိတ္မ်ားမွာ ပစၥည္းမဲ့တပိုင္းႏွင့္ ဓနရွင္ေပါက္စမ်ားျဖစ္သည္။ ဘက္ေျပာင္းတတ္ေသာ အလယ္အလတ္ ဓနရွင္မ်ား အတြက္မွာမူ ၎တို႔၏ လက္ယာအုပ္စုသည္ မိမိတို႔၏ ရန္သူျဖစ္လာႏိုင္ၿပီး ၎တို႔၏ လက္ဝဲအုပ္စုသည္ မိမိတို႔၏ မတိတ္ေဆြ ျဖစ္လာႏိုင္ေသာ္လည္း မိမိတို႔သည္ ၎တို႔ကို အၿမဲမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး မိမိတို႔၏ သာမန္လူမ်ားအၾကား အရႈပ္အေထြး ဖန္တီးျခင္း မရွိေအာင္လုပ္ေဆာင္ရမည္။” ၁၃၃
This correct analysis was however not accepted by the leadership of the CPC. Also due to errors in estimation of the Comintern and Stalin, the CPC was dominated by various ‘left’ who committed various errors in their approach to the classes in the united front. It was only in 1935, after Mao’s leadership was again established over the party, that a correct approach was again adapted to the united front. In that period however due to the particular situation of the Japanese aggression a call was given for forming an anti-Japanese united front which even included certain sections of the comprador and landlords who were ready to fight Japanese imperialism.
သို႔ေသာ္ ထိုသို႔မွန္ကန္ေသာ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမႈကို တရုတ္ျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက လက္မခံေပ။ ကိုမင္တန္ႏွင့္ စတာလင္၏ တြက္ခ်က္ခန္႔မွန္းမႈ အမွားမ်ားေၾကာင့္လည္း တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစုအတြင္း လူတန္းစာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခ်ဥ္းကပ္ရာတြင္ အမွားအမ်ိဳးမ်ိဳးက်ဴးလြန္ေသာ လက္ဝဲစြန္း သမားမ်ားက လႊမ္းမိုးထားသည္။ ညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစုႏွင့္ပတ္သက္
During this period of the anti-Japanese united front, in 1939, Mao made a comprehensive summing up of the experience of the united front of various types and formulated the laws governing the united front:
ဤ ဂ်ပန္ဆန္႔က်င္ေရး ညီညြတ္ေရးတပ္ဦး ကာလအတြင္း ၁၉၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ေမာ္သည္ ညီညြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ၿပီး ညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစုႏွင့္ပတ္သက္ေ
“In the last eighteen years, the united front of the Chinese proletariat with the bourgeoisie and other classes has developed under three different sets of circumstances or through three different stages: the First Great Revolution from 1924 to 1927, the War of Agrarian Revolution from 1927 to 1937, and the present War of Resistance Against Japan. The history of the three stages has confirmed the following laws:
“ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၈ ႏွစ္ အတြင္း တရုတ္ပစၥည္းမဲ့ႏွင့္ ဓနရွင္ႏွင့္အျခားလူတန္းစားမ်ားအ
“(1) The Chinese national bourgeoisie will take part in the struggle against imperialism and the feudal warlords at certain times and to certain extent, because foreign oppression is the greatest oppression t which China is subjected. Therefore, at such times, the proletariat should form a united front with the national bourgeoisie and maintain it as far as possible. (2) In other historical circumstances, the Chinese national bourgeoisie will vacillate and defect because of its economic and political flabbiness. Therefore the composition of China’s revolutionary united front will not remain constant at all times, but is liable to change. At one time the national bourgeoisie may take part in it, at another it may not. (3) The Chinese big bourgeoisie, which is comprador in character, is a class which directly serves imperialism and is fostered by it. Hence the comprador Chinese big bourgeoisie has always been a target of the revolution. However, different groups within this big bourgeoisie are backed by different imperialist powers, so that when contradictions among these powers become sharper and when the edge of the revolution is mainly directed against a particular power, the big bourgeois groups dependent upon the other powers may join the struggle against that particular such times, in order to weaken the enemy and add to its own reserves, the Chinese proletariat may form a united front with the groups and should maintain it as far as possible, provided it is advantageous to the revolution. (4) The comprador big bourgeoisie continues to be most reactionary even when it joins the united fro alongside the proletariat in struggling against the common enemy. It stubbornly opposes any ideological, political and organizational development of the proletariat and the proletarian party, tries to impose restrictions on them and employs disruptive tactics such as deception blandishments, ‘corrosion’ and savage attacks against them; moreover, it does all this to prepare for capitulating to the enemy and splitting the united front. (5) The peasantry is the firm ally of the proletariat. (6) The urban petty bourgeoisie is a reliable ally.”134
(၁) ျပည္ပဖိႏွိပ္မႈသည္ တရုတ္ႏိုင္ငံ ႀကံဳေတြ႕ရေသာ အႀကိးမားဆုံး ဖိႏွိပ္မႈျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တရုတ္အမ်ိဳးသား ဓနရွင္သည္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို ဆန္႔က်င္သည့္ တိုက္ပြဲတြင္ ပါဝင္မည္ျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေျမရွင္ စစ္ဘုရင္မ်ားသည္ တစုံတရာေသာ အတိုင္းအတာအထိ ပါဝင္မည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသို႔ေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားသည္ အမ်ိဳးသား ဓနရွင္ႏွင့္ မဟာမိတ္ဖြဲ႕သင္ၿပီး ထိုမဟာမိတ္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ထိန္းသိမ္းထားသင့္္သည္။ (၂) အျခားေသာ သမိုင္းအေျခအေနမ်ားတြင္မူ တရုတ္ဓနရွင္ လူတန္းစားသည္ ၎၏ စီးပြားေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ ဘက္ေျပာင္းၿပီး ထြက္ေျပးမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တရုတ္ေတာ္လွန္ေရး ညီညြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ပုံသည္ အခ်ိန္တိုင္း ပုံေသျဖစ္ေနမည္ မဟုတ္ဘဲ ေျပာင္းလဲႏိုင္သည္။ တခ်ိန္တြင္ အမ်ိဳးသား ဓနရွင္သည္ ပါဝင္ေကာင္း ပါဝင္မာ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္တခ်ိန္တြင္ မပါဝင္ဘဲလည္း ရွိႏိုင္သည္။ (၃) လက္ေဝခံ စရိုက္လကၡဏာ ရွိေသာ တရုတ္ ဓနရွင္ႀကီး လူတန္းစားသည္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို တိုက္ရိုက္အက်ိဳးေဆာင္ၿပီး နယ္ခ်ဲ႕စနစ္က ေျမေတာင္ေျမွာက္ထားေပးေသာ သူမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ေဝခံ တရုတ္ ဓနရွင္ႀကီး လူတန္းစားသည္ ေတာ္လွန္ေရး၏ ပစ္မွတ္ အၿမဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထို ဓနရွင္ႀကီးမ်ားအတြင္းမွ အုပ္စု အမ်ိဳးမ်ိဳးကို မတူညီေသာ နယ္ခ်ဲ႕ အင္အားႀကီးမ်ားက ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေပးၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုနယ္ခ်ဲ႕အင္အားႀကီးမ်ားအၾကား ပဋိပကၡ ျပင္းထန္လာေသာအခါႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး၏ အက်ိဳးအျမတ္သည္ တစုံတခုေသာ နယ္ခ်ဲ႕အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံႏွင့္ အဓိကအားျဖင့္ ဆန္႔က်င္ေနေသာအခါ
These laws thus in a very precise manner give the theoretical and practical foundation of the united front. Though Mao presented them then as the laws of the Chinese united front, they have universal significance for the revolutions of all the colonies and the semi-colonies. After the victory in the Anti-Japanese War and the Civil war against Chiang Kai-shek, and the establishment of the People’s Republic, the essence of these laws were again elaborated by Mao in 1956, while summing up the experiences of the CPC relevant to similar countries ‘oppressed by imperialism and feudalism’. While speaking to representatives of Latin American Communist Parties, he said,
ထို႔ေၾကာင့္ ထို ဥပေဒသမ်ားသည္ လုံးဝတိက်ေသာ အသြင္အျပင္ျဖင့္ ညီညြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစု၏ သေဘာတရားဒေရးႏွင့္ လက္ေတြ႕အေျခခံမ်ားကို ေပးသည္။ ေမာ္သည္ ၎တို႔ကို တရုတ္ ညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစု၏ ဥပေဒသမ်ားအျဖစ္ တင္ျပခဲ့ေသာ္လည္း ၎တို႔သည္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ား၏ ေတာ္လွန္ေရးမ်ားအတြက္ အၾကြင္းမဲ့ေသာ ထူးျခားမႈ ရွိသည္။ ဂ်ပန္ဆန္႔က်င္ေရးစစ္ပြဲႏွင့္ ခ်န္ေကရွိတ္ကို ဆန္႔က်င္ေသာ ျပည္တြင္းစစ္မ်ားေအာင္ႏိုင္ျခင္
“The peasants are the chief ally of the proletariat.... “The comprador-bourgeoisie is always a running dog of imperialism and a target of the revolution. Different groups of the comprador-bourgeoisie belong to the monopoly capitalist groups of different imperialist countries such as the United Stared, Britain and France. In the struggle against the various comprador groups it is necessary to exploit the contradictions between imperialist countries, first coping with one of them and striking at the chief immediate enemy. For instance, in the past the Chinese comprador-bourgeoisie consisted of pro-British, pro-U.S. and pro Japanese groups. During the War of Resistance Against Japan we exploited the contradiction between Britain and the United States on the one hand and Japan on the other, first striking down the Japanese aggressors and the comprador group depending on them. Then we turned round to deal blows at the U.S. and British aggressor forces and bring down the pro-U.S. and pro-British comprador groups. The landlord class also consists of different factions. The most reactionary landlords are few in number, and those who are patriotic and favour fighting imperialism should not be lumped together with them when we strike. Moreover, a distinction must be made between the big and small landlords. Don’t strike at too many enemies at a time, strike at a few, and even with big landlords deal your blows only at the most reactionary handful. To strike at everyone may seem very revolutionary, but actually it causes great harm.
“လယ္သမားမ်ားသည္ ပစၥည္းမဲ့မ်ား၏ အဓိက မဟာမိတ္မ်ားျဖစ္သည္။ လက္ေဝခံဓနရွင္သည္ နယ္ခ်ဲ႔စနစ္၏ ေျပးေနေသာေခြးႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး၏ ပစ္မွတ္ အၿမဲျဖစ္သည္။ လက္ေဝခံဓနရွင္ အုပ္စု အမ်ိဳးမ်ိဳးသည္ အေမရိကန္၊ ၿဗိတိန္၊ ျပင္သစ္ စသည့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေနသည္။ လက္ေဝခံအုပ္စု အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဆန္႔က်င္ေသာတိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ၎တို႔အနက္ တဦးကို ဦးစြာကိုင္တြယ္ၿပီး အနီးကပ္ဆုံးရန္သူကို တိုက္ခိုက္ျခင္းျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ငံမ်ားအၾကား ပဋိပကၡကို အသုံးခ်ရန္ လိုသည္။ ထိုေနာက္မိမိတို႔သည္ အေမရိကန္ႏွင့္ ၿဗိတိန္ က်ဴးေက်ာ္သူမ်ားဖက္သို႔ လွည့္တိုက္ၿပီး အေမရိကန္လိုလားေသာ လက္ေဝခံႏွင့္ ၿဗိတိန္လိုလားေသာ လက္ေဝခံ အုပ္စုမ်ားကို ျဖဳတ္ခ်သည္။ ေျမရွင္လူတန္းစားတြင္လည္း ဂိုဏ္း အမ်ိဳးမ်ိဳးပါဝင္သည္။ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးအက်ဆုံးေျမရွ
“The national bourgeoisie is an opponent of ours. There is a saying in China, ‘Opponents always meet.’ One experience of the Chinese revolution is that caution is needed in dealing with the national bourgeoisie. While it is opposed to the working class, it is also opposed imperialism...
“ အမ်ိဳးသားဓနရွင္သည္ မိမိတို႔၏ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္သည္။ ဆန္႔က်င္သူမ်ား ေပါင္းစည္းသည္ဟူေသာ ဆိုရိုးစကား တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ ရွိသည္။ တရုတ္ေတာ္လွန္ေရး၏ အေတြ႕အႀကံဳတခုမွာ အမ်ိဳးသား ဓနရွင္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ သတိထားေရးျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ အလုပ္သမားလူတန္းစားကို ဆန္႔က်င္သည့္ တခ်ိန္တည္းတြင္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကိုလည္း ဆန္႔က်င္ေနသည္။”
“Throughout the historical period of the struggle against imperialism and feudalism, we must win over and unite with the national bourgeoisie so that it will side with the people against imperialism. Even after the task of opposing imperialism and feudalism is in the main accomplished, we must still keep our alliance with the national bourgeoisie for a certain period. This will be advantageous in dealing with imperialist aggression, in expanding production and stabilising the market and also in winning over and remoulding bourgeois intellectuals.
“ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ႏွင့္ ေျမရွင္ ဗေဒသရာဇ္ စနစ္ကို ဆန္႔က်င္သည့္ တိုက္ပြဲတေလွ်ာက္လုံးတြင္ မိမိတို႔သည္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲတြင္ ျပည္သူမ်ားဖက္မွ ၎တို႔ရပ္တည္ရန္ အမ်ိဳးသား ဓနရွင္မ်ားကို စည္းရုံးညီညြတ္ရမည္ျဖစ္သည္။ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ႏွင့္ ေျမရွင္ဗေဒသရာဇ္ စနစ္ဆန္႔က်င္ေရးတာဝန္ ၿပီးဆုံးေသာ အခါတြင္ပင္ မိမိတို႔သည္ အမ်ိဳးသားဓနရွင္မ်ားႏွင့္ မဟာမိတ္ကို အခ်ိန္ကာလတခုအထိ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း ထားရမည္။ ထိုသို႔လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ နယ္ခ်ဲ႕ က်ဴးေက်ာ္မႈကို ကိုင္တြယ္ရာတြင္၊ ထုတ္လုပ္မႈတိုးခ်ဲ့ရာတြင္၊ ေဈးကြက္ကို တည္ၿငိမ္ေစရာတြင္ ႏွင့္ ဓနရွင္ပညာတတ္မ်ားကို စည္းရုံးၿပီး ျပန္လည္ ပုံသြင္းရာတြင္ အက်ိဳးေက်းဇူး ျဖစ္ေစသည္။”
“..Towards the national bourgeoisie a policy of ‘both unity and struggle’ should be adopted. Unite with them in the common fight against imperialism and support all their anti-imperialist words and deeds, while waging an appropriate struggle against their reactionary, anti-working class and anti-Communist words and deeds. It is wrong to be on sided; struggle without unity is a ‘Left’ deviationist mistake and unity without struggle is a Right deviationist mistake....
“အမ်ိဳးသားဓနရွင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ညီညြတ္ေရးႏွင့္တိုက္ပြဲႏွစ္ခုစလုံ
“In countries under the oppression of imperialism and feudalism the political party of the proletariat should raise the national banner and must have a programme of national unity by which to unite with all the forces that can be united, excluding the running dogs of imperialism. Let the whole nation see how patriotic the Communist Party is, how peace-loving and how desirous of national unity. This will help isolate imperialism and its running dogs, and the big landlord class and the bi bourgeoisie too.”135
နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ႏွင့္ ေျမရွင္ဗေဒသရာဇ္စနစ္တို႕၏ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ ႏိုင္ငံေရးပါတီသည္ အမ်ိဳးသားေရး အလံကို လႊင့္ထူၿပီး အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးအစီအစဥ္ရွိရမည္ျဖစ္ၿပီး ထိုညီညြတ္မႈျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ ေနာက္လုိက္ေခြးမ်ားမွအပ ညီညြတ္ႏိုင္သည့္ အင္အားစုမ်ားအားလုံးကိုညီညြတ္ေစရမည္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ မည္မွ်မ်ိဳးခ်စ္သည္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မည္မွ်ခ်စ္သည္ႏွင့္ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးကို မည္မွ်လိုလားသည္ကို တႏိုင္ငံလုံးျမင္ေတြ႕ေစရမည္။ ထိုသို႕လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ႏွင့္ ေနာက္လိုက္ေခြးမ်ား၊ ေျမရွင္ႀကီးလူတန္းစားႏွင့္ ဓနရွင္ႀကီးလူတန္းစားတို႔ကို အထီးက်န္ေစမည္ျဖစ္ၿပီ။This thus is the Marxist basis and understanding of the united front in colonies and semicolonies, as developed by Mao. ဤသည္မွာ ေမာ္က ေဖၚထုတ္ခဲ့သည့္ ကိုလိုနီႏွင့္ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံမ်ားမွ ညီညြတ္ေရးတပ္ဦးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ မာ့က္စ္၀ါဒ အေျခခံႏွင့္ နားလည္မႈျဖစ္သည္။
4. FORMS OF STRUGGLE
Forms of struggle, which are an important component of the tactics of the class struggle of the proletariat, varying in accordance with the varying conditions in individual countries, ebb and flow of the movement, the strength of the subjective forces, and so on. Forms of struggle may be peaceful or violent, bloody or bloodless, legal or illegal, parliamentary or extra parliamentary, so on and so forth. That depend on the concrete historical conditions.
၄။ တိုက္ပြဲပုံစံ
ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား၏ လူတန္းစားတိုက္ပြဲနည္းပိရိရာယ္၏ အဓိကက်ေသာ အစိတ္အပိုင္းတခုျဖစ္သည့္ တိုက္ပြဲပုံစံ ႏိုင္ငတခုျခင္းစီ၏မတူညီေသာ အေျခအေန၊ လႈပ္ရွားမႈ အနိမ့္အျမင့္ ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံတို႔၏ အင္အား စသည္တို႔ႏွင့္ အညီေျပာင္းလဲေနသည္။ တိုက္ပြဲပုံစံသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ပုံစံျဖစ္ႏိုင္သလို အၾကမ္းနည္းလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ႏိုင္သလို ေသြးထြက္သံယို မရွိသည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းတြင္လည္းျဖစ္ႏိုင္သလို ဥပေဒေဘာင္ျပင္ပတြင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လြတ္ေတာ္တြင္းတြင္လည္းျဖစ္ႏိုင္သလို လြတ္ေတာ္ျပင္ပတြင္ စသည္ျဖင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ၄င္းသည္ခိုင္မာေသာ သမိုင္းအေျခအေနေပၚတြင္မူတည္သည္။
As described by Lenin, the Marxist approach to the question o forms of struggle should be as follows:
“What are the fundamental demands which every Marxist should make of an examination of the question of the forms of struggle? In the first place, Marxism differs from all primitive forms of socialism by the fact that’ it does not bind the movement to any one particular form of struggle. It admits the most varied forms of struggle; and it does not ‘invent’ them; but only generalises, organises, gives conscious expression to those forms of struggle of the revolutionary classes which arise of themselves in the course of the movement. Absolutely hostile to all abstract formulas and to all doctrinaire recipes, Marxism demands an attentive attitude to the mass struggle in progress, which; as the movement develops, as the class consciousness of the masses grows, as economic and political crises become acute, continually gives rise to new and more varied methods of defence and offence. Marxism, therefore, positively does not renounce any form of struggle. Under no circumstances does Marxism confine itself to the forms of struggle that are possible and that exist at the given moment only, recognising as it does that new forms of struggle, unknown to the participants of the given period, inevitably arise as the given social situation changes. In this respect Marxism learns, if we may so express it from mass practice, and makes no claim whatever to teach the masses forms of struggle invented by ‘systematisers’ in the seclusion of their studies......
" လီနင္၏ ေဖၚျပခ်က္အရဆိုပါက တိုက္ပြဲပုံစံႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒ အျမင္သည္ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သင့္သည္။
တိုက္ပြဲပုံစံမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ျပႆနာကို ေလ့လာစစ္ေဆးရာတြင္ မာ့က္စ္၀ါဒီတိုင္း ျပဳလုပ္သင့္ေသာ အေျခခံေတာင္းဆိုမႈမ်ားသည္ မည္သည္တို႕နည္း။ ပထမဆုံး အခ်က္အေနျဖင့္ေျပာရပါက မာ့က္စ္၀ါဒသည္ လႈပ္ရွားမႈကို တုိက္ပြဲပုံစံပုံစံတခုခုျဖင့္ အေသခ်ည္ေႏွာင္မထားေသာ အခ်က္တြင္ ေရွးဦးဆိုရွယ္လစ္စနစ္မ်ားႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားသည္။၄င္းသည္ တုိက္ပြဲပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလက္ခံသည္။ တီထြင္ျခင္းမရွိ။ လႈပ္ရွားမႈလမ္းေၾကာင္းတြင္ ၄င္းတို႔ဘာသာေပၚေပါက္လာေသာ ေတာင္လွန္ေသာ လူတန္းစားမ်ား၏ ထိုတိုုက္ပြဲပုံစံမ်ားေယဘုံယ်ျပဳသည္၊ စုစည္းသည္၊ အသိရွိေသာ ေဖၚျပခ်က္ေပးသည္။ ဆုပ္ကိုင္မရေသာ ပုံေသနည္းမ်ားအားလုံးႏွင့္ သေဘာတရားနည္းမ်ား ကို ဆန္႕က်င္ၿပီး မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ လူထုတိုက္ပြဲကို အာရုံစူးစိုက္ေသာ သေဘာထား ကိုေတာင္းဆိုသည္။ ထိုလူထုတိုက္ပြဲသည္ လႈပ္ရွားမႈ ႀကီးထြားလာေသာအခါ လူထုမ်ား၏ လူတန္းစားအသိႀကီးထြားလာေသာအခါ၊ စီးပြားေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္း ပိုမိုျပင္းထန္လာေသာအခါ ပိုမိုသစ္လြင္မ်ားျပားေသာ တိုက္ခိုက္ေရးႏွင့္ ခုခံေရးနည္းလမ္းမ်ားကို စဥ္ဆက္မျပတ္ေပၚေပါက္လာေစသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ အျပဳသေဘာအားျဖင့္ မည္သည့္တိုက္ပြဲပုံစံကိုမွ် စြန္႔လႊတ္ျခင္းမရွိေပ။ မည္သည့္အေျခအေနတြင္မွ်မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိေသာ၊ အခ်ိန္ကာလတခုတြင္သာတည္ရွိေသာ တိုက္ပြဲပုံစံမ်ားတြင္ ၄င္းကို၄င္း ကန္႔သတ္ထားျခင္းမ်ရွိဘဲ ကာလတခုတြင္ ပါ၀င္ေနသူမ်ားမသိေသာ တိုက္ပြဲပုံစံသစ္မ်ား သည္ လူမႈအေျခအေနတခုေျပာင္းလဲေသာအခါ မလႊဲမေရွာင္သာ ေပၚေပါက္လာေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳသည္။ ဤေနရာတြင္ မာ့က္စ္၀ါဒသည္ ေအာက္ပါအတိုင္းေလ့လာသိရွိသည္။မိမိတို႔သည္ တိုက္ပြဲပုံစံကို လူထုလက္ေတြ႕မွ ေဖၚျပႏိုင္ၿပီး လူထု၏ အျခားေလ့လာမႈမ်ားကို လွ်စ္လွ်ဴရႈၿပီး စနစ္ခ်မွတ္သူမ်ားက တီထြင္ေသာာတိုက္ပြဲပုံစံမ်ားကို သင္ၾကားေပးရန္ မည္သည့္ေျပာဆိုမႈကိုမွ်ျပဳလုပ္မ
“In the second place, Marxism demands an absolutely historical examination of the question of the forms of struggle. To treat the question apart from the concrete historical situation means failing to understand the ABC of dialectical materialism. At different stages of economic evolution, depending on differences in political, national-cultural, living and other conditions, different forms of struggle come to the fore and become the principal forms of struggle; and in connection with this, the secondary; auxiliary forms of struggle undergo change in their turn. To attempt to answer yes or no to the question whether any particular means of struggle should be used, without making a detailed examination of the concrete situation of the given stage of its development, means completely to abandon the Marxist position;
ဒုတိယအခ်က္မွာ မာ့က္စ္ဝါဒသည္ တိုက္ပြဲပုံစံဆိုင္ရာ ျပႆနာကို ျပတ္သားသည့္ သမိုင္းဆိုင္ရာစစ္ေဆးမႈကို ေတာင္းဆိုသည္။ ထိုျပႆနာကို ခိုင္မာေသာ သမိုင္းအေျခအေနမွ ခြဲကာသုံးသပ္ျခင္းသည္ အႏုပတိေလာမ ရုပ္ဝါဒ က၊ ခ ကို နားမလည္ရာေရာက္သည္။ စီးပြားေရးဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္၏ အဆင့္အသီးသီးတြင္ ႏိုင္ငံေရး၊ အမ်ိဳးသားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူေနမႈႏွင့္ အျခားအေျခအေနမ်ားကြဲျပားမႈအေပၚမူတည္ၿပီး တိုက္ပြဲပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးသည္ေရွ႕တန္းသို႕ေရာက္လာၿပီးအဓိကတိုက္ပြဲပုံစံမ်ားျဖစ္လာသည္။ထိုအခ်က္နွင့္ဆက္စပ္ၿပီး ဒုတိယဆင့္ အေထာက္အကူျပဳ တိုက္ပြဲပုံစံမ်ားသည္လည္း ၄င္းတို႕အလွည့္က်တြင္ ေျပာင္းလဲမႈကို ျဖတ္သန္းၾကသည္။ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈ အဆင့္တခု၏ ခိုင္မာေသာ အေျခအေနမ်ားကို အေသးစိတ္ စစ္ေဆးျခင္းမရွိဘဲ တိုက္ပြဲပုံစံတခုခုကို သုံးသင့္သည္၊ မသုံးသင့္ဟူေသာ ျပႆနာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သုံးသင့္သည္မသုံးသင့္သည္ဟုေျပာၾကားရန္ အားထုတ္ျခင္းသည္ မာ့က္စ္၀ါဒ သေဘာထားကို လုံး၀စြန္႔လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“These are the two principal theoretical precepts by which we must be guided.”136
Marx and Engels gave utmost importance to the violent overthrow of the social conditions. As explained in the concluding paragraph of the Communist Manifesto, “The Communists disdain to conceal their views and aims. They openly declare that their ends can be attained only by the forcible overthrow of all existing social conditions. Let the ruling classes tremble at a Communistic revolution. The proletarians have nothing to lose but their chains. They have a world to win.”137
"ေအာက္ပါတို႕သည္ မိမိတို႕ကိုလမ္းညြဳန္သည့္ အဓိက သေဘာတရားေရးရာ အယူအဆႏွစ္ခုျဖစ္သည္။"၁၃၆
လူမႈအေျခအေနမ်ားကို အၾကမ္းနည္းျဖင့္ ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ေရးကို မာ့က္စ္ႏွင့္ အိန္ဂ်ယ္တို႔ပ အထူးအေလးထားသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ေၾကညာစာတမ္း၏ နိဂုံးအပိုဒ္တြင္ ရွင္းျပထားသည့္အတိုင္း ေဖၚျပရပါက "ကြန္ျမဴနစ္မ်ားသည္ ၄င္းတို႕၏ အျမင္မ်ားႏွင့္ ရည္မွန္ခ်က္မ်ားကို ဖုံးကြယ္ထားသည္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾက။ လက္ရွိလူမႈ အေျခအေနမ်ားကို အင္အားသုံး ၿဖိဳဖ်က္ျခင္းျဖင့္သာ ၄င္းတို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္ဟု ၄င္းတို႕က ပြင့္လင္းစြာေၾကညာသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတာ္လွန္ေရးကို အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားမ်ားေၾကာက္ဒူးတုန္ေစသည္။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားတြင္ ေႏွာင္ႀကိဳးမွတပါး အျခားဆုံးရႈံးစရာမရွိေပ။ ၄င္းတို႕တို႕တြင္ ေအာင္ျမင္သိမ္းပိုက္ႏိုင္သည့္ ကမၻာႀကီးတခုလုံးရွိေနသည္." ၁၃၇ Thus the founders of Marxism were clear that the transition from capitalism to socialism could not be a peaceful transition, i.e., transition to socialism by the parliamentary road, the road proposed by revisionists like Bernstein, Kautsky and Khrushchev. It is while replying to the revisionists that Lenin spoke of, “civil war, without which not a single one of the great revolutions of history has taken place, and without which not a single serious Marxist has conceived the transition from capitalism to socialism.” 138 The great revolutions that Lenin here spoke of included the bourgeoisdemocratic revolutions where one exploiting class overthrew another. Therefore it was all the more clear that this principle would be all the more applicable to a revolution aiming to abolish exploitation altogether.
ထို႔ေၾကာင့္ အရင္းရွင္စနစ္မွ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္သို႔ကူးေျပာင္းျခင္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး၊ ဘန္းစတိန္း၊ ေကာက္စကီႏွင့္ ခရူးရွက္တို႔ကဲ့သို႔ေသာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးသမားမ်ား အဆိုျပဳသည့္ လႊတ္ေတာ္လမ္းေၾကာင္းမွတဆင့္ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္သို႕ကူးေျပာင္းေရးျဖင့္ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း မာ့က္စ္၀ါဒ တည္ေထာင္သူမ်ားက ရွင္းလင္းစြာ သိျမင္ၾကသည္။ "ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္ဘဲ သမိုင္းတြင္ မည္သည့္ေတာ္လွန္ေရးမွ် မျဖစ္ႏိုင္၊ ျပည္တြင္းစစ္မျဖစ္လွ်င္ မည္သည့္ ေလးနက္ေသာ မာ့က္စ္၀ါဒီမွ်အရင္းရွင္စနစ္မွ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကူးေျပာင္းျခင္းကို သေႏၶတည္ေစႏိုင္ျခင္းမရွိ။ ထိုသို႔ေသာ ျပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္းကို လီနင္က ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးသမားမ်ားကို ျပန္ၾကားရာတြင္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။" ၁၃၈ လီနင္ေျပာၾကားေသာ မဟာေတာ္လွန္ေရးႀကီးမ်ားတြင္ ေသြးစုတ္သူလူတန္းစားတခုက အျခားလူတန္းစားတခုကို ျဖဳတ္ခ်သည့္ ဓနရွင္ ဒီမိုကေရးစီေတာ္လွန္ေရးလည္းပါ၀င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤသေဘာတရားကို ေသြးစုတ္မႈကို လုံး၀ဖ်က္သိမ္းရန္ရည္ရြယ္သည့္ ေတာ္လွန္ေရးတခုတြင္ ပိုမိုက်င့္သုံးႏိုင္ေၾကာင္း ပိုမို ထင္ရွားလာသည္။
Stalin presented the question of the proletarian revolution in the following manner:
“To think that such a revolution can be carried out peacefully, within the framework of bourgeois democracy, which is adapted to the rule of the bourgeoisie, means that one has either gone out of one’s mind and lost normal human understanding, or has grossly and openly repudiate the proletarian revolution.”139
စတာလင္က ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးျပႆနာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးေအာက္ပါအတိုင္းတင္ျပခဲ့သည္။
"ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေတာ္လွန္ေရးတခုကို ဓနရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္သာ လိုက္ဖက္ညီေသာ ဓနရွင္ ဒီမိုကေရစီမူေဘာင္အတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည္ဟု စဥ္းစားျခင္းသည္ စိတ္ႏွင့္လြတ္သြားၿပီး ပုံမွန္လူသားနားလည္မႈ ဆုံးရႈံးသြားျခင္းျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ မျဖစ္လွ်င္ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးကို အလြန္ေျဗာက္က်စြာ ပယ္ခ်ျခင္းျဖစ္သည္။" ၁၃၉
Mao too emphasised that power flows through the barrel of the gun. He said,
“Experience in the class struggle in the era of imperialism teaches us that it is only by the power of the gun that the working class and the labouring masses can defeat the armed bourgeoisie and landlords; in this sense we may say that only with guns can the whole world transformed. We are advocates of the abolition of war, we do not want war; but war can only be abolished through war, and in order to get rid of the gun it is necessary to take up the gun.”140
ေမာ္ကလည္း ေသနတ္ေျပာင္း၀မွ အာဏာစီးဆင္းသည္ဟူေသာ အယူအဆကို အေလးထားသည္။
ေသနတ္၏အာဏာျဖင့္သာ အလုပ္သမားလူတန္းစားႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေသာ ျပည္သူမ်ားသည္ လက္နက္ကိုင္ ဓနရွင္မ်ားႏွင့္ ေျမရွင္မ်ားကို ေျခမႈန္းႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္ လူတန္းစားတိုက္ပြဲ အေတြ႕အႀကံဳက မိမိတို႔ကို သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ ဤေနရာတြင္ မိမိတို႔သည္ ေသနတ္ျဖင့္သာ ကမၻာႀကီးတခုလုံးကို ေျပာင္းလဲႏိုင္သည္ဟု ဆိုလိုသည္။ မိမိတို႔သည္ စစ္ပြဲမ်ားဖ်က္သိမ္းေရးကို ေထာက္ခံသူမ်ားျဖစ္သည္။ မိမိတို႔သည္ စစ္ကိုမလိုလား။ သို႔ေသာ္ စစ္ကို စစ္ျဖင့္သာ ဖ်က္သိမ္းႏိုင္ၿပီး ေသနတ္ကိုဖယ္ရွားရန္အတြက္ ေသနတ္ကို ကိုရမည္ျဖစ္သည္။" ၁၄၀
Comments
Post a Comment